ben niet welkom bij verjaardag stiefzoon

ruimte geven

Je vriend is blij om verjaardag van zijn zoon te vieren, dit gebeurt in de 'oude' gezinssamenstelling waarin jij niet welkom bent. Dat is een naar gevoel.

Zelf doe je het anders, exman en huidige partner komen zonder problematische toestanden bij de feesten van jou en je kinderen.

Ik denk dat het wijs is het ene en het andere niet te vergelijken. Het ene gezin is het andere niet!

Jij was niet de oorzaak van de breuk, en vindt daarom dat ex niet moeilijk moet doen over jouw aanwezigheid. Jouw aanwezigheid is echter wel het 'bewijs' dat het leven enorm is veranderd, het zou best kunnen dan de ex van je vriend naderhand spijt heeft gekregen van bepaalde dingen en nu moeite heeft de werkelijkheid onder ogen te zien. Op zoiets als een verjaardag wil ze kennelijk even 'terug in de tijd' (hoewel dat onmogelijk is).

Gun de ouders van je stiefzoon die ruimte en ga bestem die dag voor iets plezierigs voor jouzelf. Dit zal niet altijd zo blijven. Stiefzoon groeit op, gaat zelfstandig wonen, gaat op een andere manier zijn verjaardag vieren.

Je hebt een goede band met hem, koester die. Hij weet dat je veel om hem geeft, al ben je niet zijn moeder.

herkenbaar

Ik ben 4 jaar geleden gescheiden (niet mijn idee, ex ging vreemd, dat wist ik nog niet eens, en wilde ineens weg) na 2 jaar heb ik mijn nieuwe partner leren kennen en nog steeds vind mijn dochter (22 jaar) het allemaal moeilijk. Ze heeft geen contact met haar vader en haar verjaardag wilde ze alleen met mij, haar broer en haar opa en oma vieren. Mijn nieuwe vriend mocht er niet bij zijn. Ik vond dat wel lastig zo'n spagaat, want vriend vond het ook niet leuk, maar ja, wat kan/kon ik er verder aan doen, ik wilde mijn dochter ook niet dwingen, want dan zou ze gewoon haar verjaardag wel niet vieren (ik ken haar reactie) Dus ja, ik zou het maar zo laten, die ene middag in het jaar, dan maar iets leuk voor je zelf gaan doen ter afleiding.
Mijn dochter gaf trouwens aan dat ze mijn vriend best lief vindt, maar dat ze het gewoon liever met haar eigen familie viert

zelf vieren

In aansluiting op bovenstaande reacties: ja, accepteren.

En evt. zelf vieren als stiefzoon dat leuk vindt. Met stiefzoon, vriend, jij en evt. nog meer mensen (jouw familie) - als stiefzoon dat leuk vindt. misschien wel als hij daardoor meer cadeaus krijgt .

Het is jammer dat het zo is. Maar proberen te begrijpen/accepteren dat er mensen zijn zoals ex van jouw vriend die daar anders in staan dan jij of jouw ex (en vriendin).

Nog niet lang

2 jaar is nog niet zo lang. Zijn moeder heeft het om allerlei redenen moeilijk met de situatie. Die redenen zijn misschien niet terecht maar het zij zo. Het is maar een middag/avond per jaar. Bovendien kan het voor een kind van gescheiden ouders ook fijn zijn om soms iets te doen met het eigen gezin. Want voor een kind zal het nog steeds voelen als zijn gezin: vader, moeder en kinderen. De kinderen hebben niet om de scheiding gevraagd en willen de dag doorbrengen met hun ouders. Stiefzoon weet waarschijnlijk dat als hij jou ook zou vragen dat zijn moeder niet zal komen. Uiteraard heeft zijn moeder voor hem de prioriteit.
Ik zou thuis nog een keer extra aandacht besteden aan zijn verjaardag en ze verder een fijne viering wensen. Hoe relaxter jij je opstelt hoe groter de kans dat het misschien uiteindelijk wel een keer samen kan. Of misschien ook niet. Maar hij is 17 dus het echte verjaardag vieren bij je ouders thuis duurt niet zo heel lang meer.

Volgens mij

Maak je t veel te groot. Hoezo ‘haar wil is wet’? In massa’s samengestelde gezinnen worden op deze manier verjaardagen gevierd over t algemeen omdat het minder ingewikkeld is en rustiger voor kinderen en ouders. Als stiefouder zit je dan op de tweede rij, logisch. Mijns inziens is dat heel raar.

Ik snap dat gefrustreerd bent dat het niet zo smooth gaat als jij vindt dat het zou kunnen/moeten maar ik denk dat als je eerlijk tegenover jezelf bent het je waarschijnlijk meer energie kost om er tegen te battlen zoals je nu doet (al die frustratie en machteloosheid is ook nog eens negatieve energie) terwijl je ook over je eigen schaduw heen kunt springen en dit los kan laten (waardoor er juist positieve energie loskomt, is mijn ervaring, het kost alleen even wat meer moeite maar daarna is het beter).

ook mooi

Het is toch ergens ook mooi dat je stiefzoon zijn verjaardag kan vieren met zijn gezin: zijn vader, zijn moeder en zijn broer. Ergens horen ze toch nog bij elkaar. Ouders scheiden van elkaar maar kinderen scheiden niet van hun ouders als het goed. Voor je stiefzoon is het misschien gewoon fijn om dit op deze manier te vieren, gewoon onder elkaar. Het perspectief van het kind is heel anders dan dat van de ouders.

Eens met Kyana

Voor je stiefzoon is dit misschien heel fijn.

De dochter van mijn vriend heeft laatst ook haar verjaardag gevierd met een etentje. Daar waren alleen haar broer, haar moeder en haar vader bij. Ik was niet uitgenodigd. Maar echt helemaal geen probleem. Zij wou het graag met het oorspronkelijke gezin vieren en daar hoor ik niet bij. Ik had er ook echt geen moeite mee want ik snapte haar wel.

begrip

Inderdaad, iets meer begrip voor de jongen. Zelfs al heb je een goede band: als je alleen uit eten gaat, kan niets ertegenop om dat met het 'oude gezin' te doen. Wat geweldig voor hem dat het kan! Daar zou ik als kind enorm van genoten hebben!

Ik ken de stiefsituatie dus vanuit mijn jeugd. Als ik had mogen kiezen, dan (zeker met iets wat meer exclusiefs als uit eten gaan) verreweg het liefst met het oude gezin. Dat terwijl ik 1 van de 2 stiefouders ontzettend aardig vond.
Een lieve stiefmoeder erbij terwijl dat voor mijn eigen moeder ongemakkelijk voelt: hm, geen ontspannen etentje meer.
Het ene ouderpaar in het huis van het andere ouderpaar vond ik trouwens erg ongemakkelijk. Dat liever helemaal gescheiden houden. Later werd dat iets losser (voor zowel mij als voor hen). - ik weet trouwens dat jouw situatie niet gaat over bij zijn moeder thuis, maar vertel dit toch even.

Vanuit stiefmoeder zijn: ik heb sowieso geen rechten en mijn man trouwens ook niet, want ik kwam wel uit vreemdgaan voort. Wij vierden het toen zijn kinderen jong waren apart hier thuis, alleen met dit 'gezin'. Ook nu ze zelfstandig wonen (twintigers) is mijn man niet welkom, ten minste zeker niet op hun verjaardag als zij het zouden vieren, laat staan ik.

Ook al is jullie situatie heel anders (zij wilde scheiden + hij ging niet vreemd), toch: ga er vanuit dat je geen rechten hebt. Ga ook meer uit van de leeftijd van het kind (hopelijk is er meer mogelijk vanaf een jaar of 25, zeker als hij dan zelfstandig zou wonen?) dan van hoe lang jullie een relatie hebben. Het is algemeen bekend dat stiefouders nergens op kunnen rekenen. Hoogstens valt het soms mee.

sinilind

"Ik heb nu even geen zin om begrip voor de moeder te hebben".
Hier in de familie een samengesteld gezin waar dit soort dingen na 20 jaar nog ineens de kop op steken. Je hoeft helemaal niemand te begrjjpen, niemand hoeft jou te begrijpen. Soms is het gewoon kl*te. Familiebanden zijn ondoorgrondelijk en soms buitengewoon onbegrijpelijk, zélfs voor een partner.
Ga wat leuks doen met een vriendin, vertel haar even hoe het zit en dan hup de sauna in, of de stad, of het theater!

tja Sinilind

Ik snap jouw gevoel best. maar :'get over it en move on' dat kun je ook tegen jezelf zeggen over zondag he?
is het echt zo moeilijk om gewoon aan de verjaardagswensen van een kind toe te geven? Hij is het nog niet eens zozeer zelf maar zijn moeder. Koester je band met stiefzoon en slik door die drol!

Sterkte

Het zegt vooral iets over jezelf

En dat klinkt misschien raar, maar het is volgens mij in dit soort gevallen vooral iets wat jou zelf dwars zit (los van dit actuele voorbeeld) en deze situatie doet jou hieraan denken. Simpele relatie tussen de actuele situatie en jouw (in mijn ogen onterechte) ergernis is misschien hoe je zelf omgaat met je ex? Of een meer indirecte relatie dat je het gevoel hebt dat je je stinkende best hebt gedaan voor relatie met stiefzoon en nu pas ziet dat een relatie van drie jaar toch weinig is?
Gr Angela

goedzo, Sini

zo kennen we je weer!

Sini

Wat goed dat je een leuk alternatief plan voor zondag hebt bedacht. Wat gaan jullie doen?

Ik moet er wel om lachen dat je ontploft bent. Doe je zo je best om de hele situatie te accepteren, gebeurt er dit. Maar goed, het is jouw auto die jullie kennelijk zondag nodig hebben. Verzinnen je vriend en zoon of ex van vriend vast een andere manier. Overigens, jammer dat je vriend dat dan zo zegt "ik heb hem nodig", terwijl het jouw auto is en het handiger is als hij vraagt "kan ik hem lenen?".

Nog even over het etentje: denk je dat een etentje met jullie vijven (jou erbij) nou echt gezellig en ontspannen was geworden? Eerlijk... (en dan ervan uitgaande dat jij wel meteen was uitgenodigd, maar dan aan tafel had gezeten met zijn ex).

Dat lijkt me toch wel het doel van zo'n verjaardagsetentje?

Een kleinigheid.

Je noemt het zelf " ontploft om een kleinigheid".
Maar dat is het blijkbaar toch niet, een kleinigheid.

Het klinkt of je vreselijk jaloers bent. Een gevoel dat er mag zijn, maar veel schade kan aanrichten.
Voornamelijk bij jezelf.

jaloezie?

Sini, heeft Wil gelijk dat het jaloezie is? Zo ja, dan is dat heel naar voor jou.

Zelf denk ik dat het ook kan zijn dat je wat moeilijk kan accepteren dan mensen soms anders denken/vinden dan wat jij denkt/vindt. Een beetje star. Alsof jouw waarheid ook DE waarheid is.

Aangezien je net had aangegeven dat je het inderdaad maar zou slikken, krijg ik de indruk dat je je eigen waarheid aan het loslaten was. Maar dat die auto er net te snel weer voorbij kwam, terwijl je nog niet echt helemaal los was van je eigen overtuiging.

Ach, je doet je best. Volgens mij doe jij altijd je best en ik vind het knap dat je in dit draadje toch al snel "om" ging terwijl je een sterke overtuiging op dit punt had.

Sterkte ermee.

"Kan ik hem lenen".

Ik vind het juist een goed teken dat je vriend aangaf dat hij de auto nodig had. Zo gaat dat in een gezin.
Jij ziet het echt als "mijn auto" en "mijn stoel". De eigendommen zijn dus nog al verdeeld.

Persoonlijk vind ik het meer klinken als een wraakactie. Ik mag er niet bij zijn, je neemt het niet voor me op, dus, krijg jij "mijn" auto niet mee.

Vrouwelijke reactie en herkenbaar.
Je vriend begrijpt echt niet wat jou probleem is. Je praat er met hem niet over en aanvoelen wat je dwars zit gaat hem ook niet lukken.
Wat nu?

Ik begrijp je wel

Maar je kunt er niets mee en verliest altijd.
Ik merk het zelfs bij mijn eigen ex, dus nog niet eens stief.
Daar waar er familiebijeenkomsten zijn wordt hij altijd uitgenodigd, zelfs op moederdag, toen het " mijn" feestje" was en ik de luxe had van 2 kinderen in mijn huis ( 1 uithuis en 1 woont bij vader, geen nieuwe partners), vond ik het sneu dat hij er niet was en de luxe van het gezinsgevoel zou moeten missen.
Door zijn keuzes heb ik echter 3 jaar door afwezigheid mogen schitteren op de verjaardag van mijn dochter. Normaal deden we dat samen.
2 jaar nam hij ze precies die tijd mee op vakantie. Dit jaar vroeg hij andere kind te eten en ik was niet uitgenodigd. Geen haar op zijn hoofd die daar over denkt.
Dat doet zeer. Gewoon dat je ergens niet bijhoort.
Of het nu eigen of stief is...uitsluiting is niet leuk.
Ik had hem een tientje voor een taxi geléénd.

Jaloezie is heel begrijpelijk.

De liefde van je leven gaat uit eten met zijn ex en hun kinderen. Sini is niet welkom.
Natuurlijk ben je als vrouw dan jaloers.
Vriend is gedumpt door die muts en gaat nu weer gezellig met haar lopen doen. Grrrr.

Vriend begrijpt er niets van, voelt dit niet aan.
Sini is zijn grote liefde, hij vormt met haar nu een gezin. Tja, dat etentje, je moet wat om iedereen tevreden te houden. Ex doet altijd moeilijk, grote zoon accepteert de nieuwe situatie nog niet helemaal, jongste moet een leuke verjaardag krijgen en....nu doet Sini moeilijk over een auto.
Excuus...haar auto

wraak

Wil: "Persoonlijk vind ik het meer klinken als een wraakactie. Ik mag er niet bij zijn, je neemt het niet voor me op, dus, krijg jij "mijn" auto niet mee."

Geen wraakactie tegen vriend. Misschien wel tegen zijn ex. Die wil ze niet in HAAR auto en op HAAR stoel hebben. Ik heb al langer de indruk dat Sini moeite heeft met haar en dit niet uitnodigen voor een etentje helpt daar niet bij. Als de relatie met vriends ex goed was geweest, was het ook allemaal vast niet zo'n punt geweest. Maar na allerlei andere dingen komt dit etentje langs en dan ook nog die auto. Gewoon een beetje teveel.

@Sini, is dat het niet? Misschien kan je het je vriend uitleggen, maar zonder het hem te verwijten. Gewoon aangeven dat JIJ het moeilijk hebt met zijn ex, dat je het graag anders zou zien, dat het soepeler liep net als bij jouw ex. En dat je van dat etentje baalt.

Mocht je inmiddels toch soort van erkennen/accepteren dat het ook eigenlijk wel logisch is dat zijn jongste alleen met zijn ouders eet omdat zijn moeder en oudere broer het niet fijn vinden als jij erbij bent (mogelijk vanwege de spanningen tussen haar en jou), dan kan je dat best aangeven. Ook dat het jou wel moeite kost. Misschien begrijpt hij dan ook dat dat met die auto voor jou niet lekker voelde.

Heb je de auto zondag echt nodig voor jullie uitje?

Gezin?

Op verjaardagen van kinderen gaan wij - ik en ex - ook uit eten met de kinderen. Het zou niet in mij opkomen daar (mijn) nieuwe partner bij uit te nodigen.
Wij vieren dat niet als gezin want dat zijn we niet meer. Wij vieren dat als ouders van onze kinderen want dat zijn we en zullen we altijd blijven.
Als mijn partner daar geen begrip voor zou hebben, zou ik dat niet prettig vinden.