Angsten om scheiding door te zetten
Hallo,
Ik loop al erg lang rond met de gedachten om te scheiden.
Al jaren ben ik niet gelukkig meer in mijn huwelijk maar vind het ongelooflijk moeilijk om de knoop door te hakken en vraag me af wanneer het "juiste" moment is want ergens wacht ik daar op..
Ik zal eerst even beschrijven in grote lijnen wat er speelt.
We waren 17 toen we een relatie kregen en intussen nu 18 jaar samen waarvan 10 getrouwd. Onze relatie begon al met een knipperlicht, het ging steeds uit door mijn twijfel en zijn jaloezie, toch kwamen we steeds weer samen en kochten een huis, trouwden en kregen een kindje.
Op zich een redelijk gelukkige tijd maar wel altijd geleefd naar zijn wensen. Als ik iets met vriendinnen ging doen was het altijd ruzie achteraf omdat hij zeer jaloers is en ik het gevoel heb dat hij mij geen plezier gunt. Dus vaak dacht ik ik blijf wel thuis om ruzie te voorkomen. Hij ging wel overal naartoe....
Ons seksleven was de eerste jaren ook gewoon goed, maar op den duur werd dat minder vaak en in zijn ogen veel te weinig want ik was niet normaal als ik maar 2 keer per week wilde dit is zover gegaan dat ik jarenlang intiem met hem ben geweest om geen ruzie te krijgen, hij werd echt boos, agressief, chagrijnig etc als ik niet wilde...
Op den duur kon ik niet meer omdat het zo tegen mijn principes was dat ik helemaal verstijfd ben en walgde van hem.. We zijn toen naar een seksuoloog gegaan (relatietherapie wilde hij niet want het probleem lag bij mij) daarna ging het even iets beter maar al snel weer bergaf.
Hij heeft een paar keer fysiek geweld tegen mij gebruikt zelfs waar zijn vrienden bij waren, zijn vrienden waren zo boos en hebben hem gedwongen om in therapie te gaan. Dat hebben we gedaan wat heel goed was, maar nu is hij eindelijk een beetje veranderd maar ik kan niet meer... Ik kan niet meer met hem intiem zijn, nog geen knuffel. Het is kapot! Zo gebroken vanbinnen, ik voel niks maar ook niks geen liefde meer voor hem... Al een jaar geleden is dit nu en zijn niet meer intiem geweest ik kan dat niet meer.... Ik loop al zolang rond met dat ik wil scheiden en dat weet hij ook.
Maar ik ben zo bang voor wat komen gaat, zijn verdriet, mijn zoontjes verdriet, waar kom ik terecht, financieel, ga ik eenzaam zijn, kan ik het alleen etc.... En hoe vreemd ook, krijg ik spijt...??
Zijn er meer mensen die die grote angst hebben of advies ofzo?
Wat vindt hij?
Jullie zijn nu al een jaar neit meer intiem en voor hem was dat belangrijk. Vindt hij dat de relatie nu wel nog goed genoeg is om door te gaan?
Heb je na de therapie voor jezelf meer ruimte gekregen om dingen te doen die je graag zou willen doen? Dus ben je bevrijd van zijn jaloezie? Heb je die ruimte ook genomen?
Ik zou daarmee beginnen, want als je er alleen voor komt te staan is het goed als je al enig idee hebt van wat je eigen leven zou kunnen zijn. Dt gaat om het opbouwen van je eigen zelfstandigheid, inkomen, sociale omgeving, eigen ontspanning etc.
Bedenk elke week 1 ding wat je graag zou willen doen, hoe klein ook. en doe dat.
Het kan zijn dat het jullie dichter bij elkaar brengt als jij je eigen leven meer kleur geeft. Het kan ook zijn dat het jullie uit elkaar drijft. Dan weet je dat je moet gaan.
Tsjor
Start ermee
Als je een scheiding nog niet kan doorzetten ga deze dan opstarten. Aan de post van Tsjor heb je veel. Zorg dat je weet wat je te wachten staat en denk hierover na. Een snelle volgende stap is het melden aan je man en wacht hier absoluut niet te lang mee want het kan hem toch nog overvallen en boos maken en dat kan veel ellende en vertraging geven.
Een andere stap is om te proberen om samen tot de conclusie te komen dat de relatie op is en dat scheiden de beste weg is, daarvoor moet je dus in gesprek. Vraag hem of hij het ook erg vindt dat jullie niet meer intiem zijn, vraag hem wat zullen we doen etc. Samen een scheiding inzetten en dus doorzetten is een stuk beter dan dat er een van de twee steeds stappen onderneemt en de ander daardoor de regie mist.
Heel cliché maar er is nooit een juist moment om te scheiden en realiseer je dat als je er mee bezig bent het leven ook gewoon doorraast en dat er ook dingen gebeuren die je er eigenlijk niet bij kan hebben, het is een beroerde tijd.
Ik heb een vriendin die in een soortgelijke situatie zat en bij haar was de opluchting nadat alles rond was groot en had ze spijt dat ze niet jaren eerder gescheiden was. Ikzelf heb dat niet zo ervaren, had mijn kinderen nog graag een aantal gezinsjaren gegund maar bij ons was er geen ruzie. Mijn man werd halsoverkop verliefd op een ander en wilde weg, ik had geen keuze.
Misschien niet van toepassing maar schrijf je iig in bij woningstichtingen en makelaars, wijzig je testament en zorg dat je voldoende werk hebt.
Zelfstandig worden
Ik zou ervoor zorgen dat je volledig zelfstandig wordt, financieel, sociaal, kijk wat je nodig hebt om alleen verder te gaan. Heb je werk (genoeg?), verstevig de banden met je vrienden en familie, zorg voor leuke activiteiten met je zoon, etc. Dit klinkt niet als een man om oud mee te worden, maar eerlijk gezegd ook niet als een man voor een prettig nahuwelijk. Dus zorg dat je alles voor elkaar hebt en neem de stap om alleen verder te gaan als je er klaar voor bent. Natuurlijk is het fijn als je samen tot een beslissing komt, maar als dat niet lukt kun je in elk geval je eigen plan trekken.
Bedankt voor de reacties
Allereerst bedankt voor jullie reacties!
In de therapie heeft hij wel geleerd qua seks betreft dat eerst de relatie weer goed moet zitten en dat dan de seks pas komt ook weet hij heel goed dat als hij nu aandringt ik zeker ga. Dus wat dat betreft begrijpt hij nu wel dat dat bij mij even bijzaak is en eerst de rest terug moet komen.
Hij wil absoluut niet scheiden, voor hem ben ik nog altijd zijn droomvrouw etc... Maar in mijn ogen behandel je je droomvrouw zo natuurlijk niet, maar dat terzijde.
Als ik een jaar geleden begon over scheiden werd hij woest, toch ben ik blijven praten en vooral eerlijk zijn over hoe ik me voel, dat ik het niet weet en ik niet meer van hem hou als partner etc en als we er nu over spreken is het vooral verdriet bij hem en angst en de woede niet echt meer dus hij leeft er wel een beetje naartoe ergens denk ik.
Maar ook als hij zoveel verdriet heeft dan dan voel ik totaal niks, zelfs weinig tot geen medelijden... Erg om dat te zeggen maar het is wel zo.
Na de therapie afgesproken dat hij me meer ging loslaten, nou ik ben wel geteld 1x met een vriendin gaan eten en daarna gaan stappen, ik kwam thuis (veel te laat oké dat is waar en mocht hij ook wat van zeggen) maar hij stond me op te wachten heeft me voor alles uitgemaakt, geroepen, gescholden zo hard dat ons zoontje wakker werd en alles heeft gehoord en gezien! En dat, dat ons zoontje dat gezien heeft heeft me weer zo ontzettend gekwetst dus weer een scheur erbij!
Ik ben daarna niet meer weggeweest uit angst en de corona kwam eraan dus kon ook niet weg natuurlijk.
Ook na de therapie afgesproken om samen op dansles te gaan want op elk feestje was het ruzie als ik danste en hij dat niet kon dus wilde hij op dansles, oké dat gedaan maar onze 1e (en laatse) dansles liep zo fout want hij dacht in 1 lesje wel te kunnen dansen, dat viel natuurlijk ontzettend tegen en met de 5 minuten werd hij bozer en chagrijniger ik voelde me zo voor schut staan en uiteindelijk zei hij wat iedereen hoorde nou wat 'n k#tzooi hier zien jullie ons niet meer terug...
Nou daar sta je dan met je goede wil.... Weer een tegenslag..
Dus al bij al therapie heeft iets maar niet veel gedaan...
Ik denk gewoon dat hij nooit zal veranderen en weet niet of ik de kracht nog heb om ervoor te vechten ik vecht al zolang en eigenlijk vecht ik puur om mijn zoontje zijn gezinnetje te geven waar hij recht op heeft...
En financieel gezien, heb wel een spaarcent en veel overwaarde van het huis straks dus op zich komt dat wel goed dat ik in elk geval de eerste jaren geen zorgen heb dus eigenlijk moet ik dat misschien niet als angst zien
Vrienden en familie
Mijn vriendinnen en familie zijn in grote lijnen op de hoogte van alles en ik heb wat dat betreft veel mensen waar ik op kan rekenen, ook al vinden ze het heel moeilijk allemaal voor ons alle 3 want ze kennen hem natuurlijk ook al 18 jaar.
Te laat
"veel te laat oké dat is waar en mocht hij ook wat van zeggen"
Nou nee hoor. Dat bepaal je als volwassene helemaal zelf.
Pluk
Hangt er, vind ik, een beetje vanaf. Als je aankondigt dat je wel tegen elven thuis zal zijn en het wordt toch twee uur, dan kan ik me in principe voorstellen dat iemand zich ongerust gaat maken.
En wat ik vermoed dat hier gebeurd is, is dat man een eindtijd heeft gevraagd en Liz die heeft gegeven, waarna man dacht dat hij daar een soort van recht op had. Liz had natuurlijk beter kunnen zeggen dat ze wel zou zien hoe laat het zou worden, maar ja... en natuurlijk moet man dan niet gaan razen en tieren.
Maar goed Liz, het klinkt niet alsof manlief nou een enorme metamorfose heeft ondergaan, hij is nog steeds jaloers en opvliegend. Als zoiets gebeurt, heeft hij dan spijt, omdat hij het eigenlijk wel anders zou willen doen, of is het allemaal jouw schuld en doet hij niks verkeerd?
Liz, je hebt het over je zoontje, hoe oud is die? Als je kind bijvoorbeeld 16 was dan zou ik zeggen, wacht nog tot hij (bijna) 18 is, dan ben je van dat gezanik met ouderschapsplan en omgang af. Maar als je zoontje zegt neem ik aan dat het om een jong kind gaat. Als je dan toch al weet dat het niks meer wordt, kan je misschien maar beter de pleister er zo snel mogelijk aftrekken. Leuk wordt het toch niet.
Groeten,
Temet
Geen tijd gegeven
Ik had eigenlijk geen tijd gegeven en gezegd, geen idee hoelaat het gaat worden... Maar hij heeft zich natuurlijk hele avond en nacht dingen in zijn hoofd lopen te halen die volkomen onterecht zijn maarja dat zit er in bij hem..
Spijt is een groot woord, liefst schuift hij het op mij of wil het er niet meer over hebben.
Denk ook omdat hij weet dat het niet reëel was.
Ons zoontje is net 7 geworden dus erg jong nog maar oud genoeg om stiekem heel veel mee te krijgen.. Helaas.. Maak me ook echt zorgen over hoe hij ermee om zou gaan.. Maar denk dat dat voor alle ouders het aller moeilijkste is.
Tja lastig allemaal en zo vermoeiend want ook al probeer je van niet, je bent 24u per dag aan het denken en denken.
Maar dat zullen jullie wel herkennen 😉
En eigenlijk 1 van de dingen waar ik ook bang voor ben is, ga ik spijt krijgen? Maar het speelt natuurlijk erg mee dat we 18 jaar samen zijn, we waren 17 dus de helft van mijn leven ben ik al bij hem. En daardoor stel ik me vaak de vraag van, wie ben ik?! Ik ben eigenlijk heel sociaal, spontaan maar leef echt met de rem erop.
weet je
Je bent bang maar dat is vanuit de situatie waarin je nu zit. Heb je wel eens overwogen dat je je misschien heel veel beter kunt gaan voelen als je je energie niet meer in deze man hoeft te steken?
Spijt?
Ik denk eerlijk gezegd dat je je enorm opgelucht en vrij zult voelen als je niet meer met deze man samen woont. En scheiden is over het algemeen niet leuk voor kinderen, maar wonen in een gezin met zoveel spanningen is ook niet echt een goed voorbeeld.
Tja
Je weet het zelf al, je zegt dat je leeft met de rem erop. Nu zal het heus niet allemaal feest en hosanna zijn na de scheiding, maar je hoeft je niet de hele tijd af te vragen waar man nu weer boos om gaat worden. Dat geeft een hoop lucht, lijkt me.
Ik zou wel proberen het zo te regelen dat de kans op veel gez**k rond omgang zo klein mogelijk wordt. Je zit namelijk ook na de scheiding nog een tijd aan je ex vast vanwege je zoon.
Misschien die relatietherapeut van eerder eens bellen en vragen of je daar een keer heen kan om te praten en voor tips. In je eentje dan.
Groeten,
Temet
Rust en vrijheid
Ja ik denk zelf ook wel dat als ik de stap ga nemen en alles een beetje achter de rug is ik inderdaad rust en het gevoel van vrijheid zal ervaren.
Ik zat zelf ook al te denken om terug naar de therapeut te gaan of misschien wel samen, misschien geven hun aan hem ook goede adviezen om het samen tot een goed eind te brengen, tenslotte zal hij dat van hun beter aannemen dan van mij. En ook tips kunnen geven over hoe het beste tegen ons zoontje vertellen etc.
En hoe gaan jullie om met het verdriet wat mijn partner zeker gaat hebben, hij gaat absoluut veel huilen etc waar mijn zoontje bij is.. Ik zeg nu al vaak over bepaalde dingen ssstt niet waar hij bij is en die emoties gaat hij vast niet onder controle hebben..
En HET moment, tja wanneer is dat?
Ik ga in elk geval beginnen om morgen de therapeut te bellen!
Bedankt weer!!
communicatie
'Als ik een jaar geleden begon over scheiden werd hij woest, toch ben ik blijven praten en vooral eerlijk zijn over hoe ik me voel, dat ik het niet weet en ik niet meer van hem hou als partner etc en als we er nu over spreken is het vooral verdriet bij hem en angst en de woede niet echt meer dus hij leeft er wel een beetje naartoe ergens denk ik.'
Ik kan me zo voorstellen dat communicatie over 'hoe ik me voel' en 'dat ik het niet weet' en 'dat ik niet meer van hem hou als partner' een beetje vaag blijft als het gaat om de vraag wat je nu van hem wil.
Probeer de communicatie korter en helderder te maken. Bijvoorbeeld: 'ik heb en neem de vrijheid om met vriendinnen uit te gaan en als je daar niet tegen kunt is dat jouw probleem'; of 'jouw jaloezie maakt onze relatie kapot, je kunt daar iets aan doen of ik vertrek op een dag.' Onthoud een paar van die korte, duidelijke zinnetjes, waarmee je duidelijk maakt wat het probleem is voor jou, en die herhalen als het aan de orde is.
Geen seks hebben totdat de relatie in orde is is een heel indirecte manier van communiceren. Praten over gevoelens, over niet weten, over niet houden van als partner ook. Ik denk dat je duidelijker, eenduidiger en helderder moet zijn.
Ondertussen is de kans groot dat je relatie het niet gaat redden. Dat kan je vervullen met boosheid, maar het kan ook zijn dat in die boosheid verdriet schuilt, jammer dat het niet gelukt is. Boosheid richt zich op de ander: die had ervoor moeten zorgen dat jullie gelukkig waren. Verdriet richt zich meer op 'het gebeuren' waar je zelf bij bent geweest, wat rekening houdt met de gevolgen voor iedereen.
Op een dag weet je dat het genoeg is geweest. Dan moeten er knopen worden doorgehakt. Je kunt je daarop voorbereiden door te bedenken wat je op zo'n moment wel of niet wil gaan doen. Bijvoorbeeld: hoe zeg je dat duidelijk; wat zijn de volgende stappen; wat is de eerste stap waarin je hem mee gaat nemen (bijvoorbeeld rond huisvesting, procedure, tijdelijke oplossing etc.). Voor de allerergste situatie moet je zorgen dat je een vluchtroute klaar hebt: waar ga je naartoe, wat neem je mee, wie waarschuw je?
Tsjor
Begin nu met je eigen leven
Ik voeg me bij de meeste reacties. Ben zelf na 30 jaar gescheiden en in de relatie veel te veel gericht geweest op ex; nu kan ik geen aandacht voor mij/ons vragen want hij heeft stress/ziek/blessure/etc. Begin nu al met je eigen leven, maar wel zonder oordeel over je man. Dus niet nu ga ik eindelijk voor mezelf kiezen, maar, ik heb behoefte aan.. dus dat is waar ik nu aan toegeeft. En als jij dat niet wil/fijn vindt vind ik dat vervelend voor jou, maar ik het gebeurt wel. Zoiets. Ik heb er heel erg spijt van dat ik dat niet tijdens mijn huwelijk zo heb kunnen aanpakken.
Ik had ook twijfels of ik wel wilde scheiden of niet blabla. Mij valt het alleen zijn heel erg tegen - onze kinderen waren de deur al uit. En je blijft, doordat je kinderen hebt, altijd aan elkaar verbonden. Als je stevig(er) in je schoenen staat voordat je gaat scheiden heb je daar denk ik wel voorbij bij.
Nog een vraag. Voel je echt niks meer voor hem? Kan je je nog voorstellen wat leuk was aan hem in het begin? Als dat je niks meer doet, of niet voor te stellen is, lijkt het me een uitgemaakte zaak.
(mijn relatie was overigens wel een ander soort, geen jaloezie of geweld, maar een man die niet wilde praten of knuffelen en denk ik opgelucht was toen ik de handdoek in de ring gooide omdat ie waarschijnlijk gewoon een ander soort vrouw wilde, het bekende 10 jaar jongere en hoger opgeleide exemplaar)
Even laten bezinken
Goedemorgen, ik heb de reacties even laten bezinken en erover nagedacht.
Maar idd ik ben wel te onduidelijk misschien in de gesprekken met mijn man, ik laat dingen misschien teveel in het midden waardoor het voor hem niet duidelijk genoeg is, dus goede tip!
Maar ik voel gewoon aan alles dat ik op het einde zit om vol te houden, niet meer kan en misschien ook niet meer wil vechten, ik denk dat de dingen die we mee hebben gemaakt samen teveel schade aangericht hebben en dat sommige wonden niet meer helen en dat vooral omdat er steeds weer verse wondjes bij komen..
Alleen zo moeilijk om defenitief de keuze te maken, zoveel verdriet bij hem, bij mijn zoontje!! En vooral echt de angst voor mijn zoontje, dadelijk kan hij er echt niet mee omgaan, maak ik het hem zo moeilijk! hoe met de omgangsregeling etc tja dat breekt echt mijn hart!! Hij gaat nu al niet slapen als ik niet thuis ben, natuurlijk ook omdat ik er altijd ben... Maar hoe kan ik het hem aandoen om mij dagen niet te zien, dat is iets waar ik echt wakker van lig!!
Elledoris
Wat heftig om te horen, niet makkelijk!!
Maar nee, hou echt niet meer van hem... Hoe erg ook om te zeggen..
Voorbereiden
'Maar hoe kan ik het hem aandoen om mij dagen niet te zien, dat is iets waar ik echt wakker van lig!!' Dat gevoel geef je ook door aan je kind. Probeer ook die knop om te zetten: je kind kan dingen alleen en dingen met vader. Straal dat uit. Of organiseer het, beloon het, waardeer het.
Het kan zijn dat je in je relatie zoveel geïnvesteerd hebt, meegemaakt hebt, geleerd hebt, dat er een moment komt waarop dat alles ook voorbij is en dat je met alles wat je geïnvesteerd en geleerd hebt niet meer uit de voeten kunt binnen die relatie. Je bent dan elkaar als het ware ontgroeid. Pijnlijk, zeker. Maar het maakt de relatie niet waardeloos, terwijl het ook verstandig kan zijn om er niet meer mee door te gaan. Het moment waarop je beiden beseft dat het zover is, dat is het beste moment om uit elkaar te gaan.
Tsjor
stoppen
Als je leeft met de rem er op, dan moet je stoppen. Je loopt nu waarschijnlijk vaak op je tenen om het de ander naar de zin te maken. Dat kost je bakken met energie.
Je kunt zoals tsjor zegt wachten tot het moment daar is dat je allebei beseft dat uit elkaar gaan beter is, maar dat zou in jouw situatie wel eens heel lang kunnen duren.
Therapeut
Klopt ik weet dat mijn man en zoontje samen ook prima dingen kunnen, en ook doen hoor. Op dat gebied maak ik me ook niet zoveel zorgen, maar het is misschien ook vooral mijn pijn om hem dan niet altijd bij me te kunnen hebben maar dat zal elke moeder zo ervaren denk ik.
Inderdaad ik loop thuis altijd op mijn tenen om ruzie te voorkomen en 't "leuk" te houden en dat hou ik zeker niet vol.
En wachten tot hij akkoord gaat... Denk niet dat dat gaat gebeuren.
Maar vanavond gaan we terug naarr de therapeut waar we al vaak geweest zijn, misschien geeft dat wat lucht of verheldering...
Hoop verloren
'En wachten tot hij akkoord gaat... Denk niet dat dat gaat gebeuren.' Een vriendin van me was ruim een jaar geleden in zo'n twijfelsituatie, zeker wetend dat man het niet zou accepteren etc.,. Maar ondertussen gaat leven verder, komt ook de ander tot inzichten en uiteindelijk startte de scheiding op zijn initiatief en in zeer goed overleg, om vervolgens zonder enig probleem afgerond te worden. Dat scheelt zo ontzettend veel.
In jouw situatie zou ik vooral ook alvast mijn eigen leven oppakken en toewerken naar de toekomst die jij wil.
'het is misschien ook vooral mijn pijn om hem dan niet altijd bij me te kunnen hebben maar dat zal elke moeder zo ervaren denk ik.' En de meeste vaders, dat is juist het probleem. Het is pijn en geluk delen.
Tsjor
Beste scenario
Ja dat zou natuurlijk de beste scenario zijn om beide in te zien dat het beter is, en wie weet komt dat bij ons ook...
En natuurlijk daar heb je volkomen gelijk in dat dat voor de papa hetzelfde is! En goed verwoord, pijn en gelulk delen... Hoe moeilijk ook maar kind staat altijd op nummer 1!
Liz
Heeft de afspraak bij de therapeut nog iets opgeleverd?
Groeten,
Temet
Therapie
Hey
Ons verhaal weer gedaan van de afgelopen maanden wat er weer allemaal voorgevallen is etc.
Ik heb eerlijk kunnen zeggen dat ik niet meer kan, niet meer van hem hou, dat er echt teveel kapot is vanbinnen.
En dat ik echt denk te willen scheiden.
Ze zijn tot de conclusie gekomen (na vele gesprekken voorafgaand) dat mijn man een sociale en emotionele achterstand heeft door zijn kindertijd.
En vroegen hem of hij hiervoor in therapie wil, na lang wikken en wegen heeft hij toegestemd. Dus de therapeut vroeg of ik de scheiding nog "uit kon stellen"
Ik heb gezegd dat hoe het NU gaat ik het niet meer volhoud.. Dus we zullen zien, eerst eens zien of hij er echt aan gaat werken want heeft hij al zovaak beloofd.
mmm
Als ze echt hebben gevraagd of je de scheiding uit kon stellen vind ik dat slecht en verhullend taalgebruik. Uitstellen betekent: niet nu, maar later.
Ik neem aan dat die therapeut bedoelde of je van de scheiding af wilt zien als er genoeg verandert. Maar als dat de bedoeling is, dan is het wel handig als dat ook volkomen duidelijk is voor alle betrokkenen (man, vrouw, therapeut) dat dat de vraag is. En dan helpt het wel als de juiste woorden worden gebruikt.
Als de vraag is: wil je de scheiding uitstellen zodat je man tijd krijgt om aan het idee te wennen, dan is dat een wezenlijk andere vraag. Maar ik krijg uit wat jij zegt niet de indruk dat dat is wat is besproken.
Nou ja, als iedereen op dezelfde lijn zit - hij gaat in therapie, iedereen hoopt dat de situatie verbetert, en jij wilt je besluit tot scheiding heroverwegen als er inderdaad dingen veranderen - dan is het prima verder. Maar ik hoop dat iedereen inderdaad hetzelfde bedoelt, anders is het een recept voor misverstanden en frustratie.
Succes gewenst allebei.
Groeten,
Temet
vlucht in het duister
Ik ben het met Temet eens. De bal ligt nu helemaal bij je man, hij moet van alles, vooral veranderen. en het probleem zou liggen in de kindertijd. De vlucht naar het duister, noem ik dat. Datgene waarover je bijna niets weet, behalve dan dat de hulpverleners er van alles over weten. En dan doen alsof ze daar iets mee kunnen, maar dat zal in de praktijk nogal eens tegen blijken te vallen, alleen ligt dat nooit aan de therapie, maar aan de patiënt / cliënt.
Je hebt het nu afspraken gemaakt, dus je kunt je daar maar beter aan houden.
Het kan zijn dat je tot de conclusie moet komen, dat zijn leerproces heel goed is geweest, dat je blij bent dat je zoveel van hem hebt mogen meemaken, maar dat het niet meer past binnen jullie relatie en dat je allebei dus toe bent aan een nieuwe start. Hij met zijn nieuw verworven inzichten, jij idem.
Tsjor
Kans
Ja ze zei het zo echt... Ze zei ook tegen mijn man, weet wel dat je de therapie voor jezelf en je zoontje moet doen want het ik kan natuurlijk een mogelijke scheiding niet voorkomen.
Ze bedoelde denk ik meer, geef hem de kans te laten zien dat hij misschien kan veranderen?
Maar ik heb hem al zovaak een laatste kans gegeven.
Ben ook bang al zou hij helemaal veranderen het misschien nog niet goed zou zijn omdat de schade bij mij zo groot is...
En ook vind ik het lastig dat er steeds gezegd word, hij bedoelde het niet zo en kan er eigenlijk niks aan doen dat hij die dingen gedaan heeft het komt door zijn verleden... Ook al weet ik dat dat zo is, ik kan me dan zo kwaad maken want IK ben degene die met de schade moet leven en steeds maar alles moet plaatsen want hij is het slachtoffer vanuit zijn jeugd! En ik?? Heb soms een beetje het gevoel dat ik dan vergeten word..
Begrip
Liz, je schrijft:
maar ik kan niet meer... Ik kan niet meer met hem intiem zijn, nog geen knuffel. Het is kapot! Zo gebroken vanbinnen, ik voel niks maar ook niks geen liefde meer voor hem...
en
En ook vind ik het lastig dat er steeds gezegd word, hij bedoelde het niet zo en kan er eigenlijk niks aan doen dat hij die dingen gedaan heeft het komt door zijn verleden... Ook al weet ik dat dat zo is, ik kan me dan zo kwaad maken want IK ben degene die met de schade moet leven ..
Ik heb veel begrip voor hoe je je voelt, ook vanuit mijn eigen ervaring. Niet precies hetzelfde, maar wel vergelijkbare dingen en gevoelens.
Vooral dat "het is kapot". Dat gevoel heb ik ook regelmatig.
Mijn man is niet fysiek gewelddadig geweest, maar heeft wel heel lang heel naar gedrag vertoond. Is nu wat beter, maar nog steeds niet zoals ik zou willen en door het lange lijden, heb ik veel moeite met elk gedrag dat ik vervelend vind. Ik heb er te lang en te veel last van gehad. Kan het nu niet goed meer hebben. Heb geen zin meer in al die negativiteit. Ik ben nog bij mijn man, maar ik weet ook niet of we het gaan redden.
Mijn grote vragen zijn:
Is dit leven voor mij te doen?
Wil ik zo de rest van mijn leven leven?
Wil ik zo vaak met negativiteit te maken hebben?
Jij zult voor jezelf moeten afvragen of dit leven voor jou nog langer vol te houden is.
Hoeveel tijd en energie heb je nog om te zien of het beter wordt?
Denk je echt dat het zoveel beter wordt bij hem en met hem, dat je een fijn leven met hem zult hebben?
Zo nee, wil je straks op je sterfbed terugkijken van: was dit nou mijn leven?
Ik denk dat het belangrijk is dat je gaat bedenken hoe jij je leven wilt inrichten. Wat vind jij leuk, belangrijker, waar krijg jij energie van?
En kijk of je die dingen kunt doen. En als je het fijner vindt zonder hem, dan doe je het zonder hem.
Ga meer je eigen leven leven.
En als hij daar moeite mee heeft, dan heeft hij pech.
Zorg dat jij positieve ervaringen hebt, die jou energie en geluk geven, zorg voor je sociale netwerk en kijk of en hoe hij verandert en hoe je je dan voelt.
En zorg dat je voor jezelf kunt zorgen (ook financieel, heb je een baan? Zo nee, ga die zoeken, zorg dat je financieel voor jezelf kunt zorgen), als je bij hem weg gaat.
Je bent niemand iets verplicht als jij ongelukkig bent met je man.
Zelfs je kind niet.
Die wil niet een moeder die ongelukkig bij haar man blijft.
Het is belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt.
Dat is nog belangrijker dan dat je voor je kind en man zorgt.
Ook om een goed voorbeeld aan je kind te geven: je bent geen moeder Theresa en je hoeft niet jezelf op te offeren voor anderen als je er zelf doodongelukkig onder bent.
En ik denk dat je flink opgelucht zult zijn. Negatieve gevoelens kosten veel energie. Is mijn ervaring ook.
Energie krijgen
Hoi Karina,
Bedankt voor je fijn en duidelijk bericht.
Wat vervelend om te lezen dat jij ook in een soortgelijke situatie zit!
Hebben jullie ook kinderen, en ook al lang samen? En je man weet ook hoe je erin staat?
Ik ga inderdaad beginnen met dingen doen waar ik energie van krijg en ikzelf echt graag wil!! Soms is zoiets simpels al moeilijk om te bedenken wie ben ik en wat wil ik omdat je al zolang in de situatie zit, maar ik ga daar per direct aan werken.
En wat jij zegt altijd in het negetieve leven terwijl je zelf altijd positief bent is ontzettend zwaar.
En ergens weet ik ook dat ik niemand iets verplicht ben en zelf gelukkig zijn dat dat op nummer 1 komt maar ik denk dat dat misschien ook wel een proces is waar ik door moet om het ook echt zo te voelen.
Ik heb leuk werk alleen is dat maar 20u per week wat helaas bij mijn huidige baan niet meer uren kunnen worden.
Maar misschien blijf ik dat voorlopig ook liever doen om zo niet al mijn energie nu en straks in een baan te steken maar de overige tijd kan spenderen aan mezelf te ontdekken en er voor mijn zoontje te kunnen zijn de eerste periode. Ik heb dan misschien maar het minimum maar zou altijd nog terug kunnen vallen op mijn spaargeld etc. En als dan alles op zijn plaats is gevallen op zoek gaan naar een fulltime baan, of ik elk geval meer uren.
Dit laatste natuurlijk als het tot een scheiding zou komen.
Liz
"En ook vind ik het lastig dat er steeds gezegd word, hij bedoelde het niet zo en kan er eigenlijk niks aan doen dat hij die dingen gedaan heeft het komt door zijn verleden... Ook al weet ik dat dat zo is, ik kan me dan zo kwaad maken want IK ben degene die met de schade moet leven en steeds maar alles moet plaatsen want hij is het slachtoffer vanuit zijn jeugd! "
Maar Liz, als mensen zeggen dat hij er niets aan doen kan betekent dat toch niet meteen dat ze zeggen dat jij het dus maar moet slikken? Het kan ook alleen maar betekenen dat ze vinden dat jij hem niet zou moeten verwijten dat hij doet zoals hij doet - want hij kan er immers niets aan doen.
Maar er is een verschil tussen accepteren wat iemand doet, en iets weliswaar niet accepteren maar er ook geen verwijten over maken.
Groeten,
Temet
Interpretatie
'Ze zei ook tegen mijn man, weet wel dat je de therapie voor jezelf en je zoontje moet doen want het ik kan natuurlijk een mogelijke scheiding niet voorkomen.'
Jij interpreteert dat als: 'Ze bedoelde denk ik meer, geef hem de kans te laten zien dat hij misschien kan veranderen?' Zo lees ik het niet. Ik lees het als: doe het voor jezelf en denk niet dat je je relatie daarmee redt. Als advies aan je man. Dat lijkt mij dan weer een verstandige opmerking.
Tsjor
Temet
Mooi dat je dat onderscheid maakt. Ik probeer dat zelf (zoiets speelt namelijk ook wel bij mij en m’n nu ex) vaak maar niet goed uitgelegd aan mensen.