Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Dit blijft een lastige discussie. Ik heb zelf op volwassen leeftijd het contact met 1 van mijn ouders op een laag pitje gezet. Daar gaat veel verdriet en onmacht aan vooraf. Zo veel dat ik er hulp bij gezocht heb. Als iemand dan zegt dat ik in mijn kindstuk blijft hangen dan vind ik dat erg onterecht voelen. De relatie levert mij niks op behalve verdriet. Ik maak een keuze voor mijn eigen welzijn. En dat mag ook, het als de kinderen van Patrik geen slechte mensen zijn omdat ze het contract verbreken of beperken. Dat dit rot is voor Patrik begrijp ik, maar dan nog legt dat geen verplichting bij de kinderen.
tsjor schreef op 08-12-2025 om 10:53:
Ik denk dat het lastig is om dergelijke algemene uitgangspunten te hanteren als het gaat om het beoordelen van individuele situaties. Wie een beetje oog heeft voor menselijke verhoudingen weet hoe situationele en persoonlijke elementen elke situatie tamelijk uniek maakt. Algemeenheden dragen bij aan onbezonnen oordelen en veroordelingen.
Ik denk dat je één ding wel in zijn algemeenheid kan stellen. Kinderen zijn in hun jeugd altijd loyaal aan hun ouders. Ze hebben ze namelijk letterlijk nodig om niet dood te gaan. En dat doet me weer denken aan het experiment waarbij aapjes zonder de nabijheid van de moeder ook dood gingen.
Martje80 schreef op 10-12-2025 om 10:12:
[..]
Ik denk dat je één ding wel in zijn algemeenheid kan stellen. Kinderen zijn in hun jeugd altijd loyaal aan hun ouders. Ze hebben ze namelijk letterlijk nodig om niet dood te gaan. En dat doet me weer denken aan het experiment waarbij aapjes zonder de nabijheid van de moeder ook dood gingen.
Dit en de kans dat al je kinderen geen contact willen houden na hun jeugd omdat het allemaal egoistische mensen zijn is gewoon heel klein. Mijn opa had hier een niet zo nette uitspraak voor je hebt altijd een klootzak in elke groep mensen. Als alle mensen om je heen klootzakken vindt dan ben je die klootzak waarschijnlijk zelf.
Kimdekim schreef op 09-12-2025 om 18:09:
Dit blijft een lastige discussie. Ik heb zelf op volwassen leeftijd het contact met 1 van mijn ouders op een laag pitje gezet. Daar gaat veel verdriet en onmacht aan vooraf. Zo veel dat ik er hulp bij gezocht heb. Als iemand dan zegt dat ik in mijn kindstuk blijft hangen dan vind ik dat erg onterecht voelen. De relatie levert mij niks op behalve verdriet. Ik maak een keuze voor mijn eigen welzijn. En dat mag ook, het als de kinderen van Patrik geen slechte mensen zijn omdat ze het contract verbreken of beperken. Dat dit rot is voor Patrik begrijp ik, maar dan nog legt dat geen verplichting bij de kinderen.
Misschien is het handig om even mijn post van gisteren om 13:47 te lezen. Dan zie je dat ik het genuanceerd bedoel en hoef je je eigenlijk helemaal niet aangesproken te voelen.
Slekire schreef op 06-12-2025 om 17:38:
max zegt volgens mij hele rake dingen, veel beter dan ik zou willen zeggen...ik zou namelijk keihard tegen je willen schreeuwen: "JE BENT GEWOON HEEL ERG BOOS OP DE SITUATIE, OP HET ONRECHTVAARDIGE ERVAN EN WAARSCHIJNLIJK OOK NOG OP JE VROUW MAAR DAT MAG NIET DUS JE SCHAAMT JE OOK NOG KAPOT EN IN PLAATS DAT JE DAT DURFT TOE TE GEVEN AAN JEZELF GEDRAAG JE JE ALS EEN EGOISTISCHE HUILSTRUIK EN MAAK JE ZOVEEL MOGELIJK KAPOT, DAN KAN JE DAARDOOR FIJN JE KINDEREN DE SCHULD GEVEN EN HOEF JE JEZELF NIET AAN TE KIJKEN!!!!"
Terwijl ik je ondertussen hardhandig heen een weer zou schudden.
Psychologie van de koude grond natuurlijk...
Keiharde woorden en ze bevatten gedeeltelijk de waarheid maar het tweede deel van je tirade is volledig van de pot gerukt. Natuurlijk ben ik boos op gans die situatie. Natuurlijk ben ik niet vrolijk over de situatie van mezelf, heen en weer geslingerd tussen de kinderen en de aandoening van mijn vrouw. Natuurlijk ben ik diep teleurgesteld in de kinderen die de ware situatie van de zaak niet willen inzien en hun moeder enkel zien als een verslaafde vrouw. En natuurlijk schaam ik me kapot tov familie en derden en probeer ik alles nog in goede banen te leiden en te verbergen wat er te verbergen valt. Maar egoistisch mag je me niet noemen alles wat ik doe is het leven van mijn vrouw dragelijker proberen te maken, haar genante momenten proberen te besparen en toch nog een sprankeltje licht in haar leven te brengen. Ik ben er gewoon kapot van dat de kinderen en vooral de oudste zoon haar straal negeren en als reden geven dat ze aan de drank is terwijl ze heel goed weten wat de echte toedracht van de zaak is maar dit naast zich neerleggen onder het mom dat moeder niet meer prettig in de omgang is. Het is niet mijn bedoeling om zoveel mogelijk kapot te maken integendeel ik geef mijn kinderen niet de schuld ik ben eerder zwaar teleurgesteld in hen. Ik zou niet liever willen dat alles weer was zoals vroeger. Sinds het begin van de posts komt onze dochter regelmatiger langs en heb ik en mijn vrouw er goede contacten mee alhoewel je voelt dat er nog spanningen zijn tov haar. De jongste zoon heeft er eigenlijk weinig problemen over gemaakt en nu hij een nieuwe vriendin heeft komen ze samen op regelmatig over de vloer. De oudste blijft hardnekkig het contact mijden en stelt zich zeer afstandelijk op. Ook probeert hij zijn broer en zus te beinvloeden. Als je met hem probeert te praten focust hij steeds op het drankmisbruik en praat hij op een minachtende gebiedende en aanvallende toon, een gesprek met hem proberen te voeren is uiterst onaangenaam.
Mij hardhandig heen en weer schudden hoeft echt niet ik ben wakker genoeg om de situatie nuchter in te schatten.
felija schreef op 09-12-2025 om 12:19:
[..]
Dat bedoel ik ook: bij kinderen onder achttien, ik was niet duidelijk. De ouders waren honderd procent verantwoordelijk voor het grootbrengen van hun kinderen. Het heeft de kinderen voor een (groot) deel gevormd tot wie ze nu zijn. En als door bijvoorbeeld drankgebruik tijdens de jeugd van de kinderen, ouders er onvoldoende waren, dan heeft dat een enorme impact op de kinderen, ook als ze volwassen zijn. Dat erkennen door de ouders, kan al enorm helpend zijn. En dat mis ik in dit topic.
Het drankmisbruik is pas gestart na de hersenaandoening de jongste was toen 21 jaar en de oudste 27 dus niet bepaald kinderen. En het is pas 2 jaar nadien eigenlijk zichtbaar geworden.Mijn vrouw was en is nu nog steeds zoals alle drankzuchtigen een meester in het verbergen van drank en het gebruik er van. Mede geholpen door haar ziektebeeld en het feit dat ze ganse dagen alleen thuis was viel het de eerste jaren echt niet op en leidt nu soms nog tot discussies.
tsjor schreef op 09-12-2025 om 08:46:
[..]
Dart kun je allemaal vinden, maar het levert niets anders op dan verwijten, waarbij de opvoeder per definitie de schuldige is. Een eenvoudige en heldere visie, waarmee je altijd gelijk hebt.
Jeetje, wat reageer jij alsmaar star. Compassie met de ouder heb je. Compassie met het kind is ver te zoeken.
een ouder van 95 blijft de ouder, het kind van 65 blijft het kind.
Patrik schreef op 10-12-2025 om 20:08:
[..]
Het drankmisbruik is pas gestart na de hersenaandoening de jongste was toen 21 jaar en de oudste 27 dus niet bepaald kinderen. En het is pas 2 jaar nadien eigenlijk zichtbaar geworden.Mijn vrouw was en is nu nog steeds zoals alle drankzuchtigen een meester in het verbergen van drank en het gebruik er van. Mede geholpen door haar ziektebeeld en het feit dat ze ganse dagen alleen thuis was viel het de eerste jaren echt niet op en leidt nu soms nog tot discussies.
Even een praktische vraag Patrik: hoe komt zij aan haar drank? Is ze goed genoeg die zelf te kopen? Heeft ze eigen budget daartoe? Of koop jij die? Met andere woorden: waar komt de drank vandaan?
Fijn dat je meer contact met je dochter hebt.
Patrik schreef op 10-12-2025 om 20:08:
[..]
Het drankmisbruik is pas gestart na de hersenaandoening de jongste was toen 21 jaar en de oudste 27 dus niet bepaald kinderen. En het is pas 2 jaar nadien eigenlijk zichtbaar geworden.Mijn vrouw was en is nu nog steeds zoals alle drankzuchtigen een meester in het verbergen van drank en het gebruik er van. Mede geholpen door haar ziektebeeld en het feit dat ze ganse dagen alleen thuis was viel het de eerste jaren echt niet op en leidt nu soms nog tot discussies.
Eerder zei je al dat je vrouw al langer niet erg aardig was tegen anderen.
Patrik schreef op 12-12-2024 om 05:28:
[..]
Mede door de posts van Meesje, Miraval en Kataravrouw ben ik gaan inzien dat het probleem veel dieper ligt. Het drankmisbruik is de bliksemafleider. Het drankmisbruik is het grootste ongemak dat door iedereen ervaren en gezien word en ook haar eigen veiligheid in het gedrang brengt. Maar er is veel meer.Na haar crash nu 10 jaar geleden stak het drankmisbruik zijn kop op maar viel niet op. Ik werkte toen nog en was weinig thuis, bij thuiskomst lag ze meestal in bed herstellende van.....maar in feite was ze haar roes aan het uitslapen. In de weekends bleef ze nuchter.Het is eigenlijk maar opgevallen toen ze aan de beter hand was en er terug BBQ's en familiefeestjes georganiseerd werden dat er iets aan de hand was. Naarmate ze er meer en meer op betrapt werdt viel de gêne weg en dronk ze zich gewoon lazarus waar iedereen bij was.Afspraken werden vergeten, valpartijen, gebroken brillen, gebroken tanden,kwetsuren, kookpotten op het vuur en zij aan het slapen....
Maar er is meer, gaande weg ontpopte ze zich meer en meer tot een dominante vrouw die steeds haar eigen wil wil doordrukken en steeds haar visie op feiten als de enige ware beschouwd. Over bepaalde onderwerpen kan ze uren blijven doordrammen. Ook begon ze pestgedrag te vertonen. Als je ergens geconcentreerd mee bezig bent, een boek of tijdschrift lezen, het nieuwsbericht volgen enz...wil ze steeds de aandacht naar haar toe trekken door één of ander verhaal te vertellen of een gesprek op te starten. Wanneer je dan vraagt om ingeval van het nieuwsbericht even te pauzeren is ze duidelijk geïrriteerd.
Ze vertoont meer en meer impulsief gedrag.Toen de kinderen de schenking weigerden was ze furieus. Met de woorden ze willen mijn geld nu niet , later zullen ze het ook niet hebben" is ze veelvuldig reizen beginnen boeken. Ze is gewoon niet te stoppen " ga je niet mee dan ga ik alleen" wat moet je dan doen? Als je thuisblijft wat gebeurd er dan ......Al meermaals meegemaakt dat ze zich in een hotelbar lazarus zuipt en je haar letterlijk naar de kamer moet dragen. Probeer je haar te stoppen dan worden er in volle publiek scenes gemaakt en vliegen allerlei verwijten naar je hoofd. A rato van om de twee drie maand worden er het laatste anderhalf jaar reizen geboekt en niet de minste. Nu ik ga ook eens graag op reis, het zijn haar centen maar op deze manier.,.....
Ook haar gedrag tov derden laat veel te wensen over. De mensen schoferen, ongezouten haar mening zeggen, racistische uitspraken doen. Het hoort er allemaal bij. In het verkeer is ze niet te genieten een geluk ze rijd maar uiterst zelden meer ( maar toch mag haar eigen stadswagentje niet weg). Op iedereen zit ze te foeteren. Ik ben een zeer kalme en hoffelijke chaufeur en laat me totaal niet opjagen wat haar dan ook irriteert en voor een sneeuwbal effect
Er zijn nog wel gedragsstoornissen die ik niet opgenoemd heb en waar iedereen zich aan stoort en die allemaal voortvloeien te gevolge van NAH en inplaats van begripvol te zijn voor de situatie als reactie daarop je eigen moeder in de vergeetput gooien dat kan er bij mij niet in. Voor mijn part is dit iemand doden zonder te moorden.
Met dank aan de vele reacties, medeleven en goed bedoelde raad die ik veelvuldig gekregen heb van de mede forumleden.
Het is al 10 jaar aan de gang en jij zit er al die tijd middenin. Persoonlijk denk ik dat het tijd is om een soort van dagbesteding te zoeken voor je vrouw. Weet niet of er zoiets bestaat in België? Vaak gaat het dan om een paar dagen per week waarin ze in de ochtend er naartoe gaat en einde van de middag thuiskomt. Ik denk ook dat jij dit nodig hebt, want als jij omvalt is er niemand die jouw taken over gaat nemen. Er vanuit gaande dat de kinderen die wel over de vloer komen banen hebben en je vrouw een gevaar voor zichzelf en de omgeving is zonder toezicht.
De oudste zoon kan er niet mee omgaan. Je kunt wellicht nog met hem praten over zijn herinneringen aan zijn moeder voordat zij de hersenbloeding kreeg, maar het kan zijn dat hij alles vanuit het perspectief van nu bekijkt. Gelukkig heb je contact met de twee andere kinderen en de kleinkinderen.
Je hebt je best gedaan om alles zoveel mogelijk te verdoezelen en te vergoeilijken, maar misschien is die tijd nu voorbij. Niet voor je kinderen, maar vooral voor jezelf. Er moet echt hulp komen, voor jou, voor je vrouw, ook al kan dat heel ingewikkeld zijn.
tsjor schreef op 11-12-2025 om 08:08:
De oudste zoon kan er niet mee omgaan. (…)
Je hebt je best gedaan om alles zoveel mogelijk te verdoezelen en te vergoeilijken, maar misschien is die tijd nu voorbij. Niet voor je kinderen, maar vooral voor jezelf. Er moet echt hulp komen, voor jou, voor je vrouw, ook al kan dat heel ingewikkeld zijn.
Het kan zijn dat die zoon wel zou kunnen omgaan met de situatie rond moeder maar niet met het verdoezelen en vergoelijken. Zo zou het voor mij zijn in ieder geval: het kost mij ontzettend veel energie om mee te moeten doen aan façades, dingen rechtpraten die krom zijn. Ik zeg niet dat anderen het niet mogen doen maar ik loop er in ieder geval op stuk. Het zou dus óók voor de relatie met de zoon en de andere kinderen misschien kunnen helpen als er minder hoeft te worden toegedekt en er openlijker gepraat kan worden over de ernst van de situatie.
Lexus schreef op 09-12-2025 om 13:06:
[..]
Maar kijk, dat bedoel ik ook: met nog steeds wachten op die erkenning van je ouders zit je als volwassen mens nog steeds in het kindstuk van je persoonlijkheid. Je bent niet los van die dynamiek. En je verwijt die ouder dat hij/zij ook altijd in het kindstuk heeft gezeten en dat moet nu erkend worden. Maar zo blijf je bezig met elkaar. Iemand moet eens uit die reactieve cirkel stappen. Maar goed, de kinderen posten hier niet. omdat Patrik hier post, kunnen we eigenlijk alleen hem raad geven en dan ben ik met je eens dat meer empathie naar zijn kinderen de situatie goed zou doen. Maar ik kan ook zien dat iemand in zo'n mantelzorgsituatie dat minder op kan brengen. Die wil alleen maar hulp
Hier heb ik nog even over moeten nadenken. Misschien zit Patrik's oudste zoon wel helemaal niet op erkenning meer te wachten en heeft hij gewoon afstand genomen. En is hij dus voor een groot deel uit de reactieve cirkel gestapt. Dat kan je ook zien als 'uit je kindstuk stappen'.
kaatjecato schreef op 11-12-2025 om 11:11:
[..]
Hier heb ik nog even over moeten nadenken. Misschien zit Patrik's oudste zoon wel helemaal niet op erkenning meer te wachten en heeft hij gewoon afstand genomen. En is hij dus voor een groot deel uit de reactieve cirkel gestapt. Dat kan je ook zien als 'uit je kindstuk stappen'.
Ja kan natuurlijk ook. We kunnen het niet zien van hier uit.
kaatjecato schreef op 11-12-2025 om 11:11:
[..]
Hier heb ik nog even over moeten nadenken. Misschien zit Patrik's oudste zoon wel helemaal niet op erkenning meer te wachten en heeft hij gewoon afstand genomen. En is hij dus voor een groot deel uit de reactieve cirkel gestapt. Dat kan je ook zien als 'uit je kindstuk stappen'.
Ik heb zelf ruim 4 jaar geen contact gehad met een ouder, reden doen er niet veel toe verder, maar als hij(de zoon) afstand heeft genomen, dan veranderen je gevoelens. Bij mij was het een mix van geen behoefte om er over na te denken, geen gevoel als ik degene toevallig tegen kwam, je leven gaat door. Toen na die jaren het contact hersteld werd was het heel lastig om terug te gaan naar de tijd ervoor. Er was iets beschadigd wat nooit helemaal geheeld is. Na een aantal gezamenlijke gesprekken met een psych erbij is er wel duidelijkheid gekomen waarom degene deed wat degene deed en erkenning dat niet alles even elegant was aangepakt in het verleden. Maar die beschadiging is nooit helemaal weggegaan.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 11-12-2025 om 13:05:
[..]
Ik heb zelf ruim 4 jaar geen contact gehad met een ouder, reden doen er niet veel toe verder, maar als hij(de zoon) afstand heeft genomen, dan veranderen je gevoelens. Bij mij was het een mix van geen behoefte om er over na te denken, geen gevoel als ik degene toevallig tegen kwam, je leven gaat door. Toen na die jaren het contact hersteld werd was het heel lastig om terug te gaan naar de tijd ervoor. Er was iets beschadigd wat nooit helemaal geheeld is. Na een aantal gezamenlijke gesprekken met een psych erbij is er wel duidelijkheid gekomen waarom degene deed wat degene deed en erkenning dat niet alles even elegant was aangepakt in het verleden. Maar die beschadiging is nooit helemaal weggegaan.
Kan ook niet he. Je kunt de intentie hebben te vergeven, maar vergeten kun je nooit. Dat zijn echt twee totaal verschillende zaken.
