Ex liegt constant

Herstellen

Om het contact te herstellen zou ik me richten op het kind en niet op verwijten die jouw ex maakt of verzint. Zeg er kort iets over als antwoord naar je kind en ga dingen met hem doen waar hij en jij blij van worden. Ik snap de verleiding om de boel recht te willen zetten en de financiële situatie te laten zien. Ik weet niet hoe oud je zoon is, maar de financiën van je ex berekenen voor hem maakt de situatie niet beter, wel of geen dyslexie. Hou de eer aan jezelf!

Wat was je doel?

Wat wilde je bereiken met deze exercitie? Laten zien dat je geen kinderbijslag krijgt? Oké, dat kan op de website van de SVB, als het al via internet moet.
Laten zien hoeveel geld moeder wel niet krijgt? En dan? Kind naar moeder sturen met die wetenschap, om vervolgens een nieuw paar schoenen te eisen? Of opslag zakgeld? Je hebt het kind eigenlijk in een onmogelijke positie geplaatst ten opzichte van moeder, je hebt namelijk wel inzage gegeven in een deel van wat er binnenkomt, maar niet in wat er bij moeder uitgaat. En een enorm bedrag in de oren van het kind geplaatst: 650 euro voor de kinderen, per maand, wauw.
Je inspiratie voor deze actie haal je uit je eigen ergernis, over moeder en geld, over wat moeder doet ten aanzien van de oudste, over jouw mening ten aanzien van de relatie tussen beide kinderen. De problemen die je ziet liggen dan op het bordje van moeder en dan lijkt jouw vraag te zijn hoe je moeder aan kunt pakken om anders te doen.
Je kunt ook je eigen verantwoordelijkheid als opvoeder nemen. dan had je de vraag kunnen beantwoorden met de regel: nee, dat is niet zo, kinderbijslag gaat naar de ouder waar het kind staat ingeschreven en jij staat bij moeder ingeschreven. Dat kan zonder internet.
Om vervolgens dieper in te gaan op de echte vraag van de jongste: hij wil nieuwe schoenen en krijgt ze niet van moeder (maakt niet uit wat de reden is). Jij hebt het geld er niet voor. Zoon ook niet. Bedenk dan samen wat je zou kunnen doen op het niveau van een kind. Wat voor schoenen wil je, hoe duur zijn die, zijn er ook goedkopere varianten? Hoeveel geld heb je nodig en hoe krijgen we dat bij elkaar? Bedenk samen simpele manieren van sparen, bijvoorbeeld: statiegeld van flessen sparen (kind brengt flessen weg); of iets verkopen op marktplaats; of ieder doet elke week een euro in de pot (als het kind zakgeld krijgt).
Dan leer je je kind veel meer, namelijk hoe om te gaan met wensen, als het geld er niet meteen is. en het lijkt me leuker om dat samen uit te zoeken, helemaal als straks de begeerde schoenen er toch komen.
Mocht het echt dramatisch zijn (kind heeft alleen maar schoenen met gaten erin, waardoor het regenwater naar binnen sijpelt en moeder geeft geen nieuwe schoenen), dan zou ik alles op alles zetten om waterdichte schoenen te kopen met mijn kind. Zonder ook maar een kwaad woord over moeder.

Tsjor

Verschil

Doenja, het is een verschil of je het hebt over een volwassen kind, dat zelf moet rondkomen met een eigen inkomen (studielening?) of over een jonger kind, dat financieel nog afhankelijk is van de ouders. In jouw situatie plaats je de informatie tegenover wat het kind zelf te besteden heeft; in het geval van thuiszitter wordt de informatie geplaatst in de relatie tussen moeder en kind.
Het draadje over narcisme volg ik expres niet. Ik ben gescheiden en daarmee heb ik in eigen hand gekregen hoeveel ik van mijn ex aankan. En wat ik niet aankan houd ik verre van mij (dus ook zo'n draadje over narcisme). Dat kan gelukkig na een scheiding.
Ik heb geen goed nahuwelijk omdat ex zo redelijk was, maar omdat ik op heel veel dingen niet in ben gegaan, heel erg mijn eigen beslissingen heb genomen en me daarbij heb laten leiden door wat voor kinderen van belang is en niet door mijn eigen agenda.
De tegenstelling (ikke 0 hij 3000) kan slaan op je huwelijk: jij werkte niet en hij zorgde voor het inkomen (gezamenlijke keuze?). De onevenwichtigheid in inkomen tijdens je huwelijk regel je bij een scheiding. Niet omdat je dan geld gaat vragen aan je ex, maar omdat er dan een verdeling komt van inkomen (tremanormen). En er aanvullende uitkeringen, toeslagen etc. zijn als dat geld onvoldoende is.
Het bestaat niet dat je na een scheiding lange tijd van 0,00 hebt geleefd. Dan heb je geen brood kunnen kopen, geen huis kunnen huren, geen zorgverzekering kunnen betalen, dan had je geen internetverbinding en geen laptop of computer.

Tsjor

onthoud of doe geen uitspraken

Tsjor, je onthoud blijkbaar niet zo goed wat je eerder gelezen en op gereageerd hebt. Ik heb schulden overgehouden aan de scheiding. En dan bestaat het wel dat je lange tijd van NUL moet rondkomen. Ik verbaas me over je uitspraak. Je doet je slim en evenwichtig voor, maar zet mensen in een hoek alsof ze niet de waarheid spreken. Ik gebruik alles wat ik heb en verdien om mijn schulden af te betalen. Daarvoor word ik in de gelegenheid gesteld door mijn ouders en mijn vriend. Het eten wat ik eet, betaald hij, zodat ik alles kan gebruiken voor het afbetalen en het weer opbouwen van mijn leven. Wat mijn kinderen nodig hebben als ze bij mij zijn, betaald hij. Waarom vind je het zo belangrijk om even te komen vertellen dat wat ik zeg, niet waar is? Ik stuur je met liefde en plezier mijn IB50 toe van de afgelopen 3 jaar. Ik lieg namelijk niet.
Verdiep je eens niet in je eigen welbevinden en borstklopperij (oh, ik heb het zo goed gedaan), maar in wat andere mensen meemaken. Daar help je namelijk niemand mee. Je doet aan blaming the victim. En dat je bewust iets niet wil lezen omdat je het niet aankan, daarom ga je wel anderen even vertellen dat iets niet kan? En daarmee ook een ander voor leugenaar uitmaken? Je doet dit vaker zie ik, vaak reageer ik hier niet op. Maar omdat je mij er rechtsreeks van beticht doe ik dat wel. We helpen thuiszitter hier geen sikkepit mee.
Het bestaat wel Tsjor, wake up and smell the shit. Trouwens tijdens het huwelijk hadden we wel een evenwichtig inkomen, ik verdiende jaren zelfs meer. Ik ben alleen in mijn huwelijk gedwongen om het eigendom van het huis af te staan in ruil voor andere normale privileges. Zaken die een normaal mens mag. Dat is wat narcisme doet in een relatie; je beschuldigen en zeggen dat je iets alleen mag als je dat op een andere manier betaald. Doe je het niet, dan zouden in mijn geval de kinderen van me afgenomen worden. En dat is hem gelukt.
Dat JOUW het niet is gebeurt, betekent niet dat het niet gebeurt. Jij ben niet de maatstaf van het perfecte leven Tsjor. Je bent een geluksbal.

Je hebt gelijk

Ik combineer geen draadjes en informatie uit andere draadjes. Ik reageerde op jouw voorstelling van jouw situatie: ik 0,00 en hij 3000. Blijkbaar heb je daarna beslissingen genomen waarvan jij het gevoel hebt dat ze afgedwongen zijn of dat je in elk geval slachtoffer bent. Het 'blaming the victim' kan alleen maar als je je slachtoffer voelt.
Ik heb me geen slachtoffer gevoeld en ik wil mezelf ook niet in die positie zetten. Vandaar dat ik het draadje niet lees. Niet omdat ik er niet tegen kan, maar omdat ik niets kan met die positionering van slachtoffer zijn (ik veronderstel maar even dat dat gebeurt, ik heb het draadje niet gelezen). Het maakt je alleen maar zwakker.
Fijn dat je ouders en je vriend je hebben onderhouden.
Maar je haalt er nu heel veel bij, wat niet aan de orde is bij de vraag van thuiszitter.
Stel je nu eens voor dat het anders was gegaan bij thuiszitter. Jongste komt met dat verhaal over de kinderbijslag. Je zegt tegen jongste: 'Nee, ik krijg de kinderbijslag niet, want dat krijgt de ouder bij wie het kind ingeschreven staat. Maar waarom wil je die schoenen? Welke schoenen dan? Hoeveel kost dat? Wat kunnen we samen doen om dat geld bij elkaar te krijgen?'.
Zou thuiszitter dan een geluksbal zijn geworden?

Tsjor

Wilma

Wilma, Tsjor beschuldigd MIJ ervan dat het niet kan dat ik niks te besteden heb. Dat ik al mijn verdiende geld gebruik om schulden af te betalen. Het gaat niet om Thuiszitter, en dat vind ik ook triest. Hij heeft een probleem, en daar wordt niet op gereageerd.

Thuiszitter, het is heel moeilijk als je ex verhalen over je verzint. Ik zie het in veel echtscheidingssituaties. Niks zo makkelijk om te zeggen dat je ex veel meer geld heeft. Het is beschadigend voor de kinderen als ze naar de andere ouder gestuurd worden met de mededeling dat die moet betalen. Je hebt er goed aan gedaan om te laten zien, dat je aan je verplichting voldoet, en dat de moeder geld heeft. Het kan natuurlijk wel zo zijn dat moeder op dit moment geen budget heeft om schoenen te kopen. Probeer het in het midden te laten. Je gaat er niet over (en zeg dat ook tegen je kind)
De adviezen van Tsjor om samen geld in te zamelen via allerlei, bij de leeftijd van het kind passende, acties en activiteiten vind ik wel een heel goed advies. Ik ben er namelijk niet op uit om rollend over straat te gaan met Tsjor, ze zegt ook goede dingen. Geef ik ronduit toe. Maar heb problemen met de andere uitspraken die ze wel eens doet en die ik in #6 uiteen zet.

correctie

'Tsjor beschuldigd MIJ ervan dat het niet kan dat ik niks te besteden heb. Dat ik al mijn verdiende geld gebruik om schulden af te betalen.'
De eerste zin is gebaseerd op je eigen uitspraak: ik 0,000 en ex 3000. Over de tweede zin heb ik het helemaal niet gehad, dat is wat je er later bijhaalde.
'Het gaat niet om Thuiszitter, en dat vind ik ook triest. Hij heeft een probleem, en daar wordt niet op gereageerd.'Mijn eerste reactie ging daar helemaal over. En dit was inderdaad een belangrijk punt voor mij: ' Het is beschadigend voor de kinderen als ze naar de andere ouder gestuurd worden met de mededeling dat die moet betalen.'Mijn advies is daarom dan ook: dat moet je niet doen. In het belang van het kind.
Voor de rest: ik zou dus afstand nemen van het feit dat ex liegt. Dat zal zo zijn. Gelukkig ben je van haar gescheiden. Het gaat nu niet meer om je ex, maar om je kind en hoe je daar zo goed mogelijk ouder voor kunt zijn. Wetende dat je kind ook nog een andere ouder heeft en dat die andere ouder voor problemen kan zorgen. Je kunt die andere ouder niet meer veranderen. Je kunt wel kijken naar wat je zelf kunt doen. Wentel je niet in slachtofferschap, want dat maakt je zwakker. Kijk naar wat je zelf kunt doen, je eigen macht. Dat maakt je sterker.
Het is eigenlijk een hele oude wijsheid die toegeschreven wordt aan Franciscus van Assisi: '“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien”. Als je daarnaar kunt leven, dan word je een bofkont (volgens Doenja).

Tsjor

ik blijf je wonderlijk vinden

Tsjor, ik blijf me verbazen over hoe jij jezelf projecteert hier op deze situatie en die van mij en anderen.
Om je een voorbeeld te geven:
' Blijkbaar heb je daarna beslissingen genomen waarvan jij het gevoel hebt dat ze afgedwongen zijn of dat je in elk geval slachtoffer bent. Het 'blaming the victim' kan alleen maar als je je slachtoffer voelt.
Ik heb me geen slachtoffer gevoeld en ik wil mezelf ook niet in die positie zetten. Vandaar dat ik het draadje niet lees. '

Het gaat niet om het feit of jij een slachtoffer bent, je een slachtoffer voelt of je zo wel of niet wil positioneren? Het gaat er toch om dat er mensen zijn die een slachtoffer zijn, of zich zo voelen? Wie ben jij om te bepalen dat anderen geen slachtoffer mogen zijn? Wat is dat toch met het wijzen met de vinger naar mensen die zeggen een slachtoffer te zijn? Waarom zou slachtoffer hulp er dan zijn, waarom hebben we dan politie en justitie in nederland en over de hele wereld. Hoe pijnlijk is het te lezen dat mensen die iets overkomt, door jou even terecht gewezen worden ' omdat ik niets kan met die positionering van slachtoffer zijn (ik veronderstel maar even dat dat gebeurt, ik heb het draadje niet gelezen). Het maakt je alleen maar zwakker' aldus Tsjor.
Je verondersteld dat er iets in een draadje gebeurt, en daar kun je niks mee. Dat mag, maar ga dan niet beoordelen wat daarin gezegd wordt en dat jij dat niet goedkeurt want zo ben jij niet. Waar is dit forum dan voor? Voor vragen, problemen, issue's, hoe los ik iets op? Je kind wodt gepest (nee mag niet, want dat is slachtoffer gedrag), je wasmachine is stuk (je gedraagt je als een slachtoffer, want had maar een betere gekocht en als je die niet kunt betalen ligt het ook aan jezelf want je kunt niet voor jezelf zorgen), mijn huis staat onder water (oei, wat ben je stom geweest om dat huis te kopen, en nu niet t slachtoffer zitten spelen want je hebt het zelf veroorzaakt), of erger....je bent berooft op straat, je dochter is aangerand of verkracht...je moeder is overleden aan een langslopende ziekte en je voelt je schudlig dat je er niet genoeg voor haar bent geweest...

Elke kwestie die hier op het forum speelt kun je terugvoeren op je nogal bijzondere en wonderlijke manier van tegen problemen en slachtoffers aan kijken. En ik vind het van nogal weinig respect getuigen. Stigmatiserend. Blaming the victim. En dat victim dat ben jij niet Tsjor. Dat victim dat is de persoon waar je met een vinger naar wijst waarbij je uitspraken doet als ' Blijkbaar heb je daarna beslissingen genomen waarvan jij het gevoel hebt dat ze afgedwongen zijn of dat je in elk geval slachtoffer ben' Je geeft wederom aan dat ik degene ben geweest die een beslissing heeft genomen. ( als je onthoudt wat je schrijft dan had je al lang geweten hoe het was, en hoefde je niks te verzinnen hier)Het ligt weer aan mij, of aan anderen die je bepreekt. Weet je wanneer je echt hulp kunt bieden? Als je je eigen persoon buiten de kwestie zet en goed leest waar die persoon behoefte aan heeft en iets mee kan.
Ik kan niets anders bij jou lezen dat je diep van binnen je wel een slachtoffer voelt, maar te trots bent om je beschadigingen te tonen of er aan toe te geven. Dat is jouw idee, jouw probleem. Niet iedereen gaat er zo mee om zoals jij dat wil. Vind het ook een hele gevaarlijke manier om er mee om te gaan. Je kropt het op, en vroeg of laat wringt het zich een weg naar buiten toe. En ondertussen sta je hier trots te vertellen hoe je echt geen slachtoffer bent. Bravo, bravo.
' Maar je haalt er nu heel veel bij, wat niet aan de orde is bij de vraag van thuiszitter.' Zie je niet Tsjor dat jij het bent die telkens allerlei dingen erbij verzint, daar de ander van beschuldigt en dan daarna gaat roepen dat ik diegene ben die er vanalles bij verzint? Je draait het om. Je projecteert op mij. Dat is trouwens een narcistische eigenschap.

Doenja / thuiszitter

Volgens mij betrek je de reacties van Tsjor op jezelf, terwijl dat niet zo bedoeld is. Nu een eigen aanname: ik denk dat Tsjor juist een moeilijke ex-man heeft en gekozen heeft voor een strategie die voor haar gewerkt heeft. Lijkt me logisch dat ze die strategie dan met anderen deelt, op mij komt deze verstandig over.

Ah, ik ben een narcist!

eindelijk een etiketje. Mag ik dan ook meedoen in het draadje? Maar dan als dader? Ik laat je hele verdere verhaal voor jouw rekening, verzin het maar, als het je goed doet.
Ik zie hier veel draadjes voorbij komen van mensen die worstelen in een echtscheidingssituatie en ik vind dat triest, voor de mensen zelf. Zeker als ik denk dat er mogelijkheden zijn om er anders mee om te gaan en dat het dan voor jezelf en voor je kinderen gemakkelijker wordt. Waarom is dat erg?
Omdat ik dan het 'slachtofferschap' ter discussie stel? Is thuiszitter daaraan gehecht dan? Ben jij daaraan gehecht? Waarom? Snap ik echt niet. Niemand gaat scheiden als de relatie prettig is. Dan zijn er problemen, grote problemen, problemen die niet anders opgelost kunnen worden dan door iets waarvan je zelf weet dat het ook erg is: scheiden. Maar je wilt daar toch niet in blijven hangen? Je wilt er toch uit komen? Je wilt jezelf daar toch van bevrijden?

Tsjor

Te vroeg verzonden...

Lijkt me lastig hoor, thuiszitter, om hier mee om te gaan. Ik denk wel dat het verstandig is om inderdaad alleen te normen dat je geen kinderbijslag ontvangt zonder het verder over de inkomsten van moeder te hebben.

Dan nog even aan Doenja: het is niet nodig om te schelden en Tsjor narcistische kenmerken toe te dichten.

Jouw situatie klinkt trouwens behoorlijk schrijnend. Heb je de schulden tijdens het huwelijk opgebouwd? Met andere woorden, is jouw ex hier (deels) verantwoordelijk voor?

Donna

Ik heb nergens gescholden, maar heb moeite met de beschuldigende ' het is je eigen schuld' toon. Er zijn vele situaties waarbij je iets overkomt. Daar gaat Tsjor te vaak aan voorbij. Dat ze haar ideeen deelt, prima. Graag. Ik lees ze graag. Maar soms stuit me iets tegen de borst. En dat mag gezegd worden. Ik ben nergens grof geworden.
Omdat je het vraagt: De schulden heb ik opgebouwd toen ik vlak nadat mijn toen nog man t huis verlaten had en besloten had dat ik moest betalen voor zijn onderdak, en alle vaste lasten uit onze huwelijkse periode verder voor mijn rekening kwamen. Hij checkte als t ware uit het gezin zoals dat hier wel eens zo mooi gezegd wordt. En ik moest van twee inkomens naar een inkomen en de lasten bleven hetzelfde. Mijn bijna ex wilde nergens aan mee werken om dingen af te sluiten of iets betalen, want dan moest hij meetekenen. Onder bedreiging mij per direct uit het huis te zetten en het werk ' af te maken' zoals hij dat zo mooi noemde, heb ik heel veel betaald. En mijn eigen rekeningen heb ik toen laten liggen. De bedrijven waar ik geld aan schuldig was, daar kon ik mee afspreken als het later allemaal geregeld was, ik de rekeningen zou voldoen. Daar was ook zicht op. Mijn bijna ex stond te schreeuwen en tieren in mijn bedrijf waar klanten bij waren, bedreigde mij met mijn leven, stookte de kinderen op als ik niet betaalde. Het was dat, of mijn leven.
Opeens draaide mijn ex de rollen om, hij zette ons huis te koop, voor een prijs die 35 % lager was dan wat het waard was (en waar we het voor gekocht hadden). De royale overwaarde die erin zat was in een klap weg toen hij via een maas in de wet het huis verkocht voor die lage prijs. Ik kon dat niet tegenhouden. Dat ik op straat stond, want schuld, geen inkomen, want zaak zat in dat pand, interesseerde niemand. Een briefje van de daklozenopvang kon ik krijgen. En de kinderen? Die mochten bij vader gaan wonen.
De rechter trapte er ook in. Het was immers belangrijk dat mijn ex een ander huis kon kopen. Dat ik op straat kwam te staan en nog niks had deed er niet toe. Met open mond heb ik dit aangehoord. Dat ik mijn ex geld heb gegeven, gewoon via de bank over gemaakt, dus bewijzen, had ik zelf gedaan. Dat ik mijn rekeningen heb laten liggen was dan maar gewoon stom. volgens de rechter. Veilig thuis stond erbij en keek er naar. Het hele traject vanaf het huiselijk geweld tot de echtscheiding.
Maar goed Tsjor, lees dit maar niet, want ik ben maar een slachtoffer.
Uiteindelijk, alles bij elkaar opgeteld (want toen ik al lang en breed weg was kwamen er nog veel meer lijken uit de kast), bleek ik bijna een ton schuld te hebben, waarvan ik du 3/4 ongeveer heb afgelost. Tot die tijd kan ik nergens een huis/flat/kamer/hok huren, en ook niks kopen. Is niet erg, ben heel gelukkig en bevrijd in de situatie waarin ik nu woon en leef. Maar toch vreet het aan me. Ik ben er nog steeds heel boos over. Ik vertrouw niemand, het PTSS speelt regelmatig op, en dat zal de rest van mijn leven een deel van me uitmaken. Kijk elke dag meerdere malen achterom, bang dat iemand me iets aan wil doen.
Ik heb mijn verhaal hier al vaker gedaan, en telkens ben ik verbaasd over de negatieve reacties die ik krijg: je blijft in de slachtofferrol hangen. Ook positieve en lieve reacties hoor. Maar die negatieve, daar waar ik niks over te zeggen heb, dat stoort mij zeer. Waarom is het zo belangrijk om even met de vinger te wijzen? Wat schiet de ander daarmee op? En waar ik vooral problemen mee heb is dat iemand een draadje niet wil lezen (mij best) maar daar bij voorbaat een oordeel over heeft (heel bijzonder) en dat oordeel is de waarheid. En daarna te zeggen dat ik dingen erbij haal. Dat stoort me. Hoeft niet. Nodeloos kwetsend.
Ik ben niet zielig, maar ik hoef geen trap na. Vooral niet als ik het opneem voor vragen over problemen die mij bekend voorkomen, en omdat ik dan aangeef hoe ik het ervaren heb en er aan gedaan heb, me als slachtoffer neer te zetten. Je kunt van een koe een paard maken, maar hinniken zal die nooit. Oftewel, een slachtoffer is een slachtoffer, ook al heb je besloten dat je jezelf zo niet noemt.Dat is je eigen keuze, en niet de mijne.
Inmiddels (sorry thuiszitter), ben ik bij een praatgroep voor (ex) partners van mensen met een psychische aandoening, en het eerste gesprek heb ik veel gehoor mogen krijgen en ook heel veel herkenning gehad.
Dit is blijkbaar niet de juiste plek, hier op oudersonline. Zal jullie er niet meer mee lastig vallen.

Liegen

Naar een ander wijzen als er problemen zijn is endemisch in deze samenleving. Sommigen zijn daar handiger in dan anderen. Het kan betekenen dat iemand zich zo machteloos of onzeker voelt dat die de verantwoordelijkheid voor de situatie niet kan of wil dragen. Of iemand is gewoon onhandig met liegen zodat die er gekleurd op komt te staan. De handige leugenaars komen er mee weg.

Je de exvrouw liegt. Dat doet ze. Waarschijnlijk niet voor het eerst. Het is een feit. Het gaat er om wat jij er mee doet. Je blijft je verbazen.

Dat heb ik moeten leren

Er zijn in bijna elke situatie keuzes die je zelf maakt. Die keuzes hebben vaak positieve en negatieve gevolgen. Uit die gevolgen kies je dan wat voor jou de beste keuze is op dat moment. En dat kan goed uitpakken, maar het kan ook verkeerd uitpakken. Dan nog blijft het een gevolg van jouw keuze. Dat heb ik door schade en schande inmiddels geleerd. Bijvoorbeeld: als je getrouwd bent met een moeilijke man, dan is dat wel ooit een keuze van jou geweest. En die man blijft moeilijk, ook als je later merkt dat je het niet meer trekt en gaat scheiden.
Als je je eigen stukje doorleest, Doenja, dan zie je dat daar keuzes in zitten. Keuzes die jij gemaakt hebt. Als ik dit zeg zul jij het ervaren als 'met de vinger wijzen' of 'eigen schuld'. Maar het gaat niet om 'schuld'. Het gaat erom dat je herkent, dat je leven ook je eigen verantwoordelijkheid is. Je bent daar zelf een handelende persoon in geweest. Je kunt de verantwoordelijkheid voor je leven niet helemaal in de schoenen van een ander schuiven.
Sommige keuzes zijn niet zo evident. Als iemand tegenover je gaat staan schreeuwen en dreigen, dan kun je daardoor geïntimideerd worden en vervolgens je keuzes daardoor laten bepalen; je kunt ook denken: man, wat laat je jezelf kennen. En dan raakt het je niet. Of veel minder in elk geval. En ga je toch door met wat jij denkt dat goed is. Als je daarvoor toestemming of handtekeningen nodig hebt van degene die daartoe niet bereid is, dan sla je een doodlopende weg in.
Als er twee mensen zijn kun je niet allebei volop krijgen wat je wil. En je invloed op de ander is zeer beperkt. Je gaat wel over je eigen ruimte, niet over die van een ander. Die ruimte is een gegeven voor jou. Als dat lastig is moet je je prioriteiten weer gaan stellen: wat is echt belangrijk. Bij thuiszitter bijvoorbeeld: echt belangrijk is dat de jongen schoenen krijgt. En die heeft hij nu nog niet.
En dan kunnen er nog wetten in de weg staan, met name bij de financiële lijken uit de kast is dat een groot probleem. Daar heb ik gelukkig niet mee te maken gehad, maar de vriendin van mijn zoon had een vriend die vertrok, en toen ze alles ging opruimen vond ze voor duizenden euro's rekeningen, aanmaningen etc. allemaal verstopt. Dan moet je eerst die vriend administratief nog je huis uit zien te krijgen, daarna een overzicht zien te krijgen, dan blijken de wettelijke mogelijkheden om schulden te verdelen heel erg beperkt. En dan blijf je over met een groot probleem. Ja, daar kun je heel erg boos om zijn. Maar vervolgens is toch de vraag: wat ga je hiermee doen? Je wil toch uit die situatie komen, ook je boosheid achter je laten en de toekomst in eigen hand krijgen. Dan zijn er vervelende stappen die je moet zetten, maar uiteindelijk brengen die je wel naar waar je wezen wil. En de vriendin laat de financiën nu niet meer zomaar over aan een ander. Is dat dan een trauma? Of een wijze, maar dure levensles?
Toen ik er middenin zat kon ik dit ook allemaal niet bedenken.N ben ik wat ouder.

Tsjor

ik heb gevraagd

aan de jongste welke schoenen hij nodig had, en ik deze graag voor hem wilde aanschaffen, ik denk op de een of andere manier dat hij weet in wat voor situatie ik zit, en zei daarop: dat hoeft niet pap.

Het is gewoon dat je je machteloos voelt, als moeder constant de jongens wat wijs zit te maken, en achteraf weer blijkt dat het gelogen is.

Zo heb ik nagenoeg geen contact meer met de oudste, nadat ik vorig jaar hem verteld heb dat ik niet de biologische vader was, aanleiding was een testament wat opgemaakt was, en hij als bewindvoerder werd vermeldt.
Wel liet hij van zich horen waar de kinderalimentatie bleef ( wetende dat ik hier altijd ruim op tijd voor betaal )

Toen ik echter vorig jaar in het ziekenhuis lag met hartproblemen zag ik iedereen, behalve de oudste, ik had niks van hem gehoord of hem gezien, hij heeft elk contact verbroken.
Dit komt voor een groot deel door alle leugens die Ex verspreidt.

Enerzijds koop ik graag schoenen, financieel weet ik niet hoe, maar dat terzijde, anderzijds wordt het misbruikt door Ex omdat ze weet dat ik hier gevoelig voor ben, ze laat de kinderen dan vaker bij mij om dingen vragen.
Jongste is trouwens 16 jaar

even voor de duidelijkheid

We hadden geen schulden opgebouwd en hebben nu beide niks anders dan de normale hypotheek aan schulden,

Weet idd niet welke lasten mijn Ex allemaal heeft, maar ik zou het me wel kunnen voorstellen dat ze een huis heeft gekocht en bij de te betalen lasten alle extra inkomsten zoals kindgebonden budget, kinderbijslag erbij heeft genomen om daar de lasten van te betalen, en dit lijkt mij verkeerd, aangezien dit als tegemoetkoming voor de kinderen bedoeld is. daarnaast heeft ze nog kinderalimentatie en een studiepot waar wij destijds beide € 7500 aan geld ingestopt hadden.

Thuiszitter

Dat je geen contact meer hebt met de oudste kan ook komen omdat jij gezegd hebt dat jij zijn biologische vader niet bent. Waarom zou je datnou zeggen op het moment dat je in eencomplexe echtscheiding zit en contact met de kinderen toch al moeizaam verloop?. Er was op dat moment vast geen medische noodzaak om het te vertellen.

Misschien denkt je oudste zoon nu dat jij hem eigenlijk niet als zijn zoon ziet. Zulk nieuws mag je nooit maar dan ook nooit zomaar even tegen een tiener zeggen. Natuurlijk heeft dat gevolgen. Wat zal die jongen zich akelig hebben gevoeld.

bedoel je nu

te zeggen dat je je oudste zoon duidelijk hebt gemaakt dat hij niet jouw biologische kind is, hij geen geld van je erft maar wel als bewindvoerder op mag treden over jouw erfenis, thuiszitter?
Of begrijp ik het echt heel verkeerd?

Jij begrijpt het verkeerd

Natuurlijk heeft hij net zoveel recht als de rest, alhoewel ik nu wel overweeg om mijn testament aan te passen en ik hem zo weinig mogelijk toe bedeel als ik er niet mee ben, zeker omdat hij zich helemaal tegen me gekeerd heeft.
Lijkt me een logische reactie, ik geef dan liever aan kinderen meer dienook meer met mij gedeeld hebben.
Ik kan me er dan ook niet meer druk on maken... ik ben er tenslotte niet meer dan

Ik dacht dat de bedoeling van ouderschap was dat het onvoorwaardelijk is. Maar ja, dat is waarschijnlijk ook wel wat veel gevraagd als je zo in elkaar zit dat je je kinderen verwijt dat ze niet nu al spontaan zorgelijkheid bij jou komen betonen.

Je zoekt gewoon ruzie. Het veranderen van een testament kan een kind aanvechten en dat gebeurt ook. Nog meer onheil in de toekomst. Een bitter mens. Jammer voor je. Daar heb je vaak zelf meer last van dan anderen.

thuiszitter

maar wat bedoel je dan met die bewindvoering?

Geen logische reactie

Ik vind het geen logische reactie. Zeker niet als de afstand die het kind van jou neemt in gang gezet is door jouw mededeling dat jij niet zijn vader bent (alhoewel hij blijkbaar altijd dacht dat jij dat wel was) en die mededeling niet ingegeven was door zorg (bijvoorbeeld om medische redenen).
Je oogst wat je zaait, zeggen ze wel eens.

Tsjor

draadvervuiling sorry

Ik wilde wel nog even reageren op Tsjor, dus alvast bij voorbaat sorry voor de draadvervuiling.
Bedankt voor je heldere uiteenzetting.
Ik snap je verhaal dat er altijd een keuze is. Maar waar je aan voorbij gaat is dat ik niet zo maar een keuze heb gemaakt. Ik heb destijds keuzes gemaakt omdat ik er anders simpel weg niet meer geweest zou zijn. Wat ik jammer vind, is dat jij daar aan voorbij gaat. Als je moet kiezen voor leven of dood, dan doen mensen heel andere dingen dan waar jij het over hebt.
Dat mijn ex stond te schreeuwen in mijn zaak waar klanten bij stonden, dat kan ik van me af laten glijden. Maar mijn klanten (allemaal vrouwen) voelden zich bedreigd, en heel veel klanten kwamen nooit meer. Of belden op met de vraag, kan de deur op slot zodat je ex niet binnen kan? Mijn hulp in mijn zaak, durfde niet meer te komen. Dan bel je de politie zou je zeggen. Zei mijn advocaat ook en VT, maar die komen gewoon niet. Er is niets gedaan in het huiselijk geweld wat er was, en kwam. Je voelt je dan zo alleen staan. Al die spotjes op tv dat je hulp in moet schakelen en dat er dan echt hulp komt. Er gebeurt niks. Ze vullen lijstjes in, ze kunnen zeggen dat ze iets gedaan hebben op papier, maar feitelijk is er niks gebeurt. Er kwam geen veilige situatie voor mij. Maatschappelijk werk heeft in een gesprek willen bemiddelen om de financiele zaken snel op de rit te krijgen. Maar wat doe je als ze je ex geloven dat er heel veel geld door mij wordt verdiend? En ook al bewijs je dat het niet zo is, dat ze je dwingen dat je betaald? Ook al is het geld er niet (oftewel, je laat je eigen rekeningen liggen), want als je niet betaald dan komt er een melding bij VT dat ik niet mee wil werken? En raak je je kinderen kwijt?
Ik ben niet getrouwd met een moeilijke man. Ik ben getrouwd met een man die echt met mij wilde trouwen, die lief was, die me binnenhaalde als de verloren prinses. Ik ben door zijn ouders binnengehaald als een geschenk op aarde. Je voelt intense liefde, want die krijg je. Ze doen alles voor je, ik deed alles voor ze. We waren een heel bijzondere familie zo samen. Maar heel langzaam, jaar na jaar kruipt het er in dat er bijzondere dingen gebeuren, waar je eerst nog niet zoveel acht op slaat, maar pas later inziet dat ze niet normaal zijn. Alles wat je daarover bespreekt wordt weerlegd, de relatie is zo bijzonder, niemand snapt dat. De ouders van je man, doen zoveel voor je, etc. etc. En voor je het weet zit je ergens middenin. Dat is dus wat narcisme doet. Het is niet zo dat een slechte relatie begint met een dreun voor je gezicht op de eerste date. Nee het is een aantrekken en afstoten, beschuldigen en dan weer goedmaken. Tot je er achter komt dat alle normale dingen in je leven die je wil (bijv. werk, of je haren in een bepaald kapsel, een hobby mogen uitoefenen) 'betaald' moet worden met gunsten die je moet verlenen. En die gunsten bestaan steeds meer uit dingen die over jouw grenzen gaan, maar als je dat niet doet dan zijn ze ' verdrietig' of 'boos'. Maar het is niet alleen maar boos, het is zo boos dat iemand je iets aan doet, en zo boos dat die persoon je liever ziet sterven. En dan voel je je zo klem zitten, want je mag er niemand bijhalen die samen met jullie in gesprek gaat om te bekijken hoe dit kan veranderen. Want aan hem en aan zijn ouders kan het nooit liggen. Ik maak nooit fouten zei zijn vader wel eens. Belachelijke uitspraak, en die geloofde ik natuurlijk ook niet en sprak het direct tegen. Dat doe je dan wel, maar de represaille maatregelen waren niet van de lucht. Het lag aan mij dat mijn schoonvader op een gegeven moment op sterven lag in het ziekenhuis. Ik moest sorry gaan zeggen tegen het ziekenhuis personeel, ik zie de blik nog in die ogen bij de verplegers...vol ongeloof en vertwijfeling. Zo ben je op een gegeven moment gaan geloven dat je alles fout doet.
Dat is dus wat emotionele gevangenschap doet. Mijn ouders wisten van niks, mochten het niet weten. Mijn ouders waren in de ogen van mijn toen nog man de aller allerslechtste mensen op aarde. Mijn toen nog man fluisterde allerlei dingen in mijn hoofd als ' je broer heeft geld gekregen en jij niet' , ' je ouders waren er nooit voor je want weet je nog toen?'. Allemaal zaken die feitelijk klopten, maar die omgedraaid werden tot een relaas wat niet meer met de werkelijkheid te maken had. Isoleren noemen ze dat.
En toen ik op een dag zei ' en nu is het genoeg, en zo gaan we het voortaan doen' , toen ben ik gewurgd en voor ik het wist zag ik mezelf liggen, met mijn toen nog man boven mij hangend, de laatste lucht uit me te persen. Mijn kinderen dacht ik! Straks worden mijn kinderen wakker en komen ze erachter dat hun moeder niet meer leeft. Toen ik bijkwam (mijn toen nog man had me blijkbaar losgelaten en lag naast me), dacht ik, ik moet hier weg! Weg weg! Dat is een keuze ja.
Wat volgt heb ik al eens eerder over geschreven. Maar Tsjor, je kunt wel zo hameren op dat het mijn eigen keuzes waren. Maar je vergeet, dat het mensonterende keuzes waren, strafbare situaties, er is mij onrecht aangedaan. En justitieel is daar nooit iets aan gedaan. Je wekt de indruk dat ik er niet van geleerd heb. Daar vergis je je in. Maar dat neemt niet weg dat het trauma blijft? Was jij niet diegene die ooit eens hier op t forum zei dat ze zo duidelijk haar eigen aandeel in scheiding zag? Dat ze vond dat doordat ze niet inging op alle eisen van haar man, telkens ja zei maar nee deed, dat dat de reden was van de scheiding? Ik weet niet of jij het was, want ik beschuldig niemand graag van dingen die ik niet weet, maar ik kan je wel zeggen dat ik voor mijn eigen redding besloten heb nooit en te nimmer, never never never mezelf de schuld ga geven van het grensoverschrijdende gedrag van mijn ex en zijn ouders. Het zou ervoor zorgen dat ik alsmaal blijf denken ' had ik maar' en dat ik nu en in de toekomst alles blijf doen zoals anderen dat willen. Mocht je dit gezegd hebben, dan vind ik dat zo verdrietig voor je. Hoop ik echt dat je jezelf genoeg waard vind om aan te geven dat wat er bij jou gebeurt is, echt niet kan. Ik weet dat je daar nooit iets over zegt, dat is ook een manier om ermee om te gaan. En dat mag. Ik ben er altijd heel open over geweest wat er gebeurt is met me. En dat schrikt mensen af. Het zou wel eens verzonnen kunnen zijn. Maar ik vind het zo belangrijk te vertelen dat dit soort dingen gebeuren, heel vaak, en de schrik om ermee naar buiten te komen (bang voor reacties) vind ik nog een groter trauma dan wat er echt gebeurt is.
Daarom ga ik ook tegen je in als je soms dingen zegt die ik heel anders ervaren heb. Daarom vertel ik je dat waar twee vechten er niet altijd twee schuld hebben. Maar ik merk zelf dat je het heel belangrijk vind te zeggen dat jij gelijk hebt daarin. Maar je kunt geen gelijk hebben over de situatie van een ander.
Nu jouw vraag; wat ga je er aan doen? Daar heb ik al heel veel aan gedaan. Maar veel dingen blijven onoplosbaar. Die schulden moet ik betalen. De kinderen mag ik niet meer zien dan die 3-6 dagen per maand. Het trauma dat waar ooit liefde was, manipulatie en dreigementen voor in de plaats kwam, dat trauma is er. Daar heb ik al heel veel therapieen voor gevolgd. Mijn bijna doodervaring heb ik na 5 jaar een beetje verwerkt, maar niet helemaal. Dat gaat nooit meer helemaal weg volgens de artsen. Wat overblijft is een leven waar continue schrik angst en woede overheerst. Je kunt denken Tsjor dat ik daar niks aan doe, maar dat is jouw aanname. Dat ik er niks van geleerd zou hebben en er niks mee zou doen, lees je hier terug. Ik geef mijn grens aan dat ik door niemand gezegd wil worden dat het mijn schuld is waar ik in beland ben. Er zijn nu eenmaal mensen op deze wereld die zich voeden met het onderhuids onderdrukken van mensen en ik heb het recht om me daar aan te ontworstelen. Het zou heel fijn zijn als je ophoudt met mij de zwarte piet toe te spelen. Mij te beschuldigen en jezelf te presenteren als de persoon die het allemaal goed heeft gedaan. Daar help je niemand mee.

Doenja

Ik heb wellicht makkelijk praten, ben niet geweest waar jij was.
Ik wil ook niet voor Tsjor spreken, maar ik kan me niet voorstellen dat ze (en anderen) bedoelt dat je je man meer zijn zin had moeten geven.
Wat mij betreft juist het tegenovergestelde.
Hoe kun je het toestaan dat iemand zo over je grenzen heen gaat?
Als je je die vraag niet gaat stellen kun je niet groeien en blijf je kwetsbaar. (Kwetsbaar voor misbruik door anderen)

Wat je start vd relatie betreft: dat klinkt mij te mooi om waar te zijn
Ik ben áltijd achterdochtig als mensen me in willen pakken.
Ook dit zeg ik niet om je te beschuldigen, maar ik zou je gunnen dat je eea eens goed overdenkt voor jezelf, met of zonder hulp.

dat zeg ik

Saar, ik geen aan dat ik daadwerkelijk heel erg goed kijk naar wat er gebeurt is. En nu stel je eigenlijk weer dat ik het moet overdenken hoe het kan dat ik me zo heb laten inpakken. Je zegt dat het niet is om me te beschuldigen, maar het komt wel zo over.
Een relatie begint toch met ik vind je lief en mooi? Als zijn ouders dan ook blij met je zijn, want nooit een dochter gehad, dan is dat toch nogmaal? Ik zit nu al weer 3 1/2 jaar in een relatie waarbij ik nog positiever ben ontvangen dan in de relatie met de narcistische personen en uiteindelijk mishandeling. En met die nieuwe relatie waar ik heel gelukkig mee ben, is er niks aan de hand wat lijkt op wat er in mijn vorige relatie gebeurt.
Ik ken elke knipoog, elk gebaar en elk woord van mijn verloren huwelijk nog op een weegschaal leggen, maar daar schieten jij en ik niks mee op.
Ik wilde alleen zeggen dat het niet begon als iets moeizaams met een moeilijke man. Nee het begon heel gewoon en fijn. Zoals het hoort te gaan. Misschien heb ik met de bewoordingen teveel een soort sprookje willen verwoorden. Sorry als dat zo overkwam.
Je gunt het me dat ik een en ander nog eens goed overdenk met of zonder hulp. Maar dat heb ik al gedaan, en doe ik nog, altijd al gedaan. Het is een open deur, ik schrijf ook dat ik daar continue mee bezig ben. Ook al snap ik dat je iets wil zeggen. Dat neem ik je ook niet kwalijk, maar ik laat me niet weg zetten als een dom schaap die zich heeft laten inpakken. Zo is het nooit geweest, jammer als je die indruk wel had.
De grootste kwestbaarheid is dat mensen niet geloven wat er gebeurt is, en dat ze het mij kwalijk nemen dat het gebeurt is. Daar blijf ik voor strijden.

Ssar

Bij zo'n reactie ben ik dan zo benieuwd, heb je wel eens wat gelezen over narcisme behalve iets oppervlakkigs?
Er zijn deskundigen die erover klagen dat er veel te weinig over bekend is. Doenja, ik begrijp je angst voor verkeerde reacties en tegelijk dat ook niet los kunnen laten. Ik denk dat dat komt door diepe eenzaamheid vanwege je ervaringen. Ik heb dat ook, hoewel het bij mij niet zo heftig is als bij jou. Ik lees een boek over narcisme en las net dat narcistische mensen graag een prooi hebbendie authentiek is en daar kan ook bijhoren: wordt gemakkelijk boos wegens onrecht jegens haarzelf, bijvoorbeeld onterechte kritiek. Ik noemde je ergens sterk. Het lijkt misschien zwak als je zo vasthoudend voor je eigen kijk op je eigen ervaringen opkomt. En het kan ook zwak zijn als je niet naar anderen zou willen luisteren. Maar dat doe jij wel, je schrijftt bijvoorbeeld dat Tsjor veel nuttige dingen schtrijft. Maar het opkomen voor je eigen kijk op je ervaringen en die niet willen laten afpakken, kan dus ook duiden op iemand volgens dat boek, met een sterke zielsverbondenheid , een simpele in erlijke helderheid, wel gevoeligvoor kritiek, deze te gemakkelijk toelatend en teveel geneigd de schuld bij zichzelf te leggen, maar OOK gemakkelijk boos wordend wegens onrecht tegen haarzelf (bijvoorbeeld onterechte beschuldiging) en anderen.