Echtscheiding en verwerking onderschat.

Helemaal niet stom

het is toch juist heerlijk om dingen van je af te schrijven, om het te delen met iemand. Wat zei je huisarts? Ik herken ook je lichamelijke klachten, het zal er allemaal wel bij horen.
Ik begrijp dat je er tegenop ziet om naar de bedrijfsarts te gaan en het mw. Waar ben je bang voor?
Ik ben zelf voor de eerste keer bij de psycholoog geweest. Zag er voor die tijd ook erg tegenop. Mijn grootste angst was dat ik zou gaan huilen. En mijn angst dan is dat ik niet meer kan stoppen met huilen, dat al het verdriet er dan uitkomt. En daar heb ik dan net geen zin in om dat bij een ander te doen. Aan de andere kant weet ik dat het soms ontzettend op kan luchten om even een lekker potje te janken. Maar het bezoek viel me echt mee, niks huilen maar wel een heleboel kunnen vertellen en het gevoel gekregen dat ze me begreep. En zelfs al een beetje een verklaring gekregen voor mijn eigen gedrag. Dus uiteindelijk ging ik met een fijn gevoel naar huis.
Waar ik op dit moment tegen aan loop is dat niemand het lijkt te begrijpen hoe ik me voel. Ik heb vaak geen zin in visite, als er dan iemand komt dan vind ik dat niet fijn. Maar als ik alleen zit voel ik me ook zo alleen. Het huishouden lukt nog net, maar extra dingen daar kan ik me niet toe zetten. En dan weet ik verstandelijk allemaal wel dat het helpt als ik een opgeruimd schoon huis heb en dat ik me dan voldaner voel dan nu. Maar het komt gewoon niet uit mijn handen. Veel dingen zijn me te veel. En dan zegt mijn hoofd stel je niet zo aan gewoon doen, maar mijn gevoel zegt iets anders.
Wat bij mij wel helpt is haalbare kleine doelen stellen. Dus niet het hele huis opgeruimd. Maar een half uurtje per dag iets moeten. Bijvoorbeeld alleen stofzuigen of alleen boodschappen doen. Terwijl ik normaal op mijn vrije dag de hele benedenverdieping schoonmaakte en ook nog de weekboodschappen deed. Dat lukt nu ff niet.
En ik heb mezelf voorgenomen om meer hulp te vragen. Aan andere duidelijker laten merken dat ik het allemaal niet aan kan. Ik hoop dan ook dat ik iets meer begrip van de omgeving krijg.

Herkenning

Op zoveel punten herkenning. Lichamelijke klachten heb ik ook, hoofdpijn, pijn in mijn nek, rugpijn, spierpijn, niet geconcentreerd en vreselijk moe. Ik heb net weer een intake gehad bij een psych. De eerste verwees me door naar de 2e. Met die klikte het niet en van de week was ik bij nr 3 en daar ga ik in juni beginnen.
Ook herken ik het niet begrijpen in de omgeving. Ik ben gescheiden en ja ik heb er absoluut geen spijt van. Maar ondanks dat valt er echt wel wat te verwerken. Ik ben mijn halve leven met die man samen geweest, hij zit nog in mijn systeem, dat duurt even voordat dat weg gaat. Bovendien lijkt het wel, nu de rust er is, er ook ineens andere (oude) dingen bovenkomen om te verwerken.
Maar inderdaad, niet teveel eisen van jezelf, kleine stapjes. Mijn kids zijn al wat groter, die laat ik op hun beurt ook stofzuigen en dat soort dingen doen. Dan sla ik 2 vliegen in een klap. Ze helpen mij en zelf krijgen ze ook ineens het besef wat er allemaal moet gebeuren en dat dat dus echt niet vanzelf gaat.
Heel langzaam komt nu ook de tijd dat ik soms iets ga doen, de deur uit. Ik wilde alleen maar thuis zijn, het liefst met de gordijnen dicht. Rust, stilte terwijl het in je hoofd doorraast. Daarom ben je ook zo moe en daarom wil je ook niks. Af en toe heb ik nog zo'n bui en geef daar dan ook aan toe.

Jacci

Rust, stilte terwijl het in je hoofd doorraast. Daarom ben je ook zo moe en daarom wil je ook niks.

DIT STUKJE herken ik zo gigantisch. dat is het ook. alles raast door in je hoofd. en het gaat maar door en door en door. ik kan het niet stoppen.daarbij heb ik zoveel zorgen om de kinderen en alles eromheen.

op zich heb ik wel zoiets dat omgeving juist wel erkenning krijg. dit boven verwachting trouwens. want ik had zoiets van: wat men niet ziet is er niet.
maar gelukkig valt dat nog mee.

ik heb ook geen spijt van scheiding hoor. ben wel gelukkiger door, al lijkt het nou van niet.

toen mijn ex hoorde dat ik overspannen thuis zat, zei hij tegen mij dat hij heel gelukkig is.
ik heb gezegd dat is mooi, ik ook.

Zit te denken

ineens zit ik te denken toen ik laatste zin omschreef. dat ik overspannen ben, heeft niets te maken met feit over het wel of niet gelukkig zijn.
ik ben gewoon moe. het is teveel geworden. elastiekje is te ver opgerekt geweest.
en geknapt.
toch ben ik wel gelukkig. maar gewoon moe en op.

Herkenning

ik herken zo veel in jullie verhalen. Het is mijn situatie bijna 3,5 jaar geleden. Ik kon niet geloven dat het allemaal beter zou gaan.

Geef het 2-3 jaar zei mijn maatschappelijk werkster dan ben je er wel door heen. En ik moet haar gelijk geven.
Ergens begin van het jaar besefte ik ineens dat de zon weer scheen, en nu ben ik gewoon hyper de pieper van geluk.

Geef het tijd, en neem die tijd ook, verwacht niet dat het zo maar verwerkt is en een plek heeft. Trek je eigen plan, en zoek er hulp bij dat scheelt zo veel. Gebruik dit forum heb ik ook gedaan. Je krijgt tips en door het tikken kun je je gedachten ordenen dat helpt ook om alles weer eens op een rij te zetten.

Mooie tip zonnetje

Goede huisarts heb je. Mooie tip.

Tsjor

Klok terugdraaien?

Als jullie de klok konden terugdraaien ? Wat zouden jullie dan anders doen ? Zouden jullie toch meer proberen aan jullie huwelijk te werken, dat samenzijn terug in wat positievere sferen te krijgen,
Zouden jullie de energie welke jullie nu in je scheiding gestoken hebben ook niet liever toch in het reddden van het huwelijk steken ?
welke eindbalans zouden jullie met welke energie willen hebben ?

Met de ogen van nu

Als ik de klok kon terugdraaien zou ik nooit met mijn ex getrouwd zijn geraakt. Dan zou ik naar alle alarmbellen hebben geluisterd en hard weggerend zijn.

Maar ja, dat zeg ik met de ogen van nu.

Blijkbaar had ik een stevige les nodig om tot bepaalde inzichten te komen.

Vanwaar deze vragen trouwens? Ik meen te bespeuren dat jij van mening bent dat "je huwelijk redden" de voorkeur zou hebben?

Nema.

Wichel

it takes two to tango.
Ik zou het niet anders gedaan hebben. Ik kon er niets aan doen dat mijn man verliefd werd op een ander en besloot voor haar te kiezen.

De jaren samen met hem hebben mij mede gemaakt tot de vrouw die ik nu ben. En waar ik best heel tevreden mee ben op dit moment.

Dat is ook iets dat ik geleerd heb van de maatschappelijkwerker. Tevreden zijn met de beslissingen die je genomen hebt en niet steeds terug kijken, want je hebt beslissingen genomen met de kennis van dat moment. Nieuwe kennis leidt tot nieuwe beslissingen, niet tot het overnieuw nemen van beslissingen.

Als ik toen wist wat ik nu weet

dan zou ik zeker de klok niet terug draaien. Maar eerder een einde aan deze relatie hebben gemaakt. Ik weet als ik terug kijk dat ik al direct in het begin wist dat het niet goed zat tussen ons. Maarja als je jong bent wat weet je dan al van relaties. Nu ik een nieuwe relatie heb weet ik wat ik al die jaren gemist en gezocht heb. Maar het zat er gewoon niet in. En het is vreselijk jammer dat ik daar na zoveel jaar pas achter kwam.
Aan de andere kant heeft alles wat ik meegemaakt heb me gevormd tot wat ik nu ben en daar ben ik erg blij mee. Ik denk dat je sommige dingen moet meemaken om daar van te leren en dat is prima. Wat ik erg blijf vinden is dat kinderen daar de dupe van worden. Althans zo voelt het nu. Maar ook voor hun zal gelden dat ze hierdoor worden wie ze zijn en dat het een ervaring in het leven is waar ze hoop ik wat mee kunnen.
Ik denk dat als je besluit te scheiden dat je al zoveel energie in je relatie gestoken hebt dat je dat er niet meer voor over hebt. Het is bij mij echt een proces van jaren geweest. En iedere keer zet je je er weer overheen dan lijkt het zo slecht nog niet en overal is wat. Totdat je inziet dat je op deze manier nooit gelukkig zal worden. En het leven is te kort om dat te laten gebeuren.

Niet de klok terug maar ga voor nieuwe tijd!

net als jullie ervaar ik niet dat ik het anders had willen doen, ik had het ook niet gekund, ik ben nl voor de eerste keer gescheiden dus heb gehandeld naar mijn beste kunnen. HHeel erg lastig wel vaak, laveren tussen wisselende emoties..opluchting, schuldgevoel naar kinderen, vriendschap vinden met hun vader, ander ritme, etc.
Nooit , met alle zwaarte die ik soms kan voelen, nooit 1 sec spijt gehad en gedacht, had ik maar aan mn huwelijk gewerkt.
NEE, want dat hebben we al jaren gedaan voor je de beslissing neemt dat je gaat scheiden. Die beslissing kwam wel overwogen aan het einde van ht proces "ervoor vechten"

Hoe moeilijk soms alles ook kan lijken, ik ben blij geen spijt te hebben want achter je keuze staan geeft je de kracht om alle nieuwe emoties te verwerken.
Ik vind het alleen te lang duren hehehe.....

10 jaar

Ik heb 10 jaar met alle macht geprobeerd mijn huwelijk vol te houden. Toen x zei; we kunnen beter gaan scheiden, heb ik volmondig ja gezegd, ik was helemaal op. En de opluchting dat het niet meer 'hoefde' heeft de energie gegeven om de scheiding te regelen.

Didi

je hebt zo'n gelijk met je zin: "Bij alle opties waarbij ex niet mee mag \'spelen\', zou ik dus ook mijn huidige dochter niet hebben. En eerlijk gezegd is die wel zo leuk dat ik daar de relatie met mijn ex voor over heb gehad"

Ik vind mijn dochter echt een kadootje die ik heb overgehouden aan mijn relatie met ex en dat klinkt er bij jou ook uit.

Voor de dippers

Ik vond dit wel een insteek waar jullie misschien ook wat aan kunnen hebben. (ook al weet ik dat de werkelijkheid deze theorie aan alle kanten inhaalt, toch zit er volgens mij wel wat in...)

Loslaten(column Roos Vonk in Psych. Magazine)

In de farmaceutische wereld is er een bekende proef om de werking van nieuwe antidepressiva te testen: de rattenzwemtest. Een rat wordt in een bak water gegooid waarin hij niet kan staan. De rat probeert zwemmend en strubbelend eruit te komen, maar hij heeft nergens houvast dus dat is zinloos. Ratten zijn slimme beestjes, dus zo'n rat houdt snel op en blijft dan een beetje dobberen terwijl hij dommig om zich heen kijkt. Hij heeft het opgegeven. Dat is eigenlijk een uiting van het begin van depressie; de rat ziet het niet meer zitten. Werkt een medicijn tegen depressie, dan blijft de rat dus veel langer proberen om eruit te komen. "Geef nooit op!"lijkt ie te denken.

Nu heb ik sowieso mijn twijfels over de zin van dierproeven, maar deze illustreert wel gemeen adequaat wat de makke is van zo'n antidepressivum. Die rat die het opgeeft, heeft immers volkomen gelijk. Doorzetten is in dit geval zinloos. Zo denk ik dat ook de meeste mensen op zeker moment in hun leven in een situatie komen waarin ze moeten opgeven. Verleifd op de verkeerde, ongeschikt voor het werk dat je ambieerde, een vriendschap of relatie die maar niet vlot wil trekken. De echte doorzetters doen er wat langer over, maar uiteindelijk kom je op een punt dat je het hoofd moet buigen en je verlies nemen. Dat doet pijn - wat zetg ik: het is deprimerend. In feite is dát het kenmerk van een depressie (uitgezonderd de mensen die chronisch depressief zijn, en bij wie antidepressiva wel zin hebben): je erkent dat wat je ook doet, je het niet voor elkaar krijgt.

Dat je daar depressief van wordt, daar kun je je dan ook wel weer tegen verzetten, maar dan mis je nu juist de boodschap: geef het op. Een depressieve periode heeft een belangrijke psychologische time-outfunctie: het zorgt ervoor dat je loslaat. Je doet even niks, je kunt jezelf nergens toe zetten. Je overleeft, dat is alles. Je hebt zo'n periode nodig om terug bij de basis te komen, dingen vanuit een ander perspectief te bekijken.

Als een karper die, nadat ie gevangn is geweest, naar de bodem zwemt om bij te komen. Overleven. Je weet het nog niet: je bent vrij. De lijn is los. Alles is weer mogelijk!

Als je voor die tijd keihard je best hebt gedaan om er wat van te maken, is die vrijheid geen onverdeeld genoegen: 'another word for nothing left to lose'. Natuurlijk treur je om wat verloren is, en vind je alle dingen die nu wél kunnen, totaal oninteressant. Maar al die tijd is je systeem bezig iets nieuws te leren over het leven. Nee, niet als je zegt: "Nou, schiet maar op dan met die depressie, dan leer ik gauw mijn lesje en kan ik weer vrolijk verder". Of als je een schijnbeweging maakt: "Oke, ik geef het op, maar ik merk nog helemaal geen effect!".

Loslaten heeft zijn eigen temp. Denk aan de karper. Zijn tijd komt weer. Een depressie is een pas op de plaats. Juist hierdoor kom je tot een herorientatie. Geleidelijk, met vallen en opstaan, met hoop en wanhoop. Alleen op de bodem kom je in contact met de grondvesten van het leven.

groetjes
Madlief

Madlief

een mooi stukje. loslaten lijkt soms simpel en is zo moeilijk. soms denk je dat je losgelaten hebt, maar blijkt dat het tegenovergestelde waar is.

Moe

ik ben zo verschrikkelijk moe.
ex vindt dat ik slechte moeder ben. hij dreigt met inschakelen instanties, omdat ik kinderen gek maak.
pffff. ik ben zoooooooooooooooooooooo moe~!!!

Rustig blijven

Jes, waarschijnlijk dreigt hij op niksaf. Maar als hij wel zo stom is om de instanties in te schakelen kan je daar meteen melden dat hij teveel drinkt en daar ook nog bij autorijdt. Dus ik zou me maar helemaal niet ongerust maken.
Ik denk om diezelfde reden trouwens niet dat hij werkelijk de instanties inschakelt, want hij weet ook wel dat hij dan ook zelf onderwerp van onderzoek wordt.

Sterkte ermee

Temet

Temet

ik denk dat hij hier niet eens bij nadenkt dat het ook consequenties heeft voor hem.

bedrijfsmaatschappelijk werk zei het volgende:
jullie zijn net twee schepen die langs elkaar heen varen. jij kan denken dat hij jouw boodschap begrijpt, maar dat kan jij niet van hem verwachten. dat blijkt in de praktijk dat dat niet kan.
laat dat los.

daarbij toont mijn ex geen respect voor mij en ik heb het gevoel dat mijn kinderen dat aan het overnemen zijn.
mijn dochter van 9 noemt mij sukkel.
jaja is ook een antwoord. ik ben geen slaafje nav dat ik zei dat ze haar topo moest leren. ook een antwoordt van haar.
ik word daar gek van. ik vind dat je zoiets niet zegt tegen je moeder. respectloos.

Fladderbeestje

ik wou dat ik dat kon. ik schiet elke keer heel erg in de stress.
ik moet ook geen contact met hem maken. alleen via mail ofzo. maar verder niet meer. hij is er toch op uit om mij een hak te zetten hoe dan ook.

zolang ik geld van hem krijg sowieso. ik bedoel hiermee alimentatie. hij vindt dat ik genoeg geld heb en hij daardoor niets hoeft te betalen voor de kinderen.
partneralimentatie heb ik niet. die heb ik achterwege gelaten. ik wil op mijn eigen benen staan, maar vind wel dat hij moet meebetalen aan de kinderen.

Ja, toedeloe

"Mij is altijd geleerd dat je respect moet verdienen. Je kunt dat niet simpelweg eisen. Dus wellicht is er in de communicatie met je dochter iets waar je zelf aan bij kunt sturen, waardoor je bij haar duidelijk maakt dat je respect verdient."
Ik heb helaas ook niet altijd overwicht op mijn kinderen, maar als ze me gaan uitschelden is het toch echt einde verhaal. Dan kunnen ze linea recta naar hun kamer, en komen ze maar weer terug als ze hun excuses aanbieden. Ik moet zeggen dat het bij beide kinderen 1x is voorgekomen en blijkbaar heeft mijn reactie zo'n indruk gemaakt dat ze wel inzien dat ze dat soort dingen niet meer moeten doen. Ze mogen altijd zeggen wat ze vinden of als ze het ergens niet mee eens zijn, maar ik laat me niet uitschelden. Is in het verleden net iets te vaak gebeurd (door mijn ex), dus daar ben ik nogal allergisch voor.

Respect moeten verdienen?

Als je respect " moet verdienen", houdt dat dan ook automatisch in dat je iedereen "respectloos" mag benaderen?

Respect hoef je niet te verdienen

Je kunt het hoogstens verliezen.

Respect

ik doe alles voor mijn kinderen. echt alles.
maar ik geef aan dat hun vader respectloos is tegenover mij. en de kinderen nemen zijn gedrag jegens mij over.
ik heb heel gesprek met kinderen gehad. toen ik aangaf dat maat vol was. gingen ze mij uitlachen. ze hadden heel veel lol.
ik heb echt ontzettend gehuild. ik ben helemaal kapot. daar schrokken de kinderen heel erg van.
ik heb ook aangegeven dat de maat nu vol is.
respect verdienen, tja.
nogmaals hun vader was altijd al respectloos. is doe alles voor mijn kinderen. ik hou mij aan gemaakt afspraken (hun vader niet), enz enz. ik zou niet weten waaraan ik juist respectloosheid verdien.