Ex wil ontmoeting kinderen met nieuwe partner tegenhouden.

Hebben jou kinderen daar behoefte aan? Ik kan me niet voorstellen dat jou kinderen na 6 maanden al toe zijn aan een mama met een nieuwe vriend. Besef ook, als de verliefdheid weg is, dat die nieuwe relatie ook kan ophouden. Ik heb dit uit eigen ervaring.
Dan moeten je kinderen opnieuw het volgende verlies verwerken. Ze krijgen er wel eelt van op hun ziel. Maar of je dat moet willen?

A12345 schreef op 31-08-2021 om 13:02:

Je gaat veel te snel. Natuurlijk heeft hij andere motieven dan dat, maar je gaat wel te snel.

Je bent 6 maanden weg bij de vader van je kinderen. Twee maanden nadat jullie uit elkaar zijn gegaan heb je al iemand anders. Dat is wel erg snel. En vier maanden daarna moeten de kinderen hem al leren kennen. Dat is ook erg snel.

Met een vriend ergens naar toe gaan of met je vriend, dat is nog wel wat anders. Ook kinderen merken dat verschil wel.

Natuurlijk wil hij deze relatie dwars zitten, maar dat het te snel gaat, dat klopt wel.

Of dat voor leeuwin te snel is, moet ze natuurlijk zelf bepalen. Het is een volwassen vrouw. 1988 zal wel haar geboorte jaar zijn. Dan is ze 33 jaar. Misschien is het huwelijk al jaren niet goed. Dan kan ik mij goed voorstellen dat ze toe is aan iemand waar ze het fijn mee heeft. Zolang ze haar kinderen buiten de relatie weet te houden, lijkt het me zelfs heel gezond en helend.

Maar voor haar kinderen gaat dat veel te snel. Die zullen niet snappen wat er allemaal gebeurd. Die willen maar 1 ding. Dat papa en mama bij elkaar blijven. En die hebben na een half jaar nog heel erg de hoop dat het nog goed komt. Dit gaat ze enorm verwarren en schaden als ze niet uitkijkt.

Mijn ex dacht ook dat dit kon. En mijn kinderen waren toen 12 en 15 jaar. Die relatie eindiged ineens. Toen kwam er weer iemand, en toen nog iemand. Mijn dochter kon dat niet aan. Daar hebben we nu, ze inmiddels 17 jaar is, nog steeds last van. Mijn zoon is 20 jaar. Ik denk zelfs dat hij bang is van vrouwen/meisjes. In zijn ogen doen die toch alleen maar raar en zijn vrouwen niet te vertrouwen. En relatie is voor hem iets bedreigends.

Van veel mensen hoor je dat het te 'snel' is. Maar weinigen hebben daadwerkelijk de gevolgen gezien.

A12345 schreef op 01-09-2021 om 14:25:

[..]

Ik vind het snel, zeker in combinatie met de kinderen al leren kennen. Papa en mama uit elkaar. Na 2 maanden heeft mama al iemand anders en 4 maanden later moet diegene al in het gezin betrokken worden.

Zoals ik het las, was het geen knetterende ruzie of zo in het huwelijk, maar had mevrouw het idee dat haar leven stil stond. Lees het niet als dat de kinderen dagelijks getuige waren van ruzies en heftige discussies.

Kinderen hebben vooral behoefte aan stabiliteit. Als mama een nieuwe partner heeft en dat blijft duren, dan gaan ze 'm een keer leren kennen uiteraard. Maar wat als ze 'm nu leren kennen, het straks uit is er later weer iemand anders komt...

We zijn het helemaal eens

Het gaat niet alleen voor de kinderen te snel, maar ook voor de ex. Degene die de scheiding in gang zet - meestal de vrouw, overigens - heeft al een hele hoop denkwerk achter de rug. Er is al lang - soms jarenlang -sprake van onvrede, die steeds maar groeit, totdat het besluit wordt genomen dat het zo niet langer gaat, en nog weer later (soms ook weer veel later) wordt dat dan meegedeeld aan de ander.

En voor die ander begint het dan pas. 

Dus TS is in haar beleving waarschijnlijk al heel lang uit dit huwelijk weg, maar voor ex - en de buitenwacht - is het nog maar zes maanden. Dat is niks. 

En nou hoef je niet eindeloos te wachten tot de ex de scheiding heeft verwerkt, want sommige mensen komen nooit zover, maar twee maanden na de scheiding een ander en dan 4 maanden later die ander aan de kinderen willen voorstellen - dan vind ik het werkelijk niet gek dat ex daar zijn bedenkingen bij heeft. 

Dat enorme verschil in hoe ver de beide partners zijn bij een scheiding - de een die er al een heel denkproces op heeft zitten, de ander die nog staat te suizebollen van de bom die net is gevallen - dat geeft een ontzettende hoop ellende in scheidingskwesties als daar geen oog voor is. 

Groeten, 

Temet

Grublit schreef op 01-09-2021 om 15:10:

Ik vind dat iedereen wel heel makkelijk oordeelt over wat 'te snel' is en wat 'het beste voor de kinderen' is. Mijn eigen ervaring is dat dingen heel snel kunnen lopen als dat goed voelt. Niet vergelijkbaar met situatie van de topicstarter, maar ik zal even mijn laatste 3/4 jaar samenvatten.
Ik was 13 jaar samen met ex, 2 kinderen van 8 en 5. Zij wilde van een op andere moment niet verder en was al verliefd op een ander. Dit was ca 9 maanden geleden. (...)

Samenvatting: de situatie bepaalt in grote mate wat wel en niet mogelijk is. Niet het aantal weken of maanden.

Het gaat er niet om of je snel weer verliefd wordt. Het gaat er om hoe snel je je kinderen bij nieuwe liefdes betrekt. En in dat geval is een jaar wachten best handig. Jij moet ook nog maar zien of de nieuwe relaties (zowel de jouwe als die van ex) beklijven. 

Grublit schreef op 01-09-2021 om 15:10:

Ik vind dat iedereen wel heel makkelijk oordeelt over wat 'te snel' is en wat 'het beste voor de kinderen' is. Mijn eigen ervaring is dat dingen heel snel kunnen lopen als dat goed voelt. Niet vergelijkbaar met situatie van de topicstarter, maar ik zal even mijn laatste 3/4 jaar samenvatten.
Ik was 13 jaar samen met ex, 2 kinderen van 8 en 5. Zij wilde van een op andere moment niet verder en was al verliefd op een ander. Dit was ca 9 maanden geleden. Omdat het me heel snel duidelijk was dat er niks meer viel te halen/repareren, heb ik daar heel snel afscheid van genomen en overgeschakeld naar de praktische invulling. Zij uit huis, co-ouderschap, financiele afwikkeling.
Door de goede omgang en geweldige steun van vrienden en familie, ging dit buitengewoon soepel. De kinderen gaan hier ook boven verwachting goed mee om.

Ex had binnen 2 maanden relatie met die persoon waar ze verliefd op was/is en wilde die ook al snel voorstellen en zelfs gaan samenwonen. Ik vond dat veel te snel, maar ook zinloos om ervoor te gaan liggen. Dus weer: praktische instelling...

Zelf ben ik ook boven verwachting snel iemand tegen gekomen. 4 maanden geleden begonnen met daten en is nu echt al wel een serieuze relatie. Omdat mijn kinderen al maanden bezig zijn (op een positieve manier) met 'wanneer heb jij een nieuwe vrouw?' en 'ben je verliefd?' etc., kon ik er al snel niet omheen. Ik heb haar voorgesteld als mijn vriendin en praat met de kinderen over (prille) relaties en verwachtingen.
De kinderen zijn gelukkig bij mij en bij mama en gaan heel goed om met nieuwe partners. Als dit niet zo was, had ik allang een stapje terug gedaan of voorzichtiger met introductie.

Samenvatting: de situatie bepaalt in grote mate wat wel en niet mogelijk is. Niet het aantal weken of maanden.

Voor jou is het fijn en een geluk ( en bijzonder) dat je dit zo hebt op kunnen pakken en accepteren. Het probleem van TO is, is dat ex dit helemaal niet kan meemaken. Ik vrees dat de scheiding voor hem als donderslag bij heldere hemel is gekomen. En natuurlijk kun je snel verliefd worden daar gaat het niet om, maar het is de vraag of het goed is om de kinderen daar al zo snel bij te betrekken, zeker als ex dat helemaal niet zit zitten. Moet je het er  voor over hebben om de boel op te blazen  en de relatie met  je ex op het spel te zetten? Als het echt een grote liefde is, dan kan de ontmoeting ook nog wel even wachten die komt dan nog wel.

Grublit schreef op 01-09-2021 om 15:10:

Ik vind dat iedereen wel heel makkelijk oordeelt over wat 'te snel' is en wat 'het beste voor de kinderen' is. Mijn eigen ervaring is dat dingen heel snel kunnen lopen als dat goed voelt. Niet vergelijkbaar met situatie van de topicstarter, maar ik zal even mijn laatste 3/4 jaar samenvatten.
Ik was 13 jaar samen met ex, 2 kinderen van 8 en 5. Zij wilde van een op andere moment niet verder en was al verliefd op een ander. Dit was ca 9 maanden geleden. Omdat het me heel snel duidelijk was dat er niks meer viel te halen/repareren, heb ik daar heel snel afscheid van genomen en overgeschakeld naar de praktische invulling. Zij uit huis, co-ouderschap, financiele afwikkeling.
Door de goede omgang en geweldige steun van vrienden en familie, ging dit buitengewoon soepel. De kinderen gaan hier ook boven verwachting goed mee om.

Ex had binnen 2 maanden relatie met die persoon waar ze verliefd op was/is en wilde die ook al snel voorstellen en zelfs gaan samenwonen. Ik vond dat veel te snel, maar ook zinloos om ervoor te gaan liggen. Dus weer: praktische instelling...

Zelf ben ik ook boven verwachting snel iemand tegen gekomen. 4 maanden geleden begonnen met daten en is nu echt al wel een serieuze relatie. Omdat mijn kinderen al maanden bezig zijn (op een positieve manier) met 'wanneer heb jij een nieuwe vrouw?' en 'ben je verliefd?' etc., kon ik er al snel niet omheen. Ik heb haar voorgesteld als mijn vriendin en praat met de kinderen over (prille) relaties en verwachtingen.
De kinderen zijn gelukkig bij mij en bij mama en gaan heel goed om met nieuwe partners. Als dit niet zo was, had ik allang een stapje terug gedaan of voorzichtiger met introductie.

Samenvatting: de situatie bepaalt in grote mate wat wel en niet mogelijk is. Niet het aantal weken of maanden.

En denken je kinderen daar over 10 jaar ook nog zo over?

Leene schreef op 01-09-2021 om 16:53:

[..]

Voor jou is het fijn en een geluk ( en bijzonder) dat je dit zo hebt op kunnen pakken en accepteren. Het probleem van TO is, is dat ex dit helemaal niet kan meemaken. Ik vrees dat de scheiding voor hem als donderslag bij heldere hemel is gekomen. En natuurlijk kun je snel verliefd worden daar gaat het niet om, maar het is de vraag of het goed is om de kinderen daar al zo snel bij te betrekken, zeker als ex dat helemaal niet zit zitten. Moet je het er voor over hebben om de boel op te blazen en de relatie met je ex op het spel te zetten? Als het echt een grote liefde is, dan kan de ontmoeting ook nog wel even wachten die komt dan nog wel.

Zo klinkt het wel een beetje ja, alsof zij allang afscheid aan het nemen was van het huwelijk, maar daar met hem weinig over heeft gesproken.

Ja, ze kan verliefd worden, maar kinderen hoeven niet elke persoon op wie ze verliefd wordt of elke scharrel te leren kennen. Eerst maar eens zien of het serieus is. 

Er is weinig zo vervelend als dat kinderen na een scheiding wennen aan 'n nieuwe partner en dat diegene dan weer verdwijnt.

Het vervelende in de situatie van TO is dat haar ex-partner niet lijkt te accepteren dat het voorbij is. Natuurlijk kwam het voor hem als donderslag bij heldere hemel, maar het is wel over en het komt niet meer goed. Uiteindelijk moet hij zich daar toch bij neer gaan leggen. Agressief worden in het bijzijn van de kinderen is natuurlijk helemaal uit den boze. 

Grublit, dit is zo belangrijk: '
Omdat het me heel snel duidelijk was dat er niks meer viel te
halen/repareren, heb ik daar heel snel afscheid van genomen en
overgeschakeld naar de praktische invulling.'
Als eenmaal duidelijk is dat er niets te repareren valt kun je die stap zetten naar de praktische invulling en kan dat ook in goed overleg. Daarna gun je elkaar ook ieders geluk. Dat is ook het beste voor de kinderen.
Probleem is alleen, dat veel mensen al beginnen aan de praktische invulling en het uitvoeren daarvan, voordat de ander beseft dat er niets meer te repareren valt. Dan wordt alles een kwestie. De ongelijktijdigheid waar Temet op duidde speelt een belangrijke rol bij veel problematische scheidingen. Het is belangrijk dat beiden de kans krijgen om te beseffen dat het voorbij is. Dat kost tijd, maar je wint een wereld als je daarna over kunt gaan tot praktische invullingen, want dat gaat dan bijna moeiteloos.

Tsjor

tsjor schreef op 01-09-2021 om 17:41:

Probleem is alleen, dat veel mensen al beginnen aan de praktische invulling en het uitvoeren daarvan, voordat de ander beseft dat er niets meer te repareren valt. Dan wordt alles een kwestie. De ongelijktijdigheid waar Temet op duidde speelt een belangrijke rol bij veel problematische scheidingen. Het is belangrijk dat beiden de kans krijgen om te beseffen dat het voorbij is. Dat kost tijd, maar je wint een wereld als je daarna over kunt gaan tot praktische invullingen, want dat gaat dan bijna moeiteloos.

Tsjor

Het is vaak ook ieder voor zich. Omgangsregeling, financiële afwikkeling, verdeling spullen, verdeling schulden, huis, etc. Zie het er allemaal maar over eens te worden in zo'n emotionele periode. Dat valt niet mee. 

tsjor schreef op 01-09-2021 om 18:04:

'Het is vaak ook ieder voor zich.' Dat is niet het goede uitgangspunt. Als je begrijpt dat de relatie niet meer te redden is kun je de volgende stap zetten: zorgen voor elkaar, zorgen dat ieder weer de kans krijgt om een eigen leven op te bouwen. Voor alle dingen die je noemt zijn er standaardregelingen: er zijn standaardberekeningen voor alimentatie; boedel:wie weg gaat mag het eerste kiezen; schulden ieder de helft; huis: taxeren overwaarde verdelen, wie het huis wil moet de ander uitkopen; omgangsregeling 50/50 tenzij er zwaarwegende argumenten zijn om het anders te doen. Het loopt dan nog niet vlekkeloos, er zijn genoeg pijnmomenten, maar als de basis is dat je voor elkaar moet zorgen dat ieder weer verder kan, dan is er veel mogelijk.

Tsjor

Nee, dat is het ook niet, maar wel de realiteit. Vaak speelt ook de factor schuld een rol in de beleving van twee ex-partners, terwijl het bij verdeling in principe niet om schuld gaat. Maar in de gedachten van mensen speelt het wel mee. 

Over veel kun je ook van mening verschillen, bijvoorbeeld de waarde van een huis. Of wie wat heeft ingebracht, als dat niet goed is vastgelegd. Zolang de hypotheek op beide namen staat, moet je beiden betalen. Je kunt dan onderling wat afspreken, dat degene die er blijft wonen betaalt en de schuld overneemt, maar zolang dat niet gebeurt, is de ander nog wel aansprakelijk. 

'Vaak speelt ook de factor schuld een rol in de beleving van twee ex-partners,' Dat is zeker een valkuil. Daarom is het ook belangrijk dat beiden de tijd nemen om zich te realiseren, dat -wat de oorzaak ook is-  de conclusie blijft staan: deze relatie houdt het niet meer. Alle tijd die je daarin stopt levert uiteindelijk grote voordelen op, bespaart later veel tijd, rechtszaken, strijd en irritaties.

'Over veel kun je ook van mening verschillen, bijvoorbeeld de waarde van een huis.' Nou nee, er moet een taxatie komen en die bepaalt de waarde van het huis. Onlangs bleek er een conflict, omdat een van de twee dacht dat er veel meer geld uit te halen was als het huis verkocht zou worden, vanwege de overspannen woningmarkt. Ik weet niet of dat voor de rechter is gebracht, maar ik kan me voorstellen dat de rechter daar niet in mee zal gaan: bij de taxatie zelf wordt rekening gehouden met de verkoopprijs van soortgelijke woningen, dus die waarde zal al hoger liggen. Bovendien kun je een huis alleen maar verkopen als er niemand meer in wil wonen, maar als iemand erin wil blijven wonen is het geen woning die vrij is gekomen op de woningmarkt. Naast de juridische afwegingen kun je ook een ethische afweging maken: is 'geld' jou waard dat de mensen die in het huis willen blijven wonen op straat komen te staan, met alle emotionele gevolgen van dien?

'Je kunt dan onderling wat afspreken, dat degene die er blijft wonen betaalt en de schuld overneemt, maar zolang dat niet gebeurt, is de ander nog wel aansprakelijk.' Nou nee, zo'n afspraak moet je niet maken. als iemand in de woning blijft wonen wordt de woning getaxeerd en worden de lasten en lusten verdeeld. Dat betekent: als er meer hypotheek is dan de waarde van het huis zal degene die vertrekt de helft van de (fictieve) schuld moeten betalen. als er overwaarde is kan degene die in de woning wil blijven naar de bank gaan, aangeven dat hij/zij de hypotheek in haar geheel wil overnemen en krijgt de ander de helft van de overwaarde. soms moet degene die in de woning blijft daarvoor een nieuwe hypotheek afsluiten. Het ligt aan het inkomen of dat mogelijk is of niet. de bank is daarin beslissend. Als niemand de woning meer kan betalen zal de woning verkocht worden en wordt het bedrag wat eventueel resteert verdeeld over de beide partners. Idem met de schuld.

'Of wie wat heeft ingebracht, als dat niet goed is vastgelegd.' Precies dat laatste: als dat niet goed is vastgelegd. Ik maak me daar steeds meer zorgen over. Mensen beginnen een relatie in alle liefde, vertrouwen erop dat die liefde eeuwigdurend zal zijn en dat het regelen van praktische zaken daarom niet van belang is. Tot de liefde is opgehouden. Dan wordt het een brok ellende. Mensen overzien dat niet op voorhand, gelukkig maar.
Mijn dochter en haar vriend zijn in de bijzonder gelukkige omstandigheid dat ze een huis kunnen kopen. Ze wonen al een aantal jaren samen, zonder daarover iets geregeld te hebben. Nu moeten ze wel iets regelen. Hun eerste vraag is dan: wat is het goedkoopste? Gratis trouwen, maar dat kan maar zeer beperkt en is al anderhalf jaar volgeboekt. Daarna komen de kosten. Ze gaan nu voor een samenlevingscontract van de Hema, want dat schijnt het goedkoopste te zijn. Of daarmee ook alles goed geregeld is voor het geval dat.... dat is eigenlijk een mindere zorg, ze vertrouwen erop. Trouwen zou in elk geval wettelijke bescherming opleveren, beproefd in een jarenlange traditie van wetgeving en scheidingspraktijken.

Ik pleit er dan ook voor dat de mogelijkheid 'gratis trouwen' veel ruimer beschikbaar komt bij gemeentes, zodat de wettelijke kaders ook beschikbaar komen en de zaken niet afhankelijk zijn van wat twee verliefde mensen met een roze bril vooral niet willen zien.

Tsjor