bij mijn man blijven voor de kinderen of weggaan

Zelfde als amk

Ik denk dat mijn ouders beide gelukkiger waren geweest als ze op tijd gescheiden waren. En dat mijn moeder dan misschien niet ziek was geworden. Ik weet dat ze toen ik 10 was een keer op het punt heeft gestaan om weg te gaan en ook al voorbereidingen had getroffen, maar op het laatste moment het toch niet heeft gedaan. Uiteindelijk zijn ze gescheiden toen mijn zusje het huis uit ging. Het is niet zo dat ik een rotjeugd heb gehad door hun slechte relatie, maar ik heb er wel wat rare ideeën over relaties aan over gehouden.

Amk

bedoel jij dan dat ze redelijk met elkaar omgingen toen ze nog samen waren en daarna de narigheid is losgebarsten? Want ik ging er eigenlijk vanuit dat het voor het uiteengaan ook al (voor jullie merkbare) narigheid was.

Overigens: als je als ouders elkaar zat bent en uit elkaar gaat wil dat natuurlijk niet zeggen dat er per se rust in de tent komt. Vroeger vermoedelijk vaker, toen de kinderen standaard bij moeder bleven en vader hooguit de kinderen eens in de twee weken had van zaterdagochtend tot zondag 6 uur. Moeder voogd, vader toeziend voogd en dat was het dan. Ook toen zullen ouders elkaar vaak het leven zuur gemaakt hebben na de scheiding. Maar nu met het gezamenlijk gezag na echtscheiding en het 'gelijkwaardig ouderschap' is de potentie voor conflicten alleen maar groter geworden. Mensen die elkaar spuugzat waren tijdens het huwelijk zijn elkaar na dat huwelijk natuurlijk nog steeds spuugzat en als ze dan nog altijd rekening met elkaar moeten houden is het de vraag hoe goed dat gaat. Met andere woorden: er is helemaal niet gezegd dat de kinderen met een scheiding minder gedoe hebben dan zonder.

Ik wil best aannemen dat het voor ouders soms beter/prettiger was geweest om eerder te scheiden, of dat in die gevallen voor de kinderen ook beter zou zijn geweest - ik twijfel er echt ernstig aan.

Groeten,

Temet

denk er goed over na en kijk ook in de spiegel

Blijven in een liefdeloos huwelijk voor de kinderen, de lieve vrede of wat dan ook klinkt misschien wat uitzichtloos maar ga ook oprecht na welke rol jijzelf vervult in dit huwelijk.
Als ik lees dat je man sinds zijn val op de bank slaapt en jij dat kennelijk ook oké vindt, dan klinkt mij dat niet heel liefdevol in de oren. Misschien voelt je man zich daardoor wel afgewezen en is hij een soort chronisch boos op je , zonder het uit te spreken.
Natuurlijk moet je er samen aan werken maar het is geven en nemen.
Probeer een reden te vinden om nog te knokken voor je man, je huwelijk. Probeer anders een tijdelijke scheiding maar uit elkaar is echt heftig en het brengt vaak toch niet die bevrijding die je hoopt. Het geeft een hoop gedoe (in organisatorische zin maar ook financieel).
Of ga in relatietherapie. Zolang je nog een beetje van hem houdt en elkaar de tent niet uitknokt is het het proberen waard, geloof me.

Liefdeloos huwelijk v.s. scheiding

Ik denk dat er voor beide wat te zeggen is. Voor mijzelf zou ik eerder kiezen voor een liefdeloos huwelijk, waarbij de partners er alles aan doen om het voor de kinderen gezellig te maken.
Als je dit kunt opbrengen, dan is dat voor de kinderen het beste. Een kil gezin is niet fijn, maar een scheiding ook niet.

Daarbij komt een scheiding geeft geen garantie dat beide ouders het nog kunnen opbrengen om samen een verjaardag te vieren. Hierbij praat ik niet alleen uit eigen ervaring, maar kijk naar de statistieken. Steeds meer scheidingen ontaarden in een vechtscheiding.

In jouw geval zou ik eerst voor mezelf heel goed op een rijtje zetten wat de gevolgen zijn van de keuzes die je hebt. Niet alleen voor jou, maar ook voor je omgeving. Denk in het belang van je kinderen. Misschien dat jij met je partner goede afspraken kunt maken over een ander soort samenleven.

Waar is de poster?

Geen reactie meer.

vechtscheiding

Scheidingen die eindigen in een vechtscheiding zullen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook uitgemond zijn in een ongezellig huwelijk.

Ik denk overigens echt dat veel mensen onderschatten wat voor impact een huwelijk heeft waar geen liefde bij komt kijken en waarvan een van de twee simpelweg ongelukkig is. Als ik mezelf als voorbeeld neem, ik werd er werkelijk onhebbelijk van. Zat steeds slechter in mn vel, was ongedurig en kon steeds minder hebben. Van scheiden ben ik enorm opgeknapt. Ik kan weer oog hebben voor mijn omgeving. Aardig zijn. Ongelukkig in mijn huwelijk zitten vrat me op.

Ja maar...

...er zit natuurlijk wel verschil tussen het gevoel hebben van 'is dit het nou' en dusdanig ongelukkig zijn dat je er niet meer van functioneert....

En een liefdeloos huwelijk zoals je dat noemt, zit voor mij echt nog een aantal gradaties onder een huwelijk dat verwordt tot een broer-zus-achtig iets.

Precies

Als je samen ervoor wilt zorgen dat je kinderen gelukkig zijn en er dan ook voor zorgt dat de sfeer gezellig is, dan maakt het voor de kinderen niets uit. Het valt en staat met een goede samenwerking en communicatie tussen de ouders. Of je nu gaat scheiden of niet. Mijn voorkeur gaat dan voor de kinderen uit naar het gezamenlijk blijven wonen. Met als voorwaarde: goed overleg tussen ouders, elkaar vertrouwen en elkaar wat gunnen.

Ik ben het niet helemaal met swaen eens. Het hoeft niet zo te zijn dat een huwelijk waaruit een vechtscheiding ontstaat ook uitmond in een ongezellig huwelijk. Er zit namelijk een heel groot verschil in de situatie. Zolang je bij elkaar in één huis, wordt je elke keer met elkaar geconfronteerd. Daarbij zullen er ook bepaalde zaken besproken moeten worden en heb je voor vooral financiële zaken een gemeenschappelijk belang.
Bij de (vecht)scheiding waar ik inzit zijn er niet zoveel problemen over onze dochter. We doen beide onze best om naar haar te luisteren en zij heeft aangegeven een 50-50 regeling te willen, zo is het nu dus ook ingericht.
De financiën daarentegen is een enorm twistpunt. Onze belangen liggen daar mijlenver uit elkaar. Dat probleem was er niet geweest als wij nog als gezin hadden geleefd.
Door deze problemen op het financiële vlak is het vertrouwen op het vlak van opvoeden ook verdwenen. De oorlog breidt zich uit naar andere gebieden. Hoe hard ik ook mijn best doe om de problemen alleen maar op het financiële gebied te laten blijven, dat is heel zwaar omdat mijn ex en zijn omgeving dat anders wil zien.

Stel jezelf de vraa

Voordat je Ingrijpende beslissingen neemt of je voor de spiegel hardop tegen jezelf kunt zeggen "ja ik heb er echt alles aan gedaan om het huwelijk te redden". Is het antwoord nee. Doe dan je uiterste best om er iets van te bakken. Al dan niet met hulp van anderen. Is het antwoord ja. Trek dan je conclusies.