Ben ik zo moeilijk?

Nogmaals zwemles 2

Blijkbaar is het probleem niet eens zozeer dat vader niet wil, maar dat vriendin de auto niet wil uitlenen.

Tsjor

Kostwinnaar en zwijggeld

Marije, ik begrijp dat je ex een eigen bedrijf heeft gehad en daarmee failliet is gegaan. Dan kan grote financiële gevolgen hebben. Ik begrijp ook dat jij een tijd kostwinnaar was. Wie zorgde toen voor je dochtertje? En als je tijdens de scheiding kostwinnaar was, is er dan niet gesproken over partneralimentatie die jij aan hem zou moeten betalen? Of over schulden die verdeeld zouden moeten worden?

Verder schrijf je: 'Ik heb het alleen de afgelopen maanden gekregen als zwijggeld ( ik weet dat hij en met wie hij vreemd is geweest). Heb het geld direct overgezet op de spaarrekening van dochter.' Ook hier blijkt dat jullie toch wel met elkaar communiceren. Je hebt hem in elk geval verteld wat je weet over zijn vreemd gaan en blijkbaar ben je in staat om hem te chanteren, zodat de spaarrekening van je dochter nu gevuld wordt (blijkbaar heb je het geld niet nodig dus).

Ik zie wel degelijk communicatie plaats vinden tussen jouw ex en jou. Alleen de wijze waarop.....

Verder ben ik het helemaal eens met quinoa.

Ik vermoed dat deze reactie mij ook weer een hoop sarcasme en verwijten oplevert, maar ik heb al eerder aangegeven dat ik aanneem dat je hier niet alleen maar een berichtje neerzet om 'ach en wee' en 'wat zielig en ''moedig van jou als moeder (liefst met hoofdletters)' te horen.

Tsjor

Ander geluid

Ik zit met stijgende verbzaing dit draadje te lezen. Als de gedragingen van vader werkelijk zijn zoals Marije beschrijft, weet ik niet of ik mijn kind nog gewoon zou laten gaan. Vader ligt stomdronken in een hopek terwijl kind in dezelfde kamer doolt. Kind wordt in een onbekend huis alleen in een onbekende kamer ondergebracht terwijl vader zich in een andere kamer vermaakt met een dame en kind wordt verboden naar vader toe te komen. Kidn wil niet naar vader, is bang. Het komt op mij over als een bijzonder onveilige situatie, waarbij het kind ook aangeeft het onaangenaam te vinden.

Natuurlijk moet je elkaars waarden en normen accepteren en kan je niet verwachten dat je ex partner dezelfde manier van leven hanteert als jijzelf. Maar het moet wel veilig blijven voor je kind!

Mijn kinderen zijn niet meer naar hun vader gegaan toen soortgelijke situaties plaatsvonden. Oudste wilde echt niet meer naar het huis van vader en nieuwe vriendin toe, tranen met tuiten, doodsbang... Dat was voor mij de grens, ik heb ze er nooit meer naartoe gebracht. Ik heb ex voorgesteld de kinderen dan maar bij ons thuis te komen opzoeken en na veel gedoe en gemits en gemaar gaat dat nu al ruim 2 jaar goed. Hij eet hier 1 avond in de week en ziet dan dus zijn kinderen.

Marije, ik wens je heel veel sterkte. Dit is zo lastig.... Overigens vind ik wel dat Tsjor veel zinnigs te melden heeft in deze, probeer het idd wel zakelijk te blijven bekijken. Maar de veiligheid en de wensen van het kind moeten wel goed in beeld blijven is mijn bescheiden mening.

Risama

Veiligheid

Risama, veiligheid wel. Wensen vind ik wat moeilijker. En ook veiligheid is een rekkelijk begrip. Sommige moeder beginnen al alarm te slaan als vader geen mutsje op zet.

Ik heb zelf altijd de insteek gehad dat problemen met vader zelf besproken moeten worden en daar opgelost moeten worden. En kinderen soms ook teruggestuurd, zelfs al was de situatie echt moeilijk. Inmiddels is de echtscheiding al lang geleden en kan ik met de kinderen erover praten. Wat heeft het hen gebracht?

- zij hebben de kans gekregen hun vader te leren kennen zoals vader zelf is, leuke en minder leuke kanten (net als moeder);
- zij hebben de tijd gekregen om zelf hun verhouding ten opzichte van vader te bepalen en dat is met grote golfbewegingen gegaan tot nu toe, maar voor al die golven was gelegenheid en er was nooit van mij uit enige veroordeling of iets dergelijks;
- zij hebben kontakt gehouden met vader, wat op zich heel opmerkelijk is gezien het verleden;
- op dit moment hebben zij ieder op een eigen wijze kontakt met hun vader en dat kontakt is goed te noemen.
- voor hen was het wel belangrijk dat ik altijd als een veilige haven op de achtergrond aanwezig was, maar ik was geen gemakkelijke haven waar ze lekker in de luwte konden gaan liggen, ik stuurde ze toch weer de volle zee op en dat waarderen ze in hoge mate. Zeker nu ze ook steeds meer andere situaties met elkaar gaan vergelijken, hoe andere ouders omgaan met hun scheiding en hoe dat voor de kinderen uit pakt. Ze weten dat hun situatie niet gelijk is aan andere sitauties en dat er soms zeer ernstige zaken aan de orde zijn geweest. Maar ze hebben mogen ervaren dat je daarmee om kunt gaan, dat je moeilijke dingen aan kunt pakken, dat je toch een bepaalde mate van respekt kunt houden en dat je toch kontakt kunt houden. En dat allemaal terwijl je toch heel authentiek ent rouw aan jezelf kunt blijven.

Afgezien van het gegeven dat ik mezelf mega-veel chagrijn en negatieve energie heb bespaard door als uitgangspunt te nemen dat we gescheiden zijn en dat ik alleen nog maar verantwoordelijk ben voor wat onder mij valt, afgezien daarvan denk ik dat ik de kinderen hiermee heel veel heb meegegeven. Meer dan wanneer ik ze bij hun vader had weggehouden, alhoewel daar soms wel degelijk aanleiding toe was, ernstiger dan wat Marije hier schrijft, ook ernstiger dan dat zoon niet meer naar huis van vader met nieuwe vriendin wil.
Kinderen moeten ook de kans krijgen om te leren en te veranderen en dat betekent dat ze niet vastgeprikt moeten worden op een relatief moment van ongerief.

Ik had mijn kind dus wel naar vader en nieuwe vriendin laten gaan, ook al is het samen eten in huis voor een kind erg prettig. Ik had het wel gedaan, omdat vader met nieuwe vriendin ook voordelen kan betekenen, kind soms moet wenen en kind ook moet leren dat de wereld zich niet om hem/haar heen vouwt. En mijn dochter heeft drama's gemaakt van het afscheid als ze een weekend naar vader ging, dus ik weet hoe erg dat snijdt door je ziel als je dat ziet. Alles in je zegt dat je dat moet stoppen, maar dat is korte termijn en meer voor jezelf dan voor het kind.

Tsjor

Vreemd

Tinus_p zegt altijd dat de rechter dit niet accepteert: 'Omdat ik afzag van de verdeling en ik op dat moment bewust minder ben gaan werken is er geen sprak geweest van partneralimentatie.'
Maar wellicht wel als je onder huwelijkse voorwaarden bent getrouwd? Of als vrouw hoofdkostwinner is?

Tsjor

Communicatie

En ook dit zul je wel anders bedoelen dan je het opschrijft: 'Ik heb \'s avonds ex meteen gebeld en uitleg geeist......'

Even terug naar je beginvraag: ben ik nou zo moeilijk? Nou, echt gemakkelijk ook niet.

Tsjor

Tsjor

"Tinus_p zegt altijd dat de rechter dit niet accepteert: \'Omdat ik afzag van de verdeling en ik op dat moment bewust minder ben gaan werken is er geen sprak geweest van partneralimentatie.\' "
Als er geen sprake is van een bijstandsuitkering (en verhaal door de sociale dienst) kunnen partners dit natuurlijk wel afspreken. Dan heeft de alimentatiegerechtigde hier, al dan niet bewust, van afgezien. Ik heb na mijn scheiding, 8 jaar geleden, ook geen partneralimentatie gekregen. De advocaat/mediator concludeerde al in het eerste gesprek dat we daar vanaf zouden zien omdat ik zelf genoeg verdiende. Wél een stuk minder dan ex, maar destijds wist ik nog niet dat je ook recht hebt op partneralimentatie als je zelf 'genoeg' verdient.

Tsjor

Tuurlijk is ook veiligheid een rekkelijk begrip, maar ik ben toch van mening dat de situaties die Marije beschrijft op zijn minst onveilige momenten bevat.

Ik vind het knap van jou dat je het zo neutraal hebt gehouden en je kinderen er steeds weer heen bracht. En goed om te lezen dat je nu jaren later kan zeggen dat deze houding het juiste effect heeft gehad in de huidige contactvormen tussen de kinderen en hun vader. Ik kon dat echter niet, alhoewel ik wel ten allen tijden contact tussen mijn kinderen en hun vader ben blijven stimuleren. Want dat ben ik weer geheel met je eens; streef er ten allen tijden naar contact tussen kind en vader te houden! Mijn oudste dochter raakte op 8 jarige leeftijd depressief en belandde bij een psychiater met de diagnose depressie en verstoorde ouder-kind relatie (die tussen haar en haar vader wel te verstaan) Ik ben erg geschrokken van de impact die het hele gebeuren op haar had, ze was van een levenslustig meisje veranderd in een angstig en bloedonzeker hoopje ellende met een enorm loyaliteitsconflict, want ze wilde haar vader ook niet "verraden" naar mij... Toen ik eenmaal de gebeurtenissen uit haar gekregen had en haar gegarandeerd heb dat ze daar nooit meer heen hoefde, maar haar vader gewoon kon blijven zien, ontspande ze voor het eerst in tijden. Het was een vreselijke tijd...

Gelukkig is mijn ex in de loop der tijd zelf ook in gaan zien dat hij de verantwoordelijkheid van het hebben van kinderen niet aankan. 2 jaar geleden hebben we zelfs gezamelijk om een gezagswijziging gevraagd. In aanvang op mijn verzoek, maar hij heeft het verzoek uiteindelijk mede-ondertekend. Sindsdien heb ik alleen het ouderlijk gezag, hij heeft zelfs voor de rechter verklaard te weten dat de kinderen beter af zijn, wanneer ik enkelvoudig gezag zou hebben. Wat hem betreft wordt het gedeeld gezag van mij en mijn nieuwe partner, vooral omdat hij tevens heeft aangegeven dat hij wil dat de kinderen bij mijn nieuwe partner blijven mocht mij iets overkomen. Dat is ergens ook wel erg triest, maar ik ben blij dat hij zijn eigen tekortkomingen inmiddels inziet.

Ze is nu 12 en begint idd zelf te zien dat hij niet erg betrouwbaar is en niet altijd eerlijk is en wel erg veel drinkt. Ik heb ook altijd geprobeerd me neutraal op te stellen, wil dat ze hun eigen beeld kunnen vormen en idd we zijn niet voor niets uit elkaar en leven een totaal verschillend leven, in principe betekent dat natuurlijk niet dat mijn keuzes beter zijn de de zijne. Duidelijk is wel dat hij regelmatig niet voor zijn kinderen kiest, maar dat hoef ik ze natuurlijk niet in te wrijven.

Nogmaals ik vind jouw zeer objectieve, zakelijke kijk verhelderend. Wel bediscussier ik het standpunt dat kinderen die woeste zee op gestuurd moeten worden. Natuurlijk is de zee niet altijd vlak en moeten ze ook met dat soort situaties om leren gaan, maar ik ben van mening dat kindertijd ook een stukje rust en veiilgheid moet behelsen. Er komt nog genoeg woeste zee op ze af in hun volwassen bestaan en kleine kinderen dienen hiertoe ook nog wat beschermd te worden door hun ouders. Het grappige is dat de vriendin van mijn ex me dit ook eens heeft gezegd en we werden het gewoon niet eens. Ik hoop gewoon dat ze terug kunnen kijken op een redelijk onbezorgde kindertijd, waarin geleidelijk aan de harde buitenwereld wordt binnengebracht. Maar wellicht is dat gewoon naief van mij...

Risama

Vic

Ik hoop dat Tinus_p zelf zijn standpunt nog toelicht, maar wat ik altijd van hem begrijp als reactie op de vrees van vrouwen dat hun man een plotselinge inkomensdaling heeft vlak voor de scheiding om de alimentatie zo laag mogelijk te houden is, dat de rechter daar niet intrapt. Het kan zijn dat het bij een huwelijk onder voorwaarden anders is, dat weet ik niet.

Tsjor

Op het randje

'Wel bediscussier ik het standpunt dat kinderen die woeste zee op gestuurd moeten worden. Natuurlijk is de zee niet altijd vlak en moeten ze ook met dat soort situaties om leren gaan, maar ik ben van mening dat kindertijd ook een stukje rust en veiligheid moet behelsen. Er komt nog genoeg woeste zee op ze af in hun volwassen bestaan en kleine kinderen dienen hiertoe ook nog wat beschermd te worden door hun ouders.'
Hoe wil je dan ooit voorbereid zijn op volwassenheid? Als je ervoor kiest alleen het beste, veiligste etc. voor je kinderen te organiseren, dan komt die woeste buitenwereld altijd te vroeg binnen. Echt altijd.
Maar er zijn natuurlijk grenzen. Ze mogen niet in een auto rijden voordat ze het rijbewijs hebben, bijvoorbeeld. Ook in de relatie met vader, leraren, andere kinderen zijn er ook wel grenzen waarbij ik mijn hart vast houdt. En soms was het op het randje, ik heb niet altijd rustig geslapen, ik ben niet altijd zeker geweest van mijn beslissingen. Het is gemakkelijker om achteraf terug te kijken dan er middenin te zitten.

Tsjor

Tsjor

"Maar er zijn natuurlijk grenzen. Ze mogen niet in een auto rijden voordat ze het rijbewijs hebben, bijvoorbeeld. Ook in de relatie met vader, leraren, andere kinderen zijn er ook wel grenzen waarbij ik mijn hart vast houdt. En soms was het op het randje, ik heb niet altijd rustig geslapen, ik ben niet altijd zeker geweest van mijn beslissingen. Het is gemakkelijker om achteraf terug te kijken dan er middenin te zitten."

Dat denk ik ook. En zelfs met de wetenschap dat het bij jou goed uitgepakt heeft, weet ik niet of ik ook dezelfde beslissingen zou nemen als ik in deze situatie zou zitten. Er zijn gewoon dingen die ik mijn kinderen niet zou willen aandoen. En wat Marije beschrijft komt daar toch redelijk dicht bij in de buurt.

En verder kan het wel zo zijn dat er moeders zijn die al over veiligheid beginnen te piepen op het moment dat er sprake is van iets futiels als het niet opdoen van een muts (geloof ik meteen hoor), maar dat wil dan nog niet zeggen dat je moeders die met een goed verhaal komen dan ook maar meteen het nadeel van de twijfel moet geven. En dat is toch wel een beetje wat hier gebeurt.

Nou

Even terugkomend op de eerste vraag van Marije, 'ben ik zo moeilijk' heb ik laten zien dat ze in elk geval tegenstrijdig is en ook niet erg gemakkelijk. En dat niet op voorhand. Ik kan me vergissen in Risama, maar ik durf blindelings te beweren dat Risama nooit haar ex heeft opgebeld om uitleg te eisen, als voorbeeld.
Het verhaal van Marije begint met een drama over op zaterdag zwemmen. In de praktijk blijkt het probleem te zijn dat dochter dan drie maanden later moet afzwemmen. En is het achterliggende probleem dat vader zelf geen auto heeft en vriendin de auto niet op zaterdagochtend daarvoor wil uitlenen, terwijl beiden wel (moesten?) verhuizen in die tijd en dus een stuk verder van het zwembad af zaten. Mwah.
De rest wordt er allemaal later bijgehaald, als Marije niet direct de gewenste bijval krijgt.

Tsjor

Klopt tsjor

Maar ik zou de rest voldoende ernstig vinden om stoppen van de omgangsregeling in zijn huidige vorm ernstig te overwegen.

Ik ga er ook vanuit dat niemand dat doet ivm een gemiste zwemles, maar dat zoiets zich opbouwt en dat dit de druppel is.

Dat is wat ik bedoel met het voordeel van de twijfel.

Overigens denk ik ook dat Marije niet de makkelijkste is. Maar dat hoeft natuurlijk nog niet te beteken dat ex helemaal goed bezig is.

Update

Heb vandaag afspraak gehad met advocaat..... Was zeer verhelderd. Omdat mijn eigen advocaat ziek in bed lag mocht ik een gesprek hebben met de advocaat waar ze de maatschap mee heeft.

Mijn eigen advocaat is verbonden met onze familie en heeft dus een emotionele band met mijn dochter.
andere advocaat kent ons alleen van hoi, doei en dag.

Heb het hele verhaal vertelt van begin tot het eind. Was erg lekker om het ff helemaal kwijt te kunnen.
Daarna hebben we de papieren van de scheiding door gekeken en hij heeft verteld wat ik beter wel en niet kan doen. Zo is het niet verstandig om ( in ons geval)een ouderschapsplan te eisen en omgang met dwangsom. Dit is niet in het belang van dochter ( voor gezien zijn alcoholprobleem).
Zwemles valt onder de primaire behoeften van een kind en haar welbehagen. Omdat ze bij mij haar hoofdverblijf heeft, ben ik de kaptein van het schip ( zo werd het verteld) Als hij niet met haar naar zwemles wil, mag ik haar dus gewoon thuis houden en pas na zwemles bij vader brengen. Als hem dat niet zint dan moet hij naar de rechter om het aan te kaarten. Helaas kregen op 1 na, alle mannen ongelijk in dit soort situatie's. Vrouwen stappen overigens veel sneller naar de rechter dan mannen. Mannen zien dus ook sneller van hun gezag / rechten af dan vrouwen. ( de manier om van je verantwoordelijkheid af te komen).
Het enige wat we via de rechter gaan regelen is de alimentatie. ( ik zei hij loopt maar naar de plomp met z'n centen, maar advocaat zegt het is zijn plicht dus doen. geld wordt dan net als nu op kindrekening gestort) Het komt er dus opneer, dat dochter alleen naar vader gaat als het mij en haar uitkomt. dit klinkt lekker egoistisch, maar is volgens kinderarts en kinderpsycholoog in haar belang. Ze moet eerst bepaalde dingen verwerken. We hopen met behulp van haar vader, maar als die niet reageert. Wordt bjz erbij gehaald en door hun een ( jemig weet ff niet meer hoe dat heet. maar dat hij zijn gezag opgeeft omdat hij niet in staat is om voor zijn dochter te zorgen) dit is gelukkig van latere zorg......
Voor diegene die echt goed advies hebben gegeven, bedankt hiervoor.............
en voor diegene die denken de wijsheid in pacht te hebben, en de boel verdraaien naar hun eigen... ben blij dat je even iets te doen hebt gehad..

groetjes Marije

Ik ga zeker nooit reageren op jouw vragen om advies

Wat een negatief gedoe Moppiemarije, om alleen de mensen te bedanken waarvan JIJ het advies goed genoeg vindt.
Wat een wijsheid in pacht heb jij zelf.
Ik word er misselijk van.......

Blij?

Marije, je hebt een doorbraak bereikt voor alle vrouwen die een hekel hebben aan de pappaweekenden: plan zwemles op zaterdag, ga naar de kerk op zondag, dwing pappa om hetzelfde te doen en als hij dat niet wil ben je in een klap van de omgangsregeling af. Geweldig, die advocaat.
Na de zwemles kun je hetzelfde doen met paardrijles en daarna met dansles. Tegen die tijd is ze zestien en weet niet eens meer wie haar vader is, behalve dan dat er altijd gedonder mee is.

Vader zal niet naar de rechter rennen om twee redenen:
- in februari/maart is de zwemles voorbij en sommige mensen (zoals ik) zullen niet in zo'n korte tijd alles overhoop gaan halen voor een paar zaterdagen;
- bovendien hebben de meeste vaders toch al het gevoel dat zij bij een echtscheiding aan het kortste eind trekken als een emotioneel bewogen moeder voor de rechter verschijnt.
Dus dat gaat hij waarschijnlijk niet doen. Dan heb je de regeling zoals Noeps die eerder al voorstelde en waarvan jij zelf zei: 'Heb dus het vorige weekend dochter pas zaterdag naar pappa gebracht met alle ellende van dien...' Proficiat.

Wat betreft de alimentatie, ik dacht dat hij die betaalde. En dat jij hem niet nodig hebt. Het is wel gerelateerd aan het inkomen. Verdient hij kapitalen die aan jouw neus voorbij gaan? Waarom heeft hij dan nog geen auto? Elke vent koopt een auto als hij ook maar een beetje geld heeft: eerst de auto, dan de vriendin en dan de kinderen, meestal zijn ze zo.

'et komt er dus opneer, dat dochter alleen naar vader gaat als het mij en haar uitkomt. dit klinkt lekker egoistisch, maar is volgens kinderarts en kinderpsycholoog in haar belang. Ze moet eerst bepaalde dingen verwerken.' Je had de omgangsregeling niet vast gelegd in een convenant of zoiets dergelijks, dus je kunt inderdaad doen wat je wil en als vader anders wil zal hij naar de rechter moeten stappen.

Je dochter zal inderdaad heel erg veel moeten verwerken in har leven.

Tsjor

Kotsen

Je gaat je gang maar lekker......
Jij kent mij niet en ik ken jou niet.

Je weet niet eens welk advies ik tenharte genomen heb van dit forum.

Blijf maar lekker in je bekrompen veilige wereldje en oordeel niet over andere als het je even niet aan staat.... Zielig hoor !!!!

Lul niet

Praat ff normaal of is dat echt te moeilijk ????
Eerst ieys goed lezen en dan pas onzin uitkramen.

Ik weet dat mijn dochter het uiteindelijk gaat redden en dat heeft niets met mij te maken.. Wel met het feit dat ik te lang en te slap ben geweest om niet eerder in te grijpen... dat is het enige verwijt wat ik me zelf kan geven. dat heb ik nu doorbroken. met behulp van derden.

En wat een jaloezie, omdat ik een goed inkomen heb !!!! Nee ik ben niet afhankelijk van zijn geld, gelukkig ook nooit geweest. Maar als mijn dochter later een leuk bedrag op de bank heeft staan vind ik dat prima....

Ik voel en hoor een hoop wrok bij bepaalde mensen, ik ga nu eindelijk doen waarvoor ik al een paar jaar therapie heb: de touwtjes in eigenhand nemen en zorgen dat mijn dochter niet meer op van de zenuwen naar haar vader hoeft. De deur staat altijd voor hem open maar het moet nu maar eens van hem uitkomen...........

Tsjor

Ik heb bewondering voor je geduld en je kennis.

Marije

Wat een grofgebekte taal van jou, over je de vader van je kind maar vooral hier naar mensen die zo de moeite nemen om jou te helpen.

Marije

Ik raad je aan om je woordkeus aan te passen en je toon wat te matigen, zeker als je inderdaad van plan bent om je zin door te drijven. Op dit moment voldoe je helemaal aan het beeld van de wraakzuchtige ex die koste wat kost haar gelijk wil halen over de rug van het kind.

Hè? ik snap er niets van!

Waarom al die vijandige reacties t.o.v. Marije? Wat heeft ze jullie aangedaan? Is het dat ze een keer uit haar slof schiet? Nou, geen wonder hoor met dergelijke reacties op haar postings.

Als jullie goed hebben gelezen heb je kunnen lezen dat haar ex hun dochter geen veilige thuishaven kan bieden en zéker niet mee wil werken aan normale opvoedkundige zaken. (Zwemles) Jullie geven daar Marije de schuld van (ik proef uit jullie woorden dat jullie haar een "bitch" vinden. Maar Marije haar ex is VOLWASSEN en heeft ZELF ook gekozen voor dit kind. Nu het puntje bij paaltje komt wil hij onder die verantwoordelijkheden uitkomen.

Gr. Poezie.

Juist

idd hij wil er onderuit komen, en dat is ZIJN verantwoordelijkheid en keuze. Het probleem is dat gescheiden zijn en je daarmee geen RECHT op invloed hebt. Als je gewoon kunt overleggen en dat men elkaar respecteerd is dat mooi meegenomen, maar dit gevecht klinkt niet zo.

Doel?

Ik vraag het nog maar een keer, wat is je doel nou?
Wat ik lees uit je update is dat je eigenlijk kan doen en laten wat je wil. Ondanks dat, of misschien dankzij, ga je alsnog naar de rechter om geld te eisen. Alleen maar zodat dochter later een leuk bedrag op haar rekening heeft? Of toch meer uit wraak? Je hebt toch wat je eigenlijk wilde? Absolute zeggenschap.
Daarnaast zal het best zo zijn dat mannen minder snel naar de rechter stappen, maar vergeet niet dat hij met een tegeneis mag komen als jij voor alimentatie gaat. Grote kans dat hij dan alsnog omgangsrecht gaat eisen en krijgt. Is dat in het belang van je dochter? Nog naast alle stress en en onrust wat dit proces bij je dochter zal brengen.
Kan je niet met deze wetenschap in je achterhoofd nogmaals met haar vader om de tafel. Maak je nieuwe afspraken waarin hij de tijd krijgt om leuke dingen te gaan doen met zijn dochter en regel jij de rest. Alimentatie betaald hij nu ook al, dus dat hoeft dan niet te veranderen. Hoogstens zet je dat ook nog een keer op papier. Hij blij, omdat hij geen verantwoordelijkheden meer hoeft te dragen, jij blij, omdat je alimentatie krijgt en je zeggenschap behoudt, maar bovenal je dochter blij, omdat ze beide ouders kan blijven zien en leuke dingen met ze kan doen zonder alle ruzies op de achtergrond.

Ik zie

ik heb nog niet eerder gereageerd,wel meegelezen.
en wat ik hier zie ,maakt me oprecht verdrietig.
een kind wat wordt ingezet in de strijd tussen de ouders,een kind van de rekening.en waar gaat het in principe nou helemaal om? een beetje geld en zwemles.
ik vraag me af ,is dat het allemaal waard ?
Gun dit kind gewoon contact met haar vader,op wat voor manier dan ook.

Deze opmerking raakt me

*Dan kan beter mijn huidige vriend mijn dochter adopteren, want zij ziet hem toch al als pappa *

wat arrogant om te denken dat jij je kind zo maar een andere vader mag toebedelen.( alsof je nieuwe schoenen voor haar koopt).je kind heeft een vader,en je kind heeft er recht op om een band met haar vader op te bouwen,en niemand kan dit kind haar vader ooit afpakken,zelfs jij niet.

Wat ik eindelijk heb geleerd

Ex en ik zijn al 11 jaar uit elkaar (dochter is 12). Pas de laatste jaren heb ik het opgegeven om mijn ex aan afspraken te houden. Je hebt namelijk geen enkel middel om hem te dwingen. Wij hadden hier ook zo'n zwembadgedoe, ex had nota bene ingestemd met het zwemles op zijn dag en zou er met dochter heengaan. Alleen deed hij het gewoon niet. En ik maar betalen voor lessen die niet werden gevolgd. Ik heb het kind uiteindelijk op een andere dag op zwemles gedaan (en gelukkig heeft mijn moeder het regelmatig overgenomen). Je kunt wel vechten, maar je wint het toch niet. Omgangsregelingen zijn hier werkelijk nog nooit nagekomen van zijn kant, niks aan te doen. Wel vervelend van al die leuke uitjes die ik heb moeten afzeggen omdat ik onverwacht het weekend mijn kind had. Kinderalimentatie is ook nog nooit betaald, ik stuur af en toe een deurwaarder als ik denk dat er iets te halen valt, maar meestal is er niks en die deurwaarders leveren natuurlijk geen gezellige sfeer op.
Ik kan nog uren doorgaan over de dingen die ex doet die me tot razernij zouden kunnen drijven (sinterklaas vieren met zijn nieuwe gezin zonder ook maar één kadootje voor dochter te kopen, met vakantie gaan zonder het dochter zelfs maar te vertellen, niet op komen dagen als ze hebben afgesproken, weigeren om het kind in vakanties op te vangen, enz. enz.) maar het heeft geen enkele zin. Hij doet het toch niet. Ik heb uiteindelijk geleerd die paar jaar tot ze wat zelfstandiger werd gewoon 'uit te zitten' en het maar te nemen zoals het kwam. Nu is dochter 12 en gaat ze overal alleen heen. Ook naar haar vader, dat laat ik helemaal aan haar over en dat betekent dat ze gaat zoals het haar uitkomt, ongeveer een middag in de twee maanden. Heeft hij aan zichzelf te danken, maar ik word regelmatig staande gehouden door zijn kroegvrienden 'waarom hij zijn dochter niet mag zien'. Ga ik gewoon niet op in.
Ik snap de frustratie dus heel goed, je hebt een idee over wat goed en noodzakelijk is voor je kind en je ex doet er gewoon niet aan mee. Probeer het toch maar los te laten, hij verandert niet. Wat jij zelf belangrijk vindt, zul je zelf moeten regelen.

Sus-anne

"wat arrogant om te denken dat jij je kind zo maar een andere vader mag toebedelen.( alsof je nieuwe schoenen voor haar koopt).je kind heeft een vader,en je kind heeft er recht op om een band met haar vader op te bouwen,en niemand kan dit kind haar vader ooit afpakken,zelfs jij niet"
Tja, ik vond Marije haar opmerking ook niet brilliant en vind ook dat ze dat beter niet had kunnen zeggen.
Maar jij maakt het wel heel bont door te suggereren dat Marije haar dochter bij haar vader weg wil halen en houden. Sterker nog: dat doet haar ex zelf wel, die neemt niet zijn verantwoordelijkheden (kind naar zwemles brengen bijvoorbeeld) Dus die zwarte piet naar haar toeschuiven is volkomen misplaatst.

Gr. Poezie.

Eigen aandeel

Wat ik om me heen zie en lees zijn de niet betrokken (in de zin van praktische zorg) vaders niet anders na het huwelijk dan tijdens. Tijdens het huwelijk wordt dat door de moeders vaak gedoogd en als ze eenmaal gescheiden zijn is het ineens onvergeeflijk. Marije roept wel heel hard dat ze wil dat haar kind contact heeft met haar vader, maar het zou me niets verbazen als ze naar haar kind iets heel anders uitstraalt. Ik ken wat mannen die ook op een dergelijke manier door hun ex 'buiten spel' zijn gezet t.a.v. de kinderen. Die mannen waren tijdens het huwelijk vooral hard aan het werk en verantwoordelijk voor het inkomen, en hun aandeel in de opvoeding bestond vooral uit een incidenteel 10-minutengesprek en op zaterdag langs de lijn. Dat ging jarenlang goed, maar na de scheiding kregen ze ineens verwijten dat ze er nooit voor de kinderen waren. En reken maar dat de kinderen echt wel wisten hoe hun moeder over vader dacht, hoewel die om het hardst riep dat ze het contact bevorderde. Gek genoeg hebben die mannen het zich ook gewoon laten welgevallen. Ze zijn nog steeds best bereid om een keertje een ziek kind op te vangen, mits dat uitkomt met hun werk. En zelfs nu die omgang zo moeilijk gaat, laten ze wel eens een mogelijkheid voorbij gaan om hun kind te zien omdat ze moeten werken. Voor hun gevoel nemen ze hun verantwoordelijkheid wel degelijk, alleen op een heel andere manier dan de meeste vrouwen dat graag zien. Dus wel alimentatie betalen en op zaterdag leuke dingen doen, maar geen snotneuzen, doktersbezoeken, zwemlessen en ander dagelijks geneuzel. Is natuurlijk verwerpelijk en niet goed te praten, maar om al die vaders nou het gezag af te nemen. Dan kun je dat net zo goed toepassen op al die getrouwde vaders die nog nooit de kinderen naar school hebben gebracht.