Heb mijn eigen kind opgegeven

Even in het kort proberen te omschrijven, een hel in een tijdsbestek van maar liefst 5 jaar.
Ik heb een vechtscheiding gehad van 5 jaar en moet daar nog van bijkomen. Scheiding op zich verliep op een paar kleine bobbelingen na redelijk. Na scheiding ben ik redelijk vlot een nieuwe relatie begonnen er zat werkelijk maar een paar maanden tussen. Mijn oude relatie liep de laatste 3 jaar al waardeloos. We leefden als huisgenoten onder 1 dak en voerde bij onze omgeving een toneelstukje op. Mijn gevoel was al van alleen zijn en daarom waarschijnlijk al snel begonnen aan een nieuwe relatie omdat ik dat toch wel miste, het alleen zijn gaat mij dan ook slecht af ben ik eerlijk. Nu kan ik jullie uitleggen wat er allemaal aan vooraf is gegaan, wat het heeft gemaakt dat ik de stekker eruit heb getrokken maar dan wordt het verhaal nog langer. Wel ben ik ooit nog eens van plan om het in een boek te verwoorden.
De elende is pas goed begonnen toen bekend werd dat ik ging samen wonen en een nieuw gezin wilde stichten, een samengesteld gezin zoals dat met een mooi woord wordt omschreven. Nu inmiddels mijn vrouw heeft 4 kinderen uit een eerder huwelijk, allemaal meiden in de leeftijd 10-12-14-16, ik heb een dochter van 10, geadopteerd samen met mijn ex. Mijn ex heeft de nieuwe situatie nooit kunnen verkroppen. Zij heeft zich van af het begin nooit geïnteresseerd in de nieuwe gezinssituatie van mij en mijn dochter met alle gevolgen van dien. Ik zie jullie al een beetje bedenkelijk kijken.....''zou ik ook niet'' hoor ik langzaam opkomen. Nou deels kan ik er zelfs in meegaan is het niet dat mijn dochter bijna 50/50 bij mij was, dan zou het je wel moeten interesseren. Mijn ex heeft mede ingestemd met de omgangsregeling. Tot op de dag begrijpen we hier niets van. Zij moest ook wennen aan de nieuwe situatie, iedereen moest wennen aan de nieuwe situatie. Mijn ex liet mijn dochter komen zonder te weten wie mijn huidige vrouw was. Hoe is zij, waar laat ik mijn dochter achter, en toch had zij heel veel problemen mee dat zij onze dochter moest delen. Mijn dochter kwam er tussen te staan en dat is erg. Mijn fout is geweest dat ik er veel eerder mee moest kappen, maar wie is zij dat zij denkt door haar frustratie mijn dochter te ontnemen, en erger nog mijn dochter een vader te ontnemen. Ik zag mijn dochter dan wel maar moet je niet zien met welke neven gevolgen het had voor mijn nieuwe gezin en mijn dochter en stiefdochters, iedereen moest eraan geloven. Ik was druk met mijn ex, mijn ex met mij. Mijn dochter hechte zich aan mijn nieuwe vrouw. Want zij bood veiligheid en duidelijkheid. Dat was met haar verleden zo nodig. Daarin heb ik ook steken in laten vallen, ben ik ook heel open in, zelfreflectie noemt men dat, zie ook wat jij zelf in dit hele verhaal betekend hebt, wat is jou aandeel in deze. Dat stond niet beschreven in het woorden boek van mijn ex. Het kon absoluut niet aan haar of mijn dochter liggen. Er zijn al heel wat vriendschappen bij mij ex verloren gegaan met die gedachten gang.Haar probleem zou je zeggen maar wel erg jammer voor mijn dochter. Mijn ex bleef frustreren in welke form dan ook, mijn dochter opzetten tegen de dochters van mijn nieuwe vrouw. Mijn als vader in een zwart daglicht zetten, terwijl mijn dochter ook de andere kant zag, dat het bij ons ook gewoon goed en gezellig kon zijn met elkaar. Zoals gezegd werd het mij langzamerhand duidelijk dat er geen onkruid tegen opgewassen was. Het ging ver, heel ver. Moeder nam dochter mee in bed, als compensatie voor verdriet. Mijn dochter heeft haar moeder door, ze hoeft haar puppy oogjes op te zetten en ze krijgt het voor elkaar. Mijn dochter mocht aan niets ontbreken, werd op een voetstuk geplaatst. Kijk mij, samen met het leuke meisje uit China, hoe bijzonder.... Wij deden als samengesteld gezin alles verkeerd wat we maar verkeerd konden doen, uiteindelijk weigerde zij om in welke form te communiceren, als gevolg dat mijn dochter niet wist waar ze aan toe was. ik heb 3 jaar lang niet kunnen praten met mij ex over zaken die onze dochter aangelegen waren. We maken een sprong, uiteindelijk is het na wat instantie afgelopen te zijn bij de raad van kinderbescherming terecht gekomen. Ik heb aangegeven dat ik dit niet wil voor mijn dochter en trek mij deze terug. Een verklaring gemaakt op papier netjes ondertekend. Met dit papiertje wist zij niet hoe snel er mee naar de rechter te vliegen om het alleen gezag te krijgen over onze dochter. Bij de zitting ben ik bewust niet bij geweest, want ik was er klaar mee. Echter de rechter vond dat er een gezinsvoogd naar de problematiek moest kijken, dus voor een jaar onder OTS. Maar de nieuwe situatie veranderde de niets. Ik zag mijn dochter inmiddels al een jaar lang niet meer, maar dacht misschien brengt dit noch verandering. Want het was wel op mijn aandringen dat er betere begeleiding moest komen voor mijn dochter. Nu heb ik echter besloten samen met mijn psycholoog want zover ben ik al dat ik echt de knoop door gehakt heb. Ik zie mijn dochter niet meer. En er komt een vervolgzitting waarbij waarschijnlijk de rechter zal bepalen dat mijn dochter volledig wordt toegewezen aan mijn ex. Mijn ex die het hooguit 2-3 gesprekken uithoud bij haar psychologen er zo in een tijdsbestek van 5 jaar er al 3 a4 heeft bezocht. Een moeder die haar dochter ziekelijk verwend en overbezorgd handelt. Onze gezinsvoogd gaf mij te kennen dat zij niets kunnen doen in die zin, zolang er geen crisis is of calamiteit doe zij niets. Toen ik dat hoorde zei ik....dat had ik dan graag eerder willen weten dat had ik niet 5 jaar lang gevochten. Ik had het kunnen weten eigenlijk, je hoort het zo vaak in de media, ''het gezin was bekend bij jeugzorg'' maar niemand greep in. Het schijnt toch zo te zijn geregeld in Nederland dat een moeder kan blijven frustreren, zodanig dat een vader het opgeeft, nota bene mijn eigen dochter waar ik zielsveel van houd en er geen dag voorbij gaat dat ik niet aan haar denk. Ik ben een gebroken vader....