Geen zin meer in het leven
Goedendag,
Hebben jullie in het begin van de scheiding of beëindigde relatie ook het gevoel gehad van "ik trek het niet meer, ik zie het leven niet meer zitten ". Na een relatie van bijna tien jaar en als ouders van twee kinderen heeft mijn vriendin besloten bij me weg te gaan. Alleen heb ik het er erg moeilijk mee. Besloten om psychische hulp te zoeken. Als ik mij dermate verander in dingen wil ze met mij in relatie therapie gaan. Alleen de weg daar naartoe is slopend. Ik begin dingen te zien de er waarschijnlijk helemaal niet zijn. En soms zie ik geen uitweg meer. Familie en vrienden heb ik amper. En op het werk ben ik een clown met een masker op. Het is zo erg dat mijn kinderen me niet meer kunnen opvrolijken. Wat is jullie ervaring.
Herkenbaar
Er zijn niet zoveel mensen die stralend een echtscheiding doormaken, dus het gevoel van depressiviteit, heeft dit wel zin, red ik het wel, eenzaamheid, angst voor de toekomst etc., dat mag allemaal en het mag ook allemaal zijn tijd hebben. Als je er maar niet aan onderdoor gaat, want dan kun je beter even langs gaan bij de huisarts.
Tsjor
achtbaan
Je komt qua gevoel werkelijk in een achtbaan terecht.
Ook ik heb met die gevoelens gelopen en nu bijna vijf jaar later kan ik zeggen dat het me nu allemaal goed afgaat. Het contact over en weer gaat beter. Het komt goed...
een zin, waarvan ik in het begin dacht... yeah right!
Maar al met al krabbel je op en zul je weer leuke momenten beleven, tezamen met je kinderen. Een lange weg, waarbij ik je heel veel kracht toewens!
meer aan de hand
Goed dat je besloten hebt om psychische hulp te zoeken want als ik het zo lees dan is er meer aan de hand dan een dreigende scheiding.
Op het werk ben je een clown, je hebt amper vrienden, je aanstaande ex wil nog wel in relatietherapie als je dingen veranderd.
Het zal niet mee vallen maar in therapie zul je leren om anders met dingen om te gaan en de confrontatie met jezelf aan te gaan. Daar ga je sterker uit komen en je leven wordt er absoluut beter van, wie weet gaat de relatie het ook redden.
psycholoog
Een gesprek met een psycholoog is zeker aan te raden, al is het alleen maar om je verhaal kwijt te kunnen bij een onbekende. Tuurlijk moet je er zelf mee aan de slag, maar een zetje in de goede richting is alleen maar fijn.
Kip en ei
"Besloten om psychische hulp te zoeken. Als ik mij dermate verander in dingen wil ze met mij in relatie therapie gaan."
Die volgorde klopt niet. Ik raad jullie aan om sowieso in relatietherapie te gaan, want dan gaan er echt 'vanzelf' dingen veranderen. In jou, in haar, en dus in jullie relatie. Daarnaast is hulp voor jou apart denk ik ook een goede zet. Het klinkt inderdaad alsof je werk te doen hebt. Kan bij dezelfde therapeut (dat heeft mijn man ook gedaan), maar misschien is een andere beter. En als het je relatie niet kan redden, kan het wel een grote bijdrage leveren aan een zo prettig mogelijk na-huwelijk. Want dan ben je natuurlijk ook niet van elkaar af, en dan heb je echt geen invloed meer op elkaar. Het is heel belangrijk dat ook je vriendin zich dat goed realiseert. Waar zij nu in jullie relatie moeite mee heeft, verandert niet als jullie uit elkaar gaan, alleen kan ze dan echt niet meer 'bijsturen'.
Hoe dan ook, het klinkt alsof ze het nog niet heeft opgegeven. Dat is positief! Geef aan dat je aan jezelf wilt en gaat werken. En neem daar zelf het initiatief voor! Laat haar zien dat je je best wilt doen. Daden spreken veel luider dan woorden.
Ik heb zelf goede ervaringen met EFT, Emotionally Focussed Therapie. Daarbij kijk je vooral naar de hechting tussen beide partners, en wat beiden nodig hebben om zich veilig en geborgen te voelen. Daar gaat nogal eens wat mis.
Sterkte.
Herpak je.
Ik begrijp jouw gevoel, maar je mag er niet aan toegeven en je laten gaan.
Zelf gescheiden na een huwelijk van 20 jaar en 3 kinderen; op een zeker ogenblik had mijn ex een mooie som geërfd van haar ouders en had ze mij niet meer ‘nodig’ en kocht ze me uit uit mijn deel van de woning.
De dag dat ik het huis verliet, was één van de droevigste dagen uit mijn leven, maar ik heb er nooit aan toegegeven. Ik heb een jaartje genomen om mezelf terug te vinden en heb in die periode leren koken om mijn kinderen goed te kunnen opvangen, ben een nieuwe hobby begonnen, en ben nadien beginnen daten waar ik na enkele avontuurtjes een lieve vrouw heb ontmoet waar ik ondertussen al enkele jaren een LAT-relatie mee heb (teveel kinderen samen, met verschillende opvoedingspatronen) en die veel beter bij mij past.
Geef de relatietherapie een kans als ze dat zelf voorstelt, en als dat niet lukt, begin aan een tweede leven – je bent waarschijnlijk nog een heel stuk jonger dan ik -; jouw kinderen hebben jou ook nodig en jij moet hén steunen, denk daaraan.