Co-ouderschap of ruime omgangsregeling?
Ik wil gaan scheiden. Ik kan en wil niet meer verder met mijn man.
Hij is erg moeilijk om mee te communiceren. Al jaren. Wordt na een echtscheiding misschien nog moeilijker, maar dat zal de tijd leren.
Is het dan handiger/beter voor de kinderen (en mij) om een omgangsregeling te hebben dan co-ouderschap?
Voor alle duidelijkheid: ik wil doen wat het beste voor de kinderen is, dus als het een omgangsregeling zou worden, dan zouden ze wat mij betreft veel bij hun vader mogen zijn. Het zijn tieners van net 14 en 16, en mogen wat mij betreft aangeven wat zij fijn vinden, hoe en hoe vaak zij mij en vader willen zien.
Het kan zijn dat zij week op week af niet willen en dat een omgangsregeling meer flexibiliteit geeft. Bijv. om het weekend een lang weekend en soms ook in het andere weekend en avonden tussendoor (maar bijv. wel bij mij slapen). Dat is dan ook aan te passen naar gelang de activiteiten van de kinderen.
Wat zijn de financiële consequenties / verschillen tussen beide regelingen?
En wat is jullie ervaring wat handiger/fijner is voor de kinderen en voor jezelf?
Iemand ideeën, tips, om rekening mee te houden als we gesprekken gaan voeren over hoe nu verder?
Ik wil er vast over gaan nadenken en de opties verkennen.
spullen
"Of hij dus dingen kapotmaakt, weggooit etc. om mij te raken. Heeft hij vaker gedaan."
Hier heb ik gelukkig niet mee te maken gehad, maar ik zou je adviseren om dingen waaraan je echt gehecht bent veilig te stellen. En verder te bedenken: als dit de prijs is die ik moet betalen om een veiliger thuis te kunnen krijgen, zal ik dat risico moeten lopen dat hij misschien wat stukloopt.
De situatie laten zoals hij is vanwege angst voor zijn reactie is ook niet goed.
Hortensia
"De situatie laten zoals hij is vanwege angst voor zijn reactie is ook niet goed."
Ja, dat realiseer ik me ook. Dus dat houdt me niet meer tegen.
En ik denk dus ook al na over dingen die ik wil opbergen ivm het risico dat hij in zijn boosheid dingen kapot- of wegmaakt.
Larissa
En denk ook nog even aan wat Moni schreef in posting #30.
Hortensia
Ja, Moni heeft gelijk en dat realiseer ik me ook 
.
Ik weet wel dat mijn man ook wel vaker over een echtscheiding heeft nagedacht (heeft hij ook aan mij laten blijken), dus helemaal uit de lucht komt het niet vallen.
Maar indertijd, als het nu serieus wordt is het anders. En hij heeft dus tijd nodig. De kinderen ook.
En ik kan vanzelfsprekend niet alles in mijn eentje voorbereiden en regelen, maar vind het wel fijn om nu in relatieve rust, alvast over dingen na te denken.
kinderen
Ik vind het ook belangrijk om met de kinderen in gesprek te gaan, maar toch vind ik dat ouders wel beetje mogen dwingen om het contact met beide ouders zo veel mogelijk in stand te houden. Ik merk aan mijn kinderen (zelfde leeftijd als jouw kinderen) dat er periodes zijn dat ze liever meer bij de een of de ander willen zijn. De vraag is dan wel of het goed is voor de omgang met de betreffende ouder. Mijn ex en ik trekken in deze altijd een lijn, wij bepalen in beginsel waar de kinderen zijn. Ik moet zeggen dat dat hier ook goed werkt, omdat de kinderen het uiteindelijk ook prettig vinden dat ze zelf geen keuze hoeven te maken.
Maar ik kan me voorstellen dat het anders gaat als een kind echt niet wil. Want inderdaad een onwillige puber dwing je lastig. Maar probeer zo goed mogelijk met je ex afspraken te maken.
Andere insteek
Je moet echt eerst zelf met je man gaan praten, Larissa. Ik denk dat je hiermee een verkeerde insteek hebt: 'Dus eerst de kinderen laten aangeven bij wie ze hoeveel willen wonen.
Stel je voor: vader en moeder gaan scheiden, zitten tegenover de kinderen, beiden lonken naar zoveel mogelijk aandacht van de kinderen en dan moeten de kinderen kiezen. Niet gezond. Ik zou de vraag bij wie ze gaan wonen zeker niet als eerste op tafel leggen. Laat ze eerst maar eens gewoon reageren en geef aan dat je de praktische punten later wil bespreken. vraag daarna aan hen wat zij nou belangrijk vinden. Dus niet konkreet: ik wil maandag bij pappa, maar globaal: ik vind het belangrijk dat ik kontakt houd met jullie allebei. Of: ik vind het belangrijk dat jullie met elkaar geen ruzie maken (en zie dat maar eens voor elkaar te krijgen).
Benadruk ook dat het 'w aar wonen zde kinderen' voor jou misschien wel heel belangrijk is als een soort beloning van je moederschap en bevestiging dat je ex het niet zo goed gedaan heeft, maar dat dat soort argumenten voor kinderen helemaal niet belangrijk is. Stel: de kinderen vinden het belangrijk om op dezelfde school etc. te blijven en vader kan in het huis blijven wonen. Benadruk dan vooral dat jij altijd hun moeder blijft en dat je ervoor zorgt dat ze altijd bij je terecht kunnen, maar dat je blij bent dat er voor hen weinig verandert en dat het ook goed is zo.
Hier ga je een stap verder: 'En als blijkt dat ze, zoals ik verwacht, het meeste bij mij willen wonen, dan lijkt het mij logischer om dan te onderzoeken of ik, in elk geval nog voor een paar jaar, hier kan blijven wonen.' Dan ga je 'het belang van de kinderen' gebruiken om je eigen bankrekening aan te vullen. Dat zou alleen maar kunnen als de kinderen zeggen: ik wil in het eigen huis blijven wonen en pappa moet eruit. Je wil kinderen niet zo'n uitspraak laten doen. De vraag of een van de ouders in het eigen huis kan blijven wonen is een financiële vraag: daar kun je jezelf al op oriënteren: wat is je inkomen, wat zal de geschatte waarde van het huis zijn (de WOZ is net binnen als het goed is), hoeveel hypotheek is er nog en heb je geld om de helft van de overwaarde aan je ex uit te keren. Verminder dat met de kosten van de advocaat end e notaris en dat is dan het kapitaal wat je beschikbaar hebt. Kom je op basis van je inkomen in aanmerking voor een hypotheek om eventueel de helft van de overwaarde uit te keren en de hypotheek over te nemen? Dan is het een reële optie dat jij in het huis blijft wonen, je man zal dat ook wellicht willen en dan komen voor jullie secundaire argumenten erbij, zoals afstand naar werk etc. Maar daar zullen jullie het eerst over eens moeten worden.
Ga nooit het argument van 'het belang van de kinderen' gebruiken om geld van je ex af te troggelen, zodat jij zogenaamd in het belang van de kinderen dan op zijn kosten in jullie woning kunt blijven wonen. Voor een paar jaar, ja, natuurlijk. Als jij niet genoeg verdient om het huis over te nemen en de kinderen willen er wel blijven wonen, dan heb je niet genoeg geld om voor je kinderen te zorgen en als je man dat wel kan, dan zal hij dat doen.
De stappen zijn dan:
- met je man praten;
- bij de kinderen aangeven dat jullie gaan scheiden, maar elke insinuatie op wat voor regeling dan ook afhouden; eerst de emoties verwerken, dat zal van jou grote discipline vragen. Dus het is vooral: dat weten we nog niet, dat gaan we nog bekijken. En elke oprisping die neigt naar 'ja maar mamma ik wil bij jou' moet je met pijn in het hart aanvaarden: het gevolg van een scheiding is nu eenmaal dat beide ouders uit elkaar gaan en dat je er nog maar voor de helft voor de kinderen kunt zijn. Gelukkig zijn ze oud genoeg om snel op eigen benen te staan. Het zijn geen moederskindjes meer.
- daarna huis laten taxeren;
- met de bank in gesprek gaan over jouw mogelijkheden ten aanzien van het huis.
- dan alles op een rijtje zetten met je man en de belangrijkste beslissingen aan de kinderen doorgeven.
Tsjor
Tsjor
Dank voor jouw post.
Ik snap jouw insteek, maar ben het er niet (helemaal) mee eens.
Allereerst, ik denk echt dat de kinderen niet 50% of meer bij mijn man willen wonen. Dus eerder minder dan 50%, zeker voor 1 van de 2.
De ander zal maximaal 50% bij de vader willen wonen. Dus het merendeel van de tijd zullen de kinderen bij mij willen wonen (Let wel: dit verwacht ik en daar ga ik nu dus van uit. Mocht het opeens helemaal anders zijn, dan verandert dat de hele situatie, maar dat kan ik me gezien onze gezinssituatie echt niet voorstellen).
Ten tweede: ik heb een goed inkomen, maar mijn man nog (veel) beter. Dan heb ik in principe gewoon recht op PA!
Met die PA kan ik zeker een tijd in het huis blijven wonen (met mijn inkomen, PA en mijn deel van het spaargeld).
Ik hoef niet in dit huis te blijven wonen. Ik zie zelfs wel voordelen (voor mij) om naar een ander huis te verhuizen.
Maar als de kinderen de meeste tijd bij mij zijn en het liefste met mij in het huis blijven wonen (al is het maar 1-3 jaar), dan zou ik dat graag voor hen doen, om de overgang door de echtscheiding soepeler te laten verlopen. Niet teveel veranderingen in een keer. En als ik dan PA laat betalen om dat financieel beter mogelijk te maken, vind ik dat niet fout. Dat doe ik dan echt niet voor mezelf maar voor de kinderen.
En dan kunnen we over 1-3 jaar naar een goedkoper huis verhuizen. Als ze gewend zijn aan de scheiding.
Mijn idee was ook niet om bij het eerste gesprek meteen over de woning en co-ouderschap/omgangsregeling te beginnen, hoor . Die moeten ook tijd hebben om daarover na te denken.
Jouw neutrale vraag: Wat vind je belangrijk als wij gaan scheiden?, vind ik een goede.
Tsjor - co-ouderschap
"En elke oprisping die neigt naar 'ja maar mamma ik wil bij jou' moet je met pijn in het hart aanvaarden: het gevolg van een scheiding is nu eenmaal dat beide ouders uit elkaar gaan en dat je er nog maar voor de helft voor de kinderen kunt zijn."
Jij gaat ervan uit dat het co-ouderschap wordt.
Onze kinderen zijn al ouder en ik denk dat 1 van de 2 helemaal niet 50% bij vader wil wonen. En ik vermoed al helemaal niet een week achter elkaar.
Ik wil dat ook niet afdwingen of opleggen.
En jij gaat uit van co-ouderschap. Maar vereiste daarvoor is dat de partners goed met elkaar kunnen communiceren. Daar is mijn man juist helemaal niet goed in, wil dat heel vaak niet!
Dus co-ouderschap lijkt me voor ons en onze kinderen niet geschikt, realiseer ik me juist door een van de reacties in dit draadje!
Daarom dat ik aan andere modussen van een ruime omgangsregeling denk, die denk ik beter bij ons gezin passen.
opties
Je gaat scheiden omdat je niet kunt communiceren met je man. Je verwacht dat hij in boosheid spullen kapot kan gaan maken. Je man is zo moeilijk met de kinderen dat je verwacht dat ze niet bij hun vader willen wonen.
Je man raakt zijn gezin kwijt.
Als je voldoende inkomen hebt zou ik het toch zelf regelen. Huis zoeken weggaan met de kinderen en daar vandaan gaan scheiden.
Je loopt het risico om nog maanden in de emotionele stofwolk te moeten leven thuis. Het is niet alsof je in alle redelijheid een gezamenlijke beslissing neemt. Dus dat je man daar moeite mee gaat krijgen lijkt me logisch.
Afstand kan dan helpen om de redelijkheid te bewaren.
Je neemt hier een risico. Zaken als omgangsregeling en KA zijn ook niet in een dag geregeld al kun je een voorlopige voorziening vragen
Ga in elk geval een advocaat zoeken en bespreek dat hoeveel tijd dat kan gaan kosten.
bij elkaar blijven als de bom boven je huwelijk valt lijkt me echt heftig.
Advocaten
Advocaten kosten geld. Als er onenigheid ontstaat over de omgangsregeling, ja in het recht is men over het algemeen van mening dat kinderen daar slechts adviserend over gaan als het pubers zijn maar dat is toch niet de realiteit, en over andere zaken, ben je zo een paar rechtzaken verder en elke mail van jou advocaat naar die van je aanstaande ex kost geld. Daar zijn wat studiespaarpotjes voor de kinderen op leeggelopen. Dus reken jezelf niet rijk.
Als iemand al zijn gezin kwijt raakt kun je ook overwegen om het huis toch maar, al is het voorlopig, bij je man te laten. Dan heeft hij nog iets vertrouwds over en is niet helemaal verstoten.
Wij konden gelukkig tijdelijk naar mijn ouders tot ex een ander huis had gevonden en wij weer terug konden. Dat heeft een jaar geduurd.
Verschuil je niet achter 'het belang van het kind'. Dan denk ik altijd maar aan de ervaringsdeskundige advocaat Peter Prinsen: wie zich verschuilt achter 'het belang van het kind' heeft blijkbaar geen argumenten. Het is een goedklinkende opmerking zonder inhoud. En bedoelt om zaken naar je eigen belang te manipuleren.
Huis verkopen
Realiseer je dat je beiden verantwoordelijk blijft voor een koophuis. Dat maakt je financieel ook kwetsbaar. Soms kan het lang duren voor een huis, naar beider wens, verkocht is. En als de ander dan niet meer wil of kan betalen komt de rekening bij jou te liggen.
Nou
Het plan klinkt toch wel wat naar die man het vel over de neus trekken. Hij mag vertrekken maar wel blijven betalen zodat er voor zijn ex niets verandert. En dat in het belang van de kinderen. En dat geloof je zelf?
Nou ja, misschien is de man een sukkel en laat hij het gebeuren, of heb jij een gehaaide advocaat. Het klinkt wat schunnig in ieder geval.
Die partneralimentatie
Ben ik nou de enige die het raar vind dat als je zelf goed verdient je ook nog partneralimentatie wilt? Als je toch in staat bent jezelf en de kinderen een leuk leven te geven dan hoef je de precaire band met je exgenoot toch niet op het spel te zetten voor die paar centen extra? Is toch ook veel waardiger? Ik vind partneralimentatie in zo'n geval echt gek, of ligt dat aan mij?
ik zou
Toch echt eerst een beginnen met je man te vertellen dat je wilt scheiden. En jij kan nog zoveel willen en vinden over wat er in het belang van de kinderen is enz. Maar je man heeft natuurlijk evenveel te willen en te vinden. En daar zullen jullie hoe dan ook samen een weg in moeten vinden. Dit voor je überhaupt maar de kinderen erbij gaat betrekken.
Dus begin bij het begin, zou ik zeggen.
En Ely: ik ben het met je eens wat betreft PA.
Larissa
'Allereerst, ik denk echt dat de kinderen niet 50% of meer bij mijn man willen wonen.'
De kans is nog groter dat je kinderen helemaal niet willen dat jij een scheiding aanvraag. Richt je je dan ook netjes naar de wensen van je kinderen?
partneralimentatie
Die partneralimentatie zit mij ook niet lekker. Het is een principekwestie van me.
Dat je van je partner af wil is je goed recht. Maar om hem extra geld uit de zak te kloppen onder het mom van "belang van de kinderen" knarst.
Los van de vraag of je dat wel gaat krijgen. Het is al veel minder gebruikelijk om het toe te kennen als de vrouw zich zelf al goed kan bedruipen.
Als je wilt scheiden omdat de situatie onhoudbaar is geworden snap ik dat als geen ander. Maar ik weet ook dat scheiden ook betekent dat je veren moet laten.
Natuurlijk is het in het belang van de kinderen om op de vertrouwde plek te krijgen, maar ze zullen er echt niet dood aan gaan als dat niet gebeurt. Het leven is niet alleen maar leuk.
Je kunt het gewoon niet maken, vind ik, hij het huis uit, maar wel extra zijn portemonnee laten trekken om jou in dat huis te laten wonen.
En hou er ook rekening mee dat je partner pas echt zal knallen als hij geconfronteerd wordt met een vrouw die wil scheiden en alles al op een rijtje heeft gezet: jij eruit plus partneralimentatie dokken. En ergens kan ik me dat ook wel voorstellen, het klinkt voor jou al bijna als een vaststaand feit terwijl dat nog helemaal niet zo is. Tenzij je partner zélf met zo'n mogelijkheid komt omdat hij instemt met de scheiding en besluit dat hij dan liever kleiner of elders wil wonen (hou er rekening mee dat je hem dan wel moet uitkopen).
Dit soort dingen kun je alleen samen bespreken en niet van tevoren in je eentje uitwerken en dan als feit presenteren.
Ely
PA is wat mij betreft alleen onder bepaalde voorwaarden bespreekbaar, bijvoorbeeld als de ene partner een carrière of zaak heeft kunnen opbouwen omdat de andere partner (niet zelden de vrouw) de eigen carrière op heeft gegeven of op een laag pitje heeft gezet om huishouden en opvoeding van de kinderen te runnen, zodat de ene partner zich volledig op die carrière kan richten.
In dat geval vind ik dat de partner gedurende een periode PA zou moeten betalen, met de kanttekening dat de PA-ontvanger alles moet doen wat in zijn/haar macht ligt het eigen leven weer op poten te krijgen.
Ik ben zelf gescheiden toen ik een laag inkomen had, had ook recht op PA maar heb dit geweigerd. Het huwelijk is afgelopen, ik wil nu financieel onafhankelijk van hem zijn. Ik heb daar nooit een dag spijt van gehad. PA moet niet vanzelfsprekend zijn onder normale omstandigheden. Je bent een grote meid, dus je kunt zelf ook wel je broek op houden, al betekent dat misschien verhuizen en minder luxe.
En het belang van de kinderen? Die zullen het niet leuk vinden. Maar het is heel gezond om te leren dat het leven soms mee, en soms tegen zit. Gezonder soms, dan blijven in een gezinssituatie waar je op je tenen moet lopen.
vechtscheidingen voorkomen
AnneJ: 'Het is niet alsof je in alle redelijheid een gezamenlijke beslissing neemt. Dus dat je man daar moeite mee gaat krijgen lijkt me logisch. Afstand kan dan helpen om de redelijkheid te bewaren.' Nee Anne J, het is heel goed mogelijk om in alle redelijkheid een gezamenlijke beslissing te nemen. Maar dan moeten beiden tijd krijgen om zich te realiseren dat het echt voorbij is. dat is meestal een woelige, emotionele tijd, het kan best zijn dat er dan eens een kopje sneuvelt of oma's mooie vaas. Maar voor een goed verloop van de scheiding is deze periode van levensbelang. Heel veel vechtscheidingen ontstaan, doordat de een de ander voor voldongen feiten plaatste. Eerst de nieuwe liefde, dan gaan scheiden bijvoorbeeld. Of ander huis huren, koffers pakken en kinderen meenemen. en daarna gaan praten. Dan is de kans op een vechtscheiding heel groot.
Tsjor
Vrouwenloon
Larissa, ik ga niet uit van co-ouderschap. Maar ik houd serieus rekening met het volgende scenario: om je man uit te kopen heb je een tweede hypotheek nodig. De bank gaat daarmee niet akkoord. Dan kun je het huis niet kopen. Je man kan dat wel, want hij heeft een hoger inkomen. Dus man blijf in de woning. Vraag aan de kinderen: wat willen jullie? Kinderen: bij vriendjes blijven wonen. Volgende vraag: heb jij al een plaats waar dat kan? Nee, nog niet. Dan denk ik dat de kinderen liever in hun eigen huis blijven wonen en vader dan maar voor lief nemen. Ze hebben (hopelijk) inmiddels geleerd om met hem om te gaan. En anders zullen ze dat nu kunnen leren.
Ik ben niet tegen PA. Ik ben erop tegen dat vrouwen, allemaal na onderling overleg, weinig werken. En ik vind het bizar dat in deze tijd vrouwen nog steeds weinig verdienen. Met de nieuwjaarsborrel zag ik dat ik inmiddels veel mannelijke collega's had gekregen op andere lokaties. Toen ik thuis kwam zei ik: dat is mooi voor de arbeidsvoorwaarden. een maand later op de eerste vergadering komt het onderwerp 'betaling' aan de orde en wordt er gesproken over een gewenste verhoging met bijna 100%! Dus ja, dan maar recht trekken met PA. Maar dat is tijdelijk en ik weet niet of de bank het meerekent voor je hypotheek.
Tsjor
Tsjor / AnneJ
"Vraag aan de kinderen: wat willen jullie? Kinderen: bij vriendjes blijven wonen."
Ze zitten niet op de basisschool, maar op de middelbare school. Dichtbij vriendjes is niet aan de orde, die wonen nu ook niet om de hoek. Ze zullen wel op school willen blijven, vanzelfsprekend!
En ik werk niet weinig maar veel (vind ook dat je als vrouw beter financieel onafhankelijk kunt zijn) en heb een goed salaris, bovenmodaal, dus kan prima voor mezelf zorgen.
Ik zou het zelf alleen wel fijn voor de kinderen vinden om een eerste periode vanuit dit huis te kunnen zoeken naar een geschikt ander huis voor mij en de kinderen, in plaats van op stel en sprong iets te zoeken. Ik kan ook niet tijdelijk met mijn kinderen bij mijn ouders terecht. Die wonen ruim een uur rijden hier vandaan.
Alleen voor die overbruggingsperiode zou het handig zijn als ik PA zou krijgen, nogmaals, omdat ik denk dat het voor de kinderen fijner is.
redelijkheid
Tsjor, je zegt "Nee Anne J, het is heel goed mogelijk om in alle redelijkheid een gezamenlijke beslissing te nemen."
Ik hoop het.
Heb jij ervaring met een man met wie het erg moeilijk communiceren is, die nogal explosief is?
Ik doe al jaren niets anders dan proberen een redelijk gesprek met hem te voeren, maar helaas, lukt vaak niet. Maar ik hoop het zeker. Zal er alles aan doen. Ik wil natuurlijk niets anders dan dat we in goed overleg een goede oplossing vinden voor de hele situatie.
Overwegingen
Ik ging dat jaar dagelijks, ook zaterdag en zondag, met de kinderen naar hun oude omgeving. Ook een uur, soms meer, reistijd.
Wij hadden geen keus uiteindelijk. Ex wilde niet scheiden, maar gebruikte 'scheiden' als chantagemiddel zodat we wel al een grotendeels ingevuld convenant hadden. De afwikkeling kostte helaas nog meer dan een jaar vanwege de omgangsregeling.
Zelf een convenant invullen, zonder onrealistische eisen en wensen en rekening houdend met je aanstaande ex, kan een hoop advocatenkosten schelen. Convenanten zijn te vinden op internet.
Daardoor liepen we ook geen financiële achterstand op. Aanvankelijk bleef ik ook de huur van ex betalen.
"Alleen voor die overbruggingsperiode zou het handig zijn als ik PA zou krijgen, nogmaals, omdat ik denk dat het voor de kinderen fijner is."
Je kunt dit nog zo oprecht menen maar of dat een argument zal zijn voor je a.s. exman en al helemaal de rechter, betwijfel ik zeer. Klinkt wat onrealistisch.
Larissa
Je kunt het nog drie keer opschrijven maar mi maakt dat er niet beter op. Je ziet de dingen vanuit één perspectief; hoe jij met de kinderen een zo fijn mogelijke toekomst kunnen hebben. Je wilt eigenlijk je man uitgummen qua aanwezigheid maar niet qua bijdrage aan je luxe leventje. Wat heeft die man gedaan dat het je blijkbaar niet lukt om het om te draaien en te zien dat het echt niet mals is wat je vraagt. Of anders gezegd: als je morgen te horen krijgt dat jij het huis mag verlaten en -om hem te faciliteren daar te blijven wonen- een deel van je salaris rechtstreeks naar hem mag overmaken, vind je het dan ook zo'n duidelijke situatie?
O en in zijn algemeenheid
Zijn er echt wel situaties denkbaar waarin ik heel goed snap dat PA fair is. Maar deze situatie klinkt mij anders in de oren.
Voor PA zijn normen
Als TO aan die normen voldoet lijkt het me geheel terecht dat TO ook die PA krijgt.
TO: heb je al eens naar zo'n berekening gekeken?
Ginny
Dank, dat is wat ik bedoel .
Heb je een linkje?
En ik weet van mijn man alleen het bruto jaarsalaris van de belastingaangifte. Moet ik dat dan gewoon door 12 delen (als ze een maandsalaris vragen). Ik weet niet wat hij netto binnenkrijgt (gescheiden rekeningen).
Overigens: al heb ik langer (bijv. 12 jaar?) recht op PA, dan is het niet mijn bedoeling daar al die tijd om te vragen. Alleen voor de periode dat ik dan ter overbrugging (en voor de kinderen!) in het huis zou blijven wonen.
Anderen
Ook jullie bedankt voor jullie bijdragen, ook al is het anders dan hoe ik erin sta.
Maar jullie kennen niet alle details en ik wil ook niet alles kwijt, waardoor jullie denk ik ook minder goed begrijpen waarom ik sowieso denk dat man beter niet in ons huis kan blijven wonen (en wat hij als hij er langer over nadenkt hopelijk zich ook zelf realiseert).
En mijn beeld van dat ik in ons huis blijf, is ook gebaseerd op kennissen die gescheiden zijn en waar de vrouw zonder inkomen toch een paar jaar in hun huis is gebleven. Daar was het overigens wel zijn beslissing. Dus het komt wel voor.
In elk geval, jullie reacties zijn wel heel goed. Zo krijg ik een realistischer beeld dat ik misschien toch niet in het huis kan blijven en misschien toch sneller dan ik in gedachten had, naar een ander huis moet gaan kijken. Ik zit er ook echt niet vast in, dat ik per se hier moet blijven.
En misschien hebben jullie ook wel gelijk dat als mijn man in het huis wil/kan blijven dat zelfs beter is voor het contact met de kinderen. Dat ze dan misschien vaker hun vader zullen (willen) zien, dan als hij ergens anders woont. Dus dat is nog wel een overweging die ik mee zal nemen. Het is nl. echt niet mijn bedoeling de kinderen hun vader te onthouden.
Voorbeeld
Er zijn online verschillende mogelijkheden om alimentatie te berekenen, je kunt ernaar kijken, maar reken je niet rijk.
als je bijvoorbeeld gegevens invoert bij de alimentatiewijzer en je geeft op dat jouw netto-inkomen 2000,-- is en dat van je partner 3000,--, dan wordt eerst de kinderalimentatiebehoefte (wat een woord) berekend. Op basis daarvan zou je partner 679 euro per maand aan kinderalimentatie moeten betalen. Daar bovenop zou hij aan partneralimentatie 394 moeten betalen. In totaal zou hij dan 1075 euro per maand aan jou moeten betalen.
Dan wordt 'de kinderen bij mij' ineens een stevig inkomen: jij krijgt dan per maand 3075 en hij houdt 1925 over. Allemaal in het belang van de kinderen (bij de vrouw, bij de man hebben kinderen blijkbaar geen belang meer).
Wat ik mis bij de online-berekeningen is de draagkrachtberekening, dus een realistische berekening van wat voor mogelijkheden iemand heeft om iets te betalen. Daarom zou ik je adviseren om de berekening te laten maken via een advocaat en een boekhouder, zodat er een objectieve rekensom uit komt. In elk geval zou je met je man tot overeenstemming moeten zien te komen over hoe je tot een berekening komt. Als je het eens bent over het proces voorkom je later gedoe over de uitkomst.
Je kijkt nu een beetje met een scheef oog naar de situatie van de vrouw zonder inkomen, die door haar ex-man onderhouden wordt, zodat alles voor haar blijft zoals het was. Tsja, soms voelen mensen zich schuldig en laten ze alles gebeuren, soms zijn mensen sluw en krijgen ze alles voor elkaar. Misschien was deze man wel zo blij dat hij van zijn vrouw af was, dat hij er alles voor over heeft. Het is in elk geval niet de norm en het is ook niet rechtvaardig. Dergelijke verhalen moet je altijd vanuit twee kanten bekijken: vanuit het perspectief van de vrouw: geweldig. ze heeft een paar kinderen gekregen en zal nu voor de komende jaren een dak boven haar hoofd hebben en inkomen, zonder dat ze hoeft te werken. ze leeft 'voor de kinderen' en dat is voldoende. Met prachtige, dramatische argumenten als hij ermee op zou willen houden. En dan vanuit het perspectief van de man. Ik denk dan altijd aan mijn zonen. Stel dat zij in zo'n situatie terecht zouden komen: getrouwd, kinderen, na een paar jaren zoveel problemen en vervolgens moet hij voor de rest van zijn leven betalen voor vrouw en kinderen die hij allen mag zien als de vrouw het goed vindt(alimentatie is geen kijkgeld). En dan ook nog betalen voor een huis waarin je zelf niet mag wonen. Neem dat niet als je voorbeeld.
Tsjor
Dromen
'Overigens: al heb ik langer (bijv. 12 jaar?) recht op PA, dan is het niet mijn bedoeling daar al die tijd om te vragen. Alleen voor de periode dat ik dan ter overbrugging (en voor de kinderen!) in het huis zou blijven wonen.'
Met die zelfgefabriceerde rechtvaardigheid loopt het meestal niet goed af. Ga het gesprek niet aan op basis van wat jij zou willen en vragen en hoe aardig je dan al bent. Ga eerst het gesprek aan over het proces: hoe komen de beslissingen tot stand. als het kan zoek dan een goede advocaat-mediator (zoekterm: VFAS) en bespreek daar de juridische maatregelen. Je kunt altijd nog wat bijstellen als dat wenselijk is.
Baseer de regelingen niet op wat je zelf als nobel denkt te moeten doen. Je nobele bedoelingen kunnen zomaar wegvliegen. Kinderen zijn over 5 jaar uit huis, maar het huis wordt niet verkocht en jouw inkomen is onvoldoende om de hypotheek te betalen. Wat doe je dan?
De juridische regelingen zijn van belang, daarvoor moet je naar een goede advocaat, als het kan samen.
Maar de bank is zo mogelijk nog belangrijker in jouw verhaal als het gaat om het huis.
Tsjor