Co-ouderschap alleen voor het geld
Volgende week woensdag heb ik met mijn toekomstige ex een afspraak bij de mediator. De afgelopen maanden hebben we al aardig wat op papier gekregen ondanks de verwijten over en weer.
We hebben samen 3 kinderen tussen de 2 en de 6.
Mijn voorkeur gaat uit naar een ruime omgangsregeling, dit omdat mijn ex en ik het vooral rond financiële keuzes nooit met elkaar eens zijn. Daarnaast is er zoals binnen elke scheiding een hoop gebeurt en zeker in de afgelopen maanden zijn er voor mij veel dingen op hun plaats gevallen.
Nu stuurt de mediator aan op co-ouderschap, door de ruimte omgangsregeling zouden we daar namelijk al aardig bij in de buurt zitten maar laten we financiële voordelen liggen.
Co-ouderschap zou betekenen dat 1 van onze kinderen bij mijn ex ingeschreven moet worden om de financiële voordelen die vooral voor hem gelden te laten ingaan.
En daar zit mijn probleem, ik kan die keus niet maken, welk kind schrijf ik daar in en wat zijn de emotionele gevolgen als ze later groot zijn. Is geld een goede basis voor co-ouderschap, in mijn ogen niet, ik wil zo snel mogelijk af van de verantwoording die mijn ex van mij verwacht rond uitgave en andere financiële beslissingen en ik ben bang dat co-ouderschap dit in de weg gaat staan.
Daarnaast staat mijn ex er totaal niet voor open om over andere dingen te praten dan geld en de kinderen, hij heeft de keus gemaakt ons huwelijk te stoppen maar wil geen woorden meer vuil maken aan zijn redenen.
Ik weet dus eigenlijk al wat ik woensdag wil zeggen, dat ik ondanks het geld niet voor co-ouderschap wil gaan, en ik weet ook de reactie van mijn ex al, die wordt bevestigt in zijn beeld van mij als egoïstische vrouw.
Ik weet alleen niet hoe ik het moet brengen, hoe maak ik duidelijk dat ik het financiële plaatje niet vind opwegen tegen de emotionele gevolgen voor mijn en kinderen en voor mij.
Nooit eerder
'Wat je eerder in het huwelijk niet hebt laten zien.' Wie heeft wat nooit eerder laten zien? Hij dat hij niet kan zorgen in de vorm van aankleden, eten klaar maken en kopje thee, zij dat ze geen geld kan verdienen en dus financieel niet voor de kinderen kan zorgen.
Beiden staan nu in een nieuwe situatie en er moet dus een nieuwe verdeling komen. De kinderen zitten al op de basisschool en de oudste gaat naar de middelbare school. Dat scheelt al veel in tijd.
Tsjor
Zorg Tsjor
Zorg, ook voor (aanstaande) pubers is toch echt meer dan een kopje thee en een maaltijd. Het is op zijn minst voortgezette beschikbaarheid en als een partner daar niet in mee gegroeid is spreekt dat niet vanzelf. Je kunt wel uit een ideaalplaatje willen denken maar ik vind dat niet realistisch.
"We hebben samen 3 kinderen tussen de 2 en de 6." Nog geen (aanstaande) pubers.
Het gesprek met de mediator zal al geweest zijn. Hopelijk is het Noewkie gelukt om haar zorgen over te brengen. Maar ik maak me wel een beetje zorgen of dat verder wel gevolgen zal hebben. Het is niet alleen belangrijk om na te denken wat je zorgen zijn, maar ook om zelf na te denken waar je dan voor gaat. En niet wacht tot de mediator en je partner je zorgen wegwuiven.
Voortgezette beschikbaarheid
Vader hoeft niet als-moeder te zijn om toch ouder te zijn? En wat betreft voortgezette beschikbaarheid, dan kan toch ook als je 's avonds thuis komt en je kind ophaalt van de naschoolse opvang?
Mijn vader is overleden toen ik jong was en mijn moeder werkte fulltime. Heeft ze dan geen 'beschikbaarheid' gehad? Zouden de kinderen dan niet bij haar mogen blijven? Zelfs niet voor de helft van de tijd?
Oh ja, het was overigens helemaal niet het ideaalplaatje, laat ik dat even voorop stellen. Maar dat is een scheiding ook niet. En persoonlijk vind ik de thuisblijvende moeders die hun leven ophangen aan hun kinderen ook niet ideaal. De combinatie van zorg en werk is ook niet ideaal. Het toe-eigenen van kinderen door een van de twee ouders ook niet (tenzij er zwaarwegende redenen zijn).
Ik snap wel dat jouw plaatje dicht bij een ideaal komt: thuis blijven 'voor de kinderen' en ondertussen het geld laten genereren door een ex. Onder het mom van 'het belang voor de kinderen' kan de rekening dan goed oplopen, vooral als je het zelf niet hoeft te verdienen.
In het belang van de kinderen kunnen allerlei oplossingen het beste zijn, maar ik denk dat je moet loslaten dat iemand door thuis te blijven de kinderen meer 'verdient' dan de werkende partner. Ik denk dat je vooral praktische oplossingen moet bedenken. Dat heeft te maken met wonen, scholen voor de kinderen, maar het heeft ook te maken met het opbouwen of onderhouden van een eigen verdiencapaciteit. De boterhammen die je smeert moeten wel eerst gekocht worden. En daarvoor is geld nodig.
Tsjor
Thuisblijven
Beschikbaarheid gaat niet eens over fulltime thuisblijven. Ik werkte zelf meer dan fulltime.
En toch was ik degene die het meest beschikbaar was voor de kinderen. En het meeste voor ze zorgde. Bij ex ging het werk altijd voor, tot in het absurde. En bovendien was hij toenemend in paniek.
Maar dat is natuurlijk een unieke situatie. Je kunt het meestal wel zien aan het gegeven dat veel moeders parttime werken.
Het gaat erom dat je voortzet wat er was anders is de breuk nog groter.
Als vader toch al veel voor de kinderen zorgt dan is dat weer anders. En die ken ik ook. Een vader die fulltime werkend alle avonden en weekenden voor zijn kinderen zorgde omdat moeder een fysieke beperking had. Maar ook altijd beschikbaar was als er iets met een kind zich voordeed op het gebied van school en gezondheid.
Tenzij partners een nieuwere verdeling samen kunnen uitwerken en overeenkomen.
Parttime
AnneJ, ze gaat niet scheiden van jouw ex.
'Je kunt het meestal wel zien aan het gegeven dat veel moeders parttime werken.' Ja, ook als de kinderen al op school zitten en zelfs als ze al uit huis zijn. Het parttime werken van vrouwen is iets bijzonders.
Er zijn altijd bijzondere omstandigheden, waarom de verdeling anders uitpakt dan 50/50. Ik heb het ook niet gedaan, wij hadden nog de klassieke weekend-regeling en daar waren heel goede redenen voor. Maar ik ben wel meer gaan werken (voorheen verdeelden we het werk en de zorg 50/50) en dus ook meer gaan zorgen.
Tsjor.
Nog een gegeven
Waar gaan de kinderen na de echtscheiding wonen?
Op het moment dat u gaat scheiden zult u als ouders een afspraak moeten maken over de vraag waar het kind of de kinderen gaan wonen na de echtscheiding. Men spreekt hier ook wel van het hoofdverblijf van de kinderen.
Als u hierover zelf geen afspraken kunt maken, zal de rechter hierover een knoop moeten doorhakken. De rechter zal zich daarbij richten op de belangen van de kinderen. Zo zal de rechter meewegen wie er in het verleden de zorg voor de kinderen als hoofdtaak in het gezin had."
De realiteit.
Daarnaast is het ook een praktische zaak. Vaak is het vader die alleen vertrekt, zonder kinderen, moeder blijft met de kinderen in het ouderlijk huis. Of moeder vertrekt met de kinderen, vader blijft alleen achter.
Wat je er ook van vind, en er zijn natuurlijk uitzonderlijke omstandigheden die een andere voorziening vragen, maar dat is ook een realiteit. Dan heb je doorgaande beschikbaarheid met alles wat daarbij hoort, in een voor kinderen toch al moeilijke situatie.
Natuurlijk kun je zaken veranderen. Maar om standaard uit te gaan van 50/50 en co ouderschap lijkt me onrealistisch.
Zie ouderschapsplan
Net zoals het verplichte ouderschapsplan ook leidde tot een toename van vechtscheidingen zou een verplicht co ouderschap dat ook doen. Je zet twee kapiteins aan een stuur die daar niet per definitie voor bestemd zijn.
Nogmaals: als mensen dat zelf in een goed nahuwelijk wel kunnen is dat de beste situatie. Helaas is samenwerken een kunst die niet iedereen beheerst en je kunt een hoop mensen zeer ongelukkig maken, inclusief de kinderen, door co ouderschap de standaard te maken.
Geen verplicht
Er is geen verplicht co-ouderschap. Er is wel steeds meer het besef dat een kind twee ouders heeft en dat dat ook zo blijft na een scheiding. Het kan wel zijn dat er dan een herziening van taken nodig is, maar daarbij staan alle opties weer open.
Afspraken uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Dat blijkt wel bij een scheiding.
Het is ook de vraag hoeveel je moet overleggen. Als je de ander de ander kunt laten zijn, dan kan overleg en samenwerking beperkt worden.
Het belangrijkste is dat je onder ogen ziet dat er een andere realiteit is ontstaan. Moeder kan wel met kinderen in het ouderlijke huis blijven, maar als moeder geen andere inkomsten heeft dan alimentatie, dan zal dat huis mogelijk onbetaalbaar zijn. Bijvoorbeeld.
Tsjor
Fulltime werken dus een minder goede opvoeder?!
Hier in België werken vrouwen veel minder vaak deeltijds dan in Nederland. Na een scheiding is sinds enkele jaren co-ouderschap de norm. Alleen als er heel dringende redenen zijn, wordt daarvan afgeweken. Ik vind het echt vreemd om te redeneren dat een moeder beter voor de kinderen kan zorgen omdat ze deeltijds werkt. Ja, voltijds werkende vaders moeten opvang regelen voor de kinderen, so what? Is dat erg? Is dat schadelijk? Hoe erg is het dan gesteld met al die Belgische kinderen van wie beide ouders voltijds werken?
Ik werk zelf voltijds, de ene week (zonder kinderen) meer uren dan de andere week. Ik mag wat schuiven van mijn baas, waardoor ik er vaak ben voor de kinderen. Wie weet kan een in Nederland werkende vader ook zo'n oplossing vinden? Of een andere, waarbij een oppas de kinderen opvangt totdat vader thuiskomt uit zijn werk. Of NSO, of oma, of de buurvrouw, enz?
Ik zie echt niet in waarom een moeder meer recht op haar kinderen zou hebben, ongeacht de werksituatie. Het is zo belangrijk dat beide ouders voor de kinderen zorgen, een intensieve band met de kinderen opbouwen, en hun manier van leven en hun blik op de wereld in gelijke mate aanbieden als voorbeeld aan de kinderen. Ook ik vind vaak dat mijn ex de opvoeding zeg maar niet optimaal aanpakt, maar hij is wel hun vader. Ook slechte(re) voorbeelden zijn voorbeelden waar een kind van kan leren, al is het maar dat het kind dat voorbeeld niet wil overnemen. Dat is geen reden om te zeggen dat de kinderen meer bij mij moeten zijn. Ook binnen een huwelijk zal de ene ouder meer x inbrengen en de andere ouder meer y. Dat lijkt mij juist de bedoeling.
update
Het gesprek is inderdaad geweest, ik heb geprobeerd mijn zorgen onder woorden te brengen maar dit ging niet gemakkelijk. Uiteindelijk heeft mijn ex ingestemd met het ouderschapsplan zoals wij die samen hadden opgesteld en met de ruimte omgangsregeling, echter is hij hier vorige week op terug gekomen, hij vindt dat ik hem volledig buiten spel zet en eist nu inzicht in waar ik alimentatie aan uitgeef, een verplicht percentage sparen waar hij jaarlijks een overzicht van krijgt en hij wil dat ik binnen 6 maanden het huis uit ben (in het convenant hadden we 2 jaar afgesproken). Nu zou ik met liefde verhuizen maar een huurwoning is niet zomaar gevonden. Ik weet het dus even niet meer. meegaan in zijn eisen om de scheiding eindelijk af te ronden maar wel met het risico dat ik over een half jaar op straat sta.
Nee
Lijkt mij niet verstandig.
Recipe for disaster....
Noewkie
Hebben jullie een vervolgafspraak? Als je een gesprek hebt gehad en de een komt daar later op terug (met verwijten), dan zou ik toch zorgen dat er een vervolgafspraak bij de mediator is en daar steeds naar verwijzen.
Ik weet niet precies wat jullie nu over de omgangsregeling hebben afgesproken. Je eerste bericht ging over het feit, dat hij om financiële redenen een van de kinderen op zijn adres wilde inschrijven. jij had daar bezwaar tegen op emotionele gronden (je vermoedde dat de kinderen daar in de toekomst last van zouden hebben). Heb je daar een afspraak over kunnen maken?
'ik heb geprobeerd mijn zorgen onder woorden te brengen maar dit ging niet gemakkelijk.' Gelukkig dat je het wel gedaan hebt en als het niet gemakkelijk ging, oefen dan dat het volgende keer iets gemakkelijker gaat. Dat is ook 'zorgen voor je kinderen (en jezelf)' Je kunt niet verwachten dat anderen voor jou gaan bedenken wat goed is voor jou als je je daar zelf niet over uit.
Hij heeft het blijkbaar overigens anders ervaren: 'hij vindt dat ik hem volledig buiten spel zet. ' Met andere woorden: hij heeft het gevoel dat hij geen ruimte krijgt. Gaat het hem dan om de kinderen, of om het echtscheidingsproces? In elk geval zou dit punt ook met de mediator moeten worden besproken: de mediator moet ervoor zorgen dat beiden genoeg ruimte ervaren in het echtscheidingsproces om beslissingen te nemen.
'... en eist nu inzicht in waar ik alimentatie aan uitgeef, een verplicht percentage sparen waar hij jaarlijks een overzicht van krijgt' Dit is klinkklare onzin. Ook dat zou je moeten bespreken bij de mediator en de mediator zou dan moeten vermelden dat het klinkklare onzin is. Gaat het over partneralimentatie of over kinderalimentatie? Over beiden heeft hij niets te zeggen, maar het kan zijn dat jullie afspraken hebben over gemeenschappelijke zorg voor de kinderen en dat je een kindrekening gaat openen, waar bijvoorbeeld ieder de kinderbijslag en het kindgebonden budget (en eventueel het belastingvoordeel) op storten en waar je dan ook gemeenschappelijke afspraken over moet maken, hoe je dat gaat beheren. Maar verder is het klinkklare onzin, dat zal een rechter (hopelijk) ook nooit accepteren. De mediator zou dat duidelijk moeten maken en daarmee zou de kous af moeten zijn: het kan niet. Je hoeft er dus ook niet mee akkoord te gaan en de mediator zou nooit moeten toestaan dat het opgenomen wordt in het convenant.
'hij wil dat ik binnen 6 maanden het huis uit ben (in het convenant hadden we 2 jaar afgesproken). Nu zou ik met liefde verhuizen maar een huurwoning is niet zomaar gevonden' Kun je twee jaar lang het huis betalen? Is het huis al verkocht? Gaat hij er wonen? Dit is voor een deel een praktisch probleem: het huis moet betaald worden, het moet wellicht verkocht worden of het moet vrijgemaakt worden voor de ander. Afspraken maken over termijnen is lastig, maar omgekeerd: weet je zeker dat je over twee jaar wel een huurwoning hebt? Hoe groot is het risico dat je dan ook nog niets hebt gevonden? Het ligt er ook aan hoe hoog je eisen zijn voor de nieuwe woning. Als je de ideale woning wil kun je heel lang wachten. wie betaalt ondertussen de woning?
Ik denk dat je vooral praktisch moet zijn: als de woning verkocht moet worden, dan kun je afspreken dat de woning met het ingaan van d scheiding ook in de verkoop gaat. Hoe lang het duurt voordat het verkocht is is dan maar afwachten. Ondertussen moet je snel andere woonruimte zoeken. een ideale huurwoning is niet snel voor handen, ook niet na twee jaar. Je zult dus zo snel mogelijk minder ideale oplossingen moeten vinden, zoals daar zijn: inwonen bij familie, een stacaravan, tijdelijk een vakantiewoning etc. Heb je de uitzending over 'park Beaugarde' gezien? Onder tijdsdruk wordt alles vloeibaar. Je kunt jezelf de tijdsdruk besparen (twee jaar), maar daarmee los je het probleem niet echt op.
Mijn advies zou zijn om een inspanningsverplichting af te spreken: je belooft je in te spannen om binnen 6 maanden andere woonruimte te vinden. Daarnaast ook een maximale tijdslimiet: binnen 2 jaar moet je het huis uit, ook al heb je geen andere woonruimte. Ga verder vooral niet klagen over 'weet je hoe lang het duurt.... etc.'. Ja, dat weet iedereen. Maar als je daarop gaat leunen kom je nergens.
Tsjor
Samengevat
- Vraag een vervolggesprek aan bij de mediator.
- Oefen verder in het onder woorden brengen van je zorgen (dat is voorbereiding).
- Bespreek waarom hij het gevoel heeft dat jij hem geen ruimte geeft. Gaat dat over het proces of over de kinderen? Laat het aan de mediator over om te zorgen dat hij (en jij) die ruimte wel heeft. Maar laat de mediator ook aangeven wat de beperkingen daarin zijn: je kunt niet steeds op gemaakte afspraken terugkomen.
- hij krijgt geen inzage in jouw uitgaven en hij mag geen restricties opleggen aan de alimentatie. De mediator kan dat duidelijk maken.
- Wat betreft de woning: spreek een harde datum af wanneer iets gaat veranderen. Wanneer komt het huis in de verkoop. Of trekt hij erin (en jij eruit). Spreek af dat je je echt gaat inzetten om binnen de kortst mogelijke tijd het huis uit te gaan en dat je op straat komt te staan als dat binnen een bepaalde tijd niet lukt. Over de termijn tussen 6 maanden en 2 jaar kun je nog onderhandelen. Houd er wel rekening mee, dat je leeft uit de zak van een ander, als je de woning niet zelf kunt betalen.
- Het is nu nog niet de vraag of je meegaat in zijn eisen of niet. Jullie zijn nog aan het onderhandelen en daar is verder niets dramatisch aan. Gewoon het gesprek voortzetten.
Tsjor
Inzage in uitgaven
Nooit doen hoor, je laten verplichten tot inzage in uitgaven. Een rechter zal daar ook nooit voor kiezen. Hoe stel je t voor? Stel 60% van je inkomen is je salaris en 40% allimentatie. Dan moet je laten zien waar je het aan uitgeeft? Bijv. € 70 aan schoenen. Maar wat als dat te duur is? Wat wil hij dan doen? Of schuif je alle ‘redelijke’ bonnetjes die je kunt vinden onder het allimentatiepotje? Of moet je ook verantwoording afleggen voor wat je doet met je eigen inkomsten? Bizar. Je ex heeft geen invloed meer op wat je doet met je geld na de scheiding. Je moet wel alles betalen vd allimentatie tenzij je uitzonderingen maakt. Dat laatste zou ik niet doen. Is een recept voor oeverloze discussies.
Of de kinderen meer of minder bij hun vader zijn is een andere discussie. Maar niet doen hoor, je ex laten bepalen waar je je geld aan uitgeeft. Bij mij was er discussie over bepaald allergievrij brood wat ik at. Dat vond mijn ex te duur. Pffff, ik gaf op jaarbasis € 209,- meer uit aan brood dan hij dus moest ik dat bedrag maar aan hem geven. En de rechter moest zich echt inhouden (en maar rollen met de ogen hahaha)
Meegaan in zijn eisen
"Ik weet het dus even niet meer. meegaan in zijn eisen om de scheiding eindelijk af te ronden maar wel met het risico dat ik over een half jaar op straat sta."
Oh jee, meegaan met zijn eisen om er maar vanaf te zijn?
Terwijl hij teruggekomen is op eerdere afspraken en vreemde dingen (inzage in jouw financiën) eist?
Dat leidt er volgens mij vaak toe dat een partner uiteindelijk slechte voorwaarden accepteert en later met de gebakken peren zit.
Dus zou ik niet doen.
Tsjor heeft wel gelijk, verhuizen moet je wel, maar 6 maanden klinkt kort als keiharde datum. Je moet vermoedelijk al genoeg regelen en wilt ook wat rondkijken naar een geschikte woning. Maar je inspannen om zsm een nieuwe woning te zoek lijkt me wel goed.