Help ons gezin

En vader

En mogelijk vind vader het ook niets maar geeft hij je nog het voordeel van de twijfel. Hij heeft minder de neiging om steeds voor anderen te bepalen hoe er 'opgevoed' wordt dan jij blijkbaar.

Reacte

"mijn regels" zijn "onze"regels....Vader snapt niet waar de nieuwe manieren zoals hij het stelt van zijn kinderen vandaan komen. Ik voed mijn kinderen op op mijn manier het is toevallig dezelfde manier als waarop vader zijn kinderen altijd heeft opgevoed en zoals hij zelf is opgevoed. Ik heb mijn opvoed skills om zo maar te zeggen mee gekregen van vaders ouders.! Dat wij op een lijn zitten is dan ook niet meer als erg prettig!

Ik spreek zelf op dit forum, niet vader. En ook niet moeder! En inderdaad kinderen interpreteren alles vaak anders en mams heeft het vast niet zo bedoeld.Mijn twee kinderen hebben ook jaren geloofd dat ik weer samen ging komen met papa terwijl hij een nieuwe relatie had, dat snap ik dus erg goed.Maar mama roept wel vaker net de verkeerde dingen, ook waar papa bij is...

Nogmaals wil ik aangeven dat ik hier spreek vanuit mijzelf, mijn gevoel mijn ergernis. Maar dit bespreken wij samen ook thuis. Ik is wel een wij.... Wij hebben regels, samen. Wij voeden samen kinderen op. Wij zijn met drie paar ouders in dit geval en dat is ook voor de kinderen al moeilijk genoeg.

Het enige wat ik uitleg is wat in haar ogen streng is...Kennelijk is zij niet de enige die dat allemaal streng vind.

Extra toevoeging, zoon wil bij ons komen wonen en niet meer bij mama. En ondanks dat iedereen kennelijk denkt dat ik een hekel aan mama heb, heb ik duidelijk gemaakt aan zoonlief ( ja papa ook zelf al regelmatig) dat wij het heel gezellig vinden als hij er is, Maar mama dat ook vindt! En mama hem heel erg zal missen als hij er bijna niet meer komt!
Daar heeft hij inmiddels vrede mee.

Obstinaat

Ik word altijd heel obstinaat als iemand opmerkingen maakt als: tja, bij ons voeden wij ze zo op of bij mij zouden ze zoiets nooit mogen. Dat is namelijk een directe opmerking over de blijkbaar gebrekkige opvoeding van mij.

Zo had mijn broer ooit een vriendin met een dochtertje van 1 jaar. Je weet wel. De leeftijd dat je kind nog in een kinderstoel zit en je het meeste eten nog wel naar binnen kan schuiven. Ik heb vier kinderen (rap na elkaar gekregen). Mijn kinderen zijn niet totaal onopgevoed en weten heel goed hoe het moet maar aan tafel is er altijd wel iets. Wij zijn geen politieagenten en wij houden het graag gezellig aan tafel dus lang niet op alles maken wij op- een aanmerkingen. Zoon at even met zijn handen (hij was 3 jaar). opmerking: ik leer mijn dochter met bestek te eten. Ze kan dat al heel goed. Zoon staat op zijn stoel om iets op tafel te pakken. Opmerking: kinderen mogen niet op stoelen staan.

Dan word ik een beetje vervelend. Ik kan het dan niet laten om net te doen alsof mijn kinderen alles mogen en wij een volledig vrije opvoeding hebben. Bestek gebruiken wij niet. Normaal gesproken eten wij met een bord op schoot voor de tv dus het is een wonder dat ze uberhaupt blijven zitten.

De ex vrouw heeft misschien net zoiets. Vrijwel alle ouders zeggen kinderen met hun mond dicht te eten. Aan tafel te blijven zitten etc. Maar soms even niet. Dat maakt jou echt niet een betere opvoeder dan de ex maar ex voelt haarfijn aan hoe jullie over haar denken.

Beste vlinder 72

Ik heb met de ex-vrouw niets te maken.! Wat zij met haar kinderen doet moet zij helemaal zelf weten. Net als dat ik zelf thuis moet weten wat ik met mijn eigen kinderen doe en de eigen vader van mijn kinderen daar ook niets mee te maken heeft. Dat is een normaal iets. Ik snap zeker wat je bedoeld, ik vindt het ook verschrikkelijk als mijn schoonzus iets aan te merken heeft op een van onze vijf. Dan denk ik tja dat kan je wel zeggen maar kijk eerst eens naar je eigen dochter.... Vaak is het jaloezie, daar komen de meeste ergernissen en frustraties vandaan.

Ik probeerde alleen aan te geven dat ik misschien in haar ogen erg streng ben en dat in de ogen van de kinderen maar dat ik dat zo niet zie. Ik noem het opvoeden/bijbrengen/leren etc. Een huisdier kan je toch ook niet aan zijn lot overlaten die leer je toch ook op gerichte plaatsen zijn behoefte doen.
Mijn partner en ik hebben structuur binnen het gezin maar het is geen strafkamp. Ja en bij ons staan ze ook op de stoel en gebruiken ze de eetkamer stoelen als loungebank en dat geeft ook niks. Maar als ik uit eten ga dan staan ze en hangen ze misschien aan tafel maar eten wel met mond dicht. En ze zijn andere gasten niet tot last. En iedereen wil toch allemaal dat de kinderen zich geliefd en gewenst voelen.Of je nou een stief/adoptie/pleeg/ mama of papa bent.! Wij houden van alle kinderen en vertellen dat ook dagelijks aan allemaal.

En perfecte ouders of kinderen bestaan helemaal niet. Je moet proberen een balans te vinden binnen je gezin en niemand die iets met plezier en liefde doet handelt verkeerd.
Ik ben ook niet van mening dat de ex-vrouw het opvoeden "verkeerd"doet en dat alleen mijn opvoeding het beste is, absoluut niet. Alleen ben ik wel van mening dat ze mij moet respecteren als persoon en partner van haar ex-man. Net als dat ik haar respecteer als persoon en moeder van mijn partners kinderen. Het nare is alleen dat ons contact heel erg super was, we belden en berichten elkaar regelmatig als er iets was het was een ongedwongen verhouding. Nu is dat helaas niet meer....

nare situatie

Wat ontzettend verdrietig dat het zich zo ontwikkeld heeft. En dan bedoel ik vooral heel verdrietig voor de kinderen... Hoe is jouw relatie nu met de kinderen?

@Kandelaar4

Onze relatie is super goed gelukkig.
De ex van mijn vriend laat zich regelmatig volledig gaan tegenover mij waar de kinderen bij zijn en dat kwetst de kinderen. De kinderen hebben papa verteld dat mama altijd lelijk doet tegen mij maar wat ze zegt vaak gejokt is... En ik houd me rustig, het is moeilijk maar het is beter voor de kinderen.
Maar ik ben blij dat er binnen ons gezin totaal geen ruzie, onvrede, verdriet of iets van dien aard is. De kinderen zijn alleen door bepaalde dingen die mama doet regelt of zegt af en toe uit hun doen. Dan huilen ze even flink bij papa en we proberen de sfeer dan om te turnen in iets gezelligs. Tot nu toe lukt dat erg goed. Het zal fijn zijn als de rechter een uitspraak doet mijn partner heeft aangegeven met iedere beslissing akkoord te gaan om verdere stress bij de kinderen te voorkomen. Jammer dat alles zo moet gaan terwijl het eerst heel gezellig en fijn was samen alles te kunnen regelen.

Zorgen en opvoeden

Hoi Beertje,

Even een reactie op jouw berichten. Zelf ben ik moeder en bonusmoeder van een paar geweldige meiden.

Wij hanteren binnen onze combigezinnen een paar handige richtlijnen die zorgen voor rust en stabiliteit bij de kinderen, maar ook bij de ouders en bonusouders onderling.

Papa en Mama voeden de kinderen op, nemen beslissingen en hebben de verantwoordelijkheid.

Bonuspapa en bonusmama zorgen voor de kinderen, maar voeden niet op. Natuurlijk mogen ze advies aan hun partner geven, maar daar houdt het dan ook op.

Natuurlijk ontkom je er niet aan dat je je bonuskinderen, net als je eigen kinderen soms tot de orde moet roepen, dat hoort er bij maar de opvoeding zelf ligt bij de ouders.

Als je je als bonusouder als opvoeder gaat gedragen, dan ontstaat er onrust bij de kinderen. Zij worden dan de dupe omdat dit voor hen onduidelijk is. Wellicht is het goed om naar je eigen rol in deze situatie te kijken en jouw rol ook eens te bekijken vanuit de kant van de moeder. Hoe zou jij het vinden als je in haar schoenen zou staan en vanuit dat perspectief naar jezelf kijkt? Wellicht dat je met meer begrip naar haar kunt kijken.

Als moeder zou ik het ook niet oké vinden als bonusmoeder gaat opvoeden. Ik voed mijn bonuskinderen ook niet op. Ik zorg voor ze, luister naar ze, geef ze liefde en de ruimte om zichzelf te zijn. Ook hun moeder worstelt soms met de opvoeding en natuurlijk merken wij dat, maar ik weet dat zij haar best doet en dat het voor de kinderen het beste is dat ik er op deze manier naar kijk. Dat geeft rust.

Denk er maar eens over na en vraag je jezelf goed af wat het beste is in het belang van de kinderen.

Groet,
Believe

@ Believe

Naar mijzelf kijken heb ik zeker ook gedaan. Ik ben inderdaad geheel anders dan moeder wat betreft de opvoeding. Vader daarin tegen en ik zitten op een lijn. Hij voed zijn kinderen binnen ons gezin op en dat is de zelfde wijze als ik dat met mijn kinderen doe. De kinderen weten zeer zeker goed wat wel en niet kan zowel bij ons als bij de andere ouders van alle kinderen.
Het is vaak moeilijk om je situatie op een forum te schrijven en je gedachtes duidelijk te maken zonder meteen jezelf als of goeroe of boze/jaloerse stiefmoeder weg te zetten.

Ik heb mij zeer zeker verplaatst in de moeder van de bonuskinderen. Ik begrijp heel goed dat zij het moeilijk vindt dat er een andere vrouw voor haar kinderen zorgt. Maar het is een gevolg van een scheiding. Simpel gezegd als je niet wenst dat een andere persoon zich in het leven van je kinderen waagt tot ze volwassen zijn dan moet je dus bij elkaar blijven als partners.

Ik hoop dat je ook alles gelezen hebt zoals ik het bedoel, wij hadden samen een zeer goede band. Ik ken beide ouders al jaren.Als ik deed "oppassen"voor moeder betrok ik haar bij alles, apps en foto's van de kinderen sturen etc. Dat ging jaren goed. Tot zij aangaf dat ze dat alleen nog maar van haar ex-man wenste te ontvangen. Wat ik misschien nog niet heb verteld is dat ze voor dat het "gevecht"om het co-ouderschap is begonnen vreemd te gaan doen...Het zijn dingen die ik niet meteen wilde schrijven omdat ik misschien anders een stempel krijg van jaloerse partner.

Ze stuurde foto's van zichzelf naar mijn partner, stuurde dagelijks Whatsapps en stond zelfs met ontblote borsten haar kleinste op te wachten want die brengt mijn partner naar haar in haar week deze is nog niet schoolgaand. Op die dag bracht echter ik de kleine. Ze was zeer geschrokken en ik kreeg de slappe lach. Dat was meer bij mij van schrik. Ook belde ze regelmatig mijn vriend op om te willen praten over de kinderen maar dan ging het alleen maar bijv. over de huwelijksreis. Daarnaast hebben we een conflict gehad samen. Mijn schoonmoeder had een hartaanval gekregen en wenste de kleinkinderen te zien in het ziekenhuis. Moeder gaf toestemming en ik ging ze ophalen.Aan de deur gaf moeder aan dat de kleinste niet wilde gaan. Ik legde uit dat oma heel ziek was en mogelijk het de verkeerde kant op had kunnen gaan. De schrik zat er goed in bij de gehele familie.Dus ik zei heel eerlijk dat een kind van 3 jaar niet zo veel te willen heeft. Ja was misschien niet aardig dat weet ik. Moeder zei toen dood leuk dat ze altijd een hekel aan haar schoonmoeder had en dat de kinderen niet meer mee mochten. Ik ben toen woest weg gegaan.

En ja nog steeds tot de zitting als ze aan de deur of het schoolplein staat doe ik vriendelijk tegen haar en lach... Maar dat kost me inmiddels behoorlijk veel moeite!

Beertje,

Ik lees dat je erg betrokken bent en je erg inzet maar jij bent hun moeder niet dat is zij en jij hoeft niet met haar te dealen dat is haar ex-man, jouw vriend. Misschien dat je een stap terug moet zetten en je vriend dit moet laten doen?
Heb je enig idee hoe het is als je telkens, zonder dat je dat zelf wil, je kinderen moet afstaan, en ik begrijp dat er nog een klein kindje bij is dat nog niet eens naar school gaat.

Je schrijft: "Simpel gezegd als je niet wenst dat een andere persoon zich in het leven van je kinderen waagt tot ze volwassen zijn dan moet je dus bij elkaar blijven als partners." Zo simpel is het niet er zijn vaak situaties waarbij de een weg wil en de ander dat niet wil maar er wel mee moet (leren) omgaan. Niemand heeft kinderen gekregen met als uitgangspunt dat ze later de helft van de tijd bij een andere vreemde vrouw zouden zijn en dan misschien ook nog eens met andere normen en waarden.
Het is een heel moeilijke situatie waarin je om moet zien te gaan met het belang van je kinderen, jezelf en je ex.

Narcis

"Heb je enig idee hoe het is als je telkens, zonder dat je dat zelf wil, je kinderen moet afstaan, en ik begrijp dat er nog een klein kindje bij is dat nog niet eens naar school gaat."

Dat is voor de ene persoon heel anders als voor de andere persoon, je vult nu in voor de moeder.

Ik sta mijn kind al vanaf 11 maanden elke week minstens 1 nacht af of een lang weekend. En eerlijk gezegd vanaf het begin vond ik dat prima, even tijd voor mijzelf en papa die ook zijn verantwoording neemt ook als zijn vrouw dat doet, want samen zorgen ze goed voor dat meiske.

Noet

Toch denk ik dat dat, met name nu, anders ligt. Jij bent al vrij snel single moeder geworden en in je eentje met een baby is best zwaar. Uiteraard is ook het uit handen geven van een baby niet makkelijk,(lijkt me heel moeilijk) maar als je dat pas later op je pad krijgt en dan bv ook nog eens co-ouderschap, dan lijkt mij dat heel lastig omdat je daarin niet kon meegroeien. Zeker als een nieuwe partner ook nog eens overal een mening over heeft, dingen anders doet en benadrukt hoe erg zij en de ex van moeder op 1 lijn staan en toch vaak stiekem moeder een beetje zwart maken. Lijkt mij bijzonder hard te verkroppen.
Mijn kinderen waren gelukkig volwassen toen ik ging scheiden. Er is nog geen nieuwe partner in beeld bij beide partijen, maar zelfs over opa/oma zijn kan ik nu af en toe al verdrietige momenten voelen.
Hoe stoer ik ook kan roepen: ach gewoon extra mensen voor het kindje om van te houden, toch voel ik diep van binnen dat er maar 1 echte oma is aan deze kant en dat ben ik. Ik gun het het kindje wel, maar zal niet ontkennen dat ik daar moeite mee zou kunnen hebben en ik denk niet dat dat iets slechts of zwaks of zelfs maar egoistisch is.

Kermen

je vult in. Ik vond het helemaal niet zwaar met een jong kind. Ex was al weinig thuis dus daar kwam geen verandering in. Ik werd juist moe van al die mensen die me probeerden aan te praten dat het zwaar IS, nou voor mij niet dus. Zegt niets over anderen.

Als het ik de tijdlijn lees van TO ging het hier ook al om een jong kind en is dit ook een aantal jaar gewoon heel goed gegaan tussen de moeder en de stief en is dit omgeslagen.

Ik was helaas volwassen toen mijn ouders pas gingen scheiden, hadden ze veel eerder moeten doen was mijn jeugd waarschijnlijk niet zo tekenend geweest. Altijd maar leven in een vriescel bij -72 is ook niet leuk.

Kortom vul niet in voor anderen als je het niet weet. Misschien geven jouw kinderen een ander antwoord dan jij zou verwachten over het moment van scheiden.

Belangrijk

Hoi Beertje en alle andere ouders die meelezen,

Er is een site van Villa-Pinedo waarin kinderen hun verhaal doen. Er is ook een boek geschreven: Een brief aan alle gescheiden ouders.

Graag zou ik iedereen willen adviseren, zowel ouders als stiefouders, om de site te bezoeken en het boek eens te lezen. Je krijgt hier meer inzicht hoe de kinderen de zaken ervaren en wat het met hen doet. Ik heb het boek destijds geleend in de bieb en het heeft absoluut bijgedragen in hoe ik mij als moeder en bonusmoeder nog beter kan verplaatsen in de kinderen.

Hoe goed je ook denkt dat je het doet, de beleving van de kinderen kan heel anders zijn en het is goed om daar bewust van te zijn. Hoe het ook gaat tussen ouders en bonusouders, het belang van het kind moet altijd voorop staan. En dat betekent soms gewoon een stapje terug doen, ook al vind je dat zelf heel lastig.

@ Beertje: je zegt dat als je geen andere vrouw in het leven van je kinderen wilt, je dan maar bij elkaar moet blijven. Dat is wel erg kort door de bocht en ik kan mij voorstellen dat je met dergelijke uitlatingen, mensen echt voor het hoofd stoot. Bovendien ben je als je voor dergelijke keuzes staat daar echt niet mee bezig. Je bent aan het overleven en moet de moeilijkste keuze in je leven maken. Kiezen voor je eigen geluk of jezelf vastzetten in een ongelukkige relatie en je kinderen dan het beeld meegeven dat dat normaal is in het leven.

Volgens mij is het heel simpel, waar onrust is, hebben alle partijen daar een aandeel in. De ander veranderen is onmogelijk, je kunt alleen jezelf veranderen.

Ook ik heb te maken met de ex-vrouw van mijn nieuwe partner en ondanks alle idiote dingen die ze doet en dat zijn er veel, blijf ik haar met liefde benaderen (niet gespeeld, gewoon vanuit mijn hart). En geloof me, ik kan haar af en toe echt wel schieten, hoor. Maar uiteindelijke levert dat niks op, zeker niet voor de kinderen. En met dat in het achterhoofd, heb ik compassie voor haar. Ik denk alleen maar, wat zijn er erge dingen met jou gebeurd dat je anderen zulke erge dingen aandoet. En dat zorgt ervoor dat ik in verbinding blijf en dat er redelijk wat rust is. Dat is hoe ik er mee omga.

Ik wens jou en alle anderen veel wijsheid en compassie toe.

Believe

ps Noet

"Kortom vul niet in voor anderen als je het niet weet. Misschien geven jouw kinderen een ander antwoord dan jij zou verwachten over het moment van scheiden."

Wat ik zei: mijn kinderen waren gelukkig al volwassen toen ik ging scheiden, bedoel ik niet dat het voor hen minder erg zou zijn of juist erger. Ik bedoel daarmee dat ik tijdens de opvoeding nooit de evt. moeite gehad heb met een nieuwe partner aan de kant van ex.
Ik weet het antwoord van mijn kinderen al. Ze waren al volwassen en heel goed in staat om te zeggen wat ze overal van vonden. Dat bleek een heel begripvol en mild antwoord en mijn kinderen zijn niet zo dat ze een antwoord geven en daarbij rekening houden met de gevoelens van bv mij of hun vader; ze zijn heel eerlijk: wat recht is is recht en wat krom is is krom.

@Narcis Zij ging zelf weg. Jaren geleden.
@ Noet, jij bent een persoon waar ik dieper op zaken kan ingaan.
@ Jippox oma was bijna overleden ik ben benieuwd hoe jij reageert als je nabije familie op sterven ligt... En jou gevoel dan en zo een kansloze opmerking van iemand er over heen.
@ Believe, heel eerlijk heb ik een zware jeugd gehad. Mams beweerd nu dat ik dat zelfde doe met de kinderen van haar en mijn partner. Dit geeft verdriet...Compassie is dan ver te zoeken.! Sorry... En mams doet alleen waar zij zin in heeft niets in overleg. Leuk dat "in onze week"zoonlief moet gaan voetballen maar ik ben alleen met de kinderen op die dag. Is mij iets gevraagd... nee... Overleg gehad nee. Zoonlief sporten op donderdag maar dat komt haar op haar 3e vrije dag niet goed uit. Dus dan maar op zaterdag en waarvan 2 zaterdagen van mij zijn. Ik ben maar 2 dagen vrij. Ik snap dat ik nu slecht klink hoor en boeboe enzo maar ik ben er klaar mee. Zij regelt speeldates en sport afspraken in onze weken en ik ben diegene die mag gaan. Mijn vriend werkt veel en dat weet ze, het klinkt een beetje als fucken van de stiefma. En wederom blijf ik aardig... Maar de kinderen hebben met mij en mijn kinderen ook een 2e gezin! Wij gaan vaak samen weg zonder paps op zaterdag nu kan dat niet meer want we moeten naar voetbal voor 1 van de 5 omdat het niet meer kan bij mams op donderdag... Terwijl wij hebben aangegeven dat de donderdag voor ons ingevuld kan worden, sterker nog papa kan mee dan... en de kleinste worden niet belast met uren aan het veld.

Hart onder de riem

@beertje, ik wil je een hart onder de riem steken. Ik lees hier een betrokken stiefmoeder die het beste wil voor haar gezin waar ook elke week je stiefkinderen onderdeel van zijn.
Hopelijk gaat moeder straks de uitspraak van de rechter respecteren en komt er meer duidelijkheid voor jullie allen. Als moeder dan dingen wil plannen in jullie week is het jammer voor haar maar daar heeft zij geen zeggenschap over. Ook niet of dat jij alleen bent met de kids overigens. De enige die dat bepaalt is jouw partner. Wanneer jij niet aan het veld kan staan in verband met je eigen agenda dan moet je partner dat oplossen als hij dat wil en anders gaat het, hoe sneu ook voor het kind, niet door. Dat had moeder dan maar onder ogen moeten zien toen ze dit zonder overleg besliste.
Zoals ik het lees heeft moeder haar eigen agenda, die weinig met het belang van de kinderen te maken heeft, om zich zo naar jou op te stellen. Ik lees tussen de regels jaloezie van moeder dat jij met haar voormalig partner en haar kinderen nu een groot deel van de tijd een gezin vormt. Het is begrijpelijk dat ze hier moeite mee heeft maar het is aan haar om daar een weg in te vinden die de kinderen niet schaadt. En jouw welwillendheid en betrokkenheid naar haar kinderen hopelijk weer leert waarderen. Niet elke stiefmoeder is in staat en bereid zoveel voor de kroost van een ander te willen doen.
Je doet het hartstikke goed, je partner is blij met je, de kinderen voelen zich fijn bij je.
Ik snap (vanuit eigen ervaring) je gevoelens van onmacht heel goed. Het beste devies wat ik kreeg was, laat het los, laat moeder niet die dagelijkse invloed op jouw leven hebben, maar leidt het leven met jouw partner en jullie gezin zoals dat voor jullie goed voelt. Alle streken die moeder uithaalt en jouw bestaan wil ontkennen gewoon negeren en kort maar rustig aangeven. Sorry, gaat niet, zal je anders moeten regelen. Geen excuses aanvoeren, geen boosheid of frustratie meer uiten maar simpel verwijzen naar gemaakte afspraken.
Succes beertje en sterkte. Hopelijk komt er snel rust in de tent.

Waarom Beertje

Zetten jullie de voetbal dan niet gewoon op donderdag?

Maar Beertje

Dat voetbal, althans de wedstrijden, zijn nu eenmaal op zaterdag. Je kan hoog of laag springen, daar verander je niets aan. Hier zat ik ook met 3 kleintjes, terwijl de oudste naar een wedstrijd moest. Tuurlijk is dat lastig en ik vreesde dat mijn jongste voor het leven een aversie tegen sporten zou krijgen, stond kind in de regen bij broer te kijken. Leuk? Nou nee. Daarom soms maar een oppas geregeld, of oudste ging alleen naar een wedstrijd.
Dat heeft niet alleen met een lastige moeder te maken, maar simpelweg met de dagelijkse realiteit. Je gaat een kind toch niet die o zo leuke voetbalervaringen ontzeggen omdat het lastig voor jou is? Je bent nu eenmaal met een vent met kinderen uit een eerder huwelijk. Dus deal daar mee, maar wentel het niet op de kinderen af. En weet je, het wordt alleen maar ingewikkelder, als ze ouder worden. Kinderen krijgen hun eigen agenda, sporten, feestjes, partijtjes of gewoon chillen met vrienden. Dat gaat niet meer passen in een week-op-week-af schema. gelukkig wonen jullie dicht bij de moeder, dat vergemakkelijkt het een en ander misschien.

Ik lees uit je verhalen dat communicatie met de moeder zacht uitgedrukt lastig is, maar concentreer je op de kinderen, die van jezelf en die van je vriend, besteed daar al je energie aan. En niet met de weigerachtige moeder, laat dat aan je vriend over. Ik heb het idee dat alles wat jij zegt of doet bij haar olie op het vuur is.

Ik ben zelf ook zo'n moeder die haar kinderen af en toe 'moet afstaan' aan de vriendin van ex. En dat bevalt me eigenlijk helemaal niet, vooral niet als zij zich direct bemoeit met mijn 4 kinderen, vanuit een soort gevoel dat zij daar recht op zou hebben. Zo'n opmerking als die van jou 'dat een kind van 3 niet veel heeft te willen' zou bij mij ook volledig verkeerd landen. Ik begrijp dat de situatie stresvol is, maar jou past in dat soort gevallen uiterste terughoudendheid, zeker als de relatie al wat krassen heeft opgelopen. En je kan 1000 keer gelijk hebben, gelijk krijgen is iets anders. Pas je aan, nog meer dan als je nu al doet. Lastig lastig, dat realiseer ik me terdege, Maar neem maar van mij aan dat een moeder in zo'n geval ook de nodige veerkracht moet laten zien, aan die leuke nieuwe vriendin van de vader van je kinderen, die alles schijnbaar zo goed geregeld heeft.

maar beertje

Het was toch niet jouw 'nabije familie'? Het was je schoonmoeder, de oma van je stiefkinderen. Me dunkt dat je het oordeel over wat die kinderen daar wel of niet mee willen/moeten wel aan de echte moeder over kunt laten.

Jippox

De schoonmoeder is toch de nabije familie van beertje? Het naast de oma van haar stiefkinderen wel de moeder van haar partner. Me dunkt dat dat dichtbij is.
Hoe zou jij het vinden wanneer jouw kinderen bij je ex zijn en jouw moeder beland ernstig ziek in het ziekenhuis. Dan wil jij wellicht ook je kinderen om je heen, heb je hun nodig, ook wanneer ze bij hun vader zijn. Hoe zou jij je voelen wanneer je ex voor jou bepaalt dat dat niet nodig is omdat je driejarige niet wil en hij daarnaast ook nog eens aangeeft dat jouw moeder toch niet aardig is. Misschien dat beertje zich op dat moment niet handig uitte door aan te geven dat een driejarige weinig te willen heeft, maar je mag van moeder toch enige compassie in een zeer stressvolle periode verwachten wanneer schoonmoeder wel eens zou kunnen overlijden. Ze geeft het kind tenslotte niet mee omdat het de wens van stiefmoeder is maar omdat vader en oma zijn kinderen bij zich wil hebben in een voor hem zeer spannende en moeilijke tijd.

Poeh

Ik vind dat je een hoop zaken met ex van je partner wil uitvechten, die je mi met je partner moet uitvechten. Zijn ex heeft er niets mee te maken hoe jullie eea verdelen qua tijd en zorg, niet haar probleem.
Als dingen je teveel zijn dan moet je dat oplossen met je partner. Die dan ev met zijn ex kan gaan praten.
Ik vind echt dat je buiten je boekje gaat.

Als mijn driejarige niet zijn stervende oma wil bezoeken, dan ga ik hem niet dwingen hoor. Eerlijk gezegd zou het niet in me opkomen zo een klein kind mee te nemen. In onze familie zijn een aantal mensen overleden toen de kinderen klein waren. Toen heb ik gemerkt hoe verschillend ouders, zelfs verwanten, omgaan met hun kinderen in betrekking tot ziekte en dood. Hoewel ik zelf dus wel een duidelijk idee heb hoe ik daarmee om wil gaan, bestaat er volgens mij geen juiste of onjuiste benadering. Ik begrijp dus wel dat in deze kwestie de stem van moeder zwaarder weegt dan die van stiefmoeder. Vader en moeder moeten hierover in gesprek, maar naar mijn idee moet de stiefmoeder, hoe lief en betrokken ook, hier buiten blijven.

voor blok gezet

de moeder werd op het moment voor het blok gezet.

Dit zijn nu net de momenten dat het mis kan gaan, hoe goed de relatie tussen exen en nieuwe partners ook is.

Je kunt niet alles voorzien. Ik snap dat vader dan zelf bij zijn vader blijft en de kinderen laat halen door zijn partner.
Als nieuwe partner zit je er dan letterlijk tussen in.

Het was slimmer geweest dat vader de moeder eerst belde en overlegt en dat dan het besluit tussen hun was uitgevoerd ipv stief die kant op te sturen zonder vooraankondiging.

Ik denk dat ik hoe goed de relatie met mijn ex en zelfs mijn ex schoonouders ook is ik mijn 3 jarige ook niet had meegegeven. IK vind dat geen passende plek voor een zo jong kind. Het draait op dat moment om de patient, de volwassenen zijn vooral met zichzelf en de patient bezig en niet met een jong kind met heel andere behoeften. Zou mijn ex bellen of zelfs zijn vrouw dan hadden we er kort over kunnen spreken en tot een besluit kunnen komen, maar niet pats boem aan de deur. Dan geef ik de moeder gelijk en geef het kind niet mee. Gelukkig is dit bij ons niet aan de orde geweest.

Maar ja, achteraf is alles makkelijk.

@Trix
Wat bedoel je met dat ik buiten mijn boekje ga?? Met mijn gefrustreerde reactie op een kind van 3 als mijn schoonmoeder ernstig ziek is? Of dat ik het er niet mee eens ben dat mijn tijd met mijn gezin ingevuld wordt door mijn vent zijn ex-vrouw? Als mijn kinderen naar de vader gaan ziet hij mij al aankomen als ik ga bepalen wat hij in het weekeind doet met onze kinderen.

Ik ben ook al wel inmiddels 9 jaar gescheiden, en merk dat hier veel mensen nog veel zeer hebben door een breuk en dan zich gaan verplaatsen in de "ouder"die ik nu onder de aandacht breng.

Nogmaals we hadden een super verstandhouding, en ik snap ergens best dat ex nu moeilijk doet maar respect moet van 2 kanten komen. Ik krijg nu het idee dat ze letterlijk schijt heeft aan mij en mijn gezin.Het is ook een normale gang van zaken lijkt mij als alles met vader besproken wordt voordat je alles op eigen houtje regelt! En ik regel verder met moeder niets hoor, wij hebben al sinds een half jaar geen serieus contact. Wij bespreken niets samen dat moeten de ouders doen.
@ Ginny Twijfelvuur dat wil mams niet, ze wil niet dat papa gaat samen.
@ Wenda, bedankt voor je reactie. Mams is echt wel een goede moeder en super voor haar kinderen alleen doet ze alles op eigen houtje zonder overleg en alleen wat haar goed uitkomt. Dat is behoorlijk vermoeiend.

Beide.
Ze vult jouw tijd niet. Ze regelt dingen voor haar kinderen. Als je dat niet goed vindt geregeld, nogmaals; moet je bij je partner zijn. Mijn idee dan.

Je gaat met je reactie in de zieke schoonmoederkwestie buiten je boekje. Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom: moeder heeft een stem in de manier waarop haar kinderen met ziekte en dood geconfronteerd worden. Dat had je moeten respecteren. En vader kan, als hij een andere visie heeft, hierover met moeder in gesprek. Jij niet. In iedereen geval niet als je geen conflicten wil. Misschien dat je wel eens vaker onbedoeld grenzen overschrijdt?

Je opmerking over veel zeer over een scheiding (welke scheiding???) die ten grondslag zouden liggen aan een kritische houding snap ik niet. Jij hebt frustraties en in ieder geval een conflict (waarin je een groot aandeel gehad hebt) met de moeder van je stiefkinderen. Daar reageer ik op.