Ex regelt omgangsregeling met de kinderen

Groepsapp

Daar zit jij toch ook in. Dus als het niet uit komt kun je zelf ook reageren.

Geen punt

Het is nu de taak van je pubers om dat met je af te stemmen. Maar ja, pubers dus.
Leg het ze eens voor. Dat je graag weet of ze bij jou eten en slapen of niet. En of ze je dat tijdig laten weten.
En vraag het eens: ga je dit weekend nog naar je vader of blijf je hier eten en slapen? Dan kan ik daar rekening mee houden.
Het zal niet altijd perfect goed gaan maar hoe ouder ze worden hoe meer routine ze er in krijgen. Laat ze vooral ook zelf meedenken.
Mijn kinderen gaven op een gegeven moment aan dat ze mogelijk elders bleven slapen. Bij vrienden dan. En of ik de deur van het nachtslot wilde houden voor de zekerheid.
Maar daar gingen ze mij dan niet meer over bellen omdat het vaak tot het laatste moment onduidelijk bleef.
En ik heb ook een periode gewoon gezorgd dat er altijd voedsel was. Zonodig schoof ik het in de koelkast als ze er niet bleken te zijn.
En als het belangrijk voor mij was, of ik maakte me zorgen, dan stuurde ik ze een sms'je om te reageren en hun moeder gerust te stellen.
Daar kreeg ik niet altijd meteen antwoord op, maar zodra ze het merkten of gelegenheid hadden reageerden ze wel.

Leeftijd

Met 18 en 15 lijkt me dit een prima gang van zaken. De primaire verantwoordelijk over de omgangsregeling gaat steeds meer naar de kinderen zelf toe. Zij kunnen vervolgens met jou overleggen.

het enige afwijkende dat ik in jouw verhaal zie

is een moeder die vader beschuldigd van 'gehaaid manipulatief' zijn voor iets wat hij gewoon in een groepsapp bespreekt waar zijzelf ook in zit.

aanvulling

"Dan zie ik ex in de groepsapp vragen: ‘Wat wil jij, blijf jij alleen bij mij thuis of wil je liever bij mamma?’. Daar moet ik dan uit opmaken dat jongste onverwacht bij mij is."

Nee, dat moet je er niet uit opmaken.
Wat je eruit kan opmaken, is dat je ex de suggestie oppert dat je zoon bij jou kan zijn. Als dit niet kan of gewenst is, dan kun je dat gewoon laten weten in de app-groep. 'Thuis slapen zal niet gaan, ik heb andere plannen.'

Hm...

Misschien ben ik niet helemaal duidelijk. Hij gebruikt de groepsapp namelijk niet altijd, alleen in situaties waarvan ik in de groepsapp niet kan reageren zonder de spelbreker te zijn. Want het wordt al voorgesteld. Als ik toch reageer, wordt het vervelend. Dan wordt hij boos omdat ik dat in de groeps-app bespreek (ofwel: de kinderen belast met onze sores), terwijl hij er aan voorbij gaat dat hij mij in die positie brengt door het in de groepsapp te brengen. Inmiddels is het zo dat ik de berichten in de groepsapp voor kennisgeving aan hoor te nemen. Ik sta toch al met mijn rug tegen de muur, dat bedoel ik met 'buiten mij om'. Hij doet alsof hij niet begrijpt dat hij me voor het blok zet, dat noem ik 'gehaaid manipulatief', dat kan ik me gewoon niet voorstellen!

Het zijn ook vaak dingen waar ik geen bezwaar tegen kan hebben (de kinderen zijn immers vrij om te gaan en van de regeling af te wijken), maar om het gemak waarmee hij ervan uitgaat dat ik wel mee buig. En dat is niet mijn sterkste kant. Daar struggle ik continu mee (ben ik wel/niet onredelijk?) en ondertussen verloopt alles volgens zijn plannen.

Een beetje vergelijkbaar met: je spreekt met een vriendin af en die vriendin nodigt nog meer mensen uit. Dan sta je ook voor het blok om dat maar leuk te vinden. Er zijn genoeg hoe-meer-zielen-hoe-meer-vreugd-mensen die dat prima vinden. Maar er zijn ook mensen die teleurgesteld zijn omdat ze zich hadden verheugd op een één-op-één afspraakje met een vriendin.

V@@S

Er zit wel degelijk een terugkerend patroon in dat voor irritatie kan zorgen, groep-app of niet :

- wanneer de ex de kinderen niet kan nemen, dan moeten ze maar bij hun moeder blijven; de moeder moet dan maar hopen dat ze geen plannen had of indien wel, ze bijsturen

- omgekeerd, wanneer de moeder eens iets wil doen zonder kinderen, dan hoeft ze het zelfs niet te vragen aan de ex, want die zit dan toch bij zijn vriendin

De regeling is dus wel degelijk zoals het hem beste uitkomt, met de moeder wordt geen rekening gehouden; ik denk dat je best eens met jouw ex hierover praat.

15 en 18

Kom op, die kinderen kunnen ook wel een avond, een nacht en zelfs een weekend alleen zijn, als vader of moeder andere plannen heeft.
' .... alleen in situaties waarvan ik in de groepsapp niet kan reageren zonder de spelbreker te zijn. Want het wordt al voorgesteld.' Niet bang zijn om de spelbreker te zijn, niet bang zijn als man boos wordt. Maar omgekeerd: de kinderen zijn groot genoeg om bij dergelijke afspraken je te beperken tot: oh, ik zal zorgen dat er dan extra eten in huis is. Of het geld klaarleggen, zodat ze zelf naar de winkel kunnen gaan om eten te kopen.

' Het zijn ook vaak dingen waar ik geen bezwaar tegen kan hebben (de kinderen zijn immers vrij om te gaan en van de regeling af te wijken), ' Kijk, dat scheelt alweer een hoop. Je kunt je dus beperken tot: zit er iets bij waar ik wat mee moet?

' .... maar om het gemak waarmee hij ervan uitgaat dat ik wel mee buig.' Dit is je echte probleem: jij verwacht van je ex dat hij jou op een bepaalde manier behandelt. Ik denk dat hij eigenlijk niet verwacht dat je meebuigt, maar juist dat je niet mee zult buiten, en dan niet omdat er iets op tegen is, maar omdat het naar jouw gevoel niet op de goede gecommuniceerd wordt naar jou toe. Jij wil nog een bepaalde positie hebben ten opzichte van kinderen en vader, namelijk de belangrijkste positie. Daar struikel je over.

Ondertussen zijn de kinderen al groot genoeg om geen moeder meer nodig te hebben die voor hen de afspraken met vader regelt.

Tsjor

Echte probleem

“Dit is je echte probleem: jij verwacht van je ex dat hij jou op een bepaalde manier behandelt. Ik denk dat hij eigenlijk niet verwacht dat je meebuigt, maar juist dat je niet mee zult buigen, en dan niet omdat er iets op tegen is, maar omdat het naar jouw gevoel niet op de goede gecommuniceerd wordt naar jou toe.”

Daar heb je zeker een punt. Maar als het zo makkelijk zou zijn, dan zou ook kunnen zeggen: kleine moeite voor hem om dan anders te communiceren.

En of ik mezelf de belangrijkste positie toebedeel, vraag ik me af. Mijn ex heeft zijn leven op een bepaalde manier ingericht en ik zal dat moeten opvangen. Zo zie ik het en dat frustreert behoorlijk. Want dan gaat het wel om meer dan een keertje zorgen dat er wat extra's in de koelkast staat. Hadden we co-ouderschap, dan was het al heel anders geweest. Ik heb een gelijkwaardigere verdeling voorgesteld, maar daarvoor ziet hij geen mogelijkheden. Ten minste, dat is mijn conclusie na steeds de boot afhouden met ‘ik zal erover nadenken’.

Dus nu gaat het zoals ik hierboven schets: alle vrijheid om in te vullen zoals het hem uitkomt.

Hier gaat het meeste via de kinderen

Als ex een speciaal feestje heeft dat ook leuk is voor zoon, dan vraagt hij aan zoon of hij mee wil. Als zoon dat inderdaad wil, geeft hij aan mij door dat hij die avond met zijn vader meegaat. En hij zet het in de gedeelde agenda van hem en mij.
Andersom werkt precies zo, behalve dat hij met zijn vader geen gedeelde agenda heeft.
Soms vergeet hij het te zeggen maar zie ik het in de agenda staan. Dan vraag ik ernaar.
Als ik met zoon plannen heb in 'mijn week' dan zetten we die plannen ook in de agenda. Als vader dan een voorstel heeft, kan zoon gelijk zien of hij wel kan.
Zoon is 16.

Als ex dagen wil omgooien of hij is in zijn week een paar dagen weg, dan meldt hij dat per mail aan mij. Dan heb ik de ruimte om in te stemmen met het omgooien van dagen. Of in te stemmen dat zoon dan bij mij komt.
Maar zoon is daar altijd al eerder dan ik van op de hoogte. Lijkt me logisch. Het gaat hem als eerste aan.

Ik denk dat jij vindt dat het jou als eerste aangaat. Maar dat lijkt me op deze leeftijd niet meer kloppen.
En je hoeft tenslotte ook niet thuis te blijven als je puber onverwacht thuis is.

Mijn tip is om een gedeelde agenda te starten met je pubers en daarin alle afspraken te noteren. Zo ziet de puber zelf of jij misschien zelf het hele weekend weg bent.

En mijn tweede tip is om je neer te leggen bij het idee dat de beslissing bij je pubers ligt.

Sas

Je hebt het over zijn of jouw week… dus ik neem aan dat het in jouw geval co-ouderschap betreft. Ik schreef nou net dat ik dat ook zo willen... maar dat lukt niet.

Ook al zijn de kinderen het weekend bij mij, daarom hoeven niet per sé naast mij op de bank te zitten... of ze dan zelf een afspraak met hun vader hebben of met vrienden, dat maakt dan niet zoveel uit. Daar gaat het dus niet om. Het gaat erom dat de kinderen in het weekend dat ze naar hun vader zouden gaan, doodleuk een app’je krijgen dat hij plotseling moet werken. Dat kan dus niet doorgaan. In de week daarna nodigt hij ze dan weer voor het eten uit, want hij heeft ze immers het hele weekend niet gezien? Als dat nou een keer gebeurt, maar het lijkt een eenzijdig aangepaste omgangsregeling geworden. Echt, het is ondenkbaar dat ik dit andersom zo zou kunnen afspreken.

In feite is in ons geval die groepsapp dus de gedeelde agenda. Ik denk dat ik ook niet meer hoef te verwachten, want voor school lopen ze er ook tegenaan dat ze geen agenda kunnen beheren.

Neem diezelfde vrijheid

'Het gaat erom dat de kinderen in het weekend dat ze naar hun vader zouden gaan, doodleuk een app’je krijgen dat hij plotseling moet werken.' Nou weet ik niet of ' moeten werken' zoveel vrijheid is, maar je kunt nu zeker wel zelf ook die vrijheid nemen. Ik heb vanaf het begin er een gewoonte van gemaakt om niet thuis te zijn als de kinderen niet bij mij waren. Ik was dan vaak een weekend weg, naar een vriendin of familie.
Wel of geen co-ouderschap zou nu eigenlijk geen frustratie meer moeten opleveren. Dat lijkt me op deze leeftijd al een gepasseerd station. Tenzij er goede redenen zijn, bijvoorbeeld omdat je veel werkt, een studie erbij doet, kind dichter bij vervolgopleiding zit, kind niet te handhaven is, of je zelf overspannen bent.
Misschien is het goed als je voor jezelf eens een paar dagen er tussenuit trekt. En dan niet meer doet dan dat als mededeling aan de kinderen geven en in de groepsapp zetten: ik ben van dan tot dan weg. Booschappen organiseren, mobieltje aan, klaar. Vooral om zelf eens te ondervinden hoe het is om eindelijk weer meer vrijheid te hebben, in plaats van steeds aan de kinderen te denken en aan je frustratie over je ex.

Tsjor

Ik zou

Ik zou uit de groepsapp gaan.
Het is is tussen je kinderen en hun vader (of iemand anders, vrienden /familie) wat ze willen en kunnen afspreken en tussen jou en je kinderen of je af en toe ergens wel afspraken over maakt.
Een omgangsregeling voor een 'kind' van 18 klinkt mij een beetje absurd in de oren.
Die van 15 is wel logisch.
Niet dat ik mij er niet aan zou ergeren dat hun vader er niet eens voor ze is terwijl zij eerst dachten een afspraak te hebben, maar het moet hún ergernis zijn op de eerste plaats.
Dus ik zou absoluut uit de groepsapp gaan en met name met je kind van 15 praten. Mocht hij zich er rot over voelen dat vader er op het laatste moment niet blijkt te zijn, dan kun je wellicht tips geven hoe hij met vader kan praten. Misschien heeft hij nergens problemen mee, kan ook.

Hoe ingewikkeld kan het zijn

' Maar als het zo makkelijk zou zijn, dan zou ook kunnen zeggen: kleine moeite voor hem om dan anders te communiceren.'

Kleine moeite voor hem om anders te communiceren, zeg je. Maar kijk wat voor mijnenveld eronder ligt: ' Mijn ex heeft zijn leven op een bepaalde manier ingericht en ik zal dat moeten opvangen. zo zie ik het en dat frustreert behoorlijk.'
Het gaat dus niet om simpelweg andere woordjes uitzoeken. Het gaat om de manier waarop hij zijn leven in heeft gericht en de manier waarop jij daarbij betrokken wil zijn of had willen zijn. Het gaat dus ook over zijn nieuwe vriendin, zijn werk, zijn omgang met de kinderen etc. Daar staat dan tegenover dat jij daar gefrustreerd over bent. De wijze waarop een en ander is verdeeld heeft te maken met de scheiding. Dus als je dat terug wil halen moet je heel wat oude koeien uit de sloot halen. Bovendien is het de vraag wat er moet gebeuren om die frustratie echt weg te krijgen. Wat moet daar tegenover staan? Elke zin, elk woordje, elke letter kan bij jou die frustratie oproepen. Nu ben je gefrusteerd omdat hij dingen regelt met de kinderen; maar het had ook kunnen zijn dat je gefrustreerd was omdat alles op jou neerkwam en jij overal toestemming voor moest geven en alles moest regelen.
Het is een mijnenveld, met als garantie dat er zeker geen veilige overtocht mogelijk is. Je frustratie is jouw gevoel en de manier waarop jij het ziet. Dat valt niet weg te nemen door een ander.

Tsjor

Ja, ik heb co-ouderschap

Dat maakt voor de ouders veel verschil, maar voor de kinderen niet.
Het gaat erom wat voor de kinderen werkt, niet om wat voor jou werkt.
Zoals Tsjor schrijft, er zit bij jou een hoop frustratie achter, bijvoorbeeld dat jij ook co-ouderschap had gewild.

Mijn tips:
Volg de kinderen.
Ga uit de groepsapp.
Regel een gedeelde agenda met je kinderen en vul die zelf. Zij hoeven er alleen maar in te kijken als vader met een voorstel komt. En als ze het nut gaan inzien, wie weet vullen ze de agenda dan zelf ook.
En ga inderdaad er zelf op uit. Wees afwezig in zijn weekend.
En organiseer een uitje (dat je eerst afstemt met je kinderen) in jouw weekend.

Maar voor de rest: laat het los! Laat vooral je ex los!

Probleem

Ik snap dat het principieel een probleem is maar is het ook praktisch een probleem?
Je kinderen zijn 15 en 18 dus die kunnen best een avond of een dag alleen thuis zijn. Dus als je plannen hebt voor het weekend dat ze weg zouden zijn dan kunnen die gewoon doorgaan.
Mocht je zelf regelmatig een weekend weg zijn dan kan je dat toch aangeven aan de kinderen: ' jongens hou er rekening mee dat ik er dit weekend niet ben, prima als jullie er wel zijn maar ik ben weg.'
Ze zijn oud genoeg om een weekend alleen thuis te zijn.

Of is er wel echt een praktisch probleem. Bijvoorbeeld jij hebt een vriend die de kinderen nog niet kennen, je geeft flinke feesten als de kinderen weg zijn, je hebt dates bij je thuis... dat bedoel ik niet veroordelend. Daar is namelijk niks mis mee. Maar dan is er inderdaad wel een praktisch probleem. In dat geval zou ik wel het gesprek aangaan en duidelijk aangeven dat jouw kindvrije weekenden op een niet kindvriendelijke manier worden ingevuld en dat daarom je echt die weekenden uit wil blokken. Je kinderen zijn ook al oud genoeg dat je ze dat prima kan uitleggen.

Als er geen praktisch probleem is en jouw eigen bezigheden gewoon door kunnen gaan dan zou ik het gewoon zo laten. Je kinderen worden ouder en een vaste omgangsregeling is zeker voor de oudste waarschijnlijk niet meer (lang) haalbaar. Dit lijkt me een vrij natuurlijk verloop.

De tip van een gezamenlijke agenda lijkt me heel goed. Dan kun jij ook tijd blokkeren.

Bedankt voor alle inzichten!


Want inderdaad, mijn kinderen hebben er geen moeite mee. Die waaien wel met hem mee. Of niet altijd, ze klagen bij mij ook wel over zijn onbetrouwbaarheid, maar daar kan ik natuurlijk weinig mee.
Dat ‘mijnenveld’ van Tsjor klopt wel ja… en dan niet altijd, maar ik moet bekennen dat het wisselt hoe snel de frustratie getriggerd wordt. Ex begrijp ik in die zin wel: geen confrontatie = geen gedoe.

Ik kom ook negen van de tien keer niet in de problemen wanneer vader zo’n indirect verzoek heeft, want ik vind het door de week al druk genoeg om alle ballen hoog te houden. Ik ben een echte hsp’er en houd ervan om thuis te zijn. Een beetje rommelen in huis. Zelf hoef ik dus niet zoveel bij te houden in die gezamenlijke agenda… Dus nee… ik geef zeker geen feesten en heb ook geen geheime partner… Toch vraag ik me af of het moet uitmaken of ik thuis ben of op bezoek ben of afspraken heb. Dan hebben we het over de manier waarop ik mijn tijd indeel. ‘Moeten werken’ is misschien geen vrijheid, maar de keuze ervoor wél… (in zijn geval). Ik heb idd meer een 9-5 baan, maar daar ook bewust voor gekozen. Ik ben van mezelf ook niet zo handig moet ik erbij zeggen. Boodschappen doen voor meerdere dagen klinkt heel praktisch, maar dat soort dingen lukken me niet. Hoe vaak ook geprobeerd met lijsten en schema’s.

En ooit werkte ik een stuk minder, zodat de zorg voornamelijk op mij neer kwam. Wat toen natuurlijk logisch was. Na de scheiding bleef dat zo, met dat verschil dat ik meer moest gaan werken om rond te komen. Dat is gelukt, maar de omgangsregeling is zo gebleven. Al die jaren is het me niet gelukt om die gelijkwaardiger te krijgen… en nu wordt er gezegd dat je voor een 18-jarige niet van een omgangsregeling kunt spreken.... Maarja, het is een feit dat ze niet bij hun vader terecht kunnen, dus dan zijn ze automatisch bij mij. Dat zal zo zijn tot ze het huis uit gaan, nou, dat is (zeker gezien de uitdaging om als starter een woning te vinden in deze regio) waarschijnlijk nog een hele tijd.

koekje van eigen deeg

Ik ben ook geneigd te denken dat je wat koekjes van eigen deeg moet gaan bakken. Plannen smeden voor het weekend dat de kinderen bij hun vader zullen zijn. Het is wel vervelend dat je daarvoor fysiek het huis zult moeten verlaten maar dat moet dan maar even. Weekendje/avond naar familie, vrienden, of alleen weg.Elke week wordt misschien wat lastig, maar minimaal een keer in de maand (dus de helft van de keren dat ze bij hem zouden moeten zijn) moet toch lukken. Wel afwisselen he, geen vast patroon inbouwen
En als man dan aankondigt plotseling iets anders te moeten dan is het "goh, nou ja, dan moeten de jongens maar alleen thuisblijven als ze niet bij jou terechtkunnen, want ik ben er niet".
Doen alsof het je niet kan schelen.

Of het is een probleem voor hem en/of de kinderen en dan leidt dit tot aanpassing van het patroon. Of het is geen probleem, en dan hoeft het dat voor jou ook niet te zijn. Behalve dat het irritant is dat je er nooit van op aan kunt dat je op datum x het huis voor je alleen hebt.

Maar dus niet per definitie de achterwacht zijn waar hij wel van op aan kan. En dan nog eens kijken of hij zo vaak onverwacht moet werken.

Groeten,

Temet

Een paar andere spoortjes

In je gedachten.
'ze klagen bij mij ook wel over zijn onbetrouwbaarheid' Ga ervan uit dat ze bij hem wellicht ook wel eens klagen over jou. Zou wel gezond zijn hoort bij het losmakingsproces.
' geen confrontatie = geen gedoe.' Dat is toch niet zo'n slechte gedachte? Vooral niet als de impact van het gedoe veel groter is dan het vermijden van de confrontatie.
'Ik ben een echte hsp’er en houd ervan om thuis te zijn.' Ik ook (maar zonder stickertje voor zover ik weet en volgens de laatste keer dat ik binnenstebuiten ben gekeerd). Maar met groter wordende kinderen kun je meer eigen ruimte opeisen, in die zin dat zij vaak meer op hun eigen kamer zijn, dat de woonkamer meer van jou is, dat zij ook eens de wasmachine aan kunnen zetten of eten kunnen koken etc. Je kunt het 'zorgen' af gaan bouwen en meer tijd voor jezelf maken. Je kunt ook anders actief worden, bijvoorbeeld lid worden van de waddenvereniging of zoiets, waar vaak ook mooie weekenden worden georganiseerd. Gaan zeilen, je enkele dagen terugtrekken in een klooster, een abonnement nemen op concerten (zelfs door de week), etc. Je kunt dus meer voor jezelf gaan zorgen: waar haal je energie vandaan, waar vind je rust.
'Toch vraag ik me af of het moet uitmaken of ik thuis ben of op bezoek ben of afspraken heb.' Voor wie denk je dat het een verschil maakt? Niet voor je ex. Wel voor je kinderen: als je thuis bent gaan ze echt zelf niet aan de slag.
Dan wat betreft 'kiezen voor werk'. Het lijkt alsof je hem zijn keuze verwijt (onverwachts moeten werken op zaterdag) en je eigen keuze prijst (van 9 tot 5). Nu neem ik maar even aan dat hij met zijn werk meer verdient dan jij, zeker toen je minder uren maakte. En dat jij daarvan geleefd hebt en na de scheiding alimentatie hebt ontvangen. Vaak is dat werken van mannen hun manier van zorgen, namelijk zorgen voor de financiële middelen. Vaak is het zorgen vor de kinderen voor vrouwen toch nog steeds hun allereerste levensinvulling. Je bent nu al 12 jaar gescheiden. Als het patroon wat je beschrijft (hij doet maar en ik moet me aanpassen) in die 12 jaar is ontstaan, dan is het nu te laat om het te veranderen. Je had ook werk kunnen aannemen met onregelmatige uren, maar er waren en zijn redenen geweest om dat niet te doen.
'En ooit werkte ik een stuk minder, zodat de zorg voornamelijk op mij neer kwam. Wat toen natuurlijk logisch was. Na de scheiding bleef dat zo, met dat verschil dat ik meer moest gaan werken om rond te komen. Dat is gelukt, maar de omgangsregeling is zo gebleven.' Maar de zorg voor een 3 jarige is toch niet te vergelijken met de zorg voor een 15-jarige?
'Maarja, het is een feit dat ze niet bij hun vader terecht kunnen, dus dan zijn ze automatisch bij mij.' Het automatisme dat je besvchrijft correspondeert met het logische dat je noemde toen je aangaf dat je minder was gaan werken om voor de kinderen te zorgen.
'Dat zal zo zijn tot ze het huis uit gaan, nou, dat is (zeker gezien de uitdaging om als starter een woning te vinden in deze regio) waarschijnlijk nog een hele tijd.' Voordat we hier Italiaanse toestanden krijgen: de meeste jongeren gaan eerst op kamers wonen. Hebben ze al gekeken naar kamers? Weten ze al waar ze gaan studeren of werken? Staan ze al ingeschreven bij de woningbouwvereniging? Hebben ze al een spaarplan om eventueel ooit een woning te kunnen kopen? Weten ze dat er in Nederland krimpgebieden zijn waar wel nog mogelijkheden zijn om te wonen? Hebben ze daar al keuzes in gemaakt? Je kunt de tijd bespoedigen door dit soort gesprekken met ze te beginnen, maar k hoop wel dat het op een leuke manier kan. Dus niet met de ondertoon van: het is zo zwaar voor mij en nu moeten jullie ook nog het huis uit omdat vader niet meewerkt. Maar meer met de ondertoon van: laten we eens kijken waar je toekomst ligt, open je gedachten voor veel mogelijkheden, wat is leuk, wat zou je willen?
Inschrijven bij de woningbouwvereniging zou ik de 18-jarige zeker laten doen. Met een wachttijd van 10 jaar is hij dan toch nog voor zijn 30ste het huis uit. Ondertussen kan hij wellicht leren om boodschappenlijstjes te maken zodat je samen één keer per week boodschappen kunt doen. Je hoeft niet alles zelf te kunnen.

Tsjor

Extra bezoek versus minder bezoek

Dat de kinderen extra bezoek aan vader brengen op tijdstippen dat ze van jou ook gewoon naar vrienden zouden mogen gaan, lijkt me op deze leeftijd prima. Maak met je kinderen heldere afspraken over wat ze mogen en hoe ze dat aan jou melden, maar maak in die afspraken geen onderscheid tussen papa en vrienden/klasgenoten.

Dat vader "afzegt" voor gepland bezoek via de kinderen, en dat jij dan ofwel het kunt slikken, danwel de boeman moet zijn die moet zeggen dat ze geen geen behoefte heeft aan kinderen in haar vrije weekend, dat is een kwalijke zaak. Voor jou, maar zeker ook voor de kinderen die met zichzelf moeten gaan leuren. Ex zou eerst aan jou moeten vragen hoe jij er tegenover staat als kind thuis blijft, en alleen als jij dat goed vindt, mag hij het kind een keus voorleggen. Als jij het niet wil, moet hij het kind gewoon meedelen dat het een paar uur alleen bij hem thuis zal zijn.

Voor dat tweede punt zou ik toch in eerste instantie proberen ex aan te spreken. Pas als dat niet werkt zou ik met de kinderen afspraken maken over hoe je hiermee omgaat. En dan denk ik dat het goed is als jij plannen maakt (saunadag, ...) en opschrijft op een gezinskalender die je kinderen kunnen zien, zodat het gevoel van afwijzing/ongewenst zijn bij je kinderen beperkt blijft.

Oeps

Dat was bedoeld voor het andere draadje over de omgangsregeling.

Is t niet ook een kwestie van mindset?

Ik ben stief van een 17 jarige en man en ik hebben samen een kind. Verschil is dus wel dat hier altijd een kind is. Mijn stief heeft een moeder die wat meer behoefte heeft aan uithuizig zijn, röring en/of avontuur dan ik/wij en dat heeft er regelmatig is geresulteerd dat stiefkind onverwacht extra bij ons was en is. Op één of andere manier hebben we daar een soort keuze in gemaakt; dit hoort erbij en is ok. Immers als moeder naar t buitenland was verhuisd (plannen zijn er geweest) was stiefkind altijd bij ons geweest muv eventuele reisjes naar moeder in vakanties.

Eigenlijk is mijn vraag; wat is nou jouw overtuiging/gedachte die ertoe leidt dat je hier mee zit? Ergens zitten er vm zinnen in jouw hoofd zie iets zeggen in de trant van; ‘het zou zo moeten zijn dat....’ en ik denk dat als je die onder de loep neemt en aanpast je het voor jezelf veel makkelijker maakt.