ben niet welkom bij verjaardag stiefzoon
Ik heb moeite met het volgende: mijn vriend gaat zondag de verjaardag van zijn jongste zoon vieren met zijn ex vrouw en hun oudste zoon. In de oude “gezinssamenstelling” zeg maar. En ik vind het enorm steken. We wonen al twee jaar samen, en zijn jongste zoon is bijna ieder weekend bij ons. Er is een goede band. Anders met de oudste zoon die nog steeds moeite heeft met het feit dat het gezin 4,5 jaar geleden gebroken is. Mijn vriend werd zo goed al op straat gezet door zijn vrouw, aanleiding doet er nu niet toe maar heeft niets te maken met vreemdgaan of mijn aanwezigheid in zijn leven, ik kende hem toen niet.
De verjaardag van mijn kinderen worden altijd samen gevierd: ik en mijn huidige vriend, eventueel zijn jongste zoon als hij er is en/of wil komen, mijn exman en zijn huidige partner, en de kinderen. Het is gezellig en probleemloos.
Maar bij de ex van mijn vriend en zijn oudste zoon is er geen ruimte voor mijn aanwezigheid. Het is alsof ze niet willen dat ik besta. Ik zou het nog kunnen begrepen als het nieuw was of ik de oorzaak van de breuk was geweest, maar het is dus niet zo. Ik weet niet zo goed hoe hiermee om te gaan. En ik wil het niet met mijn vriend bespreken want hij is al blij om de verjaardag van zijn zoon te vieren.
Sini
Alkes
Maar... je nieuwe partner (in ieder geval wanneer je samenwoond) die speelt ook een rol in het leven van je kinderen? Die is toch stiefvader? Ik weet dat mijn kinderen het fijn vinden om hun pa en ik bij hun te hebben maar ook mijn vriend en de vriendin van hun vader, gewoon omdat (in het geval van zoon in ieder geval) mijn vriend en de vriendin van mijn ex ook een verzorgende rol hebben. En dan op de dag van de verjaardag: opah, verdwijnen plaats maken van eigen bloed eerst? Ik zou het niet correct vinden.
Sini
Nou ja...
Hier zou ik ook boos om worden.
Ik snap het sentiment over de auto helemaal... hij gaat maar op de fiets.
En ik heb ook een ontzettende hekel aan mensen die zo tussen de regels door sneren 
Hoe dan ook
Als je zo over haar denkt (ontsmetten) om welke reden dan ook, waarom zou je uberhaupt met haar aan één tafel willen zitten? Er zijn zoveel andere leuke dingen die je op zo’n moment kan doen én wel leuk, aangenaam, productief, zinvol zijn.
Ik krijg de indruk dat zij zo vreselijk belangrijk voor je is, waarom?
En dan: Ik zou veel meer respect voor haar hebben als ze tegen mij zou zeggen “luister Sini ik vind het allemaal moeilijk en pijnlijk”.
Maar Sinilind, geldt dit óók net zo goed voor jouzelf?
Precies als Ginny
Hier zou ik ook boos om worden. Als hij ruim van te voren vriendelijk had gevraagd of hij de auto mocht gebruiken had je je plan daarop kunnen afstemmen maar zo, echt niet.
En dat tussen de regels door sneren, op zo’n manier dat je er niet eens op kunt reageren haat ik ook, brrrrr
Ava
Klopt wat je zegt, ik zou het ook kunnen zeggen. Alleen: door al die sneertjes tussendoor is de zin me eigenlijk vergaan.
En het klopt ook dat de hele situatie me boos maakt. En ik kan niet precies zeggen waarom. Het doet meer me me dan het zou moeten eigenlijk. Ik kan de vinger er maar niet op leggen. Mmmm...
Sini
Toch
Voor een deel is haar opstelling t.o.v. mijn vriend de reden dat hij het moeilijk af kan sluiten. Er waren tussen hun onderhuidse conflicten over hoe omgaan met oudste kind, over baankeuzes maar zij spreekt zich nooit uit, zei mijn vriend. Waardoor het moeilijk werd tussen hun twee. En mijn vriend is ook niet makkelijk. Afin, op vaderdag 2014 deelde ze hem dat hij moest verkassen en een paar dagen later sliep vriend bij zijn broer en was hij voor zijn gevoel alles kwijt wat belangrijk voor hem was.
Er is daarna nooit meer gepraat, ze kaapt elke poging tot overleg af (over de kinderen voornamelijk) door de telefoontjes niet te beantwoorden, de appjes pas een week later te lezen etc. Daarnaast deelt ze met de jongens haar mening over hun vader en ook over mij. Dat heeft de jongste tussen neus en lip verteld, maar verder hebben we niet gevraagd omdat het voor hem al moeilijk genoeg is. En het is allemaal daardoor voor mijn vriend onmogelijk om het op een “goede” manier het hoofdstuk af te sluiten, het blijft naetteren, omdat de jongens bij haar wonen.
Dat neem ik haar dus ontzettend kwalijk.
Sini
De verhoudingen.
Natuurlijk kan dat prima gaan, nieuwe relaties en eigen - en stiefkinderen allemaal samen gezellig uit eten. Jou kind zou er dan ook bijhoren.
Ik herken dit uit mijn omgeving, maar ook daar heeft dat een tijd geduurd.
Nu is de verhouding er niet naar. Jij kan haar bloed wel drinken en andersom is dit ook zo.
Nu zou jij liever hebben dat ze tegen jou zou zeggen:"Sini, ik heb er moeite mee als jij er bij bent".
Maar...andersom heb jij tegen de man waar je nu mee samenwoont niet gezegd:"Ik baal hiervan, dat blije gedoe van jullie als gezin uit eten en nu wil je ook de auto nog mee".
Ik begrijp jou frustratie heel goed, maar je vriend is een man. Zoals je zelf ook schrijft: hij begrijpt er niets van en ik wil zijn etentje niet afpakken.
Heb je aan vriend je gevoelens uitgelegd? Hij is het belangrijkste, met hem ga je verder. Of is het geëscaleerd toen hij de auto wilde lenen? Dat was de druppel voor jou. Maar...heeft hij dat begrepen?
Mannen begrijpen dit niet op gevoel, je moet het uitspreken wat je dwars zit. Voor hem is het gewoon de auto lenen, voor jou is het sentiment, de druppel.
Mijn echtgenoot heeft dit 25 jaar geleden al aangegeven. Ik kan niet zien wat er in jou hoofd omgaat, vertel het en dan kan ik er wat mee, rekening mee houden. Op gevoel aflezen zit niet in mijn systeem.
Mijn vriendin zou net zo reageren als alle vrouwen hier: waaaat? Is hij gek? Heerlijk, een goede vriendin is onmisbaar.
Daarom laat ik je de mannenkant zien.
Het is zeker niet bedoeld om te sneren, als mensen mij hier mee bedoelen.
Praten, duidelijk zijn, echt, het voorkomt deze escalaties.
Doe niet zo stereotype, Wil
Wat een ontzettend stereotype beeld van De Man zeg, Wil40.
Er zijn meer verschillen tussen mensen onderling dan tussen mannen en vrouwen.
In het algemeen hebben veel mensen er wat aan als je vrij duidelijk maakt wat je dwars zit.
Bosbes.
Sini weet zelf of haar vriend aan dit stereotype voldoet. Het hoeft niet voor alle mannen te tellen, wel fijn als je er iets uit herkent in je eigen relatie.
Stereotype's ontkom je niet aan, de maatschappij zit er vol mee. Fijn om ze te herkennen, dan kan je er iets mee. Of ze weerleggen, dat kan ook.
Bijhoren
Maar je hoort er toch ook niet echt bij? Je hoort bij je vriend maar niet perse bij zijn zoon. Zijn ouders horen bij hem. Hij kan je heel aardig vinden maar hij wil dit moment blijkbaar alleen met zijn ouders doorbrengen, misschien ook omdat hij weet dat er anders spanningen ontstaan. Ik denk echt dat je het los moeten laten. Richt op je vriend en op je zoon. De wens van zijn zoon is echt niet zo raar, gewoon verjaardag vieren met zijn ouders en broer.
Hmm
Tja, denk ik, dat is lastig, niet fijn, maar waarom zou jij het jou aantrekken? Zoals het op mij overkomt heeft zij het communiceren met hem opgegeven. Dat doe je ook niet zomaar, daar gaat een hele worsteling aan vooraf, dat je het toch probeert, op welke manier dan ook te communiceren. Het opgeven van de communicatie is lang geleden al begonnen. Ik denk dat je uiteindelijk iemand waar je niet mee kan communiceren, op geen enkel vlak, uiteindelijk niet meer om je heen kan hebben.
Dat wil niet zeggen dat hij geen andere kwaliteiten heeft die zij wel in hem kan waarderen. Het is niet perse zwart-wit waarbij logisch zou vloeien dat zij jou moet accepteren. Accepteren dat hij een nieuwe partner heeft is één maar haar aardig vinden is heel iets anders of het prettig vinden dat zij de boel meeviert, idem.
Die opmerkingen waar je over verteld, komen niet aardig over, op zijn minst. Maar zij moet nu haar vriendenkring met jou delen, dat moet ook pijnlijk zijn. En misschien heeft zij opmerkingen van jouw kant ook als onaardig ervaren.
Het doet mij ook denken aan dat zij had verwacht dat als hij een nieuwe partner kreeg, die zich aan zou passen aan de situatie in plaats van, zoals jij het vertelt, dat jij vindt dat de situatie zich aan jou moet aanpassen omdat jij weet hoe het wel moet, hoort, kan etc.
Wat mij verwonderd is dat je vreselijk partij voor hem trekt zodra zij ter sprake komt. Alsof hij geen aandeel heeft. Hij is ook ingewikkeld, zeg je maar dat is dan op zichzelf staand, los van haar. Een ander zou het meer kunnen opvatten als een ingewikkelde man die zijn spoor heeft achtergelaten op zijn gezin. Een gezin dat daar moeilijk van herstelt. Die gaan op een bepaalde manier met elkaar om en dat vind jij lastig, dan wel je ondervindt er last van. Maar of het echt zo persoonlijk is?
Ava
Nu ga je wel heel erg van uit van een slachtoffer (zij) en een dader (hij). Ik ken hem nu goed genoeg om te begrijpen dat hij karaktereigenschappen bezit die van hem geen standaard persoon maken. Maar communiceren kan je wel met hem, en dat doe ik. We met gebruiksaanwijzing soms maar eigenlijk kan ik hem alles vertellen. Hij is verbaal begaafd, wat intimiderend kan zijn voor sommige mensen. Maar je beschrijving van een man die een “spoor” achtergelaten in het gezin doet me een beetje denken aan een soort Attila de Hun (waar hij geweest is groeit er geen gras meer), en het komt niet overheen met de man die ik ken.
Kijk ik kan me heel erg goed voorstellen dat hij een man is waarmee je niet gelukkig wordt. Het is geen alledaagse verschijning. Maar ergens is het ook krom: hij was de paar laatste jarenvan hun relatie juist thuis aan het werk en ving de kinderen grotensndeels op omdat ze een hele drukke verantwoorde baan had/heeft. En wat er ook gebeurt kan zijn, iemand op deze manier uitsluiten. van je leven wanneer je 2 kinderen hebt met hem, vind ik eigenlijk niet kunnen. In alle draadjes hier lees ik het belang van blijven communiceren ten gunste van de Kinderen. Dat doet ze niet.
Goed. Dat was niet de oorspronkelijke vraag, ik weet niet of het werkelijk belangrijk is. Sini
Ruimhartigheid
Ik zou je kunnen begrijpen als er grootscheepse festijnen werden aangericht waarop jij niet welkom was. Zij willen het in de besloten kring van hun voormalige gezin vieren. Heel begrijpelijk. Zij hebben nu eenmaal een verleden samen waar behalve de narigheid van het einde vast ook mooie herinneringen aan zitten. Jij maakt daar geen deel vanuit, jouw aanwezigheid zou die avond een ander karakter geven. Je neemt ook geen introducee mee naar de reunie van je middelbare school die je alles uit moet gaan zitten leggen.
Gun ze dat toch. Jij mag je handjes dicht knijpen met jouw zoon . De ontwikkeling van die jongen loopt een stuk problematischer, en juist dan is een goed nahuwelijk extra belangrijk. Het zou je sieren als je je wat grootmoediger op zou stellen. Je eigen ding doen en ze veel plezier wensen in plaats van te gaan zitten pruilen. Als je je zin door zou drukken zou het voor niemand een leuke avond zijn.
Jij schreef: "Maar... je nieuwe partner (in ieder geval wanneer je samenwoont) die speelt ook een rol in het leven van je kinderen? "
Hoezeer ook hij misschien op je gesteld is, voor de jongen ben je gewoon de partner van zijn vader, hij was geen klein kind meer toen jij in zijn leven kwam. Tegenover anderen heb ik het over mijn stiefmoeder, omdat de weduwe van mijn vader wel erg lang en ingewikkeld klinkt. We hebben een goede band, maar we hebben zeker geen moeder-dochterrelatie of zelfs maar een surrogaat daarvan.
Sini
Nee, mijn partner speelt geen noemenswaardige rol in leven van mijn kinderen. Ik heb -in mijn ogen- gelukkige omstandigheid dat ik leuke relatie heb met mijn nieuwe partner zonder dat mijn kinderen daar heel erg bij betrokken zijn.
Verder sluit ik me helemaal aan bij wat Kenfan zegt. De relatie tussen ouders en kind en tussen nieuwe partner en kind is echt een andere. Laat dat zo zijn
Sini
Gaat het inmiddels beter met het accepteren van zijn (oudste?) zoon, je hebt vaker aangegeven behoorlijk veel moeite te hebben met gedrag/eigenaardigheden van de jongen.
Ook vaker laten doorschemeren dat je jouw kinderen toch echt veel beter opgedroogd vindt.
Mogelijk speelt dit niet meer, maar als het wel nog is kun je daar mogelijk nog winst halen.
Ga er maar van uit dat de betreffende zoon, hoewel mogelijk eigenaardig, moeilijk of gewoon doodongelukkig, echt niet achterlijk is en haarfijn aanvoelt hoe je over hem denkt.
Mogelijk heeft moeder ook haar voelsprieten uitstaan en weet ze precies hoe het zit en heeft ze daarom een hekel aan je of moeite met je rol.
Ik kan me daar iig, als moeder met een kind met behoorlijk wat eigenaardigheden, alles bij voorstellen.
In stand houden
In stand houden van een traditioneel beeld van gezin schiet mij als eerste te binnen na het lezen van alle berichten.
Anno 2018 worden we opgevoed met nieuwe gezinsvormen, kinderen met - twee vaders, twee moeders, een vader, een moeder of vader en moeder. Wat heel vaak niet in het rijtje terug te vinden is en ook niet in de reacties is het nieuwe gezin (een ouder met nieuwe partner). En als het genoemd wordt dan is dat op een manier waarbij de nieuwe partner maar een soort aanhangsel of een bijzaak is.
Kinderen worden geleerd dat je ergens afzwaait met een diploma, dat iemand sterft, dat iemand ziek kan worden, dat je ook lief zijn voor dieren.
Wat is mis in jullie verhaal is dat niemand zegt: joh pietje als een vader en moeder uit elkaar gaan dan houdt dat in dat alle vaste dingen die wij samen deden anders ingevuld gaat worden en misschien met bonus ouders.
Mijn inziens zou dat een verademing zijn voor de kinderen en de kinderen ook uit die loyaliteit conflict weg krijgen waarin ze voortdurend worden ingeduwd en gehouden door die traditionele denkwijze/denkbeelden van papa mama en kinderen.
Mijn inziens leer je door die traditionele denkwijze erin te stampen de kinderen om de bonus ouder niet te accepteren, leer je ze niet dat het leven anders kan lopen, leer je ze niet dat bonus ouders ook leuke mensen kunnen zijn.
Ik zou graag zien dat de bonus ouder die plek krijgt en ook inneemt die de ander heeft vergooit of laten gaan.
Sini voelt zich niet geaccepteerd buiten gesloten en niet gewenst. Mag ze!!!!!!!?????
Nee, dat mag ze niet zo te lezen, ze moet zichzelf maar een leuke dag bezorgen omdat het kerngezin het leuk moeten houden voor de kinderen.
Wat een fake wereld denk ik erbij.
Het in stand houden van dingen die er niet meer zijn.
Liefde voor je kinderen en houden van kinderen zit m niet in samen een verjaardag vieren.
Te triest voor woorden dat een bonus ouder ineens in een nietszeggende rol/positie, in de hoek wordt geduwd zodra de bio ouder in beeld komt.
Zomaar
Dat ben ik niet met je eens. Kinderen waarvan de ouders scheiden wordt wel degelijk verteld dat het niet meer wordt zoals het was. Dat betekent niet dat ze dat dan ook maar leuk moeten vinden. Dit is echt van een andere orde dan twee vaders of twee moeders hebben. Weet je niet dat het gemiddeld 5 à 6 jaar duurt voordat een samengesteld gezin "geland" is in alle gelederen?
En dan nog: kinderen hebben er niet om gevraagd en ik vind het alleen maar goed dat er ouders zijn die daar rekening mee houden.
Je kunt overigens vinden en roepen wat je wil: tegen een echte puber gaat het je niet helpen, dat verlies je onherroepelijk. Kunderen maken tegenwoordig gelukkig zelf wel uit wat ze een fake-wereld vinden!
De term "bonusouder" staat mij trouwens sowieso erg tegen. Ik zal mezelf nooit zo noemen, alsof je de 2e gratis bent bij de grote blauwe supermarkt (over fake gesproken). Mijn vriend en ik kennen elkaar 2 jaar, we wonen niet samen, onze dochters zijn 17 en 16. Ik ben de vriendin van haar vader, stief- of bonusmoeder wil ik niet zijn. Ze heeft al een moeder. Ik kom niet op de diploma-uitreiking: laat ze dat met haar eigen ouders doen, ik wil daar helemaal niet heen. Ik heb mijn handen vol aan mijn eigen dochter. Samenwonen zit er bij ons voorlopig echt niet in.
Een samengesteld gezin word je niet door de kinderen een "bonusouder" door hun strot te duwen. Niet als ze klein zijn en ook niet als ze groot zijn.
tja Zomaar
Ik schreef het al: ik heb van jongs af aan twee stiefouders. Zij hoorden al heel erg gauw bij mijn gewone leven. Ik vond het normaal om de week in tweeen te delen en veel te verkassen, had van bijna alles twee. Twee keer sinterklaas vieren, twee keer op vakantie of op zijn minst bijv. 2 x 3 weken vakantie opgedeeld. 7 a 8 grootouders. Twee slaapkamers.
Twee verjaardagen? Ja, toen ik klein was zeker (op de basisschool): we deden het ene jaar de familieverjaardag bij mijn moeder en kinderpartijtje bij mijn vader, volgende jaar andersom. Soms kwam het ene ouderpaar dan wel bij het andere, meestal niet en dat vond ik eigenlijk fijner.
We hebben het over 30 a 40 jaar geleden.
Kortom, mijn stiefouders (ik heb ze wel altijd zo genoemd, dat zijn het officieel ook gewoon) hoorden erbij. Soms vond ik dat prima, soms vreselijk, soms leuk. Lag aan verschillende dingen / momenten / welke stiefouder. Maar ze waren ook deels wel gewoon mijn opvoeders.
Maar als ik dan denk aan een etentje zoals bij Sini's 'stief'zoon? (ik zet hier stief tussen haakjes omdat ze pas 3 jaar bij elkaar zijn en de zoon van haar vriend ook al best groot was). Ik schreef het al eerder in deze draad: uiteindelijk gaat de voorkeur toch uit naar eigen ouders. Gewoon helemaal vanuit mezelf. Ondanks dat ik mijn stiefouders bijna mijn hele leven ken en ik vertrouwd met ze ben, zijn mijn eigen ouders het allermeest vertrouwd en letterlijk 'eigen'.
Je kunt er van alles van vinden, maar zo zal het voor velen voelen.
Uiteraard nodig ik (midden 40) allevier mijn ouders uit voor mijn verjaardag en voor de verjaardagen van mijn kinderen. Na een generatie vind ik het ook niet meer tellen: ze zijn allevier de grootouders van mijn kinderen. Het ene grootouderpaar pakt die rol trouwens geweldig op, waar de ander doet alsof het een soort neefje/nichtje is (ze komen eigenlijk alleen op de verjaardag en spelen verder geen rol in hun leven), maar dat is weer een heel ander verhaal.
@Emma/allemaal
Voor het gemak ga je ervan uit dat het de beslissing van (stief)zoon is om me niet uit te nodigen, maar het is de moeder die de beslissing heeft genomen. IK vind het toch het verhaal in een andere daglicht plaatsen.
Voor de rest: ik heb gisteravond een lang gesprek met mijn vriend gehad. Hij betreurt ook de gang van zaken rondom zijn ex. Vooral omdat er al, voordat de werkelijke scheiding plaats vond, conflicten waren over het opvoeden van de kinderen. Moeder was veel losser en laat maar, vader was meer van de 3-R en probeerde (waarschijnlijk ook onhandig) de game verslaving van de oudste aan te pakken en moeder vond het niet belangrijk. Ik was er niet bij maar ik kan me alles voorstellen over een machtsstrijd tussen die twee die zich over het hoofd van de kinderen afgespeeld heeft. Het resultaat is de huidige situatie. Ik kijk ernaar van een afstand, bespreek het soms met vrienden van ons die nog ook met de ex van vriend omgaan, maar zolang de jongens bij moeder worden zal er geen ontspanning zijn in de situatie. Nog even doorbijten, jongste wordt 17 en oudste is 21.
Sini
Sinilind
"maar het is de moeder die de beslissing heeft genomen. "
Dat is waar, en je hebt er geen enkele invloed op. Dat is erg, je wordt buitengesloten en dat vind ik ook vreselijk, ook dát went nooit!
Het is precies wat je zegt: nog even doorbijten. Als ze uit huis zijn is het misschien wat minder aanwezig, maar zoals Bosbes ook zegt: het gaat misschien wel helemaal nooit weg.
Je wilt teveel
Ik ben in 11 jaar een keer op de verjaardag van een kind van mijn vriend geweest, de laatste, en alleen omdat dat zo uitkwam. Verder houden we kinderen en (niet meer zo nieuwe) partners gescheiden. Oorspronkelijk omdat de kinderen het niet fijn vonden, maar nu omdat het voor ons ook prettiger is. Laatst kwam zijn zoon voetbal kijken toen ik er was. Dan voel ik me echt het vijfde wiel aan de wagen. Hij heeft ook een heel andere manier van omgaan met zijn kinderen dan ik (en daar ging het ook mis toen we in het begin nog wel probeerden het met zijn allen gezellig te hebben).
Met zijn ex heb ik ook niets, en zij nog minder met mij. Hij gaat er zo nu en dan wel eens langs, en ze mag gerust mijn auto wassen, maar verder hoef ik niet zoveel met haar.
Laat het los
Phryne
Leuk om jouw reactie te lezen!
Wij zijn dan wel pas 2 jaar bij elkaar, maar we krijgen meer grip op het feit dat we geen nieuwe happy family zullen worden met de dochters. Dat is voor iedereen ontzettend prettig en vooral voor ons tweeën want het scheelt ons een hoop frustratie en verkeerde verwachtingen. Het gaat heel prima zo en we zien wel hoe het zich ontwikkelt.
Wij investeren vooral in elkaar en soms is er iets onverwacht leuks en gezelligs met een dochter erbij. Wat wil je nog meer?
Gescheiden
Hier bijna 5 jaar samen met nieuwe partner. Ook wij hadden houden kinderen en nieuwe partner zoveel mogelijk gescheiden. Dat werkt in ons geval prima. Zowel kinderen als wijzelf zijn er tevreden mee.
En ik weet niet wie het opmerkte, maar dat ik eh ex op verjaardagen kinderen gezamenlijk uit eten gaan heeft niks te maken met idee van gezin in standhouden. Het heeft alles te maken met feit dat onze kinderen het allerbeste zijn dat uit ons huwelijk is voortgekomen en dat we dat graag nog vieren.
Brrr bonusouder
Een bonus is een leuk extraatje. Een echtscheiding is voor kinderen een ingrijpende gebeurtenis. Ga dat niet verdoezelen door zo'n term op te pimpen. Stiefouders en schoonouders zijn termen om mensen aan te duiden die onderdeel van je leven worden die in je leven komen als gevolg van veranderde omstandigheden. Het is fijn als de relatie goed of in elk geval werkbaar is, maar meer hoeft dat niet te zijn. Zeker in eerste instantie.
Sini geeft aan die ex met gemeenschappelijke vrienden te "bespreken".Als je ziet hoe die vrouw hier beklad wordt laat de teneur zich raden. Een beetje naief om te veronderstellen dat dat haar niet ter ore zou komen. Dan moet je al helemaal niet raar staan te kijken als je niet uitgenodigd wordt op een etentje in klein gezelschap.
Ach Kenfan
Nee dat is niet hoe het eraan toegaat. Maar ik kan we zeggen wat ik wil, je hoeft me natuurlijk niet te geloven. Ik zit niet aan andere vrienden te vertellen dat Ex zo’n verschikkelijk mens is of ik haar haat: vergeet niet dat die vrienden van mijn vriend ook vrienden van haar zijn. Er is wel een gemene deler in de gesprekken: zij (de vrienden) en wij (mijn vriend en ik) betreuren 1) dat contact met ex bijna onmogelijk is en 2) dat het nog steeds zo slecht gaat met oudste zoon. En die vrienden zijn echt niet de exvrouw van mijn vriend aan het afbreken in de gesprekken, op zo’n niveau zit de discussie niet. Zij (de vrienden) geven aan dat ze zien dat ex het moeilijk vind om oud zeer los te laten, en dat het inderdaad niet goed gaat met oudste zoon en dat ze ook op hun manier proberen het gesprek aan te gaan. Wij (ik en vriend) krijgen ook eerlijk commentaar op van alles. De gemeenschappelijke vrienden zijn geen ja-knikkers en hebben ook kritiek gehad op mijn vriend, net zo goed als ze kritiek kunnen hebben over de ex van mijn vriend.
Ze weigeren partij te kiezen en het siert ze. Maar ze zien ook wel dat communicatie zo goed als onmogelijk is.
Sini
Eenzijdig verhaal
Natuurlijk is wat ik hier neerzet een eenzijdig verhaal, gezien van onze kant. Wij zouden waarschijnlijk schrikken want wat ex vrouw vertelt over mijn vriend en over mij. Maar als er een kind (oudste) zo slecht gaat als de oudste zoon van mijn vriend, is het heel erg “jammer” dat een van de ouders contact weigert. Waarschijnlijk geloofd moeder dat haar oudste slecht gaat door alles wat mijn vriend gedaan (of gelaten) heeft tijdens de relatie. Het is onoplosbaar.
Sini
Sini
Ik zou de relatie tussen jouw partner en zijn ex en hun zoon toch echt aan hun laten. Ook als het gaat om het bespreken van die ex met wederzijdse vrienden. Houd je er gewoon buiten, want jij staat er zeker niet neutraal in.
Ik zou echt de kriebels krijgen als mijn ex met zijn nieuwe vriendin mij gezellig zouden gaan bespreken met vrienden.
Kijk nieuwe partners hebben vaak een ex. Daar is vast veel mis mee, maar ooit was je vriend zo dol op die ex dat ze besloten samen kinderen te krijgen. Dat is mss ook goed om voor ogen te houden. Dat ze niet zo erg kan zijn.
Wat mij opvalt
Is dat je (Sini) alles lijkt te kaderen naar de (h)ex. Het incident met de auto als voorbeeld nemend; wat ik oncharmant vond aan het verhaal was niet dat jij niet uitgenodigd wordt voor t etentje maar dat je vriend niet even vantevoren vraagt aan jou of het goed is als hij daarvoor jouw auto pakt. Je lijkt (!) dat helemaal om te kaderen naar de (h)ex terwijl in dit voorbeeld je vriend ook eea te verwijten viel. En heb de indruk dat dat vaker is, dat je al jouw onvrede over de situatie projecteert op het gedrag van (h)ex. Ik denk dat je jezelf (en dus het hele gezin) daar niet verder mee helpt.
Ely
Klopt, wat het incident van de auto betreft heeft het met vriend te maken, zijn ex heeft er niets mee te maken. Verder is het waar dat ik graag het ideaal plaatje zou willen en die heb ik niet. Mijn eigen ex en ik hebben het wel (soort van, en voor zo ver een gescheiden ouderpaar ideaal te noemen is) en het is een stuk prettiger dan de spanning dat voortdurend hangt tussen mijn vriend en zijn ex. En ook dit is eigenlijk iets tussen vriend en zijn ex, was het niet (en dat heb ik hier vaker gezegd) dat de frustratie en verdriet van mijn vriend een belangrijk onderdeel is van ons samenzijn. Moeilijk ook om gelukkig en zorgeloos te zijn in een nieuwe relatie wanneer de oude nog door ettert. Dat vind ik wel het jammer van de houding van zijn ex: ze sluit het af voor zichzelf door (bijna) helemaal geen contact te willen met mijn vriend maar daardoor wordt mijn vriend ook uit het leven van zijn kinderen verbannen, omdat ze bij haar wonen en ze heel erg negatief is over hem. Het heeft op hem (en de kinderen) een groot impact. Ik kan me voorstellen dat ex van mijn vriend er lak aan heeft dat hij het moeilijk mee heeft maar de kinderen zouden wat meer in het vizier moeten zijn want uiteindelijk en zoals altijd zijn zij de dupe van het volwassen gedrag.
Sini
Ja maar Sini
Wat is het dan, dat je nu niet blij kunt zijn voor vriend dat ze samen deze verjaardag vieren? Voor jou is dit lomp, dat snap ik, maar voor hem moet dit toch juist heel fijn zijn?!