Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Svg

Svg

08-10-2018 om 09:17

Breuk met partner - hoe

Na vele jaren wens ik een einde te zetten aan mijn relatie. Mijn partner en ik hebben 2 kinderen (16 en 17). Ik denk hier al lang over na maar weet niet hoe ik dit in gang moet zetten. In principe is het simpel, we zijn nl. niet getrouwd maar man gaat niet willen meewerken. Het beste en gemakkelijkste voor mezelf zou zijn dat ik al een andere woning heb op het moment dat ik man vertel dat ik weg wil (liefst al gemeubileerd met zaken die van mij zijn en die ik dan al uit onze gezamelijke woning heb gehaald). Maar ik vind dit niet erg net en nog meer: dan heb ik niet het geld ter beschikking van onze gezamelijke woning - waar hij mag blijven mits mij uit te kopen en de nog lopende lening over te nemen. Als ik dat geld eerst wil hebben, moet ik hem wel zeggen dat ik zal weggaan en dan zitten we samen in een huis (met onze kinderen) en begint de ellende. Hij zal dwarsliggen, gaat over alles moeilijk doen, ik voorzie woedeuitbarstingen waar we met 3 de dupe van zullen zijn. Ik zie ook niet hoe je kan apart leven als je in hetzelfde huis woont. De meeste mensen die uit elkaar gaan kunnen daarover enigszins normaal praten en afspraken maken, dat zie ik niet gebeuren. Vermits de kinderen oud genoeg zijn, vind ik dat we daar geen afspraken over moeten maken wat betreft bezoekrecht. Wat betreft financiële zaken zou ik voorstellen dat ieder hetzelfde bedrag stort op een rekening (zoals we vandaag doen). Het gaat er dus vooral om hoe ik zoiets vertel en neem ik best eerst maatregelen (huis geregeld maar met minder geld ter beschikking) of zit ik eerst misschien nog maanden met hem samen om gezamenlijk huis te regelen en dan te zoeken naar een ander huis. Ik hoor eigenlijk meestal maar van mensen die al weg zijn, de weg hieraan vooraf weet ik niet hoe je dat regelt.


België?

Uit je woordkeus krijg ik de indruk dat je Belgische bent, klopt dat? De meeste forummers zijn Nederlanders en zodra het gaat om tips over je rechtspositie kan dat uitmaken.

Mijn algemene tip zou trouwens zijn om je in te lezen dan wel deskundig advies te vragen over je rechtspositie. Dan weet je beter wat je verwachten kan en kun je van daaruit verder. Bij voorbeeld jouw idee over bezoekrecht: jij kan wel denken dat je daar geen afspraken over hoeft te maken, maar in Nederland ligt het in elk geval formeel-juridisch anders.

Wat ik me wel afvraag: dat eigen huis, hoe verhoudt zich dat tot het feit dat je thuiswonende kinderen hebt? Blijven die in het huidige huis, in jouw idee, of gaan ze met jou mee? Hoe denk je dat ze dat vinden? Bedenk dat je niet alleen je partner vervelend nieuws te brengen hebt, maar je kinderen ook.

Groeten,

Temet

Toch

Eerst met hem praten voordat je alles al regelt. Je kunt niet zonder de storm die gaat komen. Het ligt er natuurlijk erg aan hoe je het brengt en ook hoeveel tijd en begrip je hebt voor hem om de boodschap te accepteren. je hebt er zelf jaren over gedaan, dus ik denk dat hij ook wat tijd nodig heeft. Dat zal geen gemakkelijke tijd worden, maar de gedachte dat je zonder iets te zeggen plotseling een huis hebt, met geld en de spulletjes uit je oude huis, en dat daarna alles rozegeur en maneschijn zal zijn is een beetje naïef.

Tsjor

Weggaan

Je kunt gerust een tijdelijke voorziening treffen waarbij je niet meer samen in een huis woont. Als je bang bent voor woedeuitbarstingen en onredelijk gedoe is het helemaal niet raar om dat te voorkomen.

Kun je misschien een tijdje met de kinderen naar je ouders? Dan kun je daar vandaan de scheiding bespreken en de goederen verdelen.

SVG

SVG

08-10-2018 om 12:42

Regelen

Wat betreft de kinderen: gezien de leeftijd -dacht ik- dat zij vrij mogen kiezen waar ze willen zijn (vanaf 16 jaar). Mits ik een woning kan hebben in de buurt van waar we nu wonen (België), zullen ze waarschijnlijk meestal bij mij zijn omdat hun vader veel en laat werkt. Maar ik zou zeker aanmoedigen dat ze bij hun vader regelmatig gaan. Als er een regeling moet komen, heb ik daar geen probleem mee. Mijn zoon zal volgend jaar trouwens klaar zijn met school en verdere studies starten, voor zo'n kind regel je toch geen bezoekrecht meer?
Ik denk dat mijn kinderen relatief weinig problemen zouden hebben met uit elkaar gaan, zeker mijn oudste kind niet maar ik moet wel een degelijk alternatief hebben wat betreft woonst.

Naar mijn ouders oid gaat niet gebeuren, dan ga ik nog liever huren maar dat kost natuurlijk extra geld en ik betaal liever een lening af dan huur. Bovendien is dat ook een extra verhuis voor mijn kinderen. Ik heb wel wat geld ter beschikking. Ik ben vorige week naar een raadgever geweest om zicht te hebben over de prijsklasse van woning die ik zou kunnen kopen op basis van mijn huidig spaargeld in combinatie met mijn loon. Om zeker te zijn wat mijn huidige (gezamelijke) woning waard, moet ik een makelaar laten komen achter de rug van man, dat vind ik niet netjes. Anderzijds, ik kan wel alles netjes opbiechten en dan meteen geconfronteerd worden met in alles dwars gaan zitten waar mogelijk. Dan kan ik me wel voor m'n kop slaan dat ik in de ellende zit omdat ik 'netjes' wilde zijn.

Ik geef al jaren aan dat ik ongelukkig ben in onze relatie, dat ik weg zal gaan als de kinderen oud genoeg, maar man vindt het allemaal 'vals' en 'gezeur'. Er valt dan ook niet over te praten. Ik kan mij overigens niet bedenken dat hij gelukkig is met mij maar het is wel allemaal gemakkelijk voor hem: zijn kinderen zijn opgevoed, gebracht en opgehaald van sport, eten staat op tafel, kleren zijn gewassen. Maar zo wil ik geen jaren meer doorgaan. Straks (over een aantal jaren ) zijn de kinderen het huis uit en dan?

Papa van 3

Papa van 3

08-10-2018 om 13:38

Angst

Angst voor woede uitbarstingen en confrontaties zijn een slechte raadgever. Hier ook door schade en schade achter mogen komen. Je kunt ook niet voor de ander gaan denken. Scheiden of je nu wel of niet getrouwd bent kost veel verdriet en energie. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat als je niet getrouwd bent en wel al jaren samen woont en kinderen hebt dat het simpel is uit elkaar te gaan. Er zijn veel zaken die jullie verbinden.

Tijdens een scheiding normaal afspraken maken is echt niet vanzelfsprekend helaas. Daarin sta je niet alleen.
Bij mij heeft het ook jaren geduurd voordat ik besloten heb dat ik wilde scheiden. Na heel veel pijn en ellende ben ik nog steeds blij met mijn besluit met als opmerking dat ik dat veel eerder had moeten doen....
Sterkte de komende periode.

SVG

SVG

08-10-2018 om 14:22

afspraken maken

Maar hoe maak je afspraken met iemand die niet wil? Er zit voor hem waarschijnlijk meer nadeel aan uit elkaar gaan dan voor mij. Hij zal zelf een huishouden moeten runnen terwijl hij dat nog nooit gedaan heeft; ik werk voltijds en doe daarnaast het huishouden. Ik bespreek veel met mijn kinderen; omdat hij er altijd pas laat is wordt hij van vele zaken niet ingelicht of enkel van de noodzakelijke dingen. Het dagdagelijkse heeft hij niet mee en dat is altijd zo geweest. Dat hij zoveel werkt is eigen aan zijn beroep maar ik heb er nooit een voordeel (financieel) aan gehad: alle rekeningen zijn 50/50. Als hij thuis is wil hij vooral geen gedoe of gezeur. Ik heb dat jarenlang geslikt maar nu de kinderen oud genoeg zijn, heb ik geen zin om langer bij deze man te blijven, we hebben gewoon geen gezamelijk leven. Ik ben zo lang gebleven zodat ze een vader zouden hebben zonder hem overmatig te willen belasten. Bovendien heb ik ook altijd schrik gehad dat de zaken niet goed zouden lopen als ik er niet was om bij te sturen (hij verdraagt niet veel en vindt nogal snel dat alles moet lopen zoals hij dat wil). Maar gezien de leeftijd van de kinderen en gezien ze -wat mij betreft- mogen gaan en staan waar ze zullen willen, vind ik dat uit elkaar gaan nu moet kunnen.

Ik heb niet het idee dat er veel zaken zijn die ons verbinden: 2 kinderen en een huis. Over beide wil ik eerlijk en redelijk zijn.

Afspraken

Hier heb ik zelf een convenant gemaakt maar wel zoveel mogelijk in alle redelijkheid rekening gehouden met de belangen van mijn ex. We waren het uiteindelijk overal over eens behalve over de omgangsregeling.

Ik denk dat het kan schelen als je een plan klaarhebt waar je aanstaande ex op een eenvoudige manier in mee kan gaan.

Maar ik zou me ook niet rijk rekenen. En houd er rekening mee dat je zonodig naar de rechter gaat en de kosten daarvan om dan ook alle knopen door te hakken.
Jou uitkopen is wel een dingetje dat dwars kan liggen. Het kan nodig zijn dat je daarvoor een zaak aanspant.

Je kunt ook tijdelijk gemeubileerd huren tot de zaak rond is. Ik zou weggaan, dat schept toch meteen duidelijkheid. Anders kan iemand inderdaad nog de hoop koesteren dat er mogelijk wat te lijmen is als je maar niet meewerkt, dat je de zaak kunt tegenhouden. Weggaan is in elk geval duidelijk en bovendien veilig.

SVG

Ik snap dat je overweegt om eerst eigen woonruimte te regelen waar je dan heen kan als de situatie in je huidige huis onhoudbaar zou worden, maar ik vraag me af hoe je het voor je ziet. Je kinderen zijn 16 en 17. Jij vertrekt. Denk je dat je kinderen je zonder morren zullen volgen naar je nieuwe (hoogstwaarschijnlijk veel kleinere) huis? Ik vermoed dat dat wel eens een misrekening zou kunnen zijn. Dus dat wordt dan of in je eigen optrekje zonder je kinderen, of in je eigen huis en dan overdag naar je oude huis om voor je kinderen te zorgen ('anders eten ze slecht/doen ze hun huiswerk niet/lopen ze in vieze kleren rond') - en dan iedere keer maar zorgen dat je weg bent voor je ex thuis is. Maar je werkt ook voltijds, dus dat wordt bijzonder lastig allemaal.

Of heb jij reden om aan te nemen dat als jij vertrekt, de kinderen min of meer direct en met achterlating van hun vertrouwde huis met je meekomen?

Groeten,

Temet

SVG

SVG

08-10-2018 om 17:09

plan en woning

Convenant/plan. Wat zet je allemaal in zo’n plan? Inboedel, daar zal over geruziet worden. Het meeste wil ik best achterlaten maar het wordt dan voor mij financieel wel een investering om alles nieuw te kopen. Hoe breng je inboedel in kaart? We hebben een aantal dure meubelstukken in huis staan. Er staat nog een heel deel meubels van mij in ons gezamenlijk huis. Dat zijn zaken die ik vroeger alleen gekocht heb, daar heb ik recht op (bank/tafel/kasten bv). Maar veel moet (op)nieuw gekocht worden. Maar zelfs mijn eigen zaken terugkrijgen zie ik niet goed komen vandaar mijn idee om die zaken al te verhuizen zodat die niet meer kunnen geblokkeerd worden. Dat gaat natuurlijk alleen maar op het moment dat ik een alternatieve woning heb.

Mbt. de kinderen: ze zijn oud genoeg om te gaan bij wie ze willen zijn. We wonen erg gunstig wat betreft school -ook voor de vervolgopleiding. Indien ik wil dat mijn kinderen regelmatig bij mij zullen zijn, zal ik vlakbij man moeten gaan wonen.

Uitkoop huidige woning: dat wordt natuurlijk een probleem. Dat geld zou ik graag (snel) hebben, op voorhand maar dat is niet realistisch. Realitischer is dat ik ofwel moet blijven tot dit geregeld is ofwel huren ofwel iets anders kopen. Iets anders kopen is dan met minder geld dan wanneer ik wacht tot gezamenlijk huis is geregeld én de kosten zullen hoger liggen omdat het voor mij zal gelden als tweede woning. Op zich heb ik een aardige som te besteden, voordeel van lang in de relatie te blijven, te werken en ondertussen te kunnen sparen.

In reactie op #9 (Temet): mijn (nieuw) huis hoeft niet veel kleiner te zijn. Als ik in mijn huidige buurt iets anders heb, zie ik niet waarom ik naar mijn oude huis zou moeten om voor mijn kinderen te koken. Ze kunnen dan toch prima bij mij komen eten, kleren laten wassen, ik kan best nog halen en brengen indien nodig (alles wat ik nu ook voor hen doe) en ze kunnen ’s avonds regelmatig naar hun vader. Huiswerk ben ik al jaren niet mee bezig. ‘Overdag’ naar mijn oude huis gaan om taken te gaan doen gaat in geen geval. Tegen dat alles ‘geregeld’ zal zijn, zal mijn oudste ook ongeveer 18 zijn, het moment dat velen op kamers gaan en zodoende voor zichzelf moeten instaan. Ik ben wel akkoord dat ik mijn kinderen een zekere “luxe” zal moeten bieden vermits zij voornamelijk zelf zullen beslissen waar ze zullen zijn. En ik ben realitisch genoeg om te beseffen dat ze opportunitisch genoeg zullen zijn om het zichzelf gemakkelijk te maken: dichtbij school/vervolgopleiding, eten op bord, kleren gewassen, aangenaam wonen zonder iets tekort te komen. Dat is dan ook mijn dillema. Ik heb wel wat geld te besteden maar natuurlijk met uitkoop gezamenlijke woning komt er een pak bovenop.

De meeste vrouwen die ik heb zien weggaan bij hun partner hadden een nieuwe partner waar ze bij konden intrekken. Van nieuwe partner is in mijn geval geen sprake. Ik heb ook niemand met wie ik deze zaken kan bespreken.

eerst ander woonruimte

Mijn ex had geen andere woonruimte toen hij aankondigde dat hij niet meer bij mij wou zijn. Noodgedwongen moesten we toen nog 5 maanden bij elkaar wonen. Vreselijk vond ik dat. Hij niet, maakte ook geen haast om iets te zoeken. Wat een stress gaf dat.

juf Ank

juf Ank

08-10-2018 om 21:10

SVG

Ik denk dat het praktisch niet voorkomt dat een moeder met een of meer kinderen direct vanuit huis en oude gezin naar de nieuwe partner verhuist. Ik heb dat in elk geval nog nooit gehoord.
Ik denk dat jouw probleem zeer veel voorkomend is. Waarmee ik niet wil zeggen dat het gemakkelijk is; het is een klotesituatie. Maar ja, wat wil je, er is zo'n enorme woningsnood.

Eliane

Eliane

08-10-2018 om 23:58

herkenning

SVG, herkenbaar verhaal van jou, helaas voor mij en jou.
Ik snap jouw probleem helaas erg goed. Hier vergelijkbare situatie, vergelijkbare leeftijden, ook lang gewacht met de beslissing (maar wist het al lang), alleen woon ik in Nederland, en nu?

Zelfde dilemma met de woning. Ik twijfel erg over toch eerst vertellen, maar wel uitgezocht hebben dat ik snel tijdelijk iets kan huren (half jaar of jaar), of zelfs even een vakantiewoning, als de hel uitbreekt, wat ik vrees. Want de woning moet worden verkocht (of hij moet mij uitkopen) en mijn deel wil ik natuurlijk hebben. En ik moet ontslagen worden uit de hoofdelijkheid voor ik een nieuw huis kan kopen. Maar ook die van mij zal vermoedelijk (hopelijk niet, maar ik houd rekening met het ergste) erg dwars liggen.

Ik denk dat mij kinderen bij mij willen wonen, maar mogelijk start hij een enorm omkoopadvies. Dus ik houd er wel rekening mee dat het anders kan lopen dan ik hoop en verwacht of dat ik ook wat moet "bieden" aan gemak van de kinderen om ze (deels) bij mij te laten wonen.

Ik vind het naar het mijn kinderen aan te doen, maar ik heb het erg lang volgehouden omdat ik hen een vermoedelijk nare scheiding niet aan wil doen, maar de rek is eruit bij mij.

Terug naar TO, je bent bang voor woede-uitvallen. Heb je reden om die te vrezen? Eerder iets vergelijkbaars meegemaakt of incidenten waardoor je dit nu vreest?

SVG

SVG

09-10-2018 om 09:11

Alternatieven

Een andere woning huren is een mogelijkheid, al is dat een extra tussenstap naar een definitieve oplossing en dus een extra belasting. Maar voor een korte duur is het een mogelijkheid. Net als Eliane moet ik die periode dan aangrijpen om van gezamelijk huis mijn deel te krijgen, eventueel via een procedure. Maar dan nog moet ik door de verkoop/uitkoop heen, de inboedelverdeling en mijn eigen spullen zien te bemachtingen.

Ja, ik ben bang voor woede-uitvallen, er wordt veel geschreeuwd en verwijt. Verder sluit ik niet uit dat er fysiek klappen zouden kunnen vallen. Het is niet zo dat dit een dagelijkse kost is maar het is al wel een aantal keer voorgevallen over al die jaren heen, waar ook ik mij dan moeilijk kan bedwingen want ik laat mij niet slaan. Heel lelijk allemaal.

Vandaar dat ik er veel liever stiekem vandoor zou willen gaan, met mijn spullen. Maar dat is zo achter de rug, echt gemeen. De confrontatie aangaan leidt dan wellicht tot veel ruzie, geschreeuw, mogelijks fysieke uitvallen. Wat doe je dan? Ik wil ook niet dat mijn kinderen de dupe moeten worden van mijn achterbaksheid maar ook niet van (nog meer) geschreeuw.

We zijn zo ongelukkig samen dat ik niet begrijp dat hij niet gewoon van mij af wil. Als er een manier was waarop hij dat zou inzien, zou alles zo veel gemakkelijker zijn. Want liefde is er, wat mij betreft, absoluut niet tussen ons. Ik kan mij niet inbeelden dat hij denkt van wel. De paar keer dat ik al eens heb proberen te praten minimaliseert hij alles of zegt hij 'ik heb nu eenmaal voor jou gekozen'. Alsof dàt nu in steen is gebeiteld en niets aan kan veranderd worden. Maar als ik doe wat hij wil, kunnen we wel gewoon normaal praten.

Doenja

Doenja

09-10-2018 om 09:49

wil wel

SVG ik wil je wel meer info geven want ik zat ook in zo'n situatie, maar er loopt hier iemand rond op t forum die erg allergisch is voor al mijn geschrijf en uitspraken en dan heel kwetsende dingen gaat zeggen. Vandaar dat ik n beetje huiverig ben. Waar jij nu in zit is de situatie waar scheidingen voor uitgevonden zijn en niet zoals ik soms hier hoor dat mensen ' zo maar' gaan scheiden. Net of je een ander paar sokken aantrekt.
Alle vragen waar jij mee zat, zat ik ook mee. Jaaaaren. En t kon niet zo zijn dat ik t rustig wilde laten verlopen, dat voelde ik haarfijn aan. Maar doordat het zo lang zich voort sleepte is het hier geescaleerd en daardoor heeft mijn toenmalige man een huisverbod gekregen. Niet dat dat hielp hoor, want hij heeft er alles aan gedaan om me alles af te pakken en de kinderen ook. Wil je meer weten, dan mag je me prive mailen. Heb al teveel gezegd.

Toch tijdelijk huren

Ik denk dat gelijk al een nieuw huis kopen ook zonder de jou toekomende overwaarde wellicht lastig zal gaan. Als er nog een hypotheek zit op jullie gezamenlijke woning dan ben jij daar 100% aansprakelijk voor volgens de bank (dat is wat anders dan gezamenlijk afspreken dat je 50% betaalt, voor de bank zijn jullie beide 100% aansprakelijk en niet afzonderlijk 50%).

De bank zal niet snel een hypotheek verstrekken als je nog aansprakelijk bent voor een andere hypotheek. Die zal waarschijnlijk de huidige hypotheek aftrekken van je mogelijke maximale hypotheek als je de huidige woning niet had. Je kan dus dan alleen een extra huis kopen als je voldoende spaargeld hebt en geen hypotheek nodig hebt

Zit er geen hypotheek meer op jullie huidige huis dan geldt bovenstaande niet en zou je in theorie je plannen door kunnen voeren. Ik raad het echter niet aan want je zult nog lang enigszins door een deur moeten kunnen met de vader van je kinderen en hij zal dan ook geen enkele andere afspraak met je willen maken bijvoorbeeld over het verblijf en de kosten van de kinderen als ook de verkoop van de gezamenlijke woning traineren. Waardoor je nog langer moet wachten op je overwaarde. Dat worden dan rechtszaken waar de situatie alleen maar verder bekoeld.

Stel jij betrekt tijdelijk een gemeubilairde huurwoning, zijn jullie kinderen veilig bij je vriend? Kunnen zij daar blijven wonen tot jullie de zakelijke kant heb geregeld? Dan zou ik ze geen twee verhuizingen aandoen. En al helemaal niet zonder overleg daarover met vader. Ze zijn als alles dan op de rit is oud genoeg om zelf een keuze te maken in welk huis of bij welke ouder ze willen wonen.
Mochten de kinderen gewoon veilig zijn dan zou ik wel vast een huisje of kamer zelf huren waar je naartoe kan na de scheidingsmelding. Ik zou nog geen spullen uit het huis halen ook niet als ze alleen van jou zijn. Geef hem even de tijd om te wennen dat je definitief bent in keuze zonder hem verder te willen.
Maak wel vast een lijst van welke spullen in huis van jou zijn, van hem zijn en welke gezamenlijk. Dan kan hij vast nadenken welke gezamenlijke spullen hij zou willen hebben, jij denkt daar ook over na en na een week ofzo ga je daarover in gesprek.
Aangezien jullie niet getrouwd zijn hoeft hij trouwens niet mee te betalen aan jouw onderkomen en levensonderhoud. Wel blijf jij verantwoordelijk voor de hypotheek en overige eigenaarskosten van jullie gezamenlijke huis zolang dat niet is verkocht of aan je vriend geleverd als hij dat zou willen en natuurlijk blijf je mede verantwoordelijk voor de kosten van de kinderen ook zolang ze bij hem wonen .

Sterkte het is een lastige situatie

Eliane

Eliane

09-10-2018 om 16:12

Advocaat

Ik zou toch een advocaat gespecialiseerd in echtscheidingsrecht (lid van VFAS) raadplegen. Vragen of die (veel) ervaring heeft met moeizame scheidingen met tegenwerkende expartners.

En die dan vragen hoe dit het handigste aan te pakken.

Ik hoor graag jouw bevindingen en tips.

Heel veel sterkte.

SVG

SVG

09-10-2018 om 16:50

Duidelijk

Wenda, je geeft heel duidelijk informatie, dank daarvoor.
Eerst huren is wellicht het gemakkelijkste, ook omdat ik ondertussen gezamelijke woning kan regelen en mijn 'uitkoopwaarde' krijgen maar het kan toch een hele tijd duren voor man akkoord is om alles in der minne te regelen, zo kan hij mij wel meer dan een jaar aan het lijntje houden. En, wat huur ik dan? Een huis/appartement met 3 slaapkamers zodat de kinderen (ook) bij mij kunnen blijven of gewoon iets voor mezelf -en pendel ik dan een beetje heen en weer tussen mijn gezamelijke woning en tegen de avond naar mijn huurplek. Het scheelt natuurlijk wel serieus in prijs.

Ik blijf inderdaad mee verantwoordelijk voor de lening, maar evengoed betaal ik niet en gaat bank verhaal halen bij man. Maar met zo'n constructie bevorder ik natuurlijk geen goede wil bij man. Ik vind het echt lastig... . Ik heb vroeger gewacht 'tot de kinderen groot genoeg zijn' maar eigenlijk blijft het gewoon lastig. Ik heb al overwogen om te wachten tot ze het huis uit zijn maar gezien hun leeftijd is dat weer nog een paar jaar bovenop. Ik denk wel dat ze veilig zijn bij man als hij normaal tegen ze zal/kan doen.

Eliane, met een advokaat gaan spreken heeft in mijn geval niet veel zin want ik ben niet getrouwd. Met een andere tussenpersoon ook enkel als man meewil (en gezien zijn vele werkuren heeft hij daar toch geen tijd voor). Ik moet misschien eens gaan zoeken bij wie kan je met zulke zorgen terecht om alles vlot te laten verlopen en dan bedoel ik niet relatietherapie. Meer iemand die zegt van 'het gaat niet tussen jullie/of één persoon wil niet verder dus nu moeten jullie beiden -in het belang van de kinderen- meewerken aan een vertrek uit huis van de moeder en ervoor zorgen dat zij ook zo snel mogelijk een woning te bieden heeft aan jullie kinderen.

Eliane

Eliane

09-10-2018 om 17:42

Svg

Ik zou toch eens zo uit de losse pols wat advocaten bellen. Eerst uitzoeken of ze VFAS lid zijn (dus gespecialiseerd) en dan meteen naar de naam van een specifieke advocaat vragen en zeggen (tegen secretaresse) dat je wilt gaans scheiden en een advocaat zoekt en dat je nu eerst even een specifieke vraag hebt die je de advocaat zelf wilt stellen. Dan krijg je ze meestal wel aan de telefoon. Als die persoon niet kan kan je vragen of er een andere ervaren collega is.

Ik denk dat echtscheidingsadvocaten nl. ook wel met jouw situatie te maken zullen hebben. Situaties waar een partner weigerachtig is om mee te werken en waarbij de verkoop van het huis dat bijv. in kort geding (?) afgedwongen wordt. Dat wil je natuurlijk voorkomen, maar zij hebben wellicht tips en do's en don'ts. Zo'n eerste telefonisch advies is normaal gesproken gratis. Dus kan je een beetje gevoel erbij krijgen wat je mogelijkhedenzijn bij halsstarrig gedrag.

En misschien moet je toch naar een gewone echtscheidingsmediator die ook niet getrouwde stelen helpt. Moet je partner DAAR wel aan meewerken...

Het is sowieso handig te weten wat je mogelijkheden via de rechter zijn. Dan hoe je een mediationtraject (of zo) ook niet eindeloos lang te proberen.

Ellendige situatie. Ik ben wel getrouwd maar ik vrees dat dat niet echt veel uitmaakt. Als een partner dwars wil doen, dan kan hij dat doen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

09-10-2018 om 21:15

Tuurlijk heeft advocaat wel nut

Wellicht niet voor de echtscheiding, maar wel voor de zakelijke afhandeling. Of voor wat betreft een omgangsregeling.
Al je man niet meewerkt, bedoel ik.

Ik denk dat enige voorbereidingen treffen, zoals je waardevolle spullen veiligstellen en een voorlopig verblijfsadres regelen, wel slim zijn. En wellicht ook ervoor zorgen dat je kinderen niet thuis zijn en iemand anders standby is als je het gaat vertellen. Of ervoor zorgen dat jullie niet dan in huis maar ergens ‘onder de mensen’. Helemaal blanco erin gaan is wel zo transparant maar wellicht niet het verstandigste.

Eliane

Eliane

09-10-2018 om 21:45

Precies

Het probleem is, je weet niet hoe hij reageert. Boos ja, maar hoe boos? Dus, omdat je het niet weet, moet je niet naief zijn en het "gewoon" vertellen zoals met een "normale" partner (ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen).

En in elk geval de belangrijkste (persoonlijke) spullen veilig stellen voor je iets zegt.

Maar bel echt een paar advocaten. Die kunnen je vast meer tips geven en uitleggen wat wel/niet mogelijk is juridisch als hij dwars doet. Gewoon bellen.

SVG

SVG

10-10-2018 om 09:41

het was weer wat gisteren

Gisteren is (alweer) maar eens de bom gebarsten tussen zoon en man en uiteindelijk lig ik mee in de ruzie.

Man komt altijd laat thuis (na 22.00u), zoon had lang gestudeerd, komt uiteindelijk naar beneden om met mij een serie te kijken (stoort man dat we teveel tv kijken). Zoon neemt daarbij een zak chips (zijn deel ervan). Dat was niet naar zin van man die er weer een heel drama van moest maken. De chips was weer aanleiding tot vanalles erbij sleuren en zo gaat het altijd. Dat zoon 'zich altijd volpropt met snoep', 'dat zijn hele kamer weer een zooi is', 'dat hij een ongezonde levensstijl er op nahoudt', 'dat hij er pukkels van krijgt', 'dat hij wel kan zeggen dat hij studeert op z'n kamer en dat moeder onnozel genoeg is om dat te geloven maar dat hij echt wel beter weet'... enzovoort. Waarop zoon -die nu echt goed werkt voor school met bijhorende goede punten- ontploft: 'dat vader zich nu het net thuis is echt niet moet mengen in wat hij doet', 'dat hij moet zwijgen want hij is zelf een kettingroker', 'dat hij echt niet zijn kamer gaat opruimen als hij tot na 22.00u heeft gestudeerd en eindelijk naar beneden kan komen' en ga maar door. En dan roept zoon regelmatig dat vader eigenlijk beter gewoon er niet zou zijn. Dat heeft hij wellicht wel van mij omdat ik dat regelmatig tijdens ruzies roep. En zo gaat het zo dikwijls. Man wil altijd dat alles net en opgeruimd is. No matter what. Terwijl ik iets heb van: kinderen studeren al genoeg voor school, ze doen het beiden goed. Als die kamers met enige regelmaat worden opgeruimd, dan laat ik het voor wat het is. Man beticht mij er dan weer van dat ik 'kinderen aanzet tot luierikken die nooit wat moeten doen, maar dat hebben ze dan van mij'. Hij vindt dit trouwens 'mishandeling dat ik toelaat dat ze in een vieze kamer zitten'. Terwijl dit volgens mij echt gewone tienerkamers zijn: ja er liggen heus wel sokken op de grond maar als ik de was doe in het weekend worden die in de man gegooid. Maar man maakt telkens opnieuw drama's van zaken waar verder zich niemand aan stoort.

In ieder geval: de avond was weer om zeep. Telkens als ik denk, als ik gewoon niets zeg tegen man, valt het allemaal nog mee. Maar om de 2/3 dagen is er dan toch weer ruzie over iets, en het is altijd met veel geroep. En zoals gisterenavond heb ik schrik. Zoon is fysiek groot en sterk en gaat echt eens over zijn grenzen gaan, zeker als man hem blijft uitdagen. Ik ga er elke keer tussenstaan maar wat als ik er niet ben? Ik denk trouwens dat als ik oudste (zoon) zou vragen waar hij zou willen wonen, hij gewoon 100% bij mij zou kiezen. Ander kind zou beide kiezen denk ik maar mijn kinderen komen vrij goed overeen en ik zou niet willen dat de ene ergens anders zou moeten zijn dan de andere.

Eliane

Eliane

10-10-2018 om 10:24

voorbeeld

Svg, je hoeft geen verdere voorbeelden te geven. Voor iedereen die ervaring heeft met een vergelijkbare situatie is helder hoe het werkt bij jouw man.

Je hoeft je niet te verontschuldigen of uit te leggen waarom. Voor mij is totaal duidelijk dat je weg wilt.

Normaal gesproken moet je kinderen vooral niet laten kiezen tussen vader en moeder. Dat is echt niet goed. De vraag is of je met de leeftijd van jouw kinderen (en die van mij) nog voor hen kunt bepalen hoe je het wilt.

Ik vermoed dat je uit veiligheidsoogpunt niet echt bang bent dat een kind (deels) bij man verblijft (soms is dat anders en wil je je kinderen zo min mogelijk bij je ex laten omdat hij die kinderen beschadigt). Maar als je (samen met je partner?) bepaalt. 50-50, is de vraag of je oudste zoon daar aan mee wil werken. Maar om dat te bepalen dat het anders moet voor hem en dat jongste mee moet met dezelfde regeling lijkt mij ingewikkeld.

Je kunt dus van alles bedenken (en bijv. stimuleren) maar die jongeren doen uiteindelijk wat ze willen.

Ik zou denk ik inzetten op 50-50 en als bij oudste aangeeft dat echt niet te willen (kan ook na een tijdje), dan hij meer bij jou maar wel stimuleren dat hij regelmatig (evt tussendoor/door de weeks) bij zijn vader langs gaat/eet.

Als je je kinderen (deels) bij je wilt hebben moet je zorgen dat je een woning kunt huren (in eerste instantie?) waar zij kunnen wonen, evt. met kleinere kamers of samen op een kamer (of jij op een kleinere kamer en zij samen een grote of de twee grotere (lijkt mij niets maar kan je overwegen, de huiskamer gebruik jij misschien meer). Maar zorg dat ze bij jou terecht kunnen. Als huis verkocht is zijn ze misschien al deels uit huis? En kan je kijken wat dan geschikt is. Maar je wilt ook dan toch dat ze altijd bij jou kunnen zijn/logeren.

Dan moet ik ook maar gaan scheiden...

Het zijn lastige jaren die opgeschoten pubers in huis en ook wij waren het in die periode niet altijd eens.
Hierin vond mijn man mij overigens niet "net zo lui", integendeel, hij wilde niet dat ik constant troep aan het ruimen was van zoon.

Een goed gesprek heeft geholpen. "Laat die kamer voor wat het is en hij ruimt het op, op zijn moment. Begint het echt te irriteren dan trek ik aan de bel en doe ik bepaalde dingen ook niet wat zoon op prijs stelt.
Laat het los vader, nog een paar jaar en dan woont zoon op zich zelf. Dan leert hij misschien pas opruimen, het hoort gewoon wat bij de leeftijd. Ik red me wel, het stoort mij minder".

Je man is veel weg, als hij thuis is kan hij beter eens met zijn zoons naar de bioscoop gaan of eens samen een pizza gaan eten. Laat hem inzien dat wat gezelligheid in huis belangrijker is dan een perfect huis.

Als je veel werkt, geld binnen brengt voor je gezin, zorgt dat je kinderen kunnen studeren en je komt thuis zie je wat je wilt zien. Een luie, chipsetende, tv kijkende zoon. Dat is zijn momentopname, aan jou en zoon de taak om hem meer op de hoogte te houden van zoons betere kant.

Een boze vader is geen slechte vader. En je zoon kan 2 meter worden en 100 kilo, hij moet zijn handen thuishouden. Ook lijkt het mij niet oké als er geroepen wordt dat vader "er beter niet kan zijn".
Slecht voorbeeld doet slecht volgen. Tja, als jij die mening deelt kom je nergens.

SVG

SVG

10-10-2018 om 11:34

het gaat over het altijddurende

Wil40, ik begrijp je reactie wel maar ten eerste brengt man geen euro meer binnen dan ik, terwijl ik er wel veel meer ben en nagenoeg alles regel. Bovenstaande is een voorbeeld. Denk je niet dat ik al van kleuterleeftijd bezig ben met proberen te zeggen dat 'spelen is toch belangrijker dan opgeruimd huis' tot nu 'studeren is toch belangrijker dan opgeruimde kamer'. Maar na al die jaren is het wekelijks ruzie over rommel, en over zoveel andere dingen. Een "goed gesprek" is nu net niet mogelijk, alles ontaard in ruzie en verwijten. We kunnen over niets een goed of normaal gesprek hebben (hebben we beiden trouwens van thuis uit ook nooit geleerd maar daar valt al langs niet meer aan te veranderen). Eerlijk gezegd hebben we hier zelfs nooit een gesprek. Ieder zegt (roept) wat hij vindt maar er wordt nooit naar een oplossing gezocht. Er wordt geen water bij de wijn gedaan. Dat is ook één van de redenen waarom man niet luistert naar mij terwijl ik al jaren aangeef (zeg) dat het niet goed gaat tussen ons. Buiten dat ik een valse zeur ben en wat opmerkingen over 'gewoon meer seks', gaat het 'gesprek' niet. En na al die jaren zie ik het niet meer zitten.

ik reageer straks op andere berichten.

Dat hij hard en veel werkt, is zijn eigen keuze. Elke avond laat thuiskomen (als alles eigenlijk al geregeld is) en dan maar even autoritair komen doen om het gevoel te hebben dat hij ook toch nog wat opvoedt, daar heeft niemand wat aan, maar dat is exact wat hij doet naar mijn gevoel.

Het is waarschijnlijk geen slechte vader (alhoewel hij mij wel een slechte moeder vindt) maar wel een vader die er weinig is en zelden eens wat doet met zijn kinderen. Weet je wat het is om voortdurend te moeten schipperen en elk woord afwegen want het zou vader wel eens kunnen tegensteken? Dat gaat over alles. De fruitsap staat niet koud genoeg, er ligt ergens een blad dat er niet moet liggen, er ligt een jas op een stoel, mijn auto staat teveel naar links zodat hij moeilijk doorkan, ik trok weer eens een gezicht waarbij ik een domme gans lijk... . Als jij dat allemaal fijn of normaal vindt? Ik niet. Het zou eerder vader zijn die fysiek wordt dan zoon trouwens, maar die zou zich niet laten doen.

We komen allebei uit aparte en moeilijke familiesituaties. Ik heb nooit een vader gehad, wel een paar jaar een abusieve stiefvader. Daarom dat ik ook zo lang bij man blijf, omdat ik geen vader wil afnemen van mijn kinderen. Hij is geen slecht persoon, we passen alleen totaal niet bij elkaar. Daarnaast heeft mijn oudste ook een diagnose waardoor ik tropenjaren op mij zag afkomen als ik vroeger was weggegaan. Maar alle "horrorbeelden" die ik had toen ik de diagnose kreeg (voor zoon), zijn eigenlijk niet bewaarheid. Het gaat heel goed met hem en volgend jaar gaat hij doorstuderen. We hebben moeilijke jaren gehad, ik ben veel op school moeten gaan, naar allerhande therapeuten lopen... (uiteraard deed ik altijd alles alleen - ook al was dat allemaal tijdens mijn werkuren). Doordat ik voltijds werk en voor zoon zoveel extra's moest doen en ook voor al de rest altijd alles alleen moet doen, heb ik al jaren geen sociaal leven meer (man ook niet want hij werkt altijd). En een samen-leven hebben we ook niet. Ik besef dat als ik wegga, ik uiteindelijk alleen kom te zitten als mijn kinderen wegzijn want ik voel mij niet in staat om nog een deftig leven op te bouwen, ik ben gewoon moe. Maar zelfs dat lijkt mij beter dan samen te zijn met een man waar ik ook geen normaal leven mee kan hebben. Ik ben hier eigenlijk vanalles aan het schrijven dat ik niet wil of hoef te schrijven maar ik wil toch een kader schetsen.

Pennestreek

Pennestreek

10-10-2018 om 11:56

En hebben jullie al (relatie)therapie geprobeerd?

Ik zie hier van beide kanten wel goede bedoelingen, maar ook aan beide (!) kanten vooral een onvermogen tot (normaal) communiceren. Ga daar wat aan doen. Want ook al ga je nu scheiden, je neemt jezelf altijd mee en zal dus in een eventuele andere relatie tegen hetzelfde probleem aanlopen. Plus dat je kinderen opzadelt met een ge-erfd communicatieprobleem, want die krijgen ook geen goed voorbeeld.

Je schrijft "hebben we beiden trouwens van thuis uit ook nooit geleerd maar daar valt al langs niet meer aan te veranderen" maar daar ben ik het echt heel erg niet mee eens. Iedereen kan tot op de dag dat hij dood gaat leren en veranderen. Man en ik zijn daarvan het levende bewijs. Maar je moet allebei wel willen. Dus in plaats van je nu voor te bereiden op een min of meer stiekeme scheiding zou ik je man aangeven dat je een gesprek met hem wil over jullie relatie en voorstellen dat jullie gaan proberen er nog wat van te maken. Jullie kunnen allebei apart therapie volgen, en daarnaast kun je dan ook nog in relatietherapie.

En zelfs als therapie niet het gewenste effect heeft, en jullie alsnog uit elkaar gaan, levert die therapie vaak wel op dat je beter 'on speaking terms' kunt blijven.
Want als je nu slecht communiceert en eigen niet normaal met elkaar kunt praten, gaat dat zeker niet meer lukken als je gescheiden bent. En je blijft wel altijd samen ouders. Ook als je kinderen groter zijn. Er komen diploma's, verjaardagen, huwelijken, kleinkinderen. Je wilt je kinderen niet opzadelen met verjaardagen die in twee rondes gevierd moeten worden omdat pa en ma elkaar niet kunnen verdragen.

Sterkte, want het klinkt zeker niet als een fijn leven zo. Ik hoop dat je er wat aan kunt veranderen.

Ik begrijp je kader.

Het is een lang doorlsluimerende fase van niet tot elkaar kunnen komen.
Met relatietherapie waar Pennestreek over schrijft heb ik geen ervaring, wij konden er met een gesprek weer prima uitkomen. Toch zou ik inderdaad zoeken naar openheid en ieder je ding op tafel gooien, en ja, zonodig met begeleiding. Misschien kan je hulp vragen bij je huisarts?
Verder voel ik hetzelfde als Pennestreek, zo ontzettend zonde om nu, op dit moment, de handdoek in de ring te gooien. Maar misschien is het niet anders, ben je te moe en alles is geprobeerd.
Dan heb je meer aan tips over een scheiding.

Ook wil ik je zeggen dat ik het knap vind dat je zoekt naar de tekortkomingen bij jullie beide, je gooit niet met modder. Ook hoef je je niet te verantwoorden, ik vind dat je alles rust kan overdenken en op papier zetten. Heel knap, je gevoelens zullen een wir war zijn. Sterkte, ook van mij.

SVG

SVG

10-10-2018 om 15:19

waardevolle adviezen maar

Eliane, ik denk inderdaad dat er voor ons beide een eerlijke regeling moet kunnen komen. Met kinderen in deze leeftijd moet dat kunnen zonder probleem met hun inzeg. Willen ze een dag hier zijn of liever daar, dan moet dat kunnen voornamelijk naar hun eigen inzicht eerder dan dat wij als ouders verplichtingen gaan opleggen. Ik zou zeker aanmoedigen dat ze zich zonder problemen bij beide ouders kunnen gaan. Wij zijn woonachtig in een grote stad en zodoende zullen beide kinderen nog wel een aantal jaren thuis wonen ivm vervolgopleiding. Daar moet ik rekening mee houden, ik kan moeilijk van ze verwachten dat ze samen in dezelfde kamer gaan zitten studeren. Ze moeten echt genoeg vrijheid en plaats hebben. Maar dat wil dus zeggen een woning die relatief groot is met 3 slaapkamers, althans als definitieve oplossing. Nuja, definitief tot ze het huis uit zijn. Tijdelijk kan er misschien wat geregeld worden, daar ben ik nog helemaal niet uit.

Pennestreek (en Wil40): je schrijft heel zinnige zaken maar therapie zie ik niet zitten. Al voor mezelf niet, ik heb geen zin in om bij een therapeut zaken te gaan moeten oprakelen die al starten in een ver verleden. Voor man kan ik niet spreken maar ook hij komt van een speciale situatie, wellicht dat we daardoor vroeger enige connectie hadden -sommige dingen kan je maar begrijpen als je er zelf uit komt. Maar op basis van negatieve levenservaringen samen iets verder opbouwen heeft is ons geval dus niet gewerkt. Ik heb al vaak en veel nagedacht over zoveel. Er zou aan ieder van ons al zoveel werk zijn dat ik er zelfs niet aan wil beginnen, laat staan dan nog eens als koppel. Ik zie nu wel hoe ik een partner geaccepteerd heb op basis van adviesen van mijn moeder dat alle mannen slecht zijn en dat ik maar tevreden moet zijn als iemand mij überhaupt al wil. Maar op zich vind ik het zeker geen verkeerd advies. Natuurlijk neem ik mezelf mee in een ander leven maar ik ben geen haatdragend persoon, ik zal nooit man zaken in de weg leggen als we uit elkaar gaan, integendeel, ik zou het fijn vinden als hij iemand kan vinden die aardig voor hem kan zijn. Dus, dubbele verjaardagen, ik heb er ervaring mee van man’s kant, zal niet voorkomen. Een nieuwe relatie zal ik nooit meer beginnen, die is toch gedoemd om te mislukken. Geeft niet, als ik maar rust kan hebben in de toekomst en vooral: dat mijn kinderen het goed zullen hebben.

Het enige waar ik al jaren over denk is wanneer de beste moment is om weg te gaan. Eerst dacht ik: als de kinderen klein zijn, maar dan kwam er een diagnose. Dat was niet het moment. Nu zijn ze oud genoeg, ze staan goed in het leven. Nu nog wachten tot ze het huis uit zijn? Zo blijf dat moment opschuiven. Mijn kinderen hebben dan nooit een liefdevolle relatie mogen zien tussen hun ouders, ze zijn nooit wat financieel tekort gekomen, ze doen het goed op school, ze hebben vrienden, doen sport enzovoort. Dat zijn allemaal al zaken die ik vroeger ook niet had, dus ik vind dat het zeker beter kon voor hen maar gezien waar ik van kom, heb ik het heel goed gedaan. Mijn opoffering om zo lang in deze relatie te blijven heeft iets opgebracht. Maar ik denk dat ze nu wel zelfstandig genoeg zijn om hun eigen leven grotendeels mee in handen te nemen. Ik hoef daarvoor niet meer bij hun vader te blijven.

Ad Hombre

Ad Hombre

10-10-2018 om 16:51

Svg

Ik denk niet dat een relatietherapeut in je verleden gaat zitten wroeten. Het lijkt me meer iemand die de communicatie tussen de partners op gang brengt en op de rails houdt.

Sowieso heb je niet veel te verliezen, lijkt me. Anders ga je erheen en begin je met uit te leggen wat je allemaal zeker niet wilt

Pennestreek

Pennestreek

10-10-2018 om 18:11

Ad heeft helemaal gelijk

Als je voor jezelf geen therapie wil, dan nog is relatietherapie heel erg aan te bevelen. Om te leren communiceren met elkaar. Want als dat nu al niet lukt, gaat dat zeker niet lukken in/na een scheiding.

Ik vind het trouwens eeuwig zonde als je het niet voor jezelf over hebt om je beter (over jezelf) te voelen. Hele volksstammen gaan in therapie en ik denk het overgrote deel vanwege dingen uit het (verre) verleden. Die klinken namelijk door in je leven nu. Ook in hoe je met je kinderen omgaat. Ik dacht dat ik de valkuilen van mijn eigen ouders had weten te ontwijken, maar dat bleek maar deels gelukt en bovendien had ik er zelf nog een paar aan toegevoegd, juist door krampachtig iets anders te willen doen dan mijn ouders. Je hebt echt iemand anders nodig om je dat soort dingen te kunnen laten zien en ervaren, en om je te helpen dat te veranderen.

Ik gun je een fijn leven, en je kinderen ook. Niet alleen maar beter dan jij het hebt gehad, maar gewoon echt fijn. En dat bedoel ik absoluut niet negatief over hoe je het onder deze omstandigheden doet en deed, daar heb ik alle respect voor, maar ik gun je nog meer en beter. Dat zit er volgens mij echt wel in.

Ad Hombre

Ad Hombre

10-10-2018 om 18:15

Pennestreek

"bovendien had ik er zelf nog een paar aan toegevoegd, juist door krampachtig iets anders te willen doen dan mijn ouders."

Dat is echt een klassieke. Een voordeel van laat aan kinderen beginnen is dat je dan hopelijk een beetje over die trauma's heen bent.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.