Ex gaat al snel samenwonen op afstand

Ja ik

Ik ben na 11 maanden samen gaan wonen. Noodgedwongen maar t gaat heel goed. Weet niet of je daar wat aan hebt?

weet je...

of je nu gelijk hebt of niet... het maakt geen bal uit! Waarschijnlijk is het inderdaad slecht voor jouw zoons en beseft je ex nog niet wat een schade hij aan het aanrichten is aan zijn band met zijn zoons.

Hoe dan ook, jij verandert er niets aan en dat moet je niet eens proberen. Het enige wat jij kunt doen is die gedachtes daarover los laten en zo veel mogelijk de stabiele thuissituatie voor jouw jongens bieden als mogelijk is.
probeer verder niet met je ex erover te praten. Ongevraagd advies is niet iets waar hij iets mee gaat doen. Dat heb je zelf ook allang gezien want je ziet al dat die blinde verliefde kip allemaal domme onverantwoordelijke beslissingen neemt, wat hij tijdens jullie huwelijk al deed.
Probeer je eigen leven te leven en neem je verantwoordelijkheid als moeder, dat doe je al goed!!
sterkte

Hij gooit zijn eigen glazen in

Hier een vergelijkbare situatie, al waren mijn 2 jongsten ouder, nl. 18 en 20 toen ex-man 2 jaar geleden een einde maakte aan ons huwelijk.
Hij werkt in de stad waar wij (nog steeds) wonen, maar hij woont nu op anderhalf uur reizen met het OV. Hij is daar gaan wonen omdat zijn stiekeme relatie daar woonde/woont (ze wonen nog niet samen overigens, zij moest ook nog even haar man verlaten).
Mijn kinderen kunnen wel heel duidelijk maken wat ze hiervan vinden: Zij voelen zich in de steek gelaten, omdat hij het belangrijker vindt om dichtbij zijn vriendin te wonen, dan om dichtbij zijn kinderen te wonen. Ze kunnen niet even koffie drinken bij hem of bij hem gaan eten. De jongste wil niet naar hem toe, en de middelste (oudste woont in het buitenland) gaat af en toe een weekend. Ex begint nu pas te beseffen wat hij eigenlijk heeft gedaan.

Ik zeg er verder niets over. De kinderen zijn hier oud genoeg, dus hij kan zelf contact onderhouden met ze, daar heb ik niks mee te maken. Ze wonen echter nog bij mij, en zien mijn huis als hun thuis.

Ik snap dat je het niets vindt, dat je ex meteen samen gaat wonen en je kinderen er maar mee moeten dealen. Het is ook niet leuk. Maar gelukkig hebben ze jou als stabiele factor in hun leven. En je ex.....zie de titel van mijn bericht.

Ik wens jou en je jongens heel veel sterkte.

wrang...

Het is altijd heel wrang om te ervaren dat de man waar je zo van hield, de vader van je kind(eren) dit doet. Scheiden en verliefd zijn op een ander kan, maar je kind(eren) zouden met stip op 1 moeten staan! Helaas gaan (sommige) mannen/vaders als een olifant door een porselein kast en beseffen ze niet wat voor schade ze aanrichten met blijvende littekens. Mijn zoon was 12. Is nu ruim 17. Is depressief, slikt medicatie en zit nog steeds in therapie. Heeft 2x het contact verbroken. Hij ziet zijn vader nu wel weer maar gedane zaken nemen geen keer. Heeft hem vergeven maar vergeten doet hij het nooit! Zorg inderdaad voor een veilige stabiele basis. Praat niet slecht over hun vader en laat het gebeuren. Soms heel erg moeilijk want je moederhart huilt. Naarmate ze ouder worden zullen ze hier hun eigen weg in vinden en hun verwachtingen bijstellen. Sterkte!

engel

"Is depressief, slikt medicatie en zit nog steeds in therapie."

Jee, wat erg. En denk je dat dat gekomen is doordat je ex op afstand ging wonen (dat het niet gebeurd was als hij in de buurt was blijven wonen)? Echt heftig.

Hoe reageert jouw ex daarop?

Veel sterkte.

ook herkenbaar

Hier een scheiding met kinderen van 16 en 18, ex trok binnen een maand in bij zijn nieuwe vriendin (thuis was het woord scheiding nog nooit gevallen) maar ineens was hij verliefd en vertrok.
Nieuwe vriendin heeft 2 (wat jongere kinderen). Wat ex dacht/denkt weet ik niet. Hij heeft zijn kinderen wel bij hem thuis uitgenodigd (na een week of 3) en toen de kinderen aangaven dat ze dat niet wilden, was hij boos, na weer een paar weken wilden ze wel, maar dan wel graag alleen met hem afspreken (ze hadden hem in die tussentijd niet meer gezien of gesproken) maar dat wilde ex niet. Nieuwe vriendin en kinderen moesten erbij zijn.(dus dat ging niet door)
Vervolgens spraken ze een paar keer af bij McDonalds maar daar kan je natuurlijk geen echte diepgaande gesprekken voeren over het verdriet wat de kinderen hierover hadden. Ze waren toen boos en gekwetst dat hij hen zomaar in de steek liet, en wilden dat met hem bespreken.
Ach en nu zijn we 4 jaar verder. Ex appt de kinderen zo nu en dan, ze spreken 2 tot 3 keer per jaar af, hij denkt dat hij een super vader is, maar de kinderen vinden het een lapzwans die alleen maar met zichzelf bezig is. Hij praat in het bijzijn van de kinderen, en bij mij, bijna constant over zijn nieuwe gezin en wat ze allemaal samen doen. Beetje terloops wel, maar het kwetst gewoon, hij kan die info ook weglaten en gewoon kletsen over andere dingen, hij hoeft niet perse te zeggen met wie hij wat ging doen. Ook op Facebook regelmatig "gezinsfoto's" van het nieuwe gezin, vinden de kinderen ook naar, tenminste op een gegeven moment moet dat weer kunnen, maar niet als je op deze manier met je kinderen omgaat, dan voelen ze zich nog meer verwaarloosd en onbelangrijk.
En het meest onbegrijpelijke is dat je je eigen ex niet meer herkent, waar is die man gebleven waar je zoveel liefde voor voelde dat je met hem een gezin wilde stichten, de man die dol op zijn kinderen was (dacht je) maar ze net zo makkelijk inruilt als dat beter uitkomt.

de wond blijft..

Mijn ex vertrok en had redelijk snel een relatie met de buurvrouw waar hij uiteindelijk ook ging wonen. Hij zat met alles in een sneltrein wat mijn zoon en ik niet begrepen en niet bij konden houden. Hij was vreselijk verliefd en zat op een grote roze wolk. Daar paste onze zoon (even) niet bij. Er is veel fout gegaan en er zijn veel teleurstellingen geweest, waardoor kind zich verlaten en afgewezen voelde. Ik heb dat regelmatig laten weten aan ex maar hij wilde het niet inzien. Hij deed toch zijn best????????????? Ik zit hier al ruim 5 jaar 24/7 in en draag alles alleen wat niet altijd leuk is, maar het is zo. Afwijzing is een vreselijke emotie die nu nog steeds na dendert. In vriendschappen en andere relaties. Kind is vertrouwen kwijt. Toch is een kind ook enorm loyaal naar ouders...en als ze ouder worden veranderen de verwachtingen en behoeftes. Toch...de wond blijft. Vader weet van de depressie (en de oorzaak) Zoon praat hier niet over met hem. Misschien later.

Welke alternatieven heb je?

Optimist, je geeft aan dat je ex niet meer in zijn huidige tijdelijke verblijfplaats kan blijven en geen huurwoning in de buurt kan vinden; en niet wil kopen. Dan gaat hij verhuizen. Je kunt hem daarop aanspreken, maar welk reëel alternatief zie je voor hem? Is er een woning beschikbaar in jouw buurt?
Ik denk zelf dat het belangrijk is om niet te blijven jammeren en om de verwachte schade aan de kinderen niet te groot te maken. Kinderen hebben nog de leeftijd om ermee op te groeien en er hun eigen weg in te vinden. Dat het niet het klassieke plaatje is geworden van het gelukkige gezin, dat is inderdaad jammer. Maar is het ook onoverkomelijk?
Dat een scheiding slecht is voor kinderen is een algemeen mantra, maar ik denk dat je goed moet kijken wat slecht is voor kinderen. Bijvoorbeeld ouders die vechten, met kinderen als inzet. Dat is slecht. Of moeders die erin blijven hangen en het de verlatende ex (de vader) kwalijk blijven nemen. Of vaders die duidelijk maken dat ze geen kontakt meer willen met kinderen. Of kinderen die gedwongen worden in een slechte relatie met een nieuwe (stief)ouder.
Je geeft aan dat de kinderen hun vader missen. Dat lijkt me duidelijk. Maar de vraag is: wat missen ze dan en is het mogelijk om dat op een andere manier te ondervangen? Met de moderne communicatiemiddelen van nu is het mogelijk om op vele manieren kontakt te houden. Aanschuiven aan de ontbijttafel zal hij niet meer doen. Maar ook dan kun je zoeken naar alternatieven, of de kinderen stimuleren om alternatieven te zoeken.
Betekent het 'missen' dat hij bepaalde dingen niet meer met hen doet, of dat ze hem bepaalde dingen nu niet meer kunnen vertellen, of dat ze niet weten hoe hij nu leeft?
Ik neem aan dat er wel kontakt is, dat vader wel bereikbaar is en dat de kinderen hem wel mogen zien of bezoeken, ook al is dat in het begin wellicht wat rommelig.
Wat kan helpen is dat vader de kinderen meeneemt in zijn ontwikkeling, bijvoorbeeld in zijn beslissing om weg te gaan uit huis (nu al te laat, je geeft aan dat hij plotseling vertrokken is, dat was beter geweest als het niet als een overval werd ervaren); in zijn zoektocht naar een geschikte woning bijvoorbeeld, ook in de kennismaking met zijn nieuwe liefde. De vragen die kinderen hebben zouden ze (ook) aan vader moeten kunnen stellen. Dus ik denk dat het vooral belangrijk is dat hij ook met hen praat, zodat ze zijn leven ook beter gaan begrijpen. Een week samen op vakantie gaan kan daarvoor bijvoorbeeld heel geschikt zijn. Of een weekend sporten of zoiets. Meegaan met huizen bezichtigen etc. etc.
Met andre woorden: ga er niet van uit dat zij nu grote schade hebben opgelopen, want dan behandel je hen als een beschadigd kind en dat zullen ze dan ook worden. Ga ervan uit dat ze veerkracht hebben, want als je ze daarop aanspreekt zullen ze die veerkracht ook gaan gebruiken.
Blijf ondertussen analyseren en nadenken wat nu echt de problemen zijn en oplossingen bedenken die haalbaar zijn voor iedereen.

Tsjor

Tsjor

Goed hoor jouw posting. Inderdaad meer richten op onderzoek en oplossingen.

Nu maar hopen dat de vader er ook zo in zit. Het probleem is dat je te vaak hoort dat mannen gewoon overstappen op hun nieuwe leven en hun eigen kinderen "vergeten". En DAT is denk ik het meest schadelijk.

Hopelijk dat de ex van TO vanuit deze nieuwe situatie wel ECHT zijn best doet (inderdaad, bijv. via Skype en weekenden/door de weekse avonden een hapje eten/sporten) zijn kinderen voldoende aandacht te geven.

Per definitie anders

'Nu maar hopen dat de vader er ook zo in zit.' Nou ja, die positie is vrijwel altijd per definitie anders, omdat vrouwen beginnen over hun moedergevoel, waarvan iedereen begrijpt dat daar de kinderen bij horen; en vaders vanaf het begin weten dat ze op achterstand staan als het om de kinderen gaat. Ze kunnen hooguit leuke dingen doen en een leuke vader worden, maar er is niet zoiets als een oervadergevoel, waar kinderen bij horen. Dat is niet alleen zo vanuit de positie van de vaders, maar ook vanuit de positie van de moeders.
Vaders vertrekken dus uit huis zonder de kinderen, omdat ze zeker weten dat ze het de moeder niet aan kunnen doen om de kinderen mee te namen. Het komt niet eens in hen op om de kinderen mee te nemen.
Ik heb er geen idee van of dit genetisch, hormonaal of sociaal bepaald is. Maar het is zo evident, dat het onbetwistbaar is. Zie ook TS, de reacties daarop etc.
Bijvoorbeeld: op het moment dat vader weg wil gaan zal moeder niet zeggen: neem dan de kinderen mee. Dat bestaat niet. Natuurlijk blijven de kinderen bij moeder.
Daarom zal vader er nooit zo inzitten als moeder en is vader erg afhankelijk van de ruimte die moeder biedt. Waarbij er een subtiel, maar onmiskenbaar verschil is tussen ruimte bieden aan en willen bepalen hoe de ander zich moet gedragen.
Moeders kunnen wel wat doen om vaders meer te stimuleren om de tijd te nemen, bijvoorbeeld door zelf ook enkele dagen afwezig te zijn. Dus niet thuis zitten wachten tot de kinderen terugkomen, maar aangeven: ik ben dat weekend weg. Als voorbeeld. Of vader stimuleren om de kinderen mee te nemen naar een huisbezichtiging, kontakt met vriendin etc. De boodschap is dan: de kinderen (niet ik) willen graag betrokken zijn bij jouw nieuwe leven. Dat lijkt mij een prima insteek om het gesprek te beginnen met vader: de kinderen willen graag meer betrokken zijn bij jouw nieuwe leven, hoe gaan we daarvoor zorgen?
Met andere woorden: moeders kunnen er wel voor zorgen dat er ruimte komt voor vaders. Wat vader en kind daarmee doen is dan weer aan hen.

Tsjor

Aaaah nou Tsjor

eerlijk gezegd vind ik dat je de dingen zo ook wel wat verschuift en nu de moeder te verantwoordelijk maakt voor het niet beschadigd raken van de kinderen.

Het had ook andersom kunnen zijn, dat de moeder vertrekt, maar in dit geval is hebt de vader die dat doet en de relatie met zijn eigen kinderen ondergeschikt lijkt te maken aan zijn eigen wensen/verlangens voor zijn toekomst. Het is per definitie beschadigend voor een kind als een ouder de boodschap aan zijn/haar kind geeft dat ze niet zijn/haar prioriteit zijn. De mate van beschadiging hangt van veel dingen af. Daar speelt ook de wijze waarop de andere ouder, die met de kinderen blijft, ermee omgaat een rol. De kinderen extra zielig maken is idd schadelijk, maar hun verdriet hierover ontkennen ook. Het gaat eerder om de balans van erkennen dat het erg is wat hen hierin overkomt en hen helpen te zien dat de andere ouder eigen keuzes mag maken en dat zij ondanks dat nog steeds geliefde en geweldige kinderen zijn die het leven en tegenslagen aankunnen.

Ook vind ik dat je in de geschetste situatie weer teveel inlegt van hoe jij denkt dat die dingen gaan. Hoezo heeft een moeder voorsprong als ze het heeft over moedergevoel? Wat geeft jou het idee dat deze vader in deze situatie de kinderen niet heeft meegenomen omdat hij dat de moeder niet kon aandoen?

Wat maakt dat vaders zich niet beroepen op hun vadergevoel? Zouden ze best kunnen doen. En als maar genoeg vaders dat doen, wordt dat ook een factor om rekening mee te houden, net als het moedergevoel.

Ik ben trouwens er erg voor om voor kinderen de situatie niet groter te maken dan hij is, hij is al groot genoeg. Opkloppen is schadelijk, beter is het kinderen een brede blik te geven op de situatie. Maar nooit door hun verdriet te ontkennen.

Aagje

Geen pleidooi voor ontkenning

Ik doe nergens een pleidooi voor ontkenning van verdriet. Wel een waarschuwing voor het inleggen van verdriet en het bestempelen van kinderen als beschadigde kinderen. De werkelijkheid is veelkleuriger dan zwart/wit.
Je mag best om politiek correcte redenen of wat dan ook een poging doen om te ontkennen, dat de maatschappelijke positie van vaders anders is dan de positie van moeders. Maar daarmee sluit je je ogen wel voor wat fundamentele dingen, die volgens mij best wat meer onderzocht mogen worden. Hier op het forum kun je al een draadje vinden, waarin het uitdrukkelijk aan de orde komt: de gedachte de kinderen 50% van de tijd te moeten missen (zouden dan bij vader zijn) maakt dat iemand twijfelt aan een mogelijke door haarzelf gewenste scheiding. Ja, daar komt dan kritiek op, stevige kritiek zelfs. Maar het onderliggende mechanisme is onmiskenbaar.
Ik pleit er overigens niet voor om het zo te laten, maar wel dat vrouwen (en mannen) die daarover klagen zelf kunnen kijken wat ze kunnen doen om dat te veranderen. Alleen maar mopperen op de ander helpt niet.

Tsjor

Goed

Heel goed beschreven Aagje!

Herkenbaar

"...Maar na enige weerstand lijken ze te concluderen dat ze het maar moeten accepteren als ze papa willen blijven zien. Voor mijn ex reden om denken dat het dus allemaal wel mee valt en dat het oké is wat hij doet..."

Zó herkenbaar, ondanks dat de kinderen er regelmatig verdriet van hebben en bepaalde zaken niet fijn vinden durven ze het niet goed bij hun vader te melden ten eerste omdat ze dat enkele weekend de sfeer goed willen houden, ten tweede omdat altijd dat andere gezin er altijd is en ten derde omdat ze hun vader niet goed genoeg meer kennen en hij hen niet.

Hier dezelfde situatie alleen nu zijn tweede vriendin. Alles moet wijken voor nieuwe vriendin en werk. Inmiddels heb ik wel geleerd dat ik er weinig tot niets aan kan doen. Ik heb een keer aangegeven dat er behoefte bij de kinderen is aan contact met vader alleen en heb een keer gemeld dat jongste altijd wakker wordt als oudere kinderen, die ook in die kamer slapen, laat naar bed gaan maar dat heeft niets geholpen, integendeel. Ook heb ik aangeboden om te verhuizen richting vader maar daar hadden de kinderen al helemaal geen zin in.

Als de kinderen klagen dan verwijs ik hen naar hun vader, desnoods moeten ze hem maar mailen als hij niet luistert, ik kan er niets mee. Het enige waar ik voorgesprongen ben is dat ze haar ouders opa en oma noemen, dat ging mij te ver, dat wilden de kinderen zelf ook echt niet.

Maar het blijft moeilijk want het doet pijn om te zien dat de kinderen er soms zo'n last van hebben en hun vader zo missen met name als ze merken dat hij zich wel inzet en er is voor haar kinderen. En ik heb er last van dat ex "de hele boel" aan mij overlaat, heb niet het gevoel dat we samen ouders zijn, hij is volledig buiten beeld op elk vlak en zal ook nooit ergens naar vragen, dat vind ik zwaar. Wat wel positief is dat het andere gezin een leuk gezin is en dat er veel leuke dingen gedaan worden.

Ik hoop voor je dat jouw ex fexibel werk heeft zodat hij door de weeks af en toe ergens bij kan zijn, dat zou fijn zijn.

Narcis

"Maar het blijft moeilijk want het doet pijn om te zien dat de kinderen er soms zo'n last van hebben en hun vader zo missen met name als ze merken dat hij zich wel inzet en er is voor haar kinderen."

Dat lijkt me zo pijnlijk voor de kinderen. En dat is het volgens mij ook echt.

Ik kan dat echt niet begrijpen dat (sommige) vaders dat zelf niet begrijpen en er niet iets aan doen.

Maar goed, ik heb ervaring met een man die sowieso nogal egoïstisch is (ook nu al, in het huwelijk) en ik hoor dat wel vaker om me heen. Er zijn toch meer moeders die veel voor hun kinderen over hebben, ze op de 1e plek zetten (waarvan je je kunt afvragen of dat verstandig is of dat ze beter zichzelf op de 1e plek zetten en verder heel veel over hebben voor hun kinderen op de 2e plek), terwijl de vaders toch veel meer aan zichzelf denken, hun eigen plan trekken en veel minder met de kinderen rekening houden.

Pfffff

Ik heb geen politiek correcte behoefte in deze, Tsjor. Alleen vind ik dat jij te kort door de bocht gaat door bij de moeder te spreken van jammeren en daarbij te suggereren dan de beschadiging van de kinderen bijna meer daarvan afhangt dan van het gedrag van de vader in deze.

Voor mij geldt net als voor jou: ik ken alleen het verhaal van deze moeder. Aan de ene kant realiseer ik me dat het een beperking is, aan de andere kant weet ik dat dat het is waar we het mee moeten doen.

En als jij er dan bijhaalt dat vaders vertrekken zonder de kinderen omdat ze weten dat de moeders dan niet aankunnen of dat de moeders ze niet mee zouden geven, dan lijk je te suggereren dat dat in deze situatie ook maar zo aan de orde kan zijn. Terwijl we daar niets van weten. Het verhaal van ts duidt daar niet op. Nu kun je zeggen dat dat niet alles zegt en dat is waar. Maar jouw suggestie is ook niet te bewijzen.

Aagje

Aagje / Tsjor

"En als jij er dan bijhaalt dat vaders vertrekken zonder de kinderen omdat ze weten dat de moeders dan niet aankunnen of dat de moeders ze niet mee zouden geven, dan lijk je te suggereren dat dat in deze situatie ook maar zo aan de orde kan zijn. Terwijl we daar niets van weten. Het verhaal van ts duidt daar niet op. Nu kun je zeggen dat dat niet alles zegt en dat is waar. Maar jouw suggestie is ook niet te bewijzen."

Aagje, je hebt gelijk. We weten het niet.

@Tsjor, als je vermoedt dat de aspecten die jij noemt (die jij invult) kunnen spelen, is het misschien handiger dat je probeert via vragen aan TO te achterhalen of het bij TO speelt. Het lijkt er inderdaad anders op alsof je haar veroordeelt op aspecten die misschien helemaal niet kloppen in deze situatie. En dat is voor TO niet fijn. En werkt daarnaast verwarrend, want sommige mensen lezen jouw post en gaan denken dat dat DUS klopt in de situatie van TO. En dan gaat dat een eigen leven leiden (heb ik in andere draadjes vaak genoeg zien gebeuren).
Overigens: inhoudelijk is het goed voor moeders te realiseren dat dat soort aspecten KUNNEN meespelen, maar kijk uit dat je niet teveel doet alsof het in de betreffende situatie van een TO ook zo IS.

Tsja

Ik kan er niet zoveel aan doen als mensen allerlei eigen suggesties leggen in wat ik schrijf en daardoor allerlei gedachtes krijgen die ik niet schrijf.

Verhuizen

Narcis noemde het al even, maar ik ben daadwerkelijk verhuisd naar de woonplaats van mijn ex. We wonen ongeveer 400 meter uit elkaar en dat was echt een goede beslissing. Voor mijn reistijd naar werk scheelde het niet veel, kwartiertje langer (op een half uur).

Phryne

Hangt denk ik onder meer af van leeftijd van de kinderen en werk.

Hoe oud waren jouw kinderen toen?

Wel fijn dat het bij jullie kon en goed uitgepakt heeft.

Jong

De kinderen waren nog jong, 9 en 3 ongeveer. De oudste vond het wel vervelend om van school te moeten maar jongste ging bijna naar groep 1. Ik ben dus de eerste maanden heen en weer blijven rijden naar het kdv. Dat was wel irritant want het kostte een uur extra. Maar gelukkig maar een maand of vijf.

Phryne

Ja, dat scheelt wel als je kinderen jonger zijn.
Bij TO zijn ze 10 en 13, vast al op de middelbare school. Dan wordt het toch een ander verhaal. Weet niet of de kinderen het echt waarderen als je dan verhuisd, waardoor ze weg moeten van hun school, clubjes en vrienden. Zou ik niet snel doen. Wordt je als moeder dan misschien ook niet echt in dank afgenomen.
Nog even los van werk, je eigen vriendenkring (of familie), huizenprijzen en of je überhaupt wel in die plaats wilt wonen.
Dus geweldig dat jij het gedaan hebt en dat het goed uitgepakt heeft, maar het lijkt me vaak niet eenvoudig.

Proberen op alle reacties te reageren

Bedankt voor al jullie reacties!
Naar aanleiding daarvan het volgende, om wat aannames in te vullen.

De kinderen zijn elke twee weken een weekend bij hun vader, de jongeste ook één avond door de weeks (de oudste wil dit niet). Ex stelde in eerste instantie alleen het weekend voor, die extra avond is op mijn initiatief. Later tijdens de mediation is alsnog gesproken over de optie om het weekend langer te maken, maar dat wilde de kinderen niet en mij zat dat ook niet lekker. Een verhuizing naar woonplaats van nieuwe vriendin hing toen al in de lucht, ex gaf al snel aan zich in het zorgplan niet voor langere tijd te willen binden aan onze huidige woonplaats (bijvoorbeeld 8 jaar tot de jongeste 18 is). Er werd destijds nog gesproken over een jaar of twee, maar dit staat niet in het zorgplan.
Nu ben ik blij met de bestaande afspraak, want als de kinderen over een maand ineens minder naar papa kunnen na de verhuizing (omdat ze hier school hebben), zou het extra voelbaar zijn.
Als mijn ex in de buurt was blijven wonen en de kinderen zouden zelf heel graag de helft van de tijd bij hun vader willen wonen, dan houdt ik dat niet tegen, hoe verdrietig dat ook voor mezelf zou zijn.

Ex heeft geld/inkomen zat om een huis te kopen in huidige woonplaats. Er is ook best wat keus in koophuizen. Als hij het echt belangrijk had gevonden om bij zijn kinderen in de buurt te blijven, is dat gewoon mogelijk. Hij wil echter graag huis kopen met nieuwe vriendin in andere woonplaats en dus niet (quote: "voor slechts een paar jaar") die investering doen in onze huidige woonplaats.

De kinderen hebben expliciet aangegeven niet uit de huidige woonplaats weg te willen. Vriendjes, sport, het vertroude huis, dat willen ze niet kwijt. Zelf heb ik het hier ook enorm naar mijn zin en voor mijn werk is het ook absoluut niet handig om verder weg te gaan wonen. Verhuizen zou het leven van de kinderen helemaal overhoop halen.

Er was bij ons thuis geen sprake van stelselmatig ruzie tussen de ouders (ieder stel heeft natuurlijk wel eens wat), er waren geen problemen met geld, drank/drugs, verwaarlozing of mishandeling. Gewoon een "doorsnee gezin", met anderhalve baan, een huis, tuin, twee auto's, af en toe een weekend weg of op vakantie, een leuk sociaal leven, goed contact met familie. We hadden dezelfde interesses, smaak en ideeën, houden van dezelfde soort vakanties, etc. Deden daarnaast ook genoeg "eigen" dingen.

Ex was wel altijd al erg druk met zijn eigen dingen, werk en hobby's. Dit was meestal niet echt een groot probleem, omdat als je in één huis woont, er genoeg momenten zijn dat je elkaar ziet (en de kinderen hun vader zien). Nu valt dat laatste weg. Ex gaat door met zijn drukke leven, moet zelfs extra tijd maken voor zijn nieuwe vriendin èn voor de kinderen als ze bij hem zijn. Tussendoor is er niet vreselijk veel contact via app of telefoon. Soms een paar dagen achter elkaar, dan ook weer dagen niet. De laatste maanden hebben de kinderen (en ik) erg vaak moeten horen "ik heb het druk", "nog niet aan toe gekomen", "andere dingen moet ook gebeuren", "geduld", "vroeger was het ook niet meteen klaar", "ik kan alleen dan"(bijvoorbeeld als er een computer gemaakt moet worden of iets afgesproken moet worden). Het klopt ook wel dat dingen vroeger ook niet altijd "meteen" gebeurden, maar het heeft in de nieuwe situatie een andere lading voor de kinderen, omdat al die andere dingen dus blijkbaar steeds voor gaan.

Communicatie is sowieso een dingetje tussen vader en kinderen. Hij heeft in het verleden ook nooit heel veel met ze gepraat over inhoudelijke dingen. Ik heb de kinderen wel altijd al gestimuleerd om zelf met hun vader over dingen te praten, maar dat is altijd lastig geweest. Ze komen makkelijker naar mij en hun vader heeft ook nooit enorm zijn best gedaan dit te veranderen. Nu na de scheiding is dit echt een probleem. De kinderen luchten thuis hun hart, zeggen bij papa ja en amen, of komen na aandringen met een mildere versie. Ze ervaren ook steeds dat papa's keuze's niet veranderen als zij een ander mening hebben. En dus schikken ze zich weer in hun lot. Ik wil niet steeds als doorgeefluik fungeren, maar vaak is dit toch even nodig. Laatst hebben we wel met zijn vieren gepraat over de verhuizing, maar vooral de oudste kreeg het bijna niet gezegd. Zacht praten, korte zinnen, het niet willen zeggen, knalrode oren, steeds weglopen. Alleen omdat hij zelf aan zijn vader moest vertellen dat hij het heel erg vond als papa ver weg ging wonen .

Ik geniet echt wel van mijn vrije weekenden. Kijk na 12 dagen zorgen voor de kinderen ook uit naar twee dagen eigen tijd. De kinderen weten ook dat ik dan allerlei leuke dingen doe. Met vrienden, of gewoon lekker in mijn uppie (ik kan gelukkig goed alleen zijn).

Soms lees ik over het "kerngezin". Dat gevoel mis ik hier ook heel erg. Hopelijk komt dat met de tijd weer wat terug. Nu is het 12 dagen "ik en de kinderen" en "ex met nieuwe vriendin" en dan 2 dagen "ik" en "ex met kinderen afgewisseld met ex met nieuwe vriendin en vier kinderen". Als ouders doen we bijna niks samen met de eigen kinderen, héél soms eten we een keer samen als dat toevallig praktisch zo uit komt. Het moet niet zo vaak voorkomen dat het verwarrend wordt voor de kinderen, maar af en toe iets leuks doen met zijn vieren moet toch mogelijk zijn, lijkt mij. De communicatie tussen ex en mij is goed genoeg om er dan iets gezelligs van te maken. Natuurlijk zit er soms nog best wat pijn en boosheid in de weg, maar de focus van mijn ex op zijn nieuwe vriendin maakt dit extra lastig, zo niet onmogelijk.

Er draadje 2016 waar laatst de TO een update gegeven heeft. Deze vader zat destijds met een vergelijkbare issue, maar dan vanaf de andere kant. Uit de recente update blijkt dat hij wel toen wel gekozen heeft om bij zijn kinderen in de buurt te blijven. De relatie met zijn nieuwe vriendin heeft dit overleefd en de band met zijn kinderen is goed. Ik heb groot respect voor deze keuze!

Het zou al met al voor iedereen, inclusief mijn ex, beter zijn als hij zijn levensgeluk haalde uit de twee belangrijkste rollen in zijn leven: die als "zichzelf" en die als "vader". Beiden geven hem geen of te weinig voldoening, hij is "alleen gelukkig als hij bij zijn nieuwe vriendin is" (quote, dit is niet mijn eigen bedenksel).
Ik kan bij mijn ex overigens alle kenmerken van een midlife cris afvinken.

Kind tegen vader laten vertellen

'Alleen omdat hij zelf aan zijn vader moest vertellen dat hij het heel erg vond als papa ver weg ging wonen .' Laat je dat zo, in een geënsceneeerde situatie, je kind vertellen?
Als je aan kinderen vraagt of ze willen verhuizen, dan zal het antwoord altijd 'nee' zijn. Kinderen houden niet van veranderingen die ze niet kunnen overzien. Ze zien dan alleen maar verlies, niet wat ervoor in de plaats kan komen. Dus voor die keuze moet je je niet op je kinderen verlaten. Ik ben zelf wel verhuisd, naar de plaats waar ex woonde (ongeveer 70 km verderop), om meerdere redenen. dochter vond het verschrikkelijk, huilde tranen met tuiten. Nu vindt ze mijn huis het mooiste wat er is (is niet zo hoor, gewoon een rijtjeshuis).
Je had hooguit zelf kunnen aangeven dat het fijner zou zijn als hij een huis in de buurt had gekocht, maar een volwassen mens kun je niet dwingen (vandaar dat er eigenlijk geen vaste afspraken in een ouderschapsplan moeten komen over waar mensen gaan wonen). Net zo min als hij jou kan dwingen om te verhuizen naar waar hij gaat wonen. en ik zou daar zeker niet de kinderen voor hebben ingezet.
Zo kan de een voor de ander ook niet bepalen hoe de ander gelukkig moet zijn. Dat maak je zelf toch wel uit, daar ga je zelf toch over?
Ondertussen zie ik wel veel dingen die je nog in stand wil houden. Kleine klusjes, fijn als vader dat wil doen, maar als dat niet lukt zul je nu ook zelf op zoek moeten gaan naar een computerhulp. Samen leuke dingen doen met het gezin, fijn als dat zo uit komt, maar ook dat zal geen normale praktijk meer kunnen zijn. Wat betreft communicatie: na een scheiding worden mensen niet anders, ze blijven hetzelfde.
Het leven wisselt nogal eens: na een periode van wat meer afstand kan er weer een periode van meer toenadering komen. Kinderen worden ouder, midlife gaat over, er komt meer of minder drukte, vriendin wordt claimender of juist niet. Wellicht wordt het straks handiger als de kinderen bij hem wonen (in verband met school etc.). Of vindt jij werk in zijn buurt etc. Ondertussen is de situatie zoals die nu is. Niet voor altijd, wel voor nu.

Tsjor

Je bent een optimist, Tsjor

Ik kan je wel schetsen hoe de toekomst in dit soort 'scenario's verloopt...: de midlifecrisis gaat over, de nieuwe vriendin wellicht ook - of er komt een nieuwe nieuwe vriendin, het leven gaat verder, iedereen is druk, de kinderen worden groot. Maar na een periode van verwijdering tussen ouder en kinderen die is ontstaan door afwijzing en verlies van vertrouwen, komt niet vanzelfsprekend een periode van toenadering. Helaas werkt het niet zo. Om toenadering te krijgen, zal de vader uit het verhaal van TO heel hard moeten werken om de band met zijn kinderen te herstellen. Hij lijkt daar weinig van door te hebben, helaas. En de kinderen zullen alleen maar vaker en dieper worden teleurgesteld.

In huize moederziel is een soortgelijk proces gaande, maar dan in een sneller en rauwer tempo. Hier geen gezellig kerngezin, ondanks de overeenstemming over gedeeld ouderschap. Zelf 'parallel ouderschap' is nog een veel te grote term voor het flintertje aandacht dat vader aan zijn kinderen toont. Op zaterdag een uurtje op het sportveld, soms met jongste een kort uitje en verder verplicht familie-samenzijn met truus. En dus haken de oudste kinderen (pubers) af. Want ze willen graag met vader, maar niet (altijd) met truus. Tot woede van vader, die vindt dat ze maar moeten accepteren dat 'dit zijn nieuwe leven is'. Tsja. Het breekt mijn hart - ja, zelfs ook voor vader. Hij heeft geen idee wat hij aan het slopen is. Zo heftig om te zien hoe de kinderen daar ieder voor zich enorm mee worstelen. Ze komen er heus wel overheen, maar de schade is er al en die is niet mals. Dat kan echt, echt, echt ook heel anders, in mijn beleving. Je kunt heel gelukkig worden in je nieuwe leven en óók je kinderen een fijne warme basis bieden. Maar dat vraagt zelfinzicht, volwassenheid en een open communicatie... niet meteen de zaken waar de gemiddelde midlifer in uitblinkt

En ik denk vaak bij mezelf: hoe kijkt hij hier over 10 jaar naar? Dan ruk je toch de haren uit je kop van spijt? Dat was bij mijn vader in elk geval zeker zo.

Eigenlijk hoef ik me zelf niet te verdedigen....

"'Alleen omdat hij zelf aan zijn vader moest vertellen dat hij het heel erg vond als papa ver weg ging wonen .' Laat je dat zo, in een geënsceneeerde situatie, je kind vertellen?"

Zo geënsceneerd ging het niet. Het is vooral dat de kinderen oud genoeg zijn om zelf hierover met hun vader te praten. Hij vindt het zelf ook niet fijn om dit soort dingen altijd via mij te horen, dus stimuleer ik vader en kinderen om dit zelf te bespreken. Dat ze dat lastig vinden is geen excuus om het niet te doen. Ze moeten ervaren dat ze dat kunnen, ook als het moeilijk is (dat zal nog wel vaker voorkomen in hun leven). Ik had vooraf allang met mijn ex besproken waar de kinderen mee zaten en was er vooral bij om de kinderen een steuntje in de rug te geven waar dat nodig was.

"Als je aan kinderen vraagt of ze willen verhuizen, dan zal het antwoord altijd 'nee' zijn. Kinderen houden niet van veranderingen die ze niet kunnen overzien. Ze zien dan alleen maar verlies, niet wat ervoor in de plaats kan komen. Dus voor die keuze moet je je niet op je kinderen verlaten."

We laten uiteraard de keus niet aan de kinderen, maar ze mogen/moeten wel hun mening (kunnen) geven, ook als dit niet is wat de ouders willen horen. Omgekeerd zeggen ze tegen mij ook wel eens dingen die ik niet leuk vind. Het is bijvoorbeeld voor mij ook pijnlijk als ze zeggen dat ze de nieuwe vriendin van papa aardig vinden, maar ik probeer wel om de communicatie met mijn kinderen zo open te houden dat ze dit gewoon durfen te zeggen (en dat doen ze dus ook gewoon). En ze kunnen inderdaad veranderingen niet overzien, maar ook dit werkt twee kanten op. Ze zien misschien geen pluspunten aan een vader die ver weg woont, maar ze kunnen ook niet inschatten hoe ze over tien jaar terugkijken op een jeugd met een afwezige vader. De pluspunten van een vader ver weg zullen nooit opwegen tegen de pluspunten van een vader dichtbij. Ik heb nooit gezegd dat een vader ver weg alleen maar kommer en kwel is, maar de leuke momenten daar compenseren nooit het gemis de rest van de tijd. De rol van de vader voor zonen in de pubertijd is enorm belangrijk. Vaak wordt dit door zowel moeders als vaders onderschat. De aanwezigheid een vader (of ander mannelijk persoon als de vader er niet meer is) als rolmodel en "leraar" in de pubertijd is van grote invloed op hoe een jongen later in het leven staat, de keuzes die hij gaat maken, hoe hij aankijkt tegen relaties en vrouwen, hoe hij omgaat met wat de maatschappij van een "man" verwacht. En dat gaat veel verder dan leren fikkie stoken en takken snijden. Ook vaders in een gewone gezinssituatie zijn zich hiervan vaak niet bewust, of worstelen zelf nog met deze zaken, ook al zijn ze allang volwassen. Na een echtscheiding is het belang hiervan groter dan ooit.

"Je had hooguit zelf kunnen aangeven dat het fijner zou zijn als hij een huis in de buurt had gekocht, maar een volwassen mens kun je niet dwingen (vandaar dat er eigenlijk geen vaste afspraken in een ouderschapsplan moeten komen over waar mensen gaan wonen). Net zo min als hij jou kan dwingen om te verhuizen naar waar hij gaat wonen. en ik zou daar zeker niet de kinderen voor hebben ingezet."

Ik heb ook niet meer gedaan dan aangeven wat mijn mening was en ga zeker niet proberen hem te dwingen. En ik stel met klem dat ik mijn kinderen daar niet voor inzet.

"Ondertussen zie ik wel veel dingen die je nog in stand wil houden. Kleine klusjes, fijn als vader dat wil doen, maar als dat niet lukt zul je nu ook zelf op zoek moeten gaan naar een computerhulp. Samen leuke dingen doen met het gezin, fijn als dat zo uit komt, maar ook dat zal geen normale praktijk meer kunnen zijn."

De meeste klussen kan ik zelf en ik voel erg weinig behoefte daar mijn ex voor in te schakelen. En als ik het zelf niet kan, dan zijn er zat andere mensen die me willen helpen. Het gaat vooral om het beeld dat de kinderen hebben van hun vader, het gevoel dat hij er voor ze is als ze hem nodig hebben. Niet omdat mama het niet kan (want deze mama kan toevallig een helebboel zelf), maar omdat het gewoon fijn is als je bij je vader terecht kan met je kapotte fiets of computer (zeker omdat hij fietsenmaker-ervaring heeft en in de ict werkt).
(Reacties over stereotype opvoeding zijn niet nodig, de kinderen zien mij vaak genoeg met schroevendraaier en boormachine.)

"Wat betreft communicatie: na een scheiding worden mensen niet anders, ze blijven hetzelfde."

Misschien. Misschien ook niet. Alle partijen zullen zich in deze nieuwe situatie veel bewuster moeten zijn van hun communicatie. Dat gaat zowel om inhoud als om dingen als toon, woordkeus, timing, etc. Juist omdat er allerlei "zeer" zit en het niet meer zo onbevangen en vanzelfsprekend gaat als vroeger. Dingen niet, te laat of half communiceren zorgt voor extra wrijving. Dat geldt niet alleen voor mijn ex, maar net zo goed voor mij. Als je het echt belangrijk vindt om "voor de kinderen" te werken aan een goed "nahuwelijk", kun je je op dit vlak best ontwikkelen. Een mens is nooit te oud om te leren!

"Het leven wisselt nogal eens: na een periode van wat meer afstand kan er weer een periode van meer toenadering komen. Kinderen worden ouder, midlife gaat over, er komt meer of minder drukte, vriendin wordt claimender of juist niet."

Een periode van meer toenadering? Ik hoop het van harte. Maar ik ben het met moederziel eens dat er dan al een hoop leed en teleurstelling is geschied en dat het maar afwachten is of dit enigszins hersteld kan worden. En alle verloren jaren kun je nooit nooit nooit meer over doen.

Ouderschap is toch meer dan eens in de twee weken een weekendje leuke dingen doen. Ouderschap is ook zorgen voor eten en kleding, helpen met huiswerk, chauffeuren naar tandarts, feestjes en sportclubs, helpen met huiswerk, sokken opruimen, chipszakken onder het bed uit vissen, banden en pleisters plakken en nog 1000 andere dagelijkse dingen meer. Dagelijks meemaken of hij (of zij natuurlijk) tevreden is of blij of verveeld of boos of verliefd of ziek. De puberige moodswings gecombineerd met een nog kinderlijke aanhankelijkheid, het afzetten tegen de ouders, het ontdekken van een nieuw soort zelfstandigheid, wat ze je nog wel vertellen en wat ze voor je achterhouden, alle eerste keren die bij de pubertijd horen. Tot je op een dag moet constateren dat ze groot en volwassen zijn en je met een lege tienerkamer in je huis achterblijft. Ik zou het voor geen goud willen missen!
Er voor kiezen om hier minimaal deelgenoot van de zijn (door je leven na de scheiding niet zo te organiseren dat je er maximaal voor je kinderen bent), alleen omdat je zo veel mogelijk bij je nieuwe liefde wil zijn....ik zal nooit begrijpen, ik wil het niet begrijpen, ik hoef het niet te begrijpen.

Da

Optimist

Je komt op mij over als iemand die genuanceerd is, haar eigen verantwoordelijkheid neemt in deze lastige situatie en een moeder die heel goed kijkt naar wat haar kinderen nodig hebben.
Je hoeft je niet te verdedigen tegen wat Tsjor of anderen stellen. Mensen zijn wel vaker stellig vanuit een eigen referentiekader, dat niet altijd rekening houdt met het voor anderen moeilijk voorstelbare egoïsme dat sommige ex-partners kunnen laten zien. Je zult dat vast vaker tegenkomen

Neem de opmerking 'na een scheiding worden mensen niet anders, ze blijven hetzelfde'. In mijn geval bijvoorbeeld is niets minder waar. Nu de mantel der liefde is afgevallen, komt er een ex-geliefde tevoorschijn die ik nog niet kende. Ook dat gebeurt. Bij jou lijkt iets soortgelijks te gebeuren: ex-man kiest 'voor zichzelf' en vergeet in zijn haastige vlucht naar een nieuw, beter (!) leven zijn kinderen onderweg. Probeer het te zien als blinde paniek van je ex-partner en betrek het vooral niet op jezelf. Probeer er niet de logica in te vinden of te bedenken wat je ex-partner allemaal beter zou kunnen doen. Hou je niet meer met hem bezig. Kijk alleen naar wat jij en je kinderen nodig hebben om zo min mogelijk schade op te lopen en de situatie zo leefbaar mogelijk te houden. Concentreer je op je eigen deel, meer kun je niet doen en hoef je ook niet te doen.

Moederziel

Wat ontzettend treffend verwoord, ik ga dit stukje tekst bewaren, daar heb ik wat aan. Zo voel ik het ook, mijn ex koos ook "voor zichzelf" en toonde identiek gedrag. Ik denk ook dat hij moeite heeft met schakelen en het combineren van een vorig leven en een "nieuw" leven maar dat doet er niet meer toe, ik hoef niet in te vullen voor hem of te bedenken wat er allemaal bij hem speelt. En inderdaad mensen kunnen het zich soms niet voorstellen vooral gezien hij overkwam als de perfecte man en vader en dat is hij nog steeds maar dan bij een ander gezin. Ik blijf het absurd vinden.

Ongevraagd advies

Ik geef mijn partner best vaak ongevraagd advies.
Soms pakt dat niet zo goed uit, maar vaak ook juist wel.
Meestal doet hij er ook ter plekke iets mee.
(Hij is ook geen ster in communiceren)
Andersom geeft partner mij net zo goed advies en soms is dat heel raak en kan ik er iets mee.

Nu heb ik geen ervaring als gescheiden ouder, toch kan ik me niet voorstellen dat ik in deze situatie niet zou proberen mijn, op dat moment dan ex-, partner ongevraagd advies te geven.
Ik zou juist dat de kern vinden van mijn ouderschap samen, dat ik belangrijke zaken zou proberen aan te kaarten. Goed communiceren zou voor mij niet het belangrijkste zijn. Niet iedereen is simpelweg goed in communiceren, en mij lijkt juist dat als je gescheiden bent er veel redenen zijn waardoor communicatie slecht kan lopen.

Maar zou mijn ex een actie plannen waarvan ik echt denk dat mijn kinderen schade lijden zou ik op z'n minst proberen ergens tot hem door te dringen. In deze situatie zou ik dat zeker ook doen, ik zou ook vrezen voor grote schade.
Ik zou hem confronteren met mijn zorgen en vragen om samen te kijken naar oplossingen, ik zou hem er niet zo makkelijk mee weg laten komen.

Daarbij zou ik me, echt puur voor welzijn van kinderen, ook afvragen of ik zelf iets kan doen/opofferen.
Ik kan me voorstellen dat je gevoel hebt dat je al vreselijk veel opoffert en dat is zeker waar. Maar de kinderen treffen geen schuld dus dat zou ik proberen uit elkaar te trekken.
Dus bijv onderzoeken of het mogelijk is voor jou om af en toe een weekend uit je huis te trekken, opdat vader dan in vertrouwde omgeving van je kinderen kan vertoeven. Zoiets bijv.

En uiteindelijk denk ik wel dat je kinderen de meeste baat hebben bij een ouder die hen helpt de positieve kanten te zoeken van een ongelukkige situatie. (Dus nadat ik zou proberen de situatie minder ongelukkig te maken)
Ook voor jezelf, zoek andere oppas, zorg dat je je ex niet meer nodig hebt en je genoeg ruimte krijgt etc.