Wie herkent dit gedrag?

Erg veel

dit is wel erg veel,ik begrijp dat je dochter altijd zo geweest is,maar dat het nu erger wordt?
ik zou toch eens naar de huisarts gaan,neem het lijstje mee wat je hier hebt opgeschreven,wie weet kan hij haar eens testen om dingen uit te sluiten?
overigens is het niet mijn bedoeling om je het gevoel te geven dat je kind iets mankeert,het kind kan ook een moeilijk karakter hebben.

ze is altijd zo geweest, maar het wordt heviger nu ze ouder wordt. Begrijpelijk natuurlijk, want ze wordt verbaal steeds sterker en gaat zich steeds meer overal tegen afzetten (nu al....hoe moet dit als ze 16 is???)

Een moeilijk karakter, ja dat kan natuurlijk ook....

W.b. de HA, misschien een domme vraag hoor, maar wat voor dingen zou hij kunnen testen?

Pff

dat vind ik dan weer erg heftig, een kinderpsych....

Heftig?

Je begint je posting met: "Ten einde raad zet ik hier mijn verhaal neer".
Er is meer aan autisme hoor. Jouw verhaal doet me eerder aan ODD denken (zie bijv. http://www.balansdigitaal.nl/sitemanager.asp?pid=233 voor de kenmerken), maar ook als jouw dochter iets anders dan gemiddeld is zònder dat daar een etiketje op te plakken is kan een pedagoog of kinderpsych je op weg helpen om beter (handiger) met je kind om te kunnen gaan.
Als je de weg via de huisarts te eng vindt, is er dan bij jullie in het dorp/stad misschien een bureau opvoeding oid waar je met vragen terecht kunt?
Succes, Jesse

Bureau opvoeding

zijn we meerdere malen geweest, maar zonder langdurig succes. Zoals ik al schreef: soms ging het even goed, maar daarna verviel ze toch weer sterk in haar oude gedrag.

Jesse, nog even

wat jij schreef over odd; dit heb ik teovallig straks ook al zitten zelden,. Wat ik ook las, is dat het vrij zeldzaam is en ook daarbij zijn dan weer symptomen die ik niet herken.

Jeetje wat een typfouten

teovallig: toevallig zitten zelden: zitten lezen

Het wordt tijd dat ik naar bed ga!

Kinderpsych

Is helemaal niet zo heftig hoor. Je kunt bv. naar Altrecht gaan of naar een psychiatrische afdeling van een kinderziekenhuis. Daar kunnen ze allerlei tests doen. Eerst krijg je een intake en kun je zelf allerlei dingen vertellen, moet je ook veel formulieren invullen. Dan zien ze je kind en doen ze onderzoekjes. En dan rolt er wel of niet iets uit. Dat kan heel handig zijn, want als je weet wat er is, kun je het gedrag vaak al veel beter aan.
Overigens, leesvoer: het explosieve kind. Lijkt me echt iets voor jullie. Belangrijkste boodschap, een kind vertoont zijn of haar gedrag niet expres, kinderen willen het goed doen, die willen ook harmonie en rust, en als dat niet lukt is dat omdat ze het niet kunnen, het is een teken van onvermogen, van frustratie vaak. Het is dus niet bedoeld om jullie te treiteren, of om de baas te spelen. Het wordt vaak veroorzaakt omdat een kind iets in de hele keten van menselijk/sociaal contact niet kan behappen, en dat kan om allerlei redenen zijn. Gevolg, woedeuitbarstingen. Er staan ook tips in.
Ik moet trouwens wel om je lachen: je schrijft een heel verhaal, vrij duidelijk. En op de logische tip die volgt deins je achteruit. Heb je er nou echt nog niet zelf aan gedacht om naar een psycholoog te gaan?
Nog wat, als iemand autisme of wat dan ook heeft betekent dat helemaal niet dat je alle symptomen moet hebben. Met ODD hetzelfde. En autisme kan zich op zoveel verschillende manieren en in zoveel gradaties uiten. Dat jij niks van je nichtje in je dochter herkent zegt niets.
Niet dat ik denk dat je dochter een ASS heeft, ik weet het gewoon niet. Maar als jij er erg veel last van hebt en je kind ook, zou ik echt naar iemand toestappen.

Ten einde raad

je bent *ten einde raad,*daaruit maak ik op dat je álles geprobeerd hebt om de situatie met dochter te veranderen.en nu weet je het niet meer.
dan is er maar 1 oplossing ,hulp zoeken,proffesionele hulp.ook al mankeert dochter niets,en heeft ze gewoon een moeilijk karakter,je kan zo niet verder,*je zou graag willen weten wat er met haar aan de hand is* ,en dat kunnen wij vanachter de pc niet zien.
sterkte!

Een beetje of veel

Madelief, ik denk dat iedereen het gedrag wel een beetje herkent. Het punt is dat jij aangeeft dat het veel voorkomt. Het verschil tussen 'normaal gedrag' en gedrag dat bij een diagnose past, is de vraag of het een beetje of veel is. Of het veranderlijk is of juist stand houdt. Of het een bevlieging is, of al jaren bestaat. Of je er ondanks alles mee uit de voeten kan, of dat het het functioneren van het kind en/of het gezin en/of de klas beinvloedt. Als dat allemaal tegelijk aan de hand is, dan is het zeker tijd voor een praatje met de HA en een verwijzing naar een kinderarts of kinderpsychiater.
Alle 'kwalen' die je los noemt, zijn los van elkaar niet zo erg. Ze kennen bovendien gradaties die ook een niet zorgelijke variant hebben. Er is een reeks van oplossingsstrategiën te verzinnen voor normaal storend gedrag. Wat het zorgelijk maakt is dat je zelf zegt dat het erger wordt, dat je al hulp hebt gehad maar dat dat maar tijdelijk helpt, dat het er al zo lang is en dat het inmiddels ook naar school uitwaaiert.
"Normale" gedragsproblemen worden met de jaren minder. Ik zou als ik jou was naar de HA gaan en een verwijzing vragen.
Groet,
Miriam Lavell

Volgende fase

Madelief, sterkte met deze volgende fase.
Ik hoop dat het jullie inderdaad ook wat oplossingen kan bieden die wel helpen.
Groet,
Miriam Lavell

Explosieve dochter

Lees het boek dat ik noemde eens: Het explosieve kind, van Ross. W. Greene. Misschien herken je daar wat in.
Over problemen die toenemen: net wat Mirriam al noemde, elk kind vertoont wel iets van het gedrag dat jij beschrijft, alleen: kinderen groeien en rijpen, en kunnen daarom steeds beter met frustratie en onverwachte gebeurtenissen omgaan. Daarom zal bij 'normale' kinderen het nare of storende gedrag steeds meer afnemen. Kinderen die een 'stoornis' hebben kunnen hun gedrag echter niet reguleren, en dat komt omdat hun vermogen om bijvoorbeeld met frustratie om te gaan, of met onverwachte wendingen, ergens gestoord is. Ze kunnen eenvoudigweg niet met bepaalde dingen omgaan, raken gefrustreerd en schreeuwen hun frustratie uit. Daarom zal in zo'n geval het opvallende gedrag juist toenemen, wordt het steeds duidelijker dat er iets is. Daarbij komt dan ook nog dat je als gezin vaak al in een negatieve spiraal zit. Jullie als ouders zijn zo overprikkeld door dat gedrag, je zit er vaak onbewust op te wachten en kunt er ook niet meer tegen, dat je je kind niet meer goed kunt opvangen en het gedrag helpen reguleren.
Alleen al daarom is het goed om naar iemand toe te stappen.
Wij hebben vier kinderen. Onze oudste zoon was als peutertje een enorme driftkikker die zijn frustratie uitgílde, elke dag wel tientallen malen. Gék werd ik er soms van. Hij is nu tien en dat gedrag is vrijwel weg, hij is nu juist heel rustig, je ziet hem groeien. Het was erg lastig, maar met hem is fundamenteel niets 'mis', dat was gewoon zijn luidruchtige manier om te protesteren en aan te geven dat hij iets niet wilde of kon. Onze tweede zoon echter, die als peutertje zo ontzettend lief en schattig was, vertoont wel gedrag dat steeds opvallender wordt. Hij blijkt PDD-NOS te hebben. Het gaat mij niet om het stempeltje, maar ik ben blij dat ik weet wat er is, we kunnen veel beter met hem omgaan en bepaalde situaties voorkomen. Hij krijgt geen medicijnen en (nog geen) therapie, maar eigenlijk gaat het vrij goed, doordat we op zijn gedrag kunnen anticiperen nu we weten hoe hij in elkaar steekt. Het was des te opvallender omdat we de andere drie nog hebben om hem mee te vergelijken.
Overigens, vertrouw op je instinct als moeder. Jij kent je kind. Als jij ergens voelt dat er iets niet goed is klopt dat ook. En nogmaals, je kind gedraagt zich niet zo om jou te treiteren. Denk je nou echt dat zij zich goed voelt als de sfeer zo slecht is? Ze kan niet anders, om wat voor reden dan ook. Het is jouw taak als ouder om uit te zoeken waarom ze niet anders kan, net zoals het jouw taak is om met je kind naar het ziekenhuis te gaan als het een been breekt.
Ik vind trouwens dat je een goede lijst hebt gemaakt. Hiermee kun je naar de huisarts. Leg het hem of haar eens voor en vraag of dit duidelijk anders is dan anders. In het geval van onze zoon heb ik dat destijds ook gedaan, en de huisarts verwees me zonder pardon door. Hoewel het best wel even slikken was voelde ik ook opluchting: gelukkig, ik was niet gek of een slechte ouder die haar kind niet de baas kon, er was gewoon iets met het ventje.
En zoals ik al zei, nu we een beetje weten hoe het werkt in zijn bolletje gaat het al een stuk beter.
Veel sterkte trouwens. Ik weet het, het is niet niks.
Mirjam

Nog even

Mijn dochter heeft overigens geen stoornis. Ze is hoogbegaafd, en dat speelt gedeeltelijk mee bij haar problematiek omdat ze niet altijd begrijpt waarom andere mensen doen zoals ze doen (sociaal onhandig).

Madelief

Ik herken veel in je verhaal alleen wordt het bij onze dochter over het algemeen minder dat ze dat soort dingen doet/heeft. Wij hebben er enige tijd geleden wel voor gekozen om haar te laten testen en daar is geen "stempel" uit voortgekomen. Onze dochter had wel kenmerken van adhd/odd maar niet voldoende voor het "stempel" (haar oudere broer heeft adhd). Ondertussen vinden we steeds beter onze weg om met haar om te gaan en ook zelf heeft ze soms door dat ze gas terug moet nemen, ze is bijna 8 jaar.
Wees niet bang om naar een kinderpsycholoog of kinderpsychiater te stappen. Of daar nu wel of geen diagnose uitkomt, helpen kunnen ze je in meer of mindere mate altijd en je dochter blijft hoe dan ook hetzelfde (soms zo moeilijke maar vooral)lieve kind waar je ondanks alles ontzettend veel van houdt.
Sterkte.

Maar

hoe gaat dit dan precies in z'n werk, zo'n afspraak met een kinderpsycholoog/-psychiater? Gebeurt dit samen met het kind, of ga je als ouder(s) daar alleen naar toe? Want dat zou ik nog niet zo erg vinden, ik zou het wel moeilijk vinden als ik (of mijn man en ik) samen met onze dochter moet gaat. Dit lijkt me voor haar ook ontzettend moeilijk!

Het doet me goed om jullie verhalen te lezen. Dit geeft toch een stukje erkenning en een hart onder de riem.

Er over praten met je dochter

Hier zijn we in het UMCU geweest met onze dochter. Voordat het zover was hebben we met haar gepraat (ze was toen 5) en uitgelegd dat wij het óók (juist) voor haar zo vervelend vonden dat ze vaak niet meer wist wat ze met zichzelf aan moest. Dochterlief was in haar "buien" echt niet te benaderen of voor rede vatbaar maar na zo'n bui was ze vaak heel timide en moe en kwam ook vaak haar excuus aanbieden voor haar gedrag en wilde dan een lekkere knuffel krijgen om maar te voelen dat we ondanks haar gedrag nog steeds van haar hielden. Met de kinderpsycholoog praat je gedeeltelijk in het bijzijn van het kind maar bij ons ook gedeeltelijk zonder kind. Onze dochter heeft de onderzoeken als leuk ervaren en vond het eigenlijk wel soort jammer dat ze niet vaker terug hoefde zoals haar broer die in datzelfde ziekenhuis een half jaar therapie heeft gehad. Als ze het er nu nog weleens over heeft (en dat is zelden zo) dan is het alleen maar op een positieve manier.

Bij ons

Wij hebben als ouders een intake gehad waarin we vertelden wat er aan de hand was. Vervolgens heeft mijn dochter een aantal sessies gedaan, waarbij de psych heeft aangegeven dat alles wat mijn dochter vertelde vertrouwelijk zou blijven. Ook hebben we een aantal ouderbegeleidingsgesprekken gehad waarin handvatten werden aangereikt. Mijn dochter vind het heel leuk om naar de psych te gaan. Meestal doen ze spelletjes of zitten een beetje te kletsen. Ze ervaart het niet als 'therapie', en vind de onverdeelde aandacht erg prettig.

Hmmm

vraag me af of mijn dochter het leuk vind om dit soort sessies te doen. ik heb het idee dat ze dit vreselijk vind; misschien komt dit omdat ze al iets ouder (8 1/2) is?

Wat ik ook nog graag zou willen weten is:
Zijn jullie er echt iets mee opgeschoten, door verder te gaan? Heeft het iets opgeleverd, buiten het feit dat je natuurlijk weet wat er met je kind aan de hand is? Zou je het achteraf weer gedaan hebben, of zou je het anders aangepakt hebben?

Ik vind het heel moeilijk, vind het echt een enorme stap om naar een kinderpsycholoog o.i.d. te gaan, heb het gevoel dat dit heel veel impact heeft....

Madelief

Mijn dochter is nu 10, dus we zijn al even bezig Ik zou het waarschijnlijk weer hetzelfde hebben gedaan, omdat ik niet zou weten hoe het anders moest. Je wilt ook niet blijven aanmodderen met uiteindelijk een overspannen gezin en een gefrustreerd kind. De eerste stap is naar de huisarts. Die heeft echt vaker met dat beiltje gehakt, en kan je waarschijnlijk goed doorverwijzen. Wij wilden liever niet via Jeugdzorg (vanwege de naam en de verhalen, alsook de wachtlijsten) en zijn daarom naar een eerstelijns psycholoog gegaan. Natuurlijk is het een enorme drempel, ik vind het ook vreselijk dat het mij niet zelfstandig lukt om mijn dochter te begeleiden en op te voeden. Maar op deze manier werkt het wel, dus voor mijn gevoel doe ik het zo ook goed.

Madelief

Madelief, jouw berichtje zou door mij geschreven kunnen zijn. Heel herkenbaar, heel vermoeiend en heel frustrerend. Wij zijn vorige week voor het eerst bij een kinderpsychologe geweest omdat we met onze handen in het haar zaten en echt niet meer wisten hoe om te gaan met de extreme driftbuien van zoonlief. Tot nog toe alleen een intake gehad, we zien wel hoe het verder gaat. Ik kan het absoluut aanbevelen, al was het maar omdat je soms gewoon een buitenstaander nodig hebt om dingen op een rijtje te krijgen en de negatieve spiraal te doorbreken.
Mijn bijna 7-jarige heeft overigens waarschijnlijk wel een ASS, maar een labeltje lijkt me niet het belangrijkste. Wel belangrijk is een aantal praktische handvatten aangereikt te krijgen nadat je zelf al alles geprobeerd hebt. Een label kán daarbij helpen, maar is natuurlijk geen doel op zichzefl.
Veel sterkte!

Precies madelief

ik schreef het al. Als je kind valt ga je met het kind naar de dokter. Nu valt je kind ook, alleen op een andere manier. Dan ga je toch ook hulp zoeken. Zie het niet als falen, dat is het niet. Zelf kun je toch ook geen gebroken been repareren?
Stel dat je al heel lang problemen had met het slapen van je dochter, of haar eetgedrag, of ze heeft constant buikpijn, dan ga je ook laten onderzoeken wat het zou kunnen zijn.
Kinderen vinden het vaak heel leuk, die onderzoeken zijn natuurlijk op kinderen gericht en ze worden uitgevoerd door mensen die echt wel geleerd hebben kinderen te benaderen. En ik zei het al eerder, je dochter is vast ook niet gelukkig met hoe het gaat. Kinderen willen graag meewerken, ze willen graag harmonie. Als hen dat niet lukt (en het ligt niet aan onmogelijke eisen van de ouders, kan ook nog natuurlijk) zijn zij ook ongelukkig, ook al kunnen ze dat misschien niet eens verwoorden.
Het gaat niet erom dat je kind al dan niet een stempel krijgt, het gaat erom dat jij en je kind geholpen worden.

Kiezen tussen kwaden

"Heeft het iets opgeleverd, buiten het feit dat je natuurlijk weet wat er met je kind aan de hand is? Zou je het achteraf weer gedaan hebben, of zou je het anders aangepakt hebben?"
Ik kan me je twijfels goed voorstellen en het is natuurlijk weer een sprong in het diepe. Maar het is er een die vaak wel wat oplevert. Al is het maar toegang tot externe hulp als je het echt niet meer redt.
Je kiest in feite tussen twee kwaden. Niks doen, doorgaan zoals je nu doet, levert niks op is al gebleken. Sterker nog: de kans dat de problemen groter worden is reëel. Jouw kind is al 8. Dat wil niet zeggen dat je 'te laat' bent, maar wel dat het niet meer reëel is om te wachten op positieve ontwikkeling van het kind zelf.
Groet,
Miriam Lavell

Herkenbaar

Ook wij hebben zo'n dochter. Zou het een meisjes-eigenschap zijn. Kan ook slecht met frustraties omgaan, heel driftig worden als ze iets niet krijgt, eindeloos door blijven zeuren over hele kleine dingetjes. Heel vermoeiend. Op school is ze een gezellig sociaal kind, ja dat herken ik dus ook. Wel heeft ze moeite met assertiviteit soms. Ze kan slecht nee zeggen tegen vriendinnen.
Na een best wel dramatische vakantie denk ik erover om ook hulp te gaan zoeken. Ik merk nl. dat ik me zelf steeds meer ga ergeren aan haar en dat haar broertje ook op een negatieve manier aandacht gaat vragen als zij zo bezig is, terwijl hij helemaal niet zo is.
Ik zou zeker hulp gaan zoeken, Madelief. Laat je nog horen hoe het is gegaan?

Madelief

'Zijn jullie er echt iets mee opgeschoten, door verder te gaan? Heeft het iets opgeleverd, buiten het feit dat je natuurlijk weet wat er met je kind aan de hand is? Zou je het achteraf weer gedaan hebben, of zou je het anders aangepakt hebben?'
Achteraf gezien, zouden wij veel eerder hulp gevraagd hebben voor onze zoon. Dan was veel ellende voorkomen.
Wij deden onze best, volgden adviezen op van consultatiebureau en juffen. Maar voor sommige kinderen werken deze doorsnee adviezen niet.
Een diagnose kan schadelijk zijn, medicijnen kunnen schadelijk zijn. Maar niets doen, doormodderen kan ook schadelijk zijn.
Sterkte, Pippin

Ook

Ik herken ook veel in het gedrag van jouw dochter bij onze dochter: ook altijd overal tegen, tegendraads, snel gepikeerd, snibbig, betweterig, druk etc. Zij is inmiddels 11. Een jaar of 2 geleden is ze, op verzoek van school, ook "onderzocht" oa vanwege haar kattige gedrag en het verre voorliggen. Daar kwam uit dat ze hb is met een V/p kloof, zeer creatief en met een sterke eigen wil. Ze heeft een sova-training gehad, maar daar nam ze de hele groep al snel op sleeptouw (een zeer verbale tante is het), dus dat heeft niet zo geholpen. Ze is veel verder met denken dan de rest van de klas, en dat isoleert haar wel. Verder is ze sociaal niet de handigste.
Op dit moment is ze aan het beginnend puberen en kort geleden dreigde het de spuigaten uit te lopen: dwars, dwars en nog eens dwars met daarbij boos, boos en nog eens boos. Vooral thuis (de andere kinderen beginnen erg te balen van haar gedrag en de slechte sfeer thuis), maar ook (minder) buiten de deur. Eerst hebben we een gesprek met haar leerkracht gehad (leerkracht denkt dat ze helemaal toe is aan de middelbare school, ze is klaar met de basisschool en de kinderen daar), daarna met de kinderpsychiater met dochter erbij (hij denkt hetzelfde en denkt dat als ze eenmaal op het gymnasium zit mogelijk intellectueel haar ei wat meer kwijt kan, ze is echt toe aan iets nieuws en dat ze daardoor kalmeert) en daarna nog een met dochter alleen. We hebben afgesproken dat ze eerst 2 positieve dingen moet zeggen voordat ze een negatief ding gaat zeggen (bv: mama, wat heeft het eten mooie kleuren en wat heb je je best daar weer op gedaan, maar ik vind het niet lekker ipv: dat eten is niet te pruimen) en ze gaat letten op haar toon. Het is erg lastig voor haar, vooral omdat ze steeds een reactie krijgt als ze het niet doet, maar na 2 weken begint het iets vrolijker te worden in huize Marietje. Want omdat ze eerst iets positiefs heeft gezegd, uit ze zich in het negatieve deel ook vriendelijker. Verder hebben mijn man en ik haar wat tips gegeven: niet meteen iemand verbeteren maar iets zeggen als: ik verstond het niet goed, zei je dit of zei je dat?
Misschien heb je hier helemaal niets aan, maar wie weet ...

Ook driftbuien

Ik heb niet alles reacties gelezen, maar de woedeaanvallen en driftbuien bij minder gestructureerde situaties komen me helaas wel erg bekend voor. Wij kwamen er achter dan onze dochter (ook ruim 8) hooggevoelig is en bij teveel prikkels gaat stuiteren. Vreselijk driftig, af en toe grote mond en jongere broertje soms flink op de huid zitten. Niet leuk voor haarzelf en niet leuk voor haar omgeving.

Op school heeft ze weinig problemen, maar thuis laat ze zich af en toe helemaal gaan en wordt behoorlijk wild. Zolang ze veel slaap (heel belangrijk) en veel routine heeft, kan er een hoop, ook onverwachte dingen. Zodra er teveel prikkels of emoties zijn, dan gaat het mis. Ze is dan ook heel onrustig en heeft een concentratie van een bromvlieg in een lampenkap als ze voor school iets moet doen. Een werkje van 10 minuten kan dan met gemak meer dan 2 uur duren.

En dat alles dan op haar manier moet, herken ik ook helemaal. Grote woede als mama of papa een suggestie geven, want die zijn allemaal stom.

Google eens op hoogsensitieve of hooggevoelige kinderen en kijk wat je herkent.

Groetjes,

hsk-mama