Het is over na 18 jaar, en nu?
Gisteravond is het hoge woord gevallen, we gaan na 18 jaar uit elkaar. Mijn leven is al langer met, dan zonder hem.
Hiervoor is natuurlijk al heel veel gebeurd en gepraat maar stiekem heb ik altijd gedacht dat het wel goed zou komen. Dat we voor elkaar zouden kiezen en "nog lang en gelukkig" zouden leven. Dat wij één van die stellen zouden zijn die sterker uit een crisis zouden komen....
Maar niet dus, er is te veel gebeurd, te veel niet uitgesproken in al die jaren wat is gaan wringen en er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat er niets meer te redden valt.
Ik wilde therapie, man wilde niet meer. Hij wil niet weer in hetzelfde patroon vallen en uiteindelijk alsnog uit elkaar gaan.
Ik heb de hele avond en nacht gehuild en ben me nu aan het opladen om naar mijn werk te gaan. Zit nog in mijn proeftijd dus ziekmelden is geen optie. Daarnaast ben ik bang dat ik als ik thuis blijf toch alleen maar ga lopen janken en dat kan natuurlijk niet met de kinderen in de buurt (ze zijn 11 en 8)
Uiteindelijk raap ik mezelf wel weer bij elkaar en ga door, maar nu wil ik vooral even heel zielig zijn.
Daarnaast lees ik graag tips van jullie om hiermee te dealen. Hij heeft aangeboden naar zijn ouders te vertrekken, ik mag het zeggen. Maar ik weet gewoon even niet wat ik allemaal wil.
Dank je wel voor het lezen.
Ondertussen
Ondertussen heb ik op mijn werk een brief geschreven aan hem met het verzoek om toch in therapie te gaan. Hij ziet het niet zitten en ik heb de hoop het daarmee wel te kunnen redden en te kunnen leren van onze fouten.
We kunnen er alleen maar door winnen want verliezen doen we al door uit elkaar te gaan.
Heeft iemand ervaring met relatietherapie?
verder...
Je schrijft zelf al dat je man geen therapie meer wil. Ik hoop het echt voor je maar denk dat hij al veel verder is in het proces. Sommige mannen laten het doodbloeden tot het 0 punt en dan is er ook geen redden meer aan voor ze. Misschien is even afstand van elkaar nog een optie. Als je uit de situatie bent kan je heel anders naar dingen gaan kijken.... Heel veel sterkte!
Dank je wel
Engel voor je reactie. Ik ben er ook erg bang voor dat het voor hem te laat is. Maar weet ook zeker dat hij niet weet wat het is en wat het kan doen. Heb hem gevraagd om daar naar te kijken en hoop met heel mijn hart dat hij dat doet. Misschien is het wijs om hem van het weekend naar zijn ouders te "sturen", die zijn niet thuis. Volgend weekend zijn onze kinderen een weekend niet thuis en dan zou ik zoooo graag iets anders doen dan de scheiding regelen 
Iets om weer samen te komen, misschien weer even lol te kunnen hebben en de verbinding te kunnen zoeken samen....
Jij hebt nog even tijd nodig
Vraag dat ook aan hem en vraag of je nog even alle 'ja, maar als we nu eens....' mag loslaten op hem. zodat je daar ook doorheen kunt komen tot je begrijpt dat je geen relatie kunt onderhouden met iemand die dat niet meer wil. Stel wel een tijd vast, zodat het niet een eeuwigheid wordt. Op een gegeven moment moet je gaan beslissen, ook als je dat niet wil.
Het tweede waar je het met elkaar over eens zou moeten kunnen worden is: hoe ga je het proces in elkaar zetten: welke stappen ga je zetten?
Tsjor
Tsjor
Ik mag gelukkig alles vragen en zeggen tegen hem. Vanavond gaan we weer praten en zal ik het hem vragen of ik alle "ja maar-en" voor zijn voeten mag werpen.
Het lullige is dat hij gisteren de knoop doorhakte om het zo maar te zeggen maar ik alles mag bepalen. Of hij gaat of blijft, wanneer we wat vertellen etc. Ook doe ik altijd alle financiën erc dus ook dat uitzoekwerk zal op mijn bordje komen. Hij za daarin geen initiatief nemen wat mij weer ruimte/hoop geeft..... Moelijk
verantwoordelijkheid
Jij mag alles bepalen van hem? Nee hoor. Hij zal ook zijn verantwoordelijkheid moeten nemen voor de keuze die hij maakt. Ik zou nog niets bepalen of regelen. Misschien kan je vanavond wel vragen hoe hij het allemaal ziet (daar heeft hij vast over nagedacht) Probeer eerst ruimte te krijgen/nemen voor je eigen vragen. Wel fijn dat hij nog wil praten...
Engel
Ik krijg alle ruimte van hem. Maar hij denkt te makkelijk. Ik mag alles regelen terwijl het niet mijn keuze is. Hij zegt dat er niets veranderd tussen ons maar dat we alleen in een ander huis wonen. Net alsof dat niet alles veranderd. Hij heeft volgens mij nog nergens (goed) over nagedacht. Daarom voelt het voor mij ook nog als een vlucht van hem. Hij weet het niet meer dus "dan maar" uit elkaar. Heb hem gevraagd of hij zich wilde verdiepen in therapie omdat ik juist denk dat wij in het profiel daarvoor passen, en ja het is spannend en eng maar ik vind scheiden nog veel meer dan dat....
Zijn nu beide thuis en doen poppenkast tot de kinderen op bed liggen. Daarna hoop ik weer een goed gesprek. Hij zegt vanmiddag een lange wandeling gemaakt te hebben, misschien heeft hij toch zijn gedachten op een rij gezet, en dan hoop ik op een positieve manier
2 dingen
Dat jij alles mag regelen kan 2 dingen betekenen. Of hij wil je echt goed achterlaten en voelt zich schuldig of het is gemakzucht. Ik weet niet wat voor type je man is en kan dat natuurlijk niet beoordelen. Mijn ex dropte (voor mij toen out of the blue) zijn BOM en deed NIETS behalve vanaf dag 1 de (gescheiden) man uithangen, zat vastgeplakt aan zijn telefoon en was uren van huis. Liet mij en ons kind reddeloos achter. Sliep nog wel heerlijk naast me terwijl ik kapot ging van verdriet. Er was geen gesprek meer mogelijk. Klaar! 0 punt! Dat heeft zoveel stuk gemaakt. Ik heb uiteindelijk alles uitgezocht en geregeld. Heel bizar. Zaken regelen was nooit zijn sterkste punt maar ik vind dat je dat stuk ook samen doet. Ik hoop dat jullie er wat de uitslag ook is goed uitkomen samen. Omdat er kinderen zijn blijf je met elkaar verbonden. Ik ben dat stuk (helaas) kwijt....Sterkte straks!
wie regelt het?
"Ik mag alles regelen terwijl het niet mijn keuze is."
Je bent, met alle respect, knettergek als jij het gaat regelen. Laat hij maar zelf het initiatief nemen, en het is ook niet erg om het sámen te doen, maar het is niet "ik drop de bom en jij mag de rest doen". Jij hebt er niet om gevraagd toch?
kortzichtig hoor
Je man wil scheiden maar doet niets. Vervolgens doe je zelf ook niets. Wat schiet je daar nou mee op?
Ik zou me toch maar even goed achter de oren krabben. En zelf zaken regelen zoals dat het beste uitkomt. Wachten tot iemand anders de bijl laat neerkomen is echt geen fijne positie.
aanvulling op AnneJ
Als je al wat regelt, dan regel je het best je eigen zaken.
Jullie hebben gelijk
Voorlopig ga ik ook nog niks regelen. Het is nog vers, moet het echt nog even laten bezinken en eerst goed nadenken wat ik eigenlijk wil.
Hij voelt zich heel erg schuldig en wil het echt allemaal zo goed mogelijk doen voor mij en de kinderen, vandaar dat hij zo veel aan mij over wil laten.
Vanavond eerst maar weer goed praten als de kinderen op bed liggen...en dan mijn stokpaardje weer in de strijd gooien. Als hij niks meer zou voelen zou hij zich toch ook niet zo schuldig en net zo rot voelen?
zijn schuldgevoel
Precies wat jij zegt: als hij niets voelt, waarom dat schuldgevoel?
En als hij schuldgevoel heeft, waarom dan niet in therapie of zo?
Ik zeg niet dat hij dan vast wel een ander heeft, maar hou er wel een beetje rekening mee.
Pfff
De kinderen waten lekker boven aan het spelen dus we hebben al in alle rust kunnen praten.
Hij heeft zich in therapie verdiept maar is echt van mening dat het ons niet meer kan helpen. Hij houdt nog wel van mij, maar niet meer als geliefde. We leven al geruime tijd langs elkaar heen als huisgenoten/ vrienden maar er is geen liefde meer in het spel. Hij voelt zich schuldig omdat hij degene is die het initiatief neemt maar hij moest mij de waarheid zeggen. Relatietherapie geeft valse hoop, daar is hij bang voor. Ik moet het echt onder ogen zien.
Natuurlijk wist ik ook wel dat het al een tijd niet goed gaat, en de laatste tijd hadden we het er ook vaak over. Maar gevoel is iets wat je niet terug kunt toveren..... Ondanks dat ik het allemaal niet wil horen en nog in de ontkenning zit, kan ik niets anders dan het aanvaarden.
geen weg meer terug
Dat klinkt idd als; geen weg meer terug....Ik hoop dat jullie respectvol de komende fase doorkomen.
Dat gaat lukken
Dank je engel, dat moet gaan lukken. Onze kinderen zijn nogsteeds het belangrijkste en daarvoor willen we alles goed regelen. Ook hebben we geen ruzie, al heb ik wel gezegd dat ik alle fases van verwerking nog doormoet dus dat ik ook gewoon een bord naar zijn hoofd kan gaan smijten uit onmacht (en misschien ook niet 
)
Binnenkort dus maar verdiepen in het scheidingsproces en wat er allemaal bij komt kijken.
Heb wel gezegd dat ik het niet alleen ga doen, we pakken het samen op.
Aangezien ik alleen maar ellende rondom ons hoor op scheidingsvlak hou ik mijn hart vast.
sterk
Je klinkt sterk. Hoop echt voor je dat je dat volhoudt.
Oude tip
maar ik herhaal hem nog maar: samen getrouwd, samen gescheiden; van Hoefnagels. Goed om door te lezen als start.
Goed dat je aangegeven hebt dat je het niet alleen gaat doen. Het is belangrijk dat je allebei het vooraf eens bent over het proces: hoe gaan we scheiden.
Ik had een goede advocaat-mediator (dus samen 1 advocaat). Van hem een paar tips die geholpen hebben:
- eerst goed kijken of beiden begrepen hebben dat er een scheiding aan komt;
- wie weg gaat mag het eerst bepalenw at je meeneemt, daarna kijken of er nog iets verrekend moet worden, iedereen eens? Klaar met de boedelscheiding (spullen van kinderen blijven buiten beschouwing).
Dan een overzicht maken van baten en schulden;
- en een berekening voor eventuele alimentatie volgens de tremanormen. Later kun je altijd nog beslissen wat je daarmee doet, maar het is goed om een objectieve norm te hebben en geen gedoe uit goede wil, dat gaat later om een of andere reden altijd stinken.
- je kunt later altijd nog een keer trouwen met elkaar. Mijn ex wil met me trouwen als hij 80 is. Ik heb nog 20 jaar om daarover na te denken.
Maar verzamel samen zoveel mogelijk informatie voordat je gaat beslissen.
Tsjor
Bedankt Tsjor en Engel
En fijne tips Tsjor, daar kan ik wel wat mee.
Voor nu staan we er nog aardig hetzelfde in. Willen co-ouderschap en hij wil dichtbij ons blijven wonen zodat het voor de kinderen zo makkelijk mogelijk is. Dat betekent niet dat hij in de straat komt wonen hoor, maar we proberen wel in dezelfde wijk ivm school.
Financieel moeten we goed rekenen en ik wil verschillende scenario's uitrekenen (in ons koophuis blijven wonen of verkopen wat ik niet wil als het niet hoeft). Daar hebben we wel een scheidings"makelaar" voor nodig denk ik. Hij zou vandaag wat info gaan opvragen en ik ben weer aan het werk.
Zat er toevallig aan te denken Tsjor, wat nu als we weer verliefd op elkaar worden? Maar om te wachten tot we 80 zijn duurt nog even haha
Mag ook eerder
Het mag ook eerder hoor. Of je een echtscheidingsmakelaar nodig hebt weet ik niet. Met een eigen huis is het zo: je moet bij een echte makelaar de waarde laten bepalen. waarde-hypotheek is eventuele overwaarde of schuld. De helft daarvan is voor ieder van jullie. Of iemand een huis kan overnemen hangt vervolgens af van de bank: krijg je voldoende hypotheek.
Stel dat er overwaarde is, dan moet je hypotheek krijgen voor de waarde van het huis minus de helft van de overwaarde plus nog wat kosten.
Ik denk dat je er meer aan hebt om met de bank te praten.
Tsjor
respect
Ik heb echt respect voor je om hoe snel je jezelf herpakt en accepteert wat er allemaal gebeurt. Zegt misschien ook iets over het feit dat je diep van binnen al wel wist dat dit ging gebeuren alleen was je aanstaande ex je een stap voor. Succes met alles!
gevoel
Je zegt "Natuurlijk wist ik ook wel dat het al een tijd niet goed gaat, en de laatst. e tijd hadden we het er ook vaak over. Maar gevoel is iets wat je niet terug kunt toveren..... "
Bedoel je dat je wist dat je man het niet meer ok vond of vond je zelf ook dat jullie relatie niet meer goed gaat?
Mijn relatie was destijds echt niet goed. Hoewel ik zelf nooit - of in ieder geval niet snel - de beslissing zou hebben genomen om te scheiden, ben ik mijn ex nog steeds dankbaar dat hij wel dat besluit durfde te nemen. En nee,zo dacht ik er de eerste paar dagen niet over. Toen zag ik alleen maar beren op de weg. En een aantal zijn er ook daadwerkelijk geweest. Maar ons leven, van kinderen, van mij en van ex is echt beter geworden nu we gescheiden zijn.
Mijn advies is om de eerste paniek even te laten rusten. En dan eerst bedenken wat je zelf eigenlijk wilt. Pas dan gesprek met je man aangaan.
Alkes
Klopt, we waren de afgelopen tijd (misschien acheraf gezien we de afgelopen jaren) niet meer gelukkig samen. Hij heeft nu na lang wikken en wegen de knoop doorgehakt en ik zit nog in de fase ervoor, de fase van willen vechten, ontkenning. Paniek overheerst nu inderdaad vooral.
Ik kn alleen maar hopen dat het bij mij ook zo uitpakt als bij jou. Ergens zit een stemmetje dat zegt dat dit echt her beste is en dat we er allemaal beter uitkomen. Maar het stemmetje dat heel hard NEE roept is nog even wat luider aanwezig.
Het gaat ook zo snel, hij is al volop aan het kijken naar huizen. Ik kan hem even niet bijbenen en dat werkt natuurlijk ook niet mee. Ook al weet ik dat het niet zo is, ik voel het nu alsof hij niet kan wachten om van me af te zijn en dat doet pijn.
Vraag tijd
Spreek hem erop aan en vraag tijd, maar niet te lang. Een ander huis uitzoeken is de eerste stap van de nieuweweg, maar daarvoor moet nog veel gedaan worden om de oude weg af te sluiten. alhoewel op funda snuffelen altijd wel leuk is.
Tsjor
ik herken het
Ik herken wel wat je schrijft. Ik voelde toen ook al een tijd dat er dingen scheef zaten en niet meer klopte maar hield vast. Paniek, hoe gaat mijn leven eruit zien, ik hou nog wel veel van hem, veiligheid, we hebben een kind. Allemaal zaken die toen door mijn hoofd spookte. Ik was ook nog niet bij dat definitieve stuk om te willen scheiden en had er zeker voor willen vechten. Toch kwam de scheidingsmelding voor mij als een klap. Toen voor mij out of the blue maar nu zie ik het wel anders. Helaas was de communicatie slecht en niet eerlijk. Mijn ex heeft zoveel ingangen gehad om erover te beginnen. Nou was praten ook niet zijn sterkste kant. Hij heeft vooral non verbaal veel laten merken maar ik heb die boodschap toen niet op die manier ontvangen. Ik geloof wel dat zijn aanloop naar de keuze om te willen scheiden ook niet makkelijk is geweest maar toen zijn kogel door de kerk was, was er ook echt geen houden meer aan. Wederom sterkte!
Tijd nemen
Neem de tijd om de belangrijke beslissing die je man heeft genomen te verwerken.
Het is voor jullie allebei belangrijk om er zeker van te zijn dat je wil gaan scheiden. Ga niet meteen van alles regelen, maar neem de tijd om te kijken of dit inderdaad de juiste oplossing is voor jullie beiden.
Pas op het moment dat jullie er allebei aan toe zijn om te gaan scheiden (je hebt het feit dat je gaat scheiden geaccepteerd) is het tijd om zaken te gaan regelen.
Sterkte!
Kapot
Bedankt voor jullie reacties.
Hij gaat nogsteeds als een sneltrein en ik kom maar niet op die trein mee. Kan het niet en wil het niet. Zou nog zo graag doorvechten. Gisteren heeft hij mij een brief geschreven en daarom geprobeerd uit te leggen waarom hij deze keuze genaakt heeft. Ik lees een gebroken man die heel nodig hulp nodig heeft, maar waarom mag ik hem niet helpen? Als hij er ook zoveel moeite mee heeft, waarom dan toch deze keuze?
Ik kan en wil het maar niet snappen. Dacht dat ik sterkt was maar ik ben echt kapot.
Heb je het hem gevraagd?
Heb je gevraagd om meer tijd? en dan ook een periode noemen (dus niet eindeloos). Hij heeft waarschijnlijk na een lange periode van onzekerheid, dubben, signalen uitzenden, ervoor vechten etc. een beslissing genomen en gaat nu handelen. Ik denk dat je heel duidelijk moet zijn, dat je hem vraagt om je even de tijd te gunnen.
Ondertussen wordt voor jezelf ook duidelijker waar je pijn zit. Het is niet zozeer dat je weet dat de relatie moeizaam gaat, maar je hebt het gevoel dat er nog voor te vechten was. Is dat reëel? Wat heb je allemaal al gedaan en hoe komt het dat het zoveel moeite kost om de relatie goed te krijgen? Waarom heb je zelf niet eerder erover nagedacht om er een punt achter te zetten, was dat omdat je er echt in geloofde of omdat je je ogen wilde sluiten, bang was voor verlies van positie etc (wat goed voorstelbaar is).
En dan is het helaas zo, dat je voor een relatie twee mensen nodig hebt en als er een niet wil, dat het dan niet mogelijk is om een relatie op te bouwen. Je kunt elkaar over en weer niet dwingen.
Tsjor
Tsjor
Ik heb steeds in de slechtere periodes gedacht "als straks dit gebeurd, dan komt het wel weer goed). Denk hierbij aan een andere baan voor hem, betere financiële situatie, zoon met medische problemen. Het zijn wat dat betreft echt tropenjaren geweest. Omdat we beide niet goed zijn in praten gingen we voor elkaar denken en dat heeft ons dus geen goed gedaan.
Net nu alles in een wat rustiger vaarwater komt barst deze bom.
Ik ben nogsteeds van mening dat samen in therapie het sluitstuk moet zijn. Samen lukt het ons niet uit onze patronen te komen maar met hulp misschien wel. En zo niet, hebben we er wel alles aan gedaan om het te proberen.
Ik ga meer tijd vragen straks als hij thuiskomt. Ben nu aan het nadenken over een redelijke termijn maar dat vind ik lastig. Wil ook een eventuele middenweg voorstellen, dus wel apart gaan wonen (evt om en om in het huis bij de kinderen) voor een bepaalde periode en kijken wat er dan gebeurt. Dan kan al die officiële rompslomp daarna wel.
( waarna er een stemmetje in mijn hoofd achteraan wil typen "als het dan nog nodig is", zucht)
transformatie
Een relatie van 18 jaar, waarin je je eigen leven en een gezin opbouwt, met alle zorgen en beslommeringen erin, dat is een zeer belangrijke, maar ook slopende periode.
Wellicht kun je het zo zien, dat jullie over en weer elkaar het belangrijkste gegeven hebben dat je elkaar kunt geven, namelijk elkaars liefde en de kinderen. Maar dat die zorgrelatie ook slopend is geweest.
Als de kinderen groter worden komen er andere eisen aan de relatie, worden er andere dingen verwacht, de relatie zelf moet anders worden. Juist bij die transformaties zie je vaak dat het mis gaat, of dat mensen dan uit elkaar gaan. je ziet dat ook bij jonge ouders: de overgang van samen ouder zijn maken ze niet mee en scheiden als de kinderen nog heel jong zijn. Een volgende transformatie is als de opbouw van je gezin eigenlijk als taak wel zo'n beetje voltooid is, met al het gezwoeg en geploeter dat daarbij hoort.
Die taak hebben jullie samen volbracht en dat is heel kostbaar, dat blijft ook voor je hele leven belangrijk.
Tsjor