bij mijn man blijven voor de kinderen of weggaan

Wat een zooitje.

Hoe wil je dat allemaal gaan doen? je kunt blijkbaar niet voor jezelf zorgen. Je raakt je baan kwijt, je hoopt op bijstand, dus dat de sameleving maar voor je gaat zorgen en gaat er maar klakkeloos vanuit dat je gelukkig zult zijn zonder man.

Hoe dan? Met twee doodongelukkige kinderen, jij in geldzorgen en onzekerheid.

Waarom niet aan je huwelijk werken?

Los van dit alles, met 37 jaar ben je geen jonge vrouw meer en een cursus Nederlands zou misschien ook een goede tijdsinvulling zijn als je binnenkort werkeloos wordt.

vroeger

Was hij vroeger geen binnenvetter dan? Wil je nu dingen van hem die hij je gewoon niet kan bieden? Dan moet je eerder naar je eigen eisen kijken. Over gevoelens praten is voor veel mannen een brug te ver. Dat doen konijnnen ook niet, maar toch weet ik met één blik in de tuin hoe de vlag erbij hangt (sorry voor de vergelijking Mark.)

Als broer en zus leven kan een prima oplossing zijn, zeker totdat de kinderen groot zijn. Er is geen sprake van geweld of heftige ruzies.Ik weet niet of het gras elders groener is. Alleen zijn heeft ook zo z'n nadelen, misschien vangt hij toch nog het een en ander voor jou en/of de kinderen op?

Relatietherapie

Wat wil je man? Heb je wel eens gevraagd waarom hij niet weer bij je in bed komt slapen?

Ik zou toch eerst moeite gaan doen om jullie relatie weer wat te normaliseren. Misschien eens uit eten gaan, naar de bioscoop. Doen jullie nog vaak dingen samen met de kinderen?

Scheiden kan altijd nog.

wat dacht je van

Wat dacht je van een nieuw matras?
Klinkt sullig, maar als je hem zo weer in bed kunt krijgen en jullie weer wat meer intimiteit beleven (heb het niet over sex), zou dat een eerste optie kunnen zijn?

Ik ben gescheiden. Wat ik gemist heb in mijn huwelijk heb ik nu nog niet, enige voordeel is dat ik daar nu een legale kans op heb. Scheiden doe je niet zomaar, het is niet zo dat het gras aan de andere kant echt groener is; het kost een hoop energie en emotie. Misschien is relatietherapie met deels aparte gesprekken ook iets voor je?

pijn

Hoe is de gezondheid van je man nu? Heeft hij misschien nog steeds pijn of last? Daar word je nl ook geen vrolijker mens van. Mocht dit zo zijn is het dan niet iets om terug te gaan naar de arts, naar een pijnpoli oid? Kijken of die nog wat voor hem kunnen betekenen?
Als er geen pijn speelt, wat let je om weer samen in 1 bed te slapen?

Bed

Waarom slaapt manlief op de bank vraag ik me af?

Hij had zich ernstig verwond en draaide daarom veel in bed 's nachts wat TO wakker hield. Daarop wordt hij, als gewonde man, het bed uit getrapt en moet op de bank gaan slapen. Lijkt me niet dat dat veel beter ligt dan een echt bed.

Waarom ging jij niet op de bank slapen TO?

Is hij het probleem dan?

"zie ik er geen heil meer in nog een x weer in therapie te gaan, hij vervalt toch steeds na een tijdje weer in zijn oude patroon."

Therapie heeft geen zin want HIJ vervalt steeds in zijn oude patroon? Met andere woorden het is allemaal zijn schuld? Zo klinkt het wel namelijk.

En eerlijk gezegd ben ik ook wel benieuwd waarom hij op de bank moest slapen, als hij gewond was.

baan

Maar als je je baan verliest belandt je daarna toch in de ww en niet in de bijstand? En je kunt/moet er toch alles aan gaan doen om weer een nieuwe baan te vinden? En tot die tijd heb je de ww als overbrugging. En op je 37e is een nieuwe baan ( of omscholing) echt goed mogelijk hoor.

Nou Sorry

...maar zolang er niet meer is als dat je zoiets hebt van 'is dit het nou' (dus geen geweld, drankmisbruik etc) vind ik niet dat je het je kinderen aan kunt doen om hun wereld op zijn kop te zetten met een scheiding. Ik vind dat je voornaamste taak is om hen een gelukkige jeugd te geven. Wel vind ik dat je man het recht heeft om te weten dat jij hier zo over denkt. Daarnaast hoop ik dat je ondanks dat die gevoelens voor je man wegebben, wel fatoenlijk met hem omgaat. Dat hebben je kinderen namelijk nodig en daar heeft je man ook recht op.

grof

Mijn eerste reactie zou ook zijn: onderzoek mogelijkheden om te verbeteren van huidige situatie, puur als reactie op summier bericht.
Maar ik vind de reacties hier naar to wel grof, kan me niet voorstellen dat ze daar iets mee kan.

Valt wel mee

Nou lees ik alle reacties nog eens na maar ik vind het, op de opmerking over Nederlands leren na, wel meevallen eerlijk gezegd.

En zeker de opmerkingen over hoe ze zo zeker weet dat het beter gaat worden na een scheiding, is er volgens mij wel een die aan het denken zet.

Eens met anderen

Ik ben het eens met de anderen.

Scheiden moet je niet zomaar doen, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. Uitzonderingen daargelaten, waar hier - op grond van het bericht van TS - niet sprake van lijkt te zijn.

TS: jij (samen met je man) hebt voor kinderen gekozen, daar hebben zij niet zelf voor gekozen! Het is daarmee jouw verantwoordelijkheid ze goed te begeleiden naar volwassenheid en een zo goed mogelijke jeugd te bezorgen.

Voor de meeste kinderen (de uitzonderingen daargelaten) geldt dat ze het liefste een gezin vormen met mama EN papa. Dus er moet echt wel iets aan de hand zijn voordat je hen dat wilt ontnemen.

Misschien zijn er dingen die je niet geschreven hebt, misschien moet je die dan nog posten. Maar o.g.v. jouw posting zou ik zeggen:
Denk eens goed na waarom het na de vorige relatietherapie weer "mis" is gegaan? Wat is (wellicht) jouw aandeel daarin geweest?

Hoezo zou je niet opnieuw in relatietherapie gaan?

En hoe kan JIJ het een volgende keer blijvend tot een succes maken?

En wat is de rol van dat slapen op de bank terwijl hij gewond was? Misschien kan je dat toelichten hoe dat zo gegaan is en waarom dat zo gebleven is, want zoals je ziet, roept dat nogal wat vragen op.

Je kan hem niet veranderen, dat zal hij zelf moeten doen/willen. Maar door jouw gedrag te veranderen, kan hij ook gaan/willen veranderen. En jouw gedrag kan JIJ beinvloeden. Dus - mogelijk - ook zijn gedrag (indirect dus).

da's wel duidelijk Emine

Want ik vond jouw opmerking net zo goed grof.(ik hoop dat je fatsoenlijk met hem omgaat) Neem aan dat je dat niet zou schrijven als je het zelf niet grof vond.

Tegengeluid

Beste Bella,

Ik herken je verhaal enigszins. Ik ben 2 jaar geleden gescheiden van mijn man. We waren 12 jaar samen. Onze dochter was toen 6.

Er was geen sprake van geweld, geen ruzies of andersoortige problematiek. Feitelijk kwam het er op neer dat ik niet meer van hem hield. Toen we verliefd op elkaar werden paste we enorm goed bij elkaar. Maar naar mate de jaren verstreken en we ieder andere dingen in het leven belangrijk begonnen te vinden raakte we van elkaar verwijderd. En dat maakte mij zeer ongelukkig. Weggaan voor mijn eigen geluk, ten koste van het geluk van hem en onze dochter vond ik bijna een onmogelijke keus. Ik ben zelf in therapie gegaan om er achter te komen wat ik nu wilde. 2 jaar heb ik er over gedaan voordat ik uiteindelijk de beslissing heb genomen om te gaan. Maar ik ging. Alle problemen die ik vooraf voorzag, waarvan sommige uiteindelijk geen probleem bleken te zijn, zijn inmiddels opgelost en achter de rug. Dat heeft me enorm veel energie en verdriet gekost. En soms doet het nog pijn dat ons kind niet opgroeit in een gezin. Maar nooit eerder was ik zo gelukkig met mijn leven als dat ik nu ben. Ook met de kennis van nu zou ik dezelfde beslissing weer nemen.

Voor alle praktische problemen bleek ook gewoon een oplossing. We hebben een goedwerkende co-ouderschap, ik heb een huis in de buurt gevonden, alle afspraken zijn duidelijk in een ouderschapsplan beschreven en ons kind heeft het moeilijk gehad maar zit inmiddels ontzettend lekker in haar vel. Haar vader en ik maken alle beslissingen omtrent het ouderschap samen. Vanuit haar belang. Wat is het beste voor onze dochter. En maken nooit ruzie vanuit rechten en plichten.

Er was afgaande op de voorgaande reacties vrij weinig aan de hand in mijn geval. Behalve dat ik ongelukkig was. Waarom dat geen goede reden is om te scheiden weet ik niet. Ik heb me de afgelopen jaren ook niets aangetrokken van de moraalridders om me heen. Want die waren er natuurlijk. Maar het is jouw leven, en niet dat van hen.

Maak geen overhaaste beslissingen. Maar geloof ook in jezelf. Want natuurlijk kun je voor jezelf zorgen. Doe het goede!

swaen

Het is niet uit moraalridderschap dat ik TO erop wijs dat het nog maar de vraag is of zij van een scheiding gelukkig zal worden. Jij bent er samen met je ex in geslaagd om op een prettige wijze samen met jullie kind om te gaan. Dat is niet altijd even vanzelfsprekend. En als dat niet lukt, heeft zo'n scheiding heel wat meer impact dat je zou wensen. Is 'een beetje ongelukkig' genoeg om die gok te wagen? Dat moet iedereen uiteraard voor zichzelf bepalen. En hoe ongelukkig 'ongelukkig' is, kan iemand ook alleen zelf beoordelen.
Maar het gras is gewoon niet altijd groener aan de andere kant. Dat heeft verder niets met moraal te maken.

verstandshuwelijk

Er wordt hier gesteld dat je je kinderen een gelukkige jeugd moet geven en daarmee wordt geïmpliceerd dat dat alleen kan binnen het gezin. Dat vind ik een kromme, ouderwetse gedachte. Kinderen voelen het even goed aan als ouders een liefdeloos verstandshuwelijk hebben en daarmee geef je niet het goede voorbeeld. In mijn optiek is kiezen voor moeder's of vader's persoonlijke geluk helemaal geen egoïstische beslissing, maar juist beter voor iedereen op de lange termijn.

Wel eens met het feit dat het gras niet altijd groener aan de andere kant is, een dergelijke keuze kan ook nadelig uitpakken en helemaal geen geluk opleveren.

Meisje Klein

Wat jij zegt is aantoonbare onzin.
Alsof het kinderen boeit dat hun ouders geen seks meer hebben of een verstandshuwlijk.

Kinderen van gescheiden ouders doen het in alle statistieken significant slechter dan kinderen uit ongebroken gezinnen.

Een scheiding is voor kinderen alleen beter in situaties waarin er echt sprake is van geweld, misbruik, verslaving etc.

Angst en keuze

Mark, ik vind je nogal kortzichtig en aanmatigend. Maar daar heb je vast zo je redenen voor. Al zou je je mening best iets vriendelijker kunnen verpakken. Dat zou een hoop schelen. Opgroeien in liefdeloosheid is ook een verschrikking Mark. Bovendien wil ik mijn kind ook graag meegeven dat je verantwoordelijk bent voor jezelf en de keuzes die je maakt. Dat je niet perse keuzes hoeft te maken waar iedereen uiteindelijk beter mee af is. Behalve zijzelf.

En jippox, ik ben natuurlijk ook angstig geweest. Dat eens scheiding niet de oplossing was, dat ik spijt zou krijgen, het allemaal niet kon betalen, voor de mening van m'n ouders en familie. Maar ik heb er uiteindelijk voor gekozen me niet te laten leiden door de angst. Angst brengt je nergens. En een van m'n vriendinnen hield me voor dat alles onzeker is, behalve 1 ding. Dat ik bij iedere keus die ik zou maken mezelf zou meenemen. En dat dat in mijn geval geruststellend genoeg zou moeten zijn. Een wijze les waar ik nog regelmatig aan terug denk. Zolang ik zou vertrouwen in mezelf zou het heus allemaal goedkomen.

Nog niet eerder gebeurt

...maar ik ben het gewoon met Mark eens. En nee, ik vind mijn eigen opmerking over of ze fatsoenlijk met hem omging niet grof en ik neem er geen letter van terug.

Een huwelijk zonder liefde kan zeker een probleem zijn

Geen sex is wat mij betreft geen probleem.
Een broer/zus relatie ook niet want de kinderen gaan voor. In een broer/zus relatie geven mensen om elkaar, is er een onderlinge relatie, gevoel voor elkaar, meeleven, etc.
Geen relatie (langs elkaar heen leven) is zwaar en eenzaam. Als je jaren zonder echt contact met iemand leeft, kan je dat enorm gaan opbreken.
Natuurlijk zijn de kinderen het belangrijkst. Maar het is ook niet de bedoeling om er zelf aan kapot te gaan.

tja

als kind in een liefdelooshuwelijk vind ik mijn dochter van wie haar ouders gescheiden zijn toch een stuk leuker leven hebben dan ik destijds.

Ik ben met zeventien op kamers gegaan om daarna slechts sporadisch thuis te komen. Vreselijk om in die ijskast thuis te moeten komen.
Geweld was er zeker niet, maar ze hadden er veel eerder een punt achter moeten zetten. Dan hadden ze nog een kans op een leuk leven gehad. Uiteindelijk zijn ze na 40 jaar huwelijk alsnog gescheiden.
Maar nu is het niet meer mogelijk dat ze samen in 1 ruimte verblijven. Heel handig als je je verjaardag wilt vieren, als hun kleindochter moet afzwemmen, een uitvoering heeft etc. Ze zijn jaloers om elke minuut die je met de ander doorbrengt. Maar neeeeee, ik hoef niet te kiezen. (echt wel!!)
Toen mijn zus overleed moesten ze samen dingen regelen. Ik heb al eens verzucht: ' goh moet ik ook maar doodgaan dan als ik samen met beiden belangrijke momenten uit mijn leven wil delen?'

Nee, dan het gescheiden leven van mijn dochter: die kan gewoon gezellig haar verjaardag met haar beide ouders vieren, afzwemmen met de complete fanclub. En ook de wekelijkse badmintonwedstrijden doen we gewoon samen.

Door op tijd uit elkaar te gaan zijn de ruzies voorkomen en kunnen we er echt zijn voor onze dochter.

Mark74

Kinderen spiegelen zich aan hun ouders. Nemen het huwelijk van hun ouders als voorbeeld. Als dat liefdeloos is, nemen ze dat als maatstaf. Dat is niet wat ik mijn kinderen mee wil geven. Wie wil een leugen leven en dat meegeven aan zijn kinderen?

Overigens: ben ik al sinds mijn 16e gelukkig met mijn man (weliswaar niet getrouwd). Alleen bij elkaar blijven voor de kinderen? Nee, er moet echt meer zijn dat ons bindt. Als wij elkaar niets meer te zeggen zouden hebben, is het voor beiden beter om elders ons geluk te zoeken. Gelukkig is dat niet het geval.

overigens Mark

Liefdeloos heeft niks met seks te maken, het kan zelfs andersom: wel seks en toch liefdeloos

Meisje Klein

Je bent een romanticus/ca

Mark is weer bot, maar ik ben het in grote lijnen wel met hem eens. Een huwelijk met mishandeling, of een psychische loopgravenoorlog, echtelieden die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en daardoor de sfeer in huis vergiftigen - ja, dat kan voor kinderen zo belastend zijn dat het ook voor hun beter is er maar een punt achter te zetten. Maar als je als echtpaar nog redelijk samen kunt leven en samen kunt overleggen, als redelijke mensen met elkaar omgaat en elkaar gewoon nog wel het licht in de ogen gunt, dan vrees ik dat het voor kinderen toch echt veel beter is als de ouders bij elkaar blijven. Dan hebben zij hun vertrouwde leven, de ouders van wie ze houden allebei lekker bij elkaar en weinig gedoe. Dat die ouders ondertussen dromen van Ware Liefde - 't zal wel.

Ik zeg niet dat je nooit uit elkaar zou moeten gaan als je niet meer van elkaar houdt. Maar heb niet de illusie dat het in alle gevallen eigenlijk beter is voor de kinderen. Dat valt vies tegen.

Groeten,

Temet

Ouders bij elkaar

En vergeet niet: de kinderen willen het liefst hun ouders bij elkaar hebben. Maar bovendien: ze hebben het liefst hun ouders elke dag om zich heen (oké, pubers misschien niet altijd).

Als je gaat scheiden moet je onvermijdelijke af en toe je kind dagen missen (voor jou als ouder vaak al vervelend), maar vooral: je kind moet jou of je partner missen.

Dat wil je je kind toch niet aandoen (tenzij de huidige situatie - dus met 2 ouders in huuis - inderdaad (te) schadelijk voor het kind is). Ik schrijf (te) schadelijk, want ook een situatie met beide ouders kan schadelijk zijn, maar een situatie van scheiding kan nmm nog veel schadelijker zijn. Het is dan kiezen uit twee kwaden.

Geen liefdevolle relatie tussen ouders

En ouders die denken: ik hou niet meer echt van mijn partner, pfff is dit nu alles?

En die denken: dat is wel een slecht voorbeeld voor mijn kind.
Ik ga er dan vanuit dat men vindt dat je je kind een voorbeeld moet geven van 2 ouders die veel van elkaar houden en veel affectie naar elkaar toe vertonen. Lijkt mij overigens inderdaad een ideale voorbeeldfunctie.

Tja, als je gaat scheiden en je woont alleen met je kind. Is dat dan wel een goed voorbeeld? Dan kan je je kind laten zien dat je als ouder alleen het ook kan redden met je kind(eren). Maar het voorbeeld geven hoe je een liefdevolle relatie met je partner hebt lukt op die manier ook niet.

En wellicht komt de (echt) ware Jacob(ien) na de scheiding nog wel om de hoek kijken, maar of het leven er dan leuker/beter op wordt? Vaak ook bagage, ook een echtscheiding en kinderen achter de rug?

Ja, het kan beter worden en alsnog een beter voorbeeld voor je kinderen zijn, maar het is wel onzeker of dat komt. En in de tussentijd als kind je ouder een deel van de tijd steeds moeten missen....

Temet (en anderen)

quote van Temet:
'Maar als je als echtpaar nog redelijk samen kunt leven en samen kunt overleggen, als redelijke mensen met elkaar omgaat en elkaar gewoon nog wel het licht in de ogen gunt, dan vrees ik dat het voor kinderen toch echt veel beter is als de ouders bij elkaar blijven'

Precies in zo'n situatie ben ik opgegroeid. Zie mijn reactie #23. Mijn ouders hadden 30 jaar eerder moeten scheiden.

Amk

Als ik lees hoe,jouw ouders nu met elkaar omgaan en de last die jullie daarvan,hebben (balen hoor, lijkt mij flink waardeloos), dan vraag ik mij af hoe het geweest zou zijn als ze gescheiden waren toen jullie nog basisschoolleeftijd hadden of op de middelbare school zaten. Misschien waren ze toen ook al zo haatdragend met elkaar omgegaan?

Onderzoek

Er is toch aangetoond wat Temet zegt, in de meeste gevallen is het beter om bij elkaar te blijven voor de kinderen. amk, dan waren jullie toch meer de uitzondering misschien.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik al ver in de twintig was. Ik was er niet verbaasd over, had er wel begrip voor. Had wel gemerkt dat ze niet meer veel hadden samen, maar thuis was de sfeer voor ons altijd prima. Als mijn moeder niet verliefd was geworden op iemand anders, waren ze wel bij elkaar gebleven. Voor mijn vader was het het moeilijkst. Hij wil ook nog steeds niet tegelijk met hen ergens zijn. Als het echt niet anders kan doet hij dat wel, maar liever niet en daar is prima mee om te gaan.