Breuk met partner - hoe
Na vele jaren wens ik een einde te zetten aan mijn relatie. Mijn partner en ik hebben 2 kinderen (16 en 17). Ik denk hier al lang over na maar weet niet hoe ik dit in gang moet zetten. In principe is het simpel, we zijn nl. niet getrouwd maar man gaat niet willen meewerken. Het beste en gemakkelijkste voor mezelf zou zijn dat ik al een andere woning heb op het moment dat ik man vertel dat ik weg wil (liefst al gemeubileerd met zaken die van mij zijn en die ik dan al uit onze gezamelijke woning heb gehaald). Maar ik vind dit niet erg net en nog meer: dan heb ik niet het geld ter beschikking van onze gezamelijke woning - waar hij mag blijven mits mij uit te kopen en de nog lopende lening over te nemen. Als ik dat geld eerst wil hebben, moet ik hem wel zeggen dat ik zal weggaan en dan zitten we samen in een huis (met onze kinderen) en begint de ellende. Hij zal dwarsliggen, gaat over alles moeilijk doen, ik voorzie woedeuitbarstingen waar we met 3 de dupe van zullen zijn. Ik zie ook niet hoe je kan apart leven als je in hetzelfde huis woont. De meeste mensen die uit elkaar gaan kunnen daarover enigszins normaal praten en afspraken maken, dat zie ik niet gebeuren. Vermits de kinderen oud genoeg zijn, vind ik dat we daar geen afspraken over moeten maken wat betreft bezoekrecht. Wat betreft financiële zaken zou ik voorstellen dat ieder hetzelfde bedrag stort op een rekening (zoals we vandaag doen). Het gaat er dus vooral om hoe ik zoiets vertel en neem ik best eerst maatregelen (huis geregeld maar met minder geld ter beschikking) of zit ik eerst misschien nog maanden met hem samen om gezamenlijk huis te regelen en dan te zoeken naar een ander huis. Ik hoor eigenlijk meestal maar van mensen die al weg zijn, de weg hieraan vooraf weet ik niet hoe je dat regelt.
Er zit een nadeel aan scheiden vlak na 18e verjaardag van kind
Tot 18 is een ouderschapsplan verplicht. Daarin wordt ook de kinderalimentatie vastgelegd. Die kinderalimentatie gaat naar kind totdat kind 21 wordt (of langer als jullie dat zo afspreken, bijvoorbeeld tot 23 zolang kind serieus studeert).
Als de KA via de rechter vastligt, dan zijn jullie beiden verplicht om bij te dragen. Dat is relatief makkelijk af te dwingen mocht een van jullie niet meer willen bijdragen, bijvoorbeeld als kind bij de ander woont. Een bijdrage kan ook kost en inwoning zijn.
Als kind al 18 is op het moment van scheiding, wordt een bijdrage voor dat kind niet meer meegenomen in de afspraken, tenminste niet standaard. Het mag wel, wij hebben dat wel gedaan. Maar het moet niet.
Formeel zijn de ouders ook dan nog verantwoordelijk voor levensonderhoud en zo maar dat is heel moeilijk afdwingbaar.
Mijn tip is om de kinderalimentatie die jullie willen geven vanaf studeren, nu al vast te leggen voordat de oudste 18 jaar wordt. En de scheiding geregeld te hebben voordat oudste 18 jaar wordt.
Toch
Als je elders woont kun je weglopen als er zich een woede explosie voordoet.
Iemand die niet tot praten geneigd is zal dat ook niet zijn in een periode van scheiding. Het is nogal wat om van iemand te vragen de boosheid en de woede en het verdriet van de ander in een scheidingssituatie te helpen dragen.
Je kunt er wel wat aan doen. Zelf kalm en betrouwbaar blijven. Laten zien dat je ook de belangen van je expartner in het oog hebt. Bevestigen dat het voor hem een schok is, onverwacht en ongewenst. Voor jou is het dat niet. Het is duidelijk, je ziet echt geen toekomst samen. Dat jullie toekomst er samen niet is is ook voor jou al heel lang een grote teleurstelling waar je met hem niet over kon praten.
Je had verwacht dat het voor hem zo moeilijk zou zijn, je vreest zijn woede explosie, en dat is juist een reden waarom je al vertrokken bent, om rust te kunnen houden voor allebei.
SVG
Hoe is het er nu mee?
Heb je al dingen uitgezocht?
Gedachten gevormd hoe en wanneer je het gaat aanpakken/uitspreken?
