Half jaar na scheiding, wanneer verteld vriend zijn kinderen over onze relatie?

belang van de kinderen

Ik snap dat jullie verliefd zijn, bij elkaar willen zijn en dat de hele wereld het mag weten maar....Denk idd goed aan de kinderen. Een scheiding heeft veel impact en heeft tijd nodig. Forceer niets en probeer het belang van de kinderen op de 1e plek te zetten.

Ik heb mijn huidige nieuwe vriend leren kennen 3 maanden na de scheiding....
Twas via een alleenstaande ouder site...
Ik heb mijn dochter er na een paar maanden bij betrokken door iets leuks te gaan doen.
Ze was heel vrolijk en von doet ook prima.
Tot nu toe doen we ook nog veel met zijn tweeën en is mijn vriend en zijn zoontje er ook bij in het weekend om een dagje wat te doen maar we wonen niet samen.
Zo heeft me dochter mij nog ook alleen en is het niet gepushte.

Ze mag zelf beslissen als we wat gaan doen of hij en zijn zoontje meegaan of dat ze liever alleen amam wil.
9 van de 10 x beslist ze dat ze graag met hun wat wil doen.
Maar zo blijft het nog lkkr luchtig en gezellig en staat er totaal geen druk op

Min huidige vriend was 2 jaar alleen...
Ik 3 maanden... Maar de relatie met ex liep al 5 jaar slecht dus het was niet echt een verrassing.
Maar je voelt je gefaald en voor je kind voel je je ellendig.
Heb je week op week af?
Wij hebben dat wel.
Van maandag tot maandag

weet ik ook niet hoor

Uiteindelijk is het zijn pakkie an natuurlijk.
Kinderen hoeven niet elke scharrel mee te krijgen of gelijk bij een bloei betrokken maar dit wordt wel pijnlijk ja, een serieuze relatie al langer aan de gang.

Tijd is je vriend...

Hollie, jouw situatie komt mij bekend voor, ik heb iets dergelijks bij de hand gehad. Mijn vriend heeft na een maand of 10 verteld aan zijn puberkinderen dat hij een vriendin had, en vervolgens heeft het nog een kleine 3 jaar geduurd voordat zijn kinderen en aan toe waren om mij te ontmoeten. Inderdaad, dat voelt niet altijd fijn, maar nu kan ik zeggen dat dit een verstandig traject is gebleken. De kinderen hebben ervaren dat hun moeite werd gehoord en dat vader koos voor een goede relatie met zijn kinderen. Ondertussen ging onze relatie gewoon door, met ja, een ontbrekend gedeelte waar het zijn kinderen betrof. De situatie is nu, dat kinderen mij accepetern, en dat we de feestdagen gezamelijk kunnen vieren. Dat is heel veel waard!
Bovendien, ik hoor dat jouw vriend bedroefd is om zijn verloren verleden. Ook dat is heel herkenbaar. Het vergt van jou/jullie een laveren tussen het rouwen om dat was geweest is, en het opbouwen van jullie relatie. Door jullie beider rugzak, verleden en kinderen gaat dit heel wat roeriger dan een eerste relatie, maar met veel begrip en een goede onderlinge communicatie komen jullie een heel eind. En ja, het is een les in nederigheid, maar vooral van een ontdekken van de rijkdom die je dit brengt aan zelfkennis en aan nieuwe verbintenissen. Veel geluk!

exen

O ja, wat betreft de exen: dat is toch echt een ander verhaal: waarom mogen de exen niets weten van jullie relatie? Wanneer jullie relatie samenhangt met beider scheidingen, dan kan ik mij boosheid wel voorstellen, maar dan nog. Er kan van alles te zeggen zijn voor het lang verborgen houden van jullie relatie: je wilt je ex niet kwetsen, misschien is er niet voldoende vertrouwen n de huidge relatie, ik noem maar wat. Maar: zulk nieuws komt altijd rauw op het dak, de ex partner is bezig met iets nieuws op te bouwen, terwijl de ander in verbijstering bezig is de puinhopen in ogenschouw te nemen.
Ik zou zeggen: bedenk wat de motivatie is, om dit nieuws verborgen te houden. Maar ook: een kort bericht 'ik heb een nieuwe partner en we zullen 1 en ander heel rustig opbouwen in relatie tot de kinderen' is m.i niet bedreigend, maar schept wel ruimte voor jullie nieuwe relatie om dit in openheid ut te bouwen.

ander geluid

Als ik dit verhaal zo aanhoor proef ik wat zaken die hier niet aan de orde komen. Voor topic starter Hollie H is de nieuwe vriend blijkbaar heel bijzonder, verliefd is misschien het meest juiste woord. Door het verleden is van beide kanten uit de schroom om nu direct in het openbaar te verschijnen. Ik heb het idee dat Hollie H juist bevestiging zoekt van haar nieuwe vriend. Het feit dat ze via omwegen in het donker in door de achterdeur enkel toegelaten wordt tot het leven van haar vriend, zorgt dat zij zich niet gewaardeerd voelt in de relatie zoals ze het graag zou willen zien. Het officieel bekendmaken bij de exen en de kinderen betrekken in de relatie is een brug te ver, dat snap ik. Maar wat is er mis mee om samen op straat gezien te worden? Iets te ondernemen?
Ooit toen ik een poosje alleen was, had ik ook een leuke man ontmoet waar ik ook heimelijk naar toe moest. Bij mij gingen al snel de alarmbellen af, want deze man was helemaal niet toe aan een relatie! Hij wilde wat rollebollen in bed en wilde absoluut niet gesignaleerd worden met mij. Hij verpakte dat in 'rustig aan doen' , maar het feit dat hij zich voor mij schaamde (dat gevoel gaf het mij) en nooit met iemand sprak over mij, zei mij genoeg. Binnen twee weken kwam na aandringen bij hem het hoge woord eruit; hij wilde niks met mij, de sex was leuk maar daar bleef het bij.

Ik zeg niet dat het bij jou zo is, maar denk goed na of je zin hebt in een leven als een soort surrogaat minnares. Je wil toch samen naar t strand kunnen gaan, uit eten, een bootje varen of gewoon simpel een boodschapje kunnen doen? Hou je eer hoog Hollie H, jij verdient een man die supertrots op jou is! Een man die echt verliefd op je is pronkt vanaf dag 1 al graag met je.
Nogmaals; niet vanaf week 1 bij de ouders op bezoek, kinderen erbij betrekken en de exen inlichten. Ga gewoon je eigen gang....en als hij dat niet wil dan trek je je conclusies.

nou ja....

Hij reageert ook wel een beetje overtrokken zeg. Den k je echt dat een klasgenoot daarbij stil staat; ten eerste moet hij dan herkend worden als vader van en diegene moet zich realiseren dat he een andere vrouw is en de behoefte hebben dit door te kleppen..... pffff
Ik zou van vriend vragen het gewoon te vertellen en er open over te zijn zonder dat er direct ontmoetingen moeten plaats vinden. Dit stiekeme gedoe lijkt mij hoogst vervelend en later gaan die kinderen daarachter komen, of je moet je leven lang blijven jokken over jullie startdatum e.d. Nee, dat lijkt me echt niks. Jullie...of met name je vriend maakt er een veel te groot item van.

Moederalleen

Ja dat zou ik idd ook niet leuk vinden...
Blijf dan gewoon rustig zitten.

Maar goed ik denk ook dat je beter open kaart kan spelen en dat je d ekinderen tot jij en hij dat wil er pas bij betrekt....

De verborgen vriendin

Hollie, je vroeg of het gevoel van rouw vooral bij mijn vriend een rol speelde, of bij mij. Weet je, het speelt denk ik bij allebei, op verschillende tijdstippen. Het feit dat je wilt scheiden, maakt in mij geval niet, dat mijn leven voor de scheiding nu een gesloten boek is. Nee, er zijn bij vlagen momenten dat ik het vanzelfsprekende van een gezinsleven echt mis: de verjaardagen van de kinderen, de feestdagen, de vakanties, de zaterdagochtenden met sport etc. Van die momenten dat het er toe doet dat je een gezin vormt, en dat dat goed is. Dat is nu voorbij. Ik merk dat mijn vriend die momenten van weemoed en rouw ook kent. Het is een periode die voorbij is. Boven genoemde zaken zijn nu enigszins gecompliceerd geworden.
Een nieuwe relatie heeft ook een heel andere dynamiek. Allereerst is de start heel anders: je bouwt een relatie op na een gebroken huwelijk. Vaak zijn er kinderen in het spel. Je staat voor veel dingen alleen, je financieen zijn niet optimaal. Temidden van dit ' mijnenveld' probeer je je te verbinden met een ander die een dergelijk verleden ook met zich mee draagt. Dat valt om den drommel niet mee! En ja, dan denk je je ook wel eens aan de periode dat je met al dit gedoe geen rekening hoefde te houden. In mijn geval sta ik nog steeds 100% achter mijn besluit om te scheiden, maar het is een besluit dat ook heel veel echt lastige gevolgen heeft.

Verder krijg ik het idee uit jouw verhaal dat jouw vriend echt enorm in een kramp leeft, wat betreft de openheid van zijn relatie met jou. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het gevoel hebt, dat je er niet mag zijn. Er zijn twee dingen denk ik die er toe doen: de ralte van vader met de kinderen, EN de relatie die vader met jou heeft. Volwassen mensen zijn toch echt vrij om een relatie aan te gaan, en hebben daar geen toestemming voor nodig van hun kinderen. Volwassen mensen hebben wel de verantwoording naar hun kinderen om een zorgzame ouder te zijn, maar dat laatste houdt een nieuwe relatie niet tegen. Mijn ervaring met mijn kinderen is, dat je heel goed kunt uit leggen dat je als ouder een nieuwe liefde hebt ontmoet. Wanneer je tegelijkertijd kunt laten merken dat dit niet ten koste gaat van de liefde tot de kinderen (met andere woorden: dat je als nieuwe geliefden soms een stap terug moet doen met het oog op de kinderen) hoort daar ook bij. Maar in het geheim, in het donker en via een omweg naar elkaar toe reizen, komt op mij niet geond over. Je staat voor je liefde! Niets geen snel afrekenen: jullie gaan samen verder! En houden daarbij heel veel rekening met jullie kinderen, maar jullie willen samen verder. Wanneer ik zou merken dat mijn vriend zo angstig was om er voor uit te komen dat we een relatie zouden hebben, dan zou ik echt willen weten, waar deze angst toe te herleiden zou zijn. Waar hij zou staan, tov mij. En of ik toch niet die rebound zou zijn, die de pijn van de scheiding wat verzacht.
Goed, veel aannames, maar wederom: sterkte in deze lastige situatie!

ps en praten

Sorry van al die type fouten in het bericht hierboven. je vroeg ook nog hoe wij met gevoelens van rouw omgingen. In mijn geval, benoemde ik het. Je kunt namelijk niet altijd in de roze wolk leven, soms ben je gewoon verdrietig dat zaken zo gelopen zijn. Ik bevestig wel altijd dat het feit dat we gescheiden zijn voor mij geen vraag meer is, maa wel dat er momenten zijn dat je verdriet hebt om dat wat er niet meer is. En dat ik tegelijkertijd ook niet meer terug kan en wil naar mijn huwelijk van voorheen. En zo is het ook. dus, in eerlijkheid dit met elkaar delen, juist omdat je geen onbeschreven blad meer bent, maar een gedeeld leven met een ander achter je hebt gelaten, dat ooit veelbelovend is begonnen, maar toch niet kon voortduren.

Er moet toch wel een tussenoplossing zijn?

Dat je de kinderen er nog niet bij wilt betrekken, snap ik. Maar je hoeft toch niet meteen als stel naar buiten te treden? Wat is er verkeerd aan als een stel goede vrienden met elkaar uit eten gaan of samen boodschappen doen? Je hoeft toch niet meteen innig verliefd handje in handje in dat restaurant te zitten of op straat te lopen? Dat de buitenwereld op een gegeven moment gaat fluisteren dat jullie misschien wel iets met elkaar hebben, is toch niet zo erg? Die weet toch niet hoe lang e.e.a. al aan de gang is.

Bron van de pijn en slappe oplossingen

Hollie, ooit hoorde ik dat begin van herstel te vinden is bij de bron van de pijn. In jouw geval is de bron van de pijn de, in mijn ogen, haast obsessieve angst, dat de kinderen jouw vriend te weten komen van jullie relatie. Jullie, of beter zijn, nogal omslachtige oplossing is dan maar alles in het geniep. Dit is echter geen oplossing voor de angst, maar een lapmiddel waar je geen relatie mee opbouwt. Door op deze wijze iedereen te vriend te willen houden, wordt geen recht gedaan aan de realiteit, jouw bestaan in zijn leven maar ook niet aan de kinderen. Jouw vriend, en jij zullen echt moeten nagaan, waar die angst werkelijk op is terug te voeren, en of dit een reeele angst is.
Het is mijn ervaring dat kinderen veel veerkracht hebben (met de juiste begeleiding uiteraard) en dat kinderen ook werkelijk blij kunnen zijn met een nieuwe liefde in het leven van een ouder. Jawel, dat is mogelijk, mits deze mededeling met rust en kalmte wordt omkleed. In mijn geval: de vader van mijn kinderen had 9 maanden na de scheiding een nieuwe liefde ontmoet. Na drie weken maakten de kinderen kennis met deze liefde, die ook meteen bij vader bleef slapen. Natuurlijk was dat eng, en zaten ze er niet op te wachten, maar ze zagen ook dat hun vader voor het eerst weer gelukkig was. Dat gunden ze hem echt. Nu zijn mijn kinderen heus geen model kinderen, maar wat ik wil zeggen is dat hun veerkracht en goede wil hierin groot kan zijn.
MAAR: mochten de kinderen van jouw vriend bij hun moeder heel veel verdriet en gekwetstheid ervaren omtrent de scheiding, en mogelijke woede en teleurstelling over de nieuwe relatie, dan gaan kinderen zich ook gespleten voelen in hun loyaliteit naar beide ouders. Het hangt dus voor een heel groot gedeelte al van de gun-factor (niet een wapen!!) van de beide ouders, hoe zij staan tegenover een nieuwe relatie, en of zij hun eventuele ongenoegen delen met hun kinderen of niet.
In jullie geval: het sparen van de kool en de geit is een halfslachtige poging (in mijn ogen) om met deze situatie om te gaan. Het kan ook zijn dat jouw vriend zich opnieuw moet leren focussen op zijn vaderrol, dat is in een nieuwe situatie na de scheidng toch een lastig proces. In dat geval kan ik je het boek 'In de naam van de vader' van Marleen Heylen aanbevelen. Ook voor een gedeelte te lezen volgens mij bij Google Books. Ik wens je veel sterkte en geduld!

Ander perspectief

Hollie, je hebt denk ik wel een beetje een beeld waar de bron van jouw pijn zou kunnen liggen. Het is daarbij fair, om ook te bedenken waar die van jouw vriend ligt. Jouw vriend appte jou een bericht, heel waardevol; hij wil met jou werder, maar weet niet hoe. Hou je vast aan dat eerste deel, en leer daarop te vertrouwen.
Vanuit dat vertrouwen proberen te begrijpen dat het ongetwijfeld voor jouw vriend een zoeken is, hoe hij vader kan en wil zijn. De grote vrees van heel veel vaders is, dat zij op de een of andere wijze vervreemden van hun kinderen. Of erger nog, dat kinderen het kontakt verbreken met vader. In mijn nabije omgeving ken ik tenminste 3 vaders die hebben moeten ervaren dat hun kinderen zich van hen af keerden. In alle gevallen was daar ook een gekwetste en verdrietige exvrouw, die haar kinderen deelgenoot maakten van haar verdriet. Ik zei al, tijd is je vriend, en ook voor deze drie vaders kwam het moment, dat de kinderen weer kontakt zochten, maar het zijn uiterst pijnlijke ervaringen.

Jullie zijn beiden niet lang gescheiden. Wie weet zoekt jouw vriend manieren om zijn vaderrol te funderen, zijn band met zijn kinderen goed te houden, juist uit vrees ze te verliezen. In zijn huwelijk zou de omgang met de kinderen toch heel anders geweest zijn, dan in deze situatie waar hij de zorg alleen draagt op zijn zorgdagen. Ik weet het niet. Het pleit in mijn ogen enorm voor hem, dat hij de zorg voor zijn kinderen niet te grabbel gooit, maar daar in wil investeren. Ik zie dit bij mijn vriend ook gebeuren, en stiekem ben ik daar apetrots op!

Dit maakt jouw frustratie natuurlijk niet minder groot, maar er zijn denk ik echt wel manieren om hier op termijn uit te komen, Probeer samen te achterhalen waar hij het meeste bang voor: wat gebeurt er, wanneer de kinderen boos op hem zijn (en misschien ook niet) wanneer ze van jouw bestaan weten? Waar is hij dan bang voor? En wie weet helpt het, om dit eens voor te leggen aan een familietherapeut, iemand die geschoold is in processen van loyaliteit tussen ouders en kinderen. Ik noem maar wat. Je kunt er zo veel wijzer van worden, door deze processen te herkennen en te begrijpen. En te leren vertrouwen op je ouderrol.

Goed, voor mijn doen heb ik vaak gereageerd. Normaal lees ik eigenlijk wat mee op dit forum. Maar jouw vraag triggerde mij, omdat het een stuk raakt waar ik zelf ook veel vragen en verdriet bij heb gehad. Maar waarvan ik nu zeg, dat dit proces mij ook heel veel heeft opgeleverd aan inzicht, begrip en liefde voor de diverse kringen van families om mij heen. Dat wens ik jou ook toe!

Je staat altijd op nummer twee als er kinderen in het spel zijn.

Tenminste, zo zou het moeten zijn. Zelf zou ik alleen nog een man in mijn leven toelaten als die zou accepteren dat mijn dochter belangrijker is dan wie dan ook. Niet dat ik geen tijd zou inruimen of aandacht zou hebben voor die nummer twee maar met kinderen tot pakweg zestien jaar of als er een nog verse scheiding op de achtergrond meespeelt, zijn de mogelijkheden nou eenmaal beperkt. Andersom zou ik me ook zo opstellen. En wachten op betere tijden (waarmee ik bedoel: tijden waarin je minder beperkt bent om bij je geliefde te zijn). Als een relatie aanvoelt alsof het voor de rest van je leven is, dan neem je die paar schaarse jaren toch voor lief?