Eerste ontmoeting kind en mijn nieuwe vriendin

Dennis

Ik zou er mee stoppen. Weet je, het kan best zijn dat je inderdaad snel in de verdediging schiet en dat je vriendin het allemaal prima verwoordt en nog beter bedoelt.

Maar het dondert niet. Jij voelt je bekeken, aangevallen en niet serieus genomen. En je denkt dat je vriendin het een zegt en het ander bedoelt.
Dat is geen basis voor een relatie, geheel los van de vraag of een van jullie gelijk heeft, en zo ja, wie dan.

Groeten,

Temet

tenen lopen

Als er met je vriendin geen gesprek over te voeren is, dan houdt dat op. Er is geen magische zin die soelaas kan bieden. Je kan besluiten dat je haar niet uitnodigt als je kindje bij je is. Als je dat niet wilt, kan je besluiten dat je je kind niet oppakt en meer zodat zij geen kritiek kan hebben. Maar persoonlijk zou dat ver over de grens zijn: de relatie met mijn kind mag nooit onder censuur staan zodat vriendin er tevreden mee is.

Strak houden

Ik zou het in elk geval strak houden: geen commentaar. Ik ben hier de opvoeder en de deskundige van mijn kind en daar ga jij niet over. Luister maar naar mij. Jou taak is het om een leuke relatie op te bouwen en dat zal nog lastig genoeg zijn voor je. Misschien kun je nog wat tips van mij aannemen.
Tip 1: niet opvoeden maar een relatie aangaan en samen spelen en samen leven.

onzeker ja

Ben wel onzeker maar loop niet daardoor op mijn tenen denk ik, dat zit gewoon in mij. Karakter denk ik, of wellicht uit mijn jeugd. Kan van alles zijn, maar dan nog zou ik het evengoed vervelend vinden als ik straks een relatie heb met iemand die overal wat van gaat zeggen. Ik heb hiervoor een relatie gehad met een control freak gehad en dat wil ik niet meer. Wil gelijkwaardigheid, liefde en ook dat je voor de ander wat doet. Rekening met elkaar houden en niet vechten totdat je je gelijk hebt.

Weet het ook even niet wat ik er mee moet.

Er is vast nog wel iets.

Het kan best dat er alsnog wat is.

Afgezien daarvan, ik heb het gevoel dat er een soort censuur van je verwacht wordt om je vriendin tevreden te houden. En ik zou me bekeken voelen, alsof mijn liefde en bedoelingen op een weegschaal worden gelegd.

Deze mevrouw komt helemaal niet professioneel over. Ze laat haar werk niet op haar werk. Maar dan nog, was dit wel onderwerktijd, stel, dan is dit mi een misse opmerking. Ze zet zich tussen ouder en kind. Dat snap ik niet zo goed: is het kind van je partner erbij, stel je je toch bescheidener op?

Is dit echt puur (on)professioneel of speelt er onderhuids een vorm van jaloezie of is er sprake van flinke onzekerheid?

Tja..

nu proef ik een beetje dat jij al lang besloten hebt niet verder te willen met 'deze vrouw' (klinkt kil en afstandelijk in mijn oren. Maar ik kan me vergissen hoor, we horen nu immers alleen over haar minpunten.

Onzekerheid inderdaad

Lijkt me ook, maar naast onzekerheid, waarschijnlijk is ze gewoon erg jong, ook een gebrek aan relationele vaardigheden die jij haar zou kunnen bijbrengen. Ik heb veel als oppas gewerkt voor familie en vrienden maar kritiek op de opvoeding is wel het laatste, zeker nieuwe ouders zijn al onzeker genoeg. Je sluit aan bij de gezinscultuur. En neemt de adviezen aan over kinderen die jij verder gewoon niet goed genoeg kent en je wilt ze toch die vertrouwdheid en continuiteit meegeven zoals bij hun ouders. Er zijn vast al genoeg verschillen in de omgang bij jezelf.
En een kind een hand geven of optillen zijn gewoon verschillen in opvoedingsstijl die je een ander niet moet opleggen maar wat bij de persoon past die daar een houding in neemt. En zo gaat het vaak. Die adviezen moeten bij jou passen en zijn gewoon arbitrair en houden geen rekening met de context.

Frezzel

Ja, dat gevoel heb ik ook.

Ergens vraag ik me af hoe het nou werkelijk is gegaan. Maar dat gaat me niks aan, en, veel belangrijker, het maakt niet uit. Ik heb het idee dat Dennis vindt dat zijn vriendin veel te veel controle eist, meer dan hij bereid is toe te laten. Hij wil een lief iemand en vindt haar kennelijk niet lief. Of zij echt niet lief is, of dat hij misschien wat overgevoelig reageert (zou ook zomaar kunnen) doet eigenlijk naar mijn idee niet echt terzake. Hij voelt zich bij haar niet prettig (meer). Dat lijkt mij geen basis voor een succesvolle relatie.

Groeten,

Temet

Dus....

'Confrontatie is wat mij betreft geen optie meer'??????

En dan? Zwijgen en slikken? Vriendin tevreden houden door je houding naar je kind aan te passen? Dit is niet oke. Maar dat weet je zelf ook.

Ik loop me ook op te vreten over deze draad. Over hoe er naar jou en je kind gedaan wordt. Maar ook hoe deze vrouw zich tussen ouder en kind zet en kennelijk de wijsheid in pacht meent te hebben. En die wijsheid is dan nog bindend ook. Terwijl een ouder weet: hier klopt niets van. Ik vraag me dan echt af: doet ze dit op haar werk ook zo? Zo zijn er zo veel jeugdzorgmedewerkers....die zo zo verschrikkelijk onnoemelijk veel schade toebrengen in de gezinnen waar ze zijn aangesteld. En of dat nu wel of niet terecht is, zo een houding (laat staan wat de vervolghouding is als er door tot jeugdzorg veroordeelde ouders niet geluisterd wordt, dan volgen soms uhp's enzo) in een gezin maakt heel veel kapot.

Moet jij nu gaan leven alsof je een jeugdzorgouder bent? Ik zou er niet voor kiezen.

gelijkwaardig

Het klinkt niet gelijkwaardig nee. En je moet ook geen partner hebben die zo nodig aan jou wil sleutelen tot je haar Mr Perfect bent. Zo komt het nu over.
Maar ik zou dit wel uitspreken naar haar, kijken hoe ze reageert. Misschien vindt ze haar 'actie' zelf eigenlijk ook niet zo handig en verandert haar houding door wat jij vertelt over hoe jij het had beleeft. Stoppen met de relatie kan altijd nog.

Lijkt me duidelijk

Confrontatie is geen optie meer. De rode vlaggen gaan uit bij jou. Je kind komt op de eerste plaats. Jij wilt een liefdevolle relatie.

Dat wordt stoppen met die relatie. Mijn advies: neem een besluit en rondt dit snel af. Des te eerder ben je toe aan positieve gedachten en ervaringen

Stom gezegd maar dan is deze relatie het niet waard ben ik bang....
Je mag dus jou mening niet geven want zij heeft toch gelijk?!

Balen

Sinds ik de confrontatie ben aangegaan slaat alles opeens om, en zie ik het ook meer of zo. Een aantal dingen vond ik altijd grappig, als de auto op slot gaat blijft ze bij de auto staan tot ik op het knopje druk. Dan kan ze checken of hij goed op slot zit. Dan liep ik voor de grap een stukje door
Weet niet of dit een negatief iets is hoor maar dat sterkt mij wel in het idee dat zij een ''klopt het wel'' mentaliteit heeft.

Heb nog een x geprobeerd een gesprek aan te knopen, weer geen resultaat. Komt er opneer dat ik uit mijn nek klets. De reactie is letterlijk ''helemaal niet'' met een afkeurende blik alsof ik met poep aan mijn schoenen kom binnen lopen.

Triest

Tja, dat zou wat mij betreft einde oefening zijn. Als je nu al geen volwassen gesprek over dit onderwerp kunt hebben, hoe moet dat dan in de toekomst als er échte problemen de kop opsteken? Hoe is dit een gelijkwaardige relatie waarin beiden aan hun trekken komen?

Houdt moed Dennis

Er zijn ook heus 'lieve' vrouwen die niet vast van plan zijn om jou om te vormen naar hun bedachte kader. Ik zou wel op zoek gaan naar iemand die leuk met kinderen omgaat in de werkelijkheid, niet omdat ze daar in werken of een diploma in hebben of zoiets. De proef op de som. Stel het kennismaken met je kind niet te lang uit en praat er over.
En overal is wat en niemand is perfect maar je hebt dit kind al en je wilt echt niet dat daar iemand jou relatie met je kind lastig maakt.

Ja, wegwezen.

Eerder in dit draadje schreef ik over de vervelende houding van mijn ex naar mijn dochter maar hij had in ieder geval nog de beleefdheid om de eerste keren gewoon leuk en gezellig te doen, de kritiek op de opvoeding kwam pas later. Vooral de bemoeienis met de kledingkeus van mijn dochter vond ik hoogst irritant. Als het nou nog om gezond eten gaat of iets ander stichtelijks...
Op je tenen lopen en je de hele tijd afvragen of je het wel goed doet / of je gedrag geen vervelende reacties krijgt is gewoon NIET LEUK. Ik heb vijftig moeten worden om die les te leren, ik heb mijn jonge jaren verspild aan een aantal moeizame kerels. Wees slimmer dan ik, arrangeer een goed gesprek en kijk het daarna nog heel even aan maar als je het gevoel blijft houden dat er iets niet goed zit, kap de relatie dan af. Je kind is belangrijker dan welke partner dan ook, houd dat goed in de gaten. Zich druk maken over een peuter optillen, zucht, steun.

Hoe is het, Dennis?

GT

Is het ...

...echt niet mogelijk om nog 1x een serieus gesprek te voeren met je vriendin (volgens mij opperde iemand anders het ook al) en als dat niks uit haalt gewoon een keiharde streep er onder te zetten?
En wat zit er achter haar opmerkingen? Is ze onzeker, heeft ze het idee dat ze moet concurreren met je kind misschien?
Echt hoor... mijn kind is ook 3 maar die pak ik echt nog wel op hoor!! Voor een lekkere knuffel of omdat hij moe is... wat voor reden dan ook. MOet niet uitmaken!

Dennis, vertrouw op je gevoel

zou ik zeggen. Ik denk dat je zelf al heel goed weet wat je wilt. Je relatie met je kind is het belangrijkste is je leven, als een rots die er altijd is. Het gaat ruim boven een nieuwe partner, die niet de ouder is van dat kind. Voor mij zou het een hele hoge afknapwaarde hebben, als mijn nieuwe partner zo zou reageren op hoe ik met mijn kind omga als jouw vriendin deed.

Los daarvan schrik ik als ouder enorm van hoe jouw vriendin, een 'deskundige' bij Jeugdzorg, naar opvoeden kijkt. Brrrr, zo'n deskundige zou ik niet willen tegenkomen hoor. Om op jouw voorbeeld in te haken, ik bepaal zelf wel of ik mijn kind van drie, of vier, of weet ik veel hoe oud, optil als ik dat nodig vind.

Het zegt ook wel iets over hoe ze naar jou kijkt als partner trouwens. \

Zoals jij het beschrijft, krijg ik een heel naar gevoel van haar.

irritant

Misschien kan ze veldwerk doen en leren van een echte ouder hoe echte opvoeding er in het wild uitziet.

Tussen de ergernissen door deze lezen van Anne J....ik moest er heerlijk om lachen!

En ook nog een precies hoe ik vanaf de 1e posting dacht. En ook zo vreselijk herkenbaar. Een kind krijg je niet "geleverd" volgens de boeken en er zit ook geen handleiding bij. Dat merk je pas als je zelf kinderen hebt en voor iemand zonder kinderen klinkt dat zo vreselijk irritant!

Niet zo goed

@Pandora en de rest

Het gaat niet zo goed, zal later wat meer opschrijven. We komen er op dit moment niet uit, ik heb besloten om een break in te lassen en dan vanuit daar met iemand te gaan praten. Ik kan mij niet vinden in de argumenten van mijn vriendin, zij geeft aan geen rol te krijgen en dat niemand rekening met haar houd. Ik denk daar anders over, door de dominante houding, controle, de enorme behoefte aan een planning van de dag, wat overigens niet haalbaar is. Wat mij ook steekt is jet feit dat ze de dingen die ze aankaart zelf ook niet doet. En dat is ontzettend ingewikkeld, ook zeker door mijn karakter wat de situatie nog ingewikkelder maakt. Dus combinatie van het gevoel te hebben dat iemand de baas speelt in combinatie met het al snel het gevoel te hebben dat iemand constant overal op let. Ik weet van binnen dat het gewoon zo is, maar dan leg ik het bij mezelf neer. Dus ik zit constant te switchen tussen het ik begrijp het wel en tussen de zeer merkwaardige verwijten die zij zelf ook biet waarmaakt.

En overal is een excuus/verklaring voor, dat is zo frustrerend. Het is laag op laag op laag, en dat ben ik behoorlijk beu om eerlijk te zijn.

Goed idee die break!

Ga vooral door met stappen die goed voelen!

Jammer, maar goed

Fijn dat je nog even antwoordt, Dennis. Ik denk dat het een goed idee is een pauze in te lassen en aan jezelf te werken.
Als ik je verhaal lees (en ik kan het mis hebben, ik ken jullie niet), dan lees ik het verhaal van een vrouw die onzeker is en daarom extreem veel behoefte aan controle heeft. Zodra jij een beetje aan die controle begint te peuteren, heeft ze het gevoel dat alles uit haar handen valt en "niemand rekening met haar houdt". Dat klinkt mij heel onvolwassen in de oren.
Dit ligt niet aan jou, dit ligt bij haar. Maar ga inderdaad met iemand praten waardoor jij beter zicht krijgt op wie je bent, wat jij wilt en waar jij behoefte aan hebt. Ook kunt je leren hoe je op een goede manier kunt aangeven waar jij behoefte aan hebt en waar je grenzen liggen. Let wel, dat lukt niet in een paar weken.
Maar één ding is duidelijk: je hebt geen behoefte aan iemand die tussen jou en je zoon in gaat staan of die jouw leven wil controleren, en die begint te jammeren als jij daar iets over zegt.

Goede keuze

Goed dat je voor jezelf en je zoontje kiest Dennis!! Ik denk inderdaad ook, zoals Pandora al aangeeft, dat je (ex-) vriendin heel onzeker is. En misschien dat zij door deze break ontdekt dat ze daar wat mee moet. Al zou ze het maar bij je aangeven, dan zou je daar misschien nog wat mee kunnen. Richt je op je lieve zoontje en je eigen 'issues'.... dan sta je in een volgende relatie (of als jullie de break weer opheffen) een stuk sterker en zekerder. Succes!!

Update

Ik ben inmiddels om het weekend bij mijn vriendin, heb inmiddels gesprekken en hulp dus. Even afwachten hoe het nu verder gaat. Mijn vriendin heeft inmiddels aangegeven dat zij mij en mijn zoon niet meer samen kan zien omdat ze dit moeilijk vind. We hebben hier behoorlijk wat discussies over. Zij geeft op dit moment aan dat de reden is dat het raar voor mijn zoon zou zijn en voor ons i.v.m. de tijdelijk break, tenminste we zien elkaar nu gewoon om het weekend. Wat ik dan niet begrijp is dat voor de break er ook al dingen speelden, en dat vind ik zo moeilijk omdat mijn begrip voor haar daarmee in het geding komt. Ik denk dan van ja, leuk dat je dat zegt dat het voor hem raar is en voor ons maar daarvoor speelde er ook al het e.e.a. Ze geeft eerst aan ik kan jullie niet meer samen zien, en dan is mijn zoon er en houd ik me daaraan en dan zegt ze waarom kunnen we elkaar niet zien of samen met zijn 3-en wat leuks gaan doen en dan zeg ik jij wilde ons niet meer samen zien. Dan zegt ze ‘’ ja maar dat heb ik niet gezegd’’ en dan begrijp ik er helemaal niets meer van. Ze wilt dat ik regel dat wij elkaar niet meer zien voorlopig als mijn zoon er is en later is het weer anders. Plus dat daarvoor er ook andere dingen speelde, ze vraagt dan kan je zoon bij je ouders slapen, ik zie soms dat zijn spullen uit haar zicht worden weggelegd. Dus de sporen van mijn zoontje worden gewist als hij geweest is, denk ik… Een tijd geleden heeft ze aangegeven overprikkeld te zijn en rust te willen. En allemaal vast en zeker wel te begrijpen maar ik kan moeilijk met dingen aan de slag omdat de hoofdreden steeds lijkt te veranderen. Als ik eerlijk tegen jullie mag zijn zegt mijn intuïtie dat zij er geen zin in heeft. Vaak ga ik met zo'n reden die zij geeft nadenken, en nadenken, en nog eens nadenken. En dan praten we er later over als ik het niet begrijp of moeilijk vind en dan is het ja maar dat is niet de reden en dan moet ik weer van voor af aan beginnen. En dan een soort van puzzle oplossen met de verschillende redenen.

Hierdoor weet ik dus niet hoe ik hier uit moet komen, steeds weer die wisselingen en nieuwe redenen en excuses etc. Als zij het dekentje van mijn zoontje op de bank in de hoek gooit en zegt bah dan vind ik dat een momentje van ''huh''. Als ik er dan over praat dan zegt ze ''helemaal niet''. Ik veel gelezen over jaloezie en hoe moeilijk dingen kunnen zijn als stiefmoeder, en ik wil daar graag wat aan doen. Maar ik weet niet hoe????. Ik kan er gewoon geen pijl op trekken.

het

Het is niet zo moeilijk als het lijkt, het is slechts een puzzel met 3 stukjes.
Waarom stop je er niet mee, ga je volledig voor je zoontje en zet je je eigen romantische plannen gewoon even in de koelkast? Gewoon fulltime vader zijn, je kind zien ontwikkelen en de rest komt vanzelf wel. Maar ik denk niet met haar. Alleen blijf jij denk ik te lang hangen en dat gaat ten koste van 2 puzzelstukjes: je zoontje en jouzelf. Wat zij doet werkt vernietigend.

Ik zou idd kiezen voor jezelf en je zoon...
Als zij jou dan zo ontzettend mis, kan je zeggen tis mij en mijn zoon niet alleen ik.
Als zij daar niet voor kiezen is er geen toekomst en is er voor de toekomst echt wel een vrouw die jou en je zoon wel accepteren!!

Oplossing

Er is een probleem, kennelijk, maar wat het is blijft vaag. Eigenlijk is dat niet zo belangrijk aangezien zij in elk geval geen deel van de oplossing zal zijn. Zij is de probleemstelling. Je kan je inleven, inlezen ronddraaien, ik ben bang dat het niet zal helpen omdat zij er geen deel van uit wil maken. Ik zou er wel klaar mee zijn, persoonlijk. Actions speak louder then words.

verder gaan

Ik hou van haar en weet dat bepaalde problemen ook uit haar jeugd komen, denk dat dat mijn houvast is. Probeer er alles aan te doen om het helder te krijgen maar het frustreert mij gewoon dat het zo moeilijk is. Zelf heb ik natuurlijk ook mijn beperkingen en karakter trekken die niet leuk zijn, maar ik kan daar voor mijn gevoel zo niet aan werken door het geen wat ik gister heb gepost. Daardoor heb ik misschien het gevoel dat ik er zelf te weinig aan doe, en alleen maar laat blijken aan haar dat alles niet goed is. We hebben dan discussies over dat ik alleen maar kritiek lever, ik geef dan aan dat ik reageer op haar kritiek of dingen die ik niet begrijp. En dat ik vind dat problemen eerst erkent moeten worden voordat je er iets aan kunt veranderen, en daar zit het hem in het erkennen en niet het ontkennen van dingen die er gebeuren. Er met een professional over praten vind ik ook lastig want vaak is de insteek om er zelf anders mee om te gaan ipv het te gaan begrijpen waar haar gedrag vandaan komt.

Er is ook nog een ander probleem, als ik over mijn gevoelens praat en daar op door ga dat ik nu eens over mijn gevoelens wil praten ipv te luisteren dan slaat ze dicht en geeft dan aan een slecht mens te zijn en haar zelfhaat komt dan erg naar voren. Ik kan daardoor ook moeilijk over mijn gevoelens praten.

Laatste optie is stoppen, maar ik heb nu deze stap gezet en wil dingen niet overhaasten.