Münchhausen by Proxy schuivende panelen

inventarisatie

Heb de afgelopen dagen op rechtspraak.nl een flink aantal uitspraken zitten lezen. Het is een lappendeken aan beoordelingen en werkdefinities die je langs ziet komen. Ik heb de volgende invalshoeken langs zien komen (ik noem alles voor het gemak even MBP)
* MBP is een ziekte. Daarom is ontzetting uit de ouderlijke macht niet gepast. Want de moeder is niet opzettelijk aan het mishandelen, ze is ziek. Ontheffing uit de ouderlijke macht is wel gepast.
*MPB is geen ziekte. Het is een misdaad en je kunt moeder volledig verantwoordelijk houden
* MBP is aan te tonen door psychologisch onderzoek van de moeder
*MBP is niet aan te tonen door psychologisch onderzoek, je moet alleen naar kindsymptomen en verdachte omstandigheden kijken
* MBP is aan de orde als de ouder opzettelijk medicatie of ontsmettingsmiddelen eigenhandig toedient aan het kind om het ziek te krijgen of te houden
*MBP is al aan de orde als de moeder het niet eens is met een behandelaar, ze hoeft verder niets te doen (voorbeeld: puber met ziekte van Lyme wordt in Nederland antibiotica geweigerd. Ouders laten het behandelen door Duitse internist in kliniek in Duitsland. BJZ procedeert door tot en met de hoge raad om dit te verhinderen. BJZ verliest.
* Als er een onderliggende ziekte aan de hand blijkt te zijn is het geen MBP
* Als er een onderliggende ziekte blijkt te zijn is het wel MBP, maar de moeder maakt de bestaande ziekte dan erger.
* Ik zag 1 vader langs komen die beschuldigd werd van MBP
De remedies zijn al net zo wisselend als de definities en de inschattingen. Van alleen OTS tot en met TBS met dwangverpleging.
Heel erg akelig is, dat nu druk pogingen worden ondernomen om de definitie zo ruim mogelijk te krijgen. Hoopgevend is dat de rechtbank lang niet alle flauwekul voor zoete koek slikt. Akelig is dan weer dat Patries aankondigde dat ze een werkgroep van de grond had getild waar justitie ook in vertegenwoordigd is. Brrrrrr.

pardon

"tot en met TBS met dwangverpleging" is dubbelop. Ik bedoel tot en met gevangenisstraf met TBS.

Harvard Review of Psychiatry en de rest

Ook nog eens in de literatuur gedoken. Want Miriam heeft natuurlijk wel gelijk: waar komt in vredesnaam het geloof vandaan dat, zoals Miriam het beschrijft "elk opgepimpt leerlingendossier" een potentieel gevalletje MBP is?
Wie gaat rondneuzen vindt een woud aan gevalsbeschrijvingen. Daardoor lijkt het probleem vermoedelijk al omvangrijker dan het is. Al die artikelen, nietwaar? Maar heel veel van die publicaties behandelen één geval of geven een algemeen betoogje over het nut van melden, de ethiek rond het ophangen van camera's in kinderziekenhuizen om ouders te vangen en dat soort zaken. Geen rocket science en geen aanleiding om aan minstens 2 gevallen per dag in een klein vergrijsd land te denken.
Bij de gevalbeschrijvingen hebben de zaken waarvan de auteur meent dat er absoluut sprake was van MBP, veruit de voorkeur. Slechts een enkel artikel behandelt een zeldzame ziekte die aanleiding was geweest voor juist een valse beschuldiging.
Ik heb echter toch één review artikel gevonden dat systematisch een groot aantal dwalingen rond MBP op een rijtje zet. Saillante casussen, die ik hier niet kan oplepelen, dan wordt het bericht veel te lang. De auteurs van dit artikel pleiten ervoor MBP inderdaad niet te beschouwen als een ziekte van de ouder. Want dan wordt het te gemakkelijk om aan de hand van een enkele gedraging die ouder als lijdend aan MBP te labelen en daar verder naar toe te redeneren. Auteurs inventariseren hoe dat herhaaldelijk is gebeurd. Beter is het volgens hen, MBP te behandelen als een vorm van kindermishandeling die aan onder andere aan de vereiste moet voldoen dat er sprake is van bewust en vooral aantoonbaar bedrog over de mate van ziek-zijn van het kind, waardoor het kind dus ernstige schade lijdt.
Als ik die lijn doortrek, dan is psychologisch onderzoek van de ouder inderdaad niet vereist en zelfs niet zinvol. Die ouder kan van alles mankeren, maar dat impliceert nog geen kindermishandeling. Auteurs geven een negental factoren die leiden tot dwalingen waaronder verkeerd interpreteren van oprechte geschillen over de behandeling of toestand van het kind tussen ouders en staf. En: hou je vast: vertrouwensartsen die van buitenaf suggereren dat hier sprake zou kunnen zijn van MBP waardoor de behandelend arts, bang geworden, voor de zekerheid gaat melden en de molen op basis van onvolledige info gaat draaien. Ze alle negen opvoeren voert hier te ver, dan wordt het bericht te lang.

Geen schadevergoeding

http://www.volkskrant.nl/binnenland/zieke-kinderen-van-soms-nog-ziekere-ouders~a700943/
In dit geval is de Nederlandse overheid verplicht om 40.000 euro schadevergoeding te betalen. En ik weet van 1 zaak uit de Bolderkaraffaire waar een meisje haar Engelse vader is kwijtgeraakt dat er zoveel jaar na dato een beperkte schadevergoeding is betaald.
Je krijgt geen schadevergoeding want iedereen mag zich zorgen maken zonder dat het verwijtbaar is, wat de gevolgen ook zijn.
Ook Remzi Cavdar heeft geen schadevergoeding gekregen, er loopt waarschijnlijk nog een hoger beroep.
Er zijn soms wel initiatieven maar er zijn weinig kansen op succes.
En dat is natuurlijk ernstig. Je jeugd verpest, je gezin uit elkaar gerukt door subjectieve verhalen zonder bewijzen, en dan niet eens een excuus want men blijft geloven dat ondanks dat je vrijgesproken bent er toch rook geweest moet zijn.
Alleen zaken in de onderzochte misbruikaffaires binnen jeugdzorg, commissie Samson, zijn in een aantal gevallen schadevergoedingen uitgekeerd.

tegeltje, heb je n link?

Ik ben wel erg geïnteresseerd namelijk.

Mirjam

Van het review artikel met saillante casussen

bedoel ik.

link

Ik heb alleen een link naar de abstract: http://journals.lww.com/hrpjournal/Abstract/1999/07000 /Misdiagnosis_of_Munchausen_Syndrome_by_Proxy__A.3.aspx

De full text kun je alleen opvragen als je toegang hebt via een instituut of als abonnee. Ik kon dat dus wel doen en heb de resultaten samengevat. Ook omdat het niet ging om de saillante casussen, daar komt Anne J. wel mee in haar Jeugdzorg draad (niet hier, alsjeblieft!), maar om de vraag van Miriam. Die luidde: hoe komen mensen/instanties/kinderartsen aan dit bespottelijke geloof?

lastig

Een kennis van me (nee, niet ikzelf dus!) is er van overtuigd dat zijn moeder aan mbp leed/leidt. Hij is als kind ontelbare keren in ziekenhuizen onderzocht, zonder ooit aantoonbaar iets gehad te hebben. Ook is hij heel vaak 'ziek' thuis gehouden van school. Zelf denk ik, die moeder keen beetje ennende, dat ze extreem onzeker was en zich niet kon voorstellen dat zij in staat was om op een juiste manier dingen in te schatten, en dat ze daarom bij elk klein pijntje het hele onderzoekscircus mobiliseerde. Met de beste bedoelingen.
Neemt niet weg dat die kennis al die onderzoeken in zijn jeugd als zeer belastend (en zelfs als mishandeling) heeft ervaren.

keen beetje kennende?

Een beetje kennende dus

Yeti, dat herken ik

Een vriendin van mij is zo onzeker en ook nog hypochonder. Bij elk hoestje of snuifje van haar kinderen is ze bang dat ze minimaal longontsteking hebben. Ze gaat om alles naar de dokter en anders meteen naar het ziekenhuis.
Maar ze is echt niet ziek als in haar kinderen ziek makende. Welnee, maar het zou toch vreselijk zijn als daar ineens MBP uit de hoge hoed getoverd zou worden.

Heksenjacht, daarmee wordt het vergeleken in dit artikel

Goede vergelijking vind ik zelf, een heksenjacht op ouders.

https://medicalmisdiagnosisresearch.wordpress.com/2010/07/08/the-munchausen-syndrome-by-proxy-witch-hunt/

Tekst ook maar meteen. Ook een artikel uit 2005. Daarin wordt gewaarschuwd voor de heksenjacht op ouders, meestal moeders, die niet zomaar een diagnose of behandelwijze willen geloven. De wortel ligt erin dat je twijfelt aan de medische professie als je vragen blijft stellen...

De discussie over MbP en de jeugdzorgdraad zijn toch nauw met elkaar verweven.

By Michael Nott – posted Tuesday, 24 May 2005

Consider this. If you are a mother with a young child who has a very difficult-to-diagnose illness, you could find yourself looking down the aggressive barrel of a child protection agency. They could take your child into foster care, and the courts could allow you only very limited supervised contact with your child again, if at all.

There is no evidence that you have caused the child’s illness. Often the children at risk are very sick but a parent may have challenged a doctor’s medical treatment.

Such a scene is happening in a number of countries, including Australia, Germany, New Zealand, UK and the US. In some cases it is happening without evidence, driven by the speculative, circumstantial and prejudicial, much the same way as the witch hunts of old. It follows on from the Munchausen Syndrome by Proxy (MSBP) theory introduced by British pediatrician, Professor Sir Roy Meadow (Lancet in 1977), also known as “factitious illness”, “pediatric falsification disorder” and similar terms.

Named after the 18th century German figure Baron von Münchhausen, famous for his “tall stories”, Munchausen Syndrome is where one is alleged to be causing problems in oneself, e.g., self harm, or presenting oneself at hospital too many times. Munchausen Syndrome by Proxy is where one is alleged to be causing problems in another person, usually one’s child. In most cases, the mother – as the usual care-giver – is accused. I write as an advocate for mothers accused of Munchausen Syndrome by Proxy.

The MSBP theory has found favour in powerful sections of the medical profession, child protection, academia, law enforcement and the judiciary. According to medical sociologist Dr Helen Hayward-Brown it has become a nightmare waiting on the doorstep of every family with a sick child. Hayward-Brown was awarded her doctorate for investigating false allegations of MSPB, when many of her case studies were based in Australia.

“Ordinary mothers and fathers are being accused of child abuse because their children have an illness that some pediatricians cannot diagnose, or (because) the parents strongly question the doctor over the child’s treatment,” she said.

“The parents are refused the opportunity to obtain a second medical opinion as this is labelled ‘doctor shopping’, part of the MSBP child abuse profile – even though doctors are ethically obliged to allow it and it is a patient’s right to obtain a second medical opinion. A mother could be doing nothing wrong, other than showing anxiety and care for her child and questioning doctors on the care of her very sick child,” she said. “Before long, she could be accused of child abuse and face criminal charges. It is just like the witch hunts of centuries ago that were based on guesswork.”

MSBP is based on a “profile” or label that allegedly indicates the mother’s behaviour. Such a profile includes the mother who shows too much interest in medical procedures, paradoxically taking no interest in the child’s medical care, and the mother who passively accepts everything but also seeks attention by going to the media. Hayward-Brown said that generally an accused mother will be told she has little hope of her children being returned unless she confesses to MSBP.

Charles Pragnell, an expert British defence witness in child protection, now based in Melbourne, Australia, said that the labelling of a carer, usually the mother, with child abuse prevents proper investigation. Bringing legal action or making a complaint against a doctor is thereby effectively stopped.

Hayward-Brown said, “The MSBP profile used by doctors contains paradoxes that make it very difficult, almost impossible, for mothers to prove their innocence. For example, being an over-protective parent is part of the MSBP profile, but so is being a negligent parent.” Child protection agencies often took the view that a mother must be guilty and failed to undertake appropriate investigations.

“It does not matter if it is called a disorder, behaviour or syndrome. It does not matter if it is seen to be psychiatric or pediatric. The outcome is the same,” she said.

The legitimacy of the MSBP theory is now undergoing intense scrutiny worldwide. Challengers allege a lack of scientific integrity with highly questionable support literature in medical journals; there is concern that a minority of influential members of the medical profession continue its use. Pragnell made the point that Meadow’s MSBP research had not been subject to peer review.

Meadow is facing professional misconduct charges (June 2005) being brought by the British General Medical Council, concerning alleged misleading and contradictory evidence. The Royal Statistical Society publicly condemned (October 23, 2001) his statistical methodology, relating to his evidence in the Sally Clark case. A supporter, Professor David Southall, has also been found guilty of serious professional misconduct regarding a child abuse case. The UK Government has ordered official reviews of both criminal and civil cases involving Meadow’s MSBP and cot death theories. The Opposition has called for a public inquiry.

In the US, Howard Fishman, a former education director at the Harvard Medical School’s psychiatry department, commented, “The child abuse industry has devoted itself to the removal of children from their homes based on spectral evidence, phantom disorders and fanciful modes of purported abuse that should be assigned to the trash bin of junk science”.

Evidence involving the label or profile of MSBP has been rejected by Australian courts. For example, the Queensland Court of Appeal (R v LM [2004] QCA 192), ruled it prejudicial and inadmissible. The South Australian Supreme Court (S4118, 1993) ruled that, although a pediatrician, Professor David Southall’s MSBP testimony could only be regarded as a lay person’s opinion.

Meadow’s cot death theory – that one child death in the same family is a tragedy, two suspicious and three murder – has been rejected by the UK Court of Appeal (R v Angela Cannings [2004] EWCA Crim. 01) and in Tennessee, US, (2003, no. 99-D-2836). Judicial comments in the UK Clark case (R v Sally Clark [2003] 200203824 Y3) were that Meadow’s medical and statistical evidence on cot deaths in the case was “wrong” and “grossly overstated”.

The Queensland Court of Appeal (R v LM [2004] QCA 192), in a unanimous judgment, stated MSBP (or factitious disorder by proxy) was not a recognised psychiatric disorder or mental illness in the American Psychiatric Association’s Diagnostic and Statistical Manual (DSM IV). The court went on to say that MSBP had no agreed sets of symptoms or signs that allowed it to be classified into a recognised psychiatric diagnostic system, it was not a recognised medical condition, disorder or syndrome, and the court excluded evidence from a psychiatrist as “extremely prejudicial”. Justice Holmes noted that the MSBP argument was inherently circular and did nothing to prove criminal conduct.

The Australian Capital Territory’s Director of Public Prosecutions, Richard Refshauge, said the QCA decision on MSBP made “clear that if a woman is to be prosecuted for harming her children, it is not enough to put a label on it; facts are required to justify the case”.

“By labelling the woman in this way with MSBP or factitious illness by proxy you are saying the woman is guilty, as the label creates the guilt … People are not convicted for having a syndrome or a particular behaviour; they are convicted for the illegal acts that they do.”

The QCA decision resulted from a case in a criminal court, where guilt must be established beyond reasonable doubt, but Munchausen Syndrome by Proxy is frequently used in care proceedings in the children’s court where a decision rests on the degree of probability and does not necessarily abide by the rules of evidence.

According to Pragnell, this is the heart of the problem. He said that in care proceedings, hearsay evidence was admissible, while such evidence would be inadmissible in criminal matters. Therefore, in care cases, the cards were heavily stacked against mothers when added to any balance-of-probability decision. He suggested care courts should be inquisitorial, aimed at establishing what has happened and what the outcome should be.

As Hayward-Brown pointed out, parents had limited finances and were often denied government legal aid and support as opposed to the authorities, which appeared to have unlimited funds.

The NSW child protection agency, Department of Community Services (DOCS), has confirmed it is “precluded” by law from using allegations of MSBP as the basis for the removal of a child. Yet, the writer believes it has used MSBP allegations for many years as the central allegation in child protection proceedings. Written statements to this writer from DOCS (September 10, 2003 and September 24, 2003) suggest that DOCS was in breach of its own legislation when it stated the “Children and Young Persons (Care and Protection) Act 1998 (Section 71, Subsection 2) precludes DOCS from taking any medical condition of a parent or carer into account when making a child protection decision”. The Director-General of DOCS, Dr Neil Shepherd, declined to be interviewed for this article.

Pragnell claims some medical authorities show scant regard for legal requirements. “This is causing immense harm to the status of the medical profession and public trust in physicians, as relatives and friends of affected families are alarmed and angered by the needless and unwarranted removal of children and, in some cases, the imprisonment of innocent mothers,” he said.

Earl Howe reported although the UK Government was looking at a restricted group of court cases where the verdict may have gone the wrong way, “It is disappointing that the Government is not addressing the MSBP or factitious illness by proxy diagnosis that is the core of the problem”.

In NSW, Victoria and Queensland, MSBP allegations are still being made against mothers. According to Hayward-Brown, there is no indication of any body in NSW or Australia showing concern about the need to review current and previous cases involving Meadow’s evidence, diagnoses and theories.

Australia’s Federal Government, through its Institute of Family Studies and its Child Protection Clearing House, still recognises MSBP as a valid “diagnosis”. Similarly, the Royal Australasian College of Physicians has made use of Meadow’s theories on its website.

Hayward-Brown stated that medical professionals were afraid to speak out publicly against their colleagues for fear of marginalisation and persecution in a small medical community. “This problem is not going to go away,” she said.

Legal firms and lawyers had refused to take on MSBP cases as they were too controversial and, “legal aid has been refused to MSBP cases by legal aid bodies in both NSW and Victoria on the grounds that they will not succeed,” she said. This had also occurred in the UK. Cases were often long, complex and involved expensive medical witnesses. Such a denial of legal representation had been found by the European Court of Human Rights to be a breach of human rights in an MSBP case (P, C & S v the UK; no. 56547/00; 2002) where the UK Government was found guilty and fined. This same court found that it was a breach of human rights to remove a child at birth due to a previous allegation of MSBP.

“No one seems to want to take responsibility over MSBP allegations: the doctors and hospitals, DOCS and the health department keep blaming each other,”Hayward-Brown said. Ministers’offices and opposition health spokespeople were quiet on the issues.

In a statement to this writer (July 26, 2004), the NSW Commissioner for Children and Young People, Gillian Calvert, said there was no consensus among the professionals on MSBP. Calvert described MSBP as “a complicated and difficult diagnosis with significant differences of opinion among medical and legal professionals: there are some medical experts who support and diagnose the syndrome and those who dispute its existence”.

It appears the commission has decided not to take any firm action or use its legislative power to order an inquiry. The commission has also declined to answer questions on whether it is “irresponsible and careless” to allow the current situation to continue. The commission’s parliamentary committee head, Barbara Perry, declined to be interviewed.

NSW Police has also declined to release information on its use of Meadow, Southall and a US MSBP proponent. The NSW Solicitor-General’s office also refused to respond.

Hayward-Brown said she was concerned that the diagnosis of MSBP was not being properly addressed in Australia: “No one wants to change the status quo and upset the careers of many doctors and social workers.” She thought authorities could also be reluctant to review cases because of the possibility of negligence claims.

Pragnell maintains that child protection systems are deeply flawed, erratic and dysfunctional: “There is now a worldwide storm brewing regarding child protection injustices,” he said. “And governments across the globe should take notice as the current situation will no longer be tolerated.”

To this writer, the authorities in Munchausen Syndrome by Proxy cases have a punitive approach towards parents and their children, who need support rather than punishment and suspicion. Compassion is sadly lacking. We need to reverse the witch-hunt trend and stop persecuting anxious mothers for challenging professional opinions, which in medical eyes, is so often seen as challenging their professional standing.
Michael Nott

Tijgermoeder?

Dus de term tijgermoeder staat in lijn met moeders die ernaar streven van hun kind een prins/prinses te maken en het liefst bovengemiddeld intelligent of nog hoger dus met het kind langs de huiswerkbegeleiding zeult om dit te bereiken in plaats van op een terrasje te genieten van een glaasje wijn en een goed boek.

En hoe heten dan die ouders die merken dat hun kind in onderwijs vastlopen en uit betrokken hart dit willen bespreken in plaats van maanden later op een 10-min gesprek vragen hoe het staat met het handelingsplan ( een plan dat niet voor niets is opgesteld)?
Vaak zijn dit de ouders die ondersteunende taken verriichten om voor de leerkracht meer tijd te creeëren voor zaken die er onderwijskundig werkelijk toe doen. Het controleren is gewoon een must, uit ervaring dat werkjes slordig of helemaal niet worden nagekeken.
Een handelingsplan is erg summier. Ouders zijn ook niet van te voren op de hoogte dat kinderen zelf hun werk moeten nakijken en zullen dit aspect niet tijdens het bespreken van een handelingsplan meenemen. In geval van een dyslect is het bekend dat het niet de scherpte heeft om direct het werk te checken op spellingsfouten, zodoende is dit nakijken in dat geval, wel degelijk een actie voor de leerkracht. Maar die geeft aan dat dit niet in het handelingsplan staat. Het onvolledig opstellen en naleven van een handelingsplan, maakt van een moeder een tijgermoeder. Niet om het kind op twee niveaus hoger te krijgen maar ook niet twee niveaus lager.

Eerst was tijgermoeder een ere-naam voor een betrokken en sociaal ouder die zijn verantwoordelijkheid serieus nam. Nu is het bijna een scheldwoord omdat tijgermoeders blijkbaar worden gezien als gefrustreerde egoïstische mensen die er niet voor schromen hun kinderen te pushen tot ze hoogbegaafd zijn. Ze zullen wel last van MSBP hebben!

Er gebeuren op scholen twee dingen. Ouders die de ontwikkeling van ( meestal) een IADH- kind nauwlettend in het oog houden en een schoolteam die het imago en een positief saldo ook erg belangrijk vindt. Die belangen zijn nog wel eens met elkaar in strijd. Als de belangen van de school in geding komen, kan een onderwijzer of ib-er veranderen in een tijgeronderwijzer of een tijger-IB-er. De belangen en de gevoelens van een kind zijn dan ondergeschikt. Strickly Business.

Achteraf,

@M. Lavell, Ik wordt ook boos als ik denk aan wat een ouder allemaal moet doen om achteraf de schade te herstellen en het zelfvertrouwen in het kind te vergroten. ik snap de overeenkomst en de sneer naar de tijgeronderwijzers, ik had misschien moeten vragen wat je bedoelde met de opmerking ' ik denk dat dit over hen gaat'.