taboes

Ik vind dat niet raar hoor

Is 4 jaar eigenlijk niet heel natuurlijk?
Maar ik begrijp je wel, ik kreeg na 6 maanden al negatieve reacties van mijn omgeving. En dan hebben ze het steeds over de borstvoedingsmaffia, nou volgens mij had ik last van de anti-borstvoedingsmaffia.
En dan heb ik nog maar tot 14 maanden gevoed, en vond het jammer dat mijn kindje toen niet meer wilde. Ik was inmiddels ook zwanger van de tweede, dus misschien dat dat de smaak heeft beïnvloed.
De jongste ging me met 11 maanden bijten, die had onder en boventanden, dus toen ben ik er ook mee gestopt. Dat deed pijn!

Een echt taboe heb ik niet zo. Maar ken wel een 11 jarige die stiekem duimt, en die ouders vinden dat verschrikkelijk. En ook een meisje in mijn kennissenkring die al 13 is en 's nachts nog niet droog is. Daar loopt ze wel voor bij een specialist. Maar ik merk dat men zich daar erg voor schaamt.
Maarja de reacties die mensen soms hebben; ik kan het me voorstellen...

nou

Dochter van 10 kruipt nog heel vaak in de nacht bij ons in bed en we gaan nog heel gezellig samen in bad. Vind ik zelf helemaal niet vreemd, maar merk dat ik dit niet tegen iedereen kan zeggen, zonder dat je vreemde blikken ziet.
Bedplassen is overigens wel een echt, heel vervelend taboe ja. Mijn broer heeft daar tot op hoge leeftijd last van gehad, echt heel naar.

taboe?

Gefeliciteerd met het borstvoeden nu al 4 jaar. Mijn kinderen hadden tot ongeveer 4 jaar veel behoefte aan (karnemelk) dus voor mij is dit heel natuurlijk. Zelf heb ik maar tot 2,5 jaar gevoed. Vooral vanwege het commentaar ben ik toch maar gestopt. Maar ik had het best wat langer willen volhouden. Dochter was inmiddels zo bij dat ze haar eigen poppen 'borstvoeding' ging geven. Heel schattig vond ik dat.
Verder heb ik hier in mijn omgeving soms nog last van onbegrip over mijn kinderen. Sommigen vinden het vreemd dat mijn dochter medicatie krijgt tegen de angst, maar ook de pil (tegen overmatig bloedverlies en elke maand 10 dagen ziek) geeft regelmatig commentaar van omstanders. Als ik soms iets leuks of goeds vertel van mijn kinderen kan ik ook nog wel eens het commentaar krijgen: wat praat jij vreemd over je kinderen! Omdat iedereen mijn kinderen heel beleefd en behulpzaam vind kunnen ze zich niet voorstellen hoe wij dat thuis doen met zaken die voorbij komen. Alleen al dat mijn zoon een enorme woordenschat heeft voor sociale situaties die ik zelf beslist niet had op zijn leeftijd. Zijn voordeel omdat hij nou eenmaal alles moet beredeneren en dat ook goed heeft geleerd en goed weet af te checken met de mensen om hem heen.
Ik ken ook nogal wat Amerikanen en buitenlandse mensen en die zijn nog weleens verbaasd dat ik het goed vind dat dochter van 15 en zoon van 17 bij hun verkering mogen slapen. Hier of bij de aanhang thuis.
En ik hoorde van een buitenlandse student dat het een taboe is om je sexuele identiteit niet strict te omschrijven, bijvoorbeeld als 'gay'. Gay is ook een vakje wat helemaal niet zo afgerond is. Maar meestal moet je wel uit de kast komen. Je bent hetero, daar gaat iedereen vanuit, en als je dat niet bent dan moet je uit een ander vakje kiezen als gay, transgender, transsexual, bisexual. Als het maar een 'etiketje' heeft. Dat dat etiketje dan vervolgens toch een 'keuze' is en dus niet biologisch onontkoombaar is dan het taboe.
Als je zou toegeven dat het een 'keuze' is heb je kans dat mensen toch die sexuele orientatie gaan veroordelen als een foute keuze.

AnneJ, medicatie? (ot)

Mijn zoon, Asperger, gaat binnenkort medicatie krijgen voor zijn dwangneigingen.
Door de behandelaar is risperidon (risperdal) genoemd. Ik weet er niets van eerlijk gezegd, ben nu aan het inlezen. Het is echt nodig, zijn dwang bepaalt nu bijna het hele gezinsleven, er moet echt dringend hulp komen.

Heb jij (lees)tips? Ik wil beslagen ten ijs komen.

Wij wonen in Duitsland, en hier zijn ze niet echt gewend aan meedenkende ouders. Daarom moet ik ook nog eens heel zelfverzekerd overkomen. Een samen-overlegsituatie, zoals we dat voor onze andere zoon bij een Nederlands instituut wel hebben, is hier volslagen nieuw...

dwangneigingen

Google even op wrongplanet - het forum - en dan zoeken op risperidon. Of op anxiety of OCD. Heel veel hits van ervaringsdeskundigen.
Overigens heeft mijn zoon ook dwanghandelingen gehad maar bij hem had het vooral te maken met stress. Ik heb het al in geen jaren meer gezien.
Verder ken ik niet iemand die het gebruikt.

hulpgids asperger

Helaas heb ik het boek (Hulpgids Asperger) uitgeleend maar ik lees op de website van Tony Attwood ook al dat het syndroom van Asperger gecombineerd met OCD een slechte prognose heeft. Dat meldde destijds ook de psychologe van zoon. Ik weet niet waar dat vandaan komt, hier speelt dat namelijk helemaal geen rol. Die dwangneigingen zie ik nooit meer en verder ontwikkeld zoon zich als een geweldig leuke en serieuze aantrekkelijke vent. Hij heeft alleen soms wat meer nadenktijd nodig en moet serieus zijn rust regelmatig zoeken. Oke, moeders.

Aan tafel

Hier was het vroeger aan tafel ook een grote stressboel. Omdat ik niet snapte dat ik met een stel gestresste autistische mensen aan tafel zat. Toen ik snapte ben ik dat natuurlijk anders gaan doen. Maar dat gaf wel veel commentaar.
Als zoon het niet vol hield, in die tijd ging het heel slecht met hem, dan hoefde hij alleen maar te vragen: mam, mag ik van tafel? En hij wist dat ik altijd 'ja' zou zeggen.
Helaas was dat onbespreekbaar voor mijn moeder, die vond dat kinderen altijd moesten wachten tot iedereen klaar was met eten. Dat viel haar ook niet uit te leggen helaas.
En nog, dat kun je niet zomaar in gezelschap zeggen: wij eten zwijgend (nu niet meer hoor) en wie het niet volhoudt krijgt toestemming om van tafel te gaan. Want je hoort natuurlijk de dag door te nemen en blij te zijn dat je elkaar weer ziet, leuke grappen te maken en het inderdaad gezellig te hebben.

ik weet er nog een

Ik hou niet van feestjes, niet van verjaardagen, niet van jubilea, niet van al die rituele bijeenkomsten waar mensen bij elkaar zijn. Ik ga wel, maar het is omdat het 'hoort'.
Dat vinden mensen ook heel vreemd. Je mag wel een hekel hebben aan feestjes, maar dan niet aan de feestjes die zij bedenken. Want die zijn 'anders' en wel leuk. Nou, dat ik vind álle feestjes stom! Ook mijn eigen feestjes.

Geen feestje

Ik heb een collega die slechthorend is en die is ook geen fan van feestjes. Graag gaat ze een keer 1 op 1 lunchen en dat vind ze wel gezellig. Maar ja, je ontkomt er niet altijd aan dat er ook feestjes zijn waar je toch je gezicht moet laten zien voor je goede fatsoen.

schreeuwen

Ik schreeuw veel te vaak tegen de kinderen. Vooral bij de tweede van 5 lijkt tig keer iets vragen geen effect te hebben. Hij doet alsof hij niets hoort. En als ik dan probeer 3 kinderen in mijn eentje gevoed, aangekleed en op tijd in de auto te krijgen en hij rustig op de trap met playmobil gaat spelen in plaats van zijn schoenen aan te doen, dan wordt het me weleens te veel. En dan schreeuw ik. Het is het enige wat ik heb gevonden waar hij op reageert. Echt erg. (en nee, hij heeft echt geen gehoorprobleem, dat heb ik laten testen).

Oh ja, schreeuwen

Dat doe ik ook... En soms stampvoet ik er ook nog bij...
Sanneke*

Limi, ja, herkenbaar

Een collega zuchtte eens een keer: 'Iedereen zegt altijd dat ik meer voor mezelf moet kiezen en voor mezelf moet opkomen. Maar als ik dat dan doe, dan krijg ik gelijk commentaar.'
En dat is zo waar. Mensen hebben een beeld van je en ze willen gewoon dat je zo blijft. Ook al zeggen ze van niet, toch willen ze dat.

schok

Zal het de schok zijn?

Ik merk dat het helpt om dat geduldig te zeggen: 'Ja, dat wist ik al, maar het is geen antwoord op mijn vraag. Mijn vraag is, ...'
Maar ik moet zeggen dat ik dat soort mensen (die niet kunnen luisteren in mijn ogen) meestal een beetje ontloop.

Dat is ook een taboe: ik ben soms laf!

Ik vond veel herkenning in dat liedje van Skik. 'Waar ben ik mee bezig, wat ben ik aan 't doen? Is het mijn lafheid, of is het fatsoen?'

slimme kinderen

Ook nog altijd een groot taboe: het hebben van een slim kind. Daarover kan men maar beter zwijgen... Wij hebben er dan ook nog eens 4. Samen hebben ze inmiddels (dit ter illustratie) 5 klassen overgeslagen. Best bijzonder eigenlijk. Maar ik kan dat niet zeggen, want dan ben ik een opschepper, een streber, een pushende ouder, of erger.

Maar Jippox

Het is vast je eigen schuld door ze borstvoeding te geven tot hun 5e ofzo

Het is wel trouwens een onderwerp waar ik door discussies hier op het forum anders tegenaan ben gaan kijken.

niet doorsnee

Ik heb een man en kinderen, lijkt doorsnee, maar toch is ons dagelijks leven totaal anders dan bij de meesten. Man en ik hebben namelijk allebei een chronische ziekte. Man kan nog wel wel partime werken, ik niet. Er is niets te zien aan ons, uitleggen helpt meestal niet, veel onbegrip. Huishouden, vrije tijd, opvoeden, sociale contacten, alles is anders. Een kind van ons is erg slim, klas overgeslagen, maar dat is eigenlijk nog het normaalste aan ons

mijn taboe

weet niet of het slim is om mijn taboe hier te vertellen. Maar ik ben dus zo'n vader die nog luiers draagt. Ben vroeger zeer laat zindelijk geworden 6 jaar en daarom door mijn ouders tot die tijd in de luiers gestopt. ook heb ik tot mijn 13 in bed geplast. gelukkig is dit over gegaan maar helaas is het gevoel van luiers dragen gebleven.

ben wel heel blij dat mijn kinderen niks van deze vervelende tik hebben overgenomen, die denken dat ik incontinent ben en er wordt hier in huis geen woord over vuil gemaakt.

Rekenknobbel

Ook zo'n leuke... Mijn kinderen zijn allemaal erg slim en de tweede heeft naast erg slim er nog een rekenknobbel bij ook. Hij mag niet vertellen dat hij lekker de toets E7 gemaakt heeft en die erg leuk vond (hij zit net in groep 4) en dat hij zo graag wiskunde wil leren, dan wordt hij door de moeders van de andere kinderen echt afgemaakt als opschepper. Zijn klasgenootjes hebben er geen problemen mee, zij kennen hem als leuk aardig spontaan jongetje met de meest wilde invallen, altijd in voor een geintje, en heel goed in rekenen. Zij zien hem als persoon en hij valt prima in zijn klas. Maar die moeders...
Mijn zoontje heeft heus wel dingen die hij minder goed kan, hij is links en zijn handschrift is niet om over naar huis te schrijven en het eindeloze geknutsel met knippen en plakken en vouwen (uitzondering: vliegtuigjes) vindt hij maar niets. En dat wordt dan door die moeders opgevat dat ik alleen maar aandacht heb voor zijn cognitieve ontwikkeling en een pusher ben.
Het naarste is nog dat mijn oudste dochter, ook erg slim, van die moeders te horen krijgt dat het vast zo moeilijk voor haar moet zijn, dat zij dommer is dan haar broertje, en dat ze daarom vast geen aandacht thuis krijgt omdat mama altijd met broertje aan het rekenen is.
Mijn zoon mag niet trots zijn op het feit dat hij zo goed kan rekenen, mijn dochter mag niet trots zijn op haar kleine broertje (en op dat zij zelf een behoorlijke taalknobbel heeft), ik mag nooit eens zeggen dat ik zo trots ben op mijn kinderen. Bah, iedereen moet maar hetzelfde kunnen. En dat ik nou werkelijk nooit met die kinderen aan het rekenen ben gelooft niemand...

oh ja slimme kinderen

ik heb er ook twee. wordt ook niet zo gewaardeerd. Ik mag het er ook niet over hebben dat jongste nu ook misschien versneld gaat worden. dat is opscheppen.
en wat ook not done is vertellen dat mijn oudste depressief is, want daar heeft ze geen reden voor. Harder aanpakken, dat moeten we doen

Niet zo schokkend

Ik vind de genoemde taboes (afgezien van het schreeuwen) niet zo schokkend. Wat zou dat over mij zeggen? Mijn taboe is dat ik alles eigenlijk net even anders doe dan anderen, maar er toch een hekel aan heb als anderen zichzelf zo ontzettend uniek vinden
Wat ik erg vind van mezelf is dat ik liever op mijn werk zit dan thuis met de kinderen, en van een weekend alleen met de kinderen moet ik altijd vreselijk bijkomen. Ik zit ook liever op de bank met een boek of (urenlang) spelletjes op mijn telefoon, dan dat ik met de kinderen speel of met ze op pad ga. Oh, en mijn kinderen mogen ook best drie uur achter elkaar achter een schermpje zitten, want dan heb ik daar ook even tijd voor.

De andere kant

Het hebben van een niet zo slim kind kan ook rekenen op veroordelen. Wie moeite heeft met informatie verwerken of niet zo snel is wordt daar ook vaak op aangekeken door anderen. Niet slim zijn = minder waard zijn is een link die ook vaak wordt gelegd. Heel treurig. Als je iets niet gelijk snapt dan ben je meteen dom en daar zit een flink waarde oordeel in. Het is ook niet echt done om te zeggen dat een kind moeite heeft met leren of dingen heel lastig vindt.

Verstandelijk gehandicapt zijn is ook een taboe heb ik gemerkt. Dat had ik niet verwacht. Als ik op stao ben met mijn neefje (down syndroom) denken mensen meestal dat ik zijn moeder ben en dan wordt je vaak door anderen aangesproken. Dat kunnen goed bedoelde maar niet zo goed vallende opmerkingen zijn (zoiets als ach ze zijn wel lief he) maar soms ook echt gemene opmerkingen (ik snap niet dat je die kinderen nog laat komen, ze kunnen dat niet opstoren of als ik zo'n kind zou krijgen dan zou ik abortus plegen). Dat zeggen mensen dus gewoon waar mijn neefje bij is. Gelukkig begrijpt hij (nog) niet alles maar het kan zo ontzettend kwetsend zijn. Ik heb me meerdere malen echt moeten beheersen om iemand niet aan te vliegen.

Verlichtingsdictatuur

Wat ook een taboe is als je er andere meningen op na houdt dan de verlichtingsdictatuur voorschrijft met betrekking tot sociale en morele onderwerpen zoals bijvoorbeeld euthanasie, abortus, seksuele ontwikkeling, pornografie. Dat wordt ook gezien als raar. Dan ben je niet modern of met de tijd meegegaan, een soort fossiel wat eigenlijk al helemaal afgeschreven is. Sowieso ben je voor veel mensen al wat vreemd als er een religie op na houdt en helemaal als die religie ook nog invloed heeft op je dagelijkse leven en de beslissingen die je maakt. Dan loop je helemaal achter en wordt je ook gezien als achterlijk.

Svenja (ot)

Dat is een reactie, denk ik. Zie het als een slingerbeweging. Het is eeuwenlang normaal geweest dat niet-gelovigen verketterd werden. Letterlijk. Met vuurtjes, en zo. Dat homo's abnormaal en verderfelijk werden gevonden. Dat meisjes die voor het huwelijk aan seks deden, uit normale puber-lust, of erger nog, gedwongen door ooms, neven, buurjongens, pastoors, werden opgeborgen in werkhuizen of gekkenhuizen.
Nu is de gelovige hier in de minderheid, zoals de ongelovige afwijkende tijdenlang in de minderheid was. En krijgen ze het in sommige gevallen op hun brood, ja. Niet terecht, naar mijn mening, maar ergens wel begrijpelijk. Zoals het geloof zich lang als de enige waarheid heeft opgelegd aan de massa, zo doet het secularisme dat nu.
Zo zag ik via @oudersonline op Twitter deze oproep: http://echtkatholiek.blogspot.nl/2013/09/protestactie-tegen-schooltv.html, en dan denk ik ook: Ja jemig, als de paus mag roepen dat het homohuwelijk tegennatuurlijk is, als gelovigen van diverse signatuur mogen roepen dat homo's genezen kunnen en moeten worden, mag er dan ook alsjeblieft geroepen worden dat het niet normaal vinden van homo's abnormaal is? Oog, balk, splinter.
Er komt ooit wel weer een beter evenwicht, vermoed ik.

Over schreeuwen

Dc, ik schreeuw ook hoor. En ik mopper, snauw, zeur, zeik, sla met kastdeurtjes, rol met mijn ogen, o ik ben een hele soap in mijn eentje 's morgens. Dan loop ik te grauwen en denk intussen "Wat een afgrijselijk mens ben ik toch". Niet dat dat helpt. De rest van de dag val ik meestal wel mee.
Mooie posting van krin over die slingerbeweging. Mee eens ook.
Neuspeuteren is geen taboe. De halve mensheid doet het. Net als winden laten, boeren, nagelbijten en vet roddelen. You just gotta pick the right moment.

Ik heb ook een taboe!

Ik durf het nauwelijks toe te geven, maar ik heb geen rijbewijs. Mijn man heeft ook geen rijbewijs, onze broers ook niet (aangetrouwd wel), en onze ouders hadden ook geen rijbewijs. Als onze kinderen hun rijbewijs halen zijn ze de eerste van deze bloedlijn! Maar hoe snel dat zal gebeuren weet ik niet: mijn zoon is verzot op treinen, mijn dochter riep laatst, weet je wel hoe duuuuuuur rijles is, daar ga ik geen geld aan uitgeven!

Mijn man mocht op een gegeven moment niet autorijden van z'n arts en toen hij vertelde dat hij dat ook nooit zou doen zag je die arts schrikken: "U heeft geen rijbewijs, mag ik vragen waarom niet?"

Een buurvrouw merkte op toen ik zei dat ik geen rijbewijs had dat dat een tekort in mijn opvoeding was.
Nou ja, ik heb wel 3 fietsen en een tandem, dat wel.

rijbewijs

Ik heb ook geen rijbewijs, niet nodig ook. Maar bij mij in de straat wonen nog 2 vrouwen die het ook niet hebben. Ik vind dat ook echt geen taboe hoor.