een minnares erbij- wat moet ik er mee?

Afhankelijkheid

Beste Els,
Heb net even alles doorgelezen. Ik schrik ervan. Jouw echtgenoot heeft de touwtjes stevig in handen binnen jullie relatie. Ten eerste eet hij van 2 walletjes. Hij weet dat hij jou kwetst, maar dat maakt hem niet echt wat uit, want breken met zijn vriendin gaat hij niet doen.
Verder zeg je dat hij niet van ruzie houdt, dus zorg jij dat er geen ruzie is.
Kortom; alles gaat zoals jouw echtgenoot het wil, maar waar blijf jij?

Het doet me iets, ook omdat ik zelf middenin een scheiding zit. Mijn man had (weer) een emotionele affaire met een andere vrouw, waar hij ook verliefd op is. Allemaal stiekem, ik moest hier zelf achter komen. Ook zij is getrouwd, haar man heeft kanker en wordt niet meer beter. Het kan echter nog wel een aantal jaren duren voor hij overlijdt. Zij gaat niet scheiden en inmiddels hebben zij geen contact meer, zegt hij (maar dat kan ik natuurlijk nooit zeker weten). Het is niet de eerste keer dat mijn man zo'n affaire heeft, maar wel de laatste keer binnen ons huwelijk, want na bijna 25 jaar lief en leed te hebben gedeeld is het scheidingsconvenant vorige week ondertekend. Voor mij is dit de beste oplossing. Ik heb geen zin in dit soort gedoe. Ik ben uiteraard ook weleens verliefd geweest op iemand anders, maar heb er voor gekozen daar niets mee te doen, en dan verdwijnt zo'n verliefdheid vanzelf.
Mijn man was altijd een moraalridder. Ook veroordelend naar mensen toe die hun partner bedriegen, etc. Maar ondertussen gaat hij zelf voor de bijl. Voor mij zijn dit soort zaken niet acceptabel. Ik ben liever alleen, dan bij iemand die geen respect voor mij heeft. Want dat vind ik de kern van dit soort zaken; gebrek aan respect voor je partner. Dit zie ik ook in jouw verhaal terug. Je man doet wat hij wil, zonder rekening te houden met jouw gevoelens.
Ook mijn man appt erop los naar mij alsof er niets is gebeurd. Ja, we gaan uit elkaar, maar hij denkt dat er dan niets veranderd verder. Think again! Ik ben afwisselend verdrietig, boos, onaangenaam, aardig en gezellig. Waarom zou ik mijn gevoelens verbergen voor hem? Hij mag best ervaren wat de consequenties zijn van zijn gedrag. Ik heb hem, nadat ik erachter kwam dat er weer een ander in het spel was, verzocht te gaan. Hij zit nu afwisselend bij zijn ouders en in ons zomerhuisje.
De kinderen zijn alle drie studerend en vinden het choquerend dat hij dit doet, met name vanwege zijn moraalriddergedrag. Ons huis gaat bijna te koop en ik trek dan in een appartement met 1 van de kinderen. Wat hij doet zoekt hij zelf maar uit. We zijn overigens gewoon on speaking terms. Hij begint nu te beseffen wat voor consequenties het allemaal heeft, maar voor mij is het nu klaar. Ik voel me (meestal) sterk, werk ook nog gewoon 4 dagen p/w, ga me ook echt niet ziek melden hierom, heb een groot sociaal netwerk, veel vriendinnen die me steunen, etc. Hij heeft maar 1 vriend; heeft nooit echt geïnvesteerd in relaties met anderen en is nogal op zichzelf gericht. Mijn man heeft heel veel aandacht nodig, maar krijgt dit nu niet meer van mij. Ik verwacht daarom dat hij binnen de kortste keren met een nieuwe 'liefde' aan komt, want alleen zijn kan hij niet goed. Of dat de vrouw is waar hij nu verliefd op is, weet ik niet, het kan net zo goed iemand anders zijn.
Els, ik hoop dat je voor jezelf kiest. Wat de uitkomst dan ook moge zijn, je gaat dan doen wat voor jou goed is. Iedereen bewandelt zijn/haar eigen pad, maar het is nooit goed om jezelf geweld aan te doen om een huwelijk in stand te houden.
Heel veel succes en sterkte,
Victoria

die andere vrouw

Beste Els,
Ik heb het hele draadje gelezen en ben het met het merendeel van de schrijvers wel eens dat je je leven volledig in de handen van je man laat. Wat mij verbaast is dat je je toekomst zo laat afhangen van hem. En je overweegt daadwerkelijk om hem met een andere vrouw te gaan delen. Zie je dat zelf echt zitten? En heb je zelf al bedacht of die andere vrouw dat ook wel ziet zitten? Misschien wil zij op termijn wel een gewone "burgerlijke" monogame relatie met je man en wil zij hem helemaal niet delen. Kortom, ik denk dat je zelf wat actie moet gaan ondernemen en eens een babbeltje moet hebben met haar. Hoe ziet zij de relatie met je man nu en op termijn. Is zij ook getrouwd en heeft zij een man die hier net zo in staat? In zij in staat om zonder problemen jou met je man te kunnen delen? Het lijkt me heel knap als 2 vrouwen dat allebei op kunnen brengen namelijk.
Bovendien kan zo'n gesprek met haar heel verhelderend zijn, want wie weet wat jouw man haar verteld heeft over jou en de toekomst zoals hij die ziet. Kun je gelijk wat aan fact checking doen. Het zou me namelijk niet verbazen als hij haar wat anders heeft verteld over zijn toekomst of over de staat van jullie huwelijk dan aan jou.
En dan wat betreft de keuzes die hij je gaf. Hij wil eventueel wel alleen verder met haar, maar niet alleen verder met jou. Alleen met haar is toch net zo burgerlijk? Ik zou toch echt wat meer de confrontatie met hem aangaan, wat je maakt het hem ook wel heel makkelijk.

zelfrespect?

Beste allemaal. Wat is het toch bijzonder dat zoveel mensen meedenken met wat er allemaal in me omgaat. Het is niet eenvoudig, dat mag duidelijk zijn, om in deze idiote situatie te leven.
Ik vind het erg naar als hij naar haar toe gaat en het maakt me ongelukkig. Maar het is niet zwart-wit. Ik denk dat het voor mij nu goed is om niet radicaal weg te lopen. Ik tel ook mijn zegeningen, mijn knopen. We hebben het wel goed en gezellig als we samen zijn en dat is vooralsnog de meeste tijd. Ik wil even wachten en aanzien hoe dit zich ontwikkeld. Mijn scenario's die ik eerder beschreef zijn allemaal onaantrekkelijker dan hoe het nu is. Het is niet zo dat geen zelfrespect heb, al lijkt dat voor velen wel zo. Er zijn zat mensen die een of meer jaren een minnaar of minnares hebben. Soms maakt dat zelfs de relatie-tijdelijk- beter; totdat het uitkomt. Voor mij is de openheid erg moeilijk te verteren en soms wou ik dat ik het allemaal niet wist en alleen te maken had met de zonnige kanten ervan- een man die opgewekt is en veelzelfvertrouwen krijgt door zijn escapades. Het is echter meer dan een escapade en daarom is het uitgekomen, hij geeft om haar en ook om mij. Ik wil door deze toestand niet helemaal de mist ingaan- beter gezegd, helemaal niet. Ik wil weer gewoon en vrolijk kunnen zijn en net steeds hoeven te tobben. Als het nu zo was dat het naar was tussen ons, dan was ik echt wel weggegaan. Maar dat is het niet. Vandaar dat ik het even aan wil zien.

Victoria

Dag Victoria, dank voor je uitgebreide en zeer persoonlijke bijdrage. Het is goed wat je doet in jouw situatie. Misschien zit ik over een half jaar precies als jij en denk ik dan had ik het maar eerder gedaan. Maar voor mij is het op dit moment anders. Ik kan me jouw ergernis over 'moraalridder' goed begrijpen. Dat is niet het geval bij ons, maar er zijn natuurlijk momenten dat ik het meten met twee maten niet kan hebben. Het begrip dat van mij gevraagd wordt voor zijn situatie en die van de (alleenstaande) minnares en het begrip dat ik vraag. Maar met begrip alleen gebeurt er niets. Natuurlijk vindt hij het naar voor me, en zij vast ook, maar daarmee is de situatie niet anders. Het is allemaal erg ingewikkeld.
Ik las dit vandaag: " In liefde loslaten:

- ACCEPTEER de situatie zoals die is, hoe moeilijk ook. Je kunt er nu niks aan veranderen en gun de ander ook zijn of haar eigen proces.

- Leg de volledige FOCUS OP JEZELF kijk naar waar jij blij van wordt in het leven. Stel jezelf daarbij de volgende 3 vragen: Wie ben ik, wat wil ik hebben en wat wil ik doen in mijn leven?

- MANIFESTEER wie je graag wil zijn, wat je wil hebben en wat je wil doen door iedere ochtend voor jezelf op te schrijven wat je die dag graag zou willen dat er gebeurt

- ZORG GOED VOOR JEZELF, neem op tijd je rust, ga wandelen in de natuur, ga sporten, laat je masseren of doe iets anders waarmee je rust in je hoofd creëert en je van denken naar voelen gaat

- Ben DANKBAAR voor alles wat je wel hebt; je kinderen, je werk, de lieve warme mensen op je heen, vakanties etc.

- Ben je BEWUST van je eigen geluk. Geluk zit vaak in de kleine dingen. Schrijf iedere avond voor jezelf 3 dingen op waar jij die dag een blij gevoel van kreeg of waar je dankbaar voor bent.

Door dit consequent te blijven doen, tot op de dag van vandaag, kan ik nu veel makkelijker echt loslaten. Ik begin mijn dag positief door te manifesteren, door heerlijk weg te dromen bij waar ik blij van word en ik sluit mijn dag positief af door de focus te leggen op de dingen waar ik dankbaar voor ben. Dit zorgt voor enorm veel rust en vertrouwen bij mij en ik kan veel beter genieten van de dingen die er wel zijn.

Loslaten heeft alles te maken met vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, maar ook in de ander. Door de ander zijn of haar eigen proces te gunnen, geef je indirect jezelf ook meer evenwicht in jullie relatie. Probeer het eens, je zult er versteld van staan wat loslaten in liefde met jou en de ander doet! "

Misschien ben ik daar op mijn manier mee bezig. Alleen dat zorgen voor mezelf is niet helemaal OK nog. Ik rook sigaretten en dat moet ik niet doen. Maar ik weet zeker dat het roken gauw voorbij is.

Driehoeksverhouding

Ging dat artikel over een driehoeksverhouding?
In het algemeen zijn de 6 punten mooie richtlijnen voor een fijn huwelijk. Ik denk niet dat de schrijver van het artikel jouw situatie voor ogen had.

Maar wat bedoel je met het zeker weten dat het roken gauw voorbij is? Ben je gaan roken uit stress? Zijn er signalen dat de stress van korte duur is.?

Ps. Mocht je kiezen voor een open huwelijk waarin jij op den lange duur ook een vriend ontmoet, ( wat doe ik in mijn leven), dan is dat toch ook prima.
Soms zou je willen dat je in de toekomst kon kijken, voor je een belangrijke beslissing maakt. Neem de tijd.

Flanagan

Dank je voor je reactie. Ik weet niet of dat artikel over een driehoeksverhouding gaat. ik zag het.
Fijn dat je me begrijpt dat ik nu even de tijd nodig heb. En bijzonder dat jij dit in je leven bent tegengekomen.
Fijn weekend!

Uhh,

Met 'wat doe ik in mijn leven' doelde ik op punt 2 FOCUS OP JEZELF.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid niet voor zo'n keuze te hoeven staan. Als anderen reageren met opmerkingen zoals manipulatie of scheiding, vaak uit eigen ervaring, lijkt er maar uitweg. Een definitieve uitweg.

Persoonlijk zou ik in zo'n situatie echt als een pitbull, die vrouw even duidelijk maken dat ze met haar klauwen van mijn man moest blijven. Het komt wat ordinair over en zo ben ik niet. Maar een paar dingen zijn heilig en die geef ik niet zonder slag of stoot weg. Als ik daarbij mijn man alsnog zou kwijt raken, heb ik tenminste voor mijn huwelijk gestreden.
Maar ik kan best begrijpen dat een ander geen vertrouwen heeft in een positief resultaat; man weer voor haar.

Ik denk dat in het algemeen factoren zoals kinderen wel of niet thuiswonend of financiele elementen etc, meespelen in een keus. Die factoren is voor ieder verschillend in gewicht.

Je houdt nog gewoon veel van hem en je bent pas 61. Je wilt nog zeker 20 jaar met hem samen leven. Je bent niet klaar voor een scheiding.

houden van

Van de liefde begrijp ik niks denk ik weleens. Iemand die me zoveel pijn heeft doen voelen, hoe kan je daar van houden?
Maar ik heb elke dag ook veel goede momenten met hem. Daar houd ik me aan vast. Het kan best nog steeds gigantisch uit de hand lopen. Maar voor nu denk ik, ik houd het wel uit. Dat kan morgen anders liggen als er opeens een nieuw plan / strategie klaar ligt wat hij met haar heeft bedacht.
Vanochtend samen wakker worden- deze hele week weer, ( ja ik weet dat hij twee weken met haar wakker is geworden- ik ben niet gek) .
Vanmiddag een uur op de bank in alle rust in elkaars armen gelegen, al die dingen geven me moed, het gevoel dat ik niet fantaseer dat we iets dieps met elkaar hebben. Maandag ben ik jarig en dan word ik 61. Nooit, nooit nooit als kind gedacht dat je op die leeftijd zo zou kunnen tobben met de liefde en gewoon knetter-verliefd kan zijn. Maar dat ben ik.

Tsja

Best mooi wat je zegt, Els. Toch blijf ik het idee houden dat jij genadebrood eet, en dat de nieuwe liefde van je man op nummer 1 staat voor hem.
Maar dat is slechts mijn mening, misschien heb ik het mis.

Flanagan, je zegt: "Persoonlijk zou ik in zo'n situatie echt als een pitbull, die vrouw even duidelijk maken dat ze met haar klauwen van mijn man moest blijven. Het komt wat ordinair over en zo ben ik niet. Maar een paar dingen zijn heilig en die geef ik niet zonder slag of stoot weg. Als ik daarbij mijn man alsnog zou kwijt raken, heb ik tenminste voor mijn huwelijk gestreden.
Maar ik kan best begrijpen dat een ander geen vertrouwen heeft in een positief resultaat; man weer voor haar."

Zo werkt het helaas niet. Bovendien leg je de verantwoordelijkheid bij die andere vrouw en niet bij de man. De man maakt de keuze om met een ander iets te beginnen, daar is niets heiligs aan. En waar strijd je voor? Mijn ervaring is, dat een man die eenmaal zoiets doet, het ook een tweede maal doet, en een derde, etc. Bovendien verandert je relatie door zo'n gebeurtenis. Jij moet 'blij' zijn dat hij voor jou kiest, maar je vindt tegelijkertijd dat hij extra zijn best zal moeten doen om het vertrouwen terug te winnen. Ik heb het allemaal meegemaakt en ook om me heen veel zien gebeuren. Het is o.h.a. een uitgesteld einde van de relatie. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik nog zoveel jaren ben doorgegaan met deze man, maar ik dacht m.n. aan de gevolgen voor de kinderen. Maar wat voor voorbeeld is het dat een vader meerdere keren dingen doet die niet de afspraak zijn binnen de relatie en een moeder die toch maar met die vader doorgaat.....
Ik heb uiteraard wel overwogen om 'de andere vrouw' te benaderen. Maar ja, wat schiet ik daarmee op?

tjonge

Ik begin je man eigenlijk wel te begrijpen. Waarom zou je ook rekening houden met iemand die werkelijk alles maar accepteert en zelf prima vindt? En dat hij wat meer in het leven wilt dan een vrouw die zogenaamd voor de lieve vrede volledig grijs en karakterloos geworden is, dat snap ik ook.
Ik denk dat jij alleen nog een rol in zijn leven hebt omdat hij nog niet 100% zeker is van zijn nieuwe vrouw. En alleen is ook zo wat.

Echt ik krijg de rillingen als ik je berichten lees. Zo afhankelijk en onderdanig, zo totaal ontdaan van elke beetje eigenwaarde. Je hebt geen partner: jij hebt een baasje!

Jippox

"Echt ik krijg de rillingen als ik je berichten lees. Zo afhankelijk en onderdanig, zo totaal ontdaan van elke beetje eigenwaarde. Je hebt geen partner: jij hebt een baasje!"

Maar als dat is wat zij zich gelukkig bij voelt moet dat ook gewoon kunnen. Het is een beetje een modern taboe (vooral bij vrouwen?) maar sommige mensen worden nou eenmaal graag gedomineerd. Of jij daar de rillingen van krijgt zegt meer over jou (niets slechts overigens).

Het grote probleem daarbij lijkt hier te zijn dat ze zich er niet gelukkig bij voelt en dat haar partner liever het gezelschap van iemand anders opzoekt.

Dus zelfs als dominant/onderdanig relatie deugt het niet. De onderdanige wordt niet namelijk gewaardeerd als zodanig en dat lijkt me wel van essentieel belang. (alsof ik er verstand van heb trouwens...)

Gemak

Ik vraag me af wat hem tegenhoudt om bij die ander te gaan wonen. Heeft zij ook een partner? Ziet hij op tegen de alimentatieverplichting?

Scheiden?

(volgens mij schrijft Els ergens dat die andere liefde alleen is, of ik moet draadjes door elkaar gaan halen, dat kan ook)...

Ik vind het vrij naar dat jullie allemaal nogal schamper doen over de zogenaamd onderdanige houding van Els. Je hebt volgens mij vaak rollen in relaties, niet perse over de gehele linie, maar op allerlei vlakken.

Ik krijg niet de indruk van Els dat zij een onderdanig typje is wat ervan geniet dat haar man zo domineert. Zij zoekt gewoon een modus vivendi om niet het kind met het badwater weg te gooien. Ik denk ook dat sommige dingen moeten groeien, een besef moet komen (al dan niet om weg te gaan of juist de situatie te accepteren en er zelf in te groeien of er zelf juist iets heel anders mee te doen).

Als je nuffig met je neus in de wind wegstapt omdat, oh griezel, je partner niet emotioneel exclusief met jou wil zijn, dan verspeel je ook het (grote) deel van de relatie wat wel goed is.

Een beetje het probleem van deze tijd: "je bent wel meer waard dan dat" roepen alle omstanders die zelf gescheiden zijn, en dan ga je weg, zit je meer waard te wezen op een flatje, en zo.. terwijl ook de vriendschap, het gedeelde verleden, die een opgebouwde luxe (bijvoorbeeld) weg zijn.

En dan?

http://www.ze.nl/p/156935/opvallend_50_heeft_spijt_van_echtscheiding

en:

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/man-en-vrouw/163657-de-emotionele-gevolgen-van-een-scheiding.html

Kennen jullie trouwens de bijdragen van Toosje (?niet helemaal zeker over de naam) nog, die zoveel schreef over haar escapades naast haar relatie? Uiteindelijk niet goed afgelopen, maar wat ik verbijsterend vond was dat zoveel mensen daarmee bezig zijn. Een slippertje buiten de deur. Dus we kunnen nou wel roepen, ik wil exclusieve emotionaliteit, en dan ook nog lichamelijke trouw, maar wat weten we nou echt van een ander???

Mirreke

Je hebt gelijk, maar daarom kan het me nog wel storen. Niet dat Els zich zo opstelt, maar dat die man ermee weg komt.

Of je nou blijft of weggaat - The woman in your life is you

Het gevoel je eigen mens te zijn, aan jezelf genoeg te hebben, het 'verlies' te kunnen dragen, je eigen beste vriend te zijn, dat maakt je een echt gewoon mens die op eigen benen kan staan, of je nu blijft in de relatie of weggaat.

Leuk lied dat ik voorbij zag komen vandaag bij Ondersteboven, Nederland in de jaren 60. De tijd dat vrouwen niet alleen meer gedefinieerd wilden worden door de afhankelijkheid van een man en het zorgen voor een gezin.
Die aanmoediging om je eigen mens te zijn.

"The woman in your life

The woman in your life will do what she must do
To comfort you, and calm you down, and let you rest now
The woman in your life she can rest so easily
She knows everything you do, becaus the woman in your life.... is you!

The woman in your life knows simply what is true
She knows the simple way to touch, to make you whole now
The woman in your life, she can touch so easily
She knows everything you do, becaus the woman in your life.... is you!

And who knows more about your story
About your struggles in the world
Who knows more to bless your weary shoulders
Than the woman in your life, she is trying to come through
A woman's voice with messages of woman's feelings
Oh, the woman in your life she can feel so easily
She knows everything you do, becaus the woman in your life.... is you!

And who is sure to give you courage, and who will surely make you strong
There will be all the joy that is coming to you, is like
The woman in your life she is someone to pursue
She is patient and she is waiting and she'll take you home now
The woman in your life she can wait so easily
She knows everything you do, becaus the woman in your life.... is you!

Becaus the woman in your life, the woman in your life, the woman in your life....
is you!

Spijt? Onderdanig?

Lieve Mirreke, dank voor je links naar mensen die spijt hebben van een echtscheiding. Ik heb daar nooit naar gezocht op google. En AnneJ bedankt voor de tekst van het mooie lied.
Over onderdanig.. misschien een beetje- maar zeker niet alleen maar dat. Ik voel me ook sterk dat ik dat wat mooi en fijn is tussen ons heel probeer te houden. Ik heb geleerd dat het soms fijner is me te voegen dan altijd de strijd aan te gaan. Ik ben inderdaad gewoon verliefd op mijn eigen man... En dat is niet weg te poetsen. Natuurlijk kan het zijn dat het allemaal alsnog misloopt. En verder: ik heb met mijn man te maken- de andere vrouw is niet degene die dit in eerste instantie doet- dat is hij. Dus ik ga echt niet op hoge poten ruzie maken met haar.
Het voelt soms zo als verdedigen als ik sommige bijdragen lees, ik begrijp dat wel, maar ik probeer van alle bijdragen te leren. Dank jullie wel- ook degenen die me maar een slappeling vinden- want misschien is dat ook een wake-up call die me tzt kan helpen. Voor nu wil ik het even laten zoals het is en de tijd ook zijn werk laten doen. Ik hoop dat er een modus vivendi is die niemand pijn doet.
Gisteren was ik jarig, het was fijn, de (volwassen) kinderen waren er en een paar intieme vrienden en vriendinnen. Het was een warm bad en ik heb er van genoten. Gelukkig kan dat nog en heb ik minder dan eerst last van een soort paniek aanvallen. Maar ik sus mezelf niet in slaap- ik weet echt dat dit speelt.
Liefs van Els.

verliefd

Het is best bijzonder dat je verliefd bent op je man na zoveel jaar. Meestal gaat de verliefdheid in lange relaties over in een houden van. Kan het zijn dat de aanwezigheid van de andere vrouw de verliefdheidsgevoelens bij jou aanwakkeren? Dat hij in jouw ogen aantrekkelijker is geworden doordat een andere vrouw hem van je inpikt? (beetje rare uitdrukking maar weet het even niet anders te verwoorden)

Els

Heel herkenbaar, dat je ondanks de dingen niet je niet wil in je relatie, dat wat er wel mooi aan is wil (vast)houden. En ook ik ben (was?) nog steeds verliefd op mijn man. Ik vind het tot op de dag van vandaag, ondanks alles, heel fijn om hem te zien. Daarom is het voor mij en voor jou denk ik heel moeilijk om los te laten.
Inderdaad, geef het tijd, neem de tijd. Dat wilde ik ook graag. Maar helaas wilde in mijn geval man niet meer investeren in de relatie. Wel in een goed na-huwelijk. Daar zal ik in mee moeten gaan, al is het nog steeds niet mijn keus. Dat ik ook mijn houden van hem los zal moeten laten maakt het voor mij nog veel moeilijker dan het toch al is, en ik ga ervan uit dat mijn herstel ook wel ruim tijd zal kosten.
Ik hoop dat jullie er op termijn samen uitkomen.

verliefd

Dag Miekemieke- dat zou kunnen- dat omdat hij begeerd wordt ik dat ook sterker heb. Weet het niet zeker.
En ja, het houden van heb ik in eerdere stukken steeds beschreven als verknochtheid. De laatste tijd realiseer ik me ook dat ik al 30 jaar geen ouders meer heb. Hij is mijn thuis. En ja- misschien vervalt dat. Maar ik hoop het niet.
Dag Pennestreek- ik voel hoe moeilijk het voor je is. De term na-huwelijk is ook hard, maar ook mooi misschien- op den duur. En dat heb je met je man- en met niemand anders: terugblikken op wat geweest is aan mooie momenten en leren van dat wat er fout ging. Bijzonder dat jij ook ondanks alles die gevoelens van liefde niet kan ontkennen.

Mijn verhaal in het kort..

Ik heb veel berichtjes gelezen hier en het duizelt me eigenlijk. Ik zit ook in een soortgelijke situatie maar dan anders. Geen haar op mijn hoofd die dacht aan mijn man delen met een ander (en dat weet en wist hij) maar ook geen haar op mijn hoofd die nu denkt aan opgeven. Ik ben alleen verbaasd hoe flexibel grenzen zijn, waar je alleen maar iets over kunt zeggen als je zelf in zo'n situatie heb gezeten. Toen ik er achter kwam dat mijn man mij bedroog en dat niet voor heel eventjes en ook nog seksueel én (nog erger: emotioneel) ben ik door een hel gegaan. Doordat hij zo'n lange tijd een mooie band met haar heeft kunnen opbouwen maakte het allemaal 100% moeilijker om hem ''back to earth'' te krijgen en ''back to me''. Wat ons gered heeft en nu red is doordat ik niet mijn woede op hem ging richten maar meteen ging focussen hoe dit heeft kunnen gebeuren. En doordat ik weet dat ik niet alles in ons huwelijk heb gestopt heb ik nog de kracht en de hoop dat het goed kan komen en ik verder met hem kán. Het heeft echt mijn schellen van de ogen doen vallen. Ik nam hem voor vanzelfsprekend, ik werd oud met hem en hij met mij. Ik deed ook niet echt mijn best, vond altijd maar dat initiatief van hem moest komen en was teleurgesteld dat dat niet meer kwam. En nu achteraf gezien: LOGISCH! Hij was al jaren met háár bezig, in haar te investeren! Hij dacht al jaren (door mijn afwachtende houding) dat er geen liefde meer van mijn kant inzat. Hoe kan je zo van elkaar vervreemden. Door nooit te praten over dit soort dingen, door niet kwetsbaar te durven zijn: Wat ik nu wél durf. Ik ben er ook zo rijk door geworden! Een leuker opener mens die geleerd heeft en nog steeds leert, hoeveel kwetsbaarheid je aan liefde oplevert. Misschien dat ik de moeilijkste weg koos, omdat het de keuze was tussen kwetsbaar zijn of hem verliezen. En dat laatste was juist wat ik nooit wilde! Ik ben in hém gaan investeren en zal dit nu blijven doen tot ik geen hoop meer zie. Met hem heb ik de mooiste kinderen, gouden herinneringen en hij is wél mijn ware. Totdat het tegendeel bewezen is en alleen ik kan dat beoordelen en voelen. Natuurlijk ben ik furieus geweest, heb ik gehuild, heeft hij getroost, hebben we uuuuren en nachten gepraat wat uitzonderlijk eerlijk maar daarom gruwelijk pijnlijk en confronterend was, maar zo nodig om te weten omdat je verder moet en moet werken aan wat de ander mist en wat jij mist. Dwars door alle pijn. En ja..hij was verliefd op haar. En mist haar nog. Logisch. Het is nog maar een paar maanden geleden. Dat is boksen tegen een bierkaai met je 20 jaar huwelijk. Verliefdheid maakt dat je niet helder dingen kunt zien en vergelijken. Maar ik weet ook dat het een roze waas is en dat hij de dingen DUS niet eerlijk en helder ziet. Ik weet ook dat het niet zo mooi is als het lijkt als hij echt voor haar zou kiezen en dan moet hij nog maar zien wat zij echt te bieden heeft. Ik denk dat hij dat ook best beseft, maar dat het nu zo moeilijk loslaten is. Al heeft hij wel losgelaten. Dat was mijn eis. Mijn absoluten EIS dat als hij met ons gezin verder wil dat zij exit is. Het was het moeilijkste om te zeggen, en ik heb het een paar keer herhaald als hij weer over haar begon, maar het is zij óf ik en zijn gezin. Dus mijn eis was ook haar vertellen dat het voorbij is en dat er ook geen contact meer is. Hij vond dat moeilijk maar besefte (en beseft dat steeds meer) dat dat absoluut nodig is om thuis aan zijn leven te werken met ons en mij. En dat heeft hij wél gekozen na 2 weken verwarring vlak nadar het uitkwam: hij wil bij ons blijven. En dat heeft hij tot de dag van vandaag volgehouden. Ik zie hem vrolijker worden, actiever, ondernemender.. het geeft me steeds meer vertrouwen al weet ik dat ik niemand meer 100% kan vertrouwen, want als ik iemand vertrouwde dan was hij het wel. Ondanks alle pijn die ook nu nog wel eens de kop op steekt weet ik dat ik er mee kan leven mét hem. Dat ik er anders door ben gaan kijken en mijn ogen zijn geopend (helaas op deze manier). Ik denk zelfs dat als we open naar elkaar blijven en inzien hoe groots eerlijkheid is dat we samen gelukkiger zullen worden dan ooit. Maar daarvoor is het nu nog te vroeg. Ik zie alleen af en toe dat het kán, eindelijk weer na jaren in een vastgeroest patroon te hebben gezeten. Nu ik eindelijk wél durf te uiten in woorden en gebaren dat ik van hem hou. En ik leer nog steeds. Ik weet alleen ook dat het nooit goed zou zijn gekomen als ik in mijn woede was blijven steken en alleen naar hém had gewezen. Want ik weet nu heel goed: Een ander kan je niet veranderen maar wel jezelf. Je gedrag en hoe je tegen dingen aan kijkt. Niet dat je over je grenzen moet gaan, juist niet, maar denk niet zwart/wit en laat je woede niet je raadgever zijn.

Elf

Dag Elf, wat een mooie en lange bijdrage heb jij geschreven. Wat goed dat jij de dingen op deze manier hebt aangepakt. Situaties tussen mensen zijn altijd verschillend- je zei 'Ik zit ook in een soortgelijke situatie maar dan anders.'. Ja- ik denk dat het bij ieder stel anders is.
Bij ons was het meer dat mijn man bang was voor vertrutting / of dat zag aankomen- opa geworden- wat hij op zich leuk vindt maar niet als life-style , een soort vastroesten, geen nieuwe avonturen meer aangaan en dat soort dingen.
Wat ik in je verhaal erg waardeer is dat je ook kijkt naar je eigen bijdrage in een uit de hand lopende situatie. Dat is moeilijk en pijnlijk en daarom knap van je. Ik heb het idee dat - los van wat ik aan hebbelijkheden heb- het hebben van een tweede vrouw die ook gek op hem is enzovoort, een grote rol speelt. Het geeft hem nieuwe energie die ik niet kan geven want wij kennen elkaar 32 jaar.
En hoe de situatie later uit zal pakken weet ik niet. Ik refereer aan Mirreke dat er ook vrouwen zijn die een minnaar hebben en dat ook doen om uit de gewone gang van zaken te breken (ik wil het woord sleur niet gebruiken hier- dat klinkt zo negatief) en dat gaat ook niet altijd goed. Veel mensen doen dit soort dingen stiekem, waar ook wel wat voor te zeggen is, want openbaar maken is ook heel pijnlijk. Het geeft ook gelijk een status aan de affaire; er wordt gezegd 'dit is de nieuwe werkelijkheid'. En die kan ik niet ontkennen. Jij hebt kennelijk nog kinderen thuis- wij niet meer. Dat maakt het toch wel anders. Wat ik nu precies wil zeggen weet ik niet, ik was onder de indruk van de manier waarop jij de dingen aanpakte- maar dat is in mijn situatie nu niet de richting waar ik nu in wil-misschien later wel. En misschien is later dichterbij dan ik denk. Maar vooralsnog ben ik blij met de goede momenten en weet ik wanneer hij bij haar is en hoef ik niet steeds te denken dat die vergadering of wat dan ook een dekmantel is. In die zin ben ik ook weer blij met de pijnlijke openheid.

Els

Ik vind je sterk Els. Ik zou het niet kunnen. Maar jij hebt in elk geval de openheid, ik denk dat dat ook een band smeed tussen jullie beiden. Dat samen op de bank in elkaars armen liggen doen wij niet eens! Was het maar waar. Zal het ooit komen? Als ik het vraag dan wil hij dat wel, maar het voelt nu ook nog wel een beetje raar, ook voor hem, nu hij mij zo gekwetst heeft en het allemaal nog zo rommelt. Ik hoop en verheug me op de dag dat hij dat vanuit zijn hart weer heel graag met mij alleen wil. Zonder met zijn hoofd bij de ander te zitten. Kan iemand mij vertellen hoe lang zoiets gemiddeld duurt???? Ik heb het zó nodig. (ach..ik weet dat niemand dat weet want élk geval is zo uniek). Hoeveel vrouwen denken nu een goede relatie te hebben terwijl ze geen idee hebben hoever hun man in gedachten van hen vandaan is? Ik denk heel veel vrouwen. En trouwens ook héél veel mannen!! En ik denk dat ook heel veel vrouwen niet beseffen hoeveel in hun macht ligt om hun man weer van hen te laten houden door hem het gevoel te geven dat jij blij van hem wordt. Het werkt zó simpel bij een man (aan de ene kant fijn, aan de andere kant heel vervelend omdat ze een ''zeurende'' (=verdrietige) vrouw zo persoonlijk aantrekken). Door de ruzie en periode die er volgt na het uitkomen van een affaire gebeurt er juist dát waardoor de vreemdganger niet meer genoeg had aan de trouwe partner. Doordat er verwijdering was, boosheid, onvrede, verwijten....daarom gaan denk ik echtparen ná een affaire alsnog uit elkaar, niet eens door het gebeuren zelf (want dat kan je nog onderzoeken) maar door wat er volgt óp die affaire en hoe je daar beide mee omgaat...en dan VOORAL de trouwe partner.

Je schreef: ''Het geeft hem nieuwe energie die ik niet kan geven want wij kennen elkaar 32 jaar.'' Kan je die energie hem echt niet meer geven Els? Heb je het opgegeven of heb je er eigenlijk ook geen zin in om je uit te moeten sloven? Dat je zoiets hebt: dit ben ik en zo neem je me maar? Ben je zelf ook wel bezig met passies die je hebt, waar je ogen van gaan fonkelen en waarbij je hem enthousiast in mee trekt of verhalen vertelt en dat hij daardoor die energie voelt en ook krijgt als hij bij jou is? Ben je wel met je zelf bezig ook, waar jij blij van wordt? Ik vraag me dit af, omdat ik me dat zélf afvraag. Ik voel me saai bij hem nu (omdat hij voor een andere vrouw koos om in te investeren) maar nu bevestig ik dat gevoel alleen maar door geen energie meer te hebben voor mijn eigen passies en steeds maar bezig te zijn met ONS. Ik denk dat daar ook mijn valkuil zit. Dat ik mijn geluk te veel van hem liet (en laat) afhangen. Al is dat niet helemaal zo..ik deed heel veel, alleen ik ben zo ontzettend zoekende naar wat ik nu zelf wil en leuk vind qua hobbies. Ik ben dingen zo gauw zat of afgeleid of misschien is het gewoon te druk met een huishouden met kinderen en baan etc.

Tsja ...

#174: "Kan iemand mij vertellen hoe lang zoiets gemiddeld duurt????"

Ik neem aan dat dat (ook) een kwestie is van welke wolf je te eten geeft!

Verliefd

Ik denk dat (langdurige) verliefdheid vooral blijft in een niet stabiele relatie, als je er niet zeker van bent dat je die ander (helemaal) 'hebt'. Dat zie je ook bij buitenechtelijke affaires, waar de minnaars samen verder gaan. Vaak is het bezit van de zaak het einde van het vermaak. In ieder geval mis je een groot deel van de spanning en moet je het echt samen leuk houden.

Vesper

Langdurig verliefd in een stabiele langdurige relatie hier.

uitsloven?

Gelukkig weet ik en voel ik en merk ik dat ik nog steeds begerenswaard ben- en dat wil ik ook zo houden. Daarvoor is ook levenslust nodig en opgewektheid. En ja, daar heeft het sinds ik dit weet natuurlijk ook aan ontbroken. Maar gelukkig hebben we het samen heerlijk af en toe- ik knap er van op als we innig en tevreden bij elkaar zijn. En soms is dat niet zo- dat is eeuwig zonde. Elk moment dat ik verruzie vind ik jammer, en van elk moment dat we het samen knus hebben en elkaar wel willen opvreten geniet ik. En ik waardeer het dat we ook die momenten samen hebben, naast al het gedoe om deze situatie. Als het alleen kommer en kwel was had ik de wijze raad die me door zoveel mensen is gegeven: 'ga weg en doe wat aan je zelfrespect', opgevolgd. Maar zo is het niet en ik haal ook wat plezier uit wat kleine dingen die me een beetje verwennen (pedicure bijvoorbeeld) heerlijk. Ik heb zoveel verdriet en onredelijke angst gehad- nu is de tijd gekomen om dat langzaamaan achter me te laten en te genieten van wat ik wel heb. En als dat te weinig is om me nog blij te kunnen voelen houd het op. Maar dat is nu niet zo.
Ik sloof me niet uit, ik wil kunnen genieten van de momenten die we samen gezellig doormaken. Wat ik wel heb gedaan is een crisis doormaken die ik nog nooit heb meegemaakt. En ik neig naar een voorzichtig aanvaarden. Ik ben gelukkig af en toe weer blij en opgewekt. Dank zij steun van vriendinnen, kinderen en anderen zoals sommige mensen hier.

communicatie

AL ik me goed herinner schreef je dat jullie vroeger heel veel ruzie maakte als machtsmiddel en dat jullie daarom besloten hadden dat hij het laatste woord zou hebben. Daarmee was de rust teruggekeerd en is de intimiteit weer volop aanwezig. En eerlijk gezegd maakt dit dat jullie misschien nog steeds verliefd zijn, maar noem ik het geen goed huwelijk. In mijn ogen is namelijk het allerbelangrijkste van het instant houden van een goed huwelijk de communicatie. En dat ontbreekt nou net in jullie relatie. Wamt hoe je het went of keert, hij heeft je voor het blok gezet met de vakantie en bij terugkomst aangegeven dat er 3 keuzes zijn, waarmee je het maar moet doen. Dat noem ik geen communicatie en zeker geen relatie van geven en nemen. Hoe knus en intiem jullie het ook hebben en hoe verliefd je ook bent, in mijn ogen is dit niet de relatie die ik voor mezelf op langer termijn zou wensen. Sex en intimiteit vormen voor mij het cement van een goed huwelijk, maar communicatie is toch echt de bouwsteen.

Communicatie

Communicatie is er wel, en man heeft ook goed duidelijk gemaakt hoe hij erin staat. Het ontbreekt alleen aan gelijkwaardigheid, ook niet geheel onbelangrijk.
Ik vind het zo sneu. Het is bijna emotionele mishandeling. Mishandelde mensen (kinderen) leven ook op bij ieder brokje aandacht en wat neigt naar liefde.

Vesper

Dat is dan toch geen communicatie, dat heet in mijn ogen mededelen.

Ik denk overigens niet dat Els emotioneel mishandeld wordt. Ik heb meer het idee dat beide echtelieden zijn blijven hangen in het begin stadium van een relatie vol passie en vuur, maar dat de verdere verdieping van de relatie nooit echt goed is verlopen. Maar goed, dat is natuurlijk pure speculatie en psychologie van de koude grond.