Klachten kind niet serieus genomen
http://www.rtvdrenthe.nl/Nieuws/Nieuws-Detail.aspx?Lang=nl-NL&newsId=57570
Ouders blijven een oplossing zoeken omdat kind klachten heeft maar men komt er niet achter. Dus hebben de ouders het gedaan.
En dan doet de school een melding vanwege het verzuim.
Rechtszaak
Win je in principe niet. Want het maken van een zorgmelding is rechtmatig of dat nu achteraf terecht was of niet. Dat je door zo'n proces beschadigd raakt is geen reden voor vergoeding.
Maar, een meisje uit de Bolderkar affaire heeft zoveel jaar na dato weten te schikken. En dat is de enige zaak die ik daarover ken.
http://www.nu.nl/binnenland/2236964/slachtoffer-bolderkar-zaak-krijgt-geld.html
Niet de zorgmelding an sich
maar de verdere afhandeling ervan. Volslagen amateuristisch en doorgedraafd. Het feit dat stiefdochter totaal geen behandelingen heeft gehad, ondanks dat dat volgens het zorplan wel nodig was. Het gebrek aan scholing. We denken aan dat soort dingen...
"wraakfantasieën"
Ik weet ook totaal niet of we dit willen aangaan, maar ik vind tegelijkertijd dat dit complete gebrek aan professionaliteit gewoon aan de kaak gesteld moet worden.
Soms laat ik mijn fantasie gaan en dan worden we glorieus in ons gelijk gesteld 
zoiets...
Wraak en vergelding
Moet maar fantasie blijven denk ik.
Anders wordt het een hele onderneming. Proefproces zou mogelijk wat zijn zodat je daar dan zelf niet al teveel de consequenties van meekrijgt.
Want winnen lijkt me moeilijk. Dan had je eerst alle klachtenprocedures moeten volgen. Klachten indienen bij de beroepsgroep en tuchtrechtprocedure moeten beginnen.
Tijdig. Maar wie weet is er nog een advocaat die er brood in ziet.
Reactie
Mirreke, dank je! En nee, ik ben niet van de link. Als je zoeits meemaakt wordt je ook eenzaam. De meeste mensen denken toch waar rook is is vuur. Rook was er wel maar de fik kwam erin door jeugdzorg, ook een meisje van 23, nog thuiswonend. Ook ik heb een 3 tal fantastische mensen meegemaakt die ik ook nooit zal vergeten! Maar de redenen waarom zulke ook niet tegen het voort denderende systeem op kunnen staat hier boven beschreven door mn AnneJ en Mirreke. Ik wil er eigenlijk niet meer over praten, wil het afsluiten, ver weg duwen, blokkeren. Het is teveel geweest, te pijnlijk.
Ik probeer nu op te krabbelen en een "goed" leven op te bouwen zodat ik er straks voor mijn kinderen kan zijn wanneer de "hulp" stopt. Dat is dus als ze 18 zijn, dan is het voor hun einde verhaal, voor mij en mijn kinderen begint het dan pas. Ik heb het hele proces van jaren ervaren als een verstoord rouwproces, het begint gewoon steeds opnieuw, zoals van de week met die brief. Ik vecht echt iedere dag om staande te blijven want zoveel onrecht, verdriet, strijd en verlies gaat echt niet in je koude kleren zitten. Gek ben ik geworden, dagenlang in bed liggen huilen met de kleertjes en knuffels van de kinderen om me heen, aan de drank,schreeuwend, gillend, vechtend, opgenomen, suicidaal. Want echt, als je de verkeerde treft kun je het echt niet winnen van dit systeem en van de dossier vorming. Ik heb me letterlijk kapot gevochten. Maar ik ben er nog en ik wacht, nog 7 jaar dan is de jongste 18. Het gaat dus, zoals jullie niet ontgaan zal zijn, over meerdere kinderen. Een vriendin dacht in die tijd ook(niet hardop maar een goed verstaander...) dat er dan toch wel heel wat aan de hand moest zijn om hierin terecht te komen. Ik ben er echt het gros van mijn vrienden/kenissen door verloren
Nu is ze zelf gescheiden, na heel erg veel ellende ook bij bjz beland en wat denk je? Nu begrijpt ze mij. Zij was een directeurs vrouw, prachtig groot huis,eigen zaak.. als plaatje was het de hoeksteen van de samenleving. Toen speelde er hetzelfde rondom een van haar kinderen. Ze konden eerste lijns hulp betalen dus geen probleem. Maar nu, alleen met de kinderen in een huurhuis en achterstandswijk, compleet met uitkering is ze koren op de molen van het systeem. Ik vind dit zo wrang als ik dan lees van het meisje van 12 die een kind kreeg van haar vader die al eerder veroordeeld was. Ach, ik stop maar, wat heeft dit voor zin? Een raad voor ouders die hulp nodig hebben; zoek het in je omgeving of betaal voor eerste lijnshulp! En los van de "succes" verhalen, als het mis gaat (wat echt heeeel vaak gebeurt) is het een hel op aarde.
Groet, lentebloesem
Wel gelijk en genoegdoening, maar geen wraak.
"Ik weet ook totaal niet of we dit willen aangaan, maar ik vind tegelijkertijd dat dit complete gebrek aan professionaliteit gewoon aan de kaak gesteld moet worden.
Soms laat ik mijn fantasie gaan en dan worden we glorieus in ons gelijk gesteld zoiets..."
Ja, dat zou mooi zijn...
Soms droom ik wel eens over officiële excuses, en over compensatie van de gevolgen van wat er is gebeurd. Mijn angst zal moeten slijten. Maar een, desnoods, materiële, genoegdoening zou misschien wel helpen.
Door alles wat er is gebeurd is er een heel groot litteken ontstaan. Het feit dat ik vorig jaar ziek ben geworden is mede gevoed door de angst die is ontstaan door mijn ervaring met BJZ en de dreiging van deze instantie. De schade is zowel materiëel als immateriëel (niet meer in staat goed te kunnen werken door ontstane psychische schade, even heel kort door de bocht gezegd, angst weer een foute medewerker te treffen die mijn kinderen uit huis plaatst, etcetera).
Soms droom ik wel eens dat ze het PGB voor langer dan 1 jaar toekennen zodat ik niet meer elk jaar die angst van "oh god, wie gaat dit jaar de zaak behandelen" hoef mee te maken.
Of, heel plat, een flinke schadevergoeding. Zodat ik voorlopig geen zorgen meer heb over uitkeringen, reïntegratie (contact met het UWV is godzijdank goed, en dat mag ook wel eens 
), gewoon ordinair als genoegdoening zodat ik eindelijk na al die stress en dat verdriet, plus alle schade die daar door mijn angst uit is ontstaan, aan GENIETEN toe kom met de kinderen.
Geld maakt niet gelukkig, maar het kan wel helpen om even wat onbezorgder te leven. Dankzij die foute BJZ-er is er een flink stuk onbezorgdheid uit mijn/ons leven verdwenen. De angst kunnen ze niet "wegkopen", die moet slijten, maar het kan wel een soort genoegdoening geven. Reken maar dat ik daar met de jongens leuke dingen mee ga doen, zoals fijne, aangepaste vakanties, een goede auto zodat ik hen kan halen en brengen (ik heb een niet-verkeersveilig kind), ook eens naar een pretpark, of een dagje naar bijvoorbeeld het strand zonder dat ik moet zeggen "sorry, ik moet zuinig met de benzine doen".
Ik ben me ervan bewust dat dit niet kan omdat het niet hard te maken is, en ik vermoed ook dat er mensen zijn die dit belachelijk vinden en me een geldwolf vinden. Het zij zo, dat is niet meer mijn probleem. En het is de minst slechte manier om de schade die door de blunder is ontstaan, de schade die me beperkte in quality time met de kinderen, die ervoor zorgde dat ik zo kapot ging uit angst te falen als moeder, enigszins recht te breien.
Fladder,
Ik begrijp je heel goed! Je komt door deze ervaringen in een negatief domino effect. Het kost zoveel (teveel) energie om naast de problemen met je kinderen uit handen te blijven van een ots of erger. Het is lijkt wel een middeleeuwse heksenjacht. Als je blijft drijven ben je een heks en als je zinkt ook. One way ore the other, je bent bij voorbaat te licht bevonden. Bij mij kwam mijn angst uit, het tij was onmogelijk te keren. Ik ben tot 2 keer toe in het gelijk gesteld door kinderrechters tov BJZ.
En dat pikten ze niet. Kwamen weer met iets nieuws. Toen ze kwamen met dat ik mijn jongste dochter misbruikt zou hebben omdat ik zelf incest heb meegemaakt knapte er iets bij mij. Mijn poppekind..mijn oogappel die hiervoor naar een psycholoog moest (uiteindelijk niks aan de hand maar excuus ho maar) Ik heb het opgegeven, ik kon niet meer. Ook voor de rust van de kinderen, het is goed zo, ik wacht. Streep iedere dag door en leef alleen nog voor de dag dat ik de puinhopen hopelijk kan herstellen voor ze, biddend dat het ons gegund is na alles. Voor hun, mijn kinderen, mijn alles.
LB
Eenzaamheid
Hulpverleners distantieren zich van een verhaal als dat van Lentebloesem omdat ze anders hun werk niet meer kunnen doen. Dat wil je niet op je geweten hebben. Dat ligt aan het systeem, is een toevalstreffer, een incident, de kosten van het wel redden van kinderen.
En ik herken de vasthoudendheid -bij ons van raadsonderzoekers- om je gelijk te krijgen ten koste van een gezin en van de kinderen.
Je omgeving distantieert zich omdat ze anders zouden begrijpen dat ze zelf ook kwetsbaar zijn.
Het enige dat je kunt doen is goed leven denk ik. Genieten van de dingen. Je rug recht houden en de brokken bij elkaar vegen en er wat van maken. Het leven is niet eerlijk. Leer ik mijn kinderen al.
Heeft alleen wat meer impact gekregen.
Ster
Het lijkt toch altijd weer alsof je langs elkaar heenpraat. Alsof er toch iets gevonden moet worden waar het aan ligt dat juist jij wel met zo'n drama te maken hebt gekregen.
Net hulpverleners. Altijd moet er iemand persoonlijk de schuld van krijgen. Terwijl het soms gewoon de situatie is, de politiek, het weer, onbegrip, onmacht, ondeskundigheid, egotripperij, projectie, pesterij.
Niets menselijks is ook hulpverleners vreemd.
En natuurlijk kan het zijn dat hulpverleners achteraf gelijk over je hebben. Dat krijgen ze vanzelf wel als je in zo'n wespennest terecht komt.
Geen gelijk is het signaleren zonder te helpen. En je ontkomt er niet aan dat je opvalt, je hebt aantoonbaar zaken in je gezin die om hulp vragen.
Ja, ster
Die zijn er absoluut, positieve ervaringen! Goed en terecht ingrijpen! Medewerkers die wel luisteren!
En ik probeer die ook voor ogen te houden!
Het is niet alleen maar kommer en kwel. Die positieve kant mag ook best belicht worden. Maar die negatieve kanten worden onder het tapijt geveegd. Zowel de verschrikkelijke gevallen zoals bij Lentebloesem als de relatief goed afgelopen gevalletjes zoals bij mij. Over de schade moeten we zwijgen, want het gaat immers vaker goed dan fout, toch?
Nogmaals, ik wil er niet in blijven hangen. Ik wil verder met ons leven. Ik heb inmiddels ook goede ervaringen, echt waar. Maar ik loop dagelijks tegen de gevolgen van toen aan. En niet alleen omdat ik alleen maar in het negatieve blijf hangen, maar omdat de gevolgen van deze uitglijder mijn leven definitief hebben beschadigd. Dat klinkt dramatisch, en ik doe mijn best om er toch nog iets leuks van te maken, maar mooier kan ik het helaas niet maken.
Als ik er al behoorlijk veel schade van heb opgelopen, hoe zit dat dan met mensen waar het écht mis is gegaan? Vergeleken met wat ik hierboven lees is mijn ervaring een lachertje.
Ster
Jij hebt het over GGZ, CB, juffen etc. Wel eens te maken gehad met een net afgestudeerd kind bij BJZ? Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ze op provisie basis werken. Iedereen die denkt dat het allemaal wel mee valt zou zich eens moeten verdiepen in zwartboeken rondom BJZ en kinderrechters. Een beerput, een commercieel bedrijf.
Een onneembare vesting, in geval van onnenigheid trekken zij AL-TIJD aan het langste eind. De ene hand bijt de andere niet, BJZ, RVK, kinderrechters, allemaal een pot nat; justitie. Ik zou er zooo graag een boek over willen schrijven maar het talent ontbreekt me en de emoties spelen mij parten om er een duidelijke lijn in te krijgen, iets voor jou Fladder?
LB
Boeken
Er zijn al boeken over geschreven. De jungle van de jeugdzorg bijvoorbeeld van Truus Barendse. Ook op Ouders Online geweest.
Zelf een boek schrijven wil ik niet. Geen zin in die larmoyante verhalen. Dan moet je al een groot talent hebben om het subtieler te brengen. De dreiging en het komt uit! Maar dan denkt iedereen weer: heerlijk griezelen, gelukkig is het maar een boek!
Je komt er niet doorheen, dus je kunt er inderdaad maar beter zo ver mogelijk vandaan blijven. En zaken zoveel mogelijk doen met vrijgevestigden en praktische hulp bij familie en vrienden. Maar ook dan ben je nooit helemaal veilig, maar je doet je best. En dat gaat best ver. Per slot gaat het om je kinderen.
En dat zie ik wel. Ook mensen die aan mij twijfelen nemen mijn advies, uit voorzorg, toch aan.
Annej
Ik heb contact met ze allemaal gehad, ook met Truus. Iedereen waarvan ik dacht dat ze me verder konden helpen, Nico Mul etc etc etc. Had er een dagtaak aan. Vraag me af of outsiders zich voor kunnen stellen hoe zoiets je leven op alle fronten ontwricht. Ik liep al op mijn tandvlees en het beetje energie die ik over had om mijn gezin draaiende te houden ging nu op aan de strijd met BJZ. Heb destijds zelf, toen ik wist dat het onoverkomelijk zou worden, pleeggezinnen gezocht in mijn netwerk, zelfs via Ouders Online. Toen werd ik helemaal als gestoord bestempeld, ik bood mijn kinderen aan op internet. Kafka heb ik nooit uit kunnen lezen, guess why..
LB
Als laatste,
In het verlengde van mijn reactie hierboven. Mocht iemand zich in deze situatie bevinden; kijk aub uit voor zgn vertrouwens personen!!! Mensen die er zgn veel vanaf weten en zich inzetten voor jouw zaak. Deze hebben zelf niet zelden een tic van BJZ en zijn niet objectief. Zij maken meer kapot dan dat je kan herstellen. Je klampt je in je wanhoop overal aan vast, helaas ook aan mensen die vuurtorens in het donker lijken te zijn maar uit eindelijk slechts dwaallichten blijken die je nog verder van je pad helpen. He WV?
LB
Lentebloesem
Ik hoop dat je in elk geval wat troost uit de contacten hebt kunnen putten Lentebloesem.
Want deze mensen doen hun uiterste best en kunnen soms heel goed advies geven maar als je hen zoekt heb je al een probleem. En het spijt me zo dat er niemand van die hele kinderbeschermingsbeweging genoeg macht en compassie had om je te helpen en je te steunen. Ik weet hoe het werkt. Ze kunnen aardig zijn maar laten je als een baksteen vallen. Want je bent een risico geworden.
Het voelt als hekserij inderdaad. Je valt ook nog eens op als een zere duim.
Ik wens je alle middelen en de kracht om inderdaad je plan uit te voeren en jezelf en de kinderen een goed leven te kunnen bieden zodra je kinderen daar de kans voor krijgen. Dat zal nog niet mee vallen. Voor jou niet en voor hen niet.
Maar zolang je plannen blijft maken voor jezelf en je kinderen is er hoop. Het gaat je lukken Lentebloesem.
Moek
De folder is nog te bestellen bij Zorgbelang Gelderland.
Tsjor
Annej
Dank je. Je begrijpt me vast als geen ander. No offense Fladder
Ik vind de eenzaamheid hierin nog steeds het moeilijkst. Ik ben vrienden (schreef bijna goede) kenissen en familie hierdoor kwijt geraakt en het waren er al niet zoveel. Ik ben een nieuw leven begonnen, als gescheiden vrouw in een nieuwe woonplaats. Zo goed en kwaad als het gaat. Een leven die je bijna als schyzofreen kan bestempelen. Ik leef ieder bewust moment met mijn kinderen en de trauma's in mijn hart. Ik mis ze zo en verlang zo naar ze dat het bijna tastbaar is. Maar ik heb geen foto's van mijn kinderen aan de muur. Te pijnlijk en ik wil en kan het niet uitleggen aan nieuwe contacten. Het is zo ontzettend moeilijk, de tijd is 4 jaar geleden stil blijven staan voor mij. Mijn poppekind is een puber, mijn manneke een man. Ik mis ze zo...
Wanneer ik jou het meeste mis
als men dat vragen zou,
Zeg ik; wanneer ik wakker wordt,
maar ook s'middag's mis ik jou
En 's avonds als ik slapen ga,
veel meer dan ik had verwacht,
Ik mis je tot het ochtend wordt,
ik mis je dag en nacht
Onbekende auteur LB
Annej
Ik heb aan enkele ook echt wel troost gehad. Ik ben zelfs met iemand van de RVK dik bevriend geraakt. Iemand die ook moeder is, het hart en verstand op de goede plaats plus de ervaring dat het ouderschap, mn het moederschap heel erg mooi maar ook heel erg zwaar kan zijn. Maar ook zij kon niet tegen het systeem op en ik verwijt haar absoluut niks. Als ze allemaal zo waren als haar...een utopie. Ach, zo krijgt iedereen zijn portie ellende. En nu kan ik echt niet meer reageren, de jerinneringen en emotie's lopen te hoog op.
LB
Wel vertellen
Lentebloesem, soms is het beter als je het wel aan mensen verteld. Nuchter, als je dat kunt. Niet met de details, maar in een samenvatting. Het is soms het eerste wat ik tegen mensen zeg. Mijn kinderen hebben een autismespectrumstoornis en in plaats van hulp kregen we een onnavolgbare toestand bij de kinderbescherming. Dat hoort niet. Ook als er wel zaken niet in orde zijn hoort dat niet, het is geen hulp maar drama. Als samenleving gaan we niet zorgzaam om met mensen en kinderen die wat mankeren. Hulp is onveilig want de machtsmiddelen zijn niet gering en kunnen in een zucht ingezet worden. Jij houdt je rug recht. Je mist je kinderen. En als ze details vragen noem ik een lachwekkend voorbeeld uit het dossier waarin een onschuldig incident suggestief wordt voor een ernstig vergrijp.
En het is aan de hulpverlening zelf om dat te veranderen. Ik zou me schamen voor mijn vak.
