Worden kinderen nog wel opgevoed?
Ik zit te eten bij een restaurant op de camping. Mijn kinderen ontspannen in de kinderhoek. Opeens komt de jongste naar me toe: "mama, er zijn grote jongens een kussengevecht aan het houden en ik vind het niet fijn....". Wat doe je dan? Spreek je kinderen van een ander aan of leer je jouw kinderen om weg te lopen van deze situatie?
Ik koos voor het eerste...
Vervolgens wordt de situatie voor mijn kinderen alleen maar erger. Ze voelen zich bezwaard omdat er van hun moeder van alles wordt gevonden. Door de ouders van de raddraaiers word ik gevraagd waar ik het lef vandaan haal om hun kinderen aan te spreken. Hoezo voed je jouw eigen kinderen niet op? Dat vraag ik me af? Ik zou me de ogen uit m'n kop schamen als mijn kinderen als raddraaiers worden aangesproken. Waarom hebben deze ouders dat niet? Hoezo leren deze kinderen van hun ouders dat het ok is om de hele boel op stelten te zetten en de kleinere kinderen te praten ? Ben ik nou raar?
Tsja
Dat is opvoeden toch, en opgroeien?
Kinderen moeten leren omgaan met het leven, de mensen om zich heen. In de wereld kom je altijd schreeuwers (lawaaimakers) tegen, kinderen moeten daarmee leren omgaan.
Altijd fijn dus als ze in een veilige setting ervaringen op kunnen doen. Mooi dus juist als jij erbij bent om te steunen, te coachen of op achtergrond aanwezig te zijn.
Zie het als kansen om je kinderen wat mee te geven, ze te leren dat ze kunnen kiezen hoe hiermee om te gaan, dat ze verschillende strategieën kunnen leren inzetten enz.
Kort antwoord
Ja alle kinderen worden opgevoed, alleen sluiten niet alle manieren van opvoeden naadloos aan op jouw idee over opvoeden.
locatie?
Veel hangt toch ook af van de locatie waar zoiets zich bevindt? Je hebt nette campings maar ook tokkie campings. Dan krijg je dat publiek er natuurlijk bij. Een kussengevecht in een restaurant is sowieso raar, maar kennelijk kan dat daar...
Truttigheid
De vraag "worden kinderen nog wel opgevoed?" kan snel als truttig ervaren worden. Voor mij soms een reden om er maar niet over te beginnen. Aanhaken kan ik vaak niet laten 😉
Ja, alle kinderen zullen opgevoed worden, maar is de manier waarop altijd ideaal te noemen? Nee. En...wat ís ideaal? Dat is zo'n enorm grijs gebied! Maarr... soms dringt de vraag zich ook aan mij op. Gister waren een paar kinderen, jonge, aan het schommelen. Eentje was aan het duwen, een andere vond dat te hard en niet prettig. In mijn beleving was vooral dát kind irritant omdat hij maar bleef krijsen met krokodillentranen dat het hem niet aanstond. Hij kon ook gewoon van de schommel afgaan. Die gelegenheid was er wel. Maar het duwkind was denk ik ook niet lekker bezig, eerlijk is eerlijk. Commentaar "Waarom huil jij altijd meteen?" Maar wel doorgaan met duwen. Een ander kind " jij pest". Nee dat was niet zo, de gillerd kon gewoon niks hebben, aldus de duwerd.
Dit alles besloeg een flinke tijd. Waar bleef een ouder? Na nog meer tijd is éindelijk een oudere broer gestuurd en daarmee was het klaar. Tot mijn opluchting. Maar ook geruststelling. Als zo'n kind echt in de problemen zou zitten, duurt het dus óók zo lang. Kleine kinderen zonder toezicht vind ik niet normaal.
Dit is geen uniek verhaal. Ouders die er zelfs ook wel bijzitten en flauwtjes pruttelen dat kind ergens mee moet stoppen, maar het gesprek zittend op een bankje met zus/vriendin/via de telefoon is net wat belangrijker. Ondertussen ben ik al knettergek van het oorverdovende gegil of bijvoorbeeld lawaai van gebeuk op metaal. Daar kan ik me echt niet voor afsluiten. En dan vraag ik me af of kinderen echt niet wordt ingehamerd dat mensen heel hard lawaai héél vervelend vinden en boos kunnen worden.
Dit onderwerp komt hier vaker voorbij en ik heb dan toch de indruk dat veel onder de mantel van "ze mogen toch kind zijn??" geveegd wordt. Tuurlijk mag dat. De tijd van "je mag ze wel zien maar niet horen" ligt ver achter ons. Maar soms slaat het door naar het tegenovergestelde. " ook al zie je ze niet, mag je ze oorverdovend horen". Ze (even op een hoop gooiend) leren geen besef van het volume van hun geluiden. Ik vind dat er niks mis is met meer bewustzijn van dat gegeven. De wereld is niet van jou alleen tenslotte.
maar
'Dit alles besloeg een flinke tijd. Waar bleef een ouder?'
Toen wij jong waren waren we hele dagen buiten zonder ouders.... Werd er toen niet opgevoed dan en nu wel? Ik heb het idee dat ouders veel meer bovenop hun kinderen zitten dan vroeger.
Pff
Ik rende er ook niet bij elk ruzietje naartoe hoor. Zelf leren oplossen is heel wat waard.
Dat is ook mijn antwoord voor TS. Zelf leren oplossen, eventueel samen doen als alleen nog niet lukt. Als ouder er bovenop springen lijkt me het tegenovergestelde van opvoeden.
ha kaaskopje
Wij hebben zulke buren.
Vooral hun tweede (ik schat dat hij net 3 is) laten ze minutenlang dreinen. En hij kan geweldig goed dreinen. In fact, hij kan nog niet goed praten, maar des te beter dreinen. Ja, ik heb me ook wel eens afgevraagd of er verband was. Maar dat neemt niet weg dat ze hem láten dreinen. Hij heeft eens 10 minuten in de tuin zitten jammeren "papa, schoenen aan" op een heel irritante monotone drein en uiteindelijk bleek papa ernaast te zitten. Zonder iets te zeggen.
Of hij wordt niet opgevoed of hij is door een achterstand o.i.d niet op te voeden, want of hij jankt of hij krijgt op zijn donder wegens het doen van iets raars (waar papa dan te laat achterkomt). Schoenen over de schutting gooien of zo of stenen naar het andere kind gooien.
En dan de vader later tegen visite op superopvoedertoon "ja, ze moeten het toch zelf ervaren dat het pijn doet".
Triva
Je hebt een punt met dat wij vroeger ook zonder toezicht buiten waren. Maar wij waren wel "bang" voor boze mensen. Als een boze man zijn tuin uit kwam, stonden we of een beetje verschrikt te luisteren of renden snel weg, maar serieus in discussie gaan was er niet bij. En als we dat thuis vertelden, als... , kon je "dat heb je er nu van" verwachten. Ik durf op mijn beurt kinderen nauwelijks vermanende teksten toe te roepen, want de consequenties zijn onzeker. En als ik het toch eens doe vanwege de veiligheid van kinderen, voel ik me soms betrapt ais de ouders opeens tóch in de buurt zijn, maar buiten mijn beeld. Waarom zorgen zij niet dat hun kind veilig speelt? Moet ik gewoon maar eens afwachten tot hun kind met zijn hoofd op beton valt?
Triva
Nog even over onze generaties tov nu. Baldadigheid is van alle tijden. Maar ik denk toch dat de manier waarop ouders opvoeden kan helpen om kinderen grenzen te laten ervaren. Als kind was ik geen lawaaipapegaai, voor een flink deel door verlegenheid en een overdosis "denk om de buren". Daarom heb ik bewust niet op alle lawaaislakken zout gelegd in ons eigen gezin, maar het zit toch in mijn systeem, dus nu ook in dat van de dochters. Geen geluidsoverlast veroorzaken, is in grote mate aan te leren. Uiteraard zijn er uitzonderingen.
Toezicht
Maar heel even eerlijk toen of nu: vanaf een bepaalde leeftijd, even een beetje afhankelijk van de situatie, spelen kinderen toch niet continu onder het toezicht van ouders? Lijkt me ook niet echt gezond. Niet voor kind en niet voor ouders.
Als ik even kijk naar m'n broer en ik. We zijn best normaal opgevoed, met de gewone normen en waarden. Maar het gebeurde toch echt regelmatig dat als wij buiten speelden, jaartje of 8, 9, 10, 11, dat wij het nodige uithaalden. Van fikkie steken, op garage en schuurdaken klimmen, viezigheid naar binnen gooien als iemand een raam open had, ballen waar we niet mochten ballen enz enz enz. Lag dat aan onze ouders, aan onze opvoeding. Wel nee. Zij wisten dat natuurlijk niet. Zijn wij Tokkies geworden? Wel nee, wij zijn 'brave' burgers in de ruime zin van het woord. Maar als kind best baldadig. Buiten het zicht van onze ouders. Bijzonder? Welnee
Idd bieb
Mijn man heeft ook van alles uitgehaald, ook gevaarlijke dingen. Tja degenen die dat soort dingen niet overleefden vertellen dat niet na... Ik geloof dat het vroeger gevaarlijker was in ieder geval om op te groeien maar daar heeft niemand het over...
Triva
Los van het feit of het gevaarlijk is of niet (baldadigheid is niet per definitie gevaarlijk.....), is dit allemaal niet zo bijzonder en zegt het, meestal, niks over de opvoeding. Gewoon kinderlijke baldadigheid die altijd heeft bestaan. Hooguit zijn we het minder gewend omdat vroeger kinderen lekker buiten speelden (en dan ook wel eens baldadig waren....) en nu thuis op.de bank zitten met een 'apparaat' T:is maar welke vorm je het gezondst vindt....
Baldadig
Ik weet niet waar jullie wonen, maar hier spelen kindeten nog heel erg veel buiten. Vanaf een jaar of 9 gaat dat vaak zelfstandig. Dan halen ze zelf een stel vriendjes op een gaan ze ergens voetballen. Of belletje lellen, of ze klimmen over het hek van het schoolplein waar ze niet mogen komen, gaan op het platte dak, of halen dingen uit die ik niet weet. Ook mijn eigen kinderen deden dat en doen nu (pubers) nog steeds wel eens iets dat niet mag. Gisteren stond er na een gezellige avond met een stel vrienden ineens een straatnaambord in onze schuur, annex hangpllek. Dat deed me denken aan mijn studententijd
Maar nu ben ik moeder, dus ik moet ze wel op hun donder hebben natuurlijk.
Bieb
Maar wat deden jullie als je betrapt werd? Grote muil opentrekken tegen de betrapper? Ik moet soms over alles onderhandelen ipv dat nee is nee geaccepteerd wordt. En dan wordt ik per minuut minder gezellig. En tegen oudere jeugd, 12+, hou ik mijn mond. Ook al moet ik soms op mijn tong bijten. Ik wil hier nog langer wonen zonder ongerust te hoeven zijn over of ik het nog eens op mijn brood krijg. Dat klinkt overdreven misschien, maar ik heb de indruk dat de buren zich daar al veel langer door gedeisd houden. Zij hebben nog thuiswonende jonge kinderen, wij niet. Onze buurt glijdt een beetje af. Gelukkig nog niet onleefbaar, bij lange na niet, maar dat zal hoop ik ook niet gebeuren. Ik zou eigenlijk willen dat er een keer een een bijeenkomst voor de buurt georganiseerd zou worden om dit gewoon eens te bespreken. Niet om boze taal uit te slaan, maar om dit soort zorgen te delen en over oplossingen te praten.
Baldadigheid
Ik moet om veel lachen. Ik word kriegel als iemand vergeet dat hij zelf ook jong geweest is. Maar er zijn grenzen.
it takes a village
Ik denk dat er niet zo heel veel veranderd is. Die baldadigheid haalde ik ook uit. Maar we hadden soms dan ook weleens een boos iemand aan de deur. Dan pieste ik wel in mijn broek. Dat was niet zo leuk al kreeg ik geen lijfstraffen. Ik lees in dit draadje terug dat mensen dat niet doen: kinderen erop aanspreken. Ik doe dat wel. Ik neem soms een grote mond dan op de koop toe. Als ik de ouders ken zeg ik er iets van. In ons buurtje is uitdrukkelijk afgesproken dat we elkaars kinderen aanspreken. Bij grotere dingen/irritaties gaat dit wel goed. Het zijn veelal nog kinderen onder de 12 hier. De kinderen die ouder zijn zijn wat meer uit beeld/elders.
Ik merk ook dat ik me erg irriteer aan gegil en gedreun. Maar ik denk dan maar: ik word oud...
Ik weet niet of dat vroeger erger was. Maar als er geschreeuwd werd en mijn kind lag al op bed dan ging ik gewoon vriendelijk vragen of het zachter kon. En soms kan het ook heus met een losse, luchtige kwinkslag.
Daarnaast denk ik Kaaskopje. Wat let je om die bijeenkomst te organiseren?
Op wie wacht je?
Wie zou dat moeten doen dan?
Organiseer het zelf met een bring your own borrel. Het is in september Burendag. Supergoed haakje
kaaskopje
Heb je al eens met de verhuurder gepraat of er niet een andere woning voor jou inzit? Gewoon omdat je het liever aan een ander gunt met jonge kinderen?
En nee ze hadden vast niet zo'n grote mond maar jij begon erover dat je het raar vond dat er geen ouders bij waren. Ik denk dat dat vroeger nog veel minder was. Nu zie ik nog vaak ouders op een bankje bij het speeltuintje hier om de hoek zitten. Nou dat deed mijn moeder echt niet hoor. Geen tijd voor.
Eens met it takes a village
Maar het moet wel kunnen op de plek waar je woont. Bij mijn ene zus in het dorp gebeurt dat ook. Mijn andere zus woont bij mij in het dorp maar in een andere wijk waar elkaars kinderen aanspreken ook wel gebeurde. Haar kinderen en de meeste kinderen in de straat zijn daar inmiddels klaar of bijna klaar met de puberteit en niemand hangt rond op straat dus daar hoeft niemand elkaars kinderen meer aan te spreken.
In de wijk waar ik woon zijn recent wat jonge gezinnen komen wonen (in de koophuizen) met kinderen die nog niet op straat spelen dus daar kan ik nog niks van zeggen, ik kan alleen vinden dat het wat minder kan met het gedrein en gehuil aan de andere kant van de schutting.
Van de huurhuizen hier tegenover hebben we soms wel overlast van geschreeuw, gehuil van kleine kinderen en luide muziek van pubers maar dat zijn mensen die moeilijk aanspreekbaar zijn. Die pubers hebben meteen een grote mond met dreigementen en die kleine kinderen hebben overal maling aan en ook een grote mond.
Ik ga niet meer in gesprek als ik geen man als back up thuis heb, echt bang om in elkaar geslagen te worden of dat als minst erge tegen actie mijn voortuin wordt vernield.
Sinds wij ons huis gekocht hebben staat de overkant op de nominatie voor herbouwen maar dat gebeurt nog steeds niet helaas. Het verloop is groot, het zijn steeds anderen die de overlast veroorzaken.
Kaaskopje en Triva
"Maar wat deden jullie als je betrapt werd? Grote muil opentrekken tegen de betrapper?"
Mijn broer iig wel hoor. Wellicht pieste die wel in z'n broek en was het meer stoer doen. Maar toch.
"En nee ze hadden vast niet zo'n grote mond maar jij begon erover dat je het raar vond dat er geen ouders bij waren. Ik denk dat dat vroeger nog veel minder was. Nu zie ik nog vaak ouders op een bankje bij het speeltuintje hier om de hoek zitten. Nou dat deed mijn moeder echt niet hoor. Geen tijd voor."
Ja idd, m'n moeder zat echt niet bij ons in het speeltuintje om de hoek. Vanaf een jaar of 5 denk ik. Mss af en toe even kijken, maar dat was meer omdat ze bang was voor kinderlokkers e.d.
Guera
Ik ben al wel ergens mee bezig waar ik dit zijdelings bij kan benoemen.
Triva
Ten eerste wil ik niet weg, ik gun mezelf dit huis vanwege de ligging en de tuin. ik denk oprecht dat men het net verkeerd met mij getroffen heeft. Ik accepteer erg veel. Inwendig morrend soms, maar dat heb ik er voor over.
Ten tweede... een ander huis vragen? Je weet toch dat er woningnood is? Ze zien me aankomen.
Kaaskopje
'Ten tweede... een ander huis vragen? Je weet toch dat er woningnood is? Ze zien me aankomen.'
Als jij bereid bent om naar een appartement zonder tuin te verhuizen, zien ze je graag aankomen. De vlag gaat uit, want je laat iets achter wat heel gewild is.
ElenaH
"Als jij bereid bent om naar een appartement zonder tuin te verhuizen, zien ze je graag aankomen. De vlag gaat uit, want je laat iets achter wat heel gewild is."
Dat valt lelijk tegen op veel plaatsen.
Rosie
Hier in de randstad krijgen mensen die een sociale eengezinswoning achterlaten, voorrang. Zowel bij Woonnet Haaglanden als bij Huren in Rijnland.
Aha!
Dat is een goede ontwikkeling! Hier wordt dat nog niet bepaald aangemoedigd.
Een andere reden waarom 55plussers in hun eengezinswoning blijven hangen kan zijn, dat ze er al jaren wonen en dus een relatief lage huur betalen. Verhuizen betekent een flink hogere huurlast. Plus de poespas en kosten rondom de verhuizing zelf.
It takes a village (a whole town....)
Wat Kaaskopje zegt herken ik wel. Ik heb in een wijk gewoond met veel overlast van jongeren, ook uit andere buurten. Het was een nieuwe wijk met veel gezinnen. Alles was mooi en nieuw en dan krijg je dus overlast, vooral 's nachts. Sommige mensen (die het zich konden permitteren) zijn verhuisd en klagen nu nog over jeugd die niet wordt opgevoed. Andere bewoners hebben iedereen gemobiliseerd: gemeente, woningbouw, school, bewoners, politie, Ver. voor huiseigenaren, wijkpost, gezondheidscentrum, snackbar enz enz.
Het heeft geresulteerd in een prettiger woonklimaat.
Ik zeg niet dat het altijd zo moet gaan, maar je moet er toch uit zien te komen met elkaar.
Inmiddels ben ik er ook weg, maar niet vanwege de overlast.
Oudere wijk
Ik woon niet in een nieuwe wijk, maar de samenstelling is veranderd. En ik zeg eerlijk dat mijn oh zo tolerante opvattingen nu weleens piepen en kraken. Dat vind ik spijtig. Ik zie het wel als de realiteit. Tegelijkertijd vind ik het ook eigenlijk wel positief dat onze wijk verandert, want dat betekent, hoop Ik, dat sommige wijken niet meer dé vergaarbakken van de stad meer zijn. Gemengde straten zijn altijd beter. Soms vraagt dat weleens iets van de bewoners.
ElenaH, ik denk dat de meeste kinderen wel opgevoed worden, maar niet volgens dezelfde normen en waarden. Daar kun je eigenlijk niets van vinden, ieder heeft recht op een eigen manier. Maar je kunt er wel last van hebben.
Omdat ik ervoor kies om hier te blijven, probeer ik irritaties zoveel mogelijk luchtig te houden. Ik heb er niets aan om erin te zwelgen. Maar vanuit mujn tuin kan ik mooi "observeren" waardoor ik aardig weet wat er leeft, wie er leeft en hoe. Ondanks alle ervaring verbaas ik me er nog steeds over hoe het kan dat sommige jeugdigen totaal niet beseffen dat er tijden voor lawaai en tijden voor minder lawaai zijn. Harde muziek terwijl schoolkinderen met open raam slapen, tegen muurtjes of metalen gaaswerk voetballen rond middernacht. Overdag en in de avond met metalen schakels rammelen, op ander metaal beuken, vooral dat is extreem luid. Verwijderen is geen optie en daar sta ik ook achter, maar ander materiaal zou een verademing zijn. Daar is niet over nagedacht.
Ik ga voor de verandering niet vertellen waar ik mee bezig ben, maar ik hoop dat het doorgaat en dat het de buurt ten goede zal komen. Ook daarom wil ik nog lang niet weg. Ik wil het helpen opstarten en erbij betrokken blijven. En ondertussen van onze steeds gezelliger wordende tuin genieten. Ik ben nog lang niet toe aan een seniorenbalkon waar net twee stoeltjes op passen.
Rosie
De huur hangt vooral af van het aantal punten wat een huis krijgt. Dat wordt beïnvloed door inhoud, isolatie, energieverbruik, tuin, bergruimte enz.. Een oud huis die in perfecte staat is kost dus gewoon net zoveel als een nieuw huis.
De huur van ons huis wordt gelukkig beschermd door de status van sociale huur, maar ondanks dat we er al vanaf de oplevering in wonen, 30 jaar alweer, zit de prijs inmiddels niet ver van de bovengrens. Ons huis heeft energielabel A, flink wat vierkante meters binnen en buiten, dus daar betaal je voor. Geen koopje dus vanwege een ouder geworden huis. Onze buren betalen net zoveel. Daar is nooit méér huur gerekend na de drie verhuizingen.
ElenaH
Hier worden sommige grote huizen aangeboden als doorstroomwoning. Woon je in een vergelijkbaar huis dan heb je er geen recht op. Je moet kleiner wonen en meer nodig hebben.
Even ei kwijt
Hier liet ik vanochtend de hond uit, ligt er op het pad tussen het grasveld en het speeltuintje bij mij om de hoek een bierflesje in 1000 stukken en stukjes. Ik kan daar zo niet bij he... Nu weet ik wel dat het de lokale hangplek is, want in de verre omtrek staat het enige bankje bij dat speeltuintje. Maar hoe is het toch mogelijk dat je er niet bij nadenkt dat het een speeltuin is, waar dus kinderen op blote voetjes door het zand en gras lopen, en dat aan de andere kant van het pad en op het pad zelf alle honden uit de buurt worden uitgelaten? Dus ik heb vanochtend in de haast maar stoffer en blik ter hand genomen. Was nog lastig om alle splinters van het natte pad en uit het gras te krijgen. Grrr...
