Buro Jeugdzorg inschakelen bij strijd

verwachtingen

Wat verwacht je dat BJZ doet? Een scheidsrechterrol? Ik ben bang dat je dan van een koude kermis thuiskomt.

Waar gaat de strijd precies om? De opvoeding? Co-ouderschap?

Nou....

....ik zal je mijn verhaal besparen met heel dat klote-bureau-jeugdzorg, maar weet dat de hulp bij kinderen van 16 jaar en ouder gericht is op het vergroten van de zelfstandigheid van het kind, lees: uit huis gaan.

Ik schat de kans 100 procent dat je dochter binnen de kortste keren op zichzelf zit.

Eigen advocaat

Als jullie er samen niet uitkomen kan je kind al dan niet een eigen advocaat nemen en haar eigen besluit bij de rechter kenbaar maken.

Adolescente meisjes

De medewerkers zijn vaak op een leeftijd dat ze zich nog aan het losmaken zijn van hun eigen ouders en zich veel slimmer voelen dan ouders en er allerlei politiek correcte opvattingen op nahouden, zonder met jou een relatie aan te kunnen gaan. Verkeerde levensfase.

16?

Wat is jullie strijd?

Van de RvdK hoef je weinig te verwachten. Zij vinden namelijk het houden van 3 gesprekken (een met vader, een met moeder en een met het kind) voldoende om een gedegen advies te kunnen geven. Degene die het beste verhaal heeft krijgt gelijk. Er wordt niet eens gekeken naar aantoonbare problemen, met scholen wordt niet gesproken. Kortom een wassen neus.

Misschien hebben jullie iemand in jullie omgeving die door jullie alle drie wordt vertrouwd die wil bemiddelen. Daar maak je meer kans mee.

Het idee voor een eigen advocaat voor het kind is ook een goede mogelijkheid, tenminste als het kind durft te zeggen wat hij/zij wil.

16 jaar?

Laat losssss! zou ik willen roepen. Echt laat los. Ik ken zelf geen enkel goed verhaal bij ingrijpen, en slechts een verhaal waarbij ingrijpen gelukkig kon worden afgeblazen.

Ik denk dat je jongste inderdaad binnen no time zelfstandig woont. En dat jullie daar een inkomensafhankelijke eigen bijdrage voor gaan betalen. Dat kan heel hoog zijn. (wellicht een reden om het samen meer eens te worden?).

Wat kan nou zou verschrikkelijk onoverkomelijk zijn bij een 16-jarige. De ene ouder is het niet eens met de gekozen opleiding, de opvoeding bij de andere ouders, de verblijfplaats, de verdeling?

Echt, nog maar twee jaar en dan is kind 18. Mocht je Jeugdzorg inschakelen (nogmaasls: NIET doen!!) dan wordt je kind op 18-jarige leeftijd patsboem losgelaten. Inmiddels is de verhouding tussen jullie als ouders nog meer verziekt, en zien jullie beiden je kind niet meer.

Het enige wat je kunt doen is kijken naar je eigen aandeel. Je hebt niets te zeggen over je ex, alleen over jezelf. Ik zou op deze leeftijd echt niet willen blijven hangen in een strijd... Zonde van je energie, je kind en je leven.

Wat paddington zegt

Heb inderdaad geen geloof in jeugdzorg of Rvdk. Met die laatste inderdaad 3 (in mijn geval 4) gesprekken en 3 van de 4 gesprekken vonden plaats bij ex. Geen enkele keer wordt er gevraagd hoe het zo is gekomen, er wordt enkel gekeken hoe het nu is.
Wat betreft zelfstandigheid en 16 jarige, mijn dochter is 14 bijna 15 en die willen l ze al meer en meer zelfstandig laten functioneren. Kind gaat om met foute jongens, heeft slechte schoolresultaten.

Nichtje

Mijn zus heeft een aantal jaar geleden bjz om advies gevraagd voor haar dochter. Het was de bedoeling dat de dochter (toen 16) gesprekken zou krijgen. Dat is nooit gebeurd. Toen ze eindelijk aan de beurt was was er al andere hulp ingeschakeld. Gelukkig maar, ik was er niet gerust op want ik ken bjz vanuit mijn werk. Het zijn jonge meiden met weinig mensenkennis en veel te veel macht. Tot je 18 bent en dan laten ze je vallen. Niet fijn. Ik zou het niet doen. Laat je dochter zelf een plan bedenken, dat van die advocaat is een goeie. En zoek een mediator of hulp voor jou en je ex.

Al te laat

ben ik bang.
Heel kort door de bocht. Man heeft heeft mij jarenlang bedrogen en op een bijzonder pijnlijke manier aan de kant gezet. Dat is voor mij heel moeilijk en ik kom er ook niet echt over heen. Daarom is alles een strijd, helaas ook alles met betrekking tot het kind.
Nu heb ik hem laatst een doodsbedreiging toegevoegd. Niet handig, ik weet het maar in de hitte van de strijd enzo. Hoe dan ook, hij wil aangifte doen en ik heb gehoord dat Buro Jeugdzorg er dan automatisch bij betrokken wordt.
Dus ik vrees dat het allemaal nog meer uit de hand gaat lopen dan het nu al is.
Ik had na aanleiding van jullie reacties al besloten om zeker geen hulp te zoeken bij buro Jeugdzorg en ben nu ook zelf aan het praten met een therapeut. Maar ondertussen gaan de dingen allemaal de verkeerde kant op.
Wilde even laten weten hoe het na mijn berichtje hier verder ging.

kalmeren

Houd vooral vol, wat dan ook, dat dat gebeurt is in de hitte van de strijd en dat je zelf direct al besefte dat je dat niet had moeten zeggen. Je hebt er van geleerd. Het was ook nogal frustrerend allemaal. Houdt het vooral klein.
Hopelijk treft je ex een verstandige politieagent die hem de aangifte afraadt omdat exen elkaar in de hitte van de strijd wel eens vaker dingen toevoegen die achteraf beter niet gezegd hadden kunnen worden.
Zelf kon ik naar de wijkrechercheur. Ontzet van de doodsbedreiging van mijn ex wist die mij te kalmeren: ach, dat moet hij toch niet zeggen.....

Op schrift

Kan je exman aantonen dat je hem bedreigd hebt?
Met mondelinge uitspraken zonder getuigen, kan iemand wel van alles beweren.
Dus als je exman het niet kan hard maken, moet je je ook niet op de kast laten jagen.
Wel belangrijk om in vervolg jullie gesprekken op te nemen met een mobiel.
Het getuigt niet van veel vertrouwen maar daar is de situatie ook niet naar.

Als je er moeite mee hebt om niet toe te geven aan de waarheid, bedenk dan maar dat hij jou ook heeft bedrogen.
Soms is het beter om juist schriftelijk met elkaar te communiceren. Iets meer afstand, iets minder info en een stuk minder emotionele reacties.

Moedervan5

Hoe pijnlijk ook, echt hoe vervelend ook, laat dit losssss! Er wordt geredeneerd, een vechtscheiding is kindermishandeling. Eerlijk gezegd vind ik dat ook. DAt betekent niet dat Jeugdzorg de goede partij is om hierbij te bemiddelen (niet dus) maar ja, zij komen dan wel in beeld.

Ik weet niet hoe je die doodsbedreiging hebt toegevoegd, maar kun je niet op dezelfde manier excuus aanbieden.
Kun je geen brief schrijven of langsgaan of zo. Ik zou door het stof gaan, echt, wat kan het je schelen... Jeugdzorg is niet de weg.

De weg is om je pijn en agressie op een andere manier af te reageren. Ga hardlopen, ga boksen, maak kunstwerken, schrijf boze brieven die je dan weer verscheurt en weggooit. Maar doe het niet naar je ex toe. Wees de wijste...

Je zet hiermee de geestelijke gezondheid van je kinderen op het spel. Zie het echt zo: wat jij, wat jullie doen is je kinderen mishandelen, geestelijk en emotioneel. Want een strijd tussen ouders verscheurt kinderen. Maakt ze stuk, met een fijne erfenis voor later als ze zelf onafhankelijk in het leven staan. Hou dat voor ogen. Jammer dan dat je ex lullig was, en dat het pijnlijk is geweest en nog voor jou. Ga naar een psycholoog en verwerk dat. Want het is nodig, jij verdient ook een fijne toekomst. Maar je kids ook. Echt, vergeet dat niet!

Als je het niet los kunt laten en zo doorgaat, dan is ingrijpen misschien toch wat jullie verdienen. Zo zie ik het eigenlijk niet, maar zo denken de instanties. En misschien denk ik ook wel zo, als je te maken hebt met ouders die hun eigen onverwerkte emoties niet kunnen overstijgen, zelfs niet als het om hun kinderen gaat...

Loslaten

De reactie van Mirreke krijg ik dus ook van mijn omgeving. En uiteraard heb je helemaal gelijk. Ik moet ook aan mijn kinderen denken. Zij zijn het allerbelangrijkste.
Maar ik ben ook een mens. Ik ben jarenlang bedrogen, voorgelogen, mishandeld en misbruikt en tenslotte op een ontzettend achterbakse manier behandeld. Mijn man heeft totaal geen respect voor mij, voor onze kinderen, voor ons huwelijk en verbondenheid getoond. Dat vreet ongelofelijk aan mij. Ik wil gewoon wraak, ik wil hem net zo pijn doen als hij mij heeft gedaan.
En uiteraard doe ik dat niet echt. Ik ben wel wijzer, ik raak alles kwijt en dat is hij me niet waard. Maar het gevoel zit er wel. En ik volg therapie, ik ben aan het headspacen, ik neem medicijnen, ik probeer los te laten maar het is zo moeilijk.
En wat ik nog het meeste mis is iemand die eens aan mijn kant staat. Hij heeft zijn vriendin, zijn vrienden, onze kinderen, zelfs mijn bloedeigen zus gaat nog gewoon met hem om. Ik voel me zo verraden door iedereen. En zo alleen in alles.
Wat ik met mijn oorspronkelijke posting wilde, is dat eens iemand tegen hem zegt: ja, je hebt je vrouw ook slecht behandeld en het is logisch dat ze boos is. En dat hij dat dan zou inzien. Want tot nu is dus alles mijn schuld, ik ben schuld dat hij er jaren een vriendin op na hield en dat hij van mij scheidde.
Ik weet dat ik dat nooit ga krijgen en dat ik het uit mezelf moet halen maar het is zo ontzettend moeilijk.
Na jullie berichten begrijp ik, en dat wist ik eigenlijk zelf ook wel, dat jeugdzorg niet de juiste weg is. We zien wel hoe dat verder gaat.
Echt, af en toe kijk ik terug en dan snap ik gewoon helemaal niet hoe het allemaal zo mis heeft kunnen gaan.

Niet boos zijn op je zus

Dat je zus nog contact heeft, biedt ook ruimte om te bemiddelen. (Als ze dat wilt, tenminste.)
Misschien stelt ze zich zo op om niet het contact te verliezen met haar neefjes/nichtjes. Zie het dan niet als een verraad naar jou toe maar als een objectief handelend persoon, zonder vooroordelen.

moedervan5

ik herken je gevoel, die woede, die onmacht. en in die onmacht zeg je soms dingen. Ik had heel veel hoop en geloof in jeugdzorg, vergeet het maar. Als ze bij jullie al komen omdat je wat lelijks geschreven heb naar je kinderen dan eet ik mn schoen op.
Ik zit ook in een strijd verwikkeld, ik ben er nog over aan het brainstormen maar ik wil het laten gaan. ik wil geen rechtszaken meer, ik wil geen hulpverlening meer, ik wil zelfs geen enkele zorg of omgangsregeling meer. ik wil gewoon mijn leven waar ilk zelf bepaal hoe en wat. ik heb geprobeerd om dat samen met ex te regelen maar die wilt niet, mijn ex wilt 2 gescheiden werelden die niks meer met elkaar te maken hebben, dat dit beschadiging oplevert aan de kinderen, dat weet ik. Of zij het weet? mochten de kinderen daar later hinder of last of problemen mee hebben dan weten ze waar hun moeder woont en kunnen ze het haar vragen, mochten ze mij enig verwijt hebben dan hoor ik het wel. ik heb n map met alles er in, ze kunnen dan zien en lezen als ze willen hoe het gegaan is. Ze kunnen dan zien dat ik er geen moeite mee had dat ze gewoon naar hun moeders verjaardag mochten terwijl ze bij mij waren en andersom niet en zo meer en zo meer.
Je ex lijkt nu gelukkig met vriendin en jouw zus en jullie kinderen maar ik ben er van overtuigd dat het zich tegen hem zal gaan keren. hij speelt toneel, daar trapt men even in.
Ik krijg nu steeds meer en meer berichten dat de vrienden die haar kant kozen haar nu ook verstoten, niet omdat ze mij nu kiezen, nee omdat ze de ware persoon zien.
Ik ben ook nog steeds boos dat ik financieel een stuk slechter zit, geen enkele vriend, vriendin of kennis meer heb en de kinderen van mij vervreemden maar ik ben er ook van overtuigd dat het goede weer zal komen, het zal komen!

Moeder van 5

Ik snap eigenlijk niet zo goed, dat je niet heel erg blij bent dat je van deze man af bent. Dat je je nu heel erg alleen voelt staan kan ik me voorstellen, zeker als je zelf jarenlang alles geslikt hebt en niets gezegd hebt tegen andere mensen. Dan kunnen ze je ook niet steunen. Maar die ellende moet je nu niet gaan inhalen.
Je staat er alleen voor, draag dat met waardigheid. Laat je kinderen zien dat je het kunt, leer ze om in het leven de zware kanten van het leven door te komen, met liefde en respect voor zichzelf en voor hun eigen leven. En dan zullen erop een dag betere tijden komen. Zoals Eddeped al zegt. Het beste begint al direct, omdat je vanaf dat moment alle haat en wraak en ellende uit je eigen leven hebt gehaald. De waardering van anderen, die kun je niet afdwingen, maar op een dag zul je merken dat er mensen zijn die wel degelijk zien wat je doet, hoe je ermee omgaat.

Tsjor

Moedervan5

Wat ik zou doen als ik jou was: ga alles eens opschrijven. Maak een verslag van alles wat er is gebeurt, chronologisch of hoe dan ook. Schrijf het op, maak een document van alles wat er is gebeurd, en hoe het is gebeurd en hoe het zo heeft kunnen komen.

Dat zal heel moeilijk en zwaar zijn, omdat het je confronteert met dingen die je misschien wel wilt vergeten, en omdat er ongetwijfeld ook voorvallen zullen zijn waarbij jij (getergd als je was door alles wat je ex deed) niet trots bent op wat je deed. Maar ga daar doorheen, probeer eerlijk te zijn en ga die confrontatie aan. Want ik geloof namelijk ook dat je hier doorheen moet. Om verder te kunnen moet je los kunnen laten, en je kunt denk ik pas loslaten als je ergens vrede mee hebt.

Maar weet je: gelijk zul je niet krijgen van je ex. Wie weet ooit, als je er allang niet meer op wacht en als het misschien helemaal niet meer nodig is. Wie weet dan. En misschien ook niet. Als hij jou zo naar heeft behandeld kan dit geen fijn mens zijn.

Maar jij bent het wel. Een fijn mens. Ik schreef het al, jij hebt recht op een fijne, mooie toekomst. En een belangrijke stap heb je al gezet (wat de mensen voor mij ook al schrijven), want je bent van hem gescheiden. Je bent weg gegaan. Hartstikke goed van je! Want het zal ook heel moeilijk zijn geweest.

Je mag trots zijn op jezelf echt!

Maar probeer dan ook je toekomstig geluk niet nog steeds te laten afhangen van deze man, terwijl je zoveel moeite hebt gedaan om van hem af te komen.

Ik weet dat dit gemakkelijk gezegd is door mij, en door je vrienden en kennissen. En toch is het nodig... Maar als ik het zo lees is het heel moeilijk voor jou. En inmiddels is jullie gevecht ook weer een ding op zich geworden waar je inzit en niet uitkomt, zo lijkt het. Want dat op zich aardige mensen zo bezeten worden als het om een ex-relatie gaat, dat is een obsessie en misschien zelfs wel een ziekte.

Je schrijft dat je aan jezelf werkt, dat je therapie hebt. Ben je misschien depressief? Dat kan ook nog ervoor zorgen dat je niet uit bepaalde gedachtes kunt ontsnappen... Maar probeer echt te zorgen dat je zelfs maar de gedachte aan wraak gaat loslaten...

Moedervan5, natuurlijk verdien je dit niet, en ook niet hoe hij je behandeld heeft. Maar er is maar 1 iemand die jou kan helpen in jouw leven, en dat ben je zelf! Daar heb je zijn excuus niet voor nodig. Daar ben je veel te sterk voor, ook al denk je nu misschien wel van niet.

En dan kun je ook een fijne, aardige, eerlijke, respectvolle en wijze moeder voor je kinderen zijn...