Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen
Sinds een goede 4 jaar heb ik een relatie met partner die uit vorige relatie een kind heeft dat steeds heftigere gedragsproblemen laat zien.
Ondertussen is de diagnose ADHD gesteld en uit de 7 jarige de problemen vooral met agressief gedrag, naast de “typische” ADHD klachten.
Medicatie is iets wat ook geven word maar heeft nog steeds geen effect.
We wonen sinds 2 jaar als samengesteld gezin samen(toen was het vooral een aanwezig/druk kind, niet de problemen die nu aan de orde zijn), mijn (puberende) kinderen zijn er voor 80% van de tijd en zijn kind voor 50% van de tijd.
Ik merk dat ik steeds minder makkelijk me toe kan zetten om rustig te blijven. De hele situatie geeft bizar veel weerslag op mijn relatie. Niet alleen vanwege de zorgen rondom het kind maar ook door de invloed op de rest van het gezin (mijn eigen kinderen) als op mijn gemoedstoestand.
Agressie en impuls problemen zijn zo zorgelijk dat ondertussen geen plek meer is op regulier onderwijs en er doorverwijzing is voor speciaal onderwijs.
Voorbeelden op school; Kind loopt weg, slaat/schopt zowel andere klasgenootjes als juf/meester, gooit met allerlei zaken van scharen tot aan stoelen en laptops. Al met al kunnen ze op school de veiligheid van kind maar ook de veiligheid van andere kinderen niet meer garanderen.
Daarnaast zijn de regulieren ADHD problemen ook gewoon aanwezig dus kind is constant altijd op welke manier dan ook aanwezig. Rust is er niet echt meer hier in huis hierdoor.
Thuis zijn de agressie problemen minder heftig als op school(hier minder prikkels) maar spelen met andere kinderen in de wijk is altijd spannend… regelmatig gaat kind op de vuist bv. Of verbouwd de kamer(trekt complete kledingkasten naar beneden) als kind straf krijgt voor totaal onacceptabel gedrag. Al gebeuren dit soort incidenten niet dagelijks terwijl dat op school bijna wel aan de orde is.
Partner weet ook niet meer zo goed wat hij er verder mee kan, maar zijn irritatie naar zijn eigen kind is veel minder aanwezig als de mijne (logisch van je eigen kids kan je veel meer hebben als van een ander) al herkent hij echt wel waar ik tegen aan loop.
Zijn er andere stiefouders die dit herkennen of het gevoel herkennen dat je echt niet van je partner afwilt maar kind zodanig een stoorzender is dat je niet meer weet hoe verder?
Ik wil mijn partner echt niet kwijt maar de hele situatie zorgt er wel voor dat mijn eigen gemoedstoestand danig verstoord word dat ik er geen leuker mens op word…
Misschien een botte vraag maar zo bedoel ik het niet: doe je dit kind een plezier met gezamenlijk eten? Het klinkt alsof er sprake is van een grote prikkelgevoeligheid en misschien ook wel geen idee hebben wat er van hem verwacht wordt (aan gedrag) tijdens het eten. Is het een idee dat als het volle bak is, thuis, hij alleen met zijn vader eet, na of voor jou en de rest van de kinderen?
Hebben jullie medicatie geprobeerd maar slaat het niet aan (weet je ook welke?) of zijn jullie nog de dosis aan het afstemmen?
Wat enorm sneu voor het kind. Mijn dochter heeft adhd. Nou is dat een meisje en wij hebben er ook de nodige problemen mee, maar wij hebben geen samengesteld gezin en hebben er dus ook nooit ‘vrij’ van.
Bij ons hebben ze gezegd dat een kind met adhd qua gedrag ongeveer 3 jaar achter kan lopen. Je bonuszoon zou dus dan qua gedrag geen 7 zijn, maar 4. Als je daarvan uit gaat, is het meteen een stuk beter te begrijpen.
Hij is gewoon nog niet in staat om zijn emoties te reguleren en er komt enorm veel op hem af. Hij moet veel schakelen, dan naar papa, dan naar mama. School is moeilijk. Zo’n kind ploetert door het leven en heeft met zoveel afwijzing, ruzie en straf te maken overal, want overal wordt teveel van hem verwacht.
Misschien zijn de regels die jullie thuis hebben gewoon nog te moeilijk voor hem. Met een kind van 4 kun je niet rustig dineren, dus daar zul je je verwachtingen aan aan moeten passen als hij er is. Je kunt niet verwachten dat hij het aan voelt komen, want dat is de impulsiviteit. Ons kind is 12, maar je loopt altijd achter de feiten aan. Voordat ik het heb kunnen bedenken, heeft zij het al gedaan.
Dat je het kind een ‘stoorzender’ noemt, raakt me echt. De bal ligt bij de ouders en niet bij het kind. Ik zou beginnen met het negeren van slecht gedrag en het benoemen van goed gedrag. Niet uitgaan van wat hij zou moeten kunnen, maar van wat hij kan, en dat uitbouwen. En veel sporten en bewegen. Kijk of je dingen kunt vinden waar hij goed in is en ontwikkel die verder. En verder heel veel liefde en koestering, want dat heeft hij hard nodig.
S.ndra schreef op 20-04-2023 om 21:21:
Dat je het kind een ‘stoorzender’ noemt, raakt me echt. De bal ligt bij de ouders en niet bij het kind. Ik zou beginnen met het negeren van slecht gedrag en het benoemen van goed gedrag. Niet uitgaan van wat hij zou moeten kunnen, maar van wat hij kan, en dat uitbouwen. En veel sporten en bewegen. Kijk of je dingen kunt vinden waar hij goed in is en ontwikkel die verder. En verder heel veel liefde en koestering, want dat heeft hij hard nodig.
Zo lief om vanuit het standpunt van het kind en wat een kind nodig heeft te zien.
Toch wil ik ook een lans breken voor de (stief)moeder. We noemen kinderen makkelijk als ze met wat wij in huis hebben voldoende hebben om rustig en alert te zijn en te bloeien en groeien. Kinderen die wat anders of meer nodig hebben nomen we soms lastig. Een vriendin van mij had een kind wat veel nodig had. Er waren veel meer zorgtaken dan er moment van plezier of onbekommerdheid was en ze gaf in tranen toe dat ze soms opzag om voor haar kind te zorgen. Ik snapte dat ook! Ze houdt van het kind, geen twijfel, ze werd overvraagd. En dat is dan de eigen moeder. Ik kan me zo voorstellen dat als het niet je eigen kind is, je dat gevoel zeker ook kan bekruipen.
TO, ik heb ook het idee dat er wat meer dan adhd speelt maar 7 is doorgaans wel wat te jong om te kunnen zien (of je moet naar een ass deskundig instituut gaan).
dank iedereen voor de reacties! Het is gewoon een hele lastige situatie, voor iedereen hierbij betrokken. Want ook in het (samengestelde) gezin van zijn moeder is er zo goed als dagelijks “chaos” door gedragingen van hem wanneer hij daar is.
@s.ndra ik snap waar je vandaan komt, stoorzender klinkt heftig maar cru gezegd benoem ik gewoon hoe ik en veel om hem heel het nu zien, het is een dermate complexe situatie dat beide gezinnen(vader en moeder), school en andere in zijn omgeving niet meer normaal kunnen functioneren door zijn gedrag… hoe moet ik het dan noemen?
wbt verwachtingen, uitgaande van jou verhaal dat het cognitief een 4 jarige is, is het te veel dat wij vragen met een vork te eten bv? Of dat hij na een uur schermtijd zijn tablet weer inlevert(zonder compleet over de rooie te gaan)? (En ja we tellen af, zodat hij weet waar we naar toewerken) of dat hij zijn eigen speelgoed opruimt in de bakken waar hij het uithaalt? Of niet met potloden op andere oppervlakte gaat kleuren als het papier wat voor hem ligt?
Overigens, we straffen(time out om te denken) alleen voor zaken waar hij wel degelijk controle over heeft, in een “bui” is er geen straf voor zijn acties alleen een praatje achteraf (zoals geleerd door de GGZ) over wat er mis ging in aanloop naar (in hoop dat hij zelf de voorloop signalen gaat herkennen maar dat antwoord is voor nu standaard “ik weet het niet”)
wbt andere diagnoses, voor veel andere testen is hij nu nog te jong al gaf de GGZ aan niets uit te sluiten en te verwachten dat er mogelijk later nog wat meer uit zal komen.
@philou, samen eten ging tot voor kort goed, kan van te voren ook precies benoemen wat er verwacht word(eten met vork, niet te veel praten en pas van tafel als je klaar bent, maar tijdens het eten is hij dermate bewegelijk dat hij letterlijk zaken van tafel afgooit, word snel boos op van alles en nog wat (voorbeeld: wortels die hij niet met een vork kan prikken omdat hij ondanks 2000x uitleg nog steeds zijn vork weigert normaal vast te houden, vlees dat niet klein of groot genoeg gesneden is, eten te koud of te warm.) En dan hebben we het nog niet over de constante stroom aan woorden uit zijn mond…
En dat maakt echt niet uit of hij alleen eet, met alleen zijn vader of met iedereen, gedrag is er en blijft aanwezig in elke situatie.
wbt medicatie kijk even naar mijn reactie hiervoor daar staat aangegeven hoe en wat 
Ik kan me voorstellen dat dit heel vermoeiend is en heel veel vraagt van zowel zijn ouders als van jou en je kinderen. Jouw verwachtingen vind ik niet te veel gevraagd, ook niet als hij mentaal pas vier zou zijn. Zeker de agressie en het gooien met meubilair en het halve huis slopen vind ik heel zorgelijk klinken.
Ik heb ook moeite met het concept om geen consequenties te verbinden aan negatief gedrag en dat gewoon te negeren. Hoe moet een kind leren dat iets niet mag of niet acceptabel is als het niet gecorrigeerd wordt? Tuurlijk moet je ook benoemen wat er wel goed gaat, maar begrenzen lijkt me voor een dergelijk kind ook absoluut noodzakelijk.
En een alternatief aanbieden wat wel mag.
Veel bewegen en buiten zijn om de energie kwijt te kunnen lijkt me ook een goed idee.
Leeftijd 7, vermogen 4 is nog steeds 4 zonder de vaardigheden van de standaard 4-jarige.
Als hij het niet kan, zijn die consequenties niet in verhouding.
Je straft iemand zonder benen niet omdat hij niet kan wandelen.
Als je er gewoon standaard vanuit gaat dat hij het niet kan en je blijft het met liefde en geduld benaderen, dan kun je, zoals al genoemd, bouwen aan wat hij wél kan.
Hoe frustrerend is het voor een kind, zeker een beperkt kind, om het nooit goed te kunnen doen. Dan geef je op.
Probeer je voor te stellen dat het je eigen kind was geweest die je fulltime had gehad of 80%.
Er wordt vaak veel te veel in het kind zelf naar de oplossing gezocht.
De oplossing ligt bij de ouders/verzorgers/begeleiding; hij kan het zelf ( nog) niet en heeft een veel langere leer- en oefentijd nodig om het zelfs dan misschien nooit perfect te kunnen. Dan moet je je verwachting bijstellen en dan zou met je handen eten echt mijn laatste prioriteit zijn om aan te leren.
Ik zou dat gezamelijk eten toch loslaten. Boos wordt hij toch wel, maar dan is er 1 ouder die er last van heeft en niet een heel gezin. Dan kan de rest tenminste rustig eten.
Mijn kind is ook vaak overprikkeld, ze is wel ouder en als ze liever niet aan tafel eet dan mag dat van mij. Hebben jullie misschien een extra plek om te eten? Dat hij samen met iemand daar kan eten?
Maaltijden komen vaak voor en is juist een moment van samenzijn. Als iedere maaltijd zo verstoord wordt zijn dat veel momenten.
Maken jullie nu ook afspraken wie hem "begeleid" op welk moment? Misschien een schema van maken? Wie eet met hem, wie gaat met hem naar buiten en wie legt hem op bed.
Dan kan de ander even ademhalen.
Bedenk verder dat dit een rotsituatie is, kind is niet meer welkom op school, krijgt daar niet wat hij nodig heeft, maar speciaal onderwijs is er ook nog niet.
In hoeverre beïnvloedt school zijn gedrag? Wat gebeurt er als je hem een dag thuis laat? Of misschien wel 2? Het is nu toch uitzitten tot een andere school.
Is er nog wat te halen op zijn kamer? Inmiddels zullen jullie dat vast wel gedaan hebben, maar pas de kamer aan aan de situatie. Dan maar geen kleding kast, kan daar ook niets mee gebeuren.
Jullie lopen bij de ggz, dus zullen vast wel tips hebben, maar wilde het toch even noemen.
Oh, en iets van ambulante thuis begeleiding?
Sterkte in ieder geval!
Eerlijk gezegd klinkt het alsof het kind overvraagt wordt. Hij lijkt niet te kunnen voldoen aan alle eisen die aan hen gesteld worden zoals simpel met mes en vork eten. Je zegt dat hij weigert met zijn vork te eten. Is echt echt weigeren of kan hij het niet? En is het echt zo simpel. Je moet aanprikken, dat is niet voor iedereen zo simpel.
Het is ook lastig, want met een onduidelijke diagnose ga je dit blijven houden en. Niet elke strategie helpt bij een diagnose.
# is hij onhandig door ADHD?
# Vind hij het 'leuk' om zijn kont in de krib te gooien door ODD?
# is het een combinatie?
# heeft hij autisme en ADHD?
Worden jullie begeleid? Is thuisbegeleiding een optie? Videohometraining? Dat kan echt heel hulpzaam zijn. Bijvoorbeeld om vroege signalen te leren herkennen. Of om te zien wat er misgaat. Als je zelf betrokken bent in de situatie zie je dat niet. Als je er later naar kijkt kan je zeggen: o, hier gebeurde dit met als gevolg dat.
Ik las ook dat je hem op tijd zegt dat je gaat eten. Je gaf als voorbeeld tellen. Dat is iets met taal: taal komt vaak.minder goed binnen.
Je kan ook werken met een klok (time-timer), die maakt het visueel. Of een stoplicht-timer. Die gaat van groen naar rood geeft visueel en met geluid aan dat de tijd klaar is.
worden jullie hierin begeleid? Iemand die thuis komt met tips om mee te kijken. Is er een signaleringsplan (kan ook andere namen hebben) waarin staat uitgeschreven hoe te reageren in welke fase van ontspanning naar overspannen. Bijv bij overspanning helpt praten niet. Neem hem mee aan de hand.
Maaar, ik zou als eerste zeggen: verlaag je eisen.
Pick your battles zoals vaker wordt gezegd. Wat is echt belangrijk? Waarbij het niet zo is dat alles maar moet kunnen en dat er duidelijk kaders zijn.
Maar dat niet alles wat voor ons 'normaal' is een strijd wordt
De issues klinken dusdanig zwaar dat ik voor mijn eigen kinderen zou kiezen en apart zou gaan wonen. Tegen bepaalde persoonlijkheidskenmerken valt niet op te voeden. Jouw kinderen lijden hieronder en hij lijkt te lijden onder het moeten leven in 2 samengestelde gezinnen.
alhambra schreef op 21-04-2023 om 07:14:
De issues klinken dusdanig zwaar dat ik voor mijn eigen kinderen zou kiezen en apart zou gaan wonen. Tegen bepaalde persoonlijkheidskenmerken valt niet op te voeden. Jouw kinderen lijden hieronder en hij lijkt te lijden onder het moeten leven in 2 samengestelde gezinnen.
Hier dacht ik ook aan: tegen sommige dingen kun je niet opvoeden en heb je een verantwoordelijkheid om jezelf, je kinderen en andere mensen te beschermen. Ik had namelijk vroeger zo’n broer die onberekenbare buien had. Ik heb nu zwarte banden in vier verschillende zelfverdedigingskunsten want hij was een enorm sterk ook nog. Ik lees dat de school het niet meer verantwoord vindt om hem tussen de andere kinderen te zetten. Dat is wel een sterke aanwijzing wat mij betreft dat het gedrag moeilijk te sturen valt. En vanuit mijn verleden ben ik heel benieuwd hoe veilig jouw kinderen zich voelen met hem in huis.
Ik snap dat ik hier slechts één detail haal uit een veel complexere situatie maar toch:
Gezien al het gedoe en verdriet, wat maakt het uit hoe dat kind zijn vork vasthoudt? 2000 keer zeggen hoe hij dat moet doen??
Overal waar ik de rust zou kunnen bewaren en feedback achterwege zou kunnen laten, zou ik dat doen. Bij de vork-kwestie dus zéker ook.
'Ik wil mijn partner echt niet kwijt maar de hele situatie zorgt er wel voor dat mijn eigen gemoedstoestand danig verstoord word dat ik er geen leuker mens op word…'
Ik herken jouw situatie in die zin dat wij destijds niet zijn gaan samenwonen vanwege de kinderen die niet met elkaar overweg konden. We zagen elkaar 3x per week, op vaste monenten, meestal zonder kind, en het heeft echt wel 5 jaar geduurd voordat we weer eens met z'n vieren gezellig konden eten.
Natuurlijk wil je de man niet kwijt, maar je hebt allebei een hoop bagage of een flinke rugzak of hoe je het ook noemt: dat is niet met een paar jaar samenwonen 'opgelost'.
Zorg eerst eens goed voor jezelf. Misschien kan de huisarts je helpen met wat tips voor ruimte voor jezelf. En dan bedoel ik niet alleen in je hoofd maar ook fysiek, latten dus. Je wordt in deze situatie echt geen leuker mens en dat geldt ook voor je man. Je kinderen zullen wat meer rust hebben en dat heeft ook z'n weerslag op jouw gemoedstoestand.
Ik hoef je ook niet uit te leggen wat een verschrikkelijke opgave dit allemaal moet zijn voor het kind van je man. Het is niet te verwachten dat hij er wel leuker op wordt en nu ineens met mes en vork gaat eten ofzo.
Hou jezelf niet voor de gek met gezinnetje spelen en dat geldt ook voor je man. Zorg eerst voor jezelf, dan voor je eigen kinderen, daarna pas voor elkaar en als het dan nog nodig is voor elkaars kinderen. In die volgorde. Dat is het beste voor ieders gemoedstoestand.
Deze leeftijd is lastig in combinatie met problematiek. Emotioneel te jong om dingen te bevatten, te impulsief waardoor dingen al gebeurt zijn, etc. Onze pleegzoon was op die leeftijd ook onwijs ingewikkeld qua gedrag. Wij hebben twee keer een schoolwissel bij hem gedaan. Van regulier naar sbo en van de ene sbo naar een andere (die nog wat prikkelarmer en gestructureerder was). Ik zou idd uitgaan van een ontwikkelingsleegtijd die lager is dan hij in daadwerkelijke leeftijd is, ik zou zsm een school uitzoeken die veel structuur en rust en begeleiding heeft en die hiermee om kan gaan. Als je een recent intelligentieonderzoek hebt en hij past in het sbo dan zou je daarvoor kunnen kiezen, zit hij hoger in de intelligentie dan kun je mogelijk beter naar een ander type axhool. Het kan verstandig zijn om eens goed door te praten met iemand van het samenwerkingsverband in je woonplaats. Wij hebben een pmto cursus gedaan die je vaardigheden leert om moeilijk opvoedbare kinderen op te voeden. Die heeft in bepaalde opzichten goed geholpen. Een voorbeeld is de heel gestructureerde wijze om je kind nieuwe vaardigheden aan te leren. Die zijn echt helpend geweest. Als jullie dat zouden doen en je ex ook dat zou heel optimaal zijn want dan heb je een gestage lijn. Je hoeft het niet perse samen te volgen. Maar het fijne is ook dat de docent dan zelf ook nuanceversxhillwn ontdekt en daarin helpend kan zijn.
Gaat je kind naar een gewone club of sport of iets aangepasts? En hoe zit het met opvang? Zelfde vraag ook weer. Hij heeft meer nodig van zijn omgeving dan dat hij nu krijgt in de zin van structuur, aanpassing, overzicht, begeleiding.
Het gedrag is dodelijk vermoeiend en hij is een stoorzender. Ik snap de gevoeligheid op de term en de allergie én ik snap de realiteit. Het IS dodelijk vermoeiend.
Dingen slim organiseren hielp hier. De tijd van de iPad bijvoorbeeld automatisch laten vergrendelen. Dan was er nog wel boosheid maar hoef jij dat ding in elk geval niet te pakken enzo. Slim organiseren is hier bijvoorbeeld ook dat onze oudste pleegdochter later ontbijt dan de rest van het gezin. We dekken de tafel. Eten eerst met zijn vijven. Zijn wij klaar en gaan de anderen naar school dan komt zij naar beneden om te ontbijten. Dat voelde eerst qua voorstel naar want ik wilde geen gevoel van afwijzing geven, maar inmiddels blijkt het voor iedereen heel fijn te zijn. Elke dag samen ontbijten is te ingewikkeld voor haar. En de anderen hoeven niet meer met samengeknepen billen aan tafel te zitten wachtend op een explosie.
Wij hebben bijvoorbeeld ook een vaste tafelindeling. Ik in het midden tussen twee kinderen in, ML tegenover mij en tussen de andere twee in. Rekeninghoudend met welk kind tegenover welke andere kind zit qua interactie. Deze indeling zorgt voor het minste gedoe en is dus de standaard. Ook in een restaurant. Normaal gesproken past zoiets niet bij mij, maar hé het werkt.
Je geeft aan dat een hele week eigenlijk veel is. Voor zowel jullie als ex. Meer wisselingen is meer schakelingen en dus mogelijk ook heftiger voor het kind. Is er een mogelijkheid van bijvoorbeeld de woensdagmiddag naar de andere ouder voor 1 op 1 aandacht en samen eten? Dan heeft de ouder die de desbetreffende week voor hem zorgt even een onderbreking en is de link met het andere huis en gezin er ook. En je eigen kinderen hebben dan ook even jullie voor zichzelf.
Een zorgboerderij klinkt als een heel prettige oplossing voor iedereen. Dat zou je echt kunnen overwegen.
Een ander ding is zelfzorg. Een nogal populistisch onderwerp momenteel, maar het staat wel echt aan de basis. Als je zelf fit bent kun je meer hebben dan als je dat niet bent.
Hoe ondersteunend is je netwerk? Nemen ze je serieus, krijg je hulp, onderkennen ze het? Of wordt de boel stuk gerelativeerd en nogal afgegeven op het gedrag? Heeft je omgeving wellicht psycho-educatie nodig?
Nog iets wat me te binnen schiet. PMT gaat heel erg over prikkels en hoe ermee om te gaan. Is heel speels maar wel behulpzaam. Zou best eens heel passend zijn. Is psychomotorische therapie.
ToetieToover schreef op 21-04-2023 om 07:23:
[..]
Hier dacht ik ook aan: tegen sommige dingen kun je niet opvoeden en heb je een verantwoordelijkheid om jezelf, je kinderen en andere mensen te beschermen. Ik had namelijk vroeger zo’n broer die onberekenbare buien had. Ik heb nu zwarte banden in vier verschillende zelfverdedigingskunsten want hij was een enorm sterk ook nog. Ik lees dat de school het niet meer verantwoord vindt om hem tussen de andere kinderen te zetten. Dat is wel een sterke aanwijzing wat mij betreft dat het gedrag moeilijk te sturen valt. En vanuit mijn verleden ben ik heel benieuwd hoe veilig jouw kinderen zich voelen met hem in huis.
Het is heel erg dat je stiefzoon zo onhandelbaar is, voor hemzelf, voor jullie.
Maar je eigen kinderen, die krijgen een onveilige jeugd hierdoor. Ook met hen heb ik te doen. Er is nooit rust, voor jullie niet, maar voor hen ook niet. Hoe erg het ook allemaal is, ik zou toch je eigen kinderen beschermen. Zij kunnen zelf niet weg uit deze situatie. Jij kan dat wel, hoe moeilijk het ook is, maar kies voor je kinderen. Ga een tijdje latten, dan is het lastig met geld, maar dat is niet het belangrijkste in het leven. Dat zijn jullie en jullie gezondheid.
En wie weet als er straks goede hulp is en alles gaat weer beter, dan kan je altijd weer verder kijken. Als je gaat latten, hoeft niet te betekenen dat het voor altijd is, maar zie aan hoe het dan gaat. Hoe blij je kinderen er van worden.
Sterkte.
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 00:09:
dank iedereen voor de reacties! Het is gewoon een hele lastige situatie, voor iedereen hierbij betrokken. Want ook in het (samengestelde) gezin van zijn moeder is er zo goed als dagelijks “chaos” door gedragingen van hem wanneer hij daar is.
wbt verwachtingen, uitgaande van jou verhaal dat het cognitief een 4 jarige is, is het te veel dat wij vragen met een vork te eten bv? Of dat hij na een uur schermtijd zijn tablet weer inlevert(zonder compleet over de rooie te gaan)? (En ja we tellen af, zodat hij weet waar we naar toewerken) of dat hij zijn eigen speelgoed opruimt in de bakken waar hij het uithaalt? Of niet met potloden op andere oppervlakte gaat kleuren als het papier wat voor hem ligt?
Overigens, we straffen(time out om te denken) alleen voor zaken waar hij wel degelijk controle over heeft, in een “bui” is er geen straf voor zijn acties alleen een praatje achteraf (zoals geleerd door de GGZ) over wat er mis ging in aanloop naar (in hoop dat hij zelf de voorloop signalen gaat herkennen maar dat antwoord is voor nu standaard “ik weet het niet”).
Het is eigenlijk onmogelijk voor een kind dat zo veel last van prikkels heeft, zélf er mee leert omgaan. Zijn zintuigen zijn vele malen gevoeliger en wij mensen zijn zo gebouwd dat wij daar adrenaline bij maken en dàt zorgt voor vechten, vluchten of bevriezen. Dat is het gedrag dat je beschrijft. En bij hem de hele dag door. Daar zal ook veel angst bij spelen want de dag is altijd onrustig en bijna niet te voorspellen. Daar zal hij juist behoefte aan hebben.
En hij zal overgevoeligheden hebben en ondergevoeligheden (die zijn lastiger te zien) voor wat betreft prikkels (en prikkels komen neer op reacties op zintuigelijke “indrukken”). En het is heel waardevol om daar iets over te weten zodat je hem beter kan “lezen” om al bij voorbaat te kunnen voorspellen of en hoe hij overvraagd zal worden zodat je hem daarop voor kan bereiden en ook dat je kan zien wanneer je (eerder) kan ingrijpen.
Ik raad je aan om op zoek te gaan maar een fysiotherapeut met een kopstudie sensorische integratie. Mijn huisarts kende de hele term niet dus ik ben toen fysiotherapeuten zelf gaan bellen met de vraag of zij een SI-therapeut waren of anders een goede kenden. En de verwijzing regel je via de huisarts. Een SIT is deskundige op het gebied van zintuigelijke ervaringen en hoe je een kind (en dat is voor elk van ons weer heel anders) rustig(er) en alert(er) krijgt. Een SIT zal na een aantal observaties een verslag schrijven voor school en ouders. Daar staan meestal tips in en de SIT gaat aan de slag met die prikkels. En op een gegeven moment is er een nieuwe situatie, nieuwe evaluatie, met iets anders aan de slag. Die kan gedrag door prikkels lezen, zoekt uit hoe ze gedempt of juist aangemoedigd (bij onderprikkeling) kunnen worden om je een kind rustig(er) en alert(er) te krijgen en de prikkkelverwerking te ontwikkelen, een leercurve door. Daarin kan zeker een ontwikkeling komen (tot 16 meestal)! Mijn eigen ervaringen met SIT zijn altijd heel praktisch. De therapeut kan ook eventueel observeren in de klas en aanbevelingen doen.
Ik zou de therapeut ook gewoon voorleggen of hij extra sessies, naast de therapie voor kind, kan plannen voor de 2 ouders en stiefouders (omdat jullie natuurlijk wel elk een huishouden voeren) zodat jullie en op de hoogte zijn en gezamenlijk één beleid voeren.
Ik bedenk met net nog wat, dat komt later, anders wordt het wel heel lang allemaal.
