Slechte biologische vader?
Beste lezer,
Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen.
Ik wil hier anoniem mijn verhaal kwijt en wat jullie gedachtes zijn.
Ik vind dit vrij lastig om mijn verhaal hier te plaatsen. Als er vragen zijn snap ik dat en zal ik proberen deze te beantwoorden.
Toen ik jong was kreeg ik vlinders in mijn buik en doe je stomme dingen. Iedereen herkend zich hier wel in. Alleen als je lichte vorm van autisme hebt is dat net even anders.
Mijn ex was toen ook gek op mij zover ik weet. Waarbij de moeder, want haar eigen pa was overleden op jonge leeftijd, op 15 jaar zwanger raakte. Voordat ze zwanger raakte vond haar moeder het niet erg dat wij wat hadden. Tot dat haar familie hoorde dat ze zwanger was. Door een heel circus en gedoe, waar ik lastig over durf te praten, zijn wij elkaar niet meer gezien en wist alleen dat ze een paar weken zwanger was. Ik zit toen in een hele lastige situatie en wist toen nog niet dat ik autistisch was. Door adviezen van andere heb ik gekozen voor afstand zodat het kind haar jongste jaren "normaal" maar zonder conflicten kan opgroeien. Ik wou niet dat het kind zou opgroeien waarbij er veel ruzie en gedoe zou komen.
Nu ben ik een aantal jaren verder en heb zelf geen kinderen. Maar al die jaren heb ik haar wel gevolgd op social media en heb haar altijd in gedachte gehad. En via haar oom en mijn zusje begreep ik dat ze mij zocht in het dorp wie ik ben. Maar woon er niet meer.
Door vele jaren en leren omgaan met mijn eigen autisme ben ik gegroeid en heb de foto's gezien en mensen die het weten zeggen dat ze op mij lijkt. Ik zie het niet. Mijn ouders hebben het er soms denk moeite mee maar vinden dat lastig. Maar mijn pa wat makkelijker en vraagt ook soms naar haar en of ik haar wilt zien.
Ik vind het als biologische vader lastig omdat ik het gevoel heb dat ik de foute vader ben. Maar ik echt vanuit mijn hart haar een goede opstart van de jeugd wilde geven. Ik ben bang dat haar moeder en familie niet mijn naar aan haar willen geven wie ik ben en hoe ik heet. Want anders had ze mij allang kunnen vinden op social media.
De laatste jaren vind ik het wel steeds moeilijker en wil graag mijn dochter de kans te geven als ze vragen heeft. Daar heeft ze recht op en zal niet haar ma aanvallen want dat heeft geen zin. Dat is het verleden.
Nu is ze 14 en zie ik dat ze op hockey zit en gek op paarden is. Veel vriendinnen heeft en ze al 2 stief vaders heeft gehad.
Ik wil haar niet ontmoeten omdat ik uit egoïstische reden haar wil zien maar om haar de vragen die ze heeft mij te stellen. Het een plekje te geven. En hiervoor ook instanties in te schakelen als er ontmoetingen komen. Als ze dat wilt dan wil ik dat heel langzaam opbouwen.
Moet ik wachten tot ze 18 is? Iemand ervaring mee? Iemand die juist het kind is en zelf zijn vader zoekt in de zelfde situatie?
Groeten van Anonieme biologische vader
Aviendha schreef op 29-04-2025 om 08:06:
[..]
Stiekem? Het staat er vrij open en bloot en met de reden erbij. Een forummer wees mij erop dat het niet netjes was en ik haalde het daarom weg. Volgens mij heb je zelf persoonlijke demons, als je dit op een dergelijke manier weet te interpreteren. Sowieso twijfel ik sterk aan jouw oprechtheid of het jou echt om je kind gaat, aangezien je over die DNA-test begon. Maar goed, dat is vast allemaal erg complex!
Nou nee dit ging over een ander stukje tekst achteraf maar goed. Iedereen heeft demons. En nee gaat mij echt wel om het kind. Waarom denk je anders dat ik mer andere over wil praten? Ej dat verhaal over dna.. tja ik ga het niet weer uitleggen.
Begrijp ik nou goed dat in beide families iedereen weet wie de vader is behalve het kind zelf? En dat het kind er naar gevraagd heeft maar geen antwoord kreeg? Weet je wel hoe schadelijk dat is?
Het enige wat jij (en jij alleen) nu moet doen is een einde maken aan dit soort geheimen, en zeker niet wachten tot ze 18 is, komop zeg. En nee, het kind zal niet staan te juichen, niet naar jou toe en ook niet naar de rest van de goegemeente. Maar het kind moet weten hoe het zit, leugens werken niet en komen altijd uit. En als jij dna-onderzoek nodig vindt moet je dat zeker doen. 'DNA liegt niet, de familie wel' zou ik zeggen als ik het kind was.
EmmaT schreef op 29-04-2025 om 09:14:
Begrijp ik nou goed dat in beide families iedereen weet wie de vader is behalve het kind zelf? En dat het kind er naar gevraagd heeft maar geen antwoord kreeg? Weet je wel hoe schadelijk dat is?
Het enige wat jij (en jij alleen) nu moet doen is een einde maken aan dit soort geheimen, en zeker niet wachten tot ze 18 is, komop zeg. En nee, het kind zal niet staan te juichen, niet naar jou toe en ook niet naar de rest van de goegemeente. Maar het kind moet weten hoe het zit, leugens werken niet en komen altijd uit. En als jij dna-onderzoek nodig vindt moet je dat zeker doen. 'DNA liegt niet, de familie wel' zou ik zeggen als ik het kind was.
Exact, dit bedoelde ik ook met "schrijnend". Schadelijk is beter. Daarom zei ik eerder ook al: NU al schrijven. Niet wachten.
Biovader schreef op 29-04-2025 om 08:33:
[..]
Dat soort dingen wil ik bespreken. Niet dingen als.. ken het kind jou oma? Kennen de ouders elkaar. Etc. Dat is niet wat ik bedoel met deze vraag hier. Dankje dat jij het wel begrijpt
Dus eigenlijk word hier gezegd. Als het kind oud genoeg is moet de vader zelf contact leggen met het kind. Of lees ik het verkeerd?
Maar het is wel relevant of de families elkaar kennen toch? Je gaf zelf aan dat dat het complexer maakt voor jou.
Peter van Rooien verteld dat zijn vader het contact nooit heeft afgehouden maar dat het niet eerlijk is om om een kind te laten beslissen of ze wel of geen contact hebben met een ouder, die verantwoording is veel te groot.
Jouw dochter heeft die verantwoording al op zich genomen jaren geleden zonder succes. Ze heeft actief naar je gezocht gaf je aan en een gesloten deur voor haar neus gekregen. Je hebt gelijk dat je het forum geen verantwoording hoeft af te leggen en niet op reacties hoeft te reageren die je niet aanstaan maar ik denk dat die vlieger niet opgaat bij je dochter.
Tja als die dochter al eens contact heeft gezocht is de kwestie van 'het is een te grote verantwoordelijkheid voor een kind' dus praktisch gezien van de baan. Praktisch gezien, want het zal ongetwijfeld sporen in haar nagelaten hebben dat ze toen de kous op de kop heeft gekregen.
Voor nu zou ik een brief aan de moeder sturen dat je open staat voor contact, desnoods onder begeleiding maar dat je het aan haar overlaat om het of met dochter te bespreken of dat ze inschat dat het nu niet of wel opportuun is in het leven van het kind. Als het kind 18 wordt kan je haar nog persoonlijk een bericht sturen.
Overigens zou ik je rol als vader nou ook weer niet te hoog inschatten. Het kan zijn dat het meisje er blij mee is. Het kan zijn dat ze op enig moment het fijn vindt om te zien waar ze bepaalde trekken van heeft. Maar het kan ook zijn dat ze denkt: okay, ja ik zie overeenkomsten maar verder ben je een vreemde voor me en hoef ik niks met je. Ze heeft het al die jaren zonder je gedaan met alle support van moeder, is al afgewezen een keer door je, er is geen hechting en in die zin ben je wellicht ook weer iemand die ver weg staat in haar belevingswereld.
Daarom vind ik een houding van aangeven dat je openstaat, maar verder niets invullen, (ook in je hoofd niet van verwachtingspatronen of 'willen steunen') het beste.
Biovader schreef op 29-04-2025 om 08:33:
[..]
Dat soort dingen wil ik bespreken. Niet dingen als.. ken het kind jou oma? Kennen de ouders elkaar. Etc. Dat is niet wat ik bedoel met deze vraag hier. Dankje dat jij het wel begrijpt
Dus eigenlijk word hier gezegd. Als het kind oud genoeg is moet de vader zelf contact leggen met het kind. Of lees ik het verkeerd?
Zo lees ik het ook. Peter vindt dat je die verantwoordelijkheid niet bij het kind of in jouw geval de puber moet leggen. Maar ja, je kunt niet veel meer doen dan zeggen dat je haar graag wil leren kennen, dat je openstaat voor contact en als zij dat ook wil dan moet zij toch het initiatief nemen. Maar dan heb jij wel de eerste stap gezet.
Lexus schreef op 29-04-2025 om 11:30:
Tja als die dochter al eens contact heeft gezocht is de kwestie van 'het is een te grote verantwoordelijkheid voor een kind' dus praktisch gezien van de baan. Praktisch gezien, want het zal ongetwijfeld sporen in haar nagelaten hebben dat ze toen de kous op de kop heeft gekregen.
Voor nu zou ik een brief aan de moeder sturen dat je open staat voor contact, desnoods onder begeleiding maar dat je het aan haar overlaat om het of met dochter te bespreken of dat ze inschat dat het nu niet of wel opportuun is in het leven van het kind. Als het kind 18 wordt kan je haar nog persoonlijk een bericht sturen.
Overigens zou ik je rol als vader nou ook weer niet te hoog inschatten. Het kan zijn dat het meisje er blij mee is. Het kan zijn dat ze op enig moment het fijn vindt om te zien waar ze bepaalde trekken van heeft. Maar het kan ook zijn dat ze denkt: okay, ja ik zie overeenkomsten maar verder ben je een vreemde voor me en hoef ik niks met je. Ze heeft het al die jaren zonder je gedaan met alle support van moeder, is al afgewezen een keer door je, er is geen hechting en in die zin ben je wellicht ook weer iemand die ver weg staat in haar belevingswereld.
Daarom vind ik een houding van aangeven dat je openstaat, maar verder niets invullen, (ook in je hoofd niet van verwachtingspatronen of 'willen steunen') het beste.
Hier ben ik het mee eens, de situatie van Peter is totaal niet te vergelijken, to zijn dochter heeft jaren een vader gehad die niet open stond voor contact ook toen zij aangaf wel behoefte te hebben eraan, nu is ze 14 en is haar vader zo ver dat hij ervoor openstaat maar heeft hij geen idee of dochter hier nog wel behoefte aan heeft , compleet andere situatie.
Ik begrijp dat dochter er destijds wellicht voor open stond, maar de moeder van dochter juist niet. Dus ik snap wel dat toen topicstarter niet heeft gehandeld. Dan was dochter ook tussen twee vuren komen te staan.
Maar nu juist nu het zo'n openlijk geheim is, is het echt tijd voor actie vanuit de vader.
Anoniemvoornu schreef op 29-04-2025 om 14:57:
[..]
Hier ben ik het mee eens, de situatie van Peter is totaal niet te vergelijken, to zijn dochter heeft jaren een vader gehad die niet open stond voor contact ook toen zij aangaf wel behoefte te hebben eraan, nu is ze 14 en is haar vader zo ver dat hij ervoor openstaat maar heeft hij geen idee of dochter hier nog wel behoefte aan heeft , compleet andere situatie.
Ik zeg niet dat het dezelfde situatie is het ging er mij om dat Peter nu als volwassene zegt dat hij vindt dat zijn vader contact had moeten houden en niet had moeten zeggen: peter als je contact wil dan bel je maar.
Annaniem2023 schreef op 29-04-2025 om 15:20:
[..]
Ik zeg niet dat het dezelfde situatie is het ging er mij om dat Peter nu als volwassene zegt dat hij vindt dat zijn vader contact had moeten houden en niet had moeten zeggen: peter als je contact wil dan bel je maar.
To zijn dochter heeft gezocht naar hem al jaren geleden zegt hij en toen zei hij niet als je contact wilt bel je maar toen heeft hij het afgehouden omdat het te moeilijk was voor hem... dus die schade is er al en meer..
TO zal het wel niet willen horen, maar in alle eerlijkheid vraag ik me af wat hij zijn dochter te bieden heeft. Hij heeft alle 14 jaren geen enkele moeite gedaan -ook niet toen hij wist dat ze naar hem op zoek was- en bij alles wat hij over zichzelf vertelt is het dat hij het zo moeilijk heeft, trajecten heeft moeten lopen, autistisch is, issues heeft, aan zichzelf moet werken, pffff…
Ik vraag me werkelijk af wat dochter hieraan heeft. Als ik de moeder was, zou ik in ieder geval not amused zijn. Zo te lezen heeft dochter -dankzij moeder, die op haar 15e haar hele leven op de kop moest gooien- een stabiel leven met school, hockey, paardrijden en familie. En dan zal die vader, die schitterde door afwezigheid ook nog eens de dochter gaan belasten met al zijn issues en dat het allemaal zo complex is?? Hou op zeg. Blijf maar beter weg.
Oog schreef op 29-04-2025 om 20:30:
. En dan zal die vader, die schitterde door afwezigheid ook nog eens de dochter gaan belasten met al zijn issues en dat het allemaal zo complex is?? Hou op zeg. Blijf maar beter weg.
Nee hoor, kind heeft recht op de waarheid. Maar leuk is het niet nee.
EmmaT schreef op 29-04-2025 om 21:17:
[..]
Nee hoor, kind heeft recht op de waarheid. Maar leuk is het niet nee.
Ja maar geen opgedrongen contact. Dus een brief naar de moeder waaruit bereidheid blijkt van ts maar de bal ligt bij moeder/dochter.
Oog schreef op 29-04-2025 om 20:30:
TO zal het wel niet willen horen, maar in alle eerlijkheid vraag ik me af wat hij zijn dochter te bieden heeft. Hij heeft alle 14 jaren geen enkele moeite gedaan -ook niet toen hij wist dat ze naar hem op zoek was- en bij alles wat hij over zichzelf vertelt is het dat hij het zo moeilijk heeft, trajecten heeft moeten lopen, autistisch is, issues heeft, aan zichzelf moet werken, pffff…
Ik vraag me werkelijk af wat dochter hieraan heeft. Als ik de moeder was, zou ik in ieder geval not amused zijn. Zo te lezen heeft dochter -dankzij moeder, die op haar 15e haar hele leven op de kop moest gooien- een stabiel leven met school, hockey, paardrijden en familie. En dan zal die vader, die schitterde door afwezigheid ook nog eens de dochter gaan belasten met al zijn issues en dat het allemaal zo complex is?? Hou op zeg. Blijf maar beter weg.
Nou ja, de kans is groot dat het kind nog ongeveer 70 jaar leeft. TO iets minder, zo'n 50 jaar. Je weet niet wat er in die tijd nog kan gebeuren. Natuurlijk is het prettig te bedenken dat je iemand kunt afstraffen voor wat die gedaan heeft op jonge leeftijd. De moeder heeft ook weinig pogingen ondernomen om contact te leggen. Ze heeft de beslissing genomen om het kind te houden en daarna heeft 'men' aangegeven dat vader maar beter uit de buurt kan blijven. Dan krijg je later ingewikkelde situaties. Vader heeft niet kunnen groeien in het vaderschap, moeder is de held.
We kunnen blijven zoeken naar stokken om te slaan, maar ik denk dat het advies al lang gegeven is: naar het FIOM voor advies en ondersteuning, nu via de moeder contact leggen, voorbereiden voor als het kind 18 is en daarna kun je met het kind zelf contact leggen.
tsjor schreef op 30-04-2025 om 08:13:
[..]
Nou ja, de kans is groot dat het kind nog ongeveer 70 jaar leeft. TO iets minder, zo'n 50 jaar. Je weet niet wat er in die tijd nog kan gebeuren. Natuurlijk is het prettig te bedenken dat je iemand kunt afstraffen voor wat die gedaan heeft op jonge leeftijd. De moeder heeft ook weinig pogingen ondernomen om contact te leggen. Ze heeft de beslissing genomen om het kind te houden en daarna heeft 'men' aangegeven dat vader maar beter uit de buurt kan blijven. Dan krijg je later ingewikkelde situaties. Vader heeft niet kunnen groeien in het vaderschap, moeder is de held.
We kunnen blijven zoeken naar stokken om te slaan, maar ik denk dat het advies al lang gegeven is: naar het FIOM voor advies en ondersteuning, nu via de moeder contact leggen, voorbereiden voor als het kind 18 is en daarna kun je met het kind zelf contact leggen.
To heeft meerdere keren aangegeven tot voor kort geen ruimte te hebben in zijn leven voor kind en dan moet moeder haar kind iedere keer aan blijven "bieden" met de vraag of papa er al anders over denkt ?? Nee dat lijkt me niet minder schadelijk....
