Echtscheiding en verwerking onderschat.

Meisjesnaam: nieuwe draad a.u.b.

Goeiedag zeg, die posting over meisjesnaam maakt nogal wat los! Wie hier graag over wil doorgaan: start even een nieuwe draad. Deze draad graag weer terug naar het onderwerp, zoals de draadstarter al vroeg.

Forumbeheer Ouders Online

Verwerking

Tinky,
Dus ook als je de scheiding zelf in gang hebt gezet kost de verwerking veel tijd.... Ik heb niet zelf "gekozen" voor een scheiding; voor mij kwam het ruim twee jaar geleden als donderslag bij heldere hemel dat mijn man van me wilde scheiden. Ik heb er nog steeds een aardige kluif aan alles te verwerken; het leek me altijd dat dat "makkelijker" ging als het je eigen keuze was... Al lees je in alle scheidingsboeken dat beide partners dezelfde fases van rouw doormaken, voor mijn gevoel had mijn ex toch een flinke voorsprong op mij omdat hij er al veel langer mee bezig was een punt achter ons huwelijk te zetten.
Mijn leven ging totaal onverwacht compleet overhoop; niets was meer hetzelfde, alleen mijn werk was nog een vast baken. Door de scheiding moest ik verhuizen uit het dorp waar ik met zoveel plezier al bijna 20 jaar woonde en waar ik bijna iedereen kende en mijn netwerk had.
Verder vind ik het nog steeds onnatuurlijk om mijn kinderen voor een deel te moeten missen. Hun vader heeft net zoveel "recht" op hen als ik, en om de week een vrij weekend is best prettig om even bij te komen, maar het is gewoon niet zoals ik bedoeld had toen ze geboren werden... Ik kan nog niet zonder pijnlijk gevoel naar complete gezinnen "volgens het boekje" kijken; zo had ik het ook graag gehouden. Ik merk wel dat het stapje voor stapje beter gaat en probeer echt naar de goede dingen te kijken (heb fantastische kinderen die het gelukkig heel goed oppakken allemaal, heb weer een lieve vriend, gezellig huis, leuke baan met schatten van collega's etc.)maar kan me toch nog regelmatig verdrietig voelen om wat er niet meer is.
Ik heb met mijn ex heel slecht contact en dat werkt ook niet echt mee. We spreken elkaar niet, hebben alleen contact per e-mail (wat ik meestal probeer zo neutraal mogelijk te houden, wat me niet altijd lukt...). In zijn ogen kan ik niks meer goed doen, ben ik alleen maar negatief naar de kinderen toe, koop ik teveel kleding en spullen voor ze, etc. Ik weet dat het niet zo is en probeer het me niet teveel aan te trekken, maar ik ben er toch meer mee bezig dan me lief is. Wat goed dat jullie nog wel kunnen praten samen!
Het verleden loslaten vind ik echt heel moeilijk! Mijn leven was goed zoals het was en nu is het een stuk gecompliceerder geworden door zijn beslissing. Maar nogmaals, ik probeer geen zuurpruim te worden en ben aan mezelf, mijn kinderen en mijn vriend verplicht er weer het beste van te maken; doe m'n best....!!

Mar

een voorsprong maakt het verwerkingsproces ansich niet korter. Je zit alleen niet samen in dezelfde fase.

Tinky

Hoi Tinky,

ik verhuisde vanuit een klein dorp naar een stadje zo'n 6 km verderop, niet helemaal in den vreemde dus. Ik heb ervoor gekozen de kinderen (jongste twee; oudste zit al op het voortgezet onderwijs in de plaats waar ik nu woon)op hun oude lagere school te laten. Heb daar lang over getwijfeld, want voor mezelf is dit niet de makkelijkste weg. Voor hen leek het me uiteindelijk wel het beste en daarom kan ik het opbrengen om veel heen en weer te moeten rijden (iedere keer langs mijn oude huis) en om af en toe de nieuwe vriendin van mijn ex bij school tegen te komen... Het voordeel van deze keuze is voor mij dat ik nog wel gebruik kan maken van mijn oude netwerk en dat is erg fijn (en voor m'n kinderen is het prettig dat ze hun vader bijna dagelijks zien omdat ze tussen de middag bij hem eten). Ik bouw nog niet echt iets op in mijn nieuwe woonplaats, kom daar niet aan toe door alle drukte en mis de contacten die je anders makkelijk maakt bij school natuurlijk. Maar goed, eenzaam ben ik echt niet...

Wat betreft mijn nieuwe relatie: dat vind ik soms ook nog erg ingewikkeld allemaal. Ik hang nog regelmatig teveel in het verleden om al echt opbouwend met het nu bezig te kunnen zijn. Ik probeer dit echt, want mijn vriend verdient het dat ik helemaal voor hem ga, maar helaas lukt het me nog niet altijd... Ik vind het vaak nog moeilijk als mijn "oude" en "nieuwe" leven samenkomen, als ik bijv. ergens met hem ben waar ik veel mensen ken van vroeger. Dan voel ik me toch nog erg "bekeken". Snap dat zelf ook niet zo goed; ik hoef me nergens voor te schamen, ik ben niet eerst op hem verliefd geworden en toen gescheiden bijv.(en mijn vriend is ook niet oerlelijk ...)Vooral in het begin voelde ik me net of ik me naar iedereen toe moest verantwoorden dat ik ondanks mijn grote verdriet om de scheiding toch alweer redelijk snel een relatie had....(lekker boeiend wat iedereen ervan denkt, zegt mijn vriend dan en daar heeft hij helemaal gelijk in natuurlijk, maar toch....). Kortom, tegenstrijdige gevoelens. We hebben het samen heel gezellig en hij is ontzettend lief, maar ik ben vaak onzeker. Ik merk dat ik nu veel bewuster over alles nadenk dan voorheen in mijn huwelijk; als er nu even wrijving tussen ons is ben ik direct bang dat het weer fout gaat aflopen. En ga ik direct analyseren of ik met zijn "mindere" kanten kan leven, terwijl ik heus wel weet dat niemand volmaakt is (en ik zelf ook echt niet ...).M'n zelfvertrouwen heeft een behoorlijke deuk opgelopen van de scheiding... En ook mijn vriend heeft zo zijn deuken opgelopen van zijn scheiding, wel prettig trouwens om elkaar hierin te kunnen begrijpen!
Ook vind ik het niet altijd gemakkelijk dat je nu te maken hebt met wederzijdse kinderen. Die van hem zijn heel makkelijk in de omgang op zich, maar uiteraard heel anders dan mijn kinderen. Mijn vriend kan zich soms weer ergeren aan mijn (behoorlijk gebekte...) kinderen (waarvan 1 pittige puber). Om het weekend zijn we met alle vijf de kinderen en dat vind ik niet altijd feest, zo'n hok vol... Kortom, ik sta heel anders in de relatie als toen ik met m'n ex begon op 18 jarige leeftijd !! Gelukkig kunnen we goed praten over alles en dat is wel heel belangrijk weet ik nu (heb met mijn vriend in bijna twee jaar tijd denk ik al meer gepraat dan met mijn ex in 20 jaar...).
Ik ben ook wel benieuwd hoe anderen dat ervaren, een nieuwe relatie na de scheiding (zijn vast al meer draadjes over, maar om nou het hele forum-archief door te gaan spitten ...)

Jaar erna

ik ben nu ook iets meer dan jaar gescheiden en ben afgelopen jaar doorgegaan. ik heb huis wel kunnen kopen en woon er nu in. ben nu nog zooi aan het opruimen, want ex is weggegaan zonder iets mee te nemen. alleen gereedschap.
en nu.............. zit ik in de ziektewet. overspannen! wat een klap.ik vind het echt allemaal heel moeilijk. ik ben blij dat ik gescheiden ben, maar lijkt net alsof ik het nu allemaal ga verwerken.

Aah

Je had het al gevonden zie ik nu pas

Hoe ziet je leven er nu uit, werk , kids, sociale contacten etc?

Momenteel

zit ik in de ziektewet. sinds deze week geheel officieel met psychische klachten.
toen ik ging scheiden had ik het wel moeilijk m.n. voor de kinderen, maar voor de rest was ik opgelucht. eindelijk tenenloperij voorbij.in de weekende dat ik de kinderen niet had ging ik lekker uit of lekker niets doen. even geen zorg voor de kinderen. echter begon ik in die tijd wel met nieuwe baan. ik ging klussen in huis, heb huis kunnen kopen waar we al in woonden. dus hoefde niet te verhuizen met de kinderen. echter is hij weggegaan zonder ook maar iets mee te nemen. en liet mij met troep achter. daarmee bedoel ik ook zijn hobbyspullen. mijn ex heeft het heeeeeeelll veel over het geld wat hij moet betalen. en vindt alles teveel wat hij moet betalen. sinds hij nieuwe vlam heeft gaat het nog meer mis. hij had al alcoholprobleem en heeft nu meisje dat evenveel zo niet meer drinkt. dus dat is niet prettig voor de kinderen. die als ze van hem thuiskomen helemaal op zijn.

sociale contacten heb ik op stop gezet eerlijk gezegd. gelukkig heb ik vriendinnen en vrienden die dat accepteren en voor mij blijven.

kinderen hebben het momenteel heel erg moeilijk. sowieso met scheiding, maar ook met nieuwe vriendin van papa. oudste (9) is bang dat haar vader haar niet meer wil zien.

dus na een jaar waarop ik trots op mezelf was dat ik het toch allemaal maar flikte met werken, sociaal en huis ben ik nu toch afgeknapt. net alsof je nu alles gaat verwerken en merkt dat ik door mijn reserves ben heengegaan! ik ben op. ik ben moe en kruip liefst hele dag in bed. echter kan dat niet, maaaaaaarrr ik zou het zo graag willen. ik blijf piekeren en denken. ik ga proberen mijn huis aan te pakken om meer rust te krijgen. echter heb ik bijvoorbeeld vandaag echt helemaal niets gedaan. ik ga nu aan de slag met mijn mappen administratie.
wel fijn om even van mij af te kletsen trouwens!

Het eerste jaar

Hoi, herken eea wel in je verhaal. Ik heb alleen inmiddels wel een goede relatie emt ex en dat werkt zeker mee in mijn herstel. We praten oook samen over de scheiding, wat het met ons doet en hoe het zo ios gekomen allemaal. Waar ik bij een ander het gevoel krijg dat ik niet meer zo moet zeuren na een jaar ( dit is toch wat je wilde) kan ik met hem huilen en relativeren. Dat is prettig.
dat je ex en zijn nieuwe vlam veel drinken is een kwalijke zaak voor de kinderen die in deze periode stabiliteit moeten hervinden. Dat duurt best een tijd voor ze.
Is een gesprek met beiden niet mogelijk , om je zorg te uiten over d ekinderen. Zonder belerend over te komen..
Ik denk dat het heel erg belangrijk is voor jou om toe te geven aan je gevoel. Ok je kan dan wel niet in bed liggen de hele dag maar je admin "moet"niet. Alles wat als moeten voelt kan teveel zijn.
Geef je eens over aan je passieve gevoel en voel wat je voelt. Uit het , huil wat mij betreft..
Lees veel op het net zodat je herkennig vindt, werkt ook relativerend.
MOETEN moet echt even uit je systeem de komende periode. Je moet al genoeg en dat doe je. Alles wat kan wachten laat het wachten. Je bent niet voor niets op.
Geef toe aan je lichaam en geest anders drijf je nog verder af en wordt herstel nog lastiger.
Het is na een jaar net alsof je dan pas het besef ontwikkeld en natuurlijk ook word je geconfronteert met gevoelens die je niet hebt kunnen voorzien.
Daar deal je nu mee.
Ik heb dat ook, een jaar lang de boel redderen en nu kijk ik in de spiegel en vraag me af waa rik nog ben. Ik moet meer aan mezelf denken maar zo lastig als je je zorgen maakt om de kinderen.
Het hele jaar heeft mij ook ingehaald, dat is niets voor niets, ik moet er naar kijken. Alles voelen.
Nou ik ga nu even d ezon in, helpt ook zeker!

Sterkte en zoek rust
Liefs.

Gesprek

met ex lukt niet. in het begin na scheiding over het algemeen wel moet ik zeggen. echter sinds januari helemaal niet meer. en ik wil juist dat loslaten.

het is niet ok dat ex en zijn vriendin veel drinken. maar ik kan daarover echt niet met hem in gesprek gaan. daar wordt het alleen nog maar veel erger van.
ik probeer de kinderen te wapenen erin.
tja papa maakt afspraken en doet beloftes en houdt zich daar niet aan. dat is een feit. ik heb hem daar in verleden wel eens over aangesproken, maar dan wordt het nog erger.
en vooral nu met zijn nieuwe meisje.

tja ik weet het ook niet. gisteren werd ik door een moeder van school aangesproken. goh heeft ex nieuwe vriendin? is ze aan de drugs of drank ofzo??
en andere voetbalmoeder: goh zoon was laatst om 0.00 uur naar bed gegaan en stond te slapen op veld (zoon was toen 7 jaar).
ik reageer daar niet teveel op, maar doet wel pijn. elke keer als ze terugkomen moet ik weer zooi opruimen qua vermoeidheid en emoties van kinderen. dat vind ik wel lastig.

Mijn ex

lacht mij uit,omdat ik thuis zit. ik ben gelukkig is zijn antwoord. en verder vindt hij het mijn schuld dat hij de kinderen niet veel ziet. lijken wel adoptiekinderen zegt hij, dus dat hij zijn kinderen heeft afgestaan! ik vind het echt zo schandalig wat hij aan het doen is en ik kan er niets aan veranderen.

@fladderbeestje

5 jaar?? Mijn goodness dat is wel erg lang , geen wonder dat je jezelf kwijt bent geraakt na zolang de trein in de rails te houden..
Ik herken het wat je zegt, dat het voor alles en iedereen goed willen doen, voor mij een soort van overcompenseren om de schade en pijn minimaal te houden..
Mijn manier controle hebben. En dat breekt onwijs op, controle hebben. Daar ben ik achter en ben nu bewust bezig met mijn gedachten wat vaker los te laten. Het komt nl vast ook wel goed zonder mijn verstikkende moederliefde. Ik brandde volledig af door alle ballen, ook die van een ander in de lucht te willen houden.
Ik werd steeds zwakker, doodmoe en rugklachten. Het werd me dus echt te zwaar.
Heb nu even een timeout van t werk om erger te voorkomen.
Het doet me goed merk ik, maar toch ook schuldgevoel naar werkgever, dat ik er niet ben...Dat is mijn valkuil, schuldgevoel.Slurpt energie.
Waar zit je nu in je proces, waar haal jij je kracht vandaan?
Liefs, Tink

@jes

Jes, wat naar dat je ex zo met je omgaat? Enig idee hoe dit zo komt?
Was hij ook zo tijdens jullie relatie of is het nu een heel andere man?
Ms is het een idee om met een gezamelijke vriend te praten, die misschien wel tot hem doordringt?

Als je geen opties hebt om met elkaar in gesprek te laten, probeer dan je zo min mogelijk aan te trekken van wat hij vindt vna jou. Dat is toch niet meer belangrijk en op een negatieve manier met hem bezig zijn verbindt je met hem.
Ik mag hopen dat hij zich niet op een nare manier uit over jou , tegen jullie kinderen?

Liefs, Tink

Tinky

nou gezamenlijk of met vriend of zelfs met mediator zal niet gaan. dat alles wil hij niet. hij is niet fout, ik ben altijd fout. tijdens ons huwelijk was hij ook al zo. dus is niet nieuw.

en hij uit zich op een nare manier over mij tegen de kinderen. tja. de kinderen hebben aangegeven mij meer te vertrouwen dan hem. hij liegt veel en belooft dingen en komt het niet na. dat weten ze nu ook wel van hem.

ik probeer er in ieder geval niet teveel mee bezig te zijn.
ik moet morgen naar de arbo-arts en ben zenuwachtig. wat als hij nu zegt dat ik aan de slag moet?? ik trek dat nu echt nog niet. ik ben afgepeigerd! ik doe eigenlijk hele dagen niets momenteel. blugh. ik baal overal van en moet mijn moed bij elkaar rapen om de kinderen te voorzien in de dagelijkse dingen. dat is al een hele opgave momenteel. en dan wil ik graag een goede moeder zijn!
sorry zit even in dipje

He jes

Wat herken ik veel in de houding van jouw ex naar jou toe.
En ik word er zo naar van. En zo verschrikkelijk moe. Waarom blijf ik het me zo aantrekken?

Bij mij is het nu ruim anderhalf jaar geleden dat hij moest vertrekken. Ik ging maar door en door, dacht regelmatig dat ik echt niet meer kon...maar voor mijn gevoel is de koek nu echt even op...(dus ik zal nog wel even door kunnen?) En dan die bekenden die eigenlijk vinden dat het nu toch eens klaar moet zijn. Het leven gaat toch door?

Al die negativiteit, die gevechten, machtsspelletjes...en ik maar mijn uiterste best doen om het voor de kindertjes zo veilig, goed en leuk mogelijk te maken en voor de buitenwereld zo goed mogelijk te doen...en zelf blijf ik nergens.

Ik zal blij zijn als ik tien jaar verder ben.

Groeten, Nema (sorry, ook in een dip)

Herkenbaar

Goh toch fijn om jullie verhaal te lezen. Ook hier na bijna 2 jaar in een dip en moet ook morgen nog naar de bedrijfsarts en ben bang voor hetzelfde als jes .
Vond het zo raar dat ik nu na bijna 2 jaar het ineens (nouja ineens)zo rauw op je dak valt. Hier is het natuurlijk een combi van alles. Maar eerst het uit elkaar gaan, verhuizen, zorgen dat iedereen weer op de rit is en zich prettig voelt. En dan loopt het allemaal en zitten we op ons definitieve plekje en bam na een griepje uitgeschakeld.
Zal wel een kenmerk van een mama zijn eerst zorgen voor iedereen om je heen en als die zich beter voelen komt mama aan zich zelf toe.
Ook hier nekt de vervelende manier van communiceren met mijn ex me. Het kost me zo ontzettend veel negatieve energie dat ik gewoon op ben. Maar het is fijn te weten dat ik niet de enige ben.
Ik wens jullie veel energie en kracht.

Nema en ook een dipper

fijn dat er herkenning is en erkenning. laatste is wat ik ook fijn vind. ik merk namelijk dat ex in omgeving als slachtoffer overkomt. ik ben de sterke vrouw. ik heb het toch voor elkaar. ik heb het huis kunnen kopen en mocht zelfs de auto houden. dat ik de schuld heb overgenomen en dergelijke. tja daar kijkt men niet naar.
bij de een komt de klap eerder/later dan bij de andere. maar het blijkt maar weer eens dat het toch op een gegeven moment gaat komen.
elke keer neem ik mij ook weer voor om niet in gesprek te gaan met ex. maar ik doe het toch elke keer weer. ook om de lieve vrede proberen te bewaren. en coulant te zijn voor de kinderen. waar ik blijf in het verhaal??????

nou ja, vanmiddag moet ik naar de arbo-arts. ik ben zenuwachtig. ik ben nog zo niet toe aan werken. ik schaam mij daar ook wel voor hoor. maar ik kan momenteel echt nog niet. ik zit helemaal vast.
ik hoop aan de ene kant dan ook dat ik vanmiddag duidelijkheid kan krijgen waar ik naartoe kan/moet werken. momenteel doe ik namelijk helemaal niets. ik zit vast. ben moe. zou liefst hele dag slapen, hoofd onder de dekens!

negatieve energie moeten we maar proberen om te buigen naar positieve energie!!!

wie wil er mee naar de sauna??? haha. ik ga in ieder geval wel even iets relaxs boeken.

veel liefs en energie toegewenst!!!

Een hele

meelevende arbo-arts. wordt bedrijfsmaatschappelijk werk aangevraagd. en vervolgafspraak over 2 weken.
advies ontspannen, nog geen contact leggen met werk.
pfff, ik heb zitten huilen daar niet normaal.
pfff, gevoel van erkenning denk ik ofzo. ik ben nu wel helemaal kapot en op!!
fijn trouwens ook om hier van mij af te kunnen schrijven en ook herkenning te lezen.

Fijn jes

ik heb destijds (3 jaar geleden) ook heel veel aan bedrijfsmaatschappelijk werk gehad. Veel valkuilen zijn me daardoor bespaard. Zelfs het verbouwen van mijn nieuwe huis werd als 100% therapie gezien, waarbij ik me zelfs niet eens deels beter mocht melden terwijl ik al bijna weer op 75% aanwezig zat.

Volgende week gaat mijn leidingevende weg die mij daar heen heeft gestuurd dit is 1 van de borrels waar ik heel erg veel moeite voor doe om naar toe te gaan.

Grijp de kans die ze je nu bieden, het helpt echt.

Hadden we dezelfde

hihi. Klinkt goed die bedrijfsarts. Ik had ook een fijn gesprek vandaag met de bedrijfsarts. Totaal geen dwingen om meer te doen dan ik op dit moment aankan. Juist heel veel begrip en hij wist de vinger op de zere plek te leggen. En tsja dan komen de tranen vanzelf. Ik kan altijd erg goed uitleggen wat er allemaal aan de hand is en wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Maar dat doe ik dan zonder emotie alsof het over een ander gaat. Maar door een paar vragen te stellen zat hij al bij de pijnlijke plek. Ik mag voorlopig 50% blijven werken en ook nog niet opbouwen. Over 6 weken zien we wel verder zei hij. Volgende week heb ik mijn eerste afspraak bij de psycholoog. Ik heb besloten toch maar eens te gaan praten met een buitenstaander om voor mezelf de boel eens op te ruimen en zaken op een rijtje te zetten. Ik hoop dat ik dan weer wat meer ruimte in mijn emotie's krijg. Ook is was helemaal op na dat gesprek al gaven de tranen ook weer een beetje lucht.
ben blij dat jij er ook met een fijn gevoel vandaan bent gekomen en dat je snel gesprekken kan hebben met de maatschappelijk werker.
Voor nu ff rustig aan doen en weer wat energie op doen.

Fladderbeestje

klinkt wel allemaal heel heftig. weet eigenlijk niet goed wat nog meer op moet zeggen. wel dat ik het gevoel heb dat we misschien gewoon elkaar goed kunnen helpen. sowieso dmv draadje.
sterkte in ieder geval!
en succes!

Ook een dipper

fijn dat jouw gesprek ook goed ging en vooral het begrip. eigenlijk gewoon erkenning van dat je gewoon een soort van burn out mag hebben.
was ik wel opgelucht door. ik was zo zenuwachtig. kon wel janken voor die tijd. heb daar sowieso heel erg zitten huilen. schaamde me ook wel eigenlijk.

Ik krijg

ja we moeten leren kijken naar wat we zelf nodig hebben ipv kijken wat een ander kan/heeft. elke situatie is anders.

ik probeer nu juist het denken aan de kant te zetten!en me druk te maken van wat anderen willen en vinden. en het klinkt gek,maar sinds ik heb aangegeven dat ik op ben komt er toch wel veel begrip van allerlei kanten. echt heel gek! meeste mensen kennen iemand die overspannen is geweest of zijn het zelf geweest. er zijn zoveel mensen die het overkomt.
gisteren bij de arbo sprak ik een man en die zei: ach het gebeurt bij de mensen die juist heel hard werken, die er altijd zijn voor een ander. perfect willen zijn. schaam je er niet voor en neem de tijd. vond ik zo mooi dat een wildvreemde dat aangeeft.

Ik denk

dan ook dat we juist te streng zijn voor onszelf.
mijn kinderen hebben niet veel aan een moeder die chagerijnig is en maar haast en vliegt.die zichzelf voorbij gaat en zichzelf aan het kwijtraken is.ik weet het ook allemaal zo goed en toch is mij dit overkomen. de arbo-arts gaf aan de eerste twee weken zijn lastig. dan durf/kun je er nog niet goed aan toegeven.
ik heb zelf het gevoel dat dit heeeeeeelllll diep zit.

Fladderbeestje

wees in ieder geval niet te streng voor jezelf. en vond het liedje super!!! dank voor de link.

Nog verder

wegzakken. jeetje dat dat nog mogelijk is. er komt helemaal niets meer uit mijn handen. ik kan niet stoppen met denken en eigenlijk denk ik ook niets.
zucht.

Opleving

Zat ook een hele poos zoals jij jes,
maar had toch weer een opleving.
Na dagen gebukt en worstelend onder/over weer een belachelijk dwingende mail van mijn ex , heb ik me weten op te pakken en te ontdekken wat ik nou eigenlijk zelf vind/wil, vooral voor de kinderen en ook voor mijzelf.
Dit in plaats van mij in alle mogelijke bochten te wringen, oplossingen te bedenken die dan voor eenieder wat acceptabel zijn , maar vooral gebaseerd zijn op zijn wensen/opdrachten.

Het is me uiteindelijk gelukt bij mezelf te blijven, zonder wraakzuchtig/wrokkig te worden ( en dus hetzelfde te doen als hij doet), maar wel heel duidelijk te zijn.

Ik ben benieuwd.

Nou ja, waarschijnlijk erg vaag dit bericht, want ik ben errug moe.

Maar ik ben zelf erg blij dat ik toch heb weten te vinden wat voor mij goed voelt ipv me maar weer te schikken in wat hij wil, om de lieve vrede.

Pfff, wat een worsteling.
En ik zal nooit begrijpen hoe iemand zij zgn rechten kan plaatsen boven wat voor de kinderen het leukst/veiligst/aangenaamst is? Ik snap het wel maar zal het nooit begrijpen.

Ok, shoot me. Voor dit ws vage bericht.

Groeten, Nema.

Jes

Vervelend te lezen dat je voor je gevoel verder wegzakt. Ik zat te denken herken ik dat...? Ja denk het wel. Ik voel me als een elastiekje waar de rek uit is. Soms komt er iets rek in, na een paar goeie dagen. Dan kan ik weer iets hebben. Maar er hoeft maar iets te gebeuren en dan staat het elastiekje op knappen. Dan weet ik het niet meer en zie ik geen licht aan het einde van de tunnel.
Het enige wat ik dan kan bedenken is dat er een einde aan komt en dat ik er doorheen moet. En er uiteindelijk sterker uit zal komen. Je zult er ook doorheen moeten, maar uiteindelijk wordt het weer beter. Maar geef er maar aan toe en probeer je niet te verzetten. Je moet het allemaal even voelen en dan kom je er doorheen. Ik wens je sterkte! Wanneer mag je naar de maatschappelijk werker?

Huisarts en mw

ik ben vandaag maar even naar huisarts geweest. ik heb al dagen last van hartkloppingen, duizeligheid.
gaat gewoon niet goed.
ik probeer positief te blijven, maar vind het zo moeilijk!
ik ben moe, raak op.
woensdag moet ik naar zowel arbo-arts als naar mw. ik zie er als een blok tegenop.
huishouden is momenteel helemaal een puinhoop.
ik wil wel vanalles doen, maar er komt echt helemaal niets uit mijn handen.
ik ben moe en heb geen puf.
terwijl ik weet dat ik rustiger zal worden als huis rustiger is, dus minder rommel.

ik hoop dat ik er sterker uit zal komen.
ik vind het fijn om het hier neer te typen en dat er reacties op komen.
dan voel ik mij minder alleen. stom misschien.

Trouwens

ik moet wel zeggen dat ik op deze momenten toch ook wel merk dat ik blij ben dat ik gescheiden ben. ondanks dat ik een man aan mijn zijde mis, vind ik het toch wel fijn! en voel ik mij minder beklemmend. dat is toch een positief punt vind ik zelf.