Ex-man zakt steeds verder in depressie

Afstand

Hoe groot is de afstand voor de kinderen naar hun vader en kunnen ze dar zelf naartoe?
Het is ook heel wat als je in een keer je gezin verliest, je kinderen alleen in een weekend 'mag' zien en je ex een nieuwe relatie opbouwt met een goede vriend van je (die je dan ook 'kwijt' bent.
Hem gaan vertellen hoe erg het voor de kinderen is zou ik zeker niet gaan doen, dat helpt helemaal niet.
Er kunnen twee dingen spelen: het ene is dat hij echt een depressie doormaakt en daarvoor zou hij naar de dokter moeten gaan. Misschien speelde dat al eerder, ook tijdens jullie relatie al, maar is er in feite te weinig aandacht aan besteed of is het verdoezeld gebleven onder de dagelijkse gang van zaken en komt het nu manifest naar boven. Maar op zich is er in de situatie ook wel aanleiding voor een depressie als iemand daar gevoelig voor is.
Jij kunt hem niet naar de huisarts praten, de kinderen zouden het kunnen opperen, maar zeker niet echt met hem kunnen bespreken. Daar is een volwassene voor nodig. Hoe is nu de relatie tussen jouw nieuwe liefde en je ex-man? Kan hij nog in kontakt komen met hem? Zou hij dat willen op een regelmatige basis, zodat de zorgen van de kinderen door hem (als vriend) worden overgenomen? Kent hij anders andere vrienden van hem? Of ken jij een familielid van hem die zich om hem zou kunnen bekommeren? Ik zou zeker actief gaan zoeken naar een volwassene die de zorgen voor hem op zich kan nemen, op regelmatige basis kontakt met hem kan houden en het verloop van de depressie in de gaten kan houden en kan adviseren over eventuele behandeling of hulp van de huisarts.
Een andere insteek is, dat zijn leven weer 'zin' moet krijgen. Een weekend 'de kinderen krijgen' is daarvoor onvoldoende. Als de kinderen in de buurt wonen en er zelf naartoe kunnen gaan zouden zij ook door de week een avond naar hem toe kunnen gaan en bij hem gaan eten. Als de kinderen een hobby hebben zou je kunnen kijken of hij daar iets mee kan in de zin van belangstelling tonen, halen en brengen, contributie betalen etc. Maar het kan ook zijnd at hij kapotte fietsen repareert, vastgelopen computers maakt, een spaarrekening vult, ik weet niet waar zijn sterke kanten liggen.
Met andere woorden je zou er actief over na kunnen denken hoe je het vaderschap voor hem een zinvollere invulling geeft dan een keer per twee weken de kinderen op bezoek krijgen. Dat kun je brengen als een behoefte van de kinderen (de kinderen willen graag) of als een behoefte van jou (ik heb hulp nodig bij). Als daar kosten aan verbonden zijn kun je dat eventueel in mindering brengen op de alimentatie, zodat je duidelijk maakt dat het je echt niet om geld te doen is.
Dus ik zou die twee dingen doen: hem de kans geven om het vaderschap zinvoller invullen, waarbij jij de voorzet doet; en zorgen dat er een volwassene is die een goede band met hem heeft en hem in de gaten houdt.
Jij kunt zelf weinig doen, gezien jouw positie in het hele verhaal.

Tsjor
Z

Moet dat dan?

Moet je er iets over zeggen tegen hem? Je kunt hooguit met je kinderen bespreken hoe zij dan reageren. ze zijn 13 en 10, dus op de drempel van een eigen mening hebben etc.
Ik weet niet hoe het kontakt met je ex is, maar je kunt wel zeggen dat jij je zorgen maakt om hem (dus niet via de band van de kinderen) als je daar konkrete aanwijzingen voor hebt (dus niet wat de kinderen zeggen). Ik zou hem zeker niet gaan belasten met het verhaal dat de kinderen last hebben van hem, dat is wel heel erg zwaar.
'In hoeverre zal de gemoedsrust van hun vader invloed hebben?' Tsja, daar kun je heel vele over speculeren. Ze hebben geen zonnige, sociale vader, maar die hebben ze dan ook niet, dus er is geen mogelijkheid om te bedenken hoe je kinderen zullen zijn als zij een zonnige en sociale vader zouden hebben gehad. Het is uiteraard makkelijk om straks alle eventuele problemen te wijten aan de depressiviteit van vader en zijn problemen met de scheiding. Dan heb je een levenslang excuus en een schuldige. Terwijl het volstrekt onduidelijk is waar kinderen last van krijgen, hoe kinderen ergens op reageren, wat de invloed is van een gezin op het houden van vriendjes etc. De hormonenstorm die eraan komt heeft veel meer invloed en dat is buiten je bereik.
Het enige wat je nu kunt doen is je kinderen helpen om te leren hiermee om te gaan: wat zeg je dan, wat kun je zeggen, hoe voel jij je, hoort die zorg nog wel bij jou etc. etc. Je eigen houding zal ook invloed hebben. Straal je uit dat je het hem kwalijk neemt, of dat je je zorgen maakt, of dat je blij bent dat je ervan af bent, dat heeft allemaal invloed op de kinderen.
' Maar het lijkt erop dat ook goedbedoelde hulp niet genoeg is. Hij kan gewoon erg moeilijk zin aan het leven geven. Dat was in onze relatie ook al zo, sociaal gezien leunde hij volledig op mij.' Het kan ook zijn dat er eigenlijk altijd al een neiging is tot depressiviteit, maar dat die neiging nu manifest geworden is. Dan zou je toch moeten kijken of hij niet te bewegen is om naar de huisarts te gaan. Dat kun je waarschijnlijk niet zelf doen, dus daar zou je een andere volwassene voor moeten inschakelen.
Ik begrijp dat je vriend geen kontakt meer met hem heeft? Heb jij wel nog kontakt met de buren of de ouders? je kunt niet zomaar iets achter zijn rug om doen, dus het vraagt wel enig taktisch vermogen en creatief denken, hoe je je zorgen over hem zou kunnen uiten. Het kan ook zijn dat je tot de conclusie komt dat jij er helaas nu niets meer aan kunt doen. Behalve dan je kinderen zo goed mogelijk begeleiden.

Tsjor

Sorry?

Het zal zijn dat ik t met een filter lees maar ik lees dat jij bij je man bent weggegaan, met een goede vriend van hem bent verder gegaan en nu het hebt over 'ongestoord genieten van je nieuwe leven'. Toe maar zeg. Misschien zit de oplossing niet alleen maar in je ex maar is het misschien nuttig als jij ook even pas op de plaats maakt. 'Ongestoord genieten' of gelukkig zijn is geen geboorterecht hoor, misschien wil je wel tikkie teveel te snel.

Tsjor heeft je inhoudelijke tips gegeven maar dit hoort er ook bij. Vind ik.

Herkenning

Jouw verhaal, is mijn verhaal Happysad. Het enige verschil is dat ik geen nieuwe relatie heb of heb gehad. Ook ik zie mijn ex-partner wegzakken. Ook hij zegt vaak af, is negatief, klaagt. Naar de kinderen, naar mij, maar ook naar zijn ouders en collega's.
Hij vindt ook dat ik wel een leuk leven heb, terwijl ik niets meer of minder doe als voorheen. Ik werk, zorg voor de kinderen, maar ik zie wel de mooie en leuke dingen in het leven, een vriendin op de koffie, het zonnetje, kinderen maken een grappige opmerking of een avondje uit. Ik kan hier van genieten, maar mijn ex-partner niet (meer).
Ik heb het hem gezegd, dat zijn negatieve houding niet leuk is voor anderen (ik bedoelde daar de kinderen mee, maar dat heb ik niet gezegd). Maar dan krijg ik een relaas van wat er allemaal verkeerd is, in zijn leven.
Ik vertel de kinderen eerlijk hoe het is, dat hij niet lekker in zijn vel zit, dat dit zeker niet aan hen ligt. Maar kinderen gaan inderdaad steeds minder graag naar hem toe, en dat is heel moeilijk.
Dus geen raad, maar ik wil je wel een steuntje in de rug geven.