een minnares erbij- wat moet ik er mee?

Elf, Els e.a.

Hallo Elf,
Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn. Mijn man ging 11 jaar geleden een relatie (emotioneel) aan met een andere vrouw. Stiekem, net als de jouwe. Ik herken exact jouw gevoelens, reacties, etc. Ook ik zocht het bij mezelf. Als ik maar anders reageerde, me anders opstelde, dan zou het goed moeten komen. Ook ik heb gevochten, anderhalf jaar relatietherapie gevolgd, man beloofde met de hand op het hart nooit meer over dit soort zaken te zullen liegen en als hij zich niet goed voelde in de relatie dit aan te zullen geven, geen stiekem gedoe meer, etc. Ik weet nu dat de manier waarop ik me opstelde de 'pick-me-dance' heet.
Nu, 11 jaar later zijn we bijna gescheiden. Na een opleving na zijn eerste affaire ging het opnieuw mis. Weer een stiekeme relatie en nu wilde hij ook scheiden. Ik heb overal (weer) zelf achter moeten komen, want hij wilde de relatie verborgen houden. Nu is het voor mij helemaal klaar. Ik zie nu dat mijn man onvolwassen is. Hij heeft heel veel aandacht nodig, en krijgt hij die niet genoeg thuis, dan zoekt hij het dus elders.
Een lange relatie is nooit alleen maar geweldig, het is een conjunctuur. Jij kunt je anders opstellen, maar is dat goed genoeg voor jouw man? Wanneer het nieuwtje eraf is, vervolg je je drukke leven met kinderen, werken, hobby's, etc. Bij mijn man zie ik dat wat hij wilde altijd boven alles ging/gaat. Daarom gaat hij ook affaires aan. En hij is niet in staat om met zijn eigen vrouw zaken te bespreken, dat vindt hij moeilijk en te intiem, op 1 of andere manier.
De relatie met 'de andere vrouw' gaat hoogst waarschijnlijk niets worden, want zij wil niet scheiden. En nu weet hij niet meer wat hij met zichzelf aan moet. Van mij krijgt hij geen aandacht meer, ook al probeert hij die steeds te krijgen. Hij ziet nu pas dat een scheiding heel wat voeten in de aarde heeft, dat het consequenties voor de kinderen heeft, ook al studeren ze al, etc.
Ik heb veel aan o.a. de website chumplady.com. Ik zie nu dat ik altijd maar alles heb opgelost. Ook bij de eerste affaire. Dat was voor hem natuurlijk heerlijk. Ja, hij voelde zich wel schuldig en het kostte tijd om zijn 'liefje' los te laten, maar ik deed het zware werk.
Ik zeg dit alles niet om jou uit je huwelijk te praten. Het valt mij echter op dat vrouwen altijd van alles bij zichzelf zoeken. Sommige mannen zijn niet volwassen en gaan naïef en zonder nadenken over consequenties affaires aan. En meestal blijft dat niet bij 1 keer.
Ik wens je veel kracht toe, Elf. Ik hoop werkelijk dat het goed komt. Maar loop jezelf niet voorbij. Het gaat nu om jou. Wat wil jij uit deze relatie en wat is voor jou belangrijk. Blijf goed in de gaten houden dat jij niet wordt ondergesneeuwd hierdoor.
Ik ben nooit een jaloers type geweest en ook niet achterdochtig. Hij had alle vrijheid om van alles te ondernemen. Ik hield erg veel van mijn man. Maar zoals ik het nu zie, is hij mijn liefde niet waard geweest. Hard maar waar.

Ik zie

ik zie om me heen veel vrouwen die alles verhullen met de mantel der liefde die eigenlijk enkel een vodje is.
Genoegen nemen met kruimels, een onderdanige soms bijna slaafse houding en afhankelijkheid richting de partner in de hoop wat aandacht. En krijgen ze daar hun kleine deel van dan spreken ze in superlatieven over hun relatie en vergoeilijken wat er mis is.

Dat merk ik in dit verhaal ook en ook ik mis hier de gelijkwaardigheid, lees tussen de wijze woorden door gedachtegangen waar ik niet bij kan komen. Hij doet gewoon.
Heel simpel, hij doet precies wat hij wil.
Ik hoef het ook niet te begrijpen, TS zit in deze relatie, niemand anders.
Maar wat had ik het graag anders voor haar gezien.
De enige zekerheid die je hier uithaalt is dat je nooit meer zijn enige liefde zult zijn en nooit 1 met hem zult zijn omdat hij vlucht voor zijn angsten ipv ze onder ogen te zien. Hij zoekt een makkelijke oplossing.
De vrouw snap ik ook niet trouwens. Wie wil er nu een relatie met een man die bezet is en je nooit voor jezelf hebt? Blijkbaar zijn ze er wel die er genoegen mee nemen.

Hij wil niet indutten zei je, bang voor het gewone regime.
Is hij ervan op de hoogte dat er iets bestaat als hobbies? Sporten om je kick te krijgen, survivallen, uit een vliegtuig springen, koorddansen zonder vangnet enz? Ah ik bedoel het goed, het komt alleen cynisch mijn mond uit. Ik zou je zo graag even door elkaar rammelen en in de spiegel laten kijken wat je jezelf eigenlijk laat doorstaan. Zo jammer, je bent volgens mij zo'n leuke, lieve vrouw.

ohoh,

ik vergeet nu ook de link:

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/55070-houden-van-meerdere-personen-wat-is-eigenlijk-polyamorie.html

Loyaal

Vrienden van ons hebben regelmatig stevige discussies. Toen ik vroeg of ze van elkaar hielden, zeiden ze ' Natuurlijk houden wij veel van elkaar, net als jij en je man. Wij communiceren anders maar we houden veel van elkaar.' Ze zijn heel loyaal en steunen elkaar.
Die loyaliteit en steun kent diverse vormen maar zijn essentieel voor een voortbestaan van een relatie.

Onze relatie is goed. Toch had ik het moeilijk toen de twee basisingrediënten; loyaal en steun even zoekende waren. Dergelijke impacten kan gebeuren om verschillende redenen; vb ontrouw, kinderen tussen de ouders of een familielid. Het zijn momenten waarin onvolwaardelijke steun wenselijk is.

Wanneer de impacten voorbij/afgezwakt zijn, blijf je je afvragen waarom loyaliteit zo moeilijk was.
Want als loyaliteit stevig overeind had gestaan, was er geen ruimte voor pijnlijke impacten en onrust.
Hier is gelukkig de rust wederkeerd. De 'stoker' heeft geen grip meer en er staat niemand meer tussen ons.
Een wake-up gesprek deed mijn man inzien dat iets moest veranderen. Dat iets was het zichtbaar maken van loyaliteit, in belang van ons gezin.
Ik was klaar met die tweeslachtige houding en de kop in het zand steken, verwachtende dat een conflict, in dit geval tussen zijn moeder en mij, vanzelf zou overwaaien.

Dus ja er zijn meerdere factoren die een relatie onder spanning kan zetten. ( ik wil dit draadje niet bevuilen)
Het gaat mij vooral om het fenomeen loyaliteit en de gevolgen van het negeren hiervan. Maar ook de twijfel of dit zich kan herhalen, ook al heeft een wake-up gesprek beide benen op de grond gezet.
Net als Victoria, besef ik dat ik ook iets kan doen in belang van het herstel. De wijze van herstel is voor ieder een invulling waar ze zich goed bij voelt.
Maar ik vraag mij wel af hoe het heeft kunnen gebeuren. Waarom moest ik strijden voor mijn huwelijk en was het niet vanzelfsprekend. De wake-up geldt voor ons allebei.

Iemand zei wel eens het huwelijk ken een herhaling van 7 jaren met vette koeien en 7 jaren met magere koeien. Ik bevond mij dus in de fase van de magere jaren maar tegelijk ook weer in de goede jaren omdat we eruit gekomen zijn.
Het huwelijk blijft een werkwoord.

praten

we praten veel en diep en over alles. Het is absoluut geen gemakkelijke relatie wat dit betreft. Natuurlijk is er een punt bij iedereen dat je denkt 'hier schiet ik niets mee op'. Maar wat mij nu nog aan hem bindt is dat er over en weer nog zoveel liefde, gezelligheid, waardering en begrip is. Maar begrip lost niet alles op.
En Mika, ja je hebt gelijk. Die ruzies dat wil ik niet meer. Ik kan een heel scherpe tong hebben (zonder te schelden) en maak dan meer kapot met vileine opmerkingen dan ik kan opbouwen. Ik wil -als we uit elkaar zouden gaan- dat niet in een vlaag van boosheid ( en wijn) beslissen, maar dat als oplossing zien van de situatie.

Els

Ik heb je draadje gevolgd en getwijfeld of ik zou reageren. Ik doe het nu toch. Ik vind dat je heel rustig en overwogen reageert. Dan is fijn, voor je man en voor je zelf.
Mijn verhaal stuit denk ik op nogal wat weerstand hier maar ik wil het je vertellen omdat het misschien prettig voor je is om het eens vanuit mijn situatie te horen.
Ik ben al zo'n 30 jaar samen met mijn man. En ik heb een vriend. Minnaar dekt de lading niet want hij is veel meer dan een sekspartner. Vanaf de allereerste afspraak met hem ben ik er open over geweest tegen mijn man, en mijn vriend tegen zijn vrouw. Wij kiezen er beiden voor om in ons huwelijk te blijven, en daarnaast een relatie op te bouwen. Dat gaat goed. Wij gaan maandelijks een weekend samen weg en daarnaast hebben we telefonisch contact. We komen bij elkaar thuis en we kennen elkaars partner. En hij kent mijn kinderen ( hij heeft ze niet)
Het gaat goed. Er is rust in de relatie met mijn man. We zijn open en eerlijk naar elkaar. We hebben het gezellig. Mijn man heeft de behoefte van een vrouw erbij niet, hij is blij met mij en gunt mij mijn vriend.
Deze situatie duurt al een paar jaar en ik denk dat wij zo oud kunnen worden net elkaar. Mijn man en ik zijn gelukkig. Mijn vriend en ik zijn gelukkig. Vriend en zijn vrouw zijn gelukkig.
Het kan!

Ans en Els

Ik heb op zich geen weerstand tegen een relatie, zoals dat bij Ans beschreven wordt. Mits dit echter op basis is van gelijkwaardigheid en open eerlijk plaatsvindt. En bij Els heb ik daar haar twijfels bij. Haar man is een relatie aangegaan en op vakantie gegaan tegen haar wensen in.
Eerlijk gezegd snap ik niks van de relatie van Els. Ze beschrijft enerzijds hoe vreselijk verliefd ze nog is en hoe verbonden en intiem zij en haar man samen zijn, maar anderzijds dat ze gestopt is met de vreselijke ruzies en zich er bij neer heeft gelegd dat hij het laatste woord heeft. Dat ze gekozen heeft om te stoppen met de ruzies en voor de lieve vrede heeft gekozen snap ik nog wel. Ruzie geeft ontzettend veel negatieve energie en schuldgevoel en daar is nu van af. Echter, blijft dat ze van miscommunicatie in haar relatie (ruzie) naar geen communicatie is gegaan (wie zwijgt stemt toe). Dat klinkt niet als een gelijkwaardige relatie, noch van een open en eerlijke relatie. Dat haar partner haar laat weten dat er een 2e vrouw in het spel is, komt bij mij meer over als de arrogantie van de macht, dan vanuit een transparantie in hun huwelijk. Els doet er nl. toch niks tegen.
En die diepe verbondenheid en verliefdheid die zij voelt, is die wel wederzijds? Per slot van rekening heeft haar partner dit ook gezocht bij die andere vrouw. En haar daar pijn mee gedaan, want zij wenste dit niet.
Ook de keuzes die hij haar geeft tonen niet echt die verliefdheid en verbondenheid tussen 2 mensen. Als ze dit niet wil, dan moet ze maar scheiden. En anders heeft ze maar te accepteren dat hij nog een andere vrouw in zijn leven heeft, met dezelfde verbondenheid en intimiteit, maar hij geeft die vrouw niet op. En als er dan toch een keuze gemaakt moet worden, dan kiest hij voor die andere vrouw. Dat noem ik geen liefde, gezelligheid, waardering en begrip (Els eigen woorden). Dat is iemand met de rug tegen de muur zetten met een keuze uit het minst kwade, zonder rekening te houden met haar gevoelens.
Maar misschien ziet Els haar liefde zo? Kiest ze voor scheiding dan was ze niet sterk genoeg voor zo'n soort relatie en heeft hij alle "begrip en waardering voor haar" dat ze eruit stapt. Als Els kiest voor de andere vrouw in zijn leven dan "gunt" ze hem dat uit liefde, omdat ze nog zo van hem houdt. Tja, op zo'n manier valt alles recht te praten.

Dank je wel Antje

Antje- wat fijn om te horen dat het zo kan gaan. Heel bijzonder en heel open. En heel duidelijk dat jullie je eigen relatie hebben en jij met je vriend ook. Als ik dat vertaal naar mijn relatie, dus andersom, dan heb ik de rol van je man die het kennelijk aan kan en er genoegen mee neemt en niet ongelukkig is omdat wat hij met jou heeft waardevol en met liefde geleefd wordt. Het is echt heel bijzonder om te horen dat het kan. Misschien hebben jullie er ook enige tijd over gedaan om het allemaal in goede harmonie te krijgen, dat weet ik natuurlijk niet. Maar bij mij lijkt nu wat rust te komen. De vrouw van je vriend zit wel in dezelfde situatie als ik. Die heeft misschien ook moeten wennen aan het idee en er kennelijk voldoende vertrouwen in gehad dat het niet haar huwelijk kost. Wat bijzonder.
En Mika, er is geen sprake van 'geen communicatie'. Ik 'wenste' dit niet, het is gebeurd en ik probeer iedereen heel te houden, inclusief mijzelf natuurlijk. Ja ik was erg van mijn stuk toen het mij verteld was en ik was erg van mijn stuk toen hij met haar weg ging. Ik heb daarvan geleerd en ik ben elke dag blij geweest met de berichtjes en van alles, zodat ik niet het gevoel had dat ik er niet meer toe deed. Hij had ook gewoon kunnen zeggen ik ga weg en wel naar een andere vrouw. Maar hij wil mij niet kwijt en dat voelt (gek genoeg misschien) goed en oprecht. Maar ik ben nog niet zover als Antje, misschien komt dat op den duur. Maar het wordt zeker niet beter door alleen maar boos en verdrietig te zijn realiseer ik me. Het leven is nog niet af, ik weet niet wat er gaat gebeuren. maar ik wil investeren in liefde en begrip. Natuurlijk kan het alsnog mislopen

Antje

Ik kan me zo'n constructie voorstellen als er een onoverbrugbaar verschil in libido bestaat tussen de hoofdpartners. Of als er een van de ziek is waardoor seks niet meer mogelijk is. Speelt dat of zijn jullie ega's echt zo onbaatzuchtig? En zijn je kinderen op de hoogte van de rol die jullie huisvriend in je leven speelt?

Onoverbrugbaar verschil???

Onzin vind ik dat. Alsof een enkele emotioneel exclusieve en lichamelijk trouwe relatie die bovendien synchroon moet lopen altijd het ultieme geluk moet zijn.
Het romantische liefdesideaal is een vrij recent fenomeen, en lijkt eerder een soort Disney-sprookje dan een realistisch plaatje.

En wat hebben kinderen te maken met de afspraken die ouders onderling met elkaar maken? Bij volwassen kinderen kan ik me er iets bij voorstellen, bij jongere kinderen eigenlijk niet (netzomin als die iets met andere afspraken te maken hebben die partners onderling maken). Maar ook dat is aan de ouders.

Zoveel hoofden, zoveel zinnen, denk ik. En ik niet alleen: http://www.livescience.com/49690-humans-naturally-monogamous-promiscuous.html

libido

Dag Kenfan, in mijn geval is er geen onoverbrugbaar verschil in libido en ook niet van handicaps.

Uh Mirreke

Je haalt een aantal dingen door elkaar. Het romantische liefdesideaal is eeuwenoud hoor, Romeo en Julia, Abelard en Heloise, Arthur en Guinevere, noem de hele reutemeteut maar op. Het romantisch huwelijksideaal, de echtgenoten als soulmates, is wel vrij recent. Dat dook zo'n 150 jaar geleden op,tijdens de Romantiek.

Dat verheven beeld van het huwelijk dat jij me lijkt aan te wrijven heb ik niet. Ik geloof niet in soulmates. Wel in dat je in huwelijk loyaal bent tegenover elkaar, in elkaars behoeften probeert te voorzien. Bij een man die permanent een houding zou hebben dat seks voor hem niet meer hoeft en dat hij zich er hooguit met veel moeite toe kan zetten, zou ik een oplossing buiten de deur gaan zoeken als het gezin verder wel lekker loopt. En andersom kan ik me voorstellen dat je een mantelzorgende partner een erotisch verzetje met een ander gunt, als je door een chronische ziekte ook op dat vlak uitgeschakeld bent.

Dat is strikt persoonlijk,ik kan je verder geen relevante links bieden om die mening kracht bij te zetten En natuurlijk kan het zijn dat jij heel anders in relaties staat. Prima hoor, je hoeft het niet met me eens te zijn.

"En wat hebben kinderen te maken met de afspraken die ouders onderling met elkaar maken?"

In principe niks. Maar zoon was nog maar zes toen hij opmerkte dat ik erg opging in een amoureuze scene tussen nurse Hathaway en George Clooney. "Je zou wel willen dat jij die mevrouw was he mama". Het lijkt me naief te veronderstellen dat pubers niks in de smiezen zouden hebben als er een huisvriend met benefits over de vloer komt.

Ik gewoon benieuwd hoe Antje dat aanpakt. Verder niks.

leren

We kunnen veel van elkaar leren hier. Van jou Kenfan, van Mirreke. van Antje en van al de mensen die reageren en hun persoonlijke visie geven op iets wat veel voorkomt. En dat doe ik ook.

Nog wat toelichting

De relatie met mijn man is in balans en mijn man is werkelijk zo onbaatzuchtig dat het van begin af aan geen probleem is geweest. Mijn vriend is mijn vriend, geen huisvriend. Hij komt hier over de vloer om mij op te halen of even bij mij langs te komen als hij in de buurt is (sporadisch). Onze kinderen weten dat hij mijn vriend is, ze zijn belangstellend in wat we zoal doen maar ze zijn helemaal niet geïnteresseerd onze intieme relatie. Zoals ze ook niet hoeven te weten hoe dat bij mijn man en mij zit. (Brrr ik wilde dat vroeger ook niet van mijn ouders weten). Ze zijn inmiddels jong volwassen trouwens.
De vrouw van mijn vriend vond het in het begin wel moeilijk. Daar is wel wat tijd en veel gesprekken tussen hen aan vooraf gegaan. We hebben zeg maar op haar toestemming gewacht voor wij onze relatie echt gingen uitbouwen. Zij zag in het begin haar relatie gedoemd te mislukken of dat ze een ondergeschikte rol zou krijgen. Maar daar is dus geen sprake van. Zowel hun relatie als die van mij met mijn man is (nog) beter geworden. Ik denk doordat er zoveel openheid en vertrouwen is.
Els, ook al is het bij jullie onder toestemming en openheid begonnen zou het natuurlijk best in harmonie verder kunnen gaan. Je hebt het fijn met je man. Je hebt een gezamenlijke geschiedenis, en door kinderen en wellicht kleinkinderen een gezamenlijke toekomst. Zonde om rigoureus te breken, dat kan altijd nog als je je er uiteindelijk toch niet meer goed bij voelt. Praat veel met elkaar, kijk wat het met jou en met jullie doet. En neem de tijd. Dan word je er uiteindelijk beter van, met of zonder je man.

Zonder

Ik bedoelde in de laatste alinea natuurlijk zonder toestemming.

Antje

Fijn dat het bij jullie zo kan. Maar er is natuurlijk wel een groot verschil met de situatie van Els. Jullie hebben je relatie pas opgebouwd toen beide partners akkoord waren. Bij Els wordt het haar medegedeeld, en ze wordt voor het blok gezet: haar man beslist om voor de nieuwe vriendin te gaan, of Els het er mee eens of niet. Dat vind ik niet respectvol.

Re op tijgeroog

Nee dat is niet respectvol dat vind ik ook. En dat zou ik ook heel erg vinden. En Els ook. Natuurlijk! Maar moet je daarom meteen uit elkaar gaan? Terwijl er nog ook mooie dingen zijn? Els kan ook de tijd nemen om te kijken of dat beschaamde vertrouwen nog te repareren is en of ze haar man nog kan respecteren.

Antje

Jij en je vriend hebben je wederzijdse partners ingelicht en op hun toestemming gewacht.
Els' vriend heeft meegedeeld, haar voor voldongen feiten gesteld en haar opties gegeven waarin terugkeer naar de situatie van voor de vriendin niet tot de mogelijkheden behoorde.
Waar jij je huwelijk voorop stelde, stelt hij zichzelf voorop.
Jij was bij je man gebleven en met je vriend gestopt als je man dat gewild had. Els' man heeft haar duidelijk gemaakt dat hij dan bij haar weg ging.
Voor mij is dat een wereld van verschil.

Hij is vaak zo lief en hij houdt van me

Ook mensen die met blauwe plekken en/of botbreuken door huiselijk geweld op de SEH komen houden vaak vast aan de lieve dingen die hun partner ook wel eens doet. Houvast aan kruimeltjes 'wat lijkt op' liefde.

Overigens

Voor de duidelijkheid, ik vind lichamelijk geweld wel erger dan geestelijke mishandeling, kleineren of het gedrag dat deze meneer vertoont. Mocht het komen tot een scheiding, dan is de kans echter best groot dat je nog last gaat houden van de 'emotionele mishandeling' (= groot woord, dat weet ik). Ik heb mezelf wel afgevraagd, en verweten, waarom ik het zo lang door heb laten gaan. Toen kwam er iemand met het verhaal over de kikker in het kokende water, en dat klopt wel. Je ziet het niet als je erin zit.

ik zou

eens google-en op stockholmsyndroom en relaties.

nounounou

Ineens zit Els in een misbruikrelatie, met Stockholmsyndroom en al. Beetje overdreven jongens.

Eh, 1 keer is wel genoeg

2 x is een beetje overdreven

tja

Op mij komt het wel zo over. Ik vind Els niet heel gelukkig klinken. En het (voor de lieve vrede) niet aangeven van de eigen grenzen vind ik meer overkomen als angst en zwakte, dan als kracht. Maar dat is natuurlijk ook maar gewoon mijn mening...

Els

Ik heb net dit hele onderwerp doorgelezen. Het is duidelijk dat jij heel van hem houdt. Het is minder duidelijk dat hij heel veel van jou houdt. Het vreemdgaan op zich hou ik nog even buiten beschouwing.
Ik lees hier echter een paar dingen die ik erg zorgwekkend vind.
Ten eerste hij houdt niet van ruzie maken en dus hebben jullie afgesproken dat hij het laatste woord heeft. Fijne afspraak. Hij kan ergens niet tegen en dus moet jij inbinden. Bovendien geeft het ongelijkheid weer: waarom mag hij altijd het laatste woord. Jij hebt nooit gelijk? Bovendien maak jij (volgens hem) vileine opmerkingen en dat is zo gemeen van je en daarom wil hij niet dat je meer ruzie maakt en mag hij het laatste woord hebben want hij heeft gewoon gelijk. Dat zit scheef.
Ten tweede de dingen die hij tegen je zegt: jij bent zo sterk jij kunt dit wel aan, het hele verhaal over de wolf die je wel of niet gaat voeden... komt allemaal erg badinerend over.
Ten derde: bij alle opties die hij noemt over wat jullie kunnen gaan doen is zijn maîtresse betrokken. Bij niet alle opties die hij noemt bij jij betrokken. Hij wil dus wel afscheid nemen van jou als het niet anders kan maar niet van zijn maîtresse. Daarmee lijkt de maîtresse inmiddels hoger in de rank te staan dan jij. Ongetwijfeld overigens ook nog een heel eind onder nummer 1 want wie dat is wel duidelijk.

Uit al deze dingen spreekt voor mij een respectloze, zelfs minachtende houding naar jou toe. Het klinkt mij weinig liefhebbend en al helemaal niet gelijkwaardig.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over zijn regelmatige vreemdgaan en het jou opdringen van zijn maîtresse. Maar zelfs dat buiten beschouwing latend vind ik al dat er heel wat redenen zijn om nog eens zeer ernstig na te gaan denken over de toekomst van deze relatie. Ik denk namelijk dat hij helemaal niet zo van jou houdt. Anders zou hij je niet zo respectloos behandelen. Je schreef zelf hier ergens (of was dat iemand anders) over de titel van een boek van Yvonne Kroonenberg: zij houdt van hem. hij ook.
Dat gaat nav wat je hier allemaal schrijft zeker op voor je man. Hij staat op nummer 1,2,3 en zo nog een eindje door en daarna komt op dit moment zijn maîtresse (en als zij te veeleisend wordt zal ze ook worden ingeruild) en daarna pas jij.

Amen

Jaina, wat jij nu schrijft is precies wat mij zo stoort aan de relatie van Els met haar man. Dat Els aangeeft dat ze nog zo van elkaar houden en er zoveel liefde aanwezig is, terwijl ik die liefde van zijn kant echt niet zie. Maar liefde maakt kennelijk blind, want Els gelooft heilig in hun diepe verbondenheid. Als ik dan lees in haar posting #190, hoe blij ze is met de berichtjes die hij haar stuurde terwijl hij op vakantie was met zijn maîtresse en hoe haar dat het gevoel gaf dat ze er nog toe doet dan snap ik er haar echt niet. Hij zet de bloemetjes buiten met een andere vrouw en appt wat lieve woordjes in een verloren moment en Els is al tevreden met de kruimeltjes. Els heeft zichzelf na al die jaren echter zelf in deze positie laten manouvreren en nu kan ze geen kant meer op. Of ze gaat akkoord op zijn voorwaarden of hij gaat verder met zijn maîtresse. En dan nog denkt Els dat hij van haar houdt...
Els, waar is je eigenwaarde. Je bent toch meer waard dan dit?

Antje

Bedankt dat je zo serieus en uitgebreid op mijn vraag bent ingegaan.

ik weet niet meer wat ik moet zeggen

Het verhaal is niet af-het ontwikkelt zich. En ik leef in dat verhaal. Misschien heb ik inderdaad niet helemaal goed aangepakt- het is mij overkomen en ik had geen stuur in handen. Dat begin ik nu te krijgen en dat wil ik uit liefde en vrede doen. Ik ben blij dat er ook een paar mensen zijn die in me geloven.

Els

Het gaat er niet om 'dat er mensen in je geloven', het gaat erom dat jij in jezelf gelooft! En het gaat er vooral ook om wat jij vindt dat je waard bent. Hier en daar een kruimeltje, of misschien toch wel een beetje meer?