Ervaringen gezocht: halfbroer of -zus

Ik zou graag eens ervaringen willen lezen van mensen die nu volwassen zijn, en die in hun jeugd een halfbroer of -zus hebben gekregen.

De reden dat ik dit vraag, is dat ik al een tijdje enorm twijfel of ik nog een kind zou willen krijgen, mocht mij dat gegeven zijn. Ik ben een paar jaar geleden gescheiden (wat ik niet wilde, maar mijn ex wel). Mijn dochter was toen nog een peuter. Inmiddels is ze 8 jaar. Ik heb daarna een hele lieve man leren kennen, waar ik inmiddels een paar jaar mee samenwoon. Hij is dol op mijn dochter en zij ook op hem. Het contact met mijn ex is inmiddels weer prima. Hij heeft ook een nieuwe partner. Mijn dochter heeft daar inmiddels een halfbroertje, en ook een stiefbroer en -zus. Ze gaat er één keer per week door de week, en één keer per twee weken een weekend naartoe, en geniet daarvan.
Bij mij is haar 'thuis', en ze vindt het heerlijk als ze na het weekend bij haar vader weer bij mij is.

Mijn partner heeft zelf geen kinderen, en zou dit best graag willen. Al geeft hij aan ook heel gelukkig te zijn met zijn drietjes, en het geen probleem te vinden als dit zo blijft.

Ikzelf heb weinig familie, en de familie die ik heb is niet hecht, of gaat door ruzie niet meer met elkaar om. Ik mis soms een netwerk; dat ik op iemand kan terugvallen bij problemen. Ik heb een zus, maar heb daar nauwelijks contact mee. Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden.
Ik zou heel graag 'een familie' willen. Het voelt op dit moment nog niet compleet voor mij. Het lijkt mij ook prachtig om de interactie tussen twee kinderen van mijzelf te zien.
Ik weet alleen niet of ik dit mijn kind kan aandoen. Hoe zal zij het ervaren dat zij wel heen en weer moet pendelen tussen haar vader en mij, en dat het andere kind altijd bij papa en mama is? En zal mijn vriend, die gek is op mijn dochter, niet toch ineens veranderen als hij een eigen kind heeft, en onderscheid gaan maken? Want van je eigen kinderen houd je toch het meest. Dit is iets dat hij nu misschien nog niet helemaal beseft, omdat hij nog geen eigen kind heeft. Maar ik heb dat wel, en ik zou nooit evenveel van een stiefkind kunnen houden als van mijn eigen kind.

En dan het leeftijdsverschil. Kan er überhaupt nog een band ontstaan tussen twee kinderen met dit leeftijdsverschil? Kunnen zij nog iets aan elkaar hebben als we bijvoorbeeld op vakantie gaan? Niet de eerste jaren, maar bijvoorbeeld als ze 4 en 12/13 zijn?
Ik vind mijn dochter vaak zo 'alleen' tijdens schoolvakanties en in het weekend. We ondernemen veel leuke dingen, maar ze zit toch altijd met twee volwassenen aan tafel. Zou het een aanvulling op haar leven zijn als er nog een kleintje bij komt, ook al is er dan een groot leeftijdsverschil?

Ik heb het mijn dochter wel eens gevraagd wat ze ervan zou vinden als... haar antwoord: dat zou best leuk zijn, maar het hoeft niet. Ze heeft dus geen uitgesproken voorkeur of afkeer voor nog een broer of zus. Is wel stapelgek op haar halfbroertje overigens, en heeft het elke dag over hem.

Ik ben benieuwd of hier mensen zijn die zelf op jonge leeftijd een halfbroer of -zus hebben gekregen, en hoe zij dit ervaren hebben. Voelde je dat er onderscheid werd gemaakt door je stiefouder, al dan niet bewust? Hoe was het om in twee gezinnen met kinderen op te groeien, wetende dat jij steeds de enige bent die heen en weer pendelde?
Dit zijn argumenten die volwassenen vaak aandragen om niet aan nog een kind met een nieuwe partner te beginnen, maar ik zou graag eens willen weten of mensen die dit in hun jeugd hebben meegemaakt, dit ook echt zo ervaren hebben.