Alleen
scheiding is nu bijna 2jaar geleden. We hadden alles in goed overleg geregeld. Ex komt vaak eten, in weekend samen op stap met z'n allen.
Tot dochter 14jaar, vorige week zei dat ze liever dood wil en ook een poging daartoe ondernam.
Vandaag in gesprek met dokter kreeg ik te horen dat we de scheiding en de omgang te goed geregeld hadden en dat voor dochter dus niet duidelijk was of we nu wel of niet gescheiden waren. dat was boem.
Dochter is nu tijdelijk uit huis, wel bij een goede kennis en heb ook alle vertrouwen er in dat het goed komt, maar het voelt zo leeg in huis, ondanks dat er nog meer kinderen rondlopen.
Voel me zo alleen, de kinderen logeren nooit bij hun vader, zijn dus altijd thuis en nu er 1 niet is voelt het zo raar. het is ff beter voor haar, maar mis haar zo erg.
Heftig
Wat moet jij geschrokken zijn dat je dochter van 14 een poging tot zelfdoding heeft gedaan! En ik kan me goed voorstellen dat het moeilijk is dat ze juist nu niet dichtbij je is. Heel veel sterkte!
Groet, Jo Hanna
Te goed
Wat een verwarrende boodschap van de dokter. Welke duidelijkheid zou je dochter dan geholpen hebben?
14 jaar en dood willen komt vaak voor. Geheime gedachtes (niemand mag mij, niemand vindt mij leuk), gecompliceerde veranderingen in je eigen lichaam en je eigen leven, vader en moeder die plotseling niet meer sinterklaas en God tegelijk blijken te zijn, en 'gewoon' de hormoonveranderingen die het emotionele leven zeer instabiel maken, dat kunnen allemaal oorzaken zijn. Dee 'normaalheid' is echter geen ongevaarlijke 'normaalheid', dus het is wel belangrijk dat er aandacht aan wordt besteed. Maar die aandacht is niet hetzelfde als ingaan op de zogenaamd gewenste verandering, want je weet nu nog niet of en zo ja welke verandering dan gewenst zou zijn. Bovendien is het niet zo dat een kind moet leren om te manipuleren met dreigende zelfdoding.
Ik kan me een paar dingen voorstellen: met je ex eens goed praten over het verwijt dat er nu lijkt te liggen en samen tot de conclusie komen wat volgens jullie het beste is. Eventueel peilen bij je andere kinderen in hoeverre zij bepaalde dingen anders zouden willen. Kinderen onder elkaar hebben een bepaald idee opgebouwd over gescheiden ouders. Daar horen bepaalde problemen en voordelen bij. Wellicht klopt jullie werkelijkheid niet met wat kinderen onder elkaar zoal weten. Het kan zijn dat dat minder 'stoere' verhalen oplevert of iets dergelijks. Maar dat kun je alleen van de kinderen zelf horen.
Aan het tijdelijk uit huis zijn kun je wellicht iets meer mee doen, bijvoorbeeld dat je een soort planning maakt: wanneer wil je met je dochter gaan praten (als je dat al niet gedaan hebt); een weekend plannen waarin je samen met je dochter een stedentrip gaat maken om eens goed bij te praten over alle veranderingen die er komen voor een meisje van 14, plannen wanneer je dochter weer eens thuis komt en hoe lang ze dan thuis komt, wanneer ze weer een weekend thuis komt. Nadenken over wat zij kan doen om jullie deze schokkende ervaring te besparen. Hoe kan zij communiceren dat ze ergens moeite mee heeft of ergens over nadenkt of zich rot voelt op een zodanige wijze dat je er met elkaar over kunt praten. Daar ligt ook een taak voor haar.
Heb je zelf wel de tijd en de mogelijkheid om eens rustig met een goede vriendin, zus of ouder te praten over wat het allemaal voor jou betekent? Kun je die tijd maken, al is het maar een avond of een weekend, waarop je ex voor de kinderen zorgt. Even recupereren, even alles weer eens op een rijtje zetten, even je verdriet de loop laten en je sterke kanten weer opzoeken.
Veel sterkte in elk geval met de ervaren leegheid en verwarring, ik hoop dat je na een paar dagen de draad weer op kunt pakken en aan de slag kunt gaan met wat er gebeurd is.
Tsjor
Picobello
Het is niet handig van zo'n dokter om maar meteen met suggesties te werken. Heb je zo je best gedaan, weer niet goed. Ik denk dat Tsjor gelijk heeft. Je dochter kan mogelijk niet eens concreet aangeven waar bij haar de schoen wringt. Belangrijk lijkt mij bij haar aan te geven dat ze zeer gewenst is en dat haar beide ouders daar alles aan doen om dat te laten merken. Zelfs zo goed mogelijk thuis contact houden. Maak het niet te groot, houd het concreet. Laat je dochter weten dat je haar mist, dat je geschrokken bent, zijzelf mogelijk ook, van haar poging, maar dat je haar probeert te begrijpen, en zij zichzelf mogelijk ook, maar dat je hoopt dat dit een incident is. En als er wat is dat je er voor haar bent om dit samen met haar uit te puzzelen en te verbeteren. En vooral: er zijn, zie post Tsjor, meer kinderen die soms het onderspit delven in de worsteling in de pubertijd, ze is niet de enige. Pas als je ouder bent kun je mogelijk beter ervaren dat er ook altijd weer betere tijden komen, pubers leven meer in het moment en zijn impulsiever.
Kijk ook naar jezelf in de pubertijd, zijn er ervaringen die mogelijk raken aan die van haar? En kijk ook waar ze zelf behoefte aan heeft. Kan best zijn dat ze even gewoon niet wil praten, maar het laten zakken en zichzelf hernemen. En er komen altijd weer betere tijden. Ook voor jezelf.
Kan me voorstellen dat je je ook afvraagt waarom je dat niet hebt zien aankomen. Dat kan. Kinderen zijn net mensen, die houden zaken voor zichzelf, willen naar de buitenwereld zich mooier voordoen dan ze zijn, schamen zich. Hopelijk komt het wel goed met wat geduld en tijd. En soms is er meer aan de hand en dan laat je je verwijzen via de huisarts.
Och toch...
Ik heb niet veel toe te voegen maar och toch... Wat een verdrietige situatie, wat zul je geschrokken zijn... Heel veel sterkte, en heb vertrouwen!!
Dokter
Allereerst Picobello: wat een schrik en wat moet je nog steeds onthutst zijn hierdoor.
Maar die dokter? Ik vind het nogal kort door de bocht dat hij/zij nu al kan concluderen dat jullie het te goed geregeld hebben. Het kan een vakman/vrouw zijn maar het blijft een generalist op fysiek gebied en niet een specialist op psychologisch gebied. Het lijkt me dat die persoon voor zijn beurt spreekt.
Dan bekruipt me soms de gedachte of er soms andere dingen meespelen: bijvoorbeeld zelf een vechtscheiding achter de rug en eigen standpunt gaan projecteren op jullie situatie. Maar goed, dat is speculatie.
In ieder geval heel veel sterkte in deze zware tijd.
Raar
Ik vind het raar dat de dokter gelijk zo'n conclusie trekt. De enige die de reden weet is zij, dus daar zul je over moeten praten. Ik geloof nooit met zoiets dat er dan slechts 1 ding is, het zal altijd een combinatie van oorzaken zijn. Sterkte, dit is heel heftig. Maar goddank heeft ze het overleefd, een vriendinnetje (13) van dochter vorig jaar helaas niet, dus ik heb van gezien wat een impact zoiets heeft.
Geen vechtscheiding
maar gewoon via notaris goed en in overleg geregeld. Vandaag bij psychiater geweest.dochter heeft gekozen voor een ziekenhuis opname van een maand, maar is een wachtlijst dus intussen proberen we goede opvang te vinden en dat lijkt te gaan lukken.
ik zelf heb ook aardige klap met de scheiding, ondanks alles had ik toch altijd droombeeld, huisje,beestje,boompje en dat idee moet je dan loslaten.
gebruik zelf ad , en daar voel ik me goed bij.
maar heb ook wel eens een mindere dag.
Huisarts heeft wat moeite met me omdat ik niet in therapie wil,ik denk dat het niet nodig is, heb alles aardig in de hand. Maar volgens haar is de aktie van dochter grote deels mijn schuld en wil dat ik evt gedwongen wordt therapie te volgen.
ik vind dat moeilijk te begrijpen, de kinderen doen het over het algemeen goed op school, veel vriendjes, hebben dansles,duikles,scouting, zijn beleeft en levendig, hebben op school zelfs nog nooit een straf gehad.Omdat je dan hulp zoekt voor 1 kind, schijn je ineens geen goede ouder te zijn. Volgens mij is het juist als ik geen hulp zoek en er gebeurd iets met kind, dat je dan een steek heb laten vallen, maar dan nog? niet alles is altijd te voorkomen
heb het hier wel even lastig mee.ex staat volledig achter me.
Kan het nog erger?
dochter wilde graag naar haar peetmoeder, is daar nu ook. Vanaf vrijdag gaat ze bij haar vader wonen.Nu heeft haar peetmoeder bij mijn huisarts aangegeven dat ze zich zorgen maakt over dochter maar ook over mij. Nu wil de huisarts mij laten opnemen verplicht?? en mijn 2 andere kinderen ergens plaatsen.
Ik begrijp er weinig van, omdat ik ad slik en wel eens ziek op bed lig zou ik niet goed voor mijn kinderen kunnen zorgen?En omdat ik bepaalde keuzes maak die een ander niet begrijpt bv, ik had geen geld om de geiser te laten reparen maar heb ruim een maand zonder warm water gezeten ( hebben heerlijk gedouched bij ex) en gelukkig vaatwasser en waterkoker. maar dit gaf peetmoeder aan als onverantwoordelijk?? volgens mij is iets laten maken als je het geld er niet voor hebt nog erger, maar ja.
voel me onbegrepen, maar niet minder vastbesloten om door te vechten.
Je vechtlust
Lijk je wel nodig te hebben. Maar toch zou ik een verstandig gesprek aangaan met de huisarts. Heb je geen familie of vrienden die met je mee kunnen gaan? Of een goede buurvrouw? Kan eventueel je ex-man mee? Dit lijken me toch zaken die makkelijk boven je hoofd groeien. Leg de nadruk op rust in je gezin. Geen onrust door opname en het verplaatsen van de andere kinderen. Er is nu rust nodig en begrip voor elkaar. Geen drama. Het gewone leven is goed genoeg en je dochter wordt behandeld.
En inderdaad, ik zou me niet zomaar laten opnemen. Waarom gaat peetmoeder achter je rug om naar de huisarts? Het lijkt me uitstekend als je dochter eerst naar haar peetmoeder gaat en daarna naar haar vader. Gelukkig heeft ze een vader. Misschien wordt wel duidelijk waarom ze niet meer bij jou kan of wil zijn, maar misschien kan ze dat zelf ook nog niet aangeven. Pas op dat de huisarts de zaak niet verder laat escaleren. Houdt het klein. Laat je geen problemen aanpraten. Ik wens je veel sterkte.
Waarschuwing
Ik zou wel vast me wapenen tegen ongewenste bemoeizucht van de huisarts, en via de huisarts andere instanties. Lees je in, stichting KOG, en houdt je rug recht.
Je bent kwetsbaar voor ongewenste interventies helaas. Terwijl je juist steun zou kunnen gebruiken, een poging tot zelfdoding van je dochter is heftig voor iedereen. Maar er zijn altijd mensen die een schuldige willen aanwijzen of er een drama van maken. Kijk daarmee uit, ga er niet in mee, en benadruk dat je dochter al geholpen wordt en dat het goed met jou gaat, ook met je ex-man en met je kinderen. Rust, dat heb je nodig en steun, geen drama. Houd dat vol en laat je niet verleiden tot ontboezemingen waar je later spijt van krijgt.
Geiser
Ook hier ben ik het helemaal met je eens. Laat je niets aanpraten. Onze douchekraan is kapot en er komt alleen nog lauw water uit. Vanwege al het schoolgeld enzovoort heb ik even geen geld dus met een beetje pech moet het echt wachten tot de Kerst en de eindejaarsuitkering, zo'n kraan is niet goedkoop en een monteur want zelf kan ik het niet. Ik zou beslist hetzelfde doen als jij. Het is echt absurd om over zoiets te vallen.
Ik vind het heel naar voor je dat je nu zo in de verdediging bent terwijl je nog zo'n verdriet hebt om je dochter. Wat een narigheid die mensen je aan kunnen doen. Pas goed op jezelf en zoek vrienden en bekenden met wie je af en toe flink kunt lachen en relativeren want het klinkt allemaal veel te zwaar en dat helpt echt niet. Geloof jezelf, je hebt er een prima beeld bij en laat je niet gek maken.
Dank
voor iedereen die met me meedenkt. ik heb het gevoel dat ik hier/thuis met weinig mensen kan praten want blijkbaar kan alles 2 kanten op uitgelegd worden en mensen ( instanties) kunnen verhalen anders interpreteren. dat vind ik erg moeilijk te "verteren".
Mijn andere kids vragen de hele tijd naar hun grote zus en ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om hun te vertellen dat hun zus niet hier meer terug komt voorlopig. De middelste voelt zich zo schuldig, ondanks dat ik keer op keer vertel dat het echt niet aan haar ligt.
Wat als ze nu op school verteld dat ze verdriet heeft, krijg ik dan gelijk de schooldienst op mijn dak omdat dochter niet zo vrolijk is.
Ik weet ook wel dat dat niet gelijk zo is, maar ik vraag me af als mensen echt kwaad willen ze dit soort dingen ook niet aangrijpen om hun " idee/mening" te vormen.
dank jullie voor alle steun, kan het echt goed gebruiken.
Waarom?
Waarom gaan je kinderen niet tijdelijk wat meer bij hun vader wonen? Als ik het zo lees groeit alles je boven het hoofd, en ik snap wel dat peetmoeder en de huisarts actie willen ondernemen. Het is voor kinderen erg zwaar om een ouder hebben met een depressie, ook al laten ze dat niet aan jou merken. Als je kinderen doordeweeks bij hun vader zijn, en in het weekend af en toe bij jou, kunnen jullie het samen oplossen, zonder allerlei instanties.
Vic
Misschien mis ik iets? Picobello vraagt om steun, voelt zich alleen. Neemt al antidepressiva in. Ex komt regelmatig om samen voor de kinderen te zorgen, die het verder ook goed doen. Waaruit concludeer jij dan dat het Picobello boven haar hoofd groeit? Het gebrek aan steun van de huisarts gaat haar boven het hoofd groeien, het gebrek aan begrip van peetmoeder.
Als er net zo iets heftigs is gebeurd lijkt het me niet verstandig om alle vertrouwde routines overhoop te gooien. Ik snap het idee dat je iets moet DOEN, maar dat is een valkuil. De zaak moet eerst bezinken.
Ik snap dat je vermoedt dat de kinderen het ook niet makkelijk hebben, maar dat weet je helemaal niet! Het is al 2 jaar later, moeder slikt AD en is nog steeds in staat om de tent draaiende te houden al is ze soms wat moe en gaat liggen. Hoe gaat het helpen om de hele zaak overhoop te halen?
Dus nogmaals, waaruit concludeer jij nou dat Picobello een (onbehandelde) depressie heeft?
Aanleiding
Natuurlijk is een kind in een scheidingssituatie kwetsbaarder. Maar het heeft niet zo veel zin om daar maar naar te wijzen. Het kan bijgedragen hebben aan het drama van de dochter, maar hoeft niet.
Uit het GGD-rapport blijkt dat ze niet de enige is en er staat een advies om kind in contact te brengen met mensen die haar kunnen steunen. En dat heeft Picobello gedaan. Lijkt me niet handig om het groter te maken dan nodig.
http://www.gezond.amsterdam.nl/nieuwsoverzicht/rapport-''-gezond/
"Wees alert op emotionele problemen en gedachtes aan zelfdoding bij meisjes!
Wat blijkt? Emotionele problemen in de jeugd zijn vaak een voorbode van stoornissen bij (jong)volwassenen. Daarnaast verhogen ernstige emotionele problemen de kans op suïcide. Emotionele problemen komen vaker
voor bij meisjes: in Amsterdam en Diemen heeft bijna 12% van de meisjes in de 2de klas hier last van. Daarnaast heeft bijna een kwart van alle meisjes wel eens gedacht aan zelfdoding en 4% heeft wel eens een poging tot zelfdoding ondernomen. Deze percentages zijn respectievelijk 2 en 3 keer zo hoog als voor jongens.
Wat is ons advies aan u? Zorg dat meisjes met (een hoog risico op) emotionele problemen bij iemand terecht komen. Dit kan een docent op school zijn, maar ook professionals van de GGZ Amsterdam zijn laagdrempelig bereikbaar via de website ‘Mindmasters’. Daarnaast kan verwezen worden naar preventieprogramma’s met het doel depressieve klachten bij jongeren te verhelpen of verminderen en een depressie te voorkomen, zoals
‘Head-up’ of ‘VRIENDEN voor het Leven’."
Annej
Ik concludeer helemaal niet dat er sprake is van een onbehandelde depressie. In het eerste berichtje werd alleen gesproken over de scheiding en de problemen met de oudste dochter. Vervolgens komen in de andere berichtjes aanvullende 'punten van zorg'. Volgens mij gaan mensen (instanties) over het algemeen zorgvuldig om met gezinnen en de kinderen (ja, ik weet dat jij dat anders ervaren hebt). Hier is een moeder die roept dat het allemaal prima geregeld is en en passant meldt dat ze ad slikt, vaak op de bank ligt en weigert in therapie te gaan. Ik kan me voorstellen dat dat voor een huisarts risicosignalen zijn.
Therapie
Picobello gaat er nog steeds zelf over of ze in therapie wil. Het zou wat moois wezen. Gescheiden, ad voor depressieve klachten, en dan VERPLICHT in therapie? Het slechtste wat je in deze situatie kunt doen is bij iemand die zich al machteloos voelt vanwege het drama met dochter, haar nog machtelozer maken door haar haar keuzes te verwijten en de regie niet bij haar te laten. Dat vind ik geen terechte zorg, maar machtsmisbruik.
Annej
Hoe kom je daar nu bij? Ze hoeft helemaal niet verplicht in therapie, maar ik kan mij voorstellen dat zorgverleners (in dit geval de huisarts) kunnen denken dat ze het probleem bagatelliseert. Ik heb er verder geen verstand van, maar ik kan van een afstand die optelling ook maken.
Maar goed, onze discussie is weinig constructief en zal Picobello ook niet verder helpen.
Steun
Niet ingaan op de hulpvraag van de client zelf is een beruchte valkuil in de hulpverlening. Wat gun ik Picobello een huisarts die haar steunt en die de regie bij haarzelf laat, die het evenwicht wat nu verstoord is helpt balanceren. En die niet zelf ideetjes opwerpt en dan zorgelijk gaat doen als Picobello daar niet in mee gaat. STEUN heeft ze nodig. Maar die krijgt ze niet van de huisarts. Er zijn huisartsen die dat wel kunnen. Ik heb daarvan een paar voorbeelden in mijn omgeving. Ondanks zogenaamde zorgelijke signalen wisten ze dat het steunen van de moeder en haar serieus nemen en op haar hulpvraag ingaan een last van haar schouders haalt.
Hmmm
AnneJ: Je vult wel erg veel in. je kent Picobello toch niet? Op basis van wat ze schrijft kun jij niet weten hoe de situatie werkelijk is. Misschien is het allemaal wel heel goed bedoeld en goed gezien door huisarts en peetmoeder. Ik neem aan dat de peetmoeder iemand is die Picobello goed kent, aangezien zijn zelf toch ooit die persoon als peetmoeder heeft uitgezocht. En in plaats van alles als aanval of als negatief te zien, kan ze er wellicht ook iets mee doen. Zou het kunnen dat therapie helemaal niet zo'n slecht idee is? Wat is er eigenlijk tegen?
Tegen
Picobello gaat erover Jippox. In deze situatie moet het stof eerst zakken. Wij weten niet hoe de situatie is, maar ik weet wel dat Picobello er over gaat. En het zal allemaal goed bedoeld zijn maar het brengt nu juist Picobello uit haar evenwicht. Dingen kunnen dubbel uitgelegd worden, zaken zijn zorgelijk. Ik zou me al niet erg fijn voelen als ik Pico was. Het wordt al snel een tunnelvisie en wie kun je nog vertrouwen?
Therapie is makkelijker gezegd dan gedaan. Vind maar eens iemand waar een klik mee is en die goed is in zijn haar vak. Ik zou in zo'n situatie eerste helemaal niets doen. Therapie is ook bezig zijn met jezelf, tijd en ruimte voor jezelf, terwijl het eerste nu is, praktisch het huishouden draaiende houden, voor de kinderen zorgen en even aanzien hoe het verder gaat met dochter. Daar is geen ruimte voor zelfreflectie. Bovendien heeft Pico er geen behoefte aan. Zou ik ook niet hebben.
Dat klopt, Picobello gaat daarover. Tot het punt dat dingen echt niet meer gaan. Ze geeft aan dat ze er in haar omgeving niet goed over kan praten, de peetmoeder geeft aan dat ze zicht zorgen maakt... en -nogmaals- ik neem aan dat dat iemand is die dicht bij haar staat, aangezien je niet zomaar iemand tot peetmoeder kiest. Uit wat ze schrijft krijg ik de indruk dat Picobello het gevoel heeft dat 'iedereen tegen haar is'. Dat vind ik zorgelijk klinken. En ik denk dat een reactie zoals van AnneJ (met alle waarschuwingen enz.) dat gevoel alleen maar versterkt. Terwijl het helemaal geen slecht idee hoeft te zijn om met iemand te gaan praten! En als Picobello ruimte nodig heeft voor zichzelf, dan kan dat wellicht gerealiseerd worden door de kinderen meer bij de vader te laten zijn, zoals vic ook suggereert. Ook dat hoeft helemaal niet verkeerd te zijn!
Pillen en praten
Het motto is toch: 'pillen en praten', als de beste behandeling tegen een depressie? Alleen praten is ook goed, als dat genoeg helpt. Maar als de huisarts alleen antidepressiva zou voorschrijven en geen therapie zou voorstellen, dan zou deze pas echt fout bezig zijn. Veel huisartsen doen dat hoor, daar was een tijdje geleden nog onderzoek naar, dat dit een schandaal is, mensen jarenlang, levenslang zonder begeleiding en zonder therapie aan de ad. Ik zou daar echt voor oppassen.
Wel vind ik dat je die therapie zelf moet uitkiezen. Wel naar adviezen luisteren, maar zelf de keuze maken. Er zijn zoveel soorten therapie: gedragstherapie, cognitieve therapie, psychoanalytische therapie... en zorgen dat je een therapeut hebt die je o.k. vindt. Dat kan inderdaad even zoeken zijn.
Ook moet het slikken van antidepressiva begeleid worden door een psychiater (is niet hetzelfde als therapie volgen, dat hoeft niet dezelfde persoon te zijn). Via de huisarts antidepressiva slikken, zonder begeleiding van een psychiater, is foute boel.
Overigens vind ik die opmerking van de huisarts fout dat de scheiding 'te goed zou zijn verlopen'. Er zijn zoveel soorten manieren van samenleven! Als dat zonder nare dingen, eeuwige ruzies e.d., en met respect gebeurt, is het o.k. Het is ook maar net wat bij de ouders past. Ouders die in harmonie voor een kind zorgen, met of zonder relatie, lijkt mij uitstekend.
Het lijkt mij een goed idee als Picobello op zoek gaat naar een andere huisarts. (Of het naar tevredenheid uitpraat met de huisarts, dat kan natuurlijk ook.)
Huisarts
Inderdaad, vind ik de opstelling van de huisarts zorgelijk. Zo komt Picobello juist in de kou te staan. Hopelijk zijn er mensen om haar heen die ze in vertrouwen kan nemen. Ik had heel veel aan mijn ouders in de tijd dat mijn gezinssituatie 'zorgelijk' was. Je kunt zo goed mensen gebruiken die onvoorwaardelijk achter je staan en die je keuzes respecteren. Een goede huisarts kan verschil maken. Maar misschien kan het wel helpen als Picobello haar (of hem) dit gewoon uitlegt. Er geen drama van maken maar haar steunen.
Praten
Niet alles is geholpen met praten. "ik zelf heb ook aardige klap met de scheiding, ondanks alles had ik toch altijd droombeeld, huisje,beestje,boompje en dat idee moet je dan loslaten." Dat loslaten kunnen mensen ook zelf, geef ze wat ruimte en tijd, geholpen door een pilletje. Teveel wordt uitgegaan van praten als noodzaak. Loslaten is ook wat het is, laten gaan. Het gewone leven is goed genoeg. Het leid af van waar het hier werkelijk om gaat. De zorg voor de dochter van Picobello en hoe dat verder gaat. Niet nodig om dat te compliceren met geneuzel over wat er allemaal verder nog niet in orde zou kunnen zijn. Dat helpt niet.
Praten 2
Wat Tsjor voorstelt lijkt me zinniger. Met elkaar praten, met je ex-partner, met de kinderen. Tijd voor jezelf zoeken, je verdriet de loop laten, je sterke kanten opzoeken. Picobello geeft aan dat ze daar juist nog moed voor nodig heeft, om met de kinderen te praten over hun zus. Dat lijkt veel verstandiger. Waarom dat soort dingen maar uit handen geven? Als je het zelf al zo goed in beeld hebt?
Anti-depressiva en therapie: meer info
http://www.nrc.nl/nieuws/2012/06/07/antidepressiva-voortaan-alleen-nog-bij-ernstig-lijden/
http://www.elsevier.nl/web/Stijl/Medisch-A-Z/253597/Feiten-over-antidepressiva-boven-tafel.htm
http://nl.wikipedia.org/wiki/Antidepressivum
http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/ziekten/26355-depressie-pillen-of-praten.html
Wisse
Je hoeft mij niet te overtuigen Wisse, ik weet wat richtlijnen zijn.
Uit de Wikipedia:
"Als de depressie wordt veroorzaakt door een vervelende of ingrijpende gebeurtenis (een reactieve depressie), is het voor de behandeling van die depressie minstens zo belangrijk om die oorzaak aan te pakken waar mogelijk"
Picobello heeft een goede reden om ad te slikken. Maar ze werkt er zelf aan om de gevolgen te boven te komen. Dat heeft wat mij betreft de voorkeur boven het pratend diepgraven en van alles boven halen midden in zo'n heftige periode rondom haar dochter. Mocht ze nog behoefte hebben om rondom de rouwverwerking van haar scheiding of de situatie rondom haar dochter zaken te bespreken, dan kan dat. Het is echter geen wet van Meden en Perzen. Had ze een goede huisarts dan had die af en toe met haar kunnen schakelen. En inderdaad kan Picobello ook altijd nog gaan wandelen, chocola gaan eten, of zich sociaal gaan inspannen om meer mensen te ontmoeten. Dat kan ook allemaal zonder peut.
Dwang
" (huisarts) wil dat ik evt gedwongen wordt therapie te volgen."
Dat ligt niet aan mijn waarschuwing maar dit is een waarschuwing. En tegelijk maak ik me daar geweldig boos over. Waarom niet ouders geven waar ze om vragen? Picobello vraagt om steun, iemand die met haar meedenkt zonder haar te veroordelen of de regie van haar over te nemen. Maar dwingend opleggen wat jou zelf goeddunkt? Dat is gewoon machtsmisbruik, neem me niet kwalijk.
Maar annej
Je weet niet waarom (en hoe) de huisarts dat precies gezegd heeft. Je kent de situatie niet anders dan wat Picobello er hier over zegt. Om dan de stellen "dat is machtsmisbruik" , vind ik te ver gaan. Het kan zo zijn, natuurlijk, maar het hoeft niet. Misschien heeft die arts wel hartstikke gelijk dat er iets MOET gebeuren. Dat kunnen wij vanaf hier niet beoordelen.