Ex weigert mee te betalen aan werkweek dochter

Bijbaan

Dat wist ik niet van die bijbaan. Vader gaf aan geen geld meer te kunnen betalen aan oudste dochter. Echter was de KA gebaseerd op 15 jaar geleden ofzo, toen vader net afgestudeerd was en nauwelijks geld had, dus die was al heel laag. Inmiddels had vader een goedlopende eigen zaak, heel veel kinderen, een tweede ex die 3000 euro partneralimentatie kreeg (zijn eerste setje kinderen kreeg samen nog geen 10% van dit bedrag), meerdere huizen en auto's. Zij heeft bij haar vader aangegeven dat als hij het niet meer kon betalen dat hij dan maar naar de rechter moest gaan voor herziening en dat zij er anders geen rekening mee kon houden. Dus ik denk dat ondanks de bijbaan de alimentatie toch fors omhoog was gegaan als hij naar de rechter was gestapt, gezien zijn forse inkomen en de forse alimentatie die hij aan zijn tweede ex betaalde. Volgens mij gaat KA namelijk voor partneralimentatie.

Levensonderhoud

Ik denk dat het te maken heeft met wat Tihama zegt, dat het vooral gaat over studiekosten en niet het normale levensonderhoud. Overigens komt de bijdrage voor uitwonende studenten niet boven de 250 euro, wat me ook wat laag lijkt.
In alle informatie die ik heb staat i.i.g. dat de alimentatie gewoon betaald moet worden aan studerende kinderen tot 21 jaar. Zonder voorwaarden over vermindering. En anders is 18 jaar misschien een mooie leeftijd om de verblijfplaats van het kind te wijzigen. Ga ik wel mijn helft van die 223 euro als alimentatie betalen

Tihama

Getrouwde ouders worden ook niet gecompenseerd voor het wegvallen van de kinderbijslag. En alleenstaande bijstandsmoeders al helemaal niet. Voor de bijstand geldt: kind is 18 dus geen kind meer. Weg alleenstaande ouderkorting, kinderbijslag, bijstand voor alleenstaande ouders etc.

De ouderbijdrage die DUO berekent is inderdaad een bijdrage in de kosten van de studie, als ouders dat niet kunnen betalen krijgt het kind aanvullende beurs. Waar het kind van moet leven en de ziektekostenverzekering van moet betalen weet niemand, of het moet zijn dat de ouderbijdrage de kosten van levensonderhoud zijn (en het kind de aanvullende beurs aan de bijstandsmoeder moet geven als compensatie voor het verlies aan inkomen) en het kind dus eigenlijk altijd moet lenen voor de studie.

Het berekenen van DUO is nu niet het probleem, wel de vraag waarom gescheiden vaders meer dan die ouderlijke bijdrage zouden moeten betalen aan kinderalimentatie.

Tsjor

Vic

Ik pluk maar wat van de site van de rijksoverheid: 'De alimentatieplicht voor uw kind geldt tot uw kind 18 jaar wordt. Daarna geldt een voortgezette financiële verplichting om in de kosten van levensonderhoud en studie te voorzien, tot uw kind 21 wordt. Studiefinanciering en inkomen kunnen redenen zijn om minder alimentatie te betalen. '

Vanaf 18 jaar moet je daarover in overleg gaan met je kind.

Tsjor

Twee rekenmethodes

'De bijdrage zou dus moeten zijn: ouderbijdrage voor het studeren plus ouderbijdrage (alimentatie) voor het levensonderhoud.'
Ik snap je redenering, omdat ouders die het kunnen betalen alles vanzelfsprekend door laten gaan (pianoles etc.). Die ouders betalen ook vaak de ziektekostenverzekering nog voor hun 18-jarige. Maar het klopt niet helemaal: kinderbijslag valt weg, omdat ouders geen 'kind' meer hebben. Alleenstaande ouderkorting valt weg omdat ouders geen 'kind' meer hebben. En bijstandsouders worden onmiddellijk als alleenstaande aangeslagen. Zij hebben ondertussen ook nog dezelfde onkosten aan een thuiswonend studerend kind.
Met andere woorden: ik zie nergens dat er ook maar enigszins rekening wordt gehouden met de kosten voor levensonderhoud die ouders hebben voor een studerend kind. Behalve dan bij de kinderalimentatie. Dat is toch vreemd?

Tsjor

Tsjor

Volgens mij klopt het toch wel. Als je ouders een laag inkomen hebben, dan heb je recht op een aanvullende beurs ter hoogte van wederom die 223 euro. Dat vervangt dan de ouderbijdrage . Vervolgens kun je dan nog eens 283 euro lenen. Dat zou dan die kosten van levensonderhoud moeten dekken. Of dit zou vanuit alimentatie betaald moeten worden. Ik heb overigens geen idee hoe dit uitpakt met alle nieuwe plannen van dit kabinet.
Tihama

Lenen

Tihama, kinderen van bijstandsouders worden geacht de vermindering aan bijstand aan de ouder te betalen voor kost en inwoning. Zo krom is het, want ze krijgen wel een beurs als thuiswonenden. En geld lenen, dat kan elke student, ook die van gescheiden ouders. Waarom studerende kinderen van gescheiden ouders dan ontzien moeten worden door een recht op kinderalimentatie van vader snap ik nog steeds niet. Als het kind uitwonend is hoeft moeder ook niet meer dan de ouderlijke bijdrage bij te leggen, ongeacht hoe hoog haar inkomen is. Er is dan geen verplichte bijdrage aan alimentatie bovenop de ouderlijke bijdrage. Alleen voor gescheiden vaders bestaat zoiets wel. Het blijft krom.

Overigens vind ik het ook heel erg krom dat kinderen van bijstandsmoeders een thuiswonende uitkering krijgen terwijl moeder als alleenstaande wordt aangemerkt en de kinderen in feite kost in inwoning aan moeder moeten betalen. In feite wordt dan dan: van de lening; want beurs en aanvullende beurs zijn voor de studiekosten. Kind moet moeder dus gaan onderhouden van geleend geld. Moeder is dus eigenlijk de hospita en kind is eigenlijk een uitwonend kind, alleen is de hospita toevallig de moeder. Ik snap wel dat mensen dan gaan frauderen met de studiebeurs, want de kromheid zit in de regelingen van de overheid, die overigens alleen maar nog krommer worden.

Tsjor

Eerlijk

Tsjor,

Ik ben het helemaal met je eens dat dit kabinet zwaar fout beleid voert als het gaat om degenen met de minste verdiensten. Ik spreek sowieso uit een luxe positie, dat besef ik.

Ik moest jouw mail een paar keer overlezen voor ik hem begreep. Ik heb daarom net ook even gegoogled om te achterhalen hoe de regelgeving nu precies in elkaar zit.
Je schreef:
"Tihama, kinderen van bijstandsouders worden geacht de vermindering aan bijstand aan de ouder te betalen voor kost en inwoning. Zo krom is het, want ze krijgen wel een beurs als thuiswonenden."

Ik vond oa het volgende: "Een inkomen uit studiefinanciering (of een tegemoetkoming voor scholieren) zal voor uw kind niet toereikend zijn om een forse bijdrage te kunnen betalen. Van een kind dat gaat studeren kan dat dan ook niet worden verwacht.

Daarom krijgen alleenstaande ouders met meerderjarige, thuiswonende kinderen die studeren en geen hoge andere inkomsten hebben, de toeslag voor woonkosten van ongeveer € 250,- per maand. Neem voor meer informatie over deze toeslag contact op met de Sociale Dienst van uw gemeente. "

Ik weet niet of deze toeslag nu gaat vervallen met de nieuwste kabinetsplannen, maar volgens mij vult dit wel dat gat dat ontstaat.
Een alleenstaande ouder krijgt € 926, een alleenstaande € 659. Dat is dus 267 euro minder. Dat zou dan gecompenseerd moeten worden met die 250 euro.
Het blijven natuurlijk wel heel erg lage bedragen.....

"En geld lenen, dat kan elke student, ook die van gescheiden ouders. Waarom studerende kinderen van gescheiden ouders dan ontzien moeten worden door een recht op kinderalimentatie van vader snap ik nog steeds niet. Als het kind uitwonend is hoeft moeder ook niet meer dan de ouderlijke bijdrage bij te leggen, ongeacht hoe hoog haar inkomen is. Er is dan geen verplichte bijdrage aan alimentatie bovenop de ouderlijke bijdrage. Alleen voor gescheiden vaders bestaat zoiets wel. Het blijft krom. "

Of gescheiden moeders die alimentatie betalen natuurlijk. Ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik ben af en toe zo naief om te denken dat je als ouder zelf wel bedenkt dat je naar kracht bijdraagt voor de studie van je kind. Als je dat als getrouwde natuurlijke ouders weigert, dan is er niemand die je daarop aanspreekt. Zodra er gescheiden is, kan het kind het afdwingen.

De vraag is hoe vaak het nodig is om een gescheiden vader te forceren tot bijdragen en hoe vaak het nodig is om getrouwde/samenwonende natuurlijke ouders te dwingen. Gezien de topic van dit draadje heb ik het idee dat het eerste meer dwang vraagt dan het tweede. Maar ik weet het niet. De voorbeelden die ik uit mijn studietijd ken van studenten die ouders aangeklaagd hebben (ik kende er minstens 3) waren allemaal van gescheiden ouders, met pa's die vonden dat moeder maar meer moest gaan werken om te kunnen ondersteunen. Op zich vind ik dat ook wel verklaarbaarder: als gescheiden ouder kun je namelijk makkelijker stellen dat de ándere ouder het maar moet oplossen. Als je samen bent, weet je dat als jij niet bijdraagt er dus gewoon níet bijgedragen wordt.

Tihama

Rekenfout

Het verschil tussen 659 en 926 is natuurlijk 277.

Er is toch ook een onderhoudsplicht bij getrouwde ouders?

Gewoon, op grond van het BW. En bij mij weten is bij dit soort onderhoudsplichten ogv het BW altijd sprake van een afweging van draagkracht en behoefte. Kortom, Tsjor, je stelt het veel te scherp. Ook bij niet gescheiden rijke ouders kan een kind een toelage vorderen, die beduidend meer kan zijn dan de bedragen die DUO goochelt. Die zijn alleen bedoeld om de hoogte van de aanvullende beurs/lening te relateren aan het inkomen van de ouders, maar zijn niet uitputtend voor het vaststellen van de onderhoudsplicht.

Nog een toelichting van het net geplukt:
Het is wellicht minder algemeen bekend dat de wetgever in het Burgerlijk Wetboek ook een bepaling heeft opgenomen voor de onderhoudsplicht jegens kinderen van 18 tot 21 jaar. In de wet staat dat ouders "verplicht zijn te voorzien in de kosten van levensonderhoud en studie van hen meerderjarige kinderen die de leeftijd van een en twintig jaren niet hebben bereikt "(artikel 1 :395a BW). Deze bepaling is in de wet opgenomen in 1987, het jaar waarin de leeftijd waarop de meerderjarigheid werd bereikt werd verlaagd van 21 tot 18 jaar. Het idee achter deze bepaling was destijds dat de onderhoudsplicht van ouders voor hun bijvoorbeeld studerende kinderen moest blijven bestaan. De overheid wilde hiermee voorkomen dat deze kosten werden overgeheveld van de ouders naar de Staat. Deze groep zijn de zogenaamde jong meerderjarigen.

Door deze regeling zijn meerderjarigen van 18, 19 en 20 jaar weliswaar volwassen waardoor ze zelfstandig zijn met de daarbij behorende verantwoordelijkheden echter de ouders houden de financiële verantwoordelijkheid als het kind door scholing, studie of onvoldoende inkomsten uit arbeid niet zelfstandig in de kosten van levensonderhoud en studie kan voorzien.

Rodebeuk

Ik wist wel dat er iets als een onderhoudsplicht bestond voor dat schemergebied tussen 18 en 21, maar het is een rare gedachte dat je je ouders daar daadwerkelijk voor naar de rechter kunt slepen. Toen ik ging studeren was net de nieuwe vorm van studiefinanciering ingevoerd. Ik had een studiegenoot met rijke ouders, die echter van mening waren dat je het toch zelf moest rooien. Ze kreeg dus 600 gulden basisbeurs (net zoals iedere uitwonende destijds) en verder werkte ze elk weekend in de horeca om het hoofd boven water te houden. Een vriendin van me, dochter van miljonairs, werkte zich ook drie slagen in de rondte. Haar ouders waren het namelijk niet eens met de studiekeuze, dus ze weigerden te betalen.
Ik heb haar wel eens gevraagd of ze haar ouders hier niet op aan kon spreken. Ja, dat kon wel, maar dat was haar eer te na.
Degenen die ik ken die hun vaders aangeklaagd hebben, hadden geen relatie met die vader. Pa verdiende goed, maar had zich altijd weten te onttrekken aan de alimentatieverplichtingen. Ze hadden dus ook geen positieve band met hun vader. Vandaar dat het makkelijker was om naar de rechter te stappen.

Tihama

Grappig....

Er is nu een hele andere discussie gaande dan die waar ik mee begon....
Afijn, de werkweek ga ik dus zelf betalen; komt wel goed (lang leve een fijne eindejaarsuitkering en het mogen betalen in termijnen...). Ik hou de eer aan mezelf; heb vader nog wel een (overigens net) mailtje gestuurd om ergens mijn gevoelens kwijt te kunnen; geen reactie teruggekregen, maar daar ging het me ook niet om.
Wat mij betreft is de discussie met hem nu gesloten; heb wederom geen zin energie in iets te stoppen wat uiteindelijk niets oplevert. Ik gun mijn dochter dit uitje (had me zelf ook fantastisch geleken als ik nog scholier was ...) en neem daarom de consequenties; het zij zo!!

Tihama

Je ziet het goed, de toeslag kun je bij de gemeente aanvragen, maar dat dit dus niet in de bijstandsuitkering zelf, dat wil zeggen dat de gemeente het kán toekennen. Als het kind een bijbaantje heeft (zoals vrijwel alle studenten) kan de gemeente afzien van die toekenning.

Tsjor

Mar42

'...heb wederom geen zin energie in iets te stoppen wat uiteindelijk niets oplevert.' Maar heb je nu wel gezien waarom het in heeft om energie te stoppen in de fase vooraf, dus voordat je beslissingen neemt over zijn portemonnee?

'Ik gun mijn dochter dit uitje (had me zelf ook fantastisch geleken als ik nog scholier was ...) en neem daarom de consequenties; het zij zo!!' en blijkbaar staat de optie om met dochter te bespreken wat ze zelf kan bijdragen je ook niet aan. Mijn moeder gunde mij ook alles, maar voor een verre reis met school (iets anders dus dan een 'uitje') moest ik toch zelf bedenken hoe ik het geld bij elkaar kreeg. Er is niets op tegen om ook je dochter te leren dat er consequenties zitten aan beslissingen en grote wensen. Het is jouw keuze om je dochter daarin te ontzien, prima, maar laat het dan ook jouw keuze zijn zonder dat je ex daarmee iets voor de voeten gooit.

Tsjor

Wat is nodig versus wat er kan

Tsjor tegen Mar42:
"'Ik gun mijn dochter dit uitje (had me zelf ook fantastisch geleken als ik nog scholier was ...) en neem daarom de consequenties; het zij zo!!' en blijkbaar staat de optie om met dochter te bespreken wat ze zelf kan bijdragen je ook niet aan."
Vinnik ook

Volgens mij is dit een botsing tussen twee opvoedprincipes, die wel vaker voor echtelijke ruzies zorgen: Geef je je kind 'wat nodig 'is', of 'wat er kan'? Doe je 'alles' voor je kind?

En nog lastiger

wanneer laat je je kind het 'zelf uitzoeken', ook al kun je het allemaal voor ze doen. Dat is lastig, omdat het meestal zo'n harde werkelijkheid is waar ze dan doorheen moeten. Voor ze zorgen is wat dat betreft gemakkelijker. Maar ik denk dat er veel verschillen van mening zijn tussen ouders (al dan niet gescheiden) over de inschatting van het goede moment om kinderen zelf te laten zwemmen.

Tsjor

Sjonge tsjor...

zoals ik wel vaker lees in jouw bijdragen op dit forum, wat ben je toch vreselijk "politiek correct"!
Sorry hoor, maar een beetje belerend kom je wel over...
Volgens mij gaf ik al toe dat ik het een volgende keer anders zou aanpakken (lees: vooraf overleggen met vader; hoewel ik het nut hiervan betwijfel omdat vader en ik er inderdaad nogal verschillende opvoedings-theorieen op na houden; we zijn niet voor niks gescheiden....)

Het idee van zelf een bijdrage leveren vind ik niet verkeerd; alleen heeft dochter op het moment geen baantje, wat ik even zo laat omdat ze dit jaar alle zeilen moet bijzetten op school (is van 3 Havo naar 3 TL gegaan en moet het nu dus halen om op school te mogen blijven).
Dochter is overigens ijverig genoeg; heeft zich de hele zomer rot gewerkt in de keuken van een restaurant. Zij weet echt wel dat niet alles zomaar kan en heeft door dat baantje de waarde van geld best leren kennen!

Feit blijft dat er afspraken gemaakt zijn in het convenant die ex niet nakomt; dat is het punt waar het mij om ging. Makkelijk van hem om alles maar "onzin" te vinden (want: in zijn schooltijd bestonden zulke werkweken nog niet) en dat als argument aan te voeren om niet te hoeven betalen. Het voelt oneerlijk dat hij een stuk royaler leeft dan ik en weigert aan dit soort dingen mee te betalen terwijl het geld er wel voor is.

Overigens ging ik zelf naar Parijs toen ik op de middelbare school zat; mijn ouders waren niet rijk, maar gunden me dit... Zo wil ik het ook voor mijn kinderen; dit zijn in mijn ogen de normale dingen die bij opgroeiende kinderen horen. En nee, niet alles hoeft wat kan, maar zoveel "kan" hier ook niet qua vakanties etc.

Mar 42

'Feit blijft dat er afspraken gemaakt zijn in het convenant die ex niet nakomt'

Je hebt niet aangegeven of er verdere toelichting in het convenant staat ondank de vraag daarom dus die is er blijkbaar niet. Dat betekent dat het convenant tekort schiet om in dit soort situaties te voorzien, dat is heel iets anders dan dat je ex zich niet aan convenant houdt. Want -zoals eerder gezegd- het zou een dolle boel worden als het een feit was dat je ex de helft moet bijdragen van de extra bestedingen die je je dochter gunt.
Het convenant is tekort geschoten want slecht beschreven, jij bent tekort geschoten want niet overlegd en je ex gooit zijn kont tegen de krib. Dat is volgens mij de voorstelling van zaken.

En dat je ex meer verdient dan jij, such is life. Kun je zuur over doen maar zoals ik eerder zei: wees er blij om, het geeft je meer perspectief dan wanneer hij niks had.

En de sneer naar Tsjor vind ik volkomen onterecht. Maar het is je vast wel duidelijk dat ik dus de mening deel...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Twee standpunten

'want: in zijn schooltijd bestonden zulke werkweken nog niet)' (vader)
'Overigens ging ik zelf naar Parijs toen ik op de middelbare school zat; mijn ouders waren niet rijk, maar gunden me dit... (moeder)

Op dezelfde gronden (eigen ervaringen van vroeger) komen jullie tot twee verschillende opvattingen: vader: vroeger niet dus nu ook niet; moeder: vroeger wel dus nu ook.

Alleen verklaar je vaders standpunt vervolgens anders, namelijk de weigering om niet te betalen terwijl hij genoeg geld geeft, zet hem dus in een kwaad daglicht.

Verder deel ik wat Ely en Joyeus zeggen. Over het politiek correcte: ik geef op het forum vaak en andere mening dan de meningen die er al staan, want meningen die er al staan hoef ik niet te herhalen. Bij gescheiden vrouwen komt het vaak neer op het volgende: zij wil iets, hij werkt niet mee, hij is een klootzak. Daar zet ik dan tegenover hoe je daar anders naar kunt kijken, bijvoorbeeld door te zien dat de onduidelijkheid ligt in het convenant, of dat je een probleem ook anders op kunt lossen (dochter zelf meebetalen). Het doel is dat je als gescheiden vrouw minder stress hebt, want ergernis over een ex-klootzak roept stress op die je bewust of onbewust ook doorgeeft aan je kinderen. Nutteloze stress. De relatie is al voorbij, dus in die zin heb je weinig invloed meer op je ex. Het geeft meer rust als je de situatie accepteert zoals die is, als gevolg van eigen beslissingen (de scheiding).

mijn ervaring uit het verleden is, dat ik een grote schooolreis zelf moest betalen. Mijn moeder had een gemiddeld inkomen, maar er waren vijf kinderen en haar standpunt was: wat ik voor de een doe wil ik ook voor de anderen doen. De prijs van een schoolreisje moest je dus met vijf vermenigvuldigen om te begrijpen wat een aanslag dat was op haar portemonnee. Ik reageer vanuit die achtergrond, met evenveel recht als jij reageert vanuit jouw achtergrond. Mijn vader was overleden, dus dan mijn moeder had geen ex om boos op te zijn en ik geen vader om boos op te zijn. Ik vond het prima. Het reisje ging helaas niet door, het verdiende geld benutte ik om oude bierkistjes te kopen voor mijn eerste kamer, met een plank erop had ik een bed en een klerenkast.
Wat betreft je dochter: als ze het verdiende geld al opgemaakt heeft kun je ook met haar afspraken maken over een deel terugbetalen.

Het is eerder een cognitief proces: alles wat er aan tegenslag komt kun je relateren aan een ex die het verdomd om in je behoeften te voorzien en vervolgens kun je vragen, nee bijna eisen, dat anderen je verontwaardiging delen. Je kunt ook actief zoeken naar een andere manier van denken die enerzijds op kan leveren dat het probleem complexer is (een convenant veranderen is ingewikkelder dan mopperen op ex) of oplossingen geeft die in eigen hand liggen en daarom beter uitvoerbaar zijn.

Je mag sneren naar me wat je wil, ik lees het als een hardnekkige weigering om andere inzichten te lezen dan je eigen mening. Je wil eigenlijk alleen maar bevestiging krijgen, mensen die meehuilen met de wolven. Tot schade van jezelf en van je kind, denk ik dan. Dus ik huil niet mee.

Tsjor

Eens met tsjor

Tsjor:
"Het is eerder een cognitief proces: alles wat er aan tegenslag komt kun je relateren aan een ex die het verdomd om in je behoeften te voorzien en vervolgens kun je vragen, nee bijna eisen, dat anderen je verontwaardiging delen. Je kunt ook actief zoeken naar een andere manier van denken die enerzijds op kan leveren dat het probleem complexer is (een convenant veranderen is ingewikkelder dan mopperen op ex) of oplossingen geeft die in eigen hand liggen en daarom beter uitvoerbaar zijn."
Hear hear.
Je hebt als verzorgende ouder recht op KA, en terecht. maar KA is wat het is, niet meer, niet minder, en op een gegeven moment is het op.
Verder, eigenlijk zou ik een variant op Gandhi beroemde uitsraakk willen presenteren: 'Er is genoeg voor je kind's behoefte, maar nooit genoeg voor je kind's hebzucht'. Er valt altijd meer te willen: Schoolreisje naar Efteling, Parijs, Barcelona, what;s next? New York?

Wel

Voor mij valt dit wel onder schooluitjes. Dochter gaat dit jaar ook op schoolreis gedurende een hele week en ex heeft de helft mee betaald. Het gaat hier trouwens om meer dan: jij hebt toegezegd dus jij betaalt. Ex is haar vader toch? Een werkweek in Barcelona is ook goed voor levenservaring, het is een belevenis waar ze jaren later nog op terug kan kijken. Dus als (goede) vader zou hij zijn dochter dit ook gunnen. En meebetalen, al helemaal als hij geen geldnood heeft.

Ik zou er anders tegenover staan mocht het om een heel dure hobby gaan die maandelijks veel geld kost maar dit is via school waarbij je ook de druk hebt om mee te gaan vanuit het groepsgebeuren in de klas.

Ik snap je terughoudendheid wel tov een advocaat. Hier wil ex geen regeling meer via mij nu dochter 13 is maar moet ze zelf over extra kosten praten en hem vragen of het goed is. Ik vind dat haar taak niet maar ze vindt het zelf wel oké. Toen dacht ik ook even om het dan maar via een derde te regelen.

Informeren bij die advocaat is vrijblijvend, dat weet ex dan niet dus je zou je vragen kunnen stellen en daarna beslissen wat je doet. Die persoon kan ook het convenant nalezen en zien waar je rechten liggen.

Succes!

K.dootje

Hoe maak je die afweging, van wat essentieel is voor de opvoeding of een onmisbare levenservaring? Mijn ex en ik hebben destijds een boeiende discussie gehad over muzieklessen. Is dat onmisbaar voor een goede opvoeding, of gewoon leuk als hobby?

K. dootje

Als ex zijn dochter in het weekend meeneemt naar een activiteit die goed is vor haar levenservaring etc, betaal jij dan ook de helft?
Op de eerste plaats zal veel afhangen van de communicatie, dat is hier mis gegaan. Vervolgens heb je een convenant dat onduidelijk is. Maar dat betekent niet dat daarna de interpretaties van één ouder bepalend zijn. Dus wat je zegt na 'volgens mij....' is mooi als jouw mening, maar als het geen gedeelde mening is kun je er niets mee. En er zijn mensen die een andere mening hebben, zonder dat je ze dan meteen moet diskwalificeren.

Tsjor

Nog even dit...

Dank voor jullie reacties!

En Tsjor, als tegenhanger voor mijn "sneer": ik geef eerlijk toe dat jij de dingen erg goed kunt verwoorden en dat je zeker een punt hebt m.b.t. "het niet mee willen huilen", maar proberen iets vanuit een ander standpunt te bekijken te bekijken c.q. anders op te lossen!

Toch nog even voor de duidelijkheid: in ons convenant staat expliciet vermeld dat vader, naast de KA, in overleg, mee moet betalen aan "bijzondere uitgaven boven de 200 euro, zoals bijvoorbeeld werkweken van school". Misschien hadden we alle bijzondere uitgaven nog nader moeten benoemen, maar dat is dus niet gebeurd (lijkt me ook nogal lastig; voor mij is wel duidelijk dat het hier om nuttige, zinvolle uitgaven gaat die direct ten goede komen aan de kinderen, dus geen scooters, i-pads, enz. en zo is deze afspraak ook bedoeld). Ex heeft destijds zijn handtekening hieronder gezet, ging hier toen dus mee akkoord en komt dit nu niet na en DAT is wat me dwars zit.

Precies

'In overleg' en dat heb jij nagelaten. En als je je dan verplaatst in je ex (practice what you preach) is dat waarschijnlijk wat je ex dwarszat. It takes two to tango.

en ik geloof je beslist dat jij denkt dat hij ook niet had meebetaald als je wel had overlegt maar a) zullen we dat in dit geval nooit weten b) zal hij daar misschien een reden toe hebben, anders dan jou pesten?
Maar dat laatste is slechts gissen

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Openingen

Eerlijk gezegd, ik vind het ondingen dat soort gedetailleerde afspraken. Indertijd hebben wij een bepaald bedrag afgesproken aan kinderalimentatie en aprtneralimentatie, allemaal volgens berekeningen op basis van de trema-normen van een boekhouder. Klaar. Einde verhaal.Ook al daalde mijn inkomen later aanzienlijk, steeg zijn inkomen, dat is nooit een punt geweest. Ik zie nu hoeveel ergernisssen het me bespaard heeft. Maar het heeft ook geleid tot iets anders en dat is dat vader vader kan zijn zoals hij dat wil (en niet zoals ik dat wil). Dus ja, hij investeert wel in een blackberry voor zijn dochter, of een laptop voor zijn zoon, of een reis naar Egypte zoals nu. Dat is niet direkt, maar na verloop van jaren wel zo geworden.
Nou veronderstelt dit wel een houding van een vader die bedenkt dat hij bij meer inkomsten ook meer aan de kinderen wil geven. Die houding zal net elke vader hebben.Maar als dat vooraf al niet aanwezig was kun je dat achteraf ook niet bij rechterlijk besluit erin brengen. Dat wel proberen zal alleen maar strijd opleveren, en ergernissen en onvrede.
Ik vind het zelf (kan ik zeggen na 12 jaar) belangrijk dat vader de kans krijgt op eigen numeritus en op basis van eigen (verworven) inzichten vader te zijn; dat vraagt tijd eng eduld, want in eerste instantie schijnen gescheiden vaders onder elkaar vooral uit te gaan van een ex-echtgenote die uit is op geld (met de kinderen als emotioneel drukwapen). Het heeft even tijd nodig voordat ze zich realiseren dat het niet zo is en nog meer tijd voordat ze gaan beseffen dat ze zelf ook nog een steentje bij te dragen hebben aan de opvoeding van de kinderen, maar dan niet zoals zij denken dat de moeder dat wil, maar zoals zij dat zelf willen.

Die afspraak uit het convenant is niet zo handig als die lijkt. Je vult het zelf in met een bepaalde bedoeling, maar nogmaals, dat is jouw betekenis. Stel dat vader met dochter een laptop gaat kopen omdat het handig is voor school, en vervolgens jou de helft laat betalen? Of gaat het alleen over vader die betaalt? Nog gedetailleerder maken is ook niet zo handig, want dat roept conflicten op en bovendien weet je niet wat de toekomst brengt (welk uitstapje heeft de school volgend jaar in de aanbieding?). Dan is er het probleem dat je wel een minimum hebt genoemd, maar geen maximum. Het lijstje wenselijkheden kan dus eindeloos groeien.

Wat je zou kunnen doen als 'move' is met vader bespreken dat die afspraak over extra bijbetalen wellicht wat nadere precisiering behoeft en dan niet zozeer in activiteiten als wel in een maximum: wat zou vader maximaal per jaar willen bijdragen aan extra activiteiten? En dat alles onder het motto dat het kind op een leeftijd komt waarop alle wensen veel groter en duurder worden en niet allemaal meer betaalbaar zijn voor vader en moeder. Als vader een maximum noemt weet je dat je datzelfde bedrag ook beschikbaar kunt stellen, als jij je kind meer gunt, dat is alles wat daarboven komt voor eigen rekening.

Misschien is dat wel de kortste weg naar een oplossing: met vader gaan praten over een maximum, om de simpele reden dat de wensen van een opgroeiend kind de portemonnee van ouders uitgroeien (naast de wenselijkheid van het paal en perk stellen aan die wensen en het leren van kinderen om eigen verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen wensen).

Tsjor