Ex liegt constant

Thera en Saar

Thera, ik schrijf zelf ook en geef ronduit toe dat ik heel boos ben. Boos op de maatschappij hoe ik neergezet wordt, boos dat politie en justitie en VT niets doet, zelfs je de zwarte piet toespelen. Dat is onderdeel van de machteloosheid. Ik wil je ook bedanken dat je aangeeft dat ik goed naar mezelf en anderen kijk. Dat ik andere ook bedank voor zijn/haar visie. Eigenlijk ben ik vooral heel blij dat ik hier lees hoe 'de maatschappij' blijkbaar denkt over mensen zoals ik. Want in je gezicht zullen mensen dit niet zeggen. Nu weet ik welk beeld er leeft bij mensen. Kan ik daar ook naar handelen.
Het PTTS wat ik heb opgelopen zorgt voor angst die omslaat in boosheid. Omdat alles waar ik bang voor was, ondanks mijn waarschuwingen en niemand die mij geloofde toen, ook echt gebeurt is.
Ik heb een heel dossier van VT liggen waarin ik al vanaf de eerste pagina aangeef waar mijn ex en zijn moeder toe in staat zijn. En de opmerkingen erbij dat dat allemaal overdreven is volgens VT, want dat weet ik niet. Die staan er ook. Alles wat ik voorspeld heb is gebeurd....en nog erger. Je hebt recht op je eigen ruimte schrijft Tsjor ergens, ja maar die wordt telkens afgenomen, aan getornd, beschadigd, ingenomen, en ik word weggeduwd. Op een manier waarbij de narcist geloofd wordt. Die wetenschap maakt dat ik heel wantrouwend ben geworden. regelmatig over mijn schouder kijk als het ware. Dat is niet raar, dat is niet iets wat mijn schuld is, dat is het gevolg van wat er allemaal gebeurd is....
Saar heeft me wel eens vaker aangesproken op wat mij gebeurt, en telkens weet ze me wel te zeggen dat het aan mij ligt. Maar nooit zal ze eens zeggen, wat heb je dat ondanks de moeilijke omstandigheden goed opgelost en wat fijn dat je zo rustig hebt kunnen blijven. Dat zou ook fijn zijn. Lees je in, wat narcisme is zou ik zeggen, voor je er een oordeel over hebt. Ik dacht ook dat het iets was waarbij je van mijlenver kon zien dat het om narcisme ging. Maar zo werkt het niet. Pas 4 1/2 jaar na de scheiding ben ik er door anderen opgewezen wat wel eens de oorzaak zou kunnen zijn. En met intens verdriet lees ik rijen en rijen eigenschappen van narcisten, en lees ik stap voor stap alles wat er mij is aangedaan en wat de gevolgen zullen zijn. Net een blauwdruk. Dat een ander dat niet kan geloven, komt vooral doordat ze zoiets nog nooit meegemaakt hebben. Je kunt toch ook niet exact weten hoe het is om een levensbedreigende ziekte te hebben of een oorlogssituatie meegemaakt te hebben? Ga je die mensen ook zeggen dat het hun eigen schuld is, of dat ze moeten kijken naar hun aandeel?

Doenja

Ik geloof niet dat ik ooit ergens iets geschreven heb over 'schuld' ten aanzien van mijn eigen scheiding of 'had ik maar'. Dat ligt zo ver van mijn eigen inzet en denken af, dat ik echt denk dat je mijn verhaal verwart met het verhaal van iemand anders.
Ik kan wel gezegd hebben dat het mijn keuze is geweest om met deze man te trouwen en dat ik in die zin ook mijn aandeel heb in de relatie en in de scheiding. Maar dat gaat niet over 'schuld'.
Het is niet zo dat ik niet geloof dat het allerellendigst is wat je is overkomen en dat ik niet geloof dat iemand zo kan manipuleren, dat de buitenwereld een heel ander beeld krijgt voorgeschoteld dan de werkelijkheid. Zulke mensen bestaan en ze zijn echt heel erg. Als ik jouw verhaal lees, dan refereert dat bij mij niet zozeer aan mijn ex (alhoewel, maar daar gaat het verder niet over), maar vooral aan mijn ervaring met een collega, waarop het etiketje 'psychopate op de werkvloer' paste. Ik heb me lang slachtoffer gevoeld, maar op het moment dat ik daar echt uit wilde komen, uit dat gevoel, begon er ook hulp te komen. Ik heb gelukkig wel een goede behandeling gevonden tegen PTSS.
Er zijn verder wel enkele dingen in je verhaal die ik niet goed begrijp, maar dat zijn teveel persoonlijke details om daar verder op door te gaan op een publiek forum.

Tsjor

Doenja

Dankjewel voor dit inkijkje op: hoe het kan gaan.
Ik kende je verhaal al een beetje dacht ik. Nou echt niet...

Waar je tegenaan blijft lopen is dat mensen denken dat het leven maakbaar is en dat als je maar zus of zo doet gebeurt A of B niet.
Nou niet dus...

Tuurlijk had je andere keuzes kunnen maken, wie niet hè. Maar ga daar maar eens aanstaan als je er middenin zit. Dat is niet te doen. Alleen buitenstaanders en achteraf-terug-kijkers kunnen dat.

En dat is angstaanjagend.

X

Maakbaar

Als je in zo'n situatie zit besef je dat eigenlijk niet eens echt. Ik was vooral bezig met zo min mogelijk fouten maken zodat hij maar geen reden had om boos te worden. Natuurlijk lukte dat nooit, want ik ben nu eenmaal verre van perfect en georganiseerd, dus het was ook logisch hij daar enorm kwaad over werd. Achteraf was ik vooral kwaad op mezelf dat ik het zover had laten komen, en zover over mijn grenzen had laten gaan, nog steeds vind ik dat enorm suf van mezelf. Ik denk ook wel dat dat een karakterkwestie is, of een zelfbeeldissue, hoewel je achteraf natuurlijk nooit meer kunt vaststellen of je die schade hebt opgelopen door de relatie, of dat dat altijd al je zwakke plek is geweest. Inmiddels weet ik wel dat ik bij de eerste woedeuitbarsting had moeten gaan, tja achteraf dus.

@ Doenja

Ik mocht niet eens een boek lezen.
Moest mijn haren bedekken onder een hoofddoek.
Kleding? Ach, dat had ik toch wel genoeg.
Hobby??? Wat is dat tijd voor mezelf.... Als ik 5 minuten te laat terug kwam van boodschappen doen, dan werd ik (waar mijn kinderen bij stonden) uitgemaakt voor hoer en straathond.
Maar dat ik überhaupt zelfstandig een pakje boter kon halen dat voelde al als vrijheid. Had daarvoor 3,5 jaar in zijn thuisland letterlijk op een berg gewoond tussen 4 huizen van zijn broers en ouders. In die 3,5 jaar tijd ben ik 4x in het dorp bij iemand op bezoek geweest. Ja, ja, om de zoveel tijd gingen we de berg af voor boodschappen. Maar owee als het te veel geld kosten. Elke keer weer die ruzie om dat maandelijkse korte telefoongesprek met mijn moeder. Mijn enige familielid die ik zo nu en dan mocht spreken.
En ja, dan die keer dat hij mij heeft willen wurgen maar onze kinderen van 2,5 en 5 jaar oud wakker werden en begonnen te huilen en hij mij uiteindelijk los liet.
De volgende dag tegen mij stond te schreeuwen waarom ik het bloed niet uit het tapijt had gewassen!
Mijn stiefzoon, van 17 jaar,die in de aangrenzende kamer was maar uit angst voor zijn vader niet durfde te komen.
Mijn stiefzoon die een maand na dit voorval zich zelf van het leven heeft beroofd.

Pas toen ik banger werd van mijzelf (suïcidale gedachtes) dan van mijn toenmalige echtgenoot durfde ik te scheiden na een relatie van 23 jaar waarin ik compleet was gehersenspoeld.

Pas toen ik kon laten zien dat ik niet meer bang voor hem was werd zijn greep op mij verbroken.

Ik heb moet knokken om uit mijn depressie te komen. Zoveel stappen en beslissingen in mijn leven onder de loep gelegd. Niet als slachtoffer, maar juist naar mijn actieve (of noem het passieve) rol. Nooit en dan ook nooit zal ik deze zelfde fouten (willen) maken. Ik heb geleerd en geaccepteerd.

Intussen ben ik 12,5 jaar verder en heb ik, behalve concentratie problemen, geen last meer van mijn trauma.

Verwerking kost tijd. De littekens zullen blijven, maar de diepe wonden kunnen genezen.

Waarom gaan jullie maar door over een ander onderwerp?

Dit gaat toch niet meer over dit onderwerp?
Wat jullie wel bespreken zal best heel nuttig zijn, maar kan dat in een aparte draad?
De vraag van Thuiszitter wordt volledig ondergesneeuwd. Dat lijkt me niet de bedoeling.

Jo, Phryne en andere survivors

Hierover wordt in de rubriek “Relaties” in de draad “Spin-off draad ouderschap met (ex)partner met moeilijk karakter” ervaringen uitgewisseld.

WOW

Wat een terechtwijzingen!

Ik ben toevallig op dit draadje gestuit en heb hier wat geschreven.
Alsof ik eerst alle andere draadjes af moet gaan om te kijken of dat er niet toevallig een soortgelijk onderwerp ter sprake is gekomen.

Heb het nu net vluchtig zitten lezen. Is niet mijn genre, fijn voor een ander dat hij/zij hier een klankbord vindt, maar dat hoofdstuk heb ik al lang afgesloten.

Thuiszitter

Mijn excuses dat ook in jouw draadje heb geschreven.

Vanaf jonge leeftijd, 11 en 13, heb ik mijn kinderen inzage gegeven in mijn financiën.
Niet persé om de beschuldigingen van hun vader te weerleggen, nee puur omdat ik van mening ben dat ook kinderen een beter besef hebben van waarde van geld wanneer ze weten wat binnenkomt, wat er uit gaat en wat er over blijft.
Tuurlijk is dat geen dagelijkse kost geweest. Maar heb regelmatig toch wel uit moeten leggen waarom er (op dat moment) geen geld was voor bijvoorbeeld die dure sportschoenen.

Mijn zoon is eigenlijk geleidelijk aan de mantelzorger geworden van zijn vader. Doet zeker vanaf zijn 17e zijn financiën, artsenbezoeken etc.. En jij? Je maakt je druk omdat je je zoon van 16 jaar duidelijkheid hebt willen scheppen over een leugen.

Ik maak me niet druk

Ik hou er niet van om bestempeld te worden als slechte vader die zijn verplichting niet na zou komen, ik hou er niet van als Ex tegen de kinderen vertelt dat ik de Kinderbijslag zou krijgen, en dat ze om die reden de jongens niet van fatsoenlijke kleding kan voorzien.

Ik heb dus door open kaart te spelen hem proberen duidelijk te maken dat het anders in elkaar steekt, dat ik helemaal geen kinderbijslag krijg, maar dat moeder alles krijgt.

Moeder doet niks anders door kinderen tegen me op te zetten met leugens, daar hou ik niet van.
Haar karakter en haar doen en laten kan ik niet veranderen, wel kan ik de kinderen laten zien wat er bij mij Niet binnen komt op mijn rekening, en probeer ik dit voor hen zo duidelijk mogelijk uit te leggen

het probleem is wel opgelost

Ik heb zelf geld op zijn rekening gestort zodat hij zelf mooie schoenen kon uitkiezen, ondanks dat moeder dit behoort te doen

Ja het hele rotte is (Doenja)

Dat jezelf hierin verdedigen de ander meer in zijn overtuigingen doet vastzetten. Mensen begrijpen nog niet echt de implicaties van situaties zoals die waarin jij je bevond en willen dat ook vaak liever niet begrijpen. Vaak uit een gevoel van vermeende veiligheid mbt hun eigen leven: kijk ik maar wel de juiste keuzes, daarom is mijn situatie anders. Een menselijke afweer op omstandigheden die zo naar zijn. Ik zeg het elders: toen er Joden uit de kampen terug kwamen, wilden mensen in Nederland hun verhaal niet geloven, het was te gruwelijk. NIet dat ik zaken wil vergelijken, het gaat mij om de dynamiek van 'je hebt altijd een keuze en anders blijf je in je slachtofferschap hangen' En vaak als mensen dan het uit gaan leggen, benadeelt dat hun zaak: degene die er wars van was, zegt nog eens 'zie je wel'.

Ik vind de stelling van 'je hebt altijd een keuze' overigens een bijna existentiële discussie waard.
Ja tuurlijk heb je altijd een keuze. Maar de ene keuze is totaal niet te vergelijken met de andere.
Mensen die in een concentratiekamp zaten hadden een keuze: naar de gaskamer of doodgeschoten eindigen in het prikkeldraad. Maar dat is toch weer net een andere keuze dan in een vredig land verhuizen of niet. Daarom vind ik 'je hebt altijd een keuze' eigenlijk zo'n platitude en vermoed dat het vaak geopperd wordt om niet verder inhoudelijk op een zaak in te gaan. Wat ieders goed recht is natuurlijk, maar dan is het handig te zeggen dat je er eigenlijk geen zin in hebt.

Top

Ik het gebeuren ober liegen en leugens vertellen. Ik zou het graag delen maar dit verhaal beslaat al ruim 2 jaar.

Hier eigenlijk precies het zelfde. Ex koopt wel nieuwe kleding voor de jongste 2 dames maar een normale broer voor mijn zoon zit er niet in.
Ik heb gefinaciele middelen omdat door alle schulden in de schuldhulpverlening zit.

Hoe jij dit op lost thuiszitter verdient in mijn ogen respect. Ik wou dat ik dat kon doen en zeggen, maar helaas ik mag en kan niks. De toekomst zal het uitwijzen.

Hou dit vol, ookal hoort het eigenlijk bij je ex. Je zoon is slim genoeg om zijn eigen conclusies te trekken en dan gaan er vanzelf wel dingen anders gebeuren.

Misschien idee als de alimentatie op zijn rekening te storten zodat hij zelf zijn kleding kan halen als hij dat nodig heeft, hierdoor leert hij omgaan metgeld en word hij zelfstandiger en minder afhankelijk van jou ex.

dat is niet vol te houden

@tsjor, om manieren te bedenken om de schoenen te bekostigen, zoon heeft een bijbaantje, ik heb nog minimale reserves, maar daar gaat het toch helemaal niet om!
ik kan idd de schoenen kopen ( wat nu ook is gedaan ) maar ex flikt dit iedere keer.

door de procedure over vaststelling kinder alimentatie ben ik intussen zo goed als blut, en wat dan???
Wat als de rechter straks een uitspraak over de hoogte van de alimentatie doet gebaseerd op verzinsels van de tegenpartij, die namelijk suggereert dat ik neveninkomsten heb.( heb vroeger toen ik nog getrouwd was bijverdiend naast mijn baan die ik toen had, maar nu versleten, 2 rotte knieën, vorig jaar gedotterd, en sindsdien heb ik flink moeten inleveren, vorig jaar op eigen verzoek herkeurd en met terugwerkende kracht 100% afgekeurd ) in een notendop waar ik me nu in bevindt

Wat als de kinderalimentatie bedrag straks zo hoog is terwijl ik het niet kan betalen, wat dan?? dan moet ik mijn huis verkopen, want door dit hele gedoe ben ik blut, ik moet de eindjes aan elkaar knopen om niet maandelijks in de min te belanden, regelmatig moet ik mijn kleine reserve aanspreken om de kosten te kunnen betalen.

Waar denk je dat de schoenen van betaald zijn!!

@vlinder: er was wel een medische noodzaak om dat te vertellen, en ik hoop dat je begrijpt dat ik me hier niet verder over uit laat!

@papa van 3, het liefst zou ik het geld op de rekening van de kinderen storten, maar inmiddels is de situatie zo dat er geen geld meer is voor de kinderalimentatie, want de hele procedure heeft zijn tol geeist.

Want daar schiet de Nederlandse wetgeving nog flink tekort, want die zeggen gewoon als je X inkomen hebt kom je in aanmerking voor een toevoeging, maar zit je er net 500 euro boven mag je alles zelf betalen, en dan hoef ik jullie niet uit te leggen wie het moet afleggen, uitgaande van advocaat kosten 'a 225 euro per uur.

Vindt ik mezelf zielig Nee, maar dat ik nou kan zeggen dat dit een ideale situatie is toch ook weer niet

Jaaropgave

Ik neem aan dat je toch wel een jaaropgave voor de belastingdienst hebt, op basis waarvan je kunt aantonen wat je inkomen is?

Tsjor

Bovendien

Het gaat er niet zozeer om dat je die schoenen betaalt, maar dat je met je kind meedenkt wat hij kan doen om de gewenste schoenen te krijgen.

Tsjor

Meedenken is mooi

Maar ik kan niet tegen mijn kinderen zeggen dat ze geen schoenen krijgen als ex het niet doet, en hij ze heel hard nodig heeft.

En Ex zit echt niet krap bij kas, want anders ga je geen nieuw dakkapel laten plaatsen door een bedrijf 'a enkele duizenden euro's.

Ik heb idd jaaropgave belastingdienst, maar als de rechter meegaat met alle verzinselen die de tegenpartij suggereert, moet ik mijn huis te koop aanbieden aangezien ik het niet meer kan betalen.

Heb ook al een betalingsregeling moeten treffen met pensioenfonds Bouw, omdat ik nu 100% ben afgekeurd heb ik geen recht meer daar op, en omdat het UWV vorig jaar besloot om dat met terugwerkende kracht in te laten gaan moest ik ook alles met terugwerkende kracht terug betalen Bruto wel te verstaan, dat is al een extra aanslag op mijn inkomsten die ik maandelijks krijg.

Nu is het voor mij nog 3 weken stress aangezien over 3 weken de zitting is, heb er slapeloze nachten van

Meedenken kan ook zijn

met je kind eens bespreken: hoe kom je aan geld voor schoenen? Moeder of vader vragen kan altijd. Er zijn ook andere opties: klusjes doen, iets verkopen etc.
Wat je financiële situatie betreft, de rechter zal toch niet alleen maar op praatjes ingaan, als jij harde cijfers hebt? Met het UWV is inderdaad verschrikkelijk, ik heb het ook meegemaakt: netto ontvangen en met terugwerkende kracht bruto terugbetalen. Het enige voordeel is dat je volgend jaar de betaalde belasting terug kunt krijgen van de belastingdienst. Maar een jaar wachten is dan erg lang.
Je zit nu in de stress, je telt de dagen tot de zitting. Ben je goed voorbereid, heb je een advocaat die je bijstaat, ben je voorbereid ook op tegenslag, zodat je rustig alles aankunt? Heb je de hoofdzaken goed in de gaten en kun je dat scheiden van de bijzaken?
Ik hoop het beste voor de kinderen en dat betekent meestal ook dat er een uitkomst komt waar beide ouders goed mee kunnen leven. Dan komt er rust voor de kinderen en dat lijkt mij het allerbeste. die dakkapel maakt niets uit, is van geen enkel belang verder.

Tsjor