Gevolgen van gezamenlijk gezag na echtscheiding

En waarom wil je dat weten?

Als je gezamenlijk gezag hebt dan kan er geen de machtspositie hebben want die heb je allebei om het even zo te zeggen. Dingen moeten dan gezamelijk overlegd worden, punt. 

'Als je gezamenlijk gezag hebt dan kan er geen de machtspositie hebben want die heb je allebei om het even zo te zeggen. Dingen moeten dan gezamelijk overlegd worden, punt.'
Dat klinkt eenvoudig, maar de vraag is: waarover moet je dan gaan overleggen? Over alles wat het leven van kinderen raakt? Dat kan een zeer uitgebreid paneel worden.

Ik zou het anders formuleren: wat je noemt 'gezamenlijk gezag' betekent in feite dat het ouderlijk gezag voor beide ouders gehandhaafd blijft. Dat wil zeggen dat beide ouders met gezag beslissingen kunnen nemen over hun kind. Als dat over alledaagse dingen gaat als bedtijd, kleding, eten, wel of niet naar feestjes, wel of niet op vakantie etc. dan heeft elke ouder het recht om daar zelfstandig beslissingen over te nemen. De andere ouder mag dat niet betwisten.

Datgene waarover je het eens zou moeten zijn, dus waarover je een gezamenlijke beslissing moet nemen, moet je zoveel mogelijk beperken. Ouderschapsplannen, zeker ouderschapsplannen die nogal gedetailleerd zijn, blijken een basis te zijn voor latere conflicten. Ik zou in een ouderschapsplan nooit termen als 'gezamenlijk overleg' gebruiken. Als dat gezamenlijk overleg voor en na de scheiding al goed ging hoef je het niet op te nemen. Als het niet goed ging kun je het na de scheiding niet afdwingen en kan zo'n 'norm' aanleiding geven tot conflicten.

Er zijn maar een paar dingen, waarvoor officieel de handtekening van beide ouders nodig is met name schoolkeuze en medische handelingen en reizen naar het buitenland. In een ouderschapsplan zou ik met name de wijze van 'komen tot een beslissing' vastleggen.

Bijvoorbeeld, wat betreft medische handelingen: als een kind valt en de arm staat er vreemd bij, dan ren je naar de EHBO en ga je niet eerst toestemming vragen. Dus directe, acute zorg beslist elke ouder zelf en informeert de andere ouder zodra dat mogelijk is. Bij langdurige zorg is het belangrijk dat beide ouders zichzelf en elkaar voldoende informeren over de diagnose. Een conflict over bijvoorbeeld wel of geen behandeling voor ADHD kun je pas oplossen als beiden zich verdiepen in het traject waarin de diagnose wordt gesteld. Dat hoeft niet te betekenen dat je pas zo'n traject ingaat als je dat allebei wil. Dat werkt remmend en dat wil je niet. Er zijn veel manieren, al naar gelang ieders situatie en wensen.

Wat betreft schoolkeuze, daar kunnen belangrijke levensbeschouwelijke conflicten onder liggen. Bij zwaarwegende verschillen zouden praktische argumenten de doorslag kunnen geven: welke school ligt het dichtste bij bijvoorbeeld.

Bij reizen naar het buitenland zouden de bezwaren zwaar moeten wegen als die betrekking hebben op de angst dat een kind niet meer terug kan komen: er is geen noodzaak voor een vakantie in het buitenland.

Met name over medische kwesties en schoolkwesties kun je dan evaluatie-afspraken maken met als belangrijkste vraag: gaat het goed met het kind. Daar kunnen subjectieve opvattingen bij komen. Voor medische kwesties kun je afspreken dat het oordeel van specialisten zwaar weegt als je er onderling niet uit komt. Voor schoolkwesties kun je afspreken, dat de voorkeur van de andere ouder bij een schoolwisseling (van basisonderwijs naar middelbare school bijvoorbeeld) de voorkeur krijgt.

Dus 'gezamenlijk gezag' na een scheiding betekent dat elke ouder zelfstandig het ouderlijk gezag draagt en daar ook naar handelt binnen de eigen levenssfeer, waarbij de terreinen waarop wettelijk gezien twee handtekeningen nodig zijn afspraken vragen over hoe te komen tot een gemeenschappelijke beslissing. Die afspraken zouden met name moeten gaan over het proces: hoe kom je tot een beslissing, waarbij je ervan uitgaat dat er een verschil van mening kan zijn.

Tsjor

Niet altijd ga je tot een beslissing kunnen komen. Ik heb ook gezamelijk gezag maar al een paar keer mijn kind niet mee kunnen nemen op vakantie omdat ik geen toestemming krijg. (Uit pure jaloezie).

Dat zou je dan wel weer misbruik van machtspositie kunnen noemen. 

buitenland. Binnenland mag wel namelijk (en dat doen we ook) maar een keertje ver weg zou ook eens leuk zijn!

Buitenland heeft risico van kindontvoering, als je eenmaal de grens over bent gelden andere wetten. Maar je kunt altijd naar de rechter stappen als je vervangende toestemming wil.
Je vermoedt dat het jaloezie is. Dat vertaal ik dan zo: jij hebt wel het geld om naar het buitenland te gaan, maar zij niet. Als dat het probleem is, kun je daar dan eens anders over nadenken, bijvoorbeeld vakantiegeld delen, of het ene jaar jij met het kind en het andere jaar zij met kind, waarbij je het kindgedeelte financieel ondersteunt? Is ze ooit in een goede bui? Dan zou je het rustig kunnen bespreken, dus niet vlak voor de zomervakantie.

Tsjor

Je situatie is niet uniek. Aan de bron ligt meestal het niet geaccepteerd zijn van de scheiding. Of dat bij jullie ook zo is weet ik natuurlijk niet, data ligt er helemaal aan hoe de scheiding in gang is gezet.
Er is na een scheiding geen sprake meer van 'gezamenlijk ouderschap', maar een voortzetting van ieders ouderschap. Je ex heeft er blijkbaar voor gekozen om dat te gebruiken om jou dwars te zitten.
Er zijn juridische middelen. Voor een vakantie in het buitenland heb je die al gevonden: de rechter. Ook voor het aanvangen van een medische behandeling kun je naar de rechter. Voor het ontbreken van kinderalimentatie kun je naar het LBIO stappen.
Er zijn eigenlijk geen juridische middelen om afspraken in het ouderschapsplan over omgang na te komen. Mocht je dat serieus willen, dan zul je andere stappen moeten zetten. Het kan zijn dat je toch weer met elkaar moet gaan praten, de scheiding als het ware opnieuw doen, zodat het voor de andere partij duidelijk is dat je elkaar moet loslaten. Dat zou ik dan wel onder goede begeleiding doen. Een ander punt is dat je zijn ouderschap erkent. Dat klinkt eenvoudig, maar het 'toestaan' van omgang is iets anders dan het erkennen van zijn ouderschap. Je kunt dan beginnen met de vraag hoe hij zijn vaderschap wil invullen na de scheiding. Te vaak praten twee mensen die op het punt staan van scheiding over kinderen alsof het over de huisraad gaat: welk deel krijg jij en welk deel wil ik. Maar ze praten niet over de inhoud: hoe wil jij ouder zijn; waarbij ieder verantwoordelijk is voor de invulling van het eigen deel, en tegelijk de ander de ruimte moet geven om zijn/haar deel in te vullen.
Ik schrik er wel van dat de kinderen daar zoveel last van hebben. Als ouder zou ik je eigen frustraties hierover zoveel mogelijk weg houden van de kinderen. Kinderen kunnen vaak een korte, eerlijke, aan de leeftijd aangepaste verklaring accepteren en gaan over tot de orde van de dag. Het ligt eraan hoe zwaar je het zelf maakt. Mijn kinderen hadden meer last van leerkrachten die het gescheiden zijn als een zwaar probleem voor de kinderen zagen, dan van de scheiding zelf. Dus kijk even wat je zelf kunt doen om het voor de kinderen minder zwaar te maken.

Tsjor

niet uniek dus! zoals ik net al zei met vakanties. Ik vraag me eigenlijk wel af of je dan voor zo’n kortgeding moet betalen? Terwijl je eigenlijk daar heen moet omdat je van je ex geen toestemming krijgt. 
Tjsor bedankt voor je reactie, geld is zeker het probleem niet maar ze geeft het liever uit aan andere dingen (dure tassen, schoenen, auto, kapper) en aangezien ik al best veel alimentatie betaal ga ik dat er niet nog eens bij betalen. 

Eens met Temet. Als dit al 9 jaar duurt, als hij zelf de scheiding in gang zette, als het gedrag zo ver gaat, dat hij hopeloze acties doet die alleen maar gericht zijn op pesten, dan zou je inderdaad bij de rechter eenhoofdig gezag kunnen aanvragen. Dat kun je met de advocaat overleggen. Zo fanatiek is inderdaad wel bijzonder.
Ik zou ook het LBIO inschakelen voor de kinderalimentatie die niet betaald is. Alles in overleg met je advocaat.

Tsjor

'Ik vraag me eigenlijk wel af of je dan voor zo’n kortgeding moet betalen?' Wellicht kan Temet daar beter antwoord op geven. Wat ik begrijp is dat je griffierechten moet betalen als je een kort geding aanspant, en dat degene die het kort geding verliest de kosten ervan moet betalen.

Tsjor