Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen
Sinds een goede 4 jaar heb ik een relatie met partner die uit vorige relatie een kind heeft dat steeds heftigere gedragsproblemen laat zien.
Ondertussen is de diagnose ADHD gesteld en uit de 7 jarige de problemen vooral met agressief gedrag, naast de “typische” ADHD klachten.
Medicatie is iets wat ook geven word maar heeft nog steeds geen effect.
We wonen sinds 2 jaar als samengesteld gezin samen(toen was het vooral een aanwezig/druk kind, niet de problemen die nu aan de orde zijn), mijn (puberende) kinderen zijn er voor 80% van de tijd en zijn kind voor 50% van de tijd.
Ik merk dat ik steeds minder makkelijk me toe kan zetten om rustig te blijven. De hele situatie geeft bizar veel weerslag op mijn relatie. Niet alleen vanwege de zorgen rondom het kind maar ook door de invloed op de rest van het gezin (mijn eigen kinderen) als op mijn gemoedstoestand.
Agressie en impuls problemen zijn zo zorgelijk dat ondertussen geen plek meer is op regulier onderwijs en er doorverwijzing is voor speciaal onderwijs.
Voorbeelden op school; Kind loopt weg, slaat/schopt zowel andere klasgenootjes als juf/meester, gooit met allerlei zaken van scharen tot aan stoelen en laptops. Al met al kunnen ze op school de veiligheid van kind maar ook de veiligheid van andere kinderen niet meer garanderen.
Daarnaast zijn de regulieren ADHD problemen ook gewoon aanwezig dus kind is constant altijd op welke manier dan ook aanwezig. Rust is er niet echt meer hier in huis hierdoor.
Thuis zijn de agressie problemen minder heftig als op school(hier minder prikkels) maar spelen met andere kinderen in de wijk is altijd spannend… regelmatig gaat kind op de vuist bv. Of verbouwd de kamer(trekt complete kledingkasten naar beneden) als kind straf krijgt voor totaal onacceptabel gedrag. Al gebeuren dit soort incidenten niet dagelijks terwijl dat op school bijna wel aan de orde is.
Partner weet ook niet meer zo goed wat hij er verder mee kan, maar zijn irritatie naar zijn eigen kind is veel minder aanwezig als de mijne (logisch van je eigen kids kan je veel meer hebben als van een ander) al herkent hij echt wel waar ik tegen aan loop.
Zijn er andere stiefouders die dit herkennen of het gevoel herkennen dat je echt niet van je partner afwilt maar kind zodanig een stoorzender is dat je niet meer weet hoe verder?
Ik wil mijn partner echt niet kwijt maar de hele situatie zorgt er wel voor dat mijn eigen gemoedstoestand danig verstoord word dat ik er geen leuker mens op word…
Er is een boek waarvan ik denk dat jij (en de andere (stief)ouders) veel plezier zal hebben voor deze stiefzoon maar ook voor andere (jongere) kinderen.
Het is een boek vol met kleine spelletjes, gegroepeerd per zintuig (hoofdstuk) met spullen die we allemaal wel in huis hebben. Bijv tafelvoetbal met een watje en rietjes. Wist je dat zuigen of blazen ons rustig(er) en alert(er) maken? Niet alleen kinderen met problemen met prikkelverwerking maar ook die daar geen moeite mee hebben. Je hartslag gaat ook meteen beduidend omlaag als je duimt. Handig natuurlijk als we baby’s de borst geven. Dat is dan toch weer mooi van de natuur.
Elk hoofdstuk begint met 1-2 pagina‘s met korte voorbeeld met overprikkeling en onderprikkeling: eye-openers. Ik meen ook dat er achter een adressenlijst staat die heel handig kan zijn om te hebben. Zorg dat je het boek met de spelletjes hebt want deze schrijver heeft twee boeken met deze titel geschreven: https://www.nieuwezijds.nl/boek/met-plezier-uit-de-pas/
Ik bedenk me nog iets waarop ik kwam toen je schreef over dat hij leert omgaan met prikkels. Dat moet hij ook maar hij heeft daar als adhd-er heel veel tussenstapjes nodig, aangereikt door de omgeving.
In mijn eigen zoektocht ben ik de stoplicht-methode tegengekomen (uit te breiden met de 5-versnellingenmethode) en iets dat “geef mij de vijf” heet. Die laatste ken ik niet (maar vraag de SIT of het iets is voor (stief)zoon, wel over gelezen, leek mij heel handig (voor alle kinderen) maar niet voor gekozen.
Stoplichtmethode gaat over benoemen wat de innerlijke (on)rust is. In het begin benoem je wat je ziet. Als een kind rustig en alert is, is hij groen. Wat ben je lekker groen nu! En na een paar keer: hoe is het om groen te zijn van binnen? Als jij groen bent van binnen, is het dan ook rustig van binnen? Denk jij dan aan hoe het binnen gaat in jou of lukt het beter om te zien wat er om je heen gebeurt? En bij rood ontdek je wat dat is, daarna hoe het voelt van binnen en vervolgens wat er gebeurt als je rood bent van binnen. Ut te breiden met hoe je rood wordt en hoe je het kan voorkomen. En kan jij ook vertellen dat jij ook wel eens rood bent van binnen (en dat is niet fijn). Zo kan hij zich ook wat meer begrepen voelen en groeit het vertrouwen. En later benoem je oranje: je leek net groen maar het lijkt er op dat je naar rood gaat: ben je dus oranje?
Na week of wat kan je introduceren (en hier komt de kennis van de SIT van pas) hoe je van rood naar oranje kan gaan. En van oranje terug naar groen. Laten we dat samen ontdekken (met kennis van de SIT), wat heb jij nodig (en natuurlijk is dat afhankelijk van welk zintuig overprikkeld is, als het het gehoor is, kan een koptelefoon met fijne muziek (of juist stilte) uitkomst bieden of als hij zich verloren voelt in de ruimte, springen op een trampoline). Er zijn iets van 7 of 8 zintuigen met mogelijkheid doorsnee, over of onderprikkeling. Maar vraag je SIT! Wel handig om wat vanaf te weten zodat je situaties kan lezen en er naar kan handelen voor meer rust in je gezin.
Dit kan je uitbreiden naar de versnellingen (van je auto).. je maakt nog meer onderverdelingen.
Je kan adhd zien als een vooralsnog ontbrekende of niet goed functionerende remfunctie. Maar die is wel te ontwikkelen!
Zo leer je hem te ontdekken en te herkennen in welke gemoedstoestand hij zit, dat die kan veranderen doordat hij zijn behoeftes leert kennen. Dat zou voor de ouders en stiefouders een handig handvat kunnen zijn.
Misschien kan jullie SIT je op weg helpen of weet hij anders een ontwikkelingspsycholoog die jullie hierbij kan helpen..
Ik besef dat het als veel kan klinken en jij bent natuurlijk stiefmoeder met haar eigen kroost erbij maar het geeft je zoveel handvatten, ook voor de andere kinderen.. Kinderen met adhd hebben vooral veel aan het expliciet leren van de dingen die we eigenlijk voornamelijk impliciet leren (bijvoorbeeld rustig worden zodat je op kan letten wat de meester tegen je zegt of ordenen en organiseren van de wereld om je heen) met meer tussenstapjes. En dat is ook iets waar niets aan de hand kinderen heel goed bij varen.
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 00:09:
@philou, samen eten ging tot voor kort goed, kan van te voren ook precies benoemen wat er verwacht word(eten met vork, niet te veel praten en pas van tafel als je klaar bent, maar tijdens het eten is hij dermate bewegelijk dat hij letterlijk zaken van tafel afgooit, word snel boos op van alles en nog wat (voorbeeld: wortels die hij niet met een vork kan prikken omdat hij ondanks 2000x uitleg nog steeds zijn vork weigert normaal vast te houden, vlees dat niet klein of groot genoeg gesneden is, eten te koud of te warm.) En dan hebben we het nog niet over de constante stroom aan woorden uit zijn mond…
En dat maakt echt niet uit of hij alleen eet, met alleen zijn vader of met iedereen, gedrag is er en blijft aanwezig in elke situatie.
Als je het kan, doe je het ook. En daaruit volgt, als je het niet kan, doe je het niet. Als hij zijn vork normaal kon vasthouden, deed hij het ook. Als hij dat kon, at hij zijn wortels zoals we dat horen te doen. Hij kan het niet dus doet hij het niet. Geef hem in elke geval die credits. Heus, hij zou vast graag willen, maar hij kan het (nu) niet, anders deed hij het wel. Het is geen weerwil (dat is een interpretatie van wat hij laat zien).
Blijft er over: hoe kan het nou dat hij dat nu niet kan? En hoe leert hij die normale vork wel ooit te gebruiken? Hoe komt hij dáár waar we uiteindelijk allemaal uit gaan komen.
Dit is echt een vraag voor de SIT. Het kan zijn dat om een vork te leren gebruiken, hij eerst een aangepaste vork nodig heeft als tussenstap om naar een normale vork te gaan. Gewoon omdat hij door een aparte prikkelverwerking een andere motoriek heeft ontwikkeld of omdat hij de prikkel van het prikken van een wortel heel onprettig vindt maar prikken van een aardappel of komkommer weer niet.
wederom iedereen bedankt voor de reacties
Wat betreft mijn eigen kids, die mogen komen en gaan naar hun eigen goeddunken(zolang ze maar ff in de middag laten weten waar ze eten) maar voorlopig kiezen die nog steeds voor de meeste tijd hier.
ze zijn net 16 en bijna 18 he, die zien hem stuiteren, rollen wellicht keer met hun ogen en gaan hun eigen route. Dus daar ben ik echt niet bang voor, en zoals al aangegeven ik houd de dialoog daarin echt open.
ook wbt apart van elkaar gaan wonen, al eerder aangegeven; daar gaan we niet vrijwillig aan beginnen! Leuk verzonnen maar financieel met hoe de wereld momenteel in elkaar zit is dat niet zomaar haalbaar. (Ik weet niet hoe jullie dat doen maar ik kan de hypotheek in mn eentje niet ophoesten. Net als mijn partner, dus dan dit huis verkopen en alle 2 in een flatje 10 hoog achter gaan wonen?? Grappig verzonnen maar gaat niet gebeuren zolang het niet anders kan maar als dat gebeurt is het wel echt klaar met relatie. En nogmaals ff lullig maar daar moet meer voor gebeuren als een 7 jarige die zichzelf niet de baas is.
Daarnaast is de jongen niet dom, hij is met de IQ testen aan de bovenkant van gemiddeld uitgekomen (108) leest als een kampioen (zit op avi E5 niveau nu… dat is groep 5 ongeveer) reken gaat aardig maar ligt niet in zijn interesses. (En vind hij dus stom, gaat in protest als hij met rekenen mee moet doen en boekje wat hij aan het lezen is weg moet leggen)
Voorlopig houden we hem wel op school want anders raakt hij juist onderprikkeld en dan gaat hij uit verveling juist wewr extra in de ADHD symptomen zitten.
De stoplicht techniek zijn we bekend mee, vanuit de ggz is hier ook al nodige aandacht voor.
wbt voorbeeld vork, oooww hij kan het meer dan goed en normaal! Want als hij juist geen vork hoeft te gebruiken bv met een kippenpoot die hij wat ons betreft juist prima met handen kan/mag eten dan kan hij hem zo bizar secuur met vork ontleden! En houd hij de vork perfect goed vast…
Hopelijk snappen jullie dan de irritatie… hij kan het allemaal namelijk prima maar bij enigzins geen zin of zelf iets anders verzonnen als waarheid blijkt te zijn gaat het mis.
De opmerking autisme snap ik dan ook heel goed, helaas is voor een goede autisme diagnose het nu nog te vroeg begrepen wij van GGZ. Overigens is er vanuit ons ook een vermoeden van ODD/CD,(ggz sluit dit ook niet uit) gezien zijn absolute “allergie” tegen authoriteit, boos worden, pesten/plagen van andere, zijn omgang met dieren etc.
Maar dat is allemaal gissen want voor dergelijke testen is hij nu gewoon nog te jong
Maar gissen wat hij “mankeert” daar heb ik niet dit topic voor geopend 
klinkt misschien lulliger als bedoelt maar daar hebben we hele korte lijntjes met allerlei hulpinstanties voor!
Ik zou tips om het voor mij, maar ook voor partner behapbaar te houden, thnx voor de tips op dit vlak we gaan eens verder onderzoeken wat er mogelijk is!
Overigens, helaas hebben we geen “netwerk” met mensen die hem een keer een dag kunnen opvangen. Helaas geen opa/oma’s/zussen/broers of andere familie van beide kanten. Ons “support” clubje is dus niet bestaand zeg maar
Realiseer jij je hoe ontzettend boos je overkomt? Ik heb hier verder totaal geen verstand van, maar je lijkt je stiefzoon echt enorm kwalijk te nemen dat hij niet gewoon is. Jouw 'gewoon'. Als ik dat al in een paar berichtjes voel, kan ik me haast niet voorstellen hoe het voor hem moet zijn.
En nee, zoveel irritatie naar een kind snap ik niet.
Ben je zelf al in therapie?
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 00:09:
dank iedereen voor de reacties! Het is gewoon een hele lastige situatie, voor iedereen hierbij betrokken. Want ook in het (samengestelde) gezin van zijn moeder is er zo goed als dagelijks “chaos” door gedragingen van hem wanneer hij daar is.
@s.ndra ik snap waar je vandaan komt, stoorzender klinkt heftig maar cru gezegd benoem ik gewoon hoe ik en veel om hem heel het nu zien, het is een dermate complexe situatie dat beide gezinnen(vader en moeder), school en andere in zijn omgeving niet meer normaal kunnen functioneren door zijn gedrag… hoe moet ik het dan noemen?
wbt verwachtingen, uitgaande van jou verhaal dat het cognitief een 4 jarige is, is het te veel dat wij vragen met een vork te eten bv? Of dat hij na een uur schermtijd zijn tablet weer inlevert(zonder compleet over de rooie te gaan)? (En ja we tellen af, zodat hij weet waar we naar toewerken) of dat hij zijn eigen speelgoed opruimt in de bakken waar hij het uithaalt? Of niet met potloden op andere oppervlakte gaat kleuren als het papier wat voor hem ligt?
Overigens, we straffen(time out om te denken) alleen voor zaken waar hij wel degelijk controle over heeft, in een “bui” is er geen straf voor zijn acties alleen een praatje achteraf (zoals geleerd door de GGZ) over wat er mis ging in aanloop naar (in hoop dat hij zelf de voorloop signalen gaat herkennen maar dat antwoord is voor nu standaard “ik weet het niet”)
wbt andere diagnoses, voor veel andere testen is hij nu nog te jong al gaf de GGZ aan niets uit te sluiten en te verwachten dat er mogelijk later nog wat meer uit zal komen.
@philou, samen eten ging tot voor kort goed, kan van te voren ook precies benoemen wat er verwacht word(eten met vork, niet te veel praten en pas van tafel als je klaar bent, maar tijdens het eten is hij dermate bewegelijk dat hij letterlijk zaken van tafel afgooit, word snel boos op van alles en nog wat (voorbeeld: wortels die hij niet met een vork kan prikken omdat hij ondanks 2000x uitleg nog steeds zijn vork weigert normaal vast te houden, vlees dat niet klein of groot genoeg gesneden is, eten te koud of te warm.) En dan hebben we het nog niet over de constante stroom aan woorden uit zijn mond…
En dat maakt echt niet uit of hij alleen eet, met alleen zijn vader of met iedereen, gedrag is er en blijft aanwezig in elke situatie.
wbt medicatie kijk even naar mijn reactie hiervoor daar staat aangegeven hoe en wat
Naast vermoeidheid en wanhoop, klinkt er ook onbegrip en ergernis door in deze opsomming. Dat, als hij het kan benoemen, hij het dus ook moet kunnen.
Ik vind het ook best veel regels of een hoge verwachting voor een jongetje wat stuitert. Je kunt dan veel willen, maar hij kan er niet aan voldoen en dat is demotiverend. Je stappen en wensen zijn dan te groot en in zijn geval niet realistisch. Veel kleinere stapjes, meer begeleiding, minder prikkels, precies wat je met een kind van jezelf of jullie beiden zou doen. Op t andere adres heb je ( als in vader/jullie samen) weinig invloed , tenzij er opties zijn om om de tafel te zitten. Ik vind t ook wel sneu als ik even puur naar t ventje kijk. Krijg je het niet voor elkaar te blenden in "normaal en makkelijk zijn", moet je dat ook nog eens volhouden op 2 adressen. Ik denk dat hij het lastiger heeft van binnen dan hij kan vertellen. Ik hoop dat jullie de juiste hulp krijgen; dat het zwaar is neem ik meteen aan.
Wow odd of cd
En jij die er geen leuker mens op wordt
En niet willen latten
wat is leuk aan bonus zoon?
Wat doe jij zelf om te ontspannen?
Wat doet man ?
Wat doen jullie samen ?
Wat zegt de ggz hoe met hem om te gaan
Heeft er al hulpverlener bij jullie thuis mee gekeken?
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 14:03:
wederom iedereen bedankt voor de reacties
Wat betreft mijn eigen kids, die mogen komen en gaan naar hun eigen goeddunken(zolang ze maar ff in de middag laten weten waar ze eten) maar voorlopig kiezen die nog steeds voor de meeste tijd hier.
ze zijn net 16 en bijna 18 he, die zien hem stuiteren, rollen wellicht keer met hun ogen en gaan hun eigen route. Dus daar ben ik echt niet bang voor, en zoals al aangegeven ik houd de dialoog daarin echt open.
ook wbt apart van elkaar gaan wonen, al eerder aangegeven; daar gaan we niet vrijwillig aan beginnen! Leuk verzonnen maar financieel met hoe de wereld momenteel in elkaar zit is dat niet zomaar haalbaar. (Ik weet niet hoe jullie dat doen maar ik kan de hypotheek in mn eentje niet ophoesten. Net als mijn partner, dus dan dit huis verkopen en alle 2 in een flatje 10 hoog achter gaan wonen?? Grappig verzonnen maar gaat niet gebeuren zolang het niet anders kan maar als dat gebeurt is het wel echt klaar met relatie. En nogmaals ff lullig maar daar moet meer voor gebeuren als een 7 jarige die zichzelf niet de baas is.
............
Het zijn ervaringen en tips van anderen waar jij om vroeg, en wat mij betreft zeker niet 'grappig verzonnen'. Als jij denkt dat latten einde relatie is voor jullie dan moet je er zeker niet aan beginnen of er zelfs maar even serieus over nadenken. Ik kan niet in je portemonnee kijken (en jij niet in de mijne). Ook lees ik hier dat het schijnbaar ineens allemaal wel meevalt met die 7 jarige die zichzelf niet de baas is, effe lullig hoor.
Verder krijg je hier heel veel tips over hoe je om zou kunnen gaan met de zoon van je vriend/man (sorry, stiefzoon krijg ik nooit uit mijn strot). Ik hoop dat je man daar ook voor open staat en dat jij je irritaties ergens anders kwijt kunt zodat je het leuke mens wordt/blijft dat je was, want daar begon het topic tenslotte mee. Leest hij mee met alle tips hier? Het is zíjn kind he, niet het jouwe.
Gwenn, wat ik me bij jouw verhalen steeds afvraag: wat als deze stuiterbal straks 12 jaar is, 15, 18? Hoe zien jullie dat voor je? Een stuiterbal die 2x zo sterk als jij is en je misschien ook nog wel onder de tafel praat. Hou je dat op termijn vol? Ik vind het zorgelijk dat je schrijft dat zijn aanwezigheid nu al zo'n grote weerslag op jou heeft.
Ik zou er toch op inzetten dat je wat vaker op pad gaat en elders verblijft wanneer hij er is, zodat je draagkracht toeneemt en je weer die leuke persoon van hiervoor wordt. Want je kinderen mogen dan wel gaan en staan waar ze willen, zij willen dolgraag ook de leukere, blijere, energiekere versie van hun moeder terug. En ik vermoed dat je partner dat ook fijn zou vinden. Ten slotte blijf jij als persoon dan ook langer en steviger overeind staan. Als de situatie nu al zo'n grote invloed op je heeft, zal dat de komende jaren nog veel meer worden, als er niets verandert.
Schrijf je misschien voor de zekerheid maar in voor een sociale huurwoning, je weet nooit wanneer het moment komt dat het toch nodig blijkt. Hopelijk nooit, maar je weet het niet.
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 omIk zou tips om het voor mij, maar ook voor partner behapbaar te houden, thnx voor de tips op dit vlak we gaan eens verder onderzoeken wat er mogelijk is!
Het kan een en ander behapbaarder maken door het halsstarrig nee niet perse te zien als onwil maar als onmacht. Door niet bij alles te denken, hij hoort dit te kunnen, dus moet hij het ook doen.
Gek voorbeeld misschien maar stel dat hij heel druk en zenuwachtig voor verjaardag, sinterklaas of kerst zou zijn, door hem zijn kadootjes al te laten zien voor de viering kan zo’n feest behapbaar voor hem en dus voor jullie maken.
Als hij onder het eten zo bewegelijk is en dat is storend voor de rest die aan het eten is, laat hem zodra hij bewegelijk wordt, even een rondje rennen (kort), onderbreekt dat jullie hele eetbeleving, laat hem apart eten (met zijn vader bijvoorbeeld) die kan aangeven dat hij even kan rennen of op de trampoline (als die er is) en dan weer terug aan de eettafel. Van bewegen word je rustig(er) en alert(er). Komt dat niet altijd uit, dan op vaste dagen?
wbt voorbeeld vork, oooww hij kan het meer dan goed en normaal! Want als hij juist geen vork hoeft te gebruiken bv met een kippenpoot die hij wat ons betreft juist prima met handen kan/mag eten dan kan hij hem zo bizar secuur met vork ontleden! En houd hij de vork perfect goed vast…
Hopelijk snappen jullie dan de irritatie… hij kan het allemaal namelijk prima maar bij enigzins geen zin of zelf iets anders verzonnen als waarheid blijkt te zijn gaat het mis.
Nee, nu snap ik de irritatie juist nog minder. Hij kan met een vork eten: opvoedkundige missie geslaagd dus. Hij wil dat niet altijd? So what?
Dan eet hij met z'n vingers, zijn lepel of niet. Als er zoveel gedoe is en moeilijkheden zijn, dan laat je toch zoveel mogelijk onbelangrijke dingen lopen?
Ja, met een vork eten valt onder tafelmanieren. Maar er zijn in deze situatie toch veel belangrijkere dingen om aan te werken, om feedback op te geven? 2000 keer iets horen over een (onbelangrijke) vork😪...
Ja, kleine moeite om netjes te eten. Maar ook een kleine moeite om dit kind zoveel mogelijk met rust te laten.
Ik zou je adviseren om ook de leuke kanten van het kind te blijven zien.
Verder begrijp ik wel de ergernis over iets op het ene moment wel kunnen en op het andere moment niet, afhankelijk van of hij er zin in heeft. Daar heb ik zelf ook moeite mee. Het kan natuurlijk wel zo zijn dat hij in een 'bui' het daadwerkelijk niet kan. Dan verdwijnt je laagje beschaving en val je terug op je primaire gedrag en reacties.
Dan moet je kiezen of je het de strijd waard vindt. Ik vraag me ook af of je een kind voor alles al moet voorbereiden met verwachtingen over 'we gaan zo eten en dan moet je je vork fatsoenlijk vasthouden'. Dat verhoogt vooraf al de druk. Als je gewoon zegt 'we gaan eten', wat gebeurt er dan?
Ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waarom hij te jong is voor onderzoek naar autisme. Er zijn kinderen die al met 2 of 3 jaar worden gediagnosticeerd hoor.
In ieder geval is rust en structuur voor alle kinderen goed.
Kinderen met adhd hebben drie dingen nodig: positiviteit, positiviteit en nog eens positiviteit! Dat klinkt niet uit jouw berichten, eerlijk gezegd. Begin eens met lastig gedrag te negeren en goed gedrag te complimenteren. En bedenk dat tegenover 1 negatieve opmerking vier positieve opmerkingen moeten zijn om het recht te trekken.
En pick your battles. Besteedt aandacht aan dingen die echt gevaarlijk zijn, zoals de weg over rennen. Maar eten met een vork is echt niet belangrijk genoeg om het een kind dat het al zo moelijk heeft nog lastiger te maken. En druk zijn en veel praten, daar kan hij niks aan doen hé! Als je dat afkeurt, dan keur je hem af. Je kunt hem gewoon niet vragen om stil te zitten. Je kan hem wel een wiebelkussen oid aanbieden.
Eerlijk gezegd vind ik het haast kindermishandeling om een kind dat zoveel behoefte heeft aan rust en regelmaat in twee samengestelde gezinnen te laten opgroeien. Logisch dat de problemen erger zijn geworden. Als het mijn kind was ging ik latten.
MamaE schreef op 21-04-2023 om 15:15:
Ik zou je adviseren om ook de leuke kanten van het kind te blijven zien.
Verder begrijp ik wel de ergernis over iets op het ene moment wel kunnen en op het andere moment niet, afhankelijk van of hij er zin in heeft. Daar heb ik zelf ook moeite mee. Het kan natuurlijk wel zo zijn dat hij in een 'bui' het daadwerkelijk niet kan. Dan verdwijnt je laagje beschaving en val je terug op je primaire gedrag en reacties.
Dan moet je kiezen of je het de strijd waard vindt. Ik vraag me ook af of je een kind voor alles al moet voorbereiden met verwachtingen over 'we gaan zo eten en dan moet je je vork fatsoenlijk vasthouden'. Dat verhoogt vooraf al de druk. Als je gewoon zegt 'we gaan eten', wat gebeurt er dan?
Ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waarom hij te jong is voor onderzoek naar autisme. Er zijn kinderen die al met 2 of 3 jaar worden gediagnosticeerd hoor.
In ieder geval is rust en structuur voor alle kinderen goed.
Jij beschijft het idd misschien wel beter als ikzelf, het van de ene op andere moment iets niet meer doen omdat je er geen zin in hebt gaat er bij mij niet zo lekker in…
Maar wat betreft naleven van regels, alles maar over boord gooien? Want morgen kan het ineens iets heel anders zijn wat hij weigert, boos om word oid…
Ander voorbeeld, van de week was ie ook ineens boos omdat hij jeuk had!! En een ander kind niet…. Ja schiet mij maar lek op dat moment hoor
Het tis maar net waar hij op dat moment geen zin in heeft of niet gaat zoals hij wil…
wbt diagnoses, de ADHD heeft de boventoon, andere diagnoses zijn daardoor lastiger vast te stellen op jongere leeftijd. ASS is bv inderdaad al vanaf 24 maanden ofzo te zien bij heftige gevallen maar bij milde klachten schijnt het niet zo makkelijk te zijn zeker niet met andere problematiek die ook aanwezig is. (Let op, dit is wat wij van jeugd psychiater door krijgen)
In een “bui” doen we in overleg met ggz niets, kunnen alleen zorgen dat hij zichzelf niet bezeerd of andere. Er hangt ook geen straf/consequentie oid aan.
En even want proef bij bijna iedereen dat ik vooral niet zo moet zeuren “want jij wil niet apart gaan wonen” of me vooral een wrange stiefmoeder from hell vinden die misschien maar zelfs nooit aan haar eigen kids had moeten beginnen(want als je zo over je bonus spreekt hoe kan je dan liefhebben);
ik zie echt wel een jongen die graag wil, veel kan maar zichzelf in de weg zit. Maar maakt het niet dat er dingen gebeuren die ik lastig vind om niet te willen sturen!
Wbt betrokkenheid; ik ga naar elk GGZ gesprek mee, wil alles lezen en horen om me beter te kunnen verplaatsen in hem. Maar nogmaals er gebeurt te veel om alles dan maar te laten varen voor de goede vrede..
Gwennh60 schreef op 21-04-2023 om 15:44:
[..]
Jij beschijft het idd misschien wel beter als ikzelf, het van de ene op andere moment iets niet meer doen omdat je er geen zin in hebt gaat er bij mij niet zo lekker in…
Maar wat betreft naleven van regels, alles maar over boord gooien? Want morgen kan het ineens iets heel anders zijn wat hij weigert, boos om word oid…
Ander voorbeeld, van de week was ie ook ineens boos omdat hij jeuk had!! En een ander kind niet…. Ja schiet mij maar lek op dat moment hoor
Het tis maar net waar hij op dat moment geen zin in heeft of niet gaat zoals hij wil…
wbt diagnoses, de ADHD heeft de boventoon, andere diagnoses zijn daardoor lastiger vast te stellen op jongere leeftijd. ASS is bv inderdaad al vanaf 24 maanden ofzo te zien bij heftige gevallen maar bij milde klachten schijnt het niet zo makkelijk te zijn zeker niet met andere problematiek die ook aanwezig is. (Let op, dit is wat wij van jeugd psychiater door krijgen)In een “bui” doen we in overleg met ggz niets, kunnen alleen zorgen dat hij zichzelf niet bezeerd of andere. Er hangt ook geen straf/consequentie oid aan.
En even want proef bij bijna iedereen dat ik vooral niet zo moet zeuren “want jij wil niet apart gaan wonen” of me vooral een wrange stiefmoeder from hell vinden die misschien maar zelfs nooit aan haar eigen kids had moeten beginnen(want als je zo over je bonus spreekt hoe kan je dan liefhebben);
ik zie echt wel een jongen die graag wil, veel kan maar zichzelf in de weg zit. Maar maakt het niet dat er dingen gebeuren die ik lastig vind om niet te willen sturen!
Wbt betrokkenheid; ik ga naar elk GGZ gesprek mee, wil alles lezen en horen om me beter te kunnen verplaatsen in hem. Maar nogmaals er gebeurt te veel om alles dan maar te laten varen voor de goede vrede..
Volgens mij snap je er echt helemaal niks van. Het gaat niet om de goede vrede en je hoeft ook niks te laten varen. Het gaat juist om een andere, positieve manier van opvoeden, waarbij je hem de kans geeft om goed op te groeien. Op deze manier gaat dat echt niet lukken en worden de problemen steeds groter.
Denkt zijn vader ook zo over hem? Sjonge jonge, arm kind.
