Ex gaat al snel samenwonen op afstand
Hoi,
Afgelopen september deelde mijn (toen nog) echtgenoot totaal onverwachts mee dat hij verliefd was op een andere vrouw, daar al een paar maanden mee vreemd ging en met haar verder wilde. Einde huwelijk. Ondanks alle verdriet boosheid denk ik dat ik het heel redelijk gedaan heb sinds die tijd. Uiteraard vloog het een enkele keer uit de bocht, maar met de mediator zijn we tot een acceptabel zorgplan en convenant gekomen. E.e.a. ligt nu bij de rechtbank. We hebben twee jongens van 10 en 13.
Inmiddels is het eind van zijn tijdelijke woonruimte in zicht en het is hem niet gelukt andere woonruimte in ons dorp te vinden. Huren is weinig beschikbaar, kopen wil hij niet.
Punt is dat mijn ex enorm verliefd is en al zijn keuzes afstemd op zijn nieuwe vriendin. Alleen bij haar voelt hij zich gelukkig, als hij alleen thuis is niet. Hij kiest er daarom nu voor om over ruim een maand te gaan samenwonen met zijn vriendin en haar kinderen (haar relatie met de vader van haar kinderen is ook sinds september uit, zij heeft co-ouderschap).
Uiteraard is het zijn beslissing en verantwoordelijkheid en ik kan/wil het dus ook niet tegenhouden, maar ik maak me wel enorm zorgen om de kinderen.
Zeven maanden geleden is hun vader totaal onverwachts vertrokken. Eerst logeerde hij zeven weken afwisselend thuis en bij een vriend, sindsdien zit hij in het huis van een gezin dat naar het buitenland is (wel in ons dorp). Sinds ze weten dat hun ouders gaan scheiden, hebben ze nooit een "eigen plek" bij papa gehad. En nu volgt een "samengesteld gezin" in het huis van de nieuwe vriendin 40 minuten rijden hier vandaan.
De nieuwe vriendin en haar kinderen hebben ze sinds januari een keer of zes, zeven gezien. Ze zijn twee keer bij haar thuis geweest. Mijn ex en zijn vriendin gaan wel op zoek naar een ander huis, zodat er ook plek is voor mijn kinderen, want dat is er nu niet.
Het is echter de zoveelste teleurstelling die ze te verwerken krijgen. Dat papa ver weg gaat wonen, vinden ze heel erg. Maar na enige weerstand lijken ze te concluderen dat ze het maar moeten accepteren als ze papa willen blijven zien. Voor mijn ex reden om denken dat het dus allemaal wel mee valt en dat het oké is wat hij doet.
Ik ben echter bang dat de schade pas over enkele jaren duidelijk wordt. Dat als ze over tien jaar terugkijken op hun jeugd, dat dan pas blijkt hoezeer ze hun vader gemist hebben. Dat ze dan zien hoe egoïstisch zijn keuzes waren. Dat in deze fase al "eens in de twee weken een weekend met papa, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen" ze niet helpt bij het verwerken van de scheiding. Zeven, acht maanden geleden is nog maar zo kort!
(En dan gaat het bij mijn kinderen nog om één weekend in de twee weken. Haar kinderen, van 8 en 14, krijgen om en om een hele week met mijn ex te maken.)
De jongens praten er niet veel over, maar ik merk aan allerlei dingen dat ze er veel verdriet van hebben en papa erg missen. De jongste zegt zelfs dat hij het op dit moment nog moeilijk vindt dan een paar maanden geleden. Ze merken nu pas wat het gemis van papa op langere termijn met ze doet.
Papa zal straks niet meer beschikbaar zijn voor kleine tussendoor dingen (helpen met een proefwerk, band plakken, gewoon even binnen vallen). Al is dat ook nu minimaal, want hij zit zo veel mogelijk bij zijn nieuwe vriendin. En door sport in het weekend, betekent een weekend bij papa ook veel heen en weer met de auto. Of niet sporten. Hoe lang de doordeweekse papa-avond/nacht houdbaar blijft, is ook maar de vraag. En gezien de leeftijd van de jongens zullen ze ook steeds meer hun eigen gang gaan, wat steeds slechter zal samengaan met een heel weekend "ver weg van vrienden, sport, baantjes, etc.".
Uiteraard heb ik mijn zorgen ook met mijn ex gedeeld, maar hij denkt dat het wel los zal lopen en doet toch wat hij zelf wil (dus altijd kiezen voor de optie waarbij hij zo veel mogelijk bij zijn nieuwe vriendin kan zijn, ik val in herhaling!).
Mijn moedergevoel schreeuwt dat mijn zorgen terecht zijn. Maar als mijn kinderen in een milde bui zijn, twijfel ik weer of ik me niet aanstel (en misschien toch een wraakzuchtige ex ben). Aan de andere kant kunnen zij zelf niet overzien wat dit met ze doet op de lange termijn. Daar zouden ze toch moeten kunnen vertrouwen op een moeder èn een vader die daarin de juiste keuzes maken.
Kan dit goed aflopen op lange termijn?
Zijn er mensen bij wie dit wel prima uitgepakt heeft?
(Want dan ga ik proberen om voor de 100e keer mijn gevoel te parkeren "in het belang van de kinderen".)
Groet,
Optimist
(Ik ging er geen lang verhaal van maken, maar dat is mislukt, sorry!)
Als je nu steeds iets heel fijns voor jezelf gaat doen als hij in je huis met jullie kinderen zit dan heb je 2 vliegen in 1 klap!
(Het lijkt mij wel wat
)
OT - Moederziel
Mooi verwoord.
Het heeft even geduurd 
, maar je bent enorm gegroeid!
Fijn voor jezelf!
Als je heel eerlijk bent, denk je dat het kwartje nu zo bij jezelf gevallen is, je je anders opstelt naar je kinderen en dat die daar profijt van hebben? (of maakt dat allemaal niet uit)
Larisse
Ja, dat denk ik zeker. En ik kan precies duiden wanneer het kwartje is gevallen.
Iemand voorspelde me dat ik op een goed moment als vanzelf het punt zou bereiken waarop zijn acties van me af zouden glijden. Je hoort en ziet ze nog wel, maar je wankelt niet meer, hoopt niet meer, wanhoopt niet meer. Het komt niet meer binnen, niet negatief of positief. Dat moment is er nu. En man, man, man, wat een rust geeft dat.
Die rust bij mij straalt ook af op de kinderen, die inmiddels fulltime bij mij wonen. Ook zij komen langzaam tot rust en kunnen beetje bij beetje hun eigen weg gaan definiëren. Dat doet ze goed en daar groeien zij óók weer van. Maar het is wel een pijnlijke weg voor ze, met veel teleurstellingen. Het is niet niks voor ze.
