School is heel negatief over mijn kind
Mijn jongste zoon van 4 (bijna 5) heeft problemen op school. De juf en nog meer de IB’er kijken erg negatief naar hem en ze maken zich veel zorgen over zijn gedrag. Ik doe mijn best om met hun in gesprek te blijven en ook te vragen of ze positief naar hem kunnen kijken maar dat helpt niet zoveel en het wordt alleen maar erger. Mijn zoon heeft observaties en onderzoeken gehad en dat is nu ook besproken maar daar komt ook niks duidelijk uit. Buiten dat ze zich zorgen maken over zijn ontwikkeling maar dat is natuurlijk heel erg vaag. Vandaag weer een gesprek gehad en het advies is dat hij dit schooljaar nog blijft in zijn klas maar dat hij daarna naar een observatieplaats gaat, ergens waar hij ze naar zijn gedrag kijken en hij ook les krijgt dan. Maar dat is niet op zijn school dat is helemaal ergens anders. Het voelt alsof ze van hem af willen. Vorige week was hij zelfs geschorst, ik vind dat niet normaal dat je dat met een kleuter doet, dan wil je hem er gewoon niet bij.
Hebben jullie tips (geen kritiek want ik doe mijn best en ik ben een goede moeder voor mijn kinderen) hoe ik het nu verder kan aanpakken. Ik heb zoveel stress en ik weet niet wat te doen. Ik wil het beste voor mijn zoon. Maar dat is niet hem wegsturen. Ik weet dat in gesprek blijven belangrijk is en meewerken met hulp maar hoe doe ik dat als ze steeds meer hulp willen zonder dat die hulp echt helpt.
karenm2 schreef op 27-05-2025 om 22:13:
[..]
Ik snap dat het gedrag waarvoor hij geschorst is ernstig is maar dat is maar 2 keer gebeurd. En dat zijn gedrag verder een probleem is snap ik ook, ik probeer ook mee te werken maar hem wegsturen (of doorverwijzen maar het is hetzelfde want hij moet dan weg uit zijn school) is gewoon een hele grote stap en ik weet niet of dat het beste is voor hem.
Jij weet dat niet omdat je daar ook geen deskundige in bent. Je wil het verschil niet begrijpen tussen wegsturen en doorverwijzen, dat is niet helpend voor je zoon. Natuurlijk is het een grote stap om naar een andere school te gaan, maar gezien de situatie wel noodzakelijk. Je legt het gedrag van je zoon teveel bij de juf " die hulp moet krijgen", maar het gedrag van jouw zoon is te heftig voor regulier onderwijs. Je bagetaliseert het teveel. Naast het gedrag wat " maar" 2x gebeurd is, is er veel meer aan de hand. Jouw zoon zorg voor een onveilige situatie voor andere leerlingen. Dat moet je niet willen. Je zegt wel dat je mee wil werken maar dat doe je maar zeer beperkr. Ik denk dat je beter mee zou kunnen werken. Probeer het eens, daar help je uiteindelijk je hele gezin mee.
Als je zoon veel reden tot zorg geeft, heeft school vast een ontwikkelplan gemaakt. Dit heet een OPP. Heb je het OPP al eens ingezien? Zo niet, vraag het dan op en kijk eens of je je erin kan vinden. Zo kan je een beetje zien wat school wél doet (of zegt te willen doen) om hem binnen boord te houden. Wellicht neemt dat jouw angst dat ze hem alleen maar kwijt willen weg.
Verder zou ik ook vragen om begeleiding vanuit het samenwerkingsverband. Je mag die zelf ook bellen, dat hoeft niet perse via de IB'er te gaan. Het samenwerkingsverband zou mee kunnen kijken naar of school iets nodig heeft om passend onderwijs te blijven bieden binnen de school.
En als derde kun je ook je lokale wijkteam eens benaderen. Als je zoontje veel moeite heeft met emotieregulatie, zou hulp wellicht welkom zijn. Elke kleuter heeft natuurlijk wel moeite met het reguleren van zijn emoties, maar bij jouw zoontje lijkt het toch wat heviger. Het wijkteam kan mee denken in of het prettig is dat hij zelf hier hulp bij ontvangt, of dat de hulp via jouw moet verlopen (dus dat ze jou tips geven, die dan door kunnen sijpelen naar zijn ontwikkeling).
Hoe dan ook: ga dus uit van dat zijn ontwikkeling wél opvallend en problematisch is, en ga zelf mee denken in hoe deze cirkel doorbroken kan worden. Blijf weg van weerstand; als je door angst dat ze hem van school sturen, de problematiek baggetaliseert, dan ben je al snel geen gesprekspartner meer. En als alles is uitgeput en hij blijft gedrag laten zien dat reden geeft voor schorsing, realiseer je dan dat de mogelijkheden van school ook niet eindeloos zijn. En dat je misschien je zoon niet eens heel veel plezier doet met hem laten blijven op een plek waar hij zich steeds zo in het nauw voelt, dat hij moet bijten en afgewezen (geschorst) wordt.
Ik lees je struggles. Je wilt zo graag dat je zoon gewoon op deze school kan blijven. Dat zeker niemand van jeugdzorg of veilig thuis betrokken wordt.
Je doet zo je best. Je werkt mee me school en gesprekken terwijl je dat moeilijk vindt. Je voelt je vaak alleen met je uitdagingen.
Je komt over als een dappere, moedige moeder. Houd vol, jij kunt dit🍀
Ik hoop dat je de therapeut en huisarts en mogelijk ook de buurvrouw bij jou en je kindere betrokken laat blijven zijn.
jeugdzorg en speciaal onderwijs staan compleet los van elkaar. dus nee, er zit daar niemand van jeugdzorg bij. Ik denk te lezen dat er bij jou een angst en denkfout achter zit.
Je kind bijt, doet kinderen pijn en smijt met spullen. Ja, hij is nog jong dus wie weet is het over een jaar, of 2 jaar beter/over. Maar dan nog is hij op regulier onderwijs in die 1/2 jaar niet op zn plek. Er kan niet iemand elke dag naast de juf komen zitten. Het is niet realistisch om te verwachten dat een regulier basisschooljuf trucjes leert waardoor je zoontje zich anders gaat gedragen. Ze is geen orthopedagoog en dat hoeft ze ook niet te worden.Daar zijn andere plekken voor.
En voor een kind van 4 is het geen grote stap. Het is voor JOU een grote stap. En dat begrijpt iedereen. Maar geef dat dan toe, en stop met je zoontje verdedigen en school en andere partijen aan te vallen. Dan kunnen ze je steunen. Spreek je angsten uit, dan kunnen ze je geruststellen. Ik denk dat je gelijk hebt en ze hem weg willen hebben (en terecht vind ik, want dit gaat echt niet),maar dat subtiel doen. In de eerste plaats om dat ze eerst het een en ander geprobeerd moeten hebben voor je een toelaatbaarheidsverklaring krijgt, maar ook om jou mee te krijgen. Zo ging het bij ons ook. Maar zodra ik doorkreeg dat ze het niet meer zagen zitten met onze zoon ben ik gelijk zelf een fijne passende plek voor hem gaan zoeken. En dat was vanaf het eerste telefoongesprek al een warm bad zoals ik al schreef.
Ik snap dat je het lastig vindt en bang bent, maar je speelt jezelf juist in de kijker door niet mee te werken. En hoe hard je ook sputtert en schreeuwt, er gaat echt niemand morgen zeggen: oke karen, je hebt gelijk. We kijken het nog even aan.
Er zullen steeds meer mensen bijkomen om jou ervan te overtuigen dat het nodig is. En dat is nou net wat je niet wil. Echt, je doet jezelf een groot plezier als je naar school luistert en meewerkt.
Goed van je dat je dit topic hebt geopend, net zoals je vorige. Hopelijk is deze anonieme omgeving veilig genoeg voor je en kun je hier je ei kwijt. Ik vind de mensen hier betrokken reageren, met zowel oog voor jou als je zoon.
Je toont je een goede moeder om hier advies te vragen en ik ben blij te lezen dat je van plan bent mee te werken aan de observatie. School doet dit niet om jou te pesten of af te serveren als slechte moeder, school handelt in het belang van de kinderen en jouw zoon. Vertrouw daarop. En het is ook niet erg om fouten te maken, mits je bereid bent om ze te erkennen en er aan te werken. Geen enkele moeder is perfect, dat onder ogen durven zien, is al een hele moedige stap.
karenm2 schreef op 26-05-2025 om 23:04:
[..]
Ik wil hem echt niet op het speciaal onderwijs. Ik vind dat heel erg om een kleuter weg te sturen. De juf wilde deze observatie omdat ze handvaten nodig had en ik ben akkoord gegaan en nu grijpen ze dat aan om hem weg te sturen.
Niet precies. Tegenwoordig gaan ze eerst een jaar naar een speciale school voor een diagnose. Wanneer duidelijk is welke begeleiding het kind nodig heeft, krijgt het kind "een rugzakje" mee. Een soort subsidie waaruit de extra begeleiding die het kind nodig heeft, betaald wordt. Tenzij het heel ernstig is, en er echt speciaal onderwijs nodig is.
Dit betekent dat uit de diagnose gekomen is dat de school er zelf niet uitkomt.
karenm2 schreef op 26-05-2025 om 23:08:
[..]
Ja ik wil ook dat het voor hem beter wordt. Ook voor de juf en de andere kinderen in de klas. Goede vraag wat ik denk dat de beste oplossing zou zijn. Ik denk dat hij extra aandacht en hulp krijgt in zijn klas. Hij laat ook veel negatief gedrag zijn om aandacht te vragen zeggen ze. Als er iemand is om hem te helpen dan heeft de juf tijd voor de andere kinderen.
En om dat te regelen is een professionele diagnose nodig. Een keertje meekijken in de klas voldoet niet om een goede diagnose te stellen.
karenm2 schreef op 27-05-2025 om 22:07:
[..]
Jij doet net of je mij of mijn zoon kent, maar dat is helemaal niet zo. Ik beschadig mijn kinderen niet, dat is gewoon niet waar en het is ook heel gemeen om zoiets tegen iemand te zeggen. Ik steek mijn kop ook niet in het zand. Ik heb hem laten observeren en ik ga naar al die gesprekken ook al word ik gek van de stress.
En ik werk hard aan mezelf ik doe mijn best.
Het is misschien heel gemeen, maar ik hoop ergens dat het een lichtje laat branden. Je denkt misschien dat je alles weghoudt bij je kinderen maar kinderen voelen zoveel meer aan dan dat volwassenen doorhebben. Neem het alsjeblieft aan van een KOPP kind die van jongs af aan heeft moeten aanleren elke situatie te observeren om te peilen hoe mijn ouder er aan toe was. Je werkt hard aan jezelf, en je doet je best, maar wel alleen binnen jouw eigen comfort zone. Het is enorm moeilijk om daaruit te stappen en toe te geven dat je het niet meer red. Je wil hem inderdaad best laten observeren, je gaat naar de gesprekken, maar de uitkomsten wil je niks mee toen want dat past niet binnen jouw straatje van normaal. Ondertussen gaat je zoontje niet veranderen/beter worden op deze manier. Dus ja, je steekt je kop wel in het zand want iedereen mag meekijken maar er mag absoluut niks veranderen. Je zoontje creëert een onveilige situatie voor alle andere kindjes in de klas en hij is pas 4 jaar oud. 4 jaar en zijn emotieregulatie gaat al zo slecht. Maar 4 jaar is ook op tijd genoeg om te veranderen. Of wil je liever dat zijn gedrag zo doorgaat en dat hij over 10 jaar mensen op straat random in elkaar gaat slaan? Dat hij op zijn 18e vast komt te zitten door een uit de hand gelopen vechtpartij met alle schade van dien? Of dat hij het op zichzelf gaat afreageren en zichzelf pijn gaat doen? Jij bent zijn moeder, jij hebt als enige invloed op het verloop vanaf hier. Maar mocht je er met een gestrekt been in blijven gaan kan het zomaar zijn dat die invloed wordt overgedragen aan anderen.
Kimdekim schreef op 27-05-2025 om 07:35:
ik herken wel het wantrouwen naar school als je het gevoel hebt dat er alleen maar negatief naar je kind wordt gekeken. Ik heb in dezelfde situatie gezeten en ik vind ook dat school heel snel handelingsverlegen riep. Dus ik wilde meewerken aan het onderzoeken door school voorstelde maar wel in eigen beheer. Dus ik zocht zelf een praktijk die wilde testen en wilde ik zelf contact met alle hulpverleners. Daarnaast wilde ik dat van alle gesprekken en verslag werd gemaakt die ik wilde inzien. Nu moet ik wel zeggen dat mijn zoon thuis helemaal geen moelijk gedrag vertoonde alleen op school. De hele basisschool is een lijdensweg geweest, en ik heb me vaak afgevraagd of we wel de juiste keuze hebben gemaakt want de manier van kijken van school heeft nog steeds ( 19 jaar nu) invloed op hoe hij zich voelt. Zodra hij naar de middelbare school ging waren de problemen overigens weg. Ik denk dat het voor jou raadzaam is om voor jezelf ba te gaan waarom je tegen observatie bent ( want ik heb wel een beetje het idee dat dat vooral is om jezelf te beschermen) en wat alternatieven zijn waar je wel akkoord mee kan gaan. Want je zoon is natuurrijk pas 4, maar hij wordt ook 14 en dan wel je echt wel dat zijn emotieregulatie een beetje beter is
Bedankt voor je verhaal. Ja dat gevoel heb ik ook, dat ze hem nu heel snel hebben opgegeven en weg willen omdat ze hem alleen maar vervelend vinden. Terwijl hij dat gedrag echt niet de hele tijd heeft.
Ik was ook al aan het denken dat ik misschien zelf andere hulp voor hem moet regelen maar daar krijg ik ook veel stress van. Ik zou niet weten waar ik dan terecht kan en wie ik kan vertrouwen. En zijn problemen zijn ook op school dus ik kan ook niet hulp regelen buiten school om.
tsjor schreef op 27-05-2025 om 07:39:
Je bent nu vooral bang voor speciaal onderwijs. Mijn pleegdochter zat op speciaal onderwijs en daar ben ik zo blij mee geweest, omdat er een leerkracht voor de (kleine) groep stond die precies wist hoe zij haar aan moest pakken.
Nu niet meewerken kan opleveren dat de school een andere stap moet zetten en dat wordt dan inderdaad veilig thuis inschakelen.
Ik heb niet zoveel met de diagnose 'hechtingsproblematiek', niet omdat het geen aanduiding is voor bepaalde problemen, maar omdat het een versimpeling lijkt te geven van de oorzaak.
Ik vraag me wel iets af en ik hoop dat je daar voor jezelf eerlijk antwoord op kunt geven: heb je alcohol gedronken tijdens de zwangerschap? Op deze website vind je informatie over de invloed van alcohol voor, tijdens en na de zwangerschap.
FAS lichte vorm: slecht geheugen, snel overprikkeld, niet goed gedragen in een sociale omgeving;
FASD zware vorm: klein, afwijkingen aan gezicht, hersenen beschadigd.
Er zijn een paar beschrijvingen die overeenkomen met jouw verhaal over je kind. Gelukkig heeft hij een goed geheugen en een normaal IQ. Maar ik lees drie aanduidingen die ik ook in je verhaal herken. Denk er zelf heel eerlijk over na. Bespreek het eventueel met je huisarts (en niet op het forum).
Ik heb geen alcohol gedronken tijdens de zwangerschap.
Ik vind het ook vaag wat de orthopedagoog zegt. Het komt er op neer dat hij problemen heeft met het reguleren van zijn emoties en gedrag en ook wel aandacht zegt ze. Ze vind ook dat hij emotioneel heel jong is. En dat dat misschien komt omdat zijn hechting niet goed is. Dus het is geen duidelijke diagnose maar alleen een opsomming van problemen en dat hij niet goed is.
IMI-x2 schreef op 27-05-2025 om 10:04:
Lieve Karen,
Lees ik goed dat je vooral moeite hebt met het idee van "je zoon wegsturen"? Kun je dat ook gaan zien als: je zoon naar de juiste, passende plek brengen, en zorgen dat hij daar de juiste hulp krijgt? Met de juiste hulp leert hij op een goede manier met zijn emoties om te gaan. Een gezonde emotieregulatie heeft hij zijn hele verdere leven nodig om met andere mensen om te gaan. Of andersom: als hij het niet leert, heeft hij daar de rest van zijn leven ellende van.
Je hoeft hier echt niet bang voor te zijn. Mijn kinderen hebben allebei ook hulp gekregen, en een nog steeds. Ze hebben dat als heel positief en fijn ervaren. Het zijn lieve, intelligente jongvolwassenen geworden. Dus relax, dit is niet iets wat erg is. Je moet misschien aan het idee wennen, maar dat is alles. Sterkte.
Ja dat klopt wel denk ik dat ik daar vooral moeite mee heb. Ik wil ook de juiste plek voor hem waar ze hem kunnen helpen en hem begrijpen. Ik weet dat je je hele leven last kan hebben als je emotieregulatie slecht is, dat heb ik zelf ook. Ik wil dat hij een ander leven heeft. Als hij daarvoor die observatieplaats nodig heeft wil ik daar ook voor open staan, ook al maak ik me heel veel zorgen en voelt het echt niet goed. Ik wil het beste voor hem maar ik weet gewoon echt niet wat dat is.
TineWinkel schreef op 27-05-2025 om 11:44:
[..]
Ik denk dat het speciaal onderwijs hem dat (wat ik vetgemaakt heb) JUIST kan geven... o.a. door de kleinere klassen. En ik denk ook dat ze in het speciaal onderwijs waarschijnlijk meer ervaring hebben met gedrag als dat van je zoon. Ik zou dus proberen het niet te zien als wegsturen uit zijn huidige situatie, maar als: hem helpen naar een betere toekomst.
Ja en daar wil ik ook voor open staan als dat echt het beste is voor hem. Maar de school wil het wel heel snel nu en ze pushen ook.
Ninoea schreef op 27-05-2025 om 14:01:
KarenM, vind je het oké dat ik je een privébericht stuur? Ik heb als pleegmoeder soortgelijke ervaring als jij en wil graag iets verder uit te doeken doen zonder dat de info over mijn pleegkinderen hier openbaar staat. Het is puur helpend en informerend bedoeld.
Ja zeker, bedankt dat je wil helpen
Daglichtlamp schreef op 27-05-2025 om 14:14:
Eigenlijk wil ik je ook een compliment geven. Ondanks dat het heel spannend voor jou was om in te stemmen met een deskundige die je zoon ging observeren, heb je dat toch gedaan.
Ik snap best dat je uitkomst van die observatie liever anders had gezien. Maar ik ben ervan overtuigd dat je het beste wil voor je kind. Accepteren dat dat niet de school is waar hij nu naar toe gaat is lastig. Probeer toch gewoon in gesprek te blijven met school. Ik denk dat het fijn is dat je kind tot het einde van het schooljaar mag blijven in zijn huidige klas, zodat hij op een natuurlijk moment naar zijn nieuwe plek kan doorstromen.
Kun je alvast een keer gaan kijken/kennismaken op de observatieplek die school nu voorstelt?
Bedankt. Het geeft me enorm veel stress inderdaad maar ik sta open om samen te werken en hem te helpen. Ik wil ook zeker gewoon in gesprek blijven met school. Er is normaal volgende week een gesprek gepland ja op die observatieplaats. Op het gesprek met de orthopedagoog vond ik dat nog te snel maar ik ga haar mailen dat ik het toch wil doen. Niet omdat het zeker is dat mijn kind daarheen gaat maar omdat ik me wel open wil stellen om te kijken wat hem het best kan helpen inderdaad.
Stresskipje schreef op 27-05-2025 om 15:04:
ik snap dat het zeer doet aan je moederhart, maar probeer je eens in de schoenen van de juf te verplaatsen.
Ik weet uit ervaring: dit soort gedrag is voor een leerkracht echt niet te doen. Ook niet met hulp. Wij hebben ook kindjes met soortgelijk gedrag op school, waarbij de juf van 1 leerling extra pauzes krijgt en ze regelmatig huilend in de teamkamer zit, omdat het zoveel vraagt. Constant die spanning; als er maar niks gebeurd. Onee, daar gaat ie weer. Hij heeft aandacht nodig, maar ik moet... en Marietje zit ookal 10 minuten op wc.
He, nu heeft hij heeft Pietje pijn gedaan. ik moet hem kalmeren, Pietje troosten, en de andere 19 kinderen zitten te wachten tot ze hun lunch mogen pakken. Ja Lola, ik weet dat je onderbroek nat is. Moment. Wat zal ik eerst doen 🐙.
Geloof me, speciaal onderwijs is een zegen.
Daar hebben ze bakken ervaring, protocollen, kleine klassen en extra handen.
Ik zag er ook als een berg tegenop toen we er voor kwamen te staan, maar wat een opluchting was het achteraf. Geen dagelijkse telefoontjes meer over wat er nou weer gebeurd was. Geen zorgen die benadrukt werden, want ze zijn daar niet voor niks. kind mocht er zijn, en niemand die schrok van zijn gedrag.
Nu, 6 jaar later ,gaat zoon van speciaal voortgezet onderwijs terug naar regulier, en dat vind ik bijna jammer.
Ik wens je kracht, rust en vooral minder angst toe. "Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest"..
Maar als die hulp van het speciaal onderwijs nu naar de gewone klassen zou komen dan zou dat toch beter zijn? Dan moeten kinderen niet zo snel weg uit hun klas waar ze net iedereen kennen.
