School is heel negatief over mijn kind

ToetieToover schreef op 29-05-2025 om 16:34:

[..]

Dit blijf je maar zeggen, dat de oorzaak niet de opvoeding kan zijn en dat thuis alles goed gaat. En dat je geen hulp nodig hebt. Weet je welke hulp jij nodig hebt? Iemand die eens meekijkt en jouw laat beseffen wat ‘goed’ inhoudt. Want met een slechte eigen jeugd als voorbeeld, heb je hulp nodig met het definiëren van ‘goed’.

Ongetwijfeld doe je het beter dan je eigen ouders. Maar je hebt ook littekens overgehouden aan je jeugd. Je vind het heel erg dat je zoon naar een andere school moet omdat je zelf zo vaak moest wisselen. Dat is jouw pijn uit het verleden waarmee je nu je zoon belemmert. Het gaat nu even niet om jou.

Dat zeggen sommigen hier steeds, dat het niet om mij gaat, maar dat weet ik wel. Maar ik moet de beslissing nemen voor mijn zoon, hij is te klein dus ik kan niet aan hem vragen wat hij zelf wil. Misschien heb je ook gelijk dat er littekens uit mijn jeugd zijn, zoals van school wisselen. Maar dat betekent niet dat mijn opvoeding fout gaat of dat ik nog meer hulp nodig heb. Ik heb al hulp voor mezelf en voor de jongens zorgen dat lukt goed daar heb ik geen hulp bij nodig. De jongste heeft nu problemen op school maar daar ben ik niet bij. 

XxprisjuhxX schreef op 29-05-2025 om 17:12:

hier een moeder van een zoon die op zijn 4/5 geobserveerd is. Niet omdat hij agressief was of een juf beet maar omdat hij moeite had op school. Eindstand is hij op speciaal onderwijs gekomen . En Ik had geen beter keuze Kunnen maken. Hij maakt zulke sprongen vooruit en hij heeft het naar zijn zin. Speciaal onderwijs is niet zo slecht als jij jezelf nu wijsmaakt.

Ja ik begrijp dat het niet slecht is en ook dat ik er meer open voor moet staan. Het is goed dat het er is voor de kinderen die dat nodig hebben. Heel goed dat jouw zoon er zo gelukkig is. 

Labyrinth schreef op 29-05-2025 om 17:36:

Je zoontje kan aangeven thuis dat hij soms boos wordt op school. Wat je zou kunnen proberen is de situatie (met veel luchtigheid) naspelen thuis. Dan is hij de juf en jij bent hem. En heel veel knuffels als andere kinderen die ook aandacht nodig hebben. Misschien kan hij een klein beetje aangeven wanneer hij boos wordt en misschien heb je al situaties gehoord. Dan laat je hem als juf ervaren hoe het is als hij erg boos op de juf wordt. En jij kan daarna uitspreken wat hij voelt op die momenten en hardop wat hij nodig heeft; wel eerst heel boos worden zoals hij gewend is te doen en daarna ook ander gedrag laten zien.
Misschien pikt hij iets op.

Ik weet niet of hij dat zou willen. Hij wil er niet meer over praten. Wel nog een beetje over school maar niet meer over als hij boos wordt op de juf. Dan loopt hij weg als ik dat probeer. Hij heeft wel veel knuffels dus misschien lukt het zo wel dat kan ik proberen. 

CharlieB schreef op 29-05-2025 om 18:09:

[..]

Ik denk niet dat het is dat er weinig mensen zijn die jouw vertrouwen waard zijn, ik denk eerder dat jij gewoon níet vertrouwt.

Je hebt een enorme muur om je heen uit angst voor wat mensen van je vinden. Het belangrijkste voor jou lijkt op mij dat je vooral wil óverkomen als goede moeder. Je duwt iedereen weg, uit angst dat er wat anders te vinden valt. En ja je hebt zeker stappen gemaakt (en dat is knap!) en nee niet iedereen is perfect, maar je maakt jouw eigen situatie en de situatie van je zoon echt te klein voor jezelf, want dat is een stuk makkelijker dan naar de realiteit te kijken.

En dan herhaal je nog een paar keer dat je wel echt een goede moeder bent, dat heus alles wel goed gaat en je echt geen hulp nodig hebt. Maar je eigen gedrag en het gedrag van je kind zeggen eigenlijk wat anders. En dat is helemaal niet erg als je hulp nodig hebt. Dát maakt jouw geen slechte moeder. Hulp accepteren op de momenten dat je het hard nodig hebt, maakt je zelfs een betere moeder. Je kop in het zand steken draagt daar dan weer niet aan bij.

Ja het klopt dat ik moeite heb met vertrouwen. Daar werk ik aan, ik heb therapie. Maar ik vind niet dat ik mijn situatie te klein maak voor mezelf zoals je zegt. Ik snap niet wat je daarmee bedoelt. Ik heb toch al hulp. Dus ik steek mijn kop niet in het zand. 

En ja mij jongste zoon heeft nu problemen op school. Maar zijn gedrag is niet de hele tijd slecht hoor. Alleen dus soms op school en ik ben dan ook in overleg met school om te kijken wat het beste is voor hem en ik vraag hier tips hoe ik dat moet aanpakken. Wat je zegt over mijn eigen gedrag snap ik ook niet. Ik heb een periode gehad dat het uit de hand liep met alcoholgebruik maar nu heb ik dat weer onder controle. Ik heb nog andere problemen dat weet ik maar daarvoor heb ik hulp.

Anne1234! schreef op 29-05-2025 om 18:19:

[..]

Ze vragen door over de thuissituatie omdat kinderen met gedragsproblemen of bijvoorbeeld een psychische stoornis vaak thuis ook bepaald probleem/bijzonder gedrag laten zien. En als er thuis helemaal niks aan de hand is dan is dat helemaal interessant want wat maakt dan dat het op school zo fout gaat? Het is niet dat ze je niet geloven maar de thuissituatie is een groot onderdeel van het leven van een kind en het gedrag wat een kind thuis laat zien zegt iets over wat er wel of niet aan de hand is. Het is dus volkomen logisch dat hier naar wordt gekeken. Dat heeft helemaal niks met jou te maken. Het is raar dat jij denkt dat het gedrag van jouw zoon door jou komt. Natuurlijk kunnen opvoeding en problemen thuis invloed hebben op het gedrag van een kind maar bijna altijd zit er meer achter en juist daar wordt naar gekeken bij zo'n observatieplek.

Ik denk niet dat zijn gedrag door mij komt hoor. En ik snap dat ze vragen stellen over hoe het thuis gaat. Maar als de IB`er steeds dezelfde vragen opnieuw gaat stellen op een bepaalde toon dan voelt dat voor mij toch anders. 

Stresskipje schreef op 29-05-2025 om 19:42:

bij ons was er thuis ook niks aan de hand. Het ging goed. Makkelijk kind, dromerig. Slim, leergierig. At en dronk alles. Nooit strijd.
Dat het op school niet lukte snapte ik niks van. Achteraf bleek hij gewoon zwaar overprikkeld te raken in zo'n drukke klas.
Toen ik dieper ging nadenken ging ik zijn gedrag thuis ook anders bekijken. Wat ik zag als dromerig en makkelijk, en leergierig bleek een uiting van in zn eigen wereldje zitten. Op de reguliere basisschool werd dat wereldje verstoord en moest hij voortdurend vanalles, waardoor hij overspoeld werd door prikkels en geen kans kreeg zich terug te trekken om bij te komen. Dat deed hij wel, door bijvoorbeeld onder de tafel te gaan zitten, maar de leerkracht snapte niks van dat gedrag.

En het is in een gewone kleuterklas ook niet werkbaar, dus al hadden ze hem wel begrepen, dan nog was hij daar niet op zn plek geweest.
Er is overigens niks mis met mijn kind. Hij is enorm getalenteerd, passievol in zn interesses, zorgzaam en heeft veel humor. Hij komt alleen niet zo goed mee in de de mallemolen van onze huidige maatschappij, waardoor hij veel dingen net ff anders doet omdat hij zich daar beter bij voelt.

Ik denk trouwens dat veel meer mensen en kinderen het beter zouden doen op een andere manier van leven, en die kentering komt langzaam op gang. Alleen het onderwijs zit nog aardig vastgeroest. Maar dat is wat het is, en gelukkig zijn er alternatieven.

Jouw zoon klinkt als een leuk kind inderdaad Die van mij is deels ook zo, die heeft ook veel humor vind ik en zorgzaam. Maar zich terug trekken in zijn eigen wereldje en dromerig heeft hij niet zo vind ik. Ik denk ook niet dat hij overprikkeld is. Hij is net heel sociaal en zoekt steeds prikkels en mensen op. Hij is soms druk en alleen spelen kan hij nog niet zo goed (maar dat leert hij nog wel als hij wat ouder is). Wel als hij kan bewegen en buiten spelen maar niet binnen. Hij vraagt dan de hele tijd aandacht en doet druk. Tenzij hij op de ipad mag of TV kijken. 

Jillz schreef op 30-05-2025 om 19:33:

[..]

Ik denk dat je hier een denkfout maakt. Als je zoon een label krijgt (en dat is nog verre van zeker) dan heeft hij dat inderdaad thuis ook. Dat wil niet zeggen dat hij thuis hetzelfde gedrag laat zien. Als het bijvoorbeeld overprikkeling is dan kan het heel goed zijn dat hij thuis geen afwijkend gedrag vertoond omdat het thuis veel rustiger is. De omstandigheden maken dat iemand met een label daar wel of geen last van heeft in een bepaalde situatie.

Ja ik snap wat je bedoelt. Ik denk niet dat het bij mijn zoon overprikkeling is, maar misschien wel aandacht. Hij heeft veel aandacht nodig en dat kan de juf op school met zoveel kinderen moeilijker geven. 

Evaluna schreef op 30-05-2025 om 19:52:

Ik zie toch wel positieve dingen hoor Karen!
Je blijft schrijven in dit topic
Je hebt contact met je buurvrouw
Je gaat naar therapie
Je gaat naar de huisarts
Je staat open voor de psychiater.

Dat lijken misschien kleine dingen, maar ze tellen wel allemaal hard mee.

Probeer wat jij hebt meegemaakt los te zien van wat je zoontje nu mee maakt. Hij is een ander persoontje, heeft een andere omgeving en een andere opvoeding, daardoor zal hij dingen ook anders beleven.

Verder herken ik je pijn en onbegrip bij mijn dochter. Ze is de basisschool eigenlijk best prima doorlopen. Lief, slim, vriendinnetjes. Thuis vaak wel pittig, maar ach... het is je kind en ik hou van haar. Totdat de middelbare school kwam en ze helemaal instortte. Opeens zat ze thuis, sprak men over diagnoses, speciaal onderwijs, onderzoeken, vind ze opeens de meest normale dingen moeilijk en zijn er tig mensen betrokken.
Hoe dan??? Kan ik nog steeds denken. Heb ik dingen gemist? Zo erg kan het toch niet wezen?
Zoals jij aangeeft, thuis gaat het best prima, het is een lief ventje, hoe dan??
Om dat te accepteren is er ook tijd nodig. Tijd om er over na te denken, te praten met mensen en tot de conclusie te komen dat ze misschien toch wel gelijk hebben.
Dat duurt (denk ik) langer bij ons om dat te zien, omdat wij ook dat lieve, makkelijke kind zien, waar wij ons op aangepast hebben, maar die geen lekkere start maakt op het reguliere (voortgezet) onderwijs.
Stap voor stap zal alles wel duidelijk worden...

En dat lieve kind dat we kennen, dat blijft het gewoon. Wat voor onderwijs of diagnose er ook langskomt.

Bedankt, ja ik doe mijn best om alles vol te houden ook al is het zwaar. Je hebt gelijk dat ik mijn eigen ervaringen los moet zien van mijn zoon en hoe het voor hem is. 

Ik hoop dat het met jouw dochter ook snel beter gaat. De middelbare school is ook wel een heel grote stap voor sommige kinderen denk ik. 

DeOnbekende schreef op 30-05-2025 om 20:46:

[..]

Dat is even lastig voor je zoon, maar voor de andere kinderen is het nu helemaal niet zo leuk om hem te kennen. Een kind dat bijt en met spullen gooit, is onveilig voor hen. Het lijkt me voor iedereen beter als je zoon met een schone lei en extra hulp ergens anders opnieuw begint.

Ja maar hij is natuurlijk niet alleen maar een kind dat bijt. Dat is maar 2 keer gebeurd. Hij speelt ook vaak leuk samen met de andere kindjes buiten.

PhilDunphy schreef op 30-05-2025 om 21:46:

[..]

Mag ik vragen waarom je die laatste zin schrijft?
Want hoe ik het interpreteer is dat je het dan allemaal wel mee vindt vallen, klopt dat? Of lees ik dat fout?

Ik zou het alsvolgt denken: je hebt een zoontje die op bepaalde momenten letterlijk van zich af bijt of slaat. Welke factoren er aan bijdragen dat hij zich zo in het nauw gedreven voelt, zijn jullie nog aan het onderzoeken. En die zijn relevant, want als je die weet, kun je proberen te voorkomen dat het vaker gebeurt. Dus dit is de taak van school: uitzoeken (met jou) wat er nou gebeurt dat hij in die situatie terecht komt.

Maar los van weten welke factoren er aan bijdragen dat hij over moet gaan tot zich verweren, is er nog iets anders belangrijks: jouw zoontje heeft blijkbaar de strategie 'pijn doen' ontwikkeld voor momenten dat hij zich in het nauw gedreven voelt. En dáár moet je ook iets mee. Want zelfs als school het helemaal verkeerd aanpakt waardoor hij steeds over moet gaan tot afweren, dan nog steeds is zijn copingsstrategie (fysieke agressie) echt niet oke.
En je kan heel vaak zeggen 'hij is nog niet eens 5', maar andere kinderen van 'nog niet eens 5' worden ook wel eens boos, en worden dan niet allemaal fysiek agressief. Anders zouden we een groot aantal geschorste kleutertjes hebben.

Dus in die zin zou jouw zoon misschien wel baat kunnen hebben bij extra hulp. Hulp bij hoe hij om kan gaan met zijn spanning (of dat nou angst, boosheid of verdriet is). Zodat hij, als zijn mama er niet bij is, zichzelf kan leren verweren op een manier die sociaal geaccepteerd is. Denk aan: verbaal verweren, hulp vragen, weglopen.
En het wijkteam is de ingang voor dat soort hulp. En soms gaat die hulp niet rechtstreeks naar het kleine ventje, maar via de moeder. Want jij als moeder kan hem in veel situaties helpen om meer passend gedrag aan te leren. Maar dan moet jij wel weten hoe je het hem kan leren. Dus wie weet zitten daar wel hele fijne, waardevolle tips bij, die hem tot in zijn volwassenheid gaan helpen bij zijn agressieregulatie. Pak dat liever nu aan dan als hij een kop groter is.

Nee ik vind fysieke agressie niet mee vallen. Het is belangrijk dat hij hulp krijgt zodat hij op school ander gedrag leert. Ik werk ook mee met de school en de orthopedagoog om te kijken wat daarvoor nodig is en ik ga ook open staan voor die observatieplek.

Maar het probleemgedrag zit natuurlijk wel op school. Dus hij heeft ook vooral op school hulp nodig. Dat gaat niet via het wijkteam denk ik maar via de orthopedagoog en de school.