Ex liegt over alles
De ex-vrouw van mijn man liegt werkelijk over alles. De kinderen krijgen dit ook steeds beter in de gaten. Ze liegt hen ook voor. Dat ze ons voorliegt is niet fijn maar dat ze de kinderen van alles wijs maakt is veel erger. Doordat ze zo'n losbandig leven leidt, weten de kinderen de helft van de tijd niet waar hun moeder uithangt. Ook in de week dat ze bij haar zijn, stalt ze de kinderen bij haar ouders om zelf de hort op te kunnen gaan. Dit brengt de nodige onrust voor ze met zich mee. Natuurlijk hoeft ze niet precies te zeggen wat ze uitspookt. Maar nu zegt ze het één en doet ze het ander. En daar liegt ze dan weer over. De kinderen blijven niet klein en krijgen steeds meer vragen.
Reden van de scheiding is ook de levensstijl die ze erop nahield tijdens hun huwelijk. Er waren meerdere mannen in het spel. Wij vermoeden dat dat nu nog steeds het geval is. Ze moet regelmatig zogenaamd overwerken. Of we horen van de kinderen dat ze vroeg naar bed moesten omdat er een collega langskomt om over het werk te praten. Nu weten wij ook wel dat overwerken en avondvergaderingen e.d. op haar werk helemaal niet van toepassing zijn. Of ze moet 's avonds als de kinderen naar bed moeten nog even naar haar werk, sporten, naar een concert of naar het theater. Zolang ze maar niet thuis hoeft te zijn. En opa en oma draven iedere keer wel weer op. Daar snappen we ook helemaal niks van. Dat die niet een keer zeggen dat ze beter een keer thuis kan blijven.
De kinderen geven steeds vaker aan dat ze liever bij ons willen blijven omdat mama toch geen tijd heeft. Naar de buitenwereld toe, is het de leukste mama van de wereld. Als andere mensen haar kunnen zien is ze de gezelligheid zelve. Ook het geven van dure cadeaus hoort daarbij, want ze weet dat wij ons dit niet kunnen veroorloven. Dat willen we overigens ook helemaal niet. De kinderen gaan zich aan het gedrag van hun moeder steeds meer ergeren. Want waar is ze als één van de kinderen ziek is? Als er eentje in bed plast door alle spanningen? Of op woensdagmiddag als de kinderen vrij zijn? In de week dat ze bij ons zijn, laat ze hooguit één keer iets van zich horen. Terwijl de kinderen al zo vaak gevraagd hebben of ze iets vaker wil bellen. Ze is ook nooit bereikbaar. Als je haar daar op aanspreekt zegt ze dat 'je ook aan jezelf moet denken'
Mijn man en ik zien de kinderen hier steeds verdrietiger door worden. Het liefst willen we alles over hun moeder vertellen tegen ze. Mijn man weet zelfs niet of ze wel allemaal van hem zijn. Maar we moeten op onze lip bijten, hoe moeilijk dat ook is. En daar wil ik graag jullie mening over. De kinderen krijgen steeds meer vragen. Hoe kunnen we daar het beste mee omgaan? De oudste zei een paar dagen geleden tussen neus en lippen door dat ze een bepaalde gedraging niet van papa en niet van mama heeft. En hoe dat kan. Voor ons het signaal dat het 'is begonnen'. De oudste is 9 en ze gaat steeds meer te weten komen over op welke manier kinderen ontstaan. In onze ogen nog veel te jong om met dingen zoals 'ben ik wel een kind van papa?' geconfronteerd te worden. We willen zo graag dat ze toch nog iets van een onbezorgde jeugd hebben. Maar de vragen komen. En ze komen sneller dan verwacht. Iemand goede raad?
tips
1 niet klakkeloos je man geloven
2 geen oordeel vellen over iemand die je denkt te kennen
3 de kinderen bieden wat ze nodig hebben als ze bij jullie zijn
4 naar de kinderen toe geen oordeel over moeder zelfs maar laten doorschemeren
5 je niet met de andere thuissituatie bemoeien , zolang opa oma daar in beeld zijn
En wat bedoel je nu over wat de oudste zei? Want dat is wel erg vaag. Welk gedrag en wat is begonnen?
als stiefmoeder
Kan het ook zijn dat je naar redenen zoekt om de kinderen bij moeder weg te halen? Ik vind het namelijk nogal ver gezocht. Kinderen die vragen of hun moeder vaker kan bellen? Kan best hoor, dat je nou niet direct verrukt bent van de levensstijl van moeder maar ik denk dat je nu zaken in je voordeel zit uit te vergroten.
In godsnaam
Hou dat op je lip (tong?) bijten vol en hou je mond tegenover de kinderen. Zij zijn nul komma nul gebaat bij jullie eerlijkheid hierover. Integendeel. Je hoeft niet te liegen maat omzeil het gewoon. Als een kind zegt dat hij noch op papa lijkt noch op mama kun je hem gewoon een dikke knuffel geven en zeggen: jij lijkt gelukkig vooral op jou en daarom ben ik zo dol op je. Niks geen groots ding van maken over De Waarheid of echte vader of niet, je hebt geen enkele reden. Echt, je maakt heel veel kapot als je de kinderen hierover gaat informeren of betrekt in jullie mening over hun moeder. Neutraal reageren naar de kinderen toe: 'iedereen maakt zijn eigen keuzes en jij weet ook wel dat wij het anders doen maar gelukkig is het een vrij land en mag iedereen het zelf kiezen' is ook een manier om aan te geven dat je ze hoort als ze klagen over hun moeder. En natuurlijk kun je ook zeggen dat je het vervelend vindt te horen als ze iets niet leuk vinden. Maar maak het niet groter, hou het bij hun gevoel en maak er geen moralistisch iets van want je hebt het nog wel over hun moeder. Zolang er niemand wezenlijk in gevaar wordt gebracht of ze niet de wet overtreedt is het niet in jouw cirkel van invloed om er wat aan te doen.
Ik zeg het niet zomaar. Ik herken dingen uit je verhaal. Alleen werden de kinderen hier bij moeder savonds alleen thuis gelaten, soms met babyfoon bij de buren, soms niet, vanaf dat jongste twee was. Oudste was toen acht en mocht haar mobiel bellen als er wat was. Oudste klaagde bij ons over het briefje wat ze dam snachts en savonds op tafel vond als ze wakker werd. Zo ook toen hebben wij onze tong moeten afbijten. Ook bij het komen en gaan van stiefvaders. Het is echt, echt, echt heel shit maar ik ben ervan overtuigd dat je het beste gewoon neutraal kunt blijven en zelf zorgen dat jullie thuis een veilige haven is. Een kind moet van zijn ouders kunnen houden op hun eigen manier, zonder oordelen van anderen om rekening mee te houden.
En als je iets afkeurt, keur bepaalt gedrag af maar niet het mens.
Wat mij trouwens altijd wel hielp is af en toe lekker spuien tegen mijn eigen moeder bv. Was ik het weer even kwijt 
Het is nu rustiger hier trouwens. Heerlijk. Voor zolang het duurt hahaha. Maar het alleen thuis zijn is nu niet meer zo'n big deal nu ze ouder zijn. Dat scheelt ook natuurlijk.
Ik bel nooit
Ik bel mijn kinderen bijna alleen in noodgevallen als ze bij hun vader zijn. Ben ik daarom een slechte moeder? Kom nou!
Ze mogen mij wel te allen tijde bellen, dat doen ze meestal tussen nul en twee keer per week.
Verder wil ik me van harte bij tante Sidonia aansluiten.
Ik zou echt niet ingaan op de vaderschapsvragen, alle kinderen gaan door een fase waarin ze denken dat hun ouders niet hun ouders zijn. Je kunt de oudste hooguit zeggen dat alle kinderen (gelukkig) uniek zijn.
Over erfelijke eigenschappen gesproken, mijn beide ouders hebben donkerbruin haar, hun dochters zijn donker, rood en blond. En we lijken verder gigantisch op elkaar. Dat kan allemaal.
Tante Sidonia,
Ik heb mijn eigen mening, mijn man dikt niks aan. Ik ken haar ook mijn hele leven al en ze laat de kinderen echt aan hun lot over. Ik zal nooit iets slechts tegen ze over hun moeder zeggen want ik weet zelf maar al te goed hoe het is om met gescheiden ouders te leven. Ik ken het verdriet. Want dat heeft ieder kind van gescheiden ouders. Gelukkig gingen mijn ouders wel volwassen met hun problemen en elkaar om en is het tot op de dag van vandaag mogelijk dat ze elkaar kunnen velen op verjaardagen en andere gelegenheden. En heus, zij hebben ook hun problemen gehad maar bij hen was er een andere reden dan liegen en bedriegen die tot hun scheiding heeft geleid. En dat is een groot verschil.
Maar dat is nu hetgeen waar ik wel tegenaan loop. Het liegen en bedriegen. En het totaal niet omkijken naar de kinderen. Het jarenlang met Jan en alleman het bed induiken. Tante Sidonia, misschien vind je het vaag maar het komt erop neer dat zelfs moeder zelf niet weet van wie haar kinderen zijn. En daar stellen de kinderen nu vragen over. Weliswaar nog een beetje eromheen draaiend, maar er komt een dag dat ze echt willen weten of hun vader wel hun vader is.. En ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan. Want wanneer doe je het goed? Ik wil er een beetje op voorbereid zijn, aangezien ze mij als vertrouwenspersoon zien en de kans groot is dat ik straks die vraag voorgeschoteld krijg. Dan nog zal ik nooit een antwoord op die vraag kunnen en willen geven. Dat moet mijn man doen als hij vindt dat de tijd daar rijp voor is. Maar ik ben bang dat ze straks aan mijn reactie kunnen zien dat er wel degelijk iets aan de hand is. Verder wel bedankt voor tip 3,4 en 5. Dit leven we zoveel mogelijk na. Al lukt het niet altijd, wij zijn tenslotte ook maar mensen.
Een scheiding is al heftig genoeg van zichzelf.
En iedere scheiding is ook weer anders, ben ik achter gekomen. Ik realiseer me steeds beter dat mijn ouders het goed gedaan hebben. Ik heb geluk gehad want je hoort het zo vaak anders gaan. Ik kan de kinderen met heel veel dingen bijstaan omdat ik zelf weet hoe het is als je ouders gescheiden zijn, maar ik heb ook niet overal een antwoord op. Bij mij is het nooit een onderwerp geweest of mijn vader mijn vader wel is. Zowel mijn moeder als vader waren niet altijd de hort op of deelden het bed met Jan en alleman. Vandaar.
AnneJ, hoe durf je er zomaar klakkeloos vanuit te gaan dat ik de boel aan zit te dikken en probeer de kinderen bij hun moeder weg te halen? Echt, neem van mij aan dat ik dat nooit maar ook écht nooit zou doen! Natuurlijk mag je je mening hebben, maar als je niet weet wat er speelt en er dus zomaar vanuit gaat dat ik dan de kinderen wel bij hun moeder weg zou willen halen, dan weet je echt niet waar je over praat. En geef mij één reden waarom ik zaken in mijn voordeel uit zou vergroten? Nee, dan zou ik goed bezig zijn! Erg jammer, dat jij er klakkeloos van uit gaat dat ik dat dus doe zonder mij te kennen.
Poekie, ook in noodgevallen geeft mevrouw niet thuis. Bijvoorbeeld: kind hartstikke ziek, je geeft het aan haar door. Ze neemt het voor kennisgeving aan en zal daarna ook maar niet het kleinste beetje interesse tonen.
Als kind van gescheiden ouders kan ik zeggen dat ik het altijd heel fijn heb gevonden dat er iedere of hooguit om de dag even contact was. Al was het alleen maar even om mijn vader of moeders stem te horen. Verder was het bij ons ook altijd mogelijk om van de ene naar de andere ouder te gaan. Vwb hun 'fase' waarin ze denken niet van hun vader te zijn: Dit zomaar waar zijn.
Ookstief, volgens mij heb je heel goed door waar ik graag advies over zou willen. Je geeft raad waar ik iets aan heb. Dank daarvoor.
Je hebt je mening
over haar en dat is je goed recht, maar besef ookdat jouw menign wellicht toch een ietsiepietsie gekleurd is door de slechte verstandhouding.
Zij is een volwassen vrouw en mag, plat gezegd, neuken met wie ze wil, zo vaak ze wil, desnoods met een voetbalelftal tegelijk.
Zolang ze de kinderen niet bij haar seksleven betrekt/daar getuige van maakt gaat he niemand iets aan.
Haar kinderen hebben misschien wel iets door en keuren haar gedrag af, dat kan, maar dat moeten jullie niet voeden.
Als de kinderen bij haar zijn is zij verantwoordelijk voor hen en dan kan zij doen wat haar goeddunkt. Als dat naar opa en oma brengen is, dan kun je dat jammer vinden,maar dat is haar keus. Zolang de kinderen maar veilig zijn en er voor ze gezorgd wordt.
Jasmijn
Je kan nou wel heel boos worden omdat mensen het hier niet met je eens zijn en je wijzen op de indruk die je wekt, maar daar is het een forum voor.
Ik sluit mij volledig aan bij Sidonia, AnneJ en Mark. Heel veel van wat je hier schrijft gaat je werkelijk maar dan ook werkelijk geen barst aan of kun je helemaal niet weten. Daarnaast maak je jezelf enorm groot. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het voor kinderen zeer traumatisch is als anderen zich groot en belangrijk proberen te maken ten koste van een ouder. Jij kan haar helemaal niks (willen) vinden, de kinderen houden ongetwijfeld van haar.
Niet in de laatste plaats vanwege het andere draadje over mama noemen krijg ook ik de stellige indruk dat jij een stiefmama bent die eigenlijk hun mama had willen zijn en dat probeert te worden door hun moeder te bestrijden. Wat ik hier lees he Jasmijn, is een stiefmoeder die enorm in strijd zit met....zichzelf.
Je was er niet bij
Toen de kinderen verwekt werden was jij er niet bij (mag ik toch hopen voor je) en dat kan ook je antwoord zijn: 'sorry lieverd, over hoe je op de wereld gekomen ben kan ik echt niks waars zeggen want daar ben ik niet bij geweest. Ik ken je vanaf leeftijd x en vertel je met liefde vanaf toen'
Ik snap wel je gevoel de kinderen te willen geven wat zij blijkbaar niet bij hun moeder krijgen. Maar ik denk dat je je moet realiseren dat dat niet zomaar gaat. Moeders is er en -tenzij ze emigreert en de kinderen achterlaat- maar tot die tijd heeft ze een rol. Als ik jou was zou ik het plaatje wat je nu in je hoofd hebt herschrijven tot iets wat aansluit bij de huidige situatie en bijbehorende mogelijkheden. En daar hoort vrees ik bij dat het voorbeeld nemen aan hoe jij het fijn vond als kind alleen toegepast kan worden door jou en je verder niet kunt verwachten.
Dat bellen is hier ook nooit gebeurd maar kinderen mogen wel bellen wanneer ze willen. Gebeurt zelden.
Moeilijk
Ik vind zwijgen niet zonder meer de beste oplossing. Ik vind het belangrijk om de realiteit te benoemen en te bevestigen naar kinderen. Zwijgen en je eraan onttrekken kan ook betekenen dat kinderen alleen moeten worstelen met zaken die heel pijnlijk en verwarrend voor ze zijn. Aan de andere kant moet je natuurlijk niet aan stemmingmakerij (mee)doen. Voor mij betekent dat vooral dat ik wel neutrale vragen kan stellen: hoe is dat voor jou? En dat ik ook meelevende opmerkingen kan maken: ik kan me voorstellen dat dat moeilijk voor jou is. Verder bespreek ik bij klachten van mijn kinderen over hun vader en zijn vriendin (wat hier overigens hele gewone dingen zijn, geen hele zware zaken) altijd naar de positie van de (stief)ouder en benadruk de 'ouderkant' waar ik zelf ook sta. Ik benadruk ik dat ieder mens anders is en ja, dat is soms onaangenaam voor anderen: wij hebben ook geregeld last van elkaar. Ook moedig ik mijn kinderen aan om naar mogelijkheden te zoeken hoe ze het zelf met papa of stiefmoeder kunnen bespreken.
De dingen die jij beschrijft zijn wel fundamenteler. Ik kan me voorstellen dat jullie daar erg mee worstelen. De vraag of jouw man wel de biologische vader is kan niet tot in lengte van dagen vermeden worden, vermoed ik. Maar ik zou niet beginnen met een heel verhaal maar door vragen vooral het kind het verhaal laten doen: wat Is de vraag, wat zijn de gevoelens daarbij, waar heb je behoefte aan? Jij zult dit bovendien heel goed met hun vader moeten bespreken. Als er behoeften worden aangewakkerd waarbij een rol in moet spelen (en dat ligt nogal voor de hand) dan moet hij er wel kunnen staan.
Kinderen zullen zelf hun houding moeten bepalen tegenover de dingen die ze in het leven tegenkomen. Je zou dit het liefst bij ze weghouden of voor ze wegpoetsen, maar dat gaat niet. En in die zin moet je er wel vanaf blijven. Het is hun moeder en ze zullen zelf met haar verder moeten, dat kan echt niet anders. En dus moeten ze ook zelf hun oordeel vellen en hun handelen vormgeven. Maar volgens mij kun je kinderen wel helpen dat te doen. Niet inhoudelijk, maar door ze te leren naar zichzelf te kijken en te voelen en daarbij veiligheid en warmte te bieden.
Succes,
Jo Hanna
Jo hanna
Ik ben het echt met de anderen eens: ztiefmoeder heeft hier geen enkele rol in. Zij was er niet bij, ze weet niets van die relatie. Als de kinderen vragen hebben zullen ze die aan vader of aan moeder moeten stellen.
Eén enkele opmerking wil nog niet zeggen dat 'het probleem' eraan komt. Het kan zijn dat de kinderen zich ooit afvragen of vader hun vader is. Ze vragen het aan vader, die weet het niet, ze vragen het aan moeder, die liegt. Als het kind aanvoelt dat de antwoorden niet bevredigend zijn zou ze een DNA-test kunnen laten doen. Dat hoeft niet eens via de televisie. In dit hele verhaal komt stiefmoeder niet voor. Sterker nog, als stiefmoeder zo bevooroordeeld is door haar eigen mening over het gedrag van moeder, dan is het beter dat ze zich helemaal daarbuiten houdt.
Er zijn al een paar goede suggesties gegeven voor antwoorden van stiefmoeder op zo'n moment. Stiefmoeder is niet 'de vertrouwenspersoon' van de kinderen, ook al voelt ze zichzelf wel zo. Als het gaat om de relatie vader-moeder-kinderen staat ze daar in feite buiten. Ze is het liefje van vader en zorgt een deel van de week mede voor de kinderen.
Tsjor