Ex blijft boos
Ik ben anderhalf jaar geleden uit elkaar gegaan met mijn ex, op mijn initiatief. Ik heb gezoend met iemand anders, dus niet netjes van mij. Maar het bleek daarna dat de koek echt op was tussen ons. Onze relatie was al jaren ronduit slecht te noemen.
Ik snap heel goed dat hij boos op me is, maar nu, anderhalf jaar later, had ik wel iets van verbetering willen zien. Hij zegt me nog steeds geen gedag, bij de overdracht van onze kinderen, en ook niet na wekelijkse telefoongesprekken over onze kinderen. Hij negeert me, rolt met z'n ogen als hij me ziet,
Probeert de kinderen dicht bij zich te houden tijdens bijvoorbeeld oudergesprekken op school en zo creëert hij een hele vreemde situatie als we bij elkaar zijn. Mn jongste lijkt er nu ook last van te hebben. Maar hij weigert tot nu toe enigszins normaal te doen.
Ik zou graag gezamenlijk de partijtjes voor de verjaardagen van de kinderen willen doen, maar zoals hij nu is wil ik m eigenlijk helemaal niet in mn huis.
Wat vinden jullie? Moet ik volhouden en proberen zo normaal mogelijk te doen? Of toch opgeven dat we een goede co-ouderschap kunnen opbouwen? Tot nu toe beweegt hij namelijk totaal niet. Hij is woest en irrationeel....
Philou schreef op 23-02-2023 om 10:52:
[..]
Vreemdgaan is een domme egocentrische misstap die voor veel verdriet en wantrouwen zorgt bij de ander, maar je kan iemand niet eeuwig blijven straffen vanwege deze misstap.
Je moet er iets op vinden want er zijn kinderen bij betrokken. Die mogen toch wel verwachten dat hun ouders zich als volwassenen gedragen? Kom nou zeg. Omdat er een een gekrenkt ego heeft, betekent het niet dat die zich als een kind tov hun kinderen mag gedragen.
Glitters, misschien moet er iets gerepareerd worden bij ex voor jullie door 1 deur kunnen. Het verdriet, verloren vertrouwen, de krenking is te groot. Ik weet niet of daar iets te repareren valt, als dat zo is, lijkt het mij dat jij daarin voorzichtig en zachtjes de leiding moet nemen.
Elpisto, die misstap van jouw vrouw (of man?) is niet ongedaan te maken, wat had volgens jou, jouw ex kunnen doen om in elk geval het gesprek over de kinderen (zijn die er?) kunnen voeren.. ? Wat zou een stap in de juiste richting moeten zijn?
Ik zie mensen vaker deze bewoording gebruiken en ik zou je willen vragen om hier mee te stoppen. Je reduceert voor mensen die dit meemaken of mee gemaakt hebben hun pijn tot een gekrenkt ego, wat absoluut niet zo is.
Inzake je laatste vraag: Wij zijn nog bij elkaar. Dus in dat opzicht kan ik je niet zo heel erg goed vertellen wat er voor had moeten zorgen dat we nog in gesprek zouden kunnen met elkaar. Maar ik heb dan ook in die periode alles op alles gezet om mijn kinderen er zoveel mogelijk buiten te houden en om vooral "normaal" te doen tegen mijn vrouw als de kinderen in de buurt waren.
Elpisto schreef op 23-02-2023 om 11:52:
[..]
Ik zie mensen vaker deze bewoording gebruiken en ik zou je willen vragen om hier mee te stoppen. Je reduceert voor mensen die dit meemaken of mee gemaakt hebben hun pijn tot een gekrenkt ego, wat absoluut niet zo is.
Inzake je laatste vraag: Wij zijn nog bij elkaar. Dus in dat opzicht kan ik je niet zo heel erg goed vertellen wat er voor had moeten zorgen dat we nog in gesprek zouden kunnen met elkaar. Maar ik heb dan ook in die periode alles op alles gezet om mijn kinderen er zoveel mogelijk buiten te houden en om vooral "normaal" te doen tegen mijn vrouw als de kinderen in de buurt waren.
Oh, sorry, dat is niet de bedoeling. Ik bedoel met gekrenkt het deel dat vanuit zijn pijn haar niet groet. Naar mijn mening is dat een ego-dingetje.
Philou schreef op 23-02-2023 om 12:34:
[..]
Oh, sorry, dat is niet de bedoeling. Ik bedoel met gekrenkt het deel dat vanuit zijn pijn haar niet groet. Naar mijn mening is dat een ego-dingetje.
Oke, nou ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk. Maar ik heb zelf niet 1 seconde het idee gehad dat ik heel erg boos was omdat mijn ego gekrenkt is. Het is ook niet zozeer het vreemd gaan zelf wat nou zo boos maakt. De actie an sich. Dat klinkt vreemd. Maar de situatie er om heen vooral. Maar dat heeft niks met ego te maken.
Ik denk dat het meer intense boosheid is. En niet zozeer ego. Dat je echt een gigantische afkeer kunt krijgen van iemand door zoiets.
Elpisto schreef op 23-02-2023 om 14:33:
[..]
Oke, nou ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk. Maar ik heb zelf niet 1 seconde het idee gehad dat ik heel erg boos was omdat mijn ego gekrenkt is. Het is ook niet zozeer het vreemd gaan zelf wat nou zo boos maakt. De actie an sich. Dat klinkt vreemd. Maar de situatie er om heen vooral. Maar dat heeft niks met ego te maken.
Ik denk dat het meer intense boosheid is. En niet zozeer ego. Dat je echt een gigantische afkeer kunt krijgen van iemand door zoiets.
Misschien praten we langs elkaar en dat zou een misverstand opleveren.
Boos, gekwetst, gekrenkt, je verraden voelen, gebruikt, belazerd .. noem maar op, wie begrijpt dat niet. Vreselijk. Heel knap dat jij (elpisto) toch door wilde en door bent gegaan (daar is ook moed voor nodig). Maar wat ik een ego ding vind, is boos blijven. Elke keer kiezen om boos te zijn en boos te doen.
Hoewel ik me ook kan voorstellen dat je zo boos bent dat je er niet meer zelf uit komt. En misschien is dat bij TO's ex ook het geval en zou het helpen als TO excuses maakt voor wat ze haar ex en haar gezin door heeft laten maken. To, dat zou ik overwegen als daarmee de situatie iets ontspannender wordt. Maar het werkt alleen als het een doorleefd excuus is, als het oprecht is en als ex kan voelen dat je je in hebt geleefd in zijn situatie. Er zijn vast ook dingen die jou zijn aangedaan waarvoor ook jij een excuus zou verdienen.. maar soms moet jezelf de held van het mini-verhaal proberen te zijn.
Het doel is meer normale verstandhouding onderling en wat is daar voor nodig.
'Of wil iedereen, die hier zo hard gaat op vreemdgaan, ontkennen dat een goed huwelijk incl. kinderen niet bestand is tegen een enkele zoen? En nee, daarmee keur ik die zoen niet goed, maar een verder goed huwelijk is daar echt wel tegen bestand hoor.'
Conclusie: het was dus niet zo'n goed huwelijk; oftewel: op dat moment waren er problemen in de relatie die blijkbaar niet als zodanig besproken en erkend werden, maar via de band (zoenen met een ander, vreemd gaan) gespeeld werden.
Vandaar wat ik al eerder opperde: ga het gesprek nog eens aan, waarom is de relatie voorbij gegaan?
Tsjor
Elpisto schreef op 23-02-2023 om 14:33:
[..]
Oke, nou ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk. Maar ik heb zelf niet 1 seconde het idee gehad dat ik heel erg boos was omdat mijn ego gekrenkt is. Het is ook niet zozeer het vreemd gaan zelf wat nou zo boos maakt. De actie an sich. Dat klinkt vreemd. Maar de situatie er om heen vooral. Maar dat heeft niks met ego te maken.
Ik denk dat het meer intense boosheid is. En niet zozeer ego. Dat je echt een gigantische afkeer kunt krijgen van iemand door zoiets.
Of het een ego-kwestie is, heeft waarschijnlijk minder met TO te maken en meer met hun kinderen. Want ik vind het een essentieel verschil dat TO-ex zijn boosheid en afkeer zoveel ruimte geeft dat hij ook na anderhalf jaar het belang van zijn kinderen nog zo uit het oog verliest. Jij scheidt dat heel expliciet van elkaar, zegt: Ik was woest op mijn vrouw én ik heb mijn uiterste best gedaan om dat bij mijn kinderen weg te houden. TO-ex doet dat kennelijk niet, gezien zijn demonstratieve gedrag in hun bijzijn. Dat zegt iets, namelijk dat uiting geven aan zijn eigen gevoelens voorrang krijgt op het welzijn van zijn kinderen. Of misschien maakt hij de afweging helemaal niet, staat hij er niet eens bij stil dat het slecht is voor zijn kinderen dat hij hun moeder zo negatief bejegent. Hij hoeft haar niet helemaal niet leuk, aardig of goed te vinden. Hij hoeft zich omwille van zijn eigen kinderen, van hij waarschijnlijk zielsveel houdt en voor wie hij waarschijnlijk het állerbeste wil, alleen maar oppervlakkig beleefd/welwillend op te stellen en dat hoeft niet eens diepgevoeld oprecht te zijn. Het lijkt me volkomen logisch dat je afkeer voelt, en ook dat je je gekrenkt voelt, als je partner is vreemdgegaan. Maar dat die man zichzelf na anderhalf jaar nog steeds toestemming geeft om die afkeer in het bijzijn van hun kinderen demonstratief tot uitdrukking te brengen, wijst er voor mij wel degelijk op zijn ego meespeelt. Dan geef je jezelf écht teveel voorrang en schort er iets aan je bewustzijn van het effect van je gedrag op de mensen van wie je het allermeest houdt in de hele wereld, namelijk je kinderen. En ik snap best dat je gevoelens je een periode behoorlijk kunnen overweldigen, niks menselijks is mij vreemd. Maar op enig moment moet je daar toch een keer uit wakker worden en een grens aan stellen, als je écht van je kinderen houdt.
Daar heeft TO verder niks aan hoor. Ze heeft het er toch mee te doen en een oplossing voor te vinden. Weinig verwachtingen van hem hebben en zelf ijzerenheinig welwillend beleefd blijven lijken me het best.
Mooi theoretisch verhaaltje Mija. Werkelijkheid is dat hij niks hoeft en zelf bepaalt. Zal eerlijk zijn ik zou zo’n ex ook niet meer willen zien die het gezin kapot heeft gemaakt. Ook nog extra een trap na door vreemdgaan. Zij heeft dit kapot gemaakt en nu als leuk stelletje bij de juf zitten. Nee dank je. Ik zou ook niet gezellig doen.
Iedereen is het er wel over eens dat "gezellig doen" er niet in zit. Beleefd doen, dat zou de ex van TS wel moeten kunnen opbrengen.
En dat is minder dan TS wil, want die wil "gezellig". Dat is, zoals iedereen al zegt, niet realistisch.
Elpisto schreef op 23-02-2023 om 14:33:
[..]
Ik denk dat het meer intense boosheid is. En niet zozeer ego. Dat je echt een gigantische afkeer kunt krijgen van iemand door zoiets.
Maar dat is best ook wel begrijpelijk, dat ontken ik nergens. Alleen……gaat het hier om een zoen en niet maandenlang (all the way) vreemdgaan, voor mij een aanzienlijk groot verschil.
En juist jij, inclusief vele anderen in bijvoorbeeld het draadje ‘verder na ontrouw’ zijn juist het bewijs dat je niet zulk onvolwassen hoeft te vertonen in het bijzijn van kinderen. TO geeft zelf aan dat hun jongste kind er last van lijkt te hebben, maar hij niet voor rede vatbaar is daarvoor.
bedankt iedereen voor de reacties! Heb hier veel aan, ook aan de mensen die zich herkennen in hem en de pijn die het doet als de ander vreemdgaat. Ik kan me erin verplaatsen omdat hij in een eerder stadium van onze relatie ook is vreemdgegaan. Dus ik weet hoe t voelt en heb me daarom ook erg schuldig gevoeld.
Zo had ik t absoluut niet willen doen en zoals ik ook eerder heb gezegd begrijp ik zijn boosheid ook. Alleen dus nu...na anderhalf jaar wordt het zo wel erg ingewikkeld om co-ouderschap te hebben. Ik heb aan hem gevraagd of hij t partijtje van onze dochter wel gezamenlijk wil vieren en hij wil dat zelf ook. Zegt hij....vorig jaar negeerde hij me de hele dag, en gromde een beetje een antwoord als ik iets vroeg of probeerde iets te vertellen. Ik verwacht dat dit opnieuw zo gaat zijn. Maar híj wil dus toch dat partijtje blijven doen.... Aangezien ik ook graag zie dat we dit samen zouden kunnen wil ik t ook niet zomaar opgeven. En heb besloten dit ook niet op te geven voorlopig, tenzij ik echt merk dat de kindjes er last van hebben.
Ruud1971! schreef op 23-02-2023 om 17:39:
Mooi theoretisch verhaaltje Mija. Werkelijkheid is dat hij niks hoeft en zelf bepaalt. Zal eerlijk zijn ik zou zo’n ex ook niet meer willen zien die het gezin kapot heeft gemaakt. Ook nog extra een trap na door vreemdgaan. Zij heeft dit kapot gemaakt en nu als leuk stelletje bij de juf zitten. Nee dank je. Ik zou ook niet gezellig doen.
Het is geen theoretisch verhaaltje. Die kinderen lopen er echt omheen terwijl ‘jij’ giftig loopt te doen tegen ‘hun moeder’. Kun je enorm trots zijn op ‘jezelf’ als je niet eens je best wil doen als vader om je kinderen vrij te houden van je eigen drek. Gezellig is niet nodig. Beleefd en welwillend wel. En je hoeft het niet te menen.
Na een scheiding ben je geen partners meer, maar nog wel samen ouders van je kinderen. Bij een oudergesprek zit je er ook niet als 'stel' maar als 'ouders van...'.
Met je ogen rollen, negeren, ik vind het erg onvolwassen gedrag en een slecht voorbeeld voor de kinderen. Je geeft ze het beeld mee dat het normaal is om zo om te gaan met mensen waar je boos op bent of die je niet mag.
Boosheid schijnt een bepaald nut te hebben, maar dat is kortdurend. Op de lange termijn brengt boos blijven je bijzonder weinig.
Gezamenlijk feestje vieren...ik begrijp niet zo goed waarom je dat hebt voorgesteld. Hij kan het wel willen, maar blijkbaar beviel het vorig jaar niet goed bij jou. Je kunt er zelf ook voor kiezen om het bij papa en mama apart te vieren. Liever twee leuke feestjes dan een feestje dat stijf staat van de ongemakkelijkheid en de spanning.
RoodVruchtje schreef op 23-02-2023 om 18:49:
[..]
Maar dat is best ook wel begrijpelijk, dat ontken ik nergens. Alleen……gaat het hier om een zoen en niet maandenlang (all the way) vreemdgaan, voor mij een aanzienlijk groot verschil.
En juist jij, inclusief vele anderen in bijvoorbeeld het draadje ‘verder na ontrouw’ zijn juist het bewijs dat je niet zulk onvolwassen hoeft te vertonen in het bijzijn van kinderen. TO geeft zelf aan dat hun jongste kind er last van lijkt te hebben, maar hij niet voor rede vatbaar is daarvoor.
Oh, het kan zeker. Als je het geluk van je kinderen voor je eigen scrupules kunt zetten, dan kan dat zeker. Maar ik weet helaas uit ervaring dat het zo ONTIEGELIJK moeilijk is. Het is BY FAR het aller aller allerzwaarste wat ik ooit heb moeten doen in mijn leven.
Elpisto schreef op 24-02-2023 om 12:36:
[..]
Oh, het kan zeker. Als je het geluk van je kinderen voor je eigen scrupules kunt zetten, dan kan dat zeker. Maar ik weet helaas uit ervaring dat het zo ONTIEGELIJK moeilijk is. Het is BY FAR het aller aller allerzwaarste wat ik ooit heb moeten doen in mijn leven.
Maar dan zou jij juist TO van een advies kunnen voorzien, toch?
Als ik in de omstandigheden zou zijn, en een excuus voor alle pijn en verdriet die het 'zoenen' (kom op, he.. als zoenen de scheiding heeft veroorzaakt, was dan tenminste wel van bil gegaan, zeg) heeft veroorzaakt, zou helpen, zou ik dat doen. Als jouw gedrag de oorzaak is geweest van het ego-ding van jouw ex, wees dan een held en kijk waar je dat enigszins kan repareren.
Dat is juist het probleem: het gedrag op zich (de zoen) is niet de oorzaak van de verwijdering van elkaar, het is hooguit een signaal dat er iets niet in orde is, namelijk de relatie. Om dan alles te zetten op dat vermeende vreemdgaan vermijd je het gesprek over wat er niet in orde was in de relatie en blijf je hangen in 'oorzaak', eigenlijk 'schuld' en dus ook in boosheid op de ander.
Vandaar: eigenlijk zou er alsnog een gesprek moeten komen over de relatie zelf en de donkere wolken die daar al in hingen. Inclusief de vraag waarom het daar dan niet eerder over gegaan is.
Tsjor