Gaat ons gezin kapot?
Hoi allen,
Even de situatie schetsen.
Ik ben mama van 2 kids, mijn man heeft ook een zoon. Ik heb mijn kids in bilocatie met een week-week regeling. Mijn man heeft/had zijn zoon om de 14 dagen een weekend. Stiefzoon is een kind met gedrags- en ontwikkelingsproblemen. Tot voor kort konden wij enkel lijdzaam toekijken. Mama van stiefzoon kon hem niet aan, op school liep het de spuigaten uit. Sinds kort is de verblijfsregeling van stiefzoon volledig omgedraaid, woont hij bij ons en is hij enkel nog bij mama om het andere weekend.
Wij hebben die beslissing niet zomaar genomen. Van bij de start was er (zeker bij mij) echter ook de bezorgdheid om de impact van deze verandering. Stiefzoon is een kind met problemen, en heeft heel veel aandacht nodig. Zijn mama had nooit inmenging geduld in zijn opvoeding, waardoor de rol van mijn man tot dan toe beperkt was tot speel- en weekendpapa. (Ik had al helemaal niets te zeggen.) Mijn man moet nu ettelijke jaren opvoeding "inhalen", en dat gaat met vallen en opstaan. Daarnaast heb ik tot nu toe mijn kinderen steeds kunnen opvoeden volgens mijn principes. Mijn man had hier soms wel opmerkingen over, die ik wel met hem besprak en soms dan mijn gewoontes aanpastte, maar het bleef wel mijn beslissing. Nu stiefzoon voltijds bij ons woont, wil mijn man dat alle 3 kinderen op dezelfde manier opgevoed worden, en wil hij dingen veranderen die mijn kinderen en ik al jarenlang op bepaalde manier doen, omdat hij dat niet vindt passen bij zijn zoon. Dit is een bron van spanningen tussen mijn kinderen, mijn man, en ik, waarbij ik door beide andere partijen de schuld gegeven word.
Daarnaast is stiefzoon, door zijn problematiek, een erg 'aanwezig' kind. Als hij thuis is is er geen gesprek mogelijk tussen mijn man en ik. Hij zal altijd er tussenkomen of op 1 of andere manier onze aandacht proberen te trekken om ons gesprek te onderbreken. Pas als hij gaat slapen is er mogelijk wat tijd voor ons, maar tegen dan staat mijn man zijn hoofd nergens nog naar, en wil hij het liefst zich alleen bezig houden om te ontstressen. Hierdoor is onze 'quality time' drastisch verminderd.
Doordat mijn man zich overdag zoveel met zijn zoon moet bezighouden, valt het huishouden nu zo goed als volledig op mijn schouders. Ik doe de boodschappen, de was, de plas, ik poets en ik strijk. Onze afspraak was altijd dat wie eerst thuis is van het werk, kookt. Maar omdat stiefzoon bij thuiskomst van school vaak de aandacht van zijn papa opeist, komt die niet aan koken toe, zodat ook dat vaak voor mij is, zelfs als ik pas laat thuiskom. Ik probeer hier begripvol voor te zijn, maar begin me stilletjesaan af te vragen of mijn rol in ons gezin die van "meid voor alle werk" geworden is?
Mijn man is een erg principieel persoon, maar dit is niet altijd vol te houden. Zo hebben we al jarenlang de regel dat de kids alles direct moeten wegruimen wat ze gebruikt hebben, of als ze thuiskomen meteen hun jassen moeten weghangen, enzovoort. Voor mijn kinderen geldt die regel nog steeds. Als alle 3 de kids bij ons zijn, lijkt de regel ook te gelden (mijn man steunt me als ik een opmerking maak over dingen die niet opgeruimd zijn). Maar als stiefzoon alleen bij ons is, dan hoeft hij ineens niet meer zijn schoenen in de kast te zetten, zijn jas op te hangen, de controller van de PS op te ruimen, ... Mijn man vindt dat 1 kind veel minder rommel maakt dan 3. Ik vind het voor stiefzoon verwarrend als de regels de ene keer wel gelden en de andere keer niet (zeker gezien zijn problematiek!), en vind het ook vervelend dat ik altijd degene ben die ofwel moet zeuren dat er moet opgeruimd worden (mijn man zegt dan ook dat ik zeur, waar zijn zoon bij staat), of degene ben die het uiteindelijk dan maar zelf opruimt.
Mijn stiefzoon is ook erg loyaal naar zijn mama toe. Hij woont nu enkele maanden voltijds bij ons, maar ik krijg nog steeds enkel een hallo of goeiemorgen van hem als ik hem eerst zelf met zijn naam aanspreek. Hij negeert me urenlang (bvb als ik op hem moet passen omdat mijn man niet thuis is gaan er uren voorbij waarin geen woord gezegd wordt), als ik hem vraag om te helpen bij een huishoudelijke taak (iets wat we aan alle kinderen vragen, en waar hen ook ELKE keer voor bedanken) dan protesteert hij of doet het maar half (hij doet dan alsof hij me niet goed begrepen heeft). Hij vraagt aan zijn mama om terug bij haar te mogen komen wonen (wat niet kan), en telkens als ze belt hangt hij een zielig verhaal op, zelfs al heeft hij net een leuke dag.
Bovendien loopt het ook op zijn nieuwe school opnieuw mis. Mijn man is hierdoor erg teleurgesteld, en vraagt zich af of dit komt omdat stiefzoon zich bij ons (nog) niet thuis voelt? Zijn reactie is stiefzoon nog meer in de watten te gaan leggen, totdat ook dit eens in zijn gezicht ontploft (je geeft stiefzoon een vinger en hij neemt een arm), en mijn man dan zijn geduld verliest en kwaad wordt. Ook mijn schoonouders willen het probleem oplossen door stiefzoon te verwennen. Ze leggen de schuld van zijn problemen bij mij (ik zorg er niet genoeg voor dat stiefzoon zich thuisvoelt) en bij mijn kinderen (die zouden een slechte invloed zijn op stiefzoon omdat ze ouder zijn. Geeneen van de twee komt zelfs maar in de buurt van stiefzoon qua slecht gedrag, liegen, ongehoorzaamheid ...).
Stiefzoon gedrag is draaglijk als hij alleen bij ons is, maar als mijn kinderen er ook zijn is er elke dag ruzie (oa over zijn weigering om mee te werken bij huishoudelijke taakjes, maar ook over zijn gebrek aan respect voor hun privacy, pestgedrag, niet kunnen samenspelen als niet alles op zijn manier gebeurt, ...). Hij kan ook met een uitgestreken gezicht leugens staan vertellen, en die blijven volhouden zelfs als hij door de mand valt, waardoor ik het nu erg moeilijk vindt om nog iets te geloven van wat hij vertelt. Zijn begeleiding heeft ons aangeraden om hem zo weinig mogelijk een standje te geven omwille van zijn zelfbeeld. Maar mijn kinderen merken dan dat stiefzoon veel milder wordt behandeld, met veel meer wegkomt dan zijzelf, en zij komen hier uiteraard tegen in opstand.
Samengevat, de spanningen in ons gezin lopen alsmaar hoger op.
*Mijn man is gefrustreerd omdat het niet beter gaat met stiefzoon waardoor hij vaak meteen boos wordt (meestal op mij, soms ook op mijn kids) voor zaken die ook zonder roepen kunnen worden opgelost.
*Mijn kinderen zijn boos op mij voor de in hun ogen oneerlijke behandeling van zijzelf en stiefzoon, en de opgelopen spanning in ons gezin, waardoor ze minder graag bij ons zijn.
*Stiefzoon's problemen zijn nog geen sikkepit verbeterd.
We merken een verschil op in stiefzoon wanneer hij 'enig kind' is, en wanneer mijn kinderen er zijn. Ik begin me stilletjesaan af te vragen of dit experiment niet gedoemd is om te mislukken, en of we niet allemaal beter af zijn om apart te gaan wonen? Ik vind het moeilijk om hier met mijn man over te praten. Ik zou in zijn plaats hetzelfde gedaan hebben (en mijn kind in huis genomen hebben), dus ik verwijt hem dat zeker niet. Maar ik ben bang dat hij mijn bezorgdheid/spanning gaat zien als een afwijzing van zijn kind, terwijl hij de mijne wel gewoon aanvaard heeft.
hee
Wat geweldig!!!
Zowel van jullie (mooi die flexibiliteit!!) als van hem!
Jee, daar word je toch heel optimistisch van?
Zo zie je dat je heeel veel met hem kunt, met wat kleine aanpassingen!
Echt een super resultaat!
Il zou het alleen maar enorm omarmen, dat hij zoveel wil doen, of je het nu goed vindt of niet.
Overigens zou ik zeker zoeken naar mogelijkheden om hem die ruimte te geven, hij moet leren en kan dat zo goed doen.
superlief
Superlief van hem!
Alleen zou ik dat klaarzetten van andere dingen buiten de privétijd voor het tafeldekken rekenen. Hij mag het doen, maar dan mag de rest er al zijn.
Ik hoopte inderdaad dat je iets had aan het NRC-artikel. Misschien ook aan de behandelmethode.
Fijn!
Klinkt alsof het proces bij jouzelf in elk geval op gang is gekomen, dat je er iets meer beeld bij hebt en het idee dat je er mogelijk wel iets mee kunt.
Nu de stiefzoon nog.
Ik zou in elk geval niet zomaar 'grenzen' aanleggen maar het ook met hemzelf bespreken. Wat wil hij?
Prima als hij ook de dozen en bekers klaarzet en brood ontdooit, mogelijk dat hij het prettig vind om zich zo competent en nuttig te voelen voor de anderen, dat zou je wensen. Wil hij er eerder voor opstaan misschien want de realiteit is dat de anderen ook tijd nodig hebben om te eten.
Of kan hij het laatste stukje doen terwijl de anderen er al bijzijn?
Hem zelf de keuze geven kan zijn zelfvertrouwen ook steunen. Het zit in dit soort kleine dingen waarin hij het gevoel heeft wel serieus genomen te worden. Daar hoef je geen ingewikkelde trainingen buiten de deur voor te doen, dat heb je gratis in huis.
Alternatief
Ik zou overigens zelf ook altijd tijd inruimen om het te kunnen overnemen. Om voor jou onduidelijke redenen, er kan hem iets dwars zitten, kan het ook op een moment niet lukken en dan kom je beneden en is er niets gebeurt. Het is een kind, het kan de belangen voor de anderen nog niet afwegen. Altijd een alternatief scenario als er dingen bij zijn die ook voor de anderen van belang zijn. Lastig, maar nodig. Dan los je het, liefst samen, ter plekke op.
Dan
Zonder boos te worden. Gewoon neutraal. Er is iets niet gelukt, je gaat kijken hoe het wel lukt en je lost het gewoon op. Het voorbeeld dat dingen weleens niet lukken, maar dan ga je gewoon door, je herpakt je en pakt het op. Nuttige levensvaardigheden.
Plusmama
Goed bezig zeg! Ik bewonder je inzet, jij zou wel eens het beste kunnen zijn dat dit kind is overkomen.
En verder: diagnoses zijn niet nodig om problemen aan te pakken. Ross Greene heeft het in "Het explosieve kind" over een "zwart-wit denker in een grijze wereld". Hij noemt in het hele boek geen diagose, alleen maar "achterblijvende vaardigheden" en hoe je die aan kan pakken. Dat bleef door mijn hoofd malen en heeft me meer geholpen om zoon te begrijpen dan welke diagnose ook. Want uiteindelijk gaat het om hem en niet om wat de psychiater ervan vindt.
AnneJ
Het is dat ik weet dat we ver van elkaar wonen (heb je weleens in een draadje je regio zien noemen) anders zou ik er heel wat voor over hebben je advies irl te krijgen over situatie(s) bij me thuis, liefst zou ik je zooo graag als coach hebben!
(terwijl ik echt al wel ervaring heb met zog. ass experts...maar poeh hee, met de meeste mensen kun je zga niets, klinkt heel onaardig maar wilde zelf wel dat ik wat minder aardig was geweest de afgelopen jaren! Wat is dat toch, die misplaatste 'dankbaarheid' altijd naar hulpverlenend personeel, ze het gevoel willen geven dat ze hun werk goed doen...)
Moira
Hoeveel 'coaching' heb je nodig Moira?
Wij hadden een heel goede 1e psychologe. Veel van haar geleerd. Ik dacht later dat ze wel persoonlijke ervaring zou kunnen hebben zo had je aan een half woord genoeg. Zoals zoveel hulpverlening had ze een goede boodschap voor ons en een cruciale 'misser'.
Ze ging weg en we stonden aangemeld voor opvoedingsondersteuning thuis. Ze vroeg of we dat nog wel nodig hadden? Blijkbaar had ze wel in de gaten dat het bij ons goed op gang gekomen was. En misschien ook wel dat die opvoedingstrajecten niet echt veel voorstellen.
Omdat ik zelf als hulpverlener werkte leek me dat nou juist zo goed. Iemand die thuis, in de concrete situatie, commentaar kon leveren op wat goed ging en wat handiger zou kunnen. Van een derdelijns academische instelling.
Dat had een waarschuwing voor mij moeten zijn.
Bovendien had ze ons beter kunnen verwijzen naar de bekende trainingen, Autisme Centraal en Geef me de Vijf, en de diverse literatuur waar ik al aan begonnen was.
De situatie bij ons thuis en mijn vragen bleken hogere wiskunde voor een veel te jong en onervaren hulpverleenster die geen ervaring in het gezin had, maar wel op een groep. Waarvan ik later snapte dat dit geen aanbeveling is. Dat kostte ons een zorgmelding.
Bovendien Beval deze hulpverleenster haar opvolgster warm bij ons aan, waardoor ik de nieuwe hulpverleenster te lang het voordeel van de twijfel gaf.
Kortom. Als het proces goed op gang gekomen is, kun je het vooral zelf aan met je kind, je puzzelt samen, je vertrouwt op elkaar. De rest is mooi meegenomen. OOL, Literatuur, of je vind ineens wel een goede coach.
Of wel die hulpverlener die je af en toe kunt consulteren als je weer eens vastloopt. Maar je laat de rest gewoon los. Die hebben te weinig inzicht, teveel eigen belangen, en ze verwachten te snel of teveel resultaat en wederkerigheid die je niet kunt gebruiken. Er is veel kaf onder het koren en ze kunnen je ook nog schaden.
Dus: Je kunt het Moira! Ga zo door! Geef jezelf die schouderklop en geniet van de zeldzame momenten dat ook anderen zien wat een enorme inspanning jij en je kind hier aan het leveren zijn.
ja dankjewel!
We hebben een heel goede, soort van coach.
Absoluut goud waard.
Ik zou wel meer willen hoor, als het er was.
Maar veel ervaring rijker weet ik nu ook dat meer meestal minder is.
Dus tenzij ik tegen een echt goed iemand op loop liever niemand erbij, kost vaak heel veel meer dan dat het oplevert.
Ik heb veel aan jouw advies AnneJ
Ik heb het ook al wel eens gezegd: doe iets met je schat aan kennis en inzicht...
Maar dat doe je al, want je post hier 
Waar ik vooral veel aan heb is aan de inzichten, die je dan op je eigen leven, kind, situaties kunt toepassen.
Wij wonen in Duitsland, kind gaat wel in NL naar school, maar door deze situatie hebben wij sinds de nieuwe jeugdwet geen recht op jeugdhulp. Ja in Duitsland, maar dat is volstrekt niet passend natuurlijk. Dus pats, geen hulp, want overgangsregeling gold niet...
Dus ofwel zelf betalen (soms doen we dat voor zover dat gaat), en in het begin had ik er echt paniekgevoelens om. Maar ik heb, daarvoor al, maar ook sindsdien zoveel geleerd, en ik leer telkens bij, waardoor het eigenlijk best goed gaat. De situatie is niet ideaal, maar dat is hij met coach/psycholoog/medicatie vast ook niet...
Ik denk wel (serieus) dat ik instort als zoon 18 is en wel gebruik kan maken van toegespitste hulp, omdat ik merk dat het mezelf sloopt zo...
ik denk
dat ik een vreselijke huilbui ga krijgen op zijn diploma-uitreiking, gesteld dat hij dat redt natuurlijk. Al die jaren strijd en dan de overwinning...ik schiet bij voorbaat al vol.
Gelukkig boeit het hem niet wat anderen van mij vinden, sterker, het komt helemaal niet binnen 
Oh maar Li
(voor zover ik het al niet zelf had bedacht, maar) ik heb alweer te horen gekregen, na de diploma-uitreiking (inderdaad, gesteld dat het zover komt) begint het pas. Juist op vervolgopleidingen is het voor deze kinderen weer erg wennen.
En 18, leuk ja, een mijlpaal, maar tegelijkertijd ook weer heel spannend, omdat kindlief geacht wordt dan zelf volwassen te zijn en beslissingen te nemen. En dus ook zelf abonnementen, verzekeringen, en dergelijke mag en kan afsluiten...
Terwijl ingrijpen door jou juist moeilijker wordt, door die officiële 'volwassenheid' en beslissingsbevoegdheid.
Maar goed, dan mag kind tenminste gewoon naar een Nederlandse coach...