Zitten ze weer hier te spelen
hoe komt het toch dat als ik dochter op haal van school (ik moet volgende week bevallen dus ben duidelijk zwanger) en er afgesproken wordt er direct vanuit gegaan wordt dat het dan bij mij is ? Ik heb dus nu weer een speelkind hier "want de oudste moet nu naar tennisles".
JA NOU EN ! Maar dat zeg ik dan niet, want dochter vindt het leuk als dat meisje weer mee gaat. EN natuurlijk is ook weer het half inwonende dominante buurtkind net weer binnen gelaten via de poort (dochter is gek op haar).
Vorige week werd mij zelfs gevraagd door een moeder waarvan haar zoon al 4x hier heeft gespeeld en dochter nooit daar of hij weer eens mee kon. En toen heb ik dus wel nee gezegd en gewezen op mijn dikke buik en op het andere speelkind wat al mee ging.
En op zich vind ik het ook wel prettig want dochter vermaakt zich uitstekend nu (ik heb de tuinslang opgehangen dus er is nu 1 groot waterpret gebeuren buiten gaande) maar ik voel mij gewoon gebruikt via mijn dochter en dat is dus mijn eigen schuld.
En normaal ben ik dus heel assertief maar ik vind het ook lullig voor dochter als er minder gespeeld wordt. Maar goed, ook mijn vriend snapt niet dat ik nu met 3 kinderen in deze hitte zit en weer over mezelf heen heb laten lopen.
Komt het omdat ik de verkeerde signalen af geef, ben ik redelijk als ik zeg dat ik voortaan alleen nog maar kinderen mee wil nemen waar dochter ook wordt uitgenodigd ? En zijn er gewoon in elke klas wel ouders die hun kinderen graag bij een ander dumpen maar zelf nooit eentje meenemen ?
Over het algemeen
maakt het mij niet uit. Maar dat komt ook omdat dochter inmiddels 8 jaar is. In de periode van 4-5 jaar moest je veel meer in de gaten houden en kon het wel eens een vermoeide middag zijn, nu valt het meestal mee.
Soms komt het inderdaad niet uit en dan hangt het dus van de andere ouder af.
Soms vind ik het wel makkelijk als ze bij mij spelen, want dan hoef ik niet naar de andere kant van de stad te fietsen om het kind weer op te halen.
Het om en om principe wordt bij ons (en voor zover ik weet bij vriendjes ook niet) niet gehandhaafd. Ik zou er dan ook niet snel voor kiezen om kinderen niet mee te nemen als dochter niet bij hun wordt uitgenodigd, maar het gaat natuurlijk ook om de manier waarop e.e.a. wordt geregeld.
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar heb er zelf weinig last van.
Om en om
Mijn zoon heeft een vriendje waarvan ik ook het idee heb dat moeder het wel lekker makkelijk vindt dat zoon weer weg is spelen bij mijn zoon. Sinds een paar weken sta ik erop dat het om en om spelen is. Vriendje komt pas weer spelen als mijn zoon daar is geweest en anders maar niet. Bij mijn dochter hetzelfde, als ik dit niet doe is het elke week hier spelen en daar heb ik geen zin in! Ik vind dat ouders van vriendje zelf ook een keer moeten zeggen: Nu ben je al zovaak bij vriendje wezen spelen, nou laat hem eens hier spelen. Maar dat gebeurd niet en dan moet je zelf doorpakken.
Ook gehad
Ook een kindje gehad dat altijd hier speelde en nooit eens bij haar, want broertje tennisles, zusje zwemles, moeder kookles, vader surfles, moeder moest boodschappen doen en ga zo maar door. Ik was het op een gegeven moment zo zat dat ik tegen beide kinderen gezegd heb, dat vrienden bij elkaar spelen, niet altijd bij een, maar ook bij de ander. Ik heb toen ook afgesproken dat het ook om en om zou gaan. Kind kon bij ons komen spelen als de vorige keer bij haar was gespeeld. Als kind BIJ ONS wilde afspreken en het was "haar beurt" dan ging het niet door, hoe hard het ook is, maar ik ben geen oppas Dat is zo een tijdje gegaan en nu heb ik kind al een tijdje niet meer gezien, ze speelt nu steeds bij een ander kindje uit de klas.
Idd
zo'n beetje doen als Pelle. Als je hoort dat ze samen willen spelen dan zeggen : Het is goed hoor, hoe laat zal ik kindlief weer ophalen ?? En als moeder dan zegt dat zij niet kan vanwege dit of dat dan zeggen dat het helaas ook niet bij jou kan, maar waneer kan kindlief dan bij jullie spelen ??
Gelukkig komt het hier niet zo vaak voor. Wel dat af en toe eens gevraagd wordt of pietje kan komen spelen omdat dit of dat en als het een vriendje is waar zoon lief ook regelmatig speelt is dat geen probleem natuurlijk.
Ja hier ook manda
..tot je erachter komt (in mijn geval pas na 2 jaar bij één jongetje) dat het inderdaad een truc van de moeder is. Precies het stramien wat jij noemt aardigaardiglachenvriendelijk en dan opeens "dat moet dan bij jullie want oudste moet naar theaterles BAM".
Ik dat joch meegenomen maar ik was verkouden en niet al te alert. Heeft weer de hele boel gesloopt bij ons thuis.
Het resultaat is dat steeds meer mensen categorisch nee zeggen, waardoor die moeder bij de paar sukkels (zoals ik) die er nog intuinen steeds meer gaat drammen, want ja, ze moet toch haar zoon onderbrengen.
Het enige wat helpt is een heel arsenaal smoezen. Beetje aanpassen aan tijd van het jaar, type kind, type moeder enzovoort. Laat ze er maar lekker intuinen. Jouw inzet wordt dan bij de ander tenzij.
Wij hadden bijna vier jaar tussen onze kinderen en de babytijd gaat nog wel (ook niet fijn) maar als de jongste een keer op een dag slaapt is het helemaal een ramp. Tussen 1 en 3 zegmaar (ze hebben hier op wo en vr 's middags vrij bij de kleuters, precies mijn zorgdagen). Dan gaan de kinderen keten en dan wordt de jongste daar weer wakker van. Toen ben ik ook een tijdje heel rigoureus geweest. Jammer dan.
De hoofdreden
waarom je het niet wilt is omdat je het end in de bek hebt, zeg maar en dat moet zo'n moeder begrijpen. Áls je een excuus hebt om te weigeren is het in deze dagen wel. Heet buiten, dikke toeter aan je lijf... een olifant die zo'n situatie niet begrijpt.
Het kwam mij overigens vaak wel goed uit
Ik vond het over het algemeen prima als kinderen bij ons speelden. Er zijn altijd dagen waarop je er iets minder zin in hebt, maar een tevreden spelend kind is mij niet tot last. En als je er altijd vanuit moet gaan dat het spelen gelijkwaardig over en weer gaat dan kom je bij sommige gezinnen helaas bedrogen uit omdat het daar nooit kan. Daar wilde ik de kinderen niet de dupe van laten worden.
Geen reden
Neeeeeeee Manda, geen reden opgeven. Dan gaan ze terug argumenteren en discussieren. Hahahah, ik zie me nog staan, bleu als ik nog was met mijn kleuter, tegen een overdonderende moeder: eeeeh, het komt niet zo uit, want ik wilde eigenlijk meteen even boodschappen gaan doen.......OOOOOO riep de moeder zonnig: dat vindt T helemaal niet erg hoor, ze rukte het portier van de autop open en schoof T zo naar binnen. Zoooo, jij gaat lekker mee boodschappen doen met Tirza en Tirzadochter. Ik was verbijsterd 
Voor je het weet komt de hele klas bij je spelen omdat ze baby's zo leuk vinden.
Lieve schat, als ze jouw omvang nou NOG niet snappen, dan gaat het ook niet meer komen. Dus, gewoon: het mag, prima, maar níet bij mij.
Ik vind het eigenlijk behoorlijk ongepast van moeders om een kind aan je mee te geven. Bij vrouwen in een conditie als de jouwe neem ik hun kind mee en lever het ook weer thuis af, zodat ze even met de benen omhoog kunnen.
Tirza
Lijkt me leuk
Kan me voorstellen dat je er nu niet op zit te wachten, met je hoogzwangere buik! En lastig dat daar door andere moeders helemaal geen rekening mee gehouden wordt.
Ik heb eerder het tegenovergestelde: De vriendjes van mijn oudste zijn bijna allemaal "nakomertjes". Op zich niks mis mee maar die kinderen worden zó ontzettend beschermend opgevoed, de moeders willen allemaal dat het kind iemand mee naar huis neemt want ze vinden "het geen fijn idee dat hij van huis is".
En dit gaat over groep 3, allemaal 6 of 7 jarigen! Mijn zoon zou het harstikke leuk vinden om vriendjes mee naar huis te nemen, maar dat zit er gewoon niet in. En dat ligt niet aan ons hoor, die kinderen komen nergens, behalve een enkele keer bij het buurkindje ofzo...
Zal aan mij liggen, maar ik vind het sneu voor die kinderen!
Gelukkig geen herkenning
Zoon speelt juist alleen maar met vriendjes waarvan de ouders de gelijkheid angstvallig bewaken. (misschien moet dat wel tegen mij, haha, maar volgens mij probeer ik er ook goed op te letten). En het is eigenlijk vaak helemaal duidelijk bij wie het wel of niet kan: op zoons BSO-dagen kan hij wel bij een vriendje spelen maar niet andersom, en vv.
Echt niet netjes zulk gedrag als Rodebeuk en Tirza beschrijven, het doet me denken aan de tijd dat ikzelf een gierigaard was en stiekem altijd probeerde onder rondjes geven uit te komen... vreselijk. Maar goed, toen was ik twintig en je mag toch hopen dat mensen iets bijleren qua sociaal gedrag op een gegeven moment.
In jouw geval is volgens mij het hoofdprobleem dat je voor dochter liever wil dat het wel doorgaat. Had je vandaag gewoon 'niet bij mij' gezegd, dan was het vast ook niet bij dat kind thuis geweest, en dus helemaal niet. Dat risico moet je dan wel durven nemen.
Esmee
Dat klinkt inderdaad wel sneu. Zou het nog kunnen dat die kinderen zelf niet zo goed durven en dat de moeders dat een beetje proberen te verdoezelen omdat ze niet willen dat andere kinderen dat weten? Ik noem maar wat?
Zoon heeft wel 1 vriendje trouwens dat liever bij zichzelf thuis speelt en daarvan zeggen de ouders dat gewoon. Dat is dus ook de enige waarmee het niet 50/50 gaat (zoals ik hierboven wel schreef) en waar zoon bovendien ook nog eens altijd mag blijven eten... ik blijf natuurlijk dat jongetje steeds uitnodigen en benadrukken hoe aardig ik het vind dat zoon steeds mag komen. Maar ik hoop wel dat ik de signalen van die mensen, dat het echt geen probleem is, goed interpreteer. (Ik ben dan ook erg voor nee zeggen als je nee bedoelt).
Beetje rekening met elkaar houden
Goh, ik ben verbaasd. Niet alleen over het gemak waarmee kinderen soms worden afgeschoven, maar ook over de strikte houding van ouders die vinden dat spelen een last is voor de ontvangende ouder en dat het altijd 50-50 moet gaan.
Mijn eigen ervaring is juist wel positief. Mijn kinderen willen zelf vaak het liefst thuis spelen. Prima. Soms komt het mij niet uit en zeg ik dat. Omdat middelste pianoles heeft bijvoorbeeld, ja. Dat vind ik geen smoes, het is een heel reele reden waarom jongste geen vriendjes kan meenemen - ik bén er dan gewoon niet. Dus óf jongste gaat ergens spelen, óf ik neem 'm mee naar pianoles. Bij de meeste vriendjes is dat geen enkel punt. Andersom neem ik ook regelmatig vriendjes mee van wie de moeder of vader juist die middag ergens anders moet zijn. Ik ervaar dat als heel prettig: je doet de kinderen een plezier want die willen graag spelen, en als ouders doe je elkaar over en weer een plezier door de kinderen mee te nemen als het even niet uitkomt voor één van beiden. En dat hoeft echt niet per se afgewogen 50-50 te zijn.
Een kind van een hoogzwangere moeder zou ik wat vaker meenemen, en dan ook weer thuis afleveren als dat in mijn organisatie kan zodat de moeder haar buik wat rust kan geven.
Bij kleuters / groep 3 liever om-en-om
Mijn ervaring is dat sommige jonge kinderen het liefst thuis gehouden worden. Vaak niet eens door kind zelf maar door moeder.
Mijn kind mocht daarom altijd naar vriendinnetje toe.
Daar heb ik na een paar keer stop tegen gezegd. Vanaf nu gaan jullie om-en-om. Dit heb ik ook tegen de moeders gezegd.
Kinderen snappen dit principe heel goed en vanaf toen ging het spelen meer gelijk op.
Dit speelde bij dochter toen die zo klein was.
Zoon zit nu in groep 3. Bij hem speelt dit veel minder. Blijkbaar zijn moeders makkelijker met jongens. Nu is het hoogstens zo dat de eerste keer spelen bij het vriendje is omdat mijn zoon makkelijker naar een ander gaat. Maar de keer daarna is het andersom.
Asa
Dat zou kunnen natuurlijk, maar ik ben er bij minstens 1 kind zeker van dat het echt aan zijn ouders ligt. Het manneke vraagt namelijk regelmatig of hij bij ons mag spelen, ik zeg ook altijd dat hij welkom is maar dat hij het wel aan mama moet vragen natuurlijk. En dan krijgt hij altijd nee te horen, bij wie hij ook wil spelen. Dit kindje is zelfs niet mee geweest op schoolreis dit jaar, omdat mama niet mee kon als begeleiding en ze geen hele dag zonder hem wilde zijn!
Mijn dochter heeft een vriendje dat het liefst thuis speelt omdat hij nogal angstig is. Hij heeft het hier 2 keer geprobeerd, dat was geen succes. Dus nu doen we dat gewoon even niet meer totdat hij anders aangeeft. Dochter gaat ook graag daar spelen dus geen probleem. Maar bij vriendjes van mijn zoon gaat het volgens mij toch anders...
Nooit last van
Gelukkig heb ik nooit last van oneerlijk verdeelde speelafspraakjes. Zodra er te vaak op een bepaalde plek wordt afgesproken grijp ik zelf in. "Nee Pietje, deze keer is het dan wel bij jóu (of juist niet)". Te vaak betekent meer dan 2 keer achter elkaar. Uitzonderingen daar gelaten, als bijv. de ouders in een verhuizing zitten en een van de goede vriendjes wil een speelafspraak, dan mag dat natuurlijk hier thuis.
En ja, toen klein broertje een baby was verdacht ik enkele kinderen er inderdaad van dat ze meer vanwege de baby hier wilden komen dan vanwege zoon. Lief toch? Na een tijdje zijn ze klaar met de baby en spelen weer met hun leeftijdgenoten. En diezelfde kinderen stormen nu nog steeds op kleine broer af als ze 'm zien, ook al is ie 2.
Esmee
Wat naar voor dat jongetje! Lijkt me echt niet leuk om aan te zien. Niet op schoolreis mogen zeg, dat is wel heftig.
Verschilt
Er zijn kinderen die altijd hier spelen en waar mijn kind nooit heen gaat. Daar zit vaak wel een bepaalde reden achter en dat vind ik ook niet zo erg. Er zijn ook enkele kinderen die nooit hier komen. Ook daar zit een reden achter die ik misschien niet helemaal kan volgen maar vooruit het zij zo. Bij de meeste kinderen wordt er gewoon over en weer gespeelt maar het is niet altijd 50/50. Dat hoeft van mij ook niet. Ik vind het best als ze vaker hier komen. Bij sommige kinderen is dat inderdaad zo Echter als het mij niet uitkomt dan zeg ik dat ook gewoon.
In Manda's geval (warm weer, hoogzwanger) zou ik het dan ook de normaalste zaak van de wereld vinden als ze nee had gezegd. Ik zou er ook geen zin in hebben gehad waarschijnlijk.
Het hangt natuurlijk ook van de combinatie vriendje/kind af. Sommige combinaties werken zo geweldig dat je er geen omkijken naar hebt en dan ben ik ook veel vaker geneigd om ja te zeggen dan tegen een druk/bewerkelijk kind wat in combinatie met mijn drukke/bewerkelijke kind misschien wel heel gezellig is maar ook heel vermoeiend.
Maylise
Ja het ligt aan mijzelf
dochter vindt het leuk om vaak af te spreken en ik vind dat er ook veel leuk gespeeld wordt. Maar ik heb dus wel regelmatig het gevoel dat ik een verkapte oppas ben.
Maar ik heb het nu door, ik ben heel slecht in grenzen aangeven als het dan dus ten koste gaat van dochter want die is er dan direct de dupe van.
Ja ik moet gewoon zeggen "ja leuk maar niet bij mij, ik ben nogal zwanger". En dan zal er dus vaker niet gespeeld worden, maar goed daar moeten we dan maar aan gaan wennen. Niet dat ik nu veel met die kinderen doe als ze hier zijn, ik ga niet met ze zitten knutselen ofzo. Maar ze (5 en 6 jarigen) moet ik wel regelmatig helpen en corrigeren (gooi het in de prullenbak en niet in de tuin, waar is je onderbroek ?, niet huilen als je je zin niet krijgt, nee ik ga niet met jullie springtouwen je moet zelf draaien, doorspoelen en deur dicht doen) en dat vreet energie.
Ja volgend schooljaar zal er toch ook wel wat veranderen, dan is de baby er en die moet slapen. Ik ga er gewoon aan werken want dit slaat idd nergens op, voelt ook niet prettig.
Ok geen reden opgeven
ja dat is beter dan wel wijzen op die dikke buik want ze zijn natuurlijk niet blind dus die dikke buik deed er toch al niet toe voor hen.
"het komt nu niet uit bij mij, ze mag wel met jullie mee". Ok, zo gaan we het dan doen als het weer te veel deze kant op gaat en dan dus incasseren dat dochter vaker thuis zal zijn zonder speelkind.
Ach ik heb dit met de buurtkinderen ook al, het ligt echt aan mij. Bij vriend gebeurt het niet want die is consequent en duidelijk, ik ben onduidelijk en dus manipuleerbaar (ook door dochter) en daarom heb ik ook vaker aanvaringen met dochter.
Dank het is duidelijk !
Pelle
Ik bén regelmatig als oppas gebruikt. Maar is dat dan erg? Okee, als het me niet uitkwam remde ik de ouder in kwestie wel af. Maar ik snap echt niet waarom het zo erg is om een kind te spelen te hebben als jouw kind het leuk vindt om daarmee te spelen. Het gaat toch niet om jou, maar om het sociale plezier van je kind? Speelafspraakjes horen er gewoon bij, vind ik. En als de ouder van het kind in kwestie er toevallig ook nog voordeel bij heeft, nou mooi toch? Daar heb ik geen last van.
Overigens vind ik het, zeker als je nog echt kleine kinderen hebt, vaak ook juist wel praktisch als vriendjes komen spelen en dus opgehaald worden. Hoef(de) ik niet tegen etenstijd nog met baby of peuter op de fiets op pad om broer of zus op te halen.
Hier ook
Ik woon én midden in het centrum én ik werk thuis én dochter heeft de hele zolder (35m2) tot haar beschikking. Een betere combi is er niet voor ouders die hun kind kwijt willen. Dochter had op haar vorige school een vriendinnetje waarvan de moeder twee ochtenden in de week werkte, maar altijd de kapper, schoonheidsspecialiste, pedicure, manicure enz. op de woensdag en vrijdagmiddag plande. En moest dochterlief bij ons spelen. Moeder had zelfs net zolang gedramd tot haar dochter in het dansgroepje bij de mijne kwam, hoewel ze eigenlijk een groepje lager was ingedeeld, omdat het kind dan op woensdag "zeker wel bij ons een boterham mocht eten, omdat ze anders twee keer heen en weer moest fietsen". Ik heb natuurlijk wel eens nee gezegd, maar dan moest het arme kind mee naar de kapper (enz) en zat daar dan de hele middag. En dat vond ik dan zielig. Maar toen ik dochter een keer plotseling kwijt moest omdat ik met spoed met mijn moeder naar het ziekenhuis moest, kon dochter niet bij vriendinnetje terecht, want ze moesten vroeg eten omdat de vader 's avonds moest tennissen. Jemig zeg, het was echt even een noodgeval, dan geef je dochter toch ook wat eten? Of je zet haar op de bank met een Donald Duck. En toen moeder ook nog begon dat mijn dochter de hare pestte (haar dochter vertelde altijd maar de helft van een verhaal en nooit de helft waarin ze zelf onaangenaam deed) heb ik de boel afgekapt. Als oppas gebruikt worden is al niet prettig, maar dan moet je niet ook nog commentaar gaan leveren op mijn dochter. (Ik weet heus wel dat ze kattig kan zijn, maar dat zogenaamd lieve vriendinnetje kon er helemaal wat van en dat zag die moeder totaal niet).
En hier
Omdat mijn zoon ook altijd het allerliefste thuis wil spelen met zijn vriendjes zeg ik minimaal één keer per week 's morgens tegen hem: je mag vanmiddag wél afspreken, maar het kan niet bij ons. Dus als je uit school komt ga je óf alleen met mij mee óf je gaat bij een vriendje spelen.
Dit werkt meestal heel goed. Dan hoef je die discussie 's middags op het schoolplein niet meer te voeren. Soms is hij het vergeten maar dan is het wel van "o ja" en dan hoef ik verder niets meer te zeggen.
Margoth
Ik vind het niet altijd even leuk
als er vriendjes komen hoor. Zoon gaat dan echt de pias uithangen, enorm druk lopen doen en zich uitsloven. Daarbij wil dochter van bijna 4 altijd meedoen en dat mag dan niet (hoeft ook niet). Dus ik ben totaal afgebrand als er een kind is wezen spelen.
Ik vind het helemaal niet zielig als er niet gespeeld wordt. Hij is de hele dag op school, 2 dagen bij de BSO, in de weekenden altijd wel een afspraakje met vrienden met kindjes en dan regelmatig spelen maar soms ook zo 2 weken niet.
Ik probeer zoveel mogelijk om en om maar ik ga het niet bijhouden. En zoals eerder weg gezegd zeg ik ook weleens tegen zoon: vandaag komt spelen niet uit, dus het kan niet hier.
Ik moet hem ook weleens tegen zichzelf beschermen. Lekker af en toe helemaal ALLEEN zijn.....niks mis mee voor een kind (vind ik dan maar goed ik word ook horendol van altijd alleen maar mensen om me heen....)
groet
Niet zielig
Ik vind het niet (meer) zielig als er niet gespeeld wordt. Ik vind het wel zielig als ik dat kindje al 's ochtends in opdracht van moeder alle kinderen uit de klas zie langslopen om te vragen of ze bij hen mag spelen en verdrietig zie kijken als ze naar moeder gaat om te zeggen dat het niet gelukt is en hoe de moeder dan kijkt.
En zoals inderdaad anderen hier ook al zeiden, het begint heel geniepig: "miep en truus willen afspreken", zegt andere moeder. Ik: "Leuk" en de meisjes kijken blij en rennen alvast het schoolplein over. Andere moeder alleen tegen mij: "Maar dan moet het wel bij jullie, want ik moet boodschappen doen." en dan kan je niet meer terug.
En Paula, bij anderen ben ik helemaal niet van om en om, maar als kind hier 20 keer achter elkaar gespeeld heeft en je vraagt of het dan een keertje bij ander kan omdat jij boodschappen moet doen en dat kan niet en dan wordt er gezegd: "Tja, dat is jouw probleem." dan is het wat mij betreft helemaal over. Dat is gebruik maken van een ander en dat voelt niet lekker.
Maar het is wel duidelijk hoe de liefde tussen de meiden lag, want sinds die regel zien we meisje eigenlijk niet meer hier.
Jeetje
Dat dat zo veel voorkomt, wat ik hier allemaal lees, ik sta er echt van te kijken. Ik heb dat echt nog nooit meegemaakt, of ik ben gewoon te naief misschien.
Aan de andere kant: ik heb regelmatig (gehad) dat ik een kind even kwijt moest. Dat ik moest werken (college geven) op een dag dat ik normaal vrij was, wat dan niet anders kon, waardoor ik pas een half uur te laat bij school zou kunnen zijn o.i.d. Ik heb dat gewoon gevraagd aan een paar moeders, of die kind(eren) zouden willen meenemen. Het is nooit in me opgekomen dat ze me dan zouden beschouwen als iemand die er een afspraakje doorheen dramt.
Maar goed, ik zorg wel voor evenwicht. Ik bied aan dat ik hen net zo goed graag eens uit de brand wil helpen, en ik zorg dat vriendje de volgende keer bij ons speelt.
Soms is het zo dat een vriendinnetje alleen op maandag (bv) kan spelen als mijn zoon op de BSO zit. Dan zeg ik dus: het kan wel, maar dan moet het bij jullie. En dan kan ik niet aanbieden het om te draaien, want ik kan nou eenmaal niet op maandag. Op die manier is kind al drie keer ergens geweest wat ik niet 'terug kan doen'.
Zien die ouders dat dan nu ook als scheef gedrag van mijn kant? Ik krijg helemaal de rillingen van dit draadje 
Margje
PS Manda, veel sterkte met de laatste loodjes! Wat een crime he, met dit weer in je laatste week zitten. Mijn jongste is van 1 juli, in zo'n jaar dat het ook zo heet was. Er zijn nog foto's dat ik in de tuin zit met mijn luchtballonbuik, voeten in een teiltje water, en een picknicktafel ernaast waaraan zes kleuters zitten te lunchen. Blijkbaar kon ik in die tijd ook geen nee zeggen (Hoewel, gezien het feit dat er een foto van is, zal mijn man ook wel thuis geweest zijn dus dan is het minder zwaar).
Margje
Wat jij doet is toch heel anders hoor. Jij bent wel bereid om een soort van evenwicht te bieden en ik neem aan dat jij ook niet gebelgd reageert of min of meer chanteert als je kind een keertje niet met een ander kan spelen als jij het een half uur "kwijt moet". Zo extreem schat ik je niet in
Ik ken hier twee andere situaties. Ik neem inderdaad wat vaker kinderen van anderen mee naar school of van school mee naar huis dan anderen voor mij doen. Sommigen zitten daar een beetje mee, maar het maakt mij echt niet uit of ik nu met drie of met vijf kinderen naar school wandel. Omgekeerd: als ik even een kind van een eind verderop moet gaan ophalen, willen zij ook best mijn andere kinders in de gaten houden. Dat is gewoon nooit een punt.
En verder zijn mijn kinderen totaal niet verlegen of bangig uitgevallen. Zeker in de kleutertijd gingen zij dus heel vaak bij een ander spelen, omdat het klasgenootje stomweg niet bij een ander durfde te spelen. En de meeste ouders waren er juist wel blij mee dat mijn zoon/dochter wel bij hen wilde, want zo had hun kind tenminste nog eens een speelafspraakje...
Overigens, Manda, geef ik ook geen reden op als ik het een keertje niet wil. Soms staat mijn hoofd er gewoon niet naar, dus dan kan het niet bij ons. "Gewoon, het kan nu niet" is dan het standaard antwoord. Ze vergeven het je, echt. Dat doen me ze hier al jaren
Margoth
dat is ook een goede, van te voren zeggen als ze niemand mee mag nemen. Ze hoeft natuurlijk ook niet 4x per week iemand mee te nemen of bij iemand te zijn.
als ik om wat voor reden ook niet op tijd bij school kan zijn, dan vraag ik dat aan een moeder, maar niet met een smoesje, gewoon, ik haal het niet op tijd, mag dochter of zoon even mee met jou? Haal ik hem/haar rond ... bij je op? Soms zegt zo'n moeder, oh, mag ook wel later hoor, kunnen ze nog spelen....ook goed. Maar ik zou niet onder een smoesje zoiets regelen, en zou dat andersom ook niet op prijs stellen....
Margje, anders
Margje, jouw geval is heel anders. Jij speelt het niet via je kinderen, doet het niet geniepig maar bent duidelijk in je bedoelingen en jij "compenseert". Jij komt niet smoesjes aan en het lijkt er ook helemaal niet op dat jij jouw kinderen (en vriendjes) liever kwijt dan rijk bent. Dus voel je niet schuldig 
Inderdaad
Even met je dochter om tafel en zeggen dat het de komende tijd gewoon even wat minder goed uitkomt. Het is warm, je bent moe en je buik zit in de weg. Toen ik zwanger was van jongste was oudste ook ongeveer zo oud, en hij begreep het goed.
Moet wel zeggen dat ik in die tijd overladen werd met voorstellen om kind bij anderen te laten spelen. Ook naar en van school brengen/halen werd regelmatig aangeboden.
Zelf zou ik het ook aanbieden hoor, ook i.g.van ziekte ofzo. Zo help je elkaar toch een beetje. Jammer dat dat voor jou niet kan.
Veel sterkte de komende ( warme ) dagen! Even poot stijfhouden en buikje rond.
