Wel of geen melding maken

Inderdaad, dit zijn geen aanvallen op jou.

Je maakt je zorgen, terecht of onterecht. Wij mensen baseren een hoop op wat we wel zien en horen of denken te horen en baseren daar conclusies op. En al kloppen die conclusies dan nog weet je niet exact wat er allemaal wel al is doorlopen. 
Net zoals dat antwoord drie dagdelen opvang. Is dat het totaal of een paar weken drie dagdelen? Wat is er precies aangegeven vanuit daar? Die informatie van alleen drie dagdelen is wel heel summier. 
Een ouder krijgt heus wel een duidelijke reden en verwijzing als zij een kind gaan weigeren om wie het is. Misschien hebben zij zelfs al een melding gedaan als iets is opgevallen. En dat ook gemeld aan ouders dat ze iets zouden melden. 
Dan ben je misschien inderdaad wel in de stand van nou hij is nu nergens welkom dus dit is het nu. Er zal vanzelf wel een oplossing komen, ik denk alleen niet vanuit een eigen netwerk. 
Ik zou het volgende uitje aangrijpen en er wel dieper op in gaan. Je kunt het toch interessant vinden en je afvragen hoe het dan werkt als hij niet naar een gewone school kan. 
Ik zou me veel schuldiger voelen als ik geen enkel moment had nagedacht over iets dat niet lekker loopt bij familie. Je wil er graag iets aan doen maar wellicht kun jij dat niet, of niet nu en is dit iets waar niemand iets mee kan. Anders deden ze waarschijnlijk dat wel. 

Oh er zijn dus eigenlijk meerdere issues hier, misschien alleen een beetje over koetjes en kalfjes praten zodat je toch een beetje in contact kan blijven? Het hoeven niet meteen diepe gesprekken te zijn. 

Ja dit klinkt ook zwaar k*t als ik het zo mag zeggen. Tuurlijk laat je dat niet zo even van je afglijden. Het is misschien nog wel meer dat ik je wil behoeden voor de verwachtingen die je toch hebt (ik ook en de meeste mensen) van als je ergens het aankaart.
Deze is echt niet 1-2-3 en je bent er. 
Inschatten is lastig en nog lastiger als je mensen helemaal niet kent. Kan je toch wel proberen tegen deze broer te zeggen en nu luister je naar mij… misschien heeft hij dat wel nodig. Blijkt dat hij eigenlijk bij haar weg moet om hulp aan te nemen. En ik bedoel niet alleen van jou maar überhaupt hulp toe te laten. En wie weet net zo makkelijk van jou en wil hij dat diep in zijn hart maar is hij misschien vrouw en kind kwijt, denkt hij. 
Is ook niet raar met de voorgeschiedenis vanuit hem gezien. Ik kan dat wel begrijpen maarja zoals je ziet is dit ook niet in 1 dag ontstaan. Dit is natuurlijk de weg van de minste weerstand, het gebeurt ook niet met de gedachte laten we ons kind verwaarlozen. De enige manier is toch wel de juiste ingang vinden. Straks raakt hij inderdaad zo ver in zijn schulp dat juist gebeurt wat je nu wilt voorkomen.
Zelfs als je hem nu belt, zegt wat je vind en gewoon ophangt met de zin, ik ben er voor je als je ergens mee zit: altijd. Zet dat meer tot nadenken dan je alleen concentreren op het kind. Dan hoor je misschien eerst wel tijd niks. Of hij lost het zelf op of hij komt toch later met het echte verhaal vragen om hulp. En dan kun je altijd uitleggen wat je wel kunt doen en wat niet.
Ik denk dat je dan wel even kunt loslaten en ook hebt gedaan wat je kunt. 
Je zet het ook niet voor niks hier neer.

O ja en adviezen zijn nooit een garantie dat er de oplossing bij zit. Je zult altijd zien dat het in deze situatie net even weer andere aanpak behoeft. Dat weet jij of deze mensen zelf wellicht nog beter. Post niet openen is altijd slecht idee, dat weten mensen die dat doen ook. Toch schept dat vaak het idee dat de inhoud van de brief niet bestaat. 
Zo lijkt dit ook, zolang niemand echt durft gesprek aan te gaan. Jij niet omdat je ze niet wil pijnigen en zijzelf willen ook niets kwijt. Je weet ook niet hoe het gaat bij zo n opvang. Als de ouders daar ook reageren van ok, nou bedankt en verder niet zoveel.
Ik hoop dat ze jou toelaten, want het is echt mooi dat je iets wilt bereiken. Eerlijk tegen elkaar zijn is het allerbelangrijkste. 

Bijtje, je kan ook niet alle problemen van anderen naar je toe trekken. Als je de naam hebt steeds het voortouw te nemen, zal je  familie er van uit gaan dat jij het gaat regelen.
Helpen kan, maar leg de actie ook bij de ander.

kleinejongen schreef op 07-09-2022 om 21:54:

Ja dit klinkt ook zwaar k*t als ik het zo mag zeggen. Tuurlijk laat je dat niet zo even van je afglijden. Het is misschien nog wel meer dat ik je wil behoeden voor de verwachtingen die je toch hebt (ik ook en de meeste mensen) van als je ergens het aankaart.
Deze is echt niet 1-2-3 en je bent er.
Inschatten is lastig en nog lastiger als je mensen helemaal niet kent. Kan je toch wel proberen tegen deze broer te zeggen en nu luister je naar mij… misschien heeft hij dat wel nodig. Blijkt dat hij eigenlijk bij haar weg moet om hulp aan te nemen. En ik bedoel niet alleen van jou maar überhaupt hulp toe te laten. En wie weet net zo makkelijk van jou en wil hij dat diep in zijn hart maar is hij misschien vrouw en kind kwijt, denkt hij.
Is ook niet raar met de voorgeschiedenis vanuit hem gezien. Ik kan dat wel begrijpen maarja zoals je ziet is dit ook niet in 1 dag ontstaan. Dit is natuurlijk de weg van de minste weerstand, het gebeurt ook niet met de gedachte laten we ons kind verwaarlozen. De enige manier is toch wel de juiste ingang vinden. Straks raakt hij inderdaad zo ver in zijn schulp dat juist gebeurt wat je nu wilt voorkomen.
Zelfs als je hem nu belt, zegt wat je vind en gewoon ophangt met de zin, ik ben er voor je als je ergens mee zit: altijd. Zet dat meer tot nadenken dan je alleen concentreren op het kind. Dan hoor je misschien eerst wel tijd niks. Of hij lost het zelf op of hij komt toch later met het echte verhaal vragen om hulp. En dan kun je altijd uitleggen wat je wel kunt doen en wat niet.
Ik denk dat je dan wel even kunt loslaten en ook hebt gedaan wat je kunt.
Je zet het ook niet voor niks hier neer.

O ja en adviezen zijn nooit een garantie dat er de oplossing bij zit. Je zult altijd zien dat het in deze situatie net even weer andere aanpak behoeft. Dat weet jij of deze mensen zelf wellicht nog beter. Post niet openen is altijd slecht idee, dat weten mensen die dat doen ook. Toch schept dat vaak het idee dat de inhoud van de brief niet bestaat.
Zo lijkt dit ook, zolang niemand echt durft gesprek aan te gaan. Jij niet omdat je ze niet wil pijnigen en zijzelf willen ook niets kwijt. Je weet ook niet hoe het gaat bij zo n opvang. Als de ouders daar ook reageren van ok, nou bedankt en verder niet zoveel.
Ik hoop dat ze jou toelaten, want het is echt mooi dat je iets wilt bereiken. Eerlijk tegen elkaar zijn is het allerbelangrijkste.

Ik denk niet dat die twee uit elkaar moeten gaan vanwege deze situatie. Wat zij doet is  denk ik ook puur onmacht. Ik weet precies waar haar probleem zit, maar dat kan ik hier een beetje moeilijk uitleggen. Haar jeugd was financieel gezien onbezorgd, werd redelijk verwend ook, maar toch is ze het zwarte schaap. Ze heeft nooit geleerd hoe ze zelfstandig moet zijn omdat ze vanwege omstandigheden aan alle kanten betutteld werd. Ik probeer iets te verzinnen waardoor de situatie een beetje duidelijk wordt zonder teveel herkenbaar te zijn, maar dat lukt niet echt. 

Eigenlijk hebben ze dus beide een jeugd gehad waarin niet is voorgeleefd wat belangrijk is in de opvoeding. Dat is heel vervelend, maar daar schiet het kind niks mee op.
Het belangrijkste is dat het kind krijgt wat het nodig heeft en dat de ouders daarin de ondersteuning krijgen die nodig is om te kunnen voorzien in de behoeften van het kind.
Deze mensen zijn eigenlijk heel lang 'onder de radar' gebleven omdat het kind altijd thuis was met in ieder geval één ouder en verder nergens naartoe ging. Het kind heeft dus ook niet echt de kans gehad om te socialiseren met andere kinderen en in groepen. 

Je kunt ook anoniem met VT bellen voor advies. Het idee van je broer duidelijk vertellen waar het op staat en dat hij niet langer kan doen alsof er niks aan de hand is en het vanzelf allemaal wel goed komt, is ook nog een optie. Ik zou daarbij dan wel concreet aangeven welke acties hij moet ondernemen. Want alleen de opvoeding affakkelen zonder aan te geven hoe het dan wel moet, kan ook averechts werken.

MamaE schreef op 07-09-2022 om 23:11:

Eigenlijk hebben ze dus beide een jeugd gehad waarin niet is voorgeleefd wat belangrijk is in de opvoeding. Dat is heel vervelend, maar daar schiet het kind niks mee op.
Het belangrijkste is dat het kind krijgt wat het nodig heeft en dat de ouders daarin de ondersteuning krijgen die nodig is om te kunnen voorzien in de behoeften van het kind.
Deze mensen zijn eigenlijk heel lang 'onder de radar' gebleven omdat het kind altijd thuis was met in ieder geval één ouder en verder nergens naartoe ging. Het kind heeft dus ook niet echt de kans gehad om te socialiseren met andere kinderen en in groepen.

Je kunt ook anoniem met VT bellen voor advies. Het idee van je broer duidelijk vertellen waar het op staat en dat hij niet langer kan doen alsof er niks aan de hand is en het vanzelf allemaal wel goed komt, is ook nog een optie. Ik zou daarbij dan wel concreet aangeven welke acties hij moet ondernemen. Want alleen de opvoeding affakkelen zonder aan te geven hoe het dan wel moet, kan ook averechts werken.

Ik ga komend weekend eens kijken of ik met hem of zijn vriendin een beetje meer inhoudelijk kan praten. Zodat ik meer weet over hoever zij momenteel in het traject staan. Er of er wellicht iets is waar zij hulp bij kunnen gebruiken. 

Als hun zoon op zeer korte termijn naar die opvang of school mag, dan wil ik het nog wel even aankijken en zien hoe het zich verder ontwikkeld. 

Bijtje82 schreef op 07-09-2022 om 22:24:

[..]

Ik denk niet dat die twee uit elkaar moeten gaan vanwege deze situatie. Wat zij doet is denk ik ook puur onmacht. Ik weet precies waar haar probleem zit, maar dat kan ik hier een beetje moeilijk uitleggen. Haar jeugd was financieel gezien onbezorgd, werd redelijk verwend ook, maar toch is ze het zwarte schaap. Ze heeft nooit geleerd hoe ze zelfstandig moet zijn omdat ze vanwege omstandigheden aan alle kanten betutteld werd. Ik probeer iets te verzinnen waardoor de situatie een beetje duidelijk wordt zonder teveel herkenbaar te zijn, maar dat lukt niet echt.

Ja ondanks je niet alles zegt en dat hoeft ook niet, dat is uitvogelen, herken ik wel delen hoe dat werkt. Het is ook lastig, zij en dus beide zitten niet aan te zien hoe het kind afglijdt. Zij zitten er dagelijks in. Je broer net zo goed, alleen dan de tijd dat hij thuiskomt. Je wilt ook rust maar die gaat er zo ook niet komen. 
Doe maar geen moeite, mensen zijn om redenen zo geworden. En ik gun de ouders dus ook hulp, als ze dat aanpakken krijgen ze ook aandacht wat uiteindelijk ook het kind helpt. Naast wat er nu het belangrijkste is om kind te helpen. Want ik ben nog steeds wel in het geloof dat die molen wel gaat draaien. Met 5 zijn ze leerplichtig en het is nu al duidelijk dat een gewone school dit niet gaat doen. Er komt meer dan een leraar aan te pas. Hier zit je echt al in de hulpverlening. Die gaan ouders ook betrekken in wat het kind nodig heeft en dan komt snel genoeg ter sprake wat zij kunnen doen. 
Ik zou me vooral in hun verplaatsen. Het kind is afhankelijk van volwassenen dus voor nu is hun zaken oplossen minder erg, het gaat om welke weg zij gaan kiezen of niets kiezen omdat jij dan weer verwacht wordt. Daarom zou ik helder blijven in wat je biedt en eerlijk zijn over dat je je toch afvraagt dat er niet eens wat meer ondernomen wordt. Niet eens door de ouders maar dat die medische school toch gauw plek moet bieden omdat kind het toch waard is wat extra handen te krijgen. En ja ik denk echt ook oprecht dat ze wel weten dat dit niet zo kan blijven. Als jij het niet doet komt er wel een ander. 

Het is niet verkeerd en juist fijn als mensen je weten te vinden. Dat mensen er vanuit gaan is waarschijnlijk hetgeen waar je dan die positie hebt gecreëerd. Je kunt ook tegen je vriend zeggen nu moet je mij even helpen aan mezelf te denken, voor er geen plek meer is voor mij en dat een probleem gaat worden 😁

Bijtje, wat betreft het huishouden. Het komt voor dat mensen het zelf niet meer kunnen over zien. Als die via de Wmo hulp kunnen krijgen dan komt er als het goed is iemand die ze gaat helpen. Niet alleen door het te doen, maar door het samen te doen. Door de cliënt te coachen en samen een plan te maken wat er moet gebeuren. Misschien dat jullie zo iemand kunnen vinden om te helpen. Sommige mensen overzien niet wat er moet gebeuren en als ze door hebben dat er wat moet gebeuren is het vaak te laat en weten ze niet waar ze moeten beginnen.

Fourtyfour schreef op 08-09-2022 om 07:45:

Bijtje, wat betreft het huishouden. Het komt voor dat mensen het zelf niet meer kunnen over zien. Als die via de Wmo hulp kunnen krijgen dan komt er als het goed is iemand die ze gaat helpen. Niet alleen door het te doen, maar door het samen te doen. Door de cliënt te coachen en samen een plan te maken wat er moet gebeuren. Misschien dat jullie zo iemand kunnen vinden om te helpen. Sommige mensen overzien niet wat er moet gebeuren en als ze door hebben dat er wat moet gebeuren is het vaak te laat en weten ze niet waar ze moeten beginnen.

Maar dat is dan aan hen om die stap te zetten, dat kan ik niet voor ze doen. Zal het ze tzt wel gaan adviseren.

WMO lijkt me ook niet waarschijnlijk dat ze dat krijgen, zeker als de ouders niks mankeren en de moeder hele dagen thuis is. In principe zou ze dat dan gewoon zelf moeten kunnen.
Daarbij wordt de wmo steeds verder uitgekleed en betekent het niet dat je niks meer zelf hoeft te doen. Oudere mensen krijgen vaak ook maar iets van twee uurtjes per week hulp. En die moet dan zorgen voor een 'schoon en leefbaar' huis. Dus stofzuigen, dweilen, afstoffen, etc. Niet voor achterstallig afwas of het verschonen van de kattenbak (indien aanwezig). Bovendien, als die kat binnen pist en de afwas een week blijft staan, zet dat weinig zoden aan de dijk. 
Ik zou je ook vooral richten op de juiste hulp voor het kind. Als dat eenmaal loopt en de ouders krijgen weer meer lucht, dan komen ze makkelijker toe aan het bijhouden van het huis. 

Je schreef dat je twijfelde om je neefje een dag of dagdeel mee te nemen in de herfstvakantie. Zou je ook of in plaats daarvan niet kunnen overwegen om aan je schoonzus te vragen een keer iets met haar te doen? Gewoon los van alles, even een middagje of avondje weg.

Stel dat het haar allemaal teveel is, dan kan zo’n moment een goede afleiding zijn, maar los daarvan ben je dan even 1 op 1 met haar. Anders dan op een verjaardag. Je praat met elkaar en dan bedoel ik niet het gesprek aan gaan of de confrontatie, maar als er iets is, zal ze dat eerder in een luchtige situatie toegeven of benoemen dan wanneer jullie daar als schoonfamilie een gesprek over aan willen gaan. Bovendien kun jij dan weer luchtiger reageren. Stiekem hoor je dan toch haar kant van het verhaal en. Wie weet benoemt ze wel wat zij nodig heeft. Ik denk dat je zo meer bereikt.