Co ouderschap en nieuwe partner
Ik ben enige jaren gescheiden en heb sinds anderhalf jaar een hele lieve partner.
Hij heeft geen kinderen. Met mijn kinderen kan hij op zich goed overweg. De kinderen mogen hem ook graag. Maar nu ik een klein beetje overspannen dreig te raken beginnen me de woordenwisselingen tussen mijn vriend en mijn kinderen te irriteren. Hij trekt zich gauw aan wat ze tegen hem zeggen of doen en hij reageert overal op. Ook is hij het vaak niet eens met mijn opvoeding. Ik ben de mild. En ik vind hem te hard.
Nu is dat voor mij gewoon een extra stress factor waardoor we besloten hebben onze relatie een tijd week op week af te doen zodat als mijn kinderen bij me zijn er met zijn drieën zijn. Hij komt soms dan nog een keertje een dagje langs maar niet meer zoveel als nu.
Ook merk ik dat hij mijn kinderen graag mag maar ook prima zonder ze kan. En dat doet me eigenlijk een beetje zeer. Al moet ik bekennen dat ik zijn positie wel snap. Ik zou ook niet springen om andermans kinderen.
Zijn er co ouders die bewust gekozen hebben voor een relatie week op week af? Hoe bevalt dat?
Natuurlijk zit je vriend niet te wachten op jouw kinderen
Ik vind ook alleen mijn eigen kinderen leuk 😉. Lijkt me een verstandige route die jullie kiezen. Zeker als het tussen jullie in dreigt te komen staan.
Hier een vriend met co-ouderschap. Hij woont bij zijn vriendin als de kinderen bij zijn ex zijn, zijn de kinderen bij hem dan komt ze af en toe langs om mee te eten, een spelletje te doen, en dan gaat ze weer naar haar eigen huis. Everybody happy. Want de pubers zitten ook niet altijd op haar te wachten, die willen gewoon bij hun vader zijn. Het lijkt me dat jouw kinderen dat ook liever hebben dan dat je vriend er vaak/altijd is.
Jullie tijd komt wel als ze de deur uit zijn. Of misschien ook wel eerder, als jij weer wat stabieler bent en de kinderen ouder zijn.
Los van dit alles: vriend heeft zich natuurlijk absoluut niet te bemoeien met jouw opvoeding. Tenzij hij zelf onheus bejegend wordt (brutaal, schelden, negeren, noem maar op). Maar verder moet hij zich erbuiten houden. Hij kan hoogstens met jou bespreken wat hem opvalt en je raad geven.
Je wilde jouw vriend eigenlijk straffen ?
Dus, je beslist om week op week af te doen, en blijkt dat jouw vriend zich goed aanpast aan deze nieuwe situatie, en dan heb jij er moeite mee ?
Had je dan die nieuwe regeling opgelegd om hem te "straffen", in de hoop dat hij jouw kinderen zou missen ??
Viooltje, hij heeft zich inderdaad niet te moeien met de opvoeding van de kinderen, maar uit eigen ervaring weet ik dat dit enorm frusterend kan zijn voor de 'stiefvader', want die mag wel alles ondergaan en zich geregeld wegcijferen, maar mag nergens op reageren; je beseft toch dat dit niet in balans is. Het is de nummer één reden waarom nieuw samengestelde gezinnen het meeste mislukken.
Het feit dat hij zich uberhaupt wíl inlaten met de kinderen verdient ook het nodige respect, en het feit dat hij de kinderen graag mag, is een onderschatte zegen.
Reactie op reacties
Viooltje, bedankt voor de reactie. Goed om te horen dat het goed kan uitpakken op die manier.
William, je reactie begrijp ik niet helemaal. Heb je zelf negatieve ervaringen waardoor je mijn verhaal zo opvat?
Mijn vriend heeft deze constructie van week op week af zelf bedacht gisteren en ik weet nog niet hoe het gaat lopen.
Maar ik ben het met je eens dat een stiefouder en rot positie heeft in mijn ogen. Ik zou niet graag in die schoenen staan. En daar heb ik heel veel respect voor. Het is mijn eigen onzekerheid die moeite heeft met zijn mening als hij mijn opvoeding niet goed vindt.
Ballenbak
Ik denk dat je hele hoge verwachtingen hebt van je partner als jouw opvalt dat hij hen niet mist als ze er niet zijn. Alleen al het feit dat dat in je opkomt vind ik veelzeggend. Mijn idee is dat je aan je vriend hele hoge eisen stelt als dat de manier is waarop je voelt en denkt.
Misschien moet je meer proberen je in hem te verplaatsen en je kinderen minder te zien als de geweldige schatjes zoals jij ze uiteraard wel ziet! 
Prima oplossing
Wij zitten een beetje in dezelfde situatie. Mijn partner heeft wel een kind, maar een ouderwetse weekend-om-de twee-weken-regeling. Mijn kinderen zijn wat ouder, ruim de helft van de tijd bij mij en ik heb een minder autoritaire opvoedstijl. Ik ben meer van uitleggen en overleggen om samen tot een voor iedereen acceptabele uitkomst te komen. Mijn vriend heeft daar wel eens moeite mee. In de week dat mijn kinderen bij mij zijn, komt mijn vriend vaak pas laat bij mij thuis, soms liggen de kinderen al in bed. Soms komt hij ook een paar nachten niet. Zo hebben mijn kinderen en ik veel tijd met zijn drieën. Dat vinden we heel fijn.
Wij hebben overigens heel duidelijk afgesproken dat wij elk onze eigen kinderen opvoeden. Tenzij een kind vreselijk over de schreef gaat natuurlijk, zoals Viooltje omschrijft.
Ik denk dat een regeling zoals jullie die nu gaan proberen juist heel slim is. Zo houden jullie het leuk.
Gelijk
Juf Ann, op zich denk ik wel dat je gelijk hebt. Behalve dat ik me wel zeker in zijn positie verplaats. Daarom snap ik het ook wel.
Wij hadden een korte break in de relatie en toen viel me op dat de kinderen niet als gemis genoemd werden. Zeker geen verwijt maar ik vind dat moeilijk. Gewoon een gescheiden moeder dingetje. En mijn kinderen zijn lief maar best gevoelig. En het heeft voor mij als moeder al een tijd geduurd voordat ik wist hoe ermee om te gaan. En nog steeds heb ik niet de complete handleiding. Dus ik kan dat ook niet verwachten van mijn vriend dat die het allemaal wel weet. En dat vind ik normaal niet erg. Alleen nu mijn stress gehalte hoger ligt vind ik het moeilijk.
Maar ik zal met mijn eisen rekening houden. Bedankt.
Fijn te horen Niki73 dat het voor jullie goed werkt. Bedankt voor de reactie.
Omgangsregeling
Mijn vriend en ik hebben een omgangsregeling, ene week een nacht, de andere week drie. Tussendoor ga ik wel eens een paar uur langs of we werken samen thuis in zijn huis. Dit gaat al jaren goed eigenlijk, met de wederzijdse kinderen was lastig. Die van hem zie ik incidenteel maar dat voelt altijd wat ongemakkelijk. De mijne ziet hij nooit.