Doorgaan valt me zwaar....

ja, ik herken het.

Dit is in grote trekken mijn verhaal. Ik ben inmiddels wel ruim 10 jaar verder, maar ik herken er zoveel in, behalve dat ik nooit spijt heb gehad.

En dat weet jij ook wel, in je hart.

Als je hier hebt gelezen over "hoe slecht het is voor de kinderen", dan heb je vast ook gelezen hoe slecht het kan zijn om in een slecht huwelijk (in dit geval: verbaal geweld) te blijven hangen. Of lees je selectief?

Ik herken het, dat ex weinig met de kinderen deed. In al die jaren dat hij nog in beeld was is hij nooit met ze op vakantie geweest. Maar toen hij een vriendin had is hij tot twee keer toe zonder zijn kinderen op vakantie geweest. Toevallig ook naar Turkije.

Al die leuke dingetjes die hij nooit wilde, deed hij nu met haar.

En ja, dat stak.

Later strandde de relatie en omdat ik soms nog contact had met die vriendin (ik kon het prima met haar vinden) hoorde ik de andere kant van het verhaal. Dat zij ook zo had geleden onder zijn buien en zijn gedrag. Dat ze altijd had gedacht dat hij juist veel deed met zijn kinderen, totdat ze geleidelijk ontdekte dat er een wereld van verschil zit tussen zeggen en doen.

Oké, en nu jij.

Je zegt het zelf al: je hebt nooit geleerd voor jezelf te zorgen en toch de kracht gevonden weg te gaan. Weet je dat dat betekent dat je eigenlijk een heel sterk mens bent, maar dat je dat niet beseft?

Ik raad je aan hiervoor hulp te zoeken. Iemand die je kan helpen met leren je eigen leven te leiden, heel kort door de bocht gezegd. Vertrouwen in jezelf te krijgen. Dat onnodige schuldgevoel uit je hoofd te praten. Maak een afspraak met de huisarts, die weet waarschijnlijk wel de weg hoe je nu verder moet. Dat is stap één!

Wat frustrerend dat je kinderen het niet leuk hebben bij hun vader. Het is gedrag dat je herkent. Helaas is er weinig tegen te doen. Ik heb me altijd erg machteloos gevoeld...
Vond het ook erg moeilijk mijn houding naar de kinderen toe neutraal te houden.
Hoe oud zijn je kinderen?

Verder zeg je je niet thuis te voelen in je huis en je baan. Vraag jezelf eens af wat je nodig hebt om je wél thuis te voelen. Je twijfels en schuldgevoel helpen ook niet bepaald mee, denk ik (terwijl die echt niet nodig zijn). Ook wat dit betreft: benoem het bij de huisarts. Zo te lezen heb je heel wat meegemaakt, dat gaat je niet in de koude kleren zitten, onderschat dat niet, en onderschat ook je kracht niet!

Je twijfelt of je wel had moeten scheiden. Wat denk je zelf? Zou je terug willen? Zou je je kinderen 24/7 aan zijn buiten willen blootstellen? Ja, scheiden is slecht voor kinderen, maar blijven is soms slechter.

"Beter je best doen", is dat een beetje het motto in jouw leven? Wat een zware verantwoordelijkheid leg je jezelf dan op! Je schreef al dat je ex veel op je schouders hebt gelegd, en dat je dat ook hebt toegestaan. Dat is een goed zelfinzicht waar je wat mee kunt. Alweer: maak een afspraak met de huisarts (liefst een dubbele afspraak) en laat je doorverwijzen naar bijv. een praktijkondersteuner of een therapeut.

Nogmaals, ik herken heel veel. Dat lage zelfbeeld, dat schuldgevoel, dat "ik moet beter mijn best doen". Ik ben inmiddels een aantal jaar verder en weet beter (met goede professionele hulp). Dat wens ik jou ook toe.

Het komt goed, echt waar! Eigenlijk ben je nog geen vlindertje maar een rupsje in een veel te strak coconnetje dat door anderen om je heen is gesponnen, een rupsje dat nog niet goed weet hoe het moet ontpoppen. Maar het komt echt goed. Zet die eerste stap en ga naar de huisarts voor een doorverwijzing!

Heb je ook mensen om je heen? Vriendinnen, begrijpende zussen of zo?

Alleen_vlinder

Ik herken het wel...
Alleen wij waren al vijf jaar niet gelukkig..
Ik leerde na mijn scheiding ook vrij snel iemand kennen waar ik nog steeds erg gelukkig mee ben.
Mijn ex deed ook nooit wat, was altijd op pad na zijn werk.
Was nooit thuis, laat thuis lees snachts en paar x net voor ik naar me werk moest kwam hij binnen schieten.
Leek of hij voor haar wel alles deed waar ik jaren naar smeekte en niet voor elkaar kreeg.
Een hond bijv... Een station auto .... Was te burgerlijk en ene hond wild hij niet.
En nu heeft hij dat wel.

Nu lach ik erom en denk ik ga lkkr je gang en word gelukkig.

En wat hortensia ook zegt het komt goed je gaat jezelf echt weer waarderen.

Ook ik heb co-ouderschap week op week af.
Aan het begin vond ik het vreselijk en dacht ik waarom do eik en dochter dit aan...
Maar ze heeft wel ene thuis daar..
En als ze ouders is en niet meer wilt is dat haar keus en nooit de mijne geweest

Het is zeker fijn dat je hierin niet alleen bent.
Als ik dit lees denk ik gelukkig dacht ik niet alleen zo.
Fijn de erkenning van anderen.

Ik had al vijf jaar voorbereiding, toen het definitief werd was het heftig maar na een maand dacht ik Tsja na al die jaren ellende kan ik nu voor me eigen geluk kiezen.

En vriendinnen om je heen weten niet hoe het echt is.
Ik hoor het ook vaak joh wees blij dat je hem niet meer hebt.
Dan kijk ik naar me dochter en voel ik me schuldig.
Dat we niet een normaal gezin zijn... Maar samengesteld.. Dat ik haar altijd moet missen als ze week bij papa is.
Doet zeer... Maar tis zoals het is..
Veranderen kan je het niet.

Ik geef me dochter mee dat ze altijd welkom is , altij mij mag bellen.
Dat papa ook veel van haar houd als ze zegt mama ik wil bij jou blijven...
Want ik weet als ze daar is is het goed...
Ze wil mij alleen vertellen en me laten voelen dat ze ontzettend veel van me houd...

Slik... Krijg er tranen van in mijn ogen.
Maar ik weet dat het goed is voor haar.
Papa en mama en de vriend en vriendin van papa en mama die van haar houden

Ook herkenning

Mijn ex was veel meer niet thuis dan wel. Wilde veel dingen niet met mij en onze dochter doen.

Nadat het al een aantal jaren minder ging in ons huwelijk, besloot hij zijn heil te zoeken bij een gezamenlijke vriendin. Nadat ze al bijna een jaar een relatie samen hadden besloten zij dat zij beiden hun huwelijken zouden opgeven en samen verder te gaan.

Ik heb vrij snel nadat de 'bom barsten' ook een nieuwe relatie gekregen. Ik voel me in deze relatie veel fijner. Ondanks dat steekt het nog wel eens.
Op het moment dat ik werd 'verlaten' had ik geen inkomen, maar ik volgde een studie. Ik kreeg de belofte dat ik mij geen zorgen hoefde te maken, want hij zou mij financieel blijven ondersteunen zolang dat nodig was. Nog geen 3 maanden later werd ik geacht om ook financieel volledig voor mij en onze dochter te zorgen. De scheiding was nog niet eens officieel aangevraagd. Wel gaat meneer elke maand wel met een weekendtripje, wordt de zomervakantie gevierd op Lanzarot in een resort all-in met zijn vriendin en de 5 kinderen. Aan de andere kant is meneer wel zo arm (financieel) dat hij ervoor zorgt dat onze dochter met mij samen het huis uit worden gezet.
Is dat jaloezie, misschien wel. Op dit moment maakt het mij eigenlijk alleen maar boos en dat zal nog wel blijven. Wellicht dat het komt doordat de scheiding wel officieel is, maar de boedelscheiding is aangehouden. Het steekt mij dat zijn vriendin de hele dag niets uitvoert (werkt niet en heeft twee huishoudsters) terwijl ik mij uit de naad werk om ervoor te zorgen dat ik het nog een beetje leuk kan hebben met mijn dochter.

Wat kun je ermee, tja, loslaten. Hoe moeilijk ook. Zorg dat je in de weken, dat je kinderen bij hun vader zijn, leuke dingen voor jezelf plant. Wordt lid van een clubje, handwerken, spelletjes doen, samen sporten, kortom wat jij leuk vindt om te doen!

Voor sommige mensen duurt het een jaar voordat ze eroverheen zijn. Ik ben nu al bijna 4 jaar bezig. Natuurlijk merk ik, dat ik aan het groeien ben. Dat ik de zaken steeds meer kan loslaten. Ik kan dingen heel goed relativeren, maar dat betekend niet dat mijn gevoel daarin meegaat. Kortom mijn gevoel zegt nog steeds: ik maak hem zijn leven zuur. Mijn verstand zegt: loslaten, ga aan je eigen leven bouwen en zorg dat je volledig onafhankelijk wordt. Voor dat emotionele stuk heb ik Mindfullnes en Nei-therapie ontdekt. Kon ik het alleen: zeer zeker niet.

Voor jou is het nu ook van belang: werk aan je eigen leven. Zorg dat je volledig onafhankelijk wordt. Dat het niet uitmaakt wat hij doet of juist niet doet. Dat jij voor jezelf een lekker leven hebt geregeld.

even over nagedacht

Ik heb nagedacht hoe ik die eerste paar jaar door ben gekomen. Want ik herken veel in wat je schrijft, inclusief het schuldgevoel en "hij heeft wel lekker een vriendin en daar zit ik dan", ook al wist ik met mijn verstand dat dat onzin was en dat mijn kinderen niet de enige zijn uit een "gebroken gezin" (wat een rotuitdrukking is dat).

Kijk maar of je er wat mee kunt. En misschien heb je er niets aan, dat is ook oké Je hoeft er ook niet op te reageren want het is een heel verhaal. Zoals ik al zei: kijk maar.

Het is alweer een tijd geleden en mijn leven en manier van denken is inmiddels zo ontzettend anders, maar ik herinner me dat ik destijds heel hard meezong met liedjes als "Ik ben gelukkig zonder jou" (Conny Vandenbos) en "Ik leef niet meer voor jou" (Marco Borsato). Of "F*ck you" van Lily Allen. Ook een mooie!

Dat hielp. Al die frustratie eruit! (en soms, voor de balans, even janken met "Oud Verdriet" van Acda en de Munnik

Die kindloze weekends die ik had waren perfect om even op adem te komen. Alleenstaand ouderschap was best vermoeiend... Al heeft het wel even geduurd voor ik me niet meer schuldig voelde (alsof moeders geen leven mogen hebben?)

Gelukkig wist ik al snel: ik ga de dingen doen die ik dankzij hem niet heb kunnen doen. Binnen een jaar had ik een rondreis geboekt (ik had zelf geen auto) door het land waar ik zo dol op was maar waar hij altijd op zat te vitten. Ik heb daar de taal mogen spreken zonder commentaar van hem.

Ik kocht de kleding die hij lelijk vond, kleurde mijn haar van bijna zwart tot bijna platinablond en terug, leerde weer genieten van mijn muzieksmaak zonder hoofdtelefoon (omdat hij anders braakgeluiden ging maken en continu commentaar gaf).

Als ik de bank wilde verschuiven, verschoof ik de bank. Zonder bang te zijn voor de gevolgen.

Als ik een wandje wilde verven, verfde ik dat wandje (toen ik nog getrouwd was hing het huis aan elkaar van half voltooide klussen waar ik met mijn handen niet aan mocht komen).

Ik hoefde niet meer op eieren te lopen.

Ik hoefde niet meer op mijn woorden te letten.

Ik mocht de televisieprogramma's en films bekijken die ik leuk vond.

Ik was in die tijd geïnteresseerd in new age en kon me daarin verdiepen zonder continu aangevallen te worden over "die onzin". Of het wel of geen onzin is wil ik graag zelf uitzoeken, thankyouverymuch.

Mijn huis was geen mijnenveld meer. Mijn huis was een veilige plek.

Wat ik ook deed: ik ging mijn oude hobbies en interesses weer oppakken en zocht op internet fora die daarover gingen. Bedenk eens waar je in je huwelijk nooit aan toe bent gekomen (hoeft niet noodzakelijk door hem te zijn, het moederschap op zich kan ook veel tijd in beslag nemen waardoor hobbies en interesses ondersneeuwen). Of waar hij niets van wilde weten. Probeer je dromen en wensen van vroeger te herinneren waar je nooit aan toe bent gekomen. En probeer die te realiseren, vooral als je kinderen bij hem zijn.
Uit die tijd heb ik nog een aantal heel fijne internetvriendinnen overgehouden!

Hij gaat zonder de kinderen naar Turkije terwijl hij vroeger nooit op vakantie wilde? Zijn probleem. Maak het niet jouw probleem. Jij gaat lekker wel op vakantie mét de kinderen, en als het niet naar Turkije kan, dan ga je een midweek naar een boerencamping in Boerenkoolstronkeradeel of een huisje in Schubbegatsveen. Hij weet niet wat hij mist! en ook dat is jouw probleem niet meer.

Ik ben met mijn kinderen midden in de winter (dus spotgoedkoop) naar Parijs geweest, heb op een piepklein appartementje in Normandië gezeten (ze hebben het nu nog steeds over de rotsen van Étretat en Fécamp!), we hebben door de heuvels van Zuid Limburg gewandeld en door de duinen van Texel gefietst. Dat heeft hij allemaal gemist en dat was zijn eigen keuze. Maar dat was niet mijn probleem meer.

Val alleen niet in één valkuil waar ik wel in gevallen ben: ga niet daten omdat je je alleen en rot voelt. Het is alsof je dan onbewust een magneet bent voor foute mannen. Ik ben een aantal illusies armer en ervaringen rijker, gelukkig geen trauma's aan over gehouden maar achteraf zeg ik: ik was veel te kwetsbaar, snakte naar gezelschap en een arm om me heen, gelukkig liet ik me niet te snel meeslepen door verliefdheid maar lieve help, wat was ik een "sitting duck" voor foute mannen in die tijd!

Zoals Paddington zegt: ga je eigen leven opbouwen. Hij heeft zijn vriendin, prima, en jij hebt je vrijheid, een veilig huis zonder mijnenveld (zijn gedrag naar jou toe), waar je kinderen ook rust en aandacht zullen vinden als hun vader die niet heeft kunnen geven. Dat is een mooie basis om verder te gaan.

En werk aan je zelfvertrouwen en je zelfbeeld. Is moeilijk, als je je jarenlang zo hebt laten behandelen. Dat maakt je kapot. Maar denk aan dat rupsje dat de kracht heeft een vlinder te worden, ook al is dat cocon nog zo lelijk en strak. Blijf je verdrietig in je cocon zitten of zeg je "potverdorie, en nou IK!"?

Je kan het! (desnoods met professionele hulp, is helemaal niet erg!)

Leestip: "Niet morgen maar nu" van Wayne Dyer. Ik ben allergisch voor zelfhulpboeken en al helemaal voor Amerikaanse, maar dit boek is geweldig! (vond ik tenminste)

idd

Het kost echt 2 tot 3 jaar. Ik snap precies wat je bedoelt. Ook ik had een bepaalde vorm van jaloersheid dat alles bij hem zo makkelijk ging. Niet dat ik terugwilde, absoluut niet, ik was degene die weggegaan is. Maar het feit dat hij alweer vrolijk zijn leven voortzette was eigenlijk een doorn in mijn oog. Maar ook precies het moment dat ik weer wist waarom ik gescheiden was. Het slijt, echt waar. En dan nog zullen er momenten zijn dat je het weer voelt prikkelen, maar ook die overleef je weer.

Ja, herkenning

Jouw verhaal is herkenbaar en in grote lijnen het zelfde als het mijne. Mijn partner ging zo'n 4 jaar geleden weg en nog steeds worstel ik met allerlei gevoelens en verdriet. Dus ja ik begrijp hoe jij je voelt. Het steekt mij ook dat het bij hem ogenschijnlijk allemaal zo makkelijk gaat en ik alles moet bevechten. Ik heb het inmiddels goed voor elkaar maar het is krap aan en wankel. De verschillen zijn groot. Zoals: ik werk 1 dag als schoonmaakster om rond te komen, hij en zijn vriendin hebben een schoonmaakster. Met haar wil hij gaan trouwen, met mij wilde hij nooit trouwen terwijl ik dat graag gewild had. Allemaal uiterlijk vertoon maar ik kan merken dat hij veel van haar houdt en dat steekt. Soms ben ik stik jaloers maar soms denk ik wat kan mij dat schelen en heb ik zelfs medelijden met haar.
Langzaam gaat het beter. Ik leg de lat niet zo hoog, bijvoorbeeld op mijn werk kom ik altijd, doe wat ik kan en zo goed mogelijk maar trek het me niet meer aan als iets niet goed gaat. Het thuis gezellig en rustig hebben met de kinderen is meer dan goed, we worden over een tijd wel weer wat uithuiziger. Ik heb medicijnen gebruikt maar vond dat niets nu slik ik af en toe een paar maanden st.Janskruid, gewoon de allergoedkoopste versie, en daar knap ik altijd weer iets van op. Ik weet dat st.Janskruid ook negatieve uitwerkingen kan hebben maar ik heb er baat bij.
Ik heb me eigenlijk een beetje teruggetrokken de afgelopen jaren maar kon niet anders, ik was zo moe, sliep zo slecht en moest elke dag de deur uit en elke dag voor de kinderen zorgen, wij hebben 2/12, het ging gewoon niet anders. Dat heeft mij vriendschappen gekost, dus daar moet je op letten. Nu nodig ik weer mensen uit en sta weer open voor allerlei dingen. Nu is het tijd voor vooruitgang.
Ook heb ik veel gehad aan de simpele quote "aan eenzaamheid gaat niemand dood", heel kort door de bocht en ik weet eigenlijk niet of dat wel waar is, maar ik kon mezelf daarmee terechtwijzen.
Ik wens je veel sterkte, moed en wijsheid toe en als het kon zou ik je vragen om samen een eind te wandelen en een kop koffie te drinken.

Alleen-vlindertje

Af en toe even wat zelfmedelijden kan gezond zijn. Ik las gisteren op mijn kalendertje "als je gevoelens probeert te vermijden, heeft dat hetzelfde effect als een skippybal onder water drukken. Het kost je bergen met energie en als je even iets minder hard drukt, springt te skippybal op uit het water".

Praat er over, denk erover na (denk in mogelijkheden, niet in moeilijkheden, is mijn mantra), en blijf er niet te lang in hangen, maar het gevoel mag er zijn als je het boven voelt komen.

Je bent goed bezig!

Wat erg dat je zo bang bent geweest dat je zelfs niet meer durfde te slapen! Wat ben je dan inmiddels al gegroeid, is het niet?

De intensiteit die jij beschrijft m.b.t. de kinderen vanwege het gedrag van de andere ouder is voor mij ook erg herkenbaar Ik kan het zo snel niet terugvinden of je het al hebt geschreven, maar hoe oud zijn ze?
Helaas leverde het hier, naast goede gesprekken, ook veel ruzie op, dat herken ik helaas ook. Later kwam dat gelukkig weer goed. Maar het is superzwaar om als moeder hierin overeind te blijven en je eigen emoties uit te schakelen, als je zelf de nodige schade hebt opgelopen door de persoon waar ze nu zelf problemen mee hebben.

Sterkte met alles! En hou vol, naarmate de kinderen ouder worden verandert er ook één en ander.

overigens...

...fijn dat je financieel niet afhankelijk van hem bent! Om die reden heb ik nooit partneralimentatie willen hebben, ook al was ik er waarschijnlijk wel voor in aanmerking gekomen.
Later betaalde hij geen kinderalimentatie meer (was ook niet meer te vorderen) en kwam alles op mij neer. Dat was zwaar, maar ergens voelde het ook als een opluchting (immers, hij beweerde altijd dat ik het allemaal aan mijn eigen pretjes besteedde. Ach ja...).

Als ik terugkijk moet ik bekennen dat het een loodzware tijd is geweest, altijd alleen de kar te moeten trekken (eerst met een niet bepaald makkelijke ex, later helemaal solo). Maar ik voel vooral ook zoiets als trots op mijn kinderen en mijzelf. We zijn er niet ongeschonden uitgekomen maar we hebben het toch mooi gered ondanks alles!

Dat gevoel van trots wens ik jou en je kinderen ook toe! Want het is niet niks. Maar je doet het toch mooi maar, én financieel onafhankelijk zijn én je kinderen erdoor loodsen!

Ach Narcis

'Ook heb ik veel gehad aan de simpele quote "aan eenzaamheid gaat niemand dood", heel kort door de bocht en ik weet eigenlijk niet of dat wel waar is, maar ik kon mezelf daarmee terechtwijzen.'

Mag ik je bij deze een virtuele knuffel aanbieden? Ik hoop in ieder geval dat wij hier op dit forum iets kunnen bijdragen aan het verminderen van het 'ik ben eenzaam' gevoel.

mag ik vragen

waarom jullie voor die co ouderschapsregeling hebben gekozen? Hebben jullie kinderen hier ook inspraak in gehad? Mijn pubers zouden dat echt niet willen. Het contact met hun vader is redelijk. Maar ze hebben het daar ook niet altijd naar hun zin. Een weekend daar is te overzien. Mijn kinderen vinden het ook lastig om zaken met hun vader bespreekbaar te maken en vinden het ook lastig om uit te spreken dat ze een keer geen zin hebben om te gaan. En dan hebben zij dus een "gewone" vader zal ik maar zeggen. Zijn je kinderen bang voor de reactie van hun vader? Is een andere regeling bespreekbaar? Ik oefen soms gesprekjes met ze. Dat helpt soms. Ik vind het allemaal ook lastig hoor. Ik heb er enorm veel moeite mee hoe het hier allemaal is gegaan en wat voor impact het heeft op het leven van de kinderen. Vallen en opstaan.

Juul

Hebben jouw kinderen ook wel eens geen zin om naar jou te gaan? En zou je dat dan ook ok vinden? Of is de band met hun vader minder belangrijk. Ik vind dat je kinderen - ook pubers- best in bepaalde mate mag dwingen. Juist in de pubertijd kiezen ze misschien wel liefst de makkelijkste weg zonder gevolgen te overzien. Valt me op dat hier op OO het vrijwel altijd moeders zijn die een lastige ex hebben waar de kinderen dan maar mondjesmaat naar toe hoeven te gaan. Zijn er ook moeders die hun kinderen nauwelijks meer zien?

Alkes

Wat mij betreft trek je voorbarige en onterechte conclusies. Ik zeg nergens dat de band met vader minder belangrijk is.Sterker nog, ik had ze het liefst een gezin inclusief vader gegund. Pubers krijgen steeds meer een eigen leven en daar past een strakke omgangsregeling wat mij betreft niet in. Dwingen is wat mij betreft echt niet meer aan de orde. Wat (bij)sturen en in gesprek blijven wel.

Juul

Ik begrijp de reactie van Alkes wel.

Als jouw pubers nu zouden zeggen dat ze geen zin hebben om naar jou toe te gaan, hoe zou je dan reageren?

Het is namelijk mijn ervaring dat kinderen en dus ook pubers snel naar de mond praten van degene waar ze op dat moment zijn. Ze proberen vaak om ruzies te vermijden en geen van beide ouder teleur te stellen. Het lijkt hier op het forum erop dat dit vaak wordt vergeten.

Ik geef bij mijn kind altijd aan dat ik het erg belangrijk vind dat zij beide ouders goed kent. Als ze weer naar vader gaat heeft ze altijd problemen. Niet omdat ze naar haar vader gaat, maar vanwege de verandering. Het zijn namelijk twee totaal verschillende werelden.

@Alleen_vlindertje. Natuurlijk zijn er situaties die een kind niet leuk vind. Jouw kinderen zijn 16 en 13. Zij zijn prima in staat om bij hun vader weg te gaan en naar jou toe te komen indien dat noodzakelijk is. Dat zij nu een coach hebben is heel erg goed. Zij zullen namelijk zelf een weg moeten vinden om met hun vader om te gaan.

Paddington

Paddington, je hebt vast gelijk.

Maar een 16-jarige kan je toch nauwelijks meer dwingen?

Juul schrijft "Wat (bij)sturen en in gesprek blijven wel."

Je kunt het dus positief benaderen, stimuleren etc. Een vorm zoeken die kind wel past? Maar als kind ondanks dat niet wil, wat doe je dan? Toch dwingen?

Zelf?

Tot nu toe stuur ik het contact aan dat de kinderen hebben met hun vader maar ik ga ze zeker niet dwingen. Ik ben blij dat ze ouder zijn want het weekend vroeger bij hun vader, echt geen co ouderschap daar ben ik voor gaan liggen, was kantje boord vanwege de paniek van hun vader en zijn dwingende gedrag.
Nu pas vinden ze zelf tekst en houding bij het omgaan met hun vader dat kun je van kleinere kinderen niet verwachten.
Ik had aanvankelijk geregeld dat de kinderen hun vader 4x in de week zagen, zonder overnachting en met een hele dag op zondag. Dat is een jaar goed gegaan en was voor beiden te behappen.
Echter vader wilde 'normaal' dus kregen we na rechtzaken, geen co ouderschap zoals hij wilde, maar een weekend in de 14 dagen en een zondag. Dat weekend was een drama. In het begin ging ik gewoon mee en bleef ook. Later zoveel mogelijk afspraken gemaakt met familie en vrienden die met ze optrokken.
En de kinderen hadden al zeer vroeg een mobiel zodat ze altijd konden bellen als er zaken scheef liepen. Gelukkig wonen we vlak bij elkaar.

AnneJ

Ja, ze zullen het wel moeten leren. Nu maakt de leeftijd natuurlijk wel een hoop uit. Maar kinderen van 16 en 13 die sowieso al steun kunnen hebben aan elkaar kunnen best leren omgaan met wat lastigere situaties. Zeker als ze weten dat ze altijd bij hun moeder terecht kunnen.

Een 16-jarige kun je niet dwingen, dat klopt, maar ik ben wel van mening dat je als andere ouder wel heel duidelijk moet aangeven dat jij er volledig achter staat dat hij/zij naar zijn/haar vader gaat. Aan dat laatste schort het nogal eens. Er zijn zoveel ouders die eigenlijk helemaal niet willen dat hun kind naar de andere ouder gaat. Dit merken kinderen maar al te goed en daar moet je dan wel rekening mee houden.

en wat...

...als de andere ouder nou echt heel vervelend is voor de kinderen? En dan druk ik het nog voorzichtig uit.

Het zijn echt niet alleen maar nare moeders die uit wraak de kinderen bij de vader weg willen houden of pubers die meteen moord en brand gillen als ze een keer hun zin niet krijgen. Maar de ellende is ook, dat je als moeder vanwege je eigen emoties soms heel moeilijk kunt zien of het loos alarm is of niet.

Vlindertje, het is goed dat de kinderen nu een coach hebben als onafhankelijke derde, die ook goed in staat is overtrokken puberreacties te kunnen onderscheiden van serieuze alarmsignalen.

Tja Hortensia

Je had zelf ook een ingewikkelde ex blijkbaar. Dan weet je ook wel dat buitenstaanders dat niet kunnen beoordelen omdat iemand vaak zich heel charmant, juist overcompenserend, kan gedragen naar anderen. Ook naar hulpverleners.
Dat is een illusie dat hulpverlening daarmee om zou kunnen gaan. Dat was uiteraard wel mijn hoop maar er was er geen een die de relatie legde.

Daar ben ik mij van bewust

In mijn omgeving is het de moeder die geen goede opvoeder is voor de kinderen. Helaas zijn de kinderen wel 12 van de 14 dagen bij haar. Alle hulpverlening die er is, kiest haar kant. Ze weet namelijk feilloos iedereen te overtuigen dat het toch echt de vader is die alle problemen bij de kinderen veroorzaakt (tot het ernstige overgewicht van de kinderen aan toe!)

Zolang kinderen geen direct gevaar lopen, zul je als ouder zijnde je in je nieuwe rol moeten schikken. Je hebt toen gekozen om met die man kinderen op de wereld te zetten. Hij zal dus ook zijn goede kanten hebben. Sorry, maar ik heb er echt heel veel problemen mee dat na een scheiding er zo vaak wordt geroepen dat de vader van de kinderen het echt allemaal fout doet. Probeer je te herinneren wat je ooit in die man zag. Waarom vond je hem toen wel goed genoeg als vader en nu niet meer?

Dat een kind begeleid wordt in een scheidingssituatie vind ik erg goed. Ik hoop dat de kinderen een goede vertrouwensband kunnen opbouwen met hun coaches zodat ze de vrijheid voelen om hun problemen te bespreken.